คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : UNDETERMIND - ไม่บริสุทธิ์ใจ (KYUMIN) ตอนที่ 11
UNDETERMIND 11
เช้าวันรุ่งขึ้น
ฮยอกแจทงเฮและซองมินพากันมานั่งทานอาหารกันที่ร้านอาหารริมทะเลเหมือนเดิม พวกเขากินลมชมวิวกันไปเรื่อยๆจนในที่สุดเรือของพวกที่เดินทางไปรับน้องที่เกาะก็กลับมาพอดี ซองมินเห็นคยูฮยอนกำลังเดินลงมากับคยูฮยอน จึงแสดงท่าทางไม่พใจนิดๆ บวกกับได้ทงเฮยุให้ไปหาคยูฮยอนเพื่อกันท่าซีวอนไว้ ซองมินจึงรีบเดินไปหาคยูฮยอนทันที
“คยูฮยอน~” ซองมินเดินยิ้มร่าเข้ามาหาคยูฮยอน เขาควงแขนคยูฮยอนเอาไว้แล้วส่งยิ้มหวานให้จนรุ่นน้องโห่แซวกันใหญ่ ทำให้ซีวอนหน้าเสียไปนิดหน่อย
“อ้าวพี่ซองมิน มาทำไมเนี่ย แปปนะๆ ผมยังไม่ว่าง” คยูฮยอนพูดก่อนจะแกะมือซองมินออก เขาชี้ให้ซองมินมองไปที่มีเตียงผ้าใบกางอยู่เพื่อเป็นสัญญาณว่าให้ซองมินไปรอเขาอยู่ที่ตรงนั้น เพราะตอนนี้เขายังต้องรับน้องต่ออีกทั้งวัน ถ้าเขาเสร็จธุระแล้วเขาจะตามไปหา ซึ่งซองมินก็ทำหน้างอนนิดๆแต่ก็ยอมเดินไปนอนรอที่เตียงผ้าใบแต่โดยดี
คยูก็รับน้องไปคุยกับซีวอนไป ส่วนซองมินก็นั่งรอแล้วรอเล่า ง่วงก็ง่วง เขาอยากจะกลับไปนอนที่ห้องจริงๆ แต่เขาก็อยากรู้ว่าวันๆที่วอนคยูอยู่ด้วยกันทำอะไรกันบ้าง จนถึงเย็น พอกิจกรรมรับน้องของวันนี้เสร็จแล้วก็แยกย้ายกันไปกินข้าวซีวอนก็ยังคงคุยกับคยูต่อไปโดยไม่สนใจซองมินเลยที่ตอนนี้นั่งรอคยูจนหลับไปแล้ว แต่ซักพักฝนก็เริ่มลงเม็ด
“เห้ยฝนตกแล้ว คยูฮยอนกลับไปหลบฝนห้องพี่ก่อนมั้ย” ซีวอนถามแล้วหันไปมองคยู แต่คยูไม่อยู่แล้ว เพราะคยูตอนนี้กำลังปลุกซองมินที่นอนอยู่ที่ที่นอนให้ตื่น แล้วคยูก็พยุงซองมินให้ลุกขึ้นยืน เพราะคนกำลังตื่นมันยังสะลึมสะลืออยู่ ซองมินยิ่งเป็นคนตื่นยาก ฝนแค่นี้ไม่ทำให้เขาหายง่วงได้ง่ายๆหรอก
“พี่ซีวอนกลับห้องเถอะครับ ผมต้องพาพี่ซองมินกลับห้องเราแล้ว พี่เขาดูง่วงมาก”
“งั้น.. ส่งซองมินนอนแล้วมาหาพี่หน่อยนะ”
“คืนนี้ไว้ก่อนละกันพี่ ผมกลัวว่าพี่ซองมินจะไม่สบาย ไปแล้วนะครับ” แล้วคยูก็ค่อยๆพยุงซองมินให้เดินกลับห้องด้วยกัน คยูถอดเสื้อนอกมาบังน้ำฝนให้ซองมินด้วย ทั้งๆที่คยูเป็นคนไม่ชอบฝนแท้ๆ
ซีวอนได้แต่มองตามคยูฮยอนและซองมินไปอย่างไม่วางตา สีหน้าของซีวอนตอนนี้แสดงถึงความหงุดหงิดและอารมณ์เสียของเขาได้อย่างชัดเจน เขากำหมัดตัวเองแน่นจนเห็นเส้นเลือด และตอนนี้เขาก็สั่นไปหมดทั้งตัว
อีซองมิน นายมันก็ได้แค่นั้นแหละ หึ..
