ลำดับตอนที่ #13
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : คำสัญญา
Chapter 13 : คำสัญญา
มาดามพอมฟรีย์ยังไม่อนุญาตให้แฮร์รี่กลับไปนอนที่หอพัก แม้ว่าแฮร์รี่ยืนยันแล้วว่าเขาไม่เป็นอะไรมาก ท้ายที่สุดคืนนั้น แฮร์รี่ยังคงต้องค้างที่ห้องพยาบาลดังเดิม
แฮร์รี่ยังนอนไม่หลับ ในใจคิดแต่เรื่องที่เพิ่งได้ยินได้ฟังมา เลโดรอา หญิงสาวที่นอนเตียงข้าง ๆ เขามีความผูกพันลึกซึ้งกับพ่อ แม่ ซีเรียส ลูปินและสเนปมากเหลือเกิน
ระหว่างที่แฮร์รี่คิดอะไรเพลิน ๆ เสียงเปิดประตูก็ดังขึ้นเบา ๆ สุนัขสีดำตัวใหญ่เดินเข้ามา ซีเรียสนั่นเอง แฮร์รี่แปลกใจเหลือเกินที่ซีเรียสเข้ามาเยี่ยมอะไรดึก ๆ เช่นนี้ แต่แฮร์รี่คิดผิด ซีเรียสไม่ได้มาเยี่ยมแฮร์รี่ แต่เขาเดินตรงไปข้างเตียงของเลโดรอาอีกฝั่งหนึ่งและคืนร่างเป็นมนุษย์ แฮร์รี่ได้ยินเสียงเลโดรอาขยับตัวลุกนั่ง
\"ฉันรู้ว่าคุณต้องมา\" เลโดรอากล่าวด้วยเสียงอันเบา เธอคงคิดว่าแฮร์รี่หลับไปแล้ว และไม่อยากรบกวนให้แฮร์รี่ตื่น
\"ใช่ ฉันต้องมาแน่ เลดี้ \" ซีเรียสตอบ
\"พูดมาเถอะค่ะ มีอะไรค้างคาในใจคุณ ฉันยอมรับผิดทุกอย่าง\"
\"ไม่หรอกเลดี้ เธอก็รู้ ฉันไม่เคยนึกโกรธหรือโทษอะไรเธอเลยนะ แต่เลดี้ ฉันแปลกใจจริง ๆ เลยที่ฉันไม่เคยสังเกตเรื่องเธอกับสเนปเลย มัน ตั้งแต่เมื่อไรกัน\"
\"ค่ะ ความจริง ฉันกับเซเวอร์รัสก็พบกันครั้งแรกที่นี่นั่นล่ะ แต่ก็แปลกนะ เหมือนกับว่า เรารู้ใจกันมานานทั้งที่เพิ่งรู้จักกัน\"
\"เธอก็รู้นี่ ว่าบ้านของเรากับพวกสลิธีรินไม่ถูกกันแค่ไหน ฉันถึงยังแปลกใจอยู่ว่าทำไมเธอถึงได้\"
\"รักเซเวอร์รัส ใช่ไหม\" เลโดรอาพูดด้วยน้ำเสียงไม่ดังเกินกว่ากระซิบ แฮร์รี่ได้ยินลมหายใจฮึดฮัดของซีเรียส พ่อทูนหัวคนนี้อารมณ์รุนแรงไม่เบาเช่นกัน
\"ซีเรียสค่ะ ความรักมันเลือกไม่ได้หรอก ฉันเองก็ไม่รู้ว่าทำไม เซเวอร์รัสเองก็เช่นกัน แต่แค่มองตา เราก็รู้แล้วว่าความรู้สึกของเราตรงกัน คุณพูดถูกค่ะ ว่าบ้านของเรากับพวกเค้าไม่ค่อยถูกกันเท่าไร การพบกันของฉันและเซเวอร์รัสจึงต้องหลบซ่อน ความจริง แทบจะไม่เจอกันเลยด้วยซ้ำ นอกจากเวลาเรียนเท่านั้นน่ะ ที่เหลือเราก็แอบส่งนกฮูกคุยกัน\"
\"เธอคง รักเขามากใช่ไหม\" ซีเรียสกล่าวถามออกมาได้ยากลำบากที่สุด
\"อือ \" เลโดรอาพยักหน้าตอบ
\"ลำบากใจมากใช่ไหมที่ต้อง อยู่ข้าง ๆ ฉัน\"
ซีเรียสกล่าวถามพลางส่งสายตาจับจ้องไปยังใบหน้างามซึ้งเจือความเศร้าของหญิงสาวอยู่ เลโดรอาไม่ตอบอะไร เธอหลับตานิ่งและถอนหายใจยาว
\"จนบัดนี้ ฉันก็ยังรู้สึกผิดอยู่ดี ผิดกับเซเวอร์รัสที่ทำให้เขาต้องช้ำใจ โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับคุณ ซีเรียส ฉันรู้ดีว่าคุณคิดอย่างไรกับฉัน ตั้งแต่แรกที่เรียนด้วยกันแล้ว แต่ฉันไม่อาจตอบแทนความรู้สึกดี ๆ ของคุณได้\"
\"ถึงยังไง แม้เป็นช่วงสั้น ๆ แต่ก็เป็นช่วงเวลาที่ดีที่สุดของฉันเลย เลดี้ เป็นความรู้สึกเดียว ที่พวกผู้คุมวิญญาณไม่อาจดึงมันออกจากความทรงจำของฉันได้ นั่นก็คือช่วงเวลาที่ได้อยู่ข้าง ๆ เธอนะ เลดี้ ใช่ ฉันยอมรับ ฉันแอบชอบเธอมาตั้งแต่ปีหนึ่ง จนถึงบัดนี้ ฉันก็ไม่เคยเปลี่ยน เธอยังคงอยู่ในใจฉันเสมอนะ\" ซีเรียสพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง มีรอยยิ้มน้อย ๆ แสนเศร้าที่มุมปาก
\"ฉันขอรับด้วยใจ ซีเรียส\"
