คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : How Gee Act: 10 In Real??
How Gee Act:
“อื้อ~”
ยองเบส่งเสียงในลำคอ แล้วบิดตัวนิดหน่อยพลางลืมตาช้าๆ....กี่โมงแล้ววะ
“!!!” คนตัวล่ำเมื่อลืมตาเต็มที่ก็สะดุ้งตกใจทำอะไรไม่ถูก
เนื่องจากว่า....ซึงรีนอนคุดคู้เอาหัวมุดไปมา ถูไถๆ อยู่ตรงบริเวณ หกห่อ ของเขาเอง
“ซึงรีอ่า” ยองเบพูดเบาๆพลางเขย่าตัวน้องเล็ก
“อือ....” ไม่ตื่นไม่ว่า ยังเอาทั้งมือทั้งขาก่ายขึ้นมาเหมือนยองเบเป็นหมอนข้างกันเลยทีเดียว
“อะ เดี๋ยวๆ ซึงรีอ่า ตื่นก่อน” มามุดอะไรตรงนี้วะ ออกไปก่อน เดี๋ยว สปาร์ค!! (สปาร์ครัยคะพี่เบ้ *-*)
ว่าแล้วยองเบก็ลองเอานิ้วจิ้มๆเข้าไปที่แก้ม ...นิ่มดีว่ะ เฮ้ย! คิดไรของกูเนี่ย นี่น้องเพื่อน น้องเพื่อน!
“...”
เมื่อเห็นว่าไร้เสียงตอบรับใดๆจากบุคคลที่ท่านเรียก ยองเบพยายามแกะมือร่างเล็กอย่างเบามือแล้วค่อยๆก้าวลงจากเตียงเพราะกลัวว่าเจ้าของเตียงจะตื่น
“เฮ้อ” ลอบถอนหายใจ เมื่อลงมาจากเตียงแล้ว
“พี่ยองเบฮะ....”
“...” ยองเบหันกลับไปทางต้นเสียง
“อย่าทำหลินห้อย....” แป่ว!!ละเมอนี่หว่า
คนตัวล่ำยืนอึ้งอยู่สักพัก เหมือนนึกขึ้นได้ ยองเบพึมพำกับตัวเองเบาๆ
“เออว่ะ...เมื่อคืนไอ้จีเป็นไงมั่งวะ เมาเป็นหมาขนาดนั้น...”
ยองเบเกาหัวตัวเองนิดหน่อยก่อนที่จะพาร่างของตัวเองเดินไปทางโซนห้องนอนสำหรับแขก เขาคิดว่าเมื่อคืนเทมโปคงจะลากจียงไปนอนห้องไหนซักห้องแหละ...
............................................................................
“เมื่อคืนมันไม่มีอะไรเกิดขึ้นแหงๆ แกบลั๊ฟชั้นใช่มั้ย!!”
จียงโวยวายขณะที่โดนกอริลล่าขึ้นคร่อม
“เปล่าซักหน่อย”
“งั้นก็บอกมาดิว่าเมื่อคืนชั้นทำอะไรลงป๊ายยยยย!!” ร่างเล็กเค้นเอาคำตอบ
“ก็ไม่อะไรมาก นายก็แค่ถอดเสื้อตัวเอง ถอดเสื้อชั้น แล้วจู่ๆก็กระโดดเข้ามา จากนั้นกะ...”
“หยุด!!!” ยังไม่ทันที่จะพูดจบ จียงรีบขัดขึ้นมาทันที
....แม่จ๋า มันเล่ามาเป็นฉากๆเลยอ่ะ โฮ~~~
“เหอะ ไม่อยากจะฟังต่อหรอ นายรู้มั้ยว่าเมื่อคืนนายน่ะ...”
“หยุดโว้ยยยย!!!”
“หึหึ” เทมโปหัวเราะในลำคอ
“ปล่อยช้านนนนน!!!” ร่างบางเริ่มดิ้นสู้ชีวิตอีกครั้ง
“สายไปแล้วล่ะ จียงอ่า~~”
แกร๊ก....
