คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : #12 คับแน่น 🔞🔥(หมาป่า)
12
คับแน่น**
เพราะอาการผิดปกติของมิลานดารินทร์จำเป็นต้องพามิลานขอตัวกลับก่อน เนื่องจากมิจู่ๆ ก็เริ่มมีอาการคล้ายกับว่าแพ้ขึ้นมา
“ทีหลังก็บอกสิว่าแพ้เหล้า”
“ฉันเองก็เพิ่งรู้”
มิลานทิ้งตัวนอนลงที่เตียงพร้อมกับหายใจเหนื่อยหอบ เธอมีผื่นขึ้นตามลำตัวและใบหน้าจนน่ากลัว หากจะพาไปหาหมออีกคนก็ปฏิเสธ บอกว่าหากฤทธิ์มันลดลงอาการก็จะลดลงไปด้วย
“บอกไปหาหมอก็ไม่ยอมไปถ้าเป็นอะไรขึ้นมาฉันไม่ยกโทษให้แน่ เธอได้ฉันไปแล้วนะยัยหน้าขน!”
ดารินทร์หาผ้าขนหนูชุบน้ำมาเช็ดตัวให้อีกคนอย่างเป็นห่วง ถือวิสาสะปลดกระดุมเสื้อออกทุกเม็ดเหลือเอาไว้แค่บราสีดำสนิทตัวเดียว
เป็นครั้งแรกที่เห็นมิลานหมดสภาพ แวมไพร์อะไรแพ้แอลกอฮอล์ จะว่าไปมนุษย์บางคนเองก็แพ้เหมือนกัน เพราะงั้นคิดว่าคงไม่แปลกอะไร
“ทำไมในงานถึงบอกว่าฉันเป็นแค่น้องสาวล่ะ”
“ถ้าให้บอกว่าเป็นแฟนก็คงจะเร็วเกินไป”
“เร็วตรงไหน? เราได้กันแล้วนะ” มิลานยอกย้อน
“เธอไม่เข้าใจฉันหรอกมิลาน”
“ก็บอกให้ฉันเข้าใจสิ หรือเธออายที่ต้องบอกว่าฉันเป็นอะไรกับเธอกันแน่”
“ไม่ใช่แค่นะ ฉันแค่ยังไม่ชินที่จะบอกใครต่อใครว่าตัวเองมีแฟนแค่นั้นเอง อีกอย่างเธอเองก็เป็นผู้หญิงด้วย”
“อืมม”
“อื้ออทีนี้ก็เข้าใจรึยัง อย่าบอกนะว่างอน?”
“ไม่รู้สิ แค่รู้สึกไม่ดีนิดหน่อย”
“นั่นแหละงอน”
“อา…ดารินทร์ฉันรู้สึกแปลกๆ” มิลานพูดเสียงหอบแล้วดิ้นไปมา
“เธอดื่มไปแค่อึกเดียวเองนะ เพราะงั้นอย่ามาแกล้งทำเป็นเมาหน่อยเลย” ดารินทร์ยิ้มเยาะที่รู้ทันเกมของอีกคน คงจะแกล้งเมาแล้วมาอ้อนเธอน่ะสิไม่ว่า
แต่รอยยิ้มเยาะของดารินทร์ก็หายไป เมื่อเห็นว่าอีกคนตัวแดงมากขึ้น และมันแดงไปทั้งตัว ทั้งที่เมื่อกี้มันได้หายไปแล้วแท้ๆ
“มิลาน? เธอไหวไหม?”
“แฮ่ก อย่าเข้ามาใกล้ฉันนะ!” มิลานปัดมือของดารินทร์ออกจากตัวก่อนจะลุกขึ้นจากเตียงแล้วเดินออกไปจากห้องนอน ซึ่งดารินทร์เองก็รีบตามอีกคนออกไป
“มิลาน?” ร่างบางย่องเข้าไปหาอีกคนที่ส่งเสียงร้องอย่างเจ็บปวดอยู่ตรงโซฟา
หลังจากนั้นเสียงร้องก็หายไป กลายเป็นเพียงเสียงขู่น้อยๆ ของสุนัขขนสีดำ ดารินทร์เห็นว่ามันกำลังนอนดิ้นพล่านจึงเดินเข้ามาอุ้มและกอดมันเอาไว้ทั้งน้ำตา
สภาพเหมือนหมาโดนยาเบื่อเลย…
“มิลาน อย่าเป็นอะไรนะ ฮึก!”