\"หายเร็ว ๆ นะ และก็ ขอให้มีความสุข\" ซีเรียสกล่าว แต่ในน้ำเสียงเจือความเจ็บปวดรวดร้าวอย่างมากที่แฮร์รี่รู้สึกได้
--------------------------------------------------------------------------------
ซีเรียสเดินออกจากห้องพยาบาลไปพร้อมกับหัวใจที่บอบช้ำ เขาเพิ่งจะรู้ตัวว่าเขาหลงรักเลโดรอามากมายถึงเพียงนี้และไม่เคยคิดว่าจะต้องรู้สึกเจ็บปวดเช่นนี้ แต่แล้วซีเรียสก็สังเกตเงาสีดำที่ยืนรอเขาอยู่ตรงหน้าประตู สเนปนั่นเอง
\"ฉันรู้ว่าเป็นนาย\" สเนปกล่าวสั้น ๆ
\"มีอะไร\" ซีเรียสตอบสั้น ๆ เช่นกัน ทำอย่างไงซีเรียสก็ทำใจให้ญาติดีกับสเนปไม่ได้
\"ฉันก็ไม่อยากคุยอะไรกับนายนานนักหรอกนะ แต่ฉันก็ต้องขอบใจที่นายช่วยชีวิตฉันไว้\" สเนปกล่าวต่อ ซีเรียสเลิกคิ้ว แล้วเขาก็นึกออกว่าเขาเคยช่วยสเนปในป่าในช่วงคับขันนั้นพอดี
\"ช่างเถอะ เลดี้คงเสียใจมากหากนายเป็นอะไรไป\" ซีเรียสตอบ แต่ในใจก็คิดต่อว่าไม่น่าเลย
\"ใช่ว่าฉันอยากเป็นหนี้บุญคุณนายนะ แต่ยังไงฉันก็ต้องขอบใจนายอยู่ดี\" สเนปพูดเสียงแข็ง
\"ไม่ต้องถือบุญคุณอะไรหรอก แค่นายสัญญากับฉัน ว่าจะดูแลปกป้องเลดี้เป็นอย่างดีตลอดไป ห้ามทำให้เธอร้องไห้ เสียใจ หรือทอดทิ้งเธอเป็นอันขาด ไม่งั้น แม้นายอยู่ที่ไหนก็ตาม ฉันจะตามไปฆ่านาย ฉันสาบานได้\" ซีเรียสกล่าวเสียงจริงจัง สายตาจ้องหน้าสเนปตอบแบบไม่กะพริบตาเลย
\"ไม่ต้องบอกฉันก็ทำอยู่แล้ว ขอบใจที่นายเป็นห่วงเธอนะ\" สเนปตอบด้วยน้ำเสียงจริงจังไม่ต่างอะไรกับซีเรียสเลย
\"ก็ดี ดูแลเธอให้ดีและกันนะ ขอให้มีความสุข\" ซีเรียสกล่าวลาสั้น ๆ ก่อนกลายร่างเป็นสุนัขสีดำตัวใหญ่ สเนปมองตามร่างของซีเรียสที่เดินจากไปในความมืด
\"ขอบใจนะ ซีเรียส ฉันรู้ว่านายก็รักเธอ ฉันสัญญาว่าจะดูแลเลดี้เป็นอย่างดี\" สเนปกล่าวกับตัวเอง
--------------------------------------------------------------------------------
แม้แฮร์รี่จะไม่ค่อยชอบใจที่เลโดรอามีใจให้สเนปแทนที่จะเป็นซีเรียส พ่อทูนหัวที่แฮร์รี่รักและนับถือ เรื่องบางเรื่องเช่นความรัก แฮร์รี่เองก็ยังไม่ค่อยเข้าใจเท่าไรนัก รอนและเฮอร์ไมโอนี่ก็ไปเยี่ยมศาสตราจารย์เลโดรอาและแฮร์รี่ทุกครั้งที่พวกเขามีเวลาว่าง ที่เกือบทุกครั้งพวกเขาก็จะเจอศาสตราจารย์สเนปที่นั่งเฝ้าศาสตราจารย์เลโดรอาไม่เคยห่าง มีอยู่ครั้งหนึ่งที่เด็ก ๆ กลั้นหัวเราะแทบตายกับสีหน้าและอาการลูกตื้อของสเนปที่คะยั้นคะยอให้เลโดรอากินยาที่เขาต้มมาให้
\"เอ่อ ไม่กินได้ไหม เซเวอร์รัส ความจริงฉันไม่เป็นอะไรมากถึงขนาดที่คุณต้องต้มยาบำรุงนี้มาให้เลยนะ\" เลโดรอาเอ่ย ก่อนส่งสายตาอ้อนวอนไปยังสเนปที่ทำหน้าดุขู่เธอ
\"ไม่ได้ เลดี้ เธอต้องกินให้หมด\" สเนปพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มลึกสั้น ๆ แต่ได้ใจความ
\"แค่นึกถึงส่วนผสมก็ไม่ไหวแล้ว\" เลโดรอากระซิบกระซาบให้เด็ก ๆ ฟัง แต่เหมือนว่าสเนปจะได้ยิน สีหน้าของเขาดูเหมือนจะตกใจเล็กน้อย
\"ก็แค่หนังงูสามเหลี่ยมกับปีกแมลงวันเท่านั้นเอง เลดี้\" สเนปพูดหน้าตาเฉย แต่เลโดรอากับเฮอร์ไมโอนี่ทำหน้าแหยเก
\"กินก็ได้\" เลโดรอาตอบเสียงอ่อย ๆ ก่อนกลั้นใจดื่มยาสีเขียวมีไอลอยจาง ๆ รวดเดียวหมดก่อนทำหน้าพะอืดพะอมไม่ต่างกับเฮอร์ไมโอนี่
เมื่อเห็นเลโดรอาดื่มยาจนหมด สเนปก็อมยิ้มน้อย ๆ อย่างพอใจโดยไม่อายเด็ก ๆ เลยแม้แต่นิด!