เสียงเปิดประตูดังขึ้นอย่างเบามือ เปิดออกให้เห็นผู้มาเยือนอีกฝากของประตู
.......ที่พึ่งสุดท้ายอันจะพึงคำนึงถึงของ ควอนจียง ปรากฏตัวแล้ว....
“ไอ้เบ้!!!!!!!!!!!”
จียงรีบตะโกนเรียกเพื่อนตัวเองเสียงดัง
แน่นอน...ไม่รู้เป็นเพราะอะไร ทำไมเวลายองเบเดินหาจียงในบ้านเทมโป มันต้องเป็นแบบนี้ทุกที
และนั่นเอง ทำเอาให้ยองเบยืนเหวอไปชั่วขณะกับภาพที่เห็น
“ไอ้เบ้!!”
“....” ยังเหวออยู่
“ไอ้เบ้โว้ย!!!!!”
“.....” คาดว่าวิญญาณหลุดออกจากร่างไปแล้ว
“ทงยองเบโว้ยยยย!!”
“............” ....งึกๆงักๆ มันเป็นงึกๆงักๆ
“ไอ้เชี่ยเบ้!!อย่าเพิ่งเหวอ มาช่วยกูก่อน!!!” จียงตะโกนเสียงดังๆเป็นครั้งที่สี่
“ห๊ะ หา เอ่อ...เออ โทษคับที่เหวอ เอ่อ...จั้งซี่...เฮ้ย...” ยองเบพยายามจูนสติตัวเองกลับมาอย่างลำบาก
“ช่วยกูด้วยยย!!”
“เฮ้ย!!” ยองเบตะโกนห้าม เมื่อได้สติกลับมา
“อย่ายุ่งเลยไอ้เบ้ นี่มันเรื่องของผัวเมีย” เทมโปออกปากห้าม
“อย่ามาแหล!ผัวเมียที่ไหนของแกวะ ไอ้เบ้!!!” จียงพยายามช่วยเหลือตัวเองอย่างหนัก
“เออ...ผัวเมียที่ไหน ปล่อยไอ้จียงมันเหอะ” คนล่ำพูดพลางเดินเข้าไปแยกแล้วลากเพื่อนจีลงมาจากเตียงได้สำเร็จ
“จิ๊” ชเวจิ๊ปากอย่างหัวเสีย
ยองเบคว้าเสื้อของจียงแถวๆนั้นมาให้เพื่อนใส่ ก่อนที่จะเริ่มเท้าความเหมือนอย่างที่เคยทำ
แต่ยังไม่ทันจะได้เปิดปากถาม เพื่อนนามควอนก็เอ่ยขัดขึ้นมาก่อน
“กูไม่รู้...กูเมา” จียงพูดอย่างปลงตก
...เยี่ยม!! กูอุตส่าห์จะช่วยเกลี่ยเรื่อง เสือกบอกว่าเมา!!
“- -*”
“เอ่อ...คือ...อย่างน้อยมึงก็น่าจะ...”
“พอเหอะเบ้”
ยองเบหยุดพูดหลังจากได้ยินเสียงคนตัวเล็ก หันไปมองเห็นว่าตาของจียงเริ่มจะมีน้ำตาคลอ
“ไอ้จีมึง…”
“อึก...ไอ้...ฮึก...กูทนไม่ไหวแล้วนะ”
จียงเริ่มปล่อยโฮออกมา ทำเอาทั้งสองคนนั่งหน้าอึนไปตามๆกัน ยองเบดูจะตกใจมาก เพราะไม่เคยเห็นจียงร้องไห้มาก่อน สงสัยเรื่องนี้มันจะสะเทือนใจมากจริงๆ
“อย่าร้องดิวะ...เฮ้ย” พยายามปลอบเพื่อน
“ปล่อยกูไปเหอะ กูจะฆ่าตัวตายแล้ว...ฮึก...”
“เฮ้...ถ้านายทำแบบนั้นชั้นก็เป็นม่ายน่ะสิ” เทมโปพูดขึ้นมาเสียงจริงจัง
“อะไรของมึงอีกเนี่ยไอ้เทมป์” คนปลอบหันมาด่าเพื่อนอีกคน
“ก็ถ้าเมียตาย ผัวก็ม่ายดิวะ...” นั่น...มันยังไม่จบ!!