“กรรรรร” เสียงขู่น้อยๆ ดังขึ้นในอ้อมกอดของเธอ
“ฉันจะรีบพาเธอไปหาหมอเอง”
“ไม่ต้อง! ขังฉันเอาไว้ในกรงก็พอ”
“ทำแบบนั้นไม่ได้หรอก ฉันทำไม่ได้”
“ฉันอาจจะเผลอตัวทำร้ายเธอ”
“เธอไม่กล้าทำร้ายฉันหรอก เธอรักฉันจะตาย ฮึกอื้อออ ฉันจะกอดเธอไว้แบบนี้แหละ”
“มะ…มันไม่พอหรอก” มิลานกลับมาอยู่ในร่างของมนุษย์อีกครั้ง ก่อนจะบีบเข้าที่ไหล่ทั้งสองข้างของเธอแน่นจนรู้สึกเจ็บ “ฉันอยากได้!…มากกว่านี้!”
“อึก มันเจ็บนะ…”
“ดีแล้ว เพราะฉันชอบหน้าเธอตอนเจ็บปวดสุด”
“…” มิลาน คือสิ่งมีชีวิตที่เธออ่านใจยากสุดๆ บางวันก็น่ารัก บางวันก็น่ากลัว แต่ไม่ว่ายังไงเธอก็รับได้อยู่ดี
หมับ! ดารินทร์โผเข้ากอดมิลานแน่นโดยไม่สนว่าอีกคนจะน่ากลัวสักแค่ไหน แปลกที่ว่ามิลานตอนเกรี้ยวกราดนั้นดูดีในสายตาเธอที่สุดเลย
“มีเซ็กซ์กันไหม?” เกลียดตัวเองที่สุด ทั้งๆ ที่มิลานตัวเหมือนจะทรมานกับอะไรสักอย่างอยู่แต่เธอกลับชวนหล่อนทำเรื่องแบบนั้น ช่างไม่รู้เวลาเลยจริงๆ
“ได้เหรอ?” นี่หล่อนไม่เคยคิดจะปฏิเสธเลยสินะ
“อื้มม…” ดารินทร์คว้ามือมิลานไปที่ห้องนอน แขนเรียวของดารินทร์คล้องคอของมิลานให้โน้มตัวลงมาที่เตียงด้วยกันอย่างช้าๆ
ใบหน้าและลำตัวที่แดงก่ำของมิลานยังคงปรากฏให้เห็นอย่างชัดเจน จนบางทีก็รู้สึกว่าจะต้องหยุดมันกลางคัน แต่ความเสน่หานั้นมีมากกว่าความผิดชอบชั่วดี บวกกับอาการของมิลานที่เหมือนจะเรียกร้องให้เธอมีอะไรด้วยเช่นกัน
จู่ๆ สมองของดารินทร์ก็ฉุกคิดขึ้นมาได้ว่าบางทีหากมิลานได้ดื่มเลือดของเธอ หล่อนอาจจะหายดีก็ได้จึงเอียงลำคอให้พร้อมกับลูบศีรษะของมิลานอย่างปลอบประโลมปนเอ็นดู
“กัดฉันสิมิลาน”
“…” กึด
“อา…” เมื่อเขี้ยวอันแหลมคมฝังลงมาที่ลำคอของเธอ เธอกลับรู้สึกดีจนบอกไม่ถูก แค่นึกว่ามีเขี้ยวของมิลานกำลังฝังอยู่ในคอ เธอก็เผลอยิ้มออกมาอย่างชอบใจ “รู้สึกดีจังมิลาน บะ…แบบนั้นแหละ อึก”
เหมือนดารินทร์เริ่มเสพติดกับความเจ็บปวดที่เกิดจากมิลานมากขึ้น ยิ่งอีกคนบีบจับเธอแรงมากเท่าไหร่ เธอยิ่งรู้สึกชอบใจมากเท่านั้น
มิลานถอนริมฝีปากออกมา ก่อนจะประกบริมฝีปากของหล่อนเข้ามาจูบเธอแทน ลิ้นร้อนกับลิ้นเย็นๆ ปะทะกันและกันจนเกิดอารมณ์ขึ้น
“อืมมม” มิลานกำลังเล่นสนุกอยู่กับหน้าอกใต้ร่มผ้าพูดขึ้น “เธอทำฉันมีอารมณ์”
“หือ”
“ฉันร้อนรุ่มจนแทบขาดสติ”
“งั้นก็มาลงกับฉันสิ”
“แน่ใจแล้วใช่ไหม?”