--------------------------------------------------------------------------------
แฮร์รี่นอนพักทีห้องพยาบาลอยู่สามวัน ระหว่างนั้นมีคนมาเยี่ยมเลโดรอาและเขาไม่ขาด เลโดรอาฟื้นตัวได้เร็วมากจนแฮร์รี่ชักไม่แน่ใจว่าที่เลโดรอาฟื้นตัวเร็วเช่นนี้เป็นเพราะธรรมชาติของตัวเธอเองที่เป็นนักปราบมารหรือยาบำรุงขนานพิเศษของสเนปที่ใส่ความรักผสมไปกับเครื่องปรุงที่น่าพะอืดพะอมนั้นด้วยหรือเปล่า
ในช่วงเวลานี้ แฮร์รี่ดูจะอุ่นใจและรู้สึกว่าปลอดภัยเพราะตอนนี้เขามีซีเรียส พ่อทูนหัวที่เขารักและนับถือคอยดูแลเขาไม่ห่าง ลูปินพักอยู่ที่หมู่บ้านฮอกส์มี้ดไม่ไกลนักจากฮอกวอตส์เพื่อคอยดูลาดเลาเผื่อว่ามีใครจ้องทำร้ายเลโดรอาและเด็ก ๆ อีก แต่ยิ่งกว่านั้น แฮร์รี่ยังมีเลโดรอาที่นับได้ว่าคล้ายกับแม่ของเขาที่สุด หากไม่นับนางวีสลีย์ แม่ของรอนเข้าด้วยอีกคน
และแล้วการเรียนการสอนก็ดำเนินไปอย่างปกติ สนุกสนาน สลับเงียบเหงา น่าเบื่อบ้างในบางวิชา เช่นประวัติศาสตร์เวทย์มนตร์ที่เด็กส่วนมากจะนั่งหลับไประหว่างเรียน
เลโดรอาสอนคาถาผู้พิทักษ์ให้กับเด็ก ๆ ปีห้าอย่างจริงจัง \"พวกเธอโตพอที่จะรับมือกับศาสตร์มืดในรูปแบบต่าง ๆ นี้แล้ว คาถานี้จะช่วยพวกเธอได้มากทีเดียว\" เลโดรอากล่าวสั้น ๆ ก่อนจะลงมือสอนปฏิบัติและให้เด็ก ๆ ทำตาม แฮร์รี่ชอบผู้พิทักษ์ของเลโดรอามากทีเดียว รูปร่างของหมาป่าสีเงินตัวโตสวยงามแฝงไปด้วยพลังเวทย์มนตร์ที่แข็งแกร่ง สามารถจัดการผู้คุมวิญญาณหลายตนได้ในคราวเดียว
วิชาปรุงยากับสเนปก็ยังเป็นวิชาที่แย่ที่สุดของเด็ก ๆ หลายคนเช่นเดิม ในชั้นเรียนของสเนป แฮร์รี่ยังคงได้รับสายตาชิงชังดังเดิม แฮร์รี่เดาว่าเพราะนี่เป็นวิชาของสเนป เขาจึงสามารถส่งสายตาเช่นนี้ได้โดยไม่ต้องเกรงใจเลโดรอา
จนกระทั่งถึงเย็นวันหนึ่ง มีนกฮูกตัวใหญ่สีน้ำตาลแกมทองบินตรงเข้ามาในห้องโถง มันเป็นจุดเด่นของทุกคนในนั้น เนื่องจากมันเย็นเกินไปสำหรับไปรษณีย์นกฮูก น่าประหลาดใจมากที่มันบินตรงไปยังเลโดรอาที่เฝ้ามองมันอย่างเรียบเฉยดังเช่นรอเวลาอยู่
เลโดรอารับซองจดหมายสีน้ำตาลมีตราประทับกระทรวงเวทมนตร์ที่กลางซอง เธอรินน้ำใส่แก้วเปล่าและส่งให้นกฮูกตัวนั้นกินก่อนที่มันจะบินจากไปในความืด เลโดรอาถอนใจยาวก่อนจะเปิดซองนั้นช้า ๆ และไล่สายตาไปยังหน้ากระดาษ เธอหลับตานิ่งและถอนใจอีกครั้ง
สเนปที่นั่งอยู่ข้าง ๆ หันไปมองเลโดรอาและส่งสายตาอ่อนโยนที่มีแต่เฉพาะเวลาเฝ้ามองหญิงสาวคนนี้เท่านั้นไปให้ นักเรียนเกือบทุกคนต่างรู้เรื่องของสเนปและเลโดรอา แต่ทุกคนก็ไม่เคยกล้าพูดอะไรต่อหน้าสเนปเพราะยังเกรงกลัวความร้ายกาจของสเนปอยู่นั่นเอง
\"เมื่อไรหรือ เลดี้ \" ดัมเบิลดอร์กล่าวอย่างใจดี
\"วันเสาร์ที่จะถึงนี้ค่ะ\" เลโดรอาตอบ
\"เร็วเหลือเกินนะ \" ดัมเบิลดอร์กล่าวอีกครั้ง สีหน้าฉายแววหม่นหมองครู่หนึ่ง
เลโดรอาไม่ตอบอะไรอีก สีหน้าของเธอซีดลงเล็กน้อย แฮร์รี่สังเกตได้ว่าสเนปเองก็มีสีหน้าเศร้าหมองไม่แพ้เลโดรอาเลย ทั้งคู่มองตากันครู่ใหญ่ แต่ไม่มีใครเอ่ยอะไรกันเลยสักคำ
--------------------------------------------------------------------------------
แฮร์รี่ร้อนใจเป็นอย่างมากเมื่อเห็นสีหน้าของเลโดรอาที่โต๊ะอาหาร มันจะเกิดอะไรขึ้นอีกเหรอ แฮร์รี่ไม่เข้าใจเลย ราวกับว่าเลโดรอากำลังจะจากไป
แฮร์รี่คว้าผ้าคลุมล่องหนและแผนที่ตัวกวนออกมา เขาค่อย ๆ เดินไปตามระเบียงพลางเปิดแผนที่มองดูทางข้างหน้าว่ามีฟิลช์หรือใครอื่นอยู่หรือไม่ เหมือนว่าคืนนี้ทุกคนจะไม่มารบกวนแฮร์รี่เลย ดังนั้นแฮร์รี่จึงเดินใต้ผ้าคลุมล่องหนได้อย่างสบายใจ จุดเล็ก ๆ มีชื่อบ่งบอกว่าเลโดรอาอยู่ตรงหอคอยดูดาวที่ฝั่งตะวันออก ไม่ไกลจากห้องพักของเลโดรอาเท่าไร แฮร์รี่เดาว่าเธอคงนอนไม่หลับหรือมีเรื่องไม่สบายใจเลยออกมาดูดาวเล่นเป็นแน่ โอกาสดีจริง ๆ ที่จะได้พูดคุยกับเลโดรอาอีกครั้ง