“เบ้...”
“เออ ว่าไง”
“มึงเอากระดาษกับ ปากกามาให้กูที” จียงพูดเสียงเบาๆอย่างคนไม่มีแรง
“เอามาทำไรวะ” ยองเบพยายามมองหาของให้เพื่อน
“กูจะเขียนจดหมายลาตาย”
“ไอ้บ้าอย่านะเว้ย”
“งั้นเอาโทรศัพท์มาให้กู” ยังคัดค้านเอาอย่างอื่นต่อ
“...ตอนนี้มึงจะโทรหาใคร”
“กูจะโทรไปบอกแม่กูว่า กูรักแม่”
“พอเลยมึง ไอ้เชี่ย ทุกอย่างมันต้องมีทางออกดิวะ” ยองเบเริ่มเตือนสติเพื่อนในแบบของตัวเอง
“พอแล้ว...หน้าที่ของกูมันจบแล้ว”
“หน้าที่อะไรวะ”
“หน้าที่ของลูกผู้ชาย”
“ห๊ะ...” ยองเบอึ้งเมื่อได้ยินเพื่อนตอบมา นี่มึงคิดไปไหนเนี่ย...
“เติบโตมาเมื่อถึงวัยเจริญพันธ์ เราจะต้องหาเมียสวยๆซักคน ถูกมั้ย”
“เอ่อ..มั้ง” นี่มึงคิดมากเรื่องนี้หรอ???
“ใช่ นั่นมันเป็นสิ่งที่กูควรทำ”
“...- -*”
“แล้วมึงดูดิ เมียกูยังหาไม่ได้ แต่เสือกได้ผัวมาแทนแบบนี้ ถ้าแม่กูรู้ กูจะเอาหน้าไปให้แม่ดูได้ยังไง”
“เอ่อ....” มึงคิดมากไปมั้ยเนี่ย....
ยองเบและเทมโปมองหน้ากัน แล้วมองไปที่จียงเป็นตาเดียวอย่างไม่เข้าใจในความคิด
“ฮึก...มึงคิดดูนะเบ้” ร่างบางเริ่มร้องอีกครั้ง
“ตั้งแต่เกิดมา กูยัง อึก...กูยังไม่เคยเป็นผัวใครเลยนะ...แต่กูเสือกได้ผัวมาแทน กูมีผัวเป็นของตัวเองอ่ะ มันคุ้มกันมั้ย...”
“นั่นมันก็...” ยองเบพูดไม่ออก
“กูไม่รู้เรื่องเลยนะ..ฮึก...กูได้กะมันตอนไหนกูก็ไม่รู้ กูเป็นเมียมันตอนไหนกูยังจำไม่ได้เลย”
“...” เริ่มหาวิธีปลอบต่อไม่ถูก
“แล้วอย่างงี้..หน้าที่ในฐานะลูกผู้ชายกูก็ทำไม่สำเร็จ แล้วกูจะอยู่ไปทำไม...ฮือออออ”
“มึงอย่าคิดแบบนี้สิ”
ตุบ...
เสียงเหมือนของหล่นดังอยู่ที่หน้าประตูที่ยองเบเปิดทิ้งเอาไว้ ทั้งสามคนหันไปดูพร้อมกันอย่างมิได้นัดหมาย
“...พี่...พี่...พี่สองคนได้กันแล้วหรอฮะ”
ชิบหาย!!! นี่กูเพิ่งปลอบมันไปหยกๆ ไอ้นี่มาทำเสียเรื่องอีกแล้ว อ๊ากกกก ทงยองเบจะเป็นบ้า เนกา มิชยอซอ!!!
“ซึงรีอ่ะ” ยองเบรีบวิ่งเข้าชาร์ตซึงรีอย่างรวดเร็วแล้วดันออกไปนอกห้อง
“อะ เดี๋ยวสิฮะพี่ยองเบ ผมเอา...”
