เพิ่งรู้ว่ากูรักมึง

ลำดับตอนที่ #12 : กลับมาพบเธอ

บทที่ 12 กลับมาพบเธอ

หลายวันผ่านไป โรงงานก็ประกาศให้พนักงานทุกคนกลับเข้าไปทำงานตามปกติ วินาทีแรกที่ผมเจอพี่เข้มกับพี่น่าน เราสามคนวิ่งเข้ามากอดกันด้วยความดีใจ

         น่าน. รอดตายกันแล้วนะน้องนะ นี้ถ้าเจ้าของคนใหม่เขาไม่ช่วย พี่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะไปหางานใหม่ที่ไหน

         เกม. ผมดีใจมากเลยพี่ ผมก็ไม่อยากไปหางานใหม่แล้วเหมือนกัน

         เข้ม. ได้ข่าวว่าวันนี้จะมีภารโรงคนใหม่เข้ามาทำงานกับพวกเราด้วยเน้อ ทางผู้จัดการเขาวานให้พวกเราสอนงานน้องใหม่ด้วย

         น่าน. แล้วมึงรู้ไหมว่าเจ้าของคนใหม่เขาเป็นใคร 

         เข้ม. กูก็ไม่รู้เหมือนกัน รู้แค่ว่าเจ้าของเก่าเขาขายโรงงานต่อให้บริษัท HO

         เกม. หื้อ? HO เหรอพี่

         เข้ม. เองรู้จักเหรอ

         เกม. เปล่าครับ ผมแค่เคยไปส่งอาหารที่บริษัทนั้น

“พนักงานทุกคนฟังทางนี้”

เสียงใครบางคนดังมาจากด้านบน เรียกพนักงานทุกคนให้หันขึ้นไปมองตามเสียง

         หัวหน้า. สวัสดีครับทุกคน ผมชื่อ เอก พิชัย โยทิน นะครับ วันนี้ก็เป็นวันแรกที่ผมจะเข้ามาทำหน้าที่เป็นหัวหน้าผู้จัดการโรงงานคนใหม่ของที่นี้ ถ้ายังไงก็ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับ

ผมกับพวกพี่น่านยืนฟังหัวหน้าคนใหม่พูดแนะนำตัวอยู่นานสองนาน ก่อนจะแยกย้ายไปทำงาน

พักเที่ยง…….

         เข้ม. เกม?

         เกม. ครับ

         เข้ม. จะออกไปซื้อข้าวใช่ไหม พี่ฝากซื้อน้ำขวดหนึ่งหน่อยนะ

         เกม. ได้เลยพี่

ผมเดินออกจากห้องผลิตเพื่อไปเปลี่ยนชุด แล้วเดินไปที่โถงทางเดินของโรงงาน ขณะที่ผมกำลังวุ่นวายกับการค้นหาเงินในกระเป๋าตังอยู่นั้น จู่ๆผมก็เดินไปชนเข้ากับใครบางคน

ปึก!!(เสียงชน)

เงินในกระเป๋าสตางค์ของผมหล่นกระจายเต็มพื้น

         เกม. อุ้ย! ขอโทษครับ

         “ไม่เป็นไรครับ”

เกมเงยหน้าขึ้นมามองเจ้าของเสียง

         เกม. O_O มึง มะ มะ...มึง มึงงง!!!

ผมพูดพลางชี้หน้ามันด้วยความตกใจ

         เนิร์ด. ไง... ไอ่เกม

         เกม. ไอ่เชี้ยเนิร์ด!!!

         เนิร์ด. เออ... กูเอง

         เกม. เชี้ย...! มึงจริงๆด้วย!

ผมพูดพลางจับตามตัวมันไปด้วยเพราะไม่อยากจะเชื่อสายตาของตัวเอง

         เกม. กูฝันอยู่หรือเปล่าวะ ไม่อยากจะเชื่อเลยว่ากูจะเจอมึง

ผมอ่านป้ายพนักงานของไอ่เนิร์ด (นายเจนภพ ปิยะมาศ พนักงานแผนกภารโรง)

         เกม. มึงมาทำงานเป็นภารโรงที่นี้เหรอวะ 

         เนิร์ด. อืม...ก็ประมาณนั้น

เกม. กูก็เป็นภารโรงเหมือนกัน ทำไมกูไม่เห็นมึงเลย

         เนิร์ด. กูเพิ่งมาทำงานวันนี้วันแรก อยู่โซน A

         เกม. กูอยู่โซน D เชรดด....มึงหล่อขึ้นว่ะ ไม่ใส่แว่นแล้วเหรอ

         เนิร์ด. กูใส่คอนเทกเลน

         เกม. มึง.. เดี๋ยวกูมานะ กูไปซื้อของก่อน มึงห้ามหายไปไหนเด็ดขาดเลยนะ     

         เนิร์ด. ได้ 

         เกม. สัญญากับกูก่อนว่ามึงจะไม่หายไปไหน

         เนิร์ด. เออ.. กูสัญญา

         เกม. ดีใจว่ะที่เจอมึง

         เนิร์ด. กูก็ดีใจเหมือนกัน

         เกม. เย็นนี้หลังเลิกงาน ไปกินข้าวกับกูนะ เดี๋ยวกูเลี้ยงเอง กูมีเรื่องอยากจะคุยกับมึงเยอะเลย 