แฮร์รี่สาวเท้าก้าวเร็ว ๆ ขึ้นบันไดที่ตรงไปยังหอคอยดูดาวนั้น แต่แล้วจุดเล็ก ๆ ที่ชื่อสเนปกำลังเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วราวกับเหาะไปนั้นกำลังเคลื่อนตรงไปหาเลโดรอาเช่นกัน แต่โชคดีที่สเนปขึ้นบันไดอีกทาง ไม่งั้นแฮร์รี่จะต้องคอยหลบไม่ให้สเนปเดินชนแฮร์รี่ที่อยู่ใต้ผ้าคลุมอีก
แฮร์รี่ค่อย ๆ ย่องขึ้นบันไดอย่างเงียบที่สุด และแล้วเขาก็ได้ยินเสียงคุ้นหูสองเสียงกำลังคุยกัน เงาร่างทั้งสองนั้นนั่งอยู่ใกล้ชิดติดกันบนม้านั่งหิน
\"ท้องฟ้าสวยเหมือนวันนั้นเลยนะ เซเวอร์รัส จำได้ไหม\" เลโดรอากล่าวด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา
\"ได้ ฉันไม่เคยลืมทุกเรื่องที่มีเธออยู่ด้วยหรอกนะ\" สเนปตอบ น้ำเสียงสเนปอ่อนโยนมาก แฮร์รี่เกือบไม่เชื่อหูตนเอง \"เลดี้ เธอยังมีเรื่องกังวลใจอยู่นะ\" สเนปกล่าวเสียงอ่อนนุ่ม
\"ฉันไม่เคยปิดอะไรคุณได้เลยนะ เซเวอร์รัส ใช่ค่ะ เรื่องของซีเรียสและแฮร์รี่\" เลโดรอากล่าวออกมา นั่นทำให้แฮร์รี่สะดุ้งโหยง เลโดรอากำลังพูดถึงเขาและซีเรียส
\"ซีเรียส ทำไม\" สเนปถามเสียงแข็งขึ้นทันใด เมื่อได้ยินชื่อของศัตรูที่แสนเกลียดชังจากปากหญิงสาวที่อยู่ในใจเสมอมา
\"การสอบสวนคราวนี้ ฉันจะพยายามยกเรื่องซีเรียสขึ้นมาให้ได้ ถึงจะอาจช่วยซีเรียสให้พ้นผิดเลยไม่ได้ แต่ก็ยังดีกว่าถูกตราหน้าเป็นฆาตกรฆ่าเพื่อนรักของตนเอง เขาทนอยู่ในอัซคาบันถึงสิบสองปีเชียวนะ มันมากเกินไปสำหรับคนบริสุทธิ์ดี ๆ คนหนึ่ง\"
\"อืม\" สเนปครางในลำคอ แฮร์รี่ฟังแล้วรู้สึกว่าสเนปเองไม่ค่อยจะพอใจเท่าไรนัก
\"จะให้ซีเรียสพ้นผิดได้จริง ต้องจับปีเตอร์ให้ได้ แต่นั่นก็คือ การเข้าถึงตัวคนที่คุณก็รู้ว่าใครเท่านั้น ปีเตอร์ในตอนนี้คงเป็นมือขวาเขาอยู่\"
\"ใช่ ทั้งหมดนี่คือความตั้งใจของเธอใช่ไหม เลดี้\"
\"ค่ะ เพื่อทดแทนความผิดทั้งหมดที่ฉันทำต่อซีเรียส และก็เพื่อตัวแฮร์รี่เองด้วย\" เลโดรอากล่าวน้ำเสียงสลดเล็กน้อย แฮร์รี่สะดุ้งตัว หูผึ่งทันทีเมื่อได้ยินเลโดรอาพูดเช่นนี้ \"ค่ะ ฉันทำผิดต่อแกมามาก ทำให้แกกำพร้าพ่อแม่ ต้องระเห็ดไปอยู่กับพวกมักเกิ้ล หากซีเรียสเป็นอิสระ แกคงอยากอยู่กับซีเรียสมากกว่ามักเกิ้ลพวกนั้น\"
\"เลดี้ เรื่องที่เกิดขึ้นไม่ใช่ความผิดของเธอเลยนะ\"
\"ค่ะ คุณพูดแบบนี้มาเป็นร้อยครั้งแล้วนะ\"
เลโดรอาเอนศีรษะพิงไหล่สเนป แฮร์รี่เห็นเพียงเงาและไม่เห็นสีหน้าของทั้งสองเพราะว่าพวกเขานั่งหันหลังให้กับแฮร์รี่ที่ยืนอยู่ตรงมุมบันได แต่แฮร์รี่พอเดาได้ว่าสีหน้าของทั้งสองคงมีความสุขที่สุด
\"เซเวอร์รัส ฉันไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นอีกหลังการสอบสวนผู้เสพความตายพวกนั้น คุณเข้าใจใช่ไหม หากเรื่องทุกอย่างเลวร้ายลงไปอีก คุณเองก็จะตกเป็นเป้าหมายด้วยเพราะคุณเองก็ \" เลโดรอาจะกล่าวต่อแต่ก็ต้องหยุดเพราะสเนปยกนิ้วทาบริมฝีปากของเธอทัน
\"เลดี้ ฉันไม่เคยกลัวหรอกนะ หากได้ปกป้องเธอ ฉันยินดีเสมอ\" สเนปกล่าวจริงจัง
\"แต่นั่นคือชีวิตคุณนะ!\" เลโดรอาเงยหน้ามองหน้าสเนปด้วยหน้าหวาดหวั่น
\"ใช่ แต่เพื่อเธอแล้ว ชีวิตทั้งชีวิตฉันก็ให้ได้ เหมือนกับที่เคยให้เมื่อคราวใช้คาถาฟิเดลลิอัสกับเธอ\" สเนปจ้องตาเลโดรอาตอบ
\"เซเวอร์รัส ฉัน ฉันทำผิดกับคุณมาตลอด แต่คุณยัง ทำไม \"