“ตอนนี้ไม่เอาอะไรทั้งนั้น ออกไปก่อนนะ”
“เดี๋ยวสิฮะ”
ปัง!
หลังจากดันหลังมักเน่ออกไปแล้วปิดประตูไล่หลัง บรรยากาศในห้องก็กลับมาอึมครึมอีกครั้งอย่างรวดเร็ว
“จียง กูว่านะ มึงคิดมากแล้ว เรื่องแบบนี้มัน...” มัน..มัน...มันอะไรดีวะ....
“ไม่เป็นไรนะเบ้”
“...” ยองเบมองเพื่อนตัวเองอย่าง งงๆ มึงจะระบายอะไรอีก มึงว่ามา!
“เดี๋ยวพอกูตาย มันอาจจะขึ้นหน้าหนึ่งว่า กูตายเพราะอาการ Heartbreaker แต่อย่างน้อย กูก็จะไป Hello ลัลล้า เป็น A-Boy รอมึงอยู่บน My Heaven”
“นี่มึง...” มึงพล่ามอะไร...
“ไม่แน่ว่า ชาติหน้ากูอาจจะเกิดใหม่เป็น Butterfly แต่ตอนนี้ I can’t Breathe จริงๆว่ะ”
“เอา Korean dream ด้วยเลยมั้ย มึงไม่ขนมาทั้งอัลบั้มเลยล่ะ”
“เบ้...กูซีเรียส” โดนเพื่อนตอกกลับ
“ซีเรียสแล้วหรอ...” แล้วทั้งหมดนี่ มึงคิดมาได้ไงวะ - -*
ทงยองเบนิ่งไปซักพักเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่ ก่อนจะพูดออกมา
“โอเค กูรู้และ”
“อะไรอีก มึงปล่อยกูไปเหอะเบ้ T^T”
“ไอ้เทมป์” ยองเบหันไปมองหน้าเพื่อนตัวสูงอย่างจริงจัง
“อะ อะไร...” ชเวซึงฮยอนเริ่มจะเสียงสันหลัง...
“มึงต้องรับผิดชอบ!!”
“เฮ้ย!/เฮ้ย!!!” เสียงคนสองคนร้องประสานเสียงกันอย่างพร้อมเพรียง
“พวกมึงไม่ต้องมาเฮ้ยอะไรทั้งนั้น”
“แต่...เบ้ มึง” เทมโปเริ่มจะพูดเถียง
“ไม่ต้องมาเถียงกูเลย กูมาทีไรเจอพวกมึงสองคนในท่าล่อแหลมทุกที รอบนี้กูต้องจัดการขั้นเด็ดขาดแล้ว” ยองเบพูด
ปาวๆๆๆโดยไม่สนใจเพื่อนเทมป์ที่ตอนนี้เริ่มทำหน้าอยากตายตามจียงไปอีกคน
“ไอ้เทมป์ มึงอ่ะ ทำอะไรไว้ ต้องรับผิดชอบ”
“แต่กู...” ยังไม่ทันจะเถียงขึ้นมา ยองเบก็พูดต่อทันที
“ส่วนมึงไอ้จี”
“- -*”
“เปลี่ยนจากหาเมียสวยๆซักคน เป็นได้ผัวหล่อๆซักคนแทนละกัน มันก็เหมือนๆกันแหละ”
เหมือนเรอะ!!เมียกับผัวมันเหมือนกันตรงไหนวะ!!!
“อะ ไอ้...” จียงทำท่าจะเถียงขึ้นบ้าง
“นี่กูจะบอกไรให้ฟังนะ ถ้ามันไม่มีคนรับผิดชอบมึง เดี๋ยวถ้าชาวบ้านเค้าเอาไปนินทา เค้าก็จะบอกว่ามึงอ่ะ เป็นพวกใจง่าย แถมยัง สิบเอ็ดรด.”
