คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : P O S E ❥ 10 | Starting point
t
h
e
m
y
b
u
t
t
e
r
Starting point
HUNBIN TALK:
“ฮันบิน จีวอน พวกมึงจะไปไหน?” เสียงทุ้มห้าวที่ดังขึ้นทำให้ผมหยุดขาที่กำลังก้าวออกจากห้องเพื่อหันไปมอง จุนฮเวยืนขมวดคิ้วมองผมกับไอ้จีวอน
“ไปหาเมีย” ไอ้จีวอนตอบแบบไม่คิด
“เหอะ” จุนฮเวใช้ลิ้นดันกระพุ้งแก้มอย่างหงุดหงิด มันเดินเข้ามาหาผมกับไอ้จีวอนก่อนจะดึงกระเป๋าในมือของผมไปวางไว้บนโต๊ะ
“อะไรของมึง?”
“เออ ดราม่าห่าไรวะ กูก็ไปหายุนฮยอง ไอ้บินมันก็ไปหาพี่จินฮวาน แล้วมึงจะมานอยด์อะไรเนี่ย” ไอ้จีวอนบ่นยาวเป็นชุด ผมยืนมองหน้าคนขี้นอยด์นิ่ง จุนฮเวไม่ตอบโต้ มันทำแค่เพียงมองหน้าผมนิ่งๆ ก็เท่านั้น
ผมว่าไอ้นี่แม่งต้องมีอะไรกับผมแน่ๆ
“มึงไปก่อนเลยจีวอน เดี๋ยวกูดูไอ้คนขี้นอยด์นี่เอง” ผมหันไปพูดกับจีวอน มันมองหน้าผมงงๆ แต่สุดท้ายก็ยอมเดินออกจากห้องไป
“มึงมีอะไร?”
“กูแค่นอยด์”
“อย่ามาแหล มึงเป็นอะไรบอกกู” ผมดุเสียงเข้ม จุนฮเวหัวเราะหึในลำคอเบาๆ ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน
“เหมือนกูจะเคยบอกมึงแล้วว่ากูชอบพี่จินฮวาน”
“มึงไม่ได้ชอบเขา” ผมพูดขัดแทบจะในทันที จุนฮเวเงยหน้ามองผมตื่นๆ ใบหน้าหล่อๆ ของมันเหมือนเห็นผีไม่มีผิด
นี่เป็นครั้งแรกเลยนะที่ผมเห็นมันทำหน้าแบบนี้ หึ..
“กูชอบเขา กูชอบพี่จินฮวาน”
“มึงชอบกู” ผมพูดขัดอีกครั้ง คราวนี้จุนฮเวมองหน้าผมอย่างตกใจมากกว่าเดิมซะอีก นัยน์ตาคู่สวยของมันที่มองมาที่ผมสั่นระริก
ใช่จริงๆ สินะ…
อันที่จริงผมก็พอจะรู้มาตั้งนานแล้วว่าไอ้จุนฮเวมันชอบผม แต่ด้วยความที่เราเป็นเพื่อนกันมานานมาก ดงฮยอกเองก็ชอบมันมานานเหมือนกัน และเรื่องสำคัญเลยคือผมไม่ได้ชอบมันแบบนั้น คนที่ผมชอบมีเพียงแค่คนเดียวเท่านั้น
คือพี่จินฮวาน..
“มึงรู้?” จุนฮเวเอ่ยออกมาอย่างอึ้งๆ ตอนนี้ผมเห็นว่านัยน์ตาของมันฉายแววของความสับสนเต็มไปหมด จุนฮเวตรงหน้าของผมตอนนี้ไม่เหมือนจุนฮเวที่ผมเคยรู้จักเลยสักนิด
“อืม กูรู้”
“ตั้งแต่เมื่อไหร่?”
“นานแล้ว และมันชัดเจนตรงที่มึงบอกกูว่ามึงชอบพี่จินฮวาน”
“อธิบายมา” เสียงดุๆ บวกกับแววตาของจุนฮเวทำให้ผมถอนหายใจออกมาอย่างอัดอั้น ผมไม่อยากตกอยู่ในสถานการณ์แบบนี้กับมันเลยจริงๆ
“มึงไม่มีทางชอบพี่จินฮวาน เพราะมึงเองก็รู้จักเขา กูจุนฮเว”
อีกครั้งที่คนตรงหน้าผมมีอาการตื่นตระหนกอย่างเห็นได้ชัด จุนฮเวขมวดคิ้วมุ่นพลางมองหน้าผมเหมือนอยากจะหาคำตอบในสิ่งที่ผมพูด ใช่ จุนฮเวเป็นอีกคนที่รู้จักจินฮวานดีพอๆ กับที่ผมรู้จัก
เพราะมันคือคนที่พี่ชายของจินฮวานชอบไงล่ะ…
“มึงรู้เรื่องกูกับพี่จินอู?”