\"ฉันรู้ว่านั่นไม่ใช่เธอ เลดี้ ฉันรู้จักเธอดี เธอตัวจริงจะไม่มีวันเปลี่ยนใจไปหาคนอื่นได้หรอก ฉันเชื่อมั่นในตัวเธอดี รวมทั้ง ความรู้สึกของเธอที่มีให้ฉันด้วย เราเหมือนกัน เลดี้ ฉันเองก็ไม่มีวันเปลี่ยนใจไปจากเธอได้เช่นกัน\"
\"เซเวอร์รัส \" เลโดรอาพูดไม่ออก คำพูดทุกคำไม่อาจแทนความรู้สึกตื้นตันที่อัดแน่นในลำคอเธอได้
\"อย่ากล่าวอะไรอีกเลย เลดี้ \" สเนปส่ายหน้าและยิ้มน้อย ๆ เขาเอื้อมมือไปโอบไหล่เลโดรอาอย่างอ่อนโยนด้วยความรักใคร่เป็นที่สุด \"ดาวคืนนี้สวยกระจ่างนัก อย่าทำให้ความไม่สบายใจทำลายบรรยากาศดี ๆ เช่นนี้เลย\" สเนปมองขึ้นไปบนฟ้า ดาวล้านดวงแข่งกันอวดแสงสว่างทั่วฟ้าสีดำเป็นประกายระยับ
เลโดรอาไม่ตอบ เธอเอนศีรษะพิงไหล่สเนปดังเดิมและเงยหน้ามองฟ้าเหมือนที่สเนปมองอยู่
โปรดติดตามตอนต่อไปได้ใน  \"เซเวอร์รัส สเนป\"
มาดามพอมฟรีย์ยังไม่อนุญาตให้แฮร์รี่กลับไปนอนที่หอพัก แม้ว่าแฮร์รี่ยืนยันแล้วว่าเขาไม่เป็นอะไรมาก ท้ายที่สุดคืนนั้น แฮร์รี่ยังคงต้องค้างที่ห้องพยาบาลดังเดิม
แฮร์รี่ยังนอนไม่หลับ ในใจคิดแต่เรื่องที่เพิ่งได้ยินได้ฟังมา เลโดรอา หญิงสาวที่นอนเตียงข้าง ๆ เขามีความผูกพันลึกซึ้งกับพ่อ แม่ ซีเรียส ลูปินและสเนปมากเหลือเกิน
ระหว่างที่แฮร์รี่คิดอะไรเพลิน ๆ เสียงเปิดประตูก็ดังขึ้นเบา ๆ สุนัขสีดำตัวใหญ่เดินเข้ามา ซีเรียสนั่นเอง แฮร์รี่แปลกใจเหลือเกินที่ซีเรียสเข้ามาเยี่ยมอะไรดึก ๆ เช่นนี้ แต่แฮร์รี่คิดผิด ซีเรียสไม่ได้มาเยี่ยมแฮร์รี่ แต่เขาเดินตรงไปข้างเตียงของเลโดรอาอีกฝั่งหนึ่งและคืนร่างเป็นมนุษย์ แฮร์รี่ได้ยินเสียงเลโดรอาขยับตัวลุกนั่ง
\"ฉันรู้ว่าคุณต้องมา\" เลโดรอากล่าวด้วยเสียงอันเบา เธอคงคิดว่าแฮร์รี่หลับไปแล้ว และไม่อยากรบกวนให้แฮร์รี่ตื่น
\"ใช่ ฉันต้องมาแน่ เลดี้ \" ซีเรียสตอบ
\"พูดมาเถอะค่ะ มีอะไรค้างคาในใจคุณ ฉันยอมรับผิดทุกอย่าง\"
\"ไม่หรอกเลดี้ เธอก็รู้ ฉันไม่เคยนึกโกรธหรือโทษอะไรเธอเลยนะ แต่เลดี้ ฉันแปลกใจจริง ๆ เลยที่ฉันไม่เคยสังเกตเรื่องเธอกับสเนปเลย มัน ตั้งแต่เมื่อไรกัน\"
\"ค่ะ ความจริง ฉันกับเซเวอร์รัสก็พบกันครั้งแรกที่นี่นั่นล่ะ แต่ก็แปลกนะ เหมือนกับว่า เรารู้ใจกันมานานทั้งที่เพิ่งรู้จักกัน\"
\"เธอก็รู้นี่ ว่าบ้านของเรากับพวกสลิธีรินไม่ถูกกันแค่ไหน ฉันถึงยังแปลกใจอยู่ว่าทำไมเธอถึงได้\"
\"รักเซเวอร์รัส ใช่ไหม\" เลโดรอาพูดด้วยน้ำเสียงไม่ดังเกินกว่ากระซิบ แฮร์รี่ได้ยินลมหายใจฮึดฮัดของซีเรียส พ่อทูนหัวคนนี้อารมณ์รุนแรงไม่เบาเช่นกัน
\"ซีเรียสค่ะ ความรักมันเลือกไม่ได้หรอก ฉันเองก็ไม่รู้ว่าทำไม เซเวอร์รัสเองก็เช่นกัน แต่แค่มองตา เราก็รู้แล้วว่าความรู้สึกของเราตรงกัน คุณพูดถูกค่ะ ว่าบ้านของเรากับพวกเค้าไม่ค่อยถูกกันเท่าไร การพบกันของฉันและเซเวอร์รัสจึงต้องหลบซ่อน ความจริง แทบจะไม่เจอกันเลยด้วยซ้ำ นอกจากเวลาเรียนเท่านั้นน่ะ ที่เหลือเราก็แอบส่งนกฮูกคุยกัน\"
\"เธอคง รักเขามากใช่ไหม\" ซีเรียสกล่าวถามออกมาได้ยากลำบากที่สุด
\"อือ \" เลโดรอาพยักหน้าตอบ
\"ลำบากใจมากใช่ไหมที่ต้อง อยู่ข้าง ๆ ฉัน\"
ซีเรียสกล่าวถามพลางส่งสายตาจับจ้องไปยังใบหน้างามซึ้งเจือความเศร้าของหญิงสาวอยู่ เลโดรอาไม่ตอบอะไร เธอหลับตานิ่งและถอนหายใจยาว
\"จนบัดนี้ ฉันก็ยังรู้สึกผิดอยู่ดี ผิดกับเซเวอร์รัสที่ทำให้เขาต้องช้ำใจ โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับคุณ ซีเรียส ฉันรู้ดีว่าคุณคิดอย่างไรกับฉัน ตั้งแต่แรกที่เรียนด้วยกันแล้ว แต่ฉันไม่อาจตอบแทนความรู้สึกดี ๆ ของคุณได้\"