“...” นี่มึงแอบด่ากูป่าวเนี่ย - -*
“แล้วถ้าแม่มึงรู้เข้านะ โหย กูไม่อยากจะเอ่ย...” ที่ไม่อยากเอ่ยนี่ไม่ใช่อะไรนะ แต่ไม่รู้ว่าจะเอ่ยว่าอะไร เพราะกูก็ไม่รู้เหมือนกัน เหอๆ
“จะ จริงดิ เค้าจะนินทากูรุนแรงแบบนั้นเลยหรอ” จียงเริ่มจะคล้อยตามทีละน้อย
“เออ” ยองเบพูดหน้าตาจริงจัง แต่ในใจนั้นน่ะหรอ...กูขอโทษ กูโกหก กูคอจิมาล I’m so sorry but I love more more นะเพื่อน
“เฮอะ!!” เทมโปสบถอย่างหัวเสีย มันเมคเองแน่ๆเรื่องพรรค์นี้ กูไม่เชื่อ!
“กูจะโทรบอกพี่เซเว่น” เพื่อนเบ้พูดขึ้นมาลอยๆ
“โอเค รับผิดชอบยังไงว่ามาเลยดีกว่า” เปลี่ยนท่าทีอย่างกะทันหันโคตร พี่เว่นโคตรมีอิทธิพล!!
“ไอ้เทมป์มันยอมแล้วนา มึงอ่ะจี” คนล่ำเค้นคำตอบจากอีกฝ่าย
จียงนั่งนิ่งอยู่นาน มีแต่เสียงของยองเบก้องเข้ามาในหัว เค้าจะหาว่ามึง สิบเอ็ดรด. รวมกันมันก็แปลว่าแรดน่ะสิ กูแรดงั้นหรอ...แรด แรด แรด แรด..หนะ นี่...กูแรดหรอเนี่ย!!!
“เออ...ก็ได้” กูกลัวแม่กูด่าหรอกนะ T^T
ยองเบแอบลอบยิ้มในความสำเร็จของการเมคเรื่องสุดหรรษาของตัวเองนิดหน่อย แหม ..กูก็มีพรสวรรค์เหมือนกันนะเนี่ย เรื่องตอแหลชาวบ้านเค้าเนี่ย หึหึหึ (ตายและ พี่เบ้คนดี เลวซะงั้น- -*)
“แล้ว...มันต้องทำไรบ้างวะ รับผิดชอบเนี่ย...” เทมโปเปิดปากถาม
ทงยองเบหันไม่มองหน้าเพื่อนอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง...นี่มึงไม่รู้หรอว่าควรทำอะไรบ้าง!ไอ้โง่!!
ไปซื้อเปปทีนซอยเปปไทน์มากินด่วนๆเลยไป๊ เอาตังกูไปซื้อก็ได้กูให้ยืม ห่า!!
“ก็แค่ขับรถไปรับ ไปส่ง ซื้อของ เลี้ยงข้าว พาไปเที่ยว” ยองเบพรรณนาให้เพื่อนฟังคร่าวๆ
“ไอ้เชี่ย...เอากูไปกล่อมนอนด้วยเลยมั้ยล่ะ” ร่างเล็กพูดลอยๆขึ้นมา
“เอางั้นก็ได้นะ ถ้านายยอม หึหึ”
“ไอ้...!!!”
“หยุด!!” คนเกลี่ยเรื่องยกมือขึ้นห้าม
“ถ้าพวกมึงยังทะเลาะกันอีกนะ กูจะเป็นคนปล่อยข่าวเองแม่งเลย ว่าพวกมึงเป็นเมียผัวกัน เอางั้นเลยดีมั้ย!!” อูยยยย พี่เบ้โหดร้าย...
ทั้งสองคนนิ่งค้างท่าเดิม เหมือนโดนเอารีโมตมากด Pause เอาไว้ยังไงอย่างงั้น
ก่อนที่จียงจะเริ่มหันมาอ้อนวอนกับเพื่อนตัวเอง
“ไอ้เบ้....” สายตาแสนสื่อความหมาย
“....”
คนถูกเรียกเงียบกริบพลางหลบสายตา อย่ามาอ้อนกูนะ อย่านะ กูไม่เอา YBGD อย่านะ
..........................................................................
“อะไรกัน อะไรกัน แค่พี่จียงกะพี่เทมป์แค่เนี้ย ทำไมซึงรีจะไม่รู้ โธ่!!”