“อื้มม” ดารินทร์มีความกล้าที่จะซื่อสัตย์กับตนเองมากขึ้น เมื่อรู้ว่าปลายทางนี้จะช่วยให้เธอสุขสม
มิลานยิ้มก่อนกัดฝ่ามือของตัวเองแล้วยื่นให้ดารินทร์
“รับไปสิ” มิลานมองใบหน้าที่แสนเย้ายวนของหญิงสาวที่อ้าปากรอรับของเหลวที่ค่อยๆ ไหลออกมาให้หล่อนได้กลืนกิน
ถึงจะมีบางหยดที่ไม่ตรงปากทำให้เลอะตามแก้มและริมฝีปากไปบ้าง แต่มิลานก็ชอบมันเอามากๆ ที่เธอสามารถแกล้งอีกคนได้สำเร็จ และเห็นหล่อนตกเป็นหมากของเธอ
“บอกฉันสิ ว่าเธอชอบฉันในร่างไหนมากกว่า” แผลของมิลานค่อยๆ สมานกันจนสนิท ก่อนที่มือนั้นจะกระชากเส้นผมของคนด้านล่างขึ้นมาใกล้กัน
“เธอกำลังหมายถึงอะไร…”
“ร่างคน หรือว่าร่างสัตว์?” ได้ยินคำถามนั้นใบหน้าสวยของดารินทร์ก็แดงก่ำพร้อมเบือนหน้าหลบสายตามิลาน นั่นก็ทำให้มิลานยิ้มจนเห็นเขี้ยวแหมๆ สองซี่
“ไม่พูด แสดงว่าชอบทั้งหมดสินะ”
“////”
“คืนนี้ให้ฉันเลือกให้ดีไหม?”
“เลือกอะไร…”
“ว่าจะเป็นตัวอะไร”
“มะ…มีมากกว่าโลมาอีกเหรอ?”
“ฉันเป็นสัตว์ได้ทุกชนิดทุกขนาดที่เธอต้องการเลย”
“ขอร้อง มนุษย์อย่างฉันอาจจะรับมือไม่ไหว…” ดารินทร์ใบหน้าแดงก่ำ เพราะครั้งก่อนเธอก็เกือบจะไม่รอด ไม่คิดว่าต้องมาทำอะไรแบบนี้กับคนรัก…
มันอาจจะถูกมองว่าวิปริตและน่าอายมาก แต่มิลานหล่อนก็คือคนรักของเธอ ทุกอย่างที่ออกมาจากร่างกายมันก็คือของมิลาน ซึ่งเธอเองก็ไม่ได้รังเกียจ
“อย่ากลัวไปเลย”
“อื้อออ” เธอให้จับหัวเตียงเอาไว้ก่อนที่เขาจะขยับเข้ามาแนบชิดจากด้านหลัง สิ่งที่ดารินทร์ต้องตกใจนั่นก็คือมิลานหล่อนไม่ได้เข้ามาแนบเธอในร่างของมนุษย์แต่เป็นร่างของสัตว์ร้ายชนิดหนึ่ง ที่มีขนยาวเต็มตัว อีกทั้งมันยังมีถึงสี่ขา “มิลาน”
“ว่าไง?”
“นี่เธอเป็น…”
ลิ้นร้อนสัตว์ป่าในเขตหนาวเลียหลังคอของดารินทร์จนเปียกชุ่ม เสียงหายใจก้องกังวานในทั่วห้องนอนทำให้เธอตัวสั่น
ดวงตาสีทองที่สะท้อนให้เห็นในความมืดตัดกับสีขนของมันทำให้หญิงสาวรู้สึกเกรงกลัวจนต้องคว้าข้อเท้าของมันที่มีขนาดใหญ่กว่าฝ่ามือของเธอ
หมาป่าตัวนี้มีขนาดใหญ่มาก หากให้มันได้ขย้ำเหยื่อคงจะตายในคราเดียวที่ถูกมันโจมตี
“มิลาน…ฉะ-ฉันกลัว”
“กรรรรรร” เสียงขู่ของมันดังขึ้นลั่นห้องทำดารินทร์สะดุ้งตกใจ “ฉันเองดารินทร์”
“…” น่าละอาย… ที่รู้ว่าตัวเองจะถูกกระทำอย่างไรในเวลาต่อมา แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าเธอนั้นชอบที่เป็นมิลาน “แบบนี้จะดีจริงๆ เหรอมิลาน”