“มึงคิดว่าไงล่ะ?”
จุนฮเวไม่ตอบ มันเอาแต่มองหน้าผมนิ่งๆ ผมรู้ว่าตอนนี้มันคงกำลังช็อก และใช่ มันต้องช็อกมากเลยล่ะที่ผมรู้เรื่องนี้ เรื่องที่ไม่มีใครรู้…
เมื่อก่อน ผมคบกับพี่จินอู พี่ชายของจินฮวาน ดูเหมือนเป็นเรื่องธรรมดาทั่วๆ ไปที่ผมจะพาแฟนและเพื่อนไปเที่ยวด้วยกัน พี่จินอูเจอกับไอ้จุนฮเวบ่อยๆ (ไม่ค่อยเจอไอ้จีวอนเพราะเป็นช่วงที่มันคบกับพี่ยุนฮยองพอดี) พวกเราสามคนไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อยมาก บ่อยซะจนเกิดเรื่องแปลกๆ ขึ้นมากมาย
พี่จินอูเคยเล่าให้ผมฟังว่าเขามีน้องชายอยู่คนหนึ่ง เป็นคนที่เงียบมากและไม่ยอมมาโรงเรียน เขาเอาแต่เรียนเองอยู่ที่บ้าน นั่นทำให้ผมสนใจและวันหนึ่งที่ผมไปบ้านเขาผมก็ได้พบกับน้องชายของเขา
ใช่.. คิมจินฮวาน
สารภาพตามตรงว่าใบหน้าน่ารักๆ ที่มองมาที่ผมนิ่งๆ ไม่มีคำทักทาย ไม่มีรอยยิ้ม ไม่มีคำพูดใด เขามองผมไม่ถึงห้าวินาทีด้วยซ้ำ แต่แค่นั้นมันก็ทำให้ผมรู้สึกเหมือนกับผมกำลังหลงใหลใบหน้าของคนตัวเล็กคนนั้นอย่างถอนตัวไม่ขึ้น
ผมไปบ้านพี่จินอูบ่อยขึ้น แอบมองจินฮวานบ่อยๆ แต่เจ้าตัวกลับไม่เคยรู้ตัว ไม่สิ เขาไม่สนใจผมด้วยซ้ำ จนกระทั่งผมได้คุยกับจุนฮเวในวันหนึ่งว่าผมแอบชอบจินฮวาน ผมทำผิดต่อพี่จินอู เรื่องนั้นผมรู้ แต่ตอนนั้นไอ้จุนฮเวไม่พูดอะไรกับผมสักคำ มันเอาแต่บอกผมว่าให้ผมเลิกยุ่งกับสองพี่น้องนั่นเพื่อชดเชยความผิดหรือบาปในใจที่ผมสร้างขึ้น
และใช่ ผมคิดจะขอเลิกกับพี่จินอู…
แต่สิ่งที่ผมได้เห็นในวันที่ผมตั้งใจไปขอโทษพี่จินอูกลับเป็นพี่จินอูกำลังสารภาพรักกับ ‘กูจุนฮเว’ ใช่ครับ คนที่พี่จินอูชอบคือไอ้จุนฮเว เขาชอบไอ้จุนฮเวมาตั้งนานแล้ว และที่มาคบกับผมก็เพื่อใช้ผมเป็นสะพานไปหาจุนฮเวก็เท่านั้น
ผมโมโหมากและขอเลิกกับเขาโดยไม่บอกเหตุผลใดๆ หนำซ้ำผมยังพาไอ้จุนฮเวไปที่คลับของเฮียยูนบ่อยๆ และดูเหมือนว่ามันได้ผลดีมาก ไอ้จุนฮเวคั่วสาวไม่ซ้ำหน้าและนั่นทำให้พี่จินอูเจ็บ เจ็บเหมือนที่เขาให้ผมเป็นเครื่องมือนั่นแหละ จนกระทั่งเฮียยูนบอกกับผมว่าจินฮวานขอร้องให้เขาช่วยดูแลพี่จินอูที่ (เข้าใจว่า) โดนผมหักอกและทำให้เจ็บ
นั่นคือจุดเริ่มต้นของเรื่องทั้งหมด…