ซึงรีนั่งโวยวายอยู่คนเดียวพลางกดรีโมตในมือเปลี่ยนช่องไปมา
“น่าเบื่ออ่า”
Rrrrr
“หือออ ใครโทรมาอ่ะ ถ้าเป็นไอ้หู้ไม่รับนาเฟ้ย หิหิหิ” ซึงรีนั่งพูดอยู่คนเดียว แล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูชื่อคนโทรเข้า
“เบอร์ใครเนี่ย ไม่เคยเห็นเลย โทรผิดป่าวอ่ะ”
แต่ก็ยังกดรับ
“ฮัล...”
(“ฮัลโหลลลล มายสตรองเบบี๋!!!”)
“เฮ้ยยยยย!!”
(“แหม...ตกใจที่ได้ยินเสียงเค้าขนาดเลยหร๋อ ซึงรีอ่า”) ปลายสายพูดเสียงหวาน
“นะ นาย....”
(“นี่ๆ วันนี้เค้าว่าเค้าจะแวะเข้าไปหาแหละ รอเค้าแปปนึงน้า มีของฝากด้วยแหละ ขนมที่ซึงรีชอบทั้งนั้นเลย”)
“หยะ อย่ามานะ”
(“แหมๆๆๆ ใกล้จะถึงแล้วอ่ะ แค่นี้ก่อนนะ”) แล้วก็กดวางสายไปทันที
....ซึงรีนั่งอึ้งหลังจากวางสาย...พลันปากบางพึมพำออกมาเบาๆ
“ชิบหาย”
“บางทีมันอาจจะไม่ใช่เรื่องจริงก็ได้ เราอาจจะฝันไป ถ้าตบหน้าตัวเองซักทีแรงๆแล้วไม่เจ็บนี่ก็แสดงว่าฝันไป หิหิ”
ร่างเล็กยังคงพูดอยู่คนเดียว พลางยกมือขึ้นแล้ว
...เพี๊ยะ!!
“แอ๊ฟฟ!!”
เมื่อตบหน้าตัวเองเสร็จ ซึงรีร้องออกมาเสียงดัง แล้วเอามือกุมแก้มตัวเองอย่างรวดเร็ว
“โอ๊ยยยย เจ็บอ่า ซวยแล้ว มันไม่ใช่ความฝันอ่ะ ตายๆ ตายๆกูตายแน่ๆ มันกำลังจะมาแล้ว อ๊ากกกก”
ซึงรีโวยวายแล้วรีบลุกขึ้นวิ่งไปชั้นบนทันที
“พี่เทมป์!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
....................................
“เอาตามนี้แล้วกัน โอเคมั้ย”
ยองเบพูดข้อสรุป
“เออๆ”
“อือ...” จียงรับปากอย่างไม่ค่อยเต็มใจเท่าไหร่นัก
จะให้กูเต็มใจได้ยังไงวะ!!ยัดเยียดผัวตัวโตๆมาให้กูเนี่ย กูไม่ได้อยากได้มันเลยอ่ะ แงงง~~
“นี่จียง” เทมโปเอ่ยเรียก
“อะไรอีก”
“ตกลงตอนนี้ชั้นเป็นสามี ส่วนนายเป็นเมีย โอเคมั้ย”
หรอ...โอเคงั้นหรอ....สามี?...เมีย?....ทำไมระดับภาษามันต่างกันจังวะ!!! แม่งริดรอนสิทธิแห่งความเป็นชายกันเห็นๆ ผิดกติกาโว้ย ใบแดงด่วนๆโฮกกกกกกกกก กูจุนเพียวอยู่ไหนวะ มาแจกใบแดงให้มันดิ๊ อ๊ากกกกก (ผิดเรื่องแล้วค่ะ - -*)
“พี่เทมป์!!”
“อะไรของนายซึงรี เสียงดังชะมัด” คนเป็นพี่หันไปด่าน้องเสียงหงุดหงิด
“ไอ้ยีราฟกำลังมา!!!”