“ดีหรือไม่ ฉันเป็นคนตัดสินเอง” ว่าแล้วหมาป่าร่างใหญ่ก็ขยับเข้ามาคร่อมร่างของเธอเอาไว้จากด้านหลังจนรับรู้ได้ถึงความอุ่นจากร่างกายของมัน
ร่างเล็กกระตุกเล็กน้อยเมื่อรับรู้ถึงสิ่งแปลกปลอมจากเจ้าหมาป่ากำลังชนเข้าที่ขาของเธอ มันร้อนและเปียกชื้นจนคิดเป็นเรื่องดีไม่ได้ แถมขนาดมันก็น่าจะใหญ่มากพอที่จะทำให้เธอนั้นแทบร้องขอชีวิต
“อ๊ะ!…” มือเรียวจับหัวเตียงแน่น พยุงร่างตัวเองเอาไว้ไม่ให้ทรุดลง ก่อนเจ้าสิ่งร้อนและเปียกชื้นนั้นจะขยับมาสัมผัสกับกลีบสวาทของตน
ความลื่นบวกกับความเปียกแฉะของหญิงสาวสัมผัสกันจนไหลมันเยิ้มลงถึงเรียวขาอ่อน
“ดะ…เดี๋ยวก่อนมิลาน ฉันยังไม่พร้อมอ๊ะ!!” กึด…
แท่งร้อนของมันค่อยๆ ถูกส่งเข้ามาด้านในกายของหญิงสาวทีละน้อยนิด พร้อมกับน้ำรับที่ไหลเยิ้มเป็นทาง ความร้อนของมันทำดารินทร์รู้สึกเสียวขาสั่นเพราะความเสียวซ่าน บวกกับขนาดของมันที่ใหญ่มากกว่าของมนุษย์หลายเท่า
เสียงหายใจหอบถี่ของมันดังขึ้นเป็นระยะจนกระทั่งมันได้ออกแรงขยับส่งแท่งร้อนของมันเข้ามาด้านในจนสุด
พรวด!!!
“กรี๊ดดดดดด! เจ็บ ฮึก!!”
“กรรรรรร!” ร่างเล็กดิ้นพล่านพยายามขยับร่างหนีความใหญ่ร้อนนั้น แต่ก็ไม่สามารถทำได้เพราะเจ้าหมาป่าตัวนี้มันคลุมร่างของเธอเอาไว้ทั้งตัว สองขาหน้าของมันรั้งสะโพกของเธอเอาไว้แน่น
เสียงหมาป่ามันคำรามเสียงดังเมื่อรู้สึกถึงความรัดแน่น และการติดรัดส่วนนั้นของมันแน่น ก่อนที่มันจะเริ่มขยับแท่งร้อนของมันเข้าออกในร่างของหญิงสาวในเวลาต่อมา
“อ๊า! เบาๆ หน่อย…” ดารินทร์เธอร้องเสียงสั่น แม้ในใจจะเรียกร้องให้ทำมันแรงกว่านี้ก็ตาม “อร๊ายยย มันร้อนของเธอมันร้อนมากจนฉันจะเสร็จ”
“ชอบสินะดารินทร์” เสียงของมิลานดังขึ้นอย่างกังวาน
“มะ…ไม่! อ๊า!”
“ไม่งั้นหรือ? แต่เธอตอดไม่หยุดเลย”
“งะ…เงียบนะ”
“กรรรรร!” ปึก! ปึก! ปึก!
หญิงสาวร้องครวญครางปานจะขาดใจเมื่อเจ้าหมาป่าตัวนี้มันเริ่มขยับถี่มากขึ้น รุนแรงมากขึ้นจนเตียงนั้นโยกตามจังหวะ จนกระทั่งมันหยุดขยับแล้วฉีดน้ำร้อนเข้ามาในตัวของเธอ
“จะแตกแล้ว!”
“แฮ่ก อื้ออ!” พรวดดดดด!
“กรรรร!!!”
“กรี๊ดดด มิลาน มิลาน!!” ร่างเล็กกระตุกโยกตัวขึ้นจนขาเหยียดตรงในท่าคุกเข่า ในขณะน้ำรักแสนร้อนแรงกำลังส่งเข้ามาในร่างกายไม่พัก จนเธอรู้สึกหนักท้องน้อยไปหมด “มิลาน ขะ…ขออีก”
“…”
“อ่า…”
“กรรรร!”
“อ๊ะ ตรงนั้นของเธอมัน…อื้อ” แท่งร้อนนั้นเริ่มขยับอีกครั้ง และครั้งนี้มันเน้นเข้าสุดและออกสุดจนเธอแทบจะเสร็จในทันทีจนน่าอาย
“เพิ่งขยับจะแตกแล้วหรือ?”