“ถ้ามึงรู้เรื่องทั้งหมดแล้วทำไมมึงต้องยอมอยู่ใกล้กับเขา” จุนฮเวเอ่ยเสียงขุ่น ผมว่ามันคงโมโหไม่น้อยที่ผมรู้ทุกเรื่องแต่ก็ยังเลือกที่จะทำแบบนี้
“เพราะกูรักเขา มึงก็รู้”
“กูรักมึง” คำสารภาพที่ไม่คาดคิดของจุนฮเวทำเอาผมชะงักไป คนตรงหน้าเดินมาใกล้ผมก่อนจะวางมือลงบนหัวของผม จุนฮเวหลับตาลงก่อนจะค่อยๆ พ่นคำที่อยู่ในใจมันออกมา
“ทั้งๆ ที่มึงรู้เรื่องนี้ มึงรู้ว่ากูปฎิเสธพี่จินอูเพราะอะไร มึงรู้แม้กระทั่งความเห็นแก่ตัวของกูที่กูยุให้มึงเลิกยุ่งกับพี่น้องสองคนนั้น”
“…...”
“แล้วทำไมมึงถึงยังยอมให้เขากลับมาทำร้ายมึง มึงคิดว่ากูจะยอมให้เขากลับมาทำร้ายมึงหรอ?”
“จุนฮเว กูรักพี่จินฮวาน”
“แต่เขาไม่ได้รักมึง!” จุนฮเวตวาดลั่น มันลืมตาขึ้นก่อนจะจับไหล่ผมทั้งสองข้างไว้ นัยน์ตาของมันวาวโรจน์เหมือนกับเสือที่จ้องตะครุบเหยื่อ
“มึงรู้ว่าเขากลับมาแก้แค้น มึงรู้แต่มึงก็ยังยอม มึงมันโง่!”
“กูรู้”
“จินฮวานไม่ได้รักมึงฮันบิน มีแค่กูที่รักมึง”
“..แต่เฮียฮันบินไม่ได้รักมึงจุนฮเว มีแค่กูที่รักมึง”
“…..!!!!!!”
เสียงใสที่ดังขึ้นทำเอาผมกับไอ้จุนฮเวหันไปมองพร้อมกัน ดงฮยอกยืนอยู่หน้าประตู ใบหน้าใสที่เปราะเปื้อนไปด้วยน้ำตาและนัยน์ตาคู่สวยที่แสนเศร้าก็มองมาที่ผมด้วยแววตาผิดหวัง
บ้าชะมัด!
“ทำไมเฮียไม่บอกเรื่องนี้กับผม” ดงฮยอกเดินเข้ามาใกล้ผมก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ
“ดงฮยอก….”
“เพราะแบบนี้สินะ ตอนนั้นที่ผมพูดถึงพี่จินฮวาน แม้ชานอูจะเข้ามาขัดแต่เฮียก็ไม่ได้เร่งเร้าอะไร” ดงฮยอกหัวเราะเบาๆ ให้กับการสันนิษฐานของตัวเอง และใช่ครับ ตอนนั้นจะมีก็แต่ไอ้จีวอนที่เอาแต่ซักไซ้ (เพราะมันแทบไม่รู้เรื่องอะไรเลยไงล่ะ)
“และมึงจุนฮเว”
ดงฮยอกเบนไปหาจุนฮเวที่ยืนนิ่งอยู่ข้างๆ ก่อนจะเดินเข้าไปฟาดมือลงบนหน้าอีกคนอย่างแรง
“กูชอบมึงมากแค่ไหนมึงเคยรู้บ้างมั้ย?”
“…….”
“ที่มึงไม่เคยมองกูเพราะมึงสนใจแต่เฮียฮันบินใช่มั้ย?”
“กูขอโทษ”
เพี๊ยะ!
“ดงฮยอก กูขอโทษ”
หมับ!
จุนฮเวทำสิ่งที่ผมไม่คาดคิด มันดึงดงฮยอกเข้ามากอดไว้แน่น ทำเอาคนถูกกอดรวมถึงคนเห็นเหตุการณ์อย่างผมอึ้งปนช็อคไปในทันที
“ต่อไปนี้กูจะสนใจมึง”
ห๊ะ?!