สิ้นเสียงน้องรักคนผู้พี่เงียบไปในทันที แล้วพูดออกมาเสียงเอื่อย
“แล้วยังไง” นี่มึงเสียงดังลั่นบ้านเพื่อมาบอกแค่นี้งั้นหรอ กลับไปนอนกอดแพนด้าไป๊
“พี่เทมป์!!!”
“โอเคๆ พี่รู้แล้ว แค่ไล่มันกลับไปก็พอใช่มั้ย”
“ใช่!!”
หลังจากการสนทนาไม่ถึงหนึ่งนาทีของพี่น้องจบลง จียงผู้ขี้สงสัยเป็นอาจิณก็หันไปถามยองเบ
“ใครคือ ยีราฟ - -*”
“กูไม่รู้”
“มึงต้องรู้สิ เพื่อนมึงอ่ะ”
“ห่า ชื่อพ่อชื่อแม่มันกูยังไม่รู้เลย แล้วยีราฟมันเป็นใครกูจะไปตรัสรู้กับมันได้ยังไง”
“เบ้~มึงอ่ะ”
“มึงก็ถามมันเองสิ” ยังยัดเยียดกันไปยัดเยียดกันมาต่อไป
“แหม...กูรู้ว่ามึงก็อยากรู้เหมือนที่กูอยากรู้น่ะ อย่ามาเล่นตัว”
“ไอ้เชี่ย พูดอะไรยาวๆให้สับสนทำไมวะ มึงอยากรู้มึงก็ถามมันเองสิ” เพื่อนตัวล่ำยืนยันคำเดิม
“แล้วถ้ากูถามไปมันจะบอกกูหรอ กูไมใช่เพื่อนมันนะ”
“เอ้า!มันเป็นสามีมึงไม่ใช่หรอ” ยองเบพูดอย่างเหลืออด ทำเอาจียงหน้าชาไปสองวิ
ปั๊ก!!
“โอ๊ย!! มึงตีกูทำไมเนี่ย ไอ้เพื่อนเลวววว”
“พูดเชี่ยอะไรช่วยดูอารมณ์กูด้วย รู้สึกมึงจะภูมิใจจังนะ เอามันไปเป็นผัวมึงแทนเลยมั้ย!!”
ว่าพลางทำหน้าโหดเหี้ยม บวกกับขยะแขยงใส่เพื่อนอย่างปิดไม่มิด
“แหม ผัวมึงออกจะหล่อ”
ผัวะ!! โดนไปอีกดอก
“โอ๊ย!!มึงเป็นไรของมึงเนี่ย”
“เลิกพูดว่ามันเป็นผัวกูซักทีเด้ ไอ้บ้านี่หนิ ถ้ามึงไม่เลิกกูก็จะตีมึงอยู่อย่างงี้แหละ เอาแม่งให้ช้ำในตายไปเลย ยัดเยียดมันมาให้กูจัง” จียงว่าคำขาด
“โหยยย มึงอายหรอไง”
“อายบ้านเตี่ยมึงดิ!!” จียงเงื้อมือขึ้นจะตบหัวเพื่อนอีกรอบ
หมับ
มือใครบางคนดันมาขัดการประทุษร้ายบนหัวเพื่อนเอาไว้เสียก่อน
จียงหันไปมองหน้าคนที่จับข้อมือของเขาไว้ ตาเรียวหรี่มองอย่างไม่พอใจ ก่อนจะพูดขึ้นมาเสียงหงุดหงิด
“ปล่อย”
“จะให้ปล่อยได้ยังไง นี่นายกำลังทำร้ายเพื่อนเจ้าบ่าวอยู่นะ”
เปรี้ยง!!!
เสียงเหมือนผ้าผ่าดังขึ้นกลางกบาลควอนจียงอีกครั้ง
ร่างบางทำหน้านิ่วขมวดคิ้วหนักกว่าเดิม แล้วพูดอีกครั้ง
“ปล่อยเว้ย!!”
“อย่าอารมณ์บูดสิจียง ดูซิเนี่ย รอยย่นจะขึ้นหน้าแล้วนะ”
ไอ้ชเวพูดกวนตีนคนตรงหน้าอย่างมีความสุข พลางเอานิ้วจิ้มลงไปตรงหว่างคิ้วของจียง
“ยุ่งบ้าอะไรวะ ปล่อย!!”