“////”
“รอกันด้วยสิ ดารินทร์” เจ้าหมาป่าพูดได้ใช้ลิ้นเลียซอกคอและใบหูของเธอจนเปียกชุ่มอีกครั้ง ก่อนมันจะเร่งกระแทกแก่นกายของมันเข้าไม่ยั้งอีกครั้ง “ดะ…ดารินทร์ แฮ่ก! ดารินทร์!”
“กรี๊ด ทำไมมันใหญ่- อึก!!/เฮือกก!!!!” พรวดดดดด!
เอวร้ายนั้นขยับได้ช้าลงเพราะเกิดความคับแน่น ซึ่งดารินทร์เองก็รู้สึกแปลกใจกับความคับแน่นนี้จึงได้เอื้อมมือลงไปสัมผัสกับสิ่งร้อนที่คาอยู่ในช่องทางรักของตนเบาๆ
“เกิดอะไรขึ้นน่ะ”
“ห้ามดึงออกนะ!” มิลานในร่างหมาป่าใช้ขาหลังดันมือของอีกคนออกเมื่อหล่อนสัมผัสเข้าที่แก่นกายของตน “ตอนนี้กำลังตัวติดกันอยู่”
“ตัวติดกัน”
“อึก! ตอนนี้ฉันกำลังฉีดน้ำเชื้อเข้าไปในไม่หยุด ระ…รู้สึกได้ใช่ไหม?”
“อื้ออออ มันเต็มท้องฉันหมดแล้ว”
“มันคือกลไกธรรมชาติของพวกหมาป่าน่ะ เวลามีอารมณ์มากๆ อวัยวะเพศมันจะพองตัวขึ้นจนคับช่องคลอดของตัวเมีย แล้วปล่อยน้ำเชื้อมาเพื่อให้ตัวเมียท้อง สุนัขเองก็เป็นแบบนั้น” หมาป่ามิลานพยายามอธิบายเสียงแผ่ว
“เรียกว่าติดเป้งสินะ…ละ…แล้วฉันจะท้องไหม?”
“ยังหรอก…อึกอ๊า! ฉันเสร็จอีกแล้ว!” พรวดด!
“แล้วจะอยู่ในท่านี้อีกนานไหม ฉะ…ฉันอายนะ” ที่ต้องมาติดเป้งกับหมาป่าตัวใหญ่แบบนี้ อีกทั้งมันยังปล่อยน้ำเชื้อเข้ามาไม่หยุด
“ไม่ต้องอาย เป็นเรื่องปกติ”
“ฉันไม่ใช่หมานะมิลาน”
“เธอเป็นเมีย”
“…” เมื่ออารมณ์ใคร่เริ่มหายไปอารมณ์ร้อนจึงเข้ามาแทน แต่ดารินทร์ไม่กล้าเถียงเพราะกลัวว่าหลังจากที่เราหลุดออกจากกันหล่อนจะจับเธอผสมพันธุ์แล้วติดเป้งอีก เธอจึงเลือกที่จะเงียบต่อไป
หลายนาทีผ่านไป
พรวดดดด~
“อร๊ายย! เบามือหน่อยสิ!” แก่นร้อนขนาดใหญ่หลุดออกจากช่องรักอันคับแคบพร้อมน้ำรักที่ทะลักออกมาจำนวนมากจนเลอะที่นอนและหน้าขาไปหมด มิลานในร่างมนุษย์ทิ้งตัวนอนลงข้างๆ “หลุดสักทีนะ…”
“ชอบไหม?”
“ไม่ต้องถาม…”
“ชอบสินะ”
“เงียบน่า” ใครจะไปยอมบอกตรงๆ กันล่ะว่าชอบที่มีอะไรกับหล่อนในร่างสัตว์ เป็นคนดีๆ ไม่ชอบ ดันชอบเป็นสัตว์ซะงั้น “เราจะนอนในสภาพนี้ไม่ได้นะ ที่นอนเลอะ”
“หืม?”
“ของเธอไง น้ำของเธอ”
“…” ให้นอนในสภาพนี้มีหวังได้ปอดบวมกันแน่ๆ เราสองคนจึงย้ายมานอนที่โซฟาพร้อมกับผ้าห่มสำรองในตู้ ในสภาพที่เปลือยเปล่า
“นอนเถอะ พรุ่งนี้ฉันจะเก็บผ้าไปซักไว้ให้”
“อะ…อื้มม”
ความคิดเห็น