คำพูดจุนฮเวทำเอาทั้งผมและดงฮยองอึ้งเป็นไก่ตาแตกกันเลยทีเดียว ไอ้บ้านี่อารมณ์ไหนของมันวะ ดงฮยอกดันตัวจุนฮเวออกก่อนจะเอ่ยตวาดด้วยน้ำเสียงโกรธๆ
“ไม่ต้องมาสงสารกู!”
“กูไม่ได้สงสารมึง”
“แต่มึงรักเฮียฮันบิน” ดงฮยอกพูดสวนขณะชี้นิ้วมาที่ผม ผมได้แต่ยืนทำตาปริบๆ มองภาพตรงหน้าด้วยความงุนงง จุนฮเวส่ายหน้าเบาๆ ก่อนจะเดินไปลูบหัวดงฮยอก
“ใช่ กูรักฮันบิน รักมากด้วย”
“มึง…!”
“แต่กูอยากสนใจมึง กูไม่ได้สงสารมึงนะดงฮยอก แต่กูอยากให้มึงสงสารกู”
“…...”
“หัวใจกูแม่งโดนฮันบินเหยียบจนเละแล้ว กูแค่อยากให้มึงสงสารกู ช่วยดูแลกูหน่อยได้มั้ย?”
อ้าว โทษกูอีก…
“เพราะงั้นกูจะสนใจมึง มึงก็อย่าเลิกชอบกูนะ”
“ไอ้….”
ไม่รอให้ดงฮยอกได้ตอบอะไร ไอ้จุนฮเวดึงดงฮยอกเข้าไปกอดอีกครั้ง ผมยืนมองภาพตรงหน้าด้วยความสับสนงุนงง สรุปไอ้จุนฮเวแม่งต้องการอะไรจากผมวะ มันอารมณ์ติสต์ห่าไรของมันเนี่ย แถมยังโทษว่าเป็นความผิดกูที่เหยียบหัวใจบ้าบออะไรนั่นอีก
กูงงไปหมดแล้วครับ!
“มานี่ จะงงอะไรอีกเล่า” อยู่ดีๆ ผมก็โดนใครบางคนลากออกมาจากการดูฉากเลิฟซีนตรงหน้า เขาลากผมออกมาจากห้อง ผมสะบัดหัวเรียกสติของตัวเองก่อนจะหันไปหาคนที่เพิ่งลากผมออกมา
“พี่จินอู!”
“ชู่ววว อย่าเสียงดังสิ” คนตัวเล็กยกนิ้วขึ้นจุ๊ปากตัวเอง
“พี่มาได้ยังไง?”
“พี่มาหาจินฮวาน” คนตัวเล็กตอบ “แต่บังเอิญไปเห็นนายคุยกับจุนฮเวพอดี”
“แล้วพี่….”
“พี่ไม่เป็นอะไรหรอกน่า พี่เลิกชอบจุนฮเวไปตั้งนานแล้ว” คนตัวเล็กหัวเราะเสียงใส ก่อนจะดึงมือผมไปจับและเอ่ยกับผมด้วยใบหน้าสำนึกผิด
“ขอโทษนะ เรื่องเมื่อก่อนน่ะ”
“ไม่สำคัญหรอกครับ” ผมบอกปัด เอาจริงๆ ผมไม่ได้รู้สึกติดใจอะไรแล้วล่ะกับเรื่องนั้น เพราะผมเองก็ยังชอบน้องชายเขาได้หน้าตาเฉยเลย เพราะงั้นก็ถือว่าเจ๊ากันไป เขาใช้ผมเป็นสะพาน แต่ผมนอกใจ ก็เป็นอะไรที่แฟร์ดีนะครับ
“แล้วก็เรื่องจินฮวาน”
“ถ้าพี่จะบอกให้ผมเลิกทำอะไรที่ผมกำลังทำอยู่ตอนนี้ อย่าเลยครับ” ผมพูดขัด พี่จินอูมองหน้าผมก่อนจะพ่นลมหายใจยาวออกมา
“ฮันบิน นายก็รู้ว่าจินฮวานมาเพื่อแก้แค้น นายจะยอมเป็นเครื่องมืออีกครั้งหรอ?”