         เนิร์ด. ...ก็ได้ (ยิ้ม)

         เกม. โอเค เดี๋ยวกูมา เจอกันตอนเย็น

ผมรีบวิ่งไปซื้อข้าวด้วยความตื่นเต้นและความดีใจ

ตอนเย็นหลังเลิกงาน

         เข้ม. อ่าว เห้ย..ไอ่เกม มึงจะรีบไปไหนวะ ไม่ไปกินข้าวกับพวกกูเหรอ

         น่าน. เออ นั้นดิ ปกติกูเห็นมึงออกงานคนสุดท้ายตลอด

         เกม. ไม่ไปแล้วพี่ วันนี้ผมมีนัด เจอกันพรุ่งนี้ครับพี่

ผมรีบเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ววิ่งออกจากห้องผลิต D ข้ามไปโซน A ผมพยายามมองหาไอ่เนิร์ด หวังว่ามันจะไม่หนีกลับบ้านไปก่อนนะ ส่องหาไม่นาน ผมก็เห็นมันกำลังยืนรอผมอยู่ตรงหน้าประตูทางออก ผมรีบวิ่งเข้าไปกระโดดกอดคอมันอย่างไว

         เกม. กูมาแล้ว!

         เนิร์ด. คอกูหักแล้วมั้ง

เกม. โทษทีว่ะ กูตื่นเต้นไปหน่อย เออ..กูว่าจะพามึงไปหาอะไรกินที่ตลาดหลังโรงงาน มึงไปกับกูนะ  

เนิร์ด. ไปดิ

ตลาดอยู่ไม่ไกลจากโรงงาน เดินไปแปปเดียวก็ถึง ผมกับเนิร์ดเลือกร้านก๋วยเตี๋ยวที่อยู่ใกล้ที่สุด และสั่งบะหมี่มานั่งซดด้วยความหิวโหย

         เกม. ได้ข่าวว่ามึงไปอยู่แคนนาดา กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่วะ

         เนิร์ด. กลับมาได้เกือบๆหกเดือนแล้วมั้ง

         เกม. แล้วทำไมถึงมาทำงานเป็นภารโรงที่นี้? เก่งๆอย่างมึงควรจะอยู่บริษัทใหญ่ๆตำแหน่งสูงๆไม่ใช่เหรอ

         เนิร์ด. ก็เริ่มจากเล็กๆก่อนไง เดี๋ยวค่อยไต่ขึ้นไประดับสูงๆ

         เกม. โห่ว..ยอมใจเลยว่ะ ถ้าเป็นกูนะ ไม่ทำหรอก เสียเวลาชิบหาย แต่กูว่าเก่งๆอย่างมึง ทำได้ไม่อยาก อีกหน่อยก็คงได้เลื่อนขั้นขึ้นไปเป็นหัวหน้า

         เนิร์ด. ไม่ขนาดนั้นหรอก

         เกม. แต่โคตรบังเอิญเลยนะ โรงงานมีตั้งเยอะตั้งแยะ ดันมาทำโรงงานเดียวกับกูซะได้ กูยังไม่อยากจะเชื่อเลยว่าจะได้เจอกับมึงจริงๆ

         เนิร์ด. กูก็ไม่คิดเหมือนกันว่าจะเจอมึง

         เกม. แต่ดูเหมือนมึงไม่ค่อยตกใจเลยนะตอนเจอกู

         เนิร์ด. กูเห็นมึงตั้งแต่ตอนเช้าแล้ว แต่ไม่ได้เข้าไปทักเฉยๆ

         เกม. ทำไมไม่ทัก

         เนิร์ด. ก็กูรีบเข้างาน จะเอาเวลาที่ไหนไปทักมึง

         เกม. เออว่ะ จริงด้วย....แล้ว...ทำไมตอนนั้นมึงถึงรีบไปแคนนาดาจังวะ

         เนิร์ด. ตอนไหน?

         เกม. ก็ตอน ม.6 ไง

         เนิร์ด. อ่อ...คือ ที่บ้านกูมีปัญหานิดหน่อย พ่อกูก็เลยบังคับให้ไปแบบกะทันหัน

ผมพยักหน้า ถึงแม้ว่าใจอยากจะรู้เรื่องปัญหาที่บ้านของเนิร์ด แต่ผมคิดว่าตอนนี้ผมไม่ควรจะถามเรื่องส่วนตัวของมัน

         เกม. มึง..มาเจอโรงงานนี้ได้ไง 

         เนิร์ด. กูเห็นเขาประกาศรับสมัครในเว็บ ก็เลยมา

         เกม. สมัครยากไหม

         เนิร์ด. ก็ไม่นะ สมัครรอบเดียวก็ได้เลย

         เกม. เก่งหว่ะ มึงรู้ไหม กูเนี่ย สมัครตั้งสามที่ กว่าเขาจะรับ