จียงยังพยายามสะบัดแขนออก พลางเปลี่ยนเป้าหมายไปทางเทมโปแทน ประทุษร้ายไอ้เบ้ไม่ได้กูก็ทำร้ายร่างกายมึงแทนนี่แหละ!
“เฮ้ๆ อะไรของนายเนี่ย!!!” เทมโปโวยวายพลางหลบซ้ายขวา
“ไม่ปล่อยใช่มั้ย ตายซะเถอะเอ็ง!!”
“โอ๊ย จะบ้ารึไงจียง เดี๋ยวหน้าหล่อของสามีเป็นริ้วเป็นรอยไป เมียอย่างนายจะเสียใจนะ!!”
“หล่อหรอ!! ดี...หล่อนักใช่มั้ย!!”
ได้ทีรีบกระโดดเข้าตะครุบทันที จนตอนนี้กลายเป็นจียงนั่งทับเทมโปอยู่แล้วพยายามจะเอานิ้วข่วนหน้าชายชเวอย่างเอาเป็นเอาตาย
แต่เป็นว่า สายตาของจียงดันไปสะดุดกับอะไรสักอย่างตรงไหปลาร้าของเทมโปเสียก่อน
“-_-*” ...รอยอะไรวะ
“จ้องอะไรของนาย อย่ามาโลมเลียร่างกายคนอื่นทางสายตาได้มั้ย”
“จะบ้าหรอวะแค่สงสัยว่า...” โวยวายกลับไปแต่ก็ยังไม่พูดมันออกมา
“อ๋อ..ถ้าไอ้รอยเนี่ยล่ะก็ เมื่อคืนนายเป็นคนทำมันเองนะ”
เทมโปพยักเพยิกไปทางรอยจ้ำๆแดงๆตรงไหปลาร้าตัวเองแล้วโยนความผิดไปให้คนทำทันที
“เฮ้ย!!จริงดิ” จียงโวยวายลั่น กูเนี่ยนะ!!ไม่มีทาง!!
“แหม...อย่ามาโวยวายกลบเกลื่อนหน่อยเลย”
“กะ...” ร่างเล็กพูดตะกุกตะกัก
“กะ...อะไรฮะ” ซึงรีที่นั่งส่องเหตุการณ์อยู่นานพูดขึ้น
“เออ..กะ อะไร” ยองเบถามมั่ง
“กะ...กูไม่รู้...กูเมา”
...เยี่ยม!!
“ไม่เป็นไรหรอ ชั้นไม่ถือ...”
“ไอ้...!!...กูเกลียดมึง!!!”
“แหม...โบราณเค้าว่าเกลียดอะไรมักได้อย่างนั้นไม่ใช่หรอเมียจ๋า...” เทมโปพูดหน้าเปื้อนยิ้ม
“โฮกกกกกกกกกกกกกกกกก อย่าอยู่เลยเอ็ง!!”
“เฮ้ย!!”
“เอ๊ะ...เหมือนซึงรีลืมไปแล้วอ่ะ ว่าอะไรจะมา เออ ช่างมันเหอะ ดูผัวเมียตีกันมันกว่า ฮ่าๆๆๆ”
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเมนต์นะคะ เหนือความคาดหมาย - -* เหอๆ
ตอนนี้ที่อัพช้าไม่ใช่อะไร แค่ยังพิมไม่เสร็จเท่านั้นเอง แหะๆ
ส่วน ตอนหน้า ขอดูเม้นก่อนละกันเนอะ
ที่ไรท์เตอร์อยากได้เม้นก็ไม่ใช่อะไรหรอกค่ะ ก็แค่อยากรู้ว่าฟิคมันสนุกมั้ย แล้วมีอะไรที่ต้องปรับปรุงรึเปล่า เท่านั้นเอง
อย่าลืมนะคะ เพราะนี่คือเรื่องจริง "ฟิคทุกเรื่องอยู่ได้เพราะเม้นจริงๆนะ"
ความคิดเห็น