คำพูดของพี่จินอูเหมือนมีดกรีดลงบนหัวใจผม ใช่ ผมรู้มาตลอดว่าจุดประสงค์ของจินฮวานคืออะไร เขามาจีบผมเพราะอะไร เขาอ่อยผมเพราะอะไร แต่ผมก็ยังยินยอมที่จะให้เขาทำตามแผนของตัวเองต่อไป เพราะอะไรล่ะครับ
ก็เพราะผมรักเขามากยังไงล่ะ…
ความรักในตอนนั้นมันอาจจะเป็นแค่ความหลงใหล หน้าตา หรืออะไรก็ตาม แต่หลังจากที่ผมได้รู้จักเขาจริงๆ มันทำให้ผมตกหลุมรักผู้ชายตัวเล็กๆ ที่ชื่อว่า ‘คิมจินฮวาน’ อย่างไม่มีวันถอนตัวได้อีกต่อไป จินฮวานเป็นผู้ชายที่บอบบางมากกว่าที่ผมคิด เขามีหลายๆ มุมที่เมื่อก่อนคนที่เอาแต่เฝ้ามองเขาไม่เคยเห็น ผมรู้ว่าที่เขาทำกับผมอยู่ตอนนี้มันเป็นแผนทั้งนั้น แต่ทำยังไงได้ที่ผมยินยอมให้เขาต้องการให้ผมเจ็บปวด
ผมพร้อมเจ็บถ้าเขาอยากให้ผมเจ็บ….
ทุกครั้งที่เขาพูดว่าเขารักผม มันทำให้ผมรู้สึกเหมือนกับว่าเขากำลังแทงมีดลงไปช้าๆ และใช่ ผมไม่สามารถดึงมีดนั่นออกได้เลย ผมได้แต่อ้อนวอนให้เขาแทงลึกเข้ามาอีก ถึงมันจะเจ็บปวด แต่ผมก็ยังมีความสุขที่ได้ยินคำว่ารักจากปากของเขา
“เชื่อพี่เถอะฮันบิน ยุติเรื่องนี้”
“ไม่ครับ”
“แต่คนที่เจ็บที่สุดคือนายนะ!”
“…ไม่ใช่”
เสียงทุ้มที่ดังขึ้นทำให้ผมกับพี่จินอูหันไปมองพร้อมกัน เฮียมินโฮเดินเข้ามาด้วยใบหน้าหงุดหงิด เขาเดินมาใกล้ผมกับพี่จินอูก่อนจะเอ่ยออกมาอีกครั้ง
“คนที่เจ็บที่สุดไม่ใช่นาย คิมฮันบิน”
“หมายความว่าไง?” พี่จินอูเอ่ยถาม
“คนที่เจ็บที่สุดคือ ‘คิมจินฮวาน’”
อะ..อะไรนะ?!
“จินฮวานย้ายกลับมาที่ห้องแล้วเมื่อเช้า และสิ่งที่เขาบอกกับฉันก็คือ….”
ผมกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบากเมื่อเห็นแววตาและน้ำเสียงจริงจังจากเฮียมินโฮ เจ้าของแววตานั้นมีร่องรอยของความโกรธ ความเจ็บปวดผสมปนเปกันไปหมด เฮียมินโฮหลับตาลงช้าๆ ก่อนจะเอ่ยคำที่ผมไม่คาดคิด คำที่ทำให้ความกลัวเกาะกุมไปทั่วหัวใจของผม
และมันเป็นคำที่เหมือนกับเอาค้อนหนักๆ มาทุบหัวผม..
“จินฮวานบอกว่า ‘เขาตกหลุมรักเป้าหมาย’ อย่างนาย”
To be continued.
ขอโทษนะที่ช่วงนี้มาช้ามาก เพราะเราติดสอบอ่ะ งานเยอะด้วย
บทนี้เฉลยบางปมแล้ว หลายๆ คนก็เดาได้แล้วแหละเรารู้ 555555
มันงงนิดๆ แต่เราก็พยายามจะทำให้มันเข้าใจง่ายๆ แล้วนะ แงง
ยังไงก็หวังว่าจะสนุกนะ (:
แฟนตาซีนิดหน่อย ตามไปได้เลยนะ
คลิก
ติดต่อกันได้ทั้งสองเพจเลยนะคะ
IDOL FIC THAILAND
INDY_LIQUEUR
ทวิตเตอร์ Indydoll
สกรีมลงแท็กที่
#จินฮวานคนขี้อ่อย
เชิญชวนต่อแท็ก
#ฮันบินคนกาก
ความคิดเห็น