\"ถึงยังไง แม้เป็นช่วงสั้น ๆ แต่ก็เป็นช่วงเวลาที่ดีที่สุดของฉันเลย เลดี้ เป็นความรู้สึกเดียว ที่พวกผู้คุมวิญญาณไม่อาจดึงมันออกจากความทรงจำของฉันได้ นั่นก็คือช่วงเวลาที่ได้อยู่ข้าง ๆ เธอนะ เลดี้ ใช่ ฉันยอมรับ ฉันแอบชอบเธอมาตั้งแต่ปีหนึ่ง จนถึงบัดนี้ ฉันก็ไม่เคยเปลี่ยน เธอยังคงอยู่ในใจฉันเสมอนะ\" ซีเรียสพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง มีรอยยิ้มน้อย ๆ แสนเศร้าที่มุมปาก
\"ฉันขอรับด้วยใจ ซีเรียส\"
\"หายเร็ว ๆ นะ และก็ ขอให้มีความสุข\" ซีเรียสกล่าว แต่ในน้ำเสียงเจือความเจ็บปวดรวดร้าวอย่างมากที่แฮร์รี่รู้สึกได้
--------------------------------------------------------------------------------
ซีเรียสเดินออกจากห้องพยาบาลไปพร้อมกับหัวใจที่บอบช้ำ เขาเพิ่งจะรู้ตัวว่าเขาหลงรักเลโดรอามากมายถึงเพียงนี้และไม่เคยคิดว่าจะต้องรู้สึกเจ็บปวดเช่นนี้ แต่แล้วซีเรียสก็สังเกตเงาสีดำที่ยืนรอเขาอยู่ตรงหน้าประตู สเนปนั่นเอง
\"ฉันรู้ว่าเป็นนาย\" สเนปกล่าวสั้น ๆ
\"มีอะไร\" ซีเรียสตอบสั้น ๆ เช่นกัน ทำอย่างไงซีเรียสก็ทำใจให้ญาติดีกับสเนปไม่ได้
\"ฉันก็ไม่อยากคุยอะไรกับนายนานนักหรอกนะ แต่ฉันก็ต้องขอบใจที่นายช่วยชีวิตฉันไว้\" สเนปกล่าวต่อ ซีเรียสเลิกคิ้ว แล้วเขาก็นึกออกว่าเขาเคยช่วยสเนปในป่าในช่วงคับขันนั้นพอดี
\"ช่างเถอะ เลดี้คงเสียใจมากหากนายเป็นอะไรไป\" ซีเรียสตอบ แต่ในใจก็คิดต่อว่าไม่น่าเลย
\"ใช่ว่าฉันอยากเป็นหนี้บุญคุณนายนะ แต่ยังไงฉันก็ต้องขอบใจนายอยู่ดี\" สเนปพูดเสียงแข็ง
\"ไม่ต้องถือบุญคุณอะไรหรอก แค่นายสัญญากับฉัน ว่าจะดูแลปกป้องเลดี้เป็นอย่างดีตลอดไป ห้ามทำให้เธอร้องไห้ เสียใจ หรือทอดทิ้งเธอเป็นอันขาด ไม่งั้น แม้นายอยู่ที่ไหนก็ตาม ฉันจะตามไปฆ่านาย ฉันสาบานได้\" ซีเรียสกล่าวเสียงจริงจัง สายตาจ้องหน้าสเนปตอบแบบไม่กะพริบตาเลย
\"ไม่ต้องบอกฉันก็ทำอยู่แล้ว ขอบใจที่นายเป็นห่วงเธอนะ\" สเนปตอบด้วยน้ำเสียงจริงจังไม่ต่างอะไรกับซีเรียสเลย
\"ก็ดี ดูแลเธอให้ดีและกันนะ ขอให้มีความสุข\" ซีเรียสกล่าวลาสั้น ๆ ก่อนกลายร่างเป็นสุนัขสีดำตัวใหญ่ สเนปมองตามร่างของซีเรียสที่เดินจากไปในความมืด
\"ขอบใจนะ ซีเรียส ฉันรู้ว่านายก็รักเธอ ฉันสัญญาว่าจะดูแลเลดี้เป็นอย่างดี\" สเนปกล่าวกับตัวเอง
--------------------------------------------------------------------------------
แม้แฮร์รี่จะไม่ค่อยชอบใจที่เลโดรอามีใจให้สเนปแทนที่จะเป็นซีเรียส พ่อทูนหัวที่แฮร์รี่รักและนับถือ เรื่องบางเรื่องเช่นความรัก แฮร์รี่เองก็ยังไม่ค่อยเข้าใจเท่าไรนัก รอนและเฮอร์ไมโอนี่ก็ไปเยี่ยมศาสตราจารย์เลโดรอาและแฮร์รี่ทุกครั้งที่พวกเขามีเวลาว่าง ที่เกือบทุกครั้งพวกเขาก็จะเจอศาสตราจารย์สเนปที่นั่งเฝ้าศาสตราจารย์เลโดรอาไม่เคยห่าง มีอยู่ครั้งหนึ่งที่เด็ก ๆ กลั้นหัวเราะแทบตายกับสีหน้าและอาการลูกตื้อของสเนปที่คะยั้นคะยอให้เลโดรอากินยาที่เขาต้มมาให้
\"เอ่อ ไม่กินได้ไหม เซเวอร์รัส ความจริงฉันไม่เป็นอะไรมากถึงขนาดที่คุณต้องต้มยาบำรุงนี้มาให้เลยนะ\" เลโดรอาเอ่ย ก่อนส่งสายตาอ้อนวอนไปยังสเนปที่ทำหน้าดุขู่เธอ
\"ไม่ได้ เลดี้ เธอต้องกินให้หมด\" สเนปพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มลึกสั้น ๆ แต่ได้ใจความ
\"แค่นึกถึงส่วนผสมก็ไม่ไหวแล้ว\" เลโดรอากระซิบกระซาบให้เด็ก ๆ ฟัง แต่เหมือนว่าสเนปจะได้ยิน สีหน้าของเขาดูเหมือนจะตกใจเล็กน้อย
\"ก็แค่หนังงูสามเหลี่ยมกับปีกแมลงวันเท่านั้นเอง เลดี้\" สเนปพูดหน้าตาเฉย แต่เลโดรอากับเฮอร์ไมโอนี่ทำหน้าแหยเก
\"กินก็ได้\" เลโดรอาตอบเสียงอ่อย ๆ ก่อนกลั้นใจดื่มยาสีเขียวมีไอลอยจาง ๆ รวดเดียวหมดก่อนทำหน้าพะอืดพะอมไม่ต่างกับเฮอร์ไมโอนี่
เมื่อเห็นเลโดรอาดื่มยาจนหมด สเนปก็อมยิ้มน้อย ๆ อย่างพอใจโดยไม่อายเด็ก ๆ เลยแม้แต่นิด!