เช้าวันต่อมา..
ซองมินลืมตาขึ้นมาแล้วพบว่าคยูฮยอนนอนกอดเขาอยู่ เขายิ้มออกมาเบาๆแล้วนอนท่านั้นอยู่อีกซักพักใหญ่ๆ แต่ในที่สุดเขาก็แขนคยูออกเพื่อที่เขาจะได้ขยับตัวลุกขึ้นจากที่นอนได้ เพราะนี่มันก็เช้าแล้ว แต่ดูเหมือนซองมินจะออกแรงมากไปหน่อย เลยทำให้คยูฮยอนที่กำลังนอนอยู่นั้นสะลึมสะลือตื่นไปด้วยอีกคน
“อ้าว ตื่นแล้วเหรอพี่ซองมิน” ร่างสูงพูดพลางเอามือขยี้ตาก่อนจะหาวไปอีกชุดใหญ่
“อื้ม วันนี้คยูไม่ไปรับน้องเหรอ?”
“ไม่อ่ะ ขี้เกียจ อยู่กับพี่ดีกว่า คิดถึงสุดๆไปเลย ไม่ได้อยู่ด้วยกันหลายวันแล้วนะ” พอพูดจบคยูฮยอนก็นอนกอดซองมินแน่นก่อนจะหอมไปที่แก้มนิ่มของซองมินนั้นฟอดใหญ่
“ทะลึ่ง.. ไปอาบน้ำก่อนนะ” ร่างเล็กตีแขนคยูฮยอนเบาๆก่อนจะลุกไปจัดการหยิบเสื้อผ้าและผ้าเช็ดตัวเดินไปอาบน้ำ
ผ่านไปไม่กี่นาทีซองมินก็อาบเสร็จแล้วคยูเลยเข้าไปอาบน้ำต่อ เขาใช้เวลาไปกับการอาบน้ำอยู่พอสมควรจนซองมินที่นั่งรอนี่เกือบจะหลับไปอีกรอบแล้ว พอคยูฮยอนจัดการอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าอะไรเสร็จแล้วก็เดินออกมาจากห้องน้ำ ระหว่างนั้นเขาก็ได้ยินเสียงมีคนมาเคาะประตูห้องพอดี คยูฮยอนจึงเดินเอาผ้าเช็ดตัวไปแขวนตากไว้ แล้วเดินไปเปิดประตูดูว่าใครที่เป็นคนมาเคาะห้อง
“อ้าวพี่ซีวอน มีอะไรรึเปล่าครับ?”
“น้องๆให้มาตามน่ะ มีพี่ซีวอนแล้วจะไม่มีน้องคยูฮยอนได้ยังไงล่ะหื้ม?” ซีวอนส่งยิ้มหวานใส่คยูฮยอนอยู่ที่หน้าประตูนั้น
พอซองมินได้ยินเสียงซีวอนปุ๊บก็เดินมาหาคยูฮยอนปั๊บ เขาจงใจจับมือคยูฮยอนไว้ทันทีเพื่อให้ซีวอนได้เห็น
“ทำไมจะไม่มีไม่ได้? วันนี้คยูเหนื่อย และก็อยากอยู่ในห้องนี้ กับพี่ เพื่อพักผ่อนด้วย” ซองมินพูดพลางยิ้มแบบกวนๆใส่ซีวอน และเน้นคำว่า กับพี่ ให้เขาได้ฟังชัดๆอีกด้วย
ตอนนี้ซีวอนจ้องหน้าซองมินด้วยสีหน้าแบบไม่สพอารมณ์สุดๆก่อนจะข่มลมหายใจตัวเองแล้วถอนหายใจนั้นออกมาเบาๆ
“แต่วันนี้รับน้องวันสุดท้ายแล้วนะ เต็มที่หน่อยสิ น้องๆเขาคิดถึงวอนคยูจะแย่อยู่ละ” ซีวอนพูดพลางมองไปทางซองมินนิดๆก่อนจะยิ้มด้วยรอยยิ้มที่ผู้ร้ายในละครเขาชอบยิ้มกันใส่
“อะไรวอนคยู? ห้ะ? คยูฮยอน?” ซองมินหันไปถามคยูฮยอน
“โอเคครับ ไปก็ไป” คยูแกะมือซองมินออกแล้วเดินไปใส่รองเท้าก่อนจะเดินออกห้องไปโดยที่ไม่สนใจจะตอบคำถามที่ซองมินถามซักคำ ซองมินได้แต่ยืนนิ่งพูดไม่ออก ทำอะไรไม่ถูกนอกจากมองดูคยูที่กำลังจะเดินออกจากห้องไปอยู่อย่างนั้น เขาอยากจะพูดคำว่าอย่าไปนะ อย่าไปเลย อะไรเทือกนี้สุดๆ แต่ทำไม? ทำไมเขาถึงไม่พูด
“เดี๋ยวมานะพี่ซองมิน” คยูหันกลับมาพูดกับซองมินพลางโบกมือบ๊ายบาย ซีวอนเองก็บ๊ายบายให้ซองมินเช่นกัน แต่ด้วยสายตาและรอยยิ้มที่ซีวอนมองซองมินนั้นมันดูไม่เป็นมิตรเอาซะเลย
ครั้งนี้ฉันชนะนาย อีซองมิน
.