--------------------------------------------------------------------------------
แฮร์รี่นอนพักทีห้องพยาบาลอยู่สามวัน ระหว่างนั้นมีคนมาเยี่ยมเลโดรอาและเขาไม่ขาด เลโดรอาฟื้นตัวได้เร็วมากจนแฮร์รี่ชักไม่แน่ใจว่าที่เลโดรอาฟื้นตัวเร็วเช่นนี้เป็นเพราะธรรมชาติของตัวเธอเองที่เป็นนักปราบมารหรือยาบำรุงขนานพิเศษของสเนปที่ใส่ความรักผสมไปกับเครื่องปรุงที่น่าพะอืดพะอมนั้นด้วยหรือเปล่า
ในช่วงเวลานี้ แฮร์รี่ดูจะอุ่นใจและรู้สึกว่าปลอดภัยเพราะตอนนี้เขามีซีเรียส พ่อทูนหัวที่เขารักและนับถือคอยดูแลเขาไม่ห่าง ลูปินพักอยู่ที่หมู่บ้านฮอกส์มี้ดไม่ไกลนักจากฮอกวอตส์เพื่อคอยดูลาดเลาเผื่อว่ามีใครจ้องทำร้ายเลโดรอาและเด็ก ๆ อีก แต่ยิ่งกว่านั้น แฮร์รี่ยังมีเลโดรอาที่นับได้ว่าคล้ายกับแม่ของเขาที่สุด หากไม่นับนางวีสลีย์ แม่ของรอนเข้าด้วยอีกคน
และแล้วการเรียนการสอนก็ดำเนินไปอย่างปกติ สนุกสนาน สลับเงียบเหงา น่าเบื่อบ้างในบางวิชา เช่นประวัติศาสตร์เวทย์มนตร์ที่เด็กส่วนมากจะนั่งหลับไประหว่างเรียน
เลโดรอาสอนคาถาผู้พิทักษ์ให้กับเด็ก ๆ ปีห้าอย่างจริงจัง \"พวกเธอโตพอที่จะรับมือกับศาสตร์มืดในรูปแบบต่าง ๆ นี้แล้ว คาถานี้จะช่วยพวกเธอได้มากทีเดียว\" เลโดรอากล่าวสั้น ๆ ก่อนจะลงมือสอนปฏิบัติและให้เด็ก ๆ ทำตาม แฮร์รี่ชอบผู้พิทักษ์ของเลโดรอามากทีเดียว รูปร่างของหมาป่าสีเงินตัวโตสวยงามแฝงไปด้วยพลังเวทย์มนตร์ที่แข็งแกร่ง สามารถจัดการผู้คุมวิญญาณหลายตนได้ในคราวเดียว
วิชาปรุงยากับสเนปก็ยังเป็นวิชาที่แย่ที่สุดของเด็ก ๆ หลายคนเช่นเดิม ในชั้นเรียนของสเนป แฮร์รี่ยังคงได้รับสายตาชิงชังดังเดิม แฮร์รี่เดาว่าเพราะนี่เป็นวิชาของสเนป เขาจึงสามารถส่งสายตาเช่นนี้ได้โดยไม่ต้องเกรงใจเลโดรอา
จนกระทั่งถึงเย็นวันหนึ่ง มีนกฮูกตัวใหญ่สีน้ำตาลแกมทองบินตรงเข้ามาในห้องโถง มันเป็นจุดเด่นของทุกคนในนั้น เนื่องจากมันเย็นเกินไปสำหรับไปรษณีย์นกฮูก น่าประหลาดใจมากที่มันบินตรงไปยังเลโดรอาที่เฝ้ามองมันอย่างเรียบเฉยดังเช่นรอเวลาอยู่
เลโดรอารับซองจดหมายสีน้ำตาลมีตราประทับกระทรวงเวทมนตร์ที่กลางซอง เธอรินน้ำใส่แก้วเปล่าและส่งให้นกฮูกตัวนั้นกินก่อนที่มันจะบินจากไปในความืด เลโดรอาถอนใจยาวก่อนจะเปิดซองนั้นช้า ๆ และไล่สายตาไปยังหน้ากระดาษ เธอหลับตานิ่งและถอนใจอีกครั้ง
สเนปที่นั่งอยู่ข้าง ๆ หันไปมองเลโดรอาและส่งสายตาอ่อนโยนที่มีแต่เฉพาะเวลาเฝ้ามองหญิงสาวคนนี้เท่านั้นไปให้ นักเรียนเกือบทุกคนต่างรู้เรื่องของสเนปและเลโดรอา แต่ทุกคนก็ไม่เคยกล้าพูดอะไรต่อหน้าสเนปเพราะยังเกรงกลัวความร้ายกาจของสเนปอยู่นั่นเอง
\"เมื่อไรหรือ เลดี้ \" ดัมเบิลดอร์กล่าวอย่างใจดี
\"วันเสาร์ที่จะถึงนี้ค่ะ\" เลโดรอาตอบ
\"เร็วเหลือเกินนะ \" ดัมเบิลดอร์กล่าวอีกครั้ง สีหน้าฉายแววหม่นหมองครู่หนึ่ง
เลโดรอาไม่ตอบอะไรอีก สีหน้าของเธอซีดลงเล็กน้อย แฮร์รี่สังเกตได้ว่าสเนปเองก็มีสีหน้าเศร้าหมองไม่แพ้เลโดรอาเลย ทั้งคู่มองตากันครู่ใหญ่ แต่ไม่มีใครเอ่ยอะไรกันเลยสักคำ
--------------------------------------------------------------------------------
แฮร์รี่ร้อนใจเป็นอย่างมากเมื่อเห็นสีหน้าของเลโดรอาที่โต๊ะอาหาร มันจะเกิดอะไรขึ้นอีกเหรอ แฮร์รี่ไม่เข้าใจเลย ราวกับว่าเลโดรอากำลังจะจากไป
แฮร์รี่คว้าผ้าคลุมล่องหนและแผนที่ตัวกวนออกมา เขาค่อย ๆ เดินไปตามระเบียงพลางเปิดแผนที่มองดูทางข้างหน้าว่ามีฟิลช์หรือใครอื่นอยู่หรือไม่ เหมือนว่าคืนนี้ทุกคนจะไม่มารบกวนแฮร์รี่เลย ดังนั้นแฮร์รี่จึงเดินใต้ผ้าคลุมล่องหนได้อย่างสบายใจ จุดเล็ก ๆ มีชื่อบ่งบอกว่าเลโดรอาอยู่ตรงหอคอยดูดาวที่ฝั่งตะวันออก ไม่ไกลจากห้องพักของเลโดรอาเท่าไร แฮร์รี่เดาว่าเธอคงนอนไม่หลับหรือมีเรื่องไม่สบายใจเลยออกมาดูดาวเล่นเป็นแน่ โอกาสดีจริง ๆ ที่จะได้พูดคุยกับเลโดรอาอีกครั้ง
แฮร์รี่สาวเท้าก้าวเร็ว ๆ ขึ้นบันไดที่ตรงไปยังหอคอยดูดาวนั้น แต่แล้วจุดเล็ก ๆ ที่ชื่อสเนปกำลังเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วราวกับเหาะไปนั้นกำลังเคลื่อนตรงไปหาเลโดรอาเช่นกัน แต่โชคดีที่สเนปขึ้นบันไดอีกทาง ไม่งั้นแฮร์รี่จะต้องคอยหลบไม่ให้สเนปเดินชนแฮร์รี่ที่อยู่ใต้ผ้าคลุมอีก