เวลาผ่านไปนานพอสมควรแล้ว ซองมินที่ยังคงอยู่ในห้องพักเดินไปเปิดผ้าม่านตรงหน้าต่างดู ตอนนี้ก็ตะวันตกดินอีกแล้ว แต่คยูฮยอนยังไม่กลับมาเลย เขาเลยคิดว่าจะออกไปตามหาซักหน่อย ถ้าออกไปตอนนี้ยังพอไหว แต่ถ้าให้ออกไปตอนที่แดดยังอยู่นี่คงไม่ไหวแน่ๆ แดดแรงซะขนาดนั้น ระหว่างที่ซองมินกำลังจะเดินไปเปิดประตูห้องเพื่อออกไปตามหาคยูฮยอนนั้น ก็มีคนมาเคาะประตูห้องซะก่อน ซองมินเลยเดินไปแง้มประตูเล็กน้อยเพื่อจะดูว่าใครมา
“คยูฮยอน! กำลังจะออกไปตามพอดีเลย ทำไมมาช้าจัง” ซองมินยิ้มทันทีเมื่อคนตรงหน้าคือคยูฮยอน
‘’ผมมาเอาเสื้อผ้านะพี่ วันนี้ผมจะไปนอนกับพี่ซีวอน อยู่เป็นเพื่อนพี่เค้า”
ซองมินยิ้มค้างไปพักใหญ่เพื่อได้ยินที่คยูฮยอนพูด...
ซีวอนซีวอนซีวอนซีวอน ซีวอนอีกแล้ว?
“แล้วพี่อ่ะ?”
“พี่ก็นอนคนเดียวไงคืนนี้ พรุ่งนี้เราก็กลับกันแล้ว เดี๋ยวพี่ก็จะได้นอนกับผมทุกคืนเหมือนเดิมแล้วน่า” ร่างสูงตอบกลับไปโดยที่ไม่รู้เลยว่าคนตรงหน้าเขานั้นไม่สนุกกับท่าทางที่ดูสนุกสนานของเขาเลยซักนิด
“……………………………………”
“พี่เป็นไรเปล่า? ผมขอเข้าไปเอาเสื้อผ้าหน่อยดิเร็ว”คยูฮยอนดันประตูเพื่อจะได้เข้าไปในห้อง แต่ซองมินก็ดันมาพูดขัดซะก่อน
“เดี๋ยวพี่หยิบให้” ซองมินพูดอย่างเรียบๆก่อนจะปิดประตูใส่หน้าแล้วก็หายไปซักพักแล้วก็เปิดประตูออกมาโยนกระเป๋าสัมภาระของคยูฮยอนเขวี้ยงใส่หน้าคนตรงหน้าแบบสุดแรง
พรึ่บ! ตุ้บ!
“เห้ยอะไรเนี่ยซองมิน!” คยูถามอย่างตกใจ
“อยากอยู่กับซีวอนมากไม่ใช่เหรอ ไปนอนกับมันเลย! เอาไปมันทั้งกระเป๋าเนี่ยแหละ แล้วก็ไปอยู่กับมันไม่ต้องกลับมาเลยนะ ถ้าคืนนี้เลือกนอนกับมัน เราก็ไม่ต้องมาคุยกันอีก!”
ความคิดเห็น