แฮร์รี่ค่อย ๆ ย่องขึ้นบันไดอย่างเงียบที่สุด และแล้วเขาก็ได้ยินเสียงคุ้นหูสองเสียงกำลังคุยกัน เงาร่างทั้งสองนั้นนั่งอยู่ใกล้ชิดติดกันบนม้านั่งหิน
\"ท้องฟ้าสวยเหมือนวันนั้นเลยนะ เซเวอร์รัส จำได้ไหม\" เลโดรอากล่าวด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา
\"ได้ ฉันไม่เคยลืมทุกเรื่องที่มีเธออยู่ด้วยหรอกนะ\" สเนปตอบ น้ำเสียงสเนปอ่อนโยนมาก แฮร์รี่เกือบไม่เชื่อหูตนเอง \"เลดี้ เธอยังมีเรื่องกังวลใจอยู่นะ\" สเนปกล่าวเสียงอ่อนนุ่ม
\"ฉันไม่เคยปิดอะไรคุณได้เลยนะ เซเวอร์รัส ใช่ค่ะ เรื่องของซีเรียสและแฮร์รี่\" เลโดรอากล่าวออกมา นั่นทำให้แฮร์รี่สะดุ้งโหยง เลโดรอากำลังพูดถึงเขาและซีเรียส
\"ซีเรียส ทำไม\" สเนปถามเสียงแข็งขึ้นทันใด เมื่อได้ยินชื่อของศัตรูที่แสนเกลียดชังจากปากหญิงสาวที่อยู่ในใจเสมอมา
\"การสอบสวนคราวนี้ ฉันจะพยายามยกเรื่องซีเรียสขึ้นมาให้ได้ ถึงจะอาจช่วยซีเรียสให้พ้นผิดเลยไม่ได้ แต่ก็ยังดีกว่าถูกตราหน้าเป็นฆาตกรฆ่าเพื่อนรักของตนเอง เขาทนอยู่ในอัซคาบันถึงสิบสองปีเชียวนะ มันมากเกินไปสำหรับคนบริสุทธิ์ดี ๆ คนหนึ่ง\"
\"อืม\" สเนปครางในลำคอ แฮร์รี่ฟังแล้วรู้สึกว่าสเนปเองไม่ค่อยจะพอใจเท่าไรนัก
\"จะให้ซีเรียสพ้นผิดได้จริง ต้องจับปีเตอร์ให้ได้ แต่นั่นก็คือ การเข้าถึงตัวคนที่คุณก็รู้ว่าใครเท่านั้น ปีเตอร์ในตอนนี้คงเป็นมือขวาเขาอยู่\"
\"ใช่ ทั้งหมดนี่คือความตั้งใจของเธอใช่ไหม เลดี้\"
\"ค่ะ เพื่อทดแทนความผิดทั้งหมดที่ฉันทำต่อซีเรียส และก็เพื่อตัวแฮร์รี่เองด้วย\" เลโดรอากล่าวน้ำเสียงสลดเล็กน้อย แฮร์รี่สะดุ้งตัว หูผึ่งทันทีเมื่อได้ยินเลโดรอาพูดเช่นนี้ \"ค่ะ ฉันทำผิดต่อแกมามาก ทำให้แกกำพร้าพ่อแม่ ต้องระเห็ดไปอยู่กับพวกมักเกิ้ล หากซีเรียสเป็นอิสระ แกคงอยากอยู่กับซีเรียสมากกว่ามักเกิ้ลพวกนั้น\"
\"เลดี้ เรื่องที่เกิดขึ้นไม่ใช่ความผิดของเธอเลยนะ\"
\"ค่ะ คุณพูดแบบนี้มาเป็นร้อยครั้งแล้วนะ\"
เลโดรอาเอนศีรษะพิงไหล่สเนป แฮร์รี่เห็นเพียงเงาและไม่เห็นสีหน้าของทั้งสองเพราะว่าพวกเขานั่งหันหลังให้กับแฮร์รี่ที่ยืนอยู่ตรงมุมบันได แต่แฮร์รี่พอเดาได้ว่าสีหน้าของทั้งสองคงมีความสุขที่สุด
\"เซเวอร์รัส ฉันไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นอีกหลังการสอบสวนผู้เสพความตายพวกนั้น คุณเข้าใจใช่ไหม หากเรื่องทุกอย่างเลวร้ายลงไปอีก คุณเองก็จะตกเป็นเป้าหมายด้วยเพราะคุณเองก็ \" เลโดรอาจะกล่าวต่อแต่ก็ต้องหยุดเพราะสเนปยกนิ้วทาบริมฝีปากของเธอทัน
\"เลดี้ ฉันไม่เคยกลัวหรอกนะ หากได้ปกป้องเธอ ฉันยินดีเสมอ\" สเนปกล่าวจริงจัง
\"แต่นั่นคือชีวิตคุณนะ!\" เลโดรอาเงยหน้ามองหน้าสเนปด้วยหน้าหวาดหวั่น
\"ใช่ แต่เพื่อเธอแล้ว ชีวิตทั้งชีวิตฉันก็ให้ได้ เหมือนกับที่เคยให้เมื่อคราวใช้คาถาฟิเดลลิอัสกับเธอ\" สเนปจ้องตาเลโดรอาตอบ
\"เซเวอร์รัส ฉัน ฉันทำผิดกับคุณมาตลอด แต่คุณยัง ทำไม \"
\"ฉันรู้ว่านั่นไม่ใช่เธอ เลดี้ ฉันรู้จักเธอดี เธอตัวจริงจะไม่มีวันเปลี่ยนใจไปหาคนอื่นได้หรอก ฉันเชื่อมั่นในตัวเธอดี รวมทั้ง ความรู้สึกของเธอที่มีให้ฉันด้วย เราเหมือนกัน เลดี้ ฉันเองก็ไม่มีวันเปลี่ยนใจไปจากเธอได้เช่นกัน\"
\"เซเวอร์รัส \" เลโดรอาพูดไม่ออก คำพูดทุกคำไม่อาจแทนความรู้สึกตื้นตันที่อัดแน่นในลำคอเธอได้
\"อย่ากล่าวอะไรอีกเลย เลดี้ \" สเนปส่ายหน้าและยิ้มน้อย ๆ เขาเอื้อมมือไปโอบไหล่เลโดรอาอย่างอ่อนโยนด้วยความรักใคร่เป็นที่สุด \"ดาวคืนนี้สวยกระจ่างนัก อย่าทำให้ความไม่สบายใจทำลายบรรยากาศดี ๆ เช่นนี้เลย\" สเนปมองขึ้นไปบนฟ้า ดาวล้านดวงแข่งกันอวดแสงสว่างทั่วฟ้าสีดำเป็นประกายระยับ
เลโดรอาไม่ตอบ เธอเอนศีรษะพิงไหล่สเนปดังเดิมและเงยหน้ามองฟ้าเหมือนที่สเนปมองอยู่
โปรดติดตามตอนต่อไปได้ใน  \"เซเวอร์รัส สเนป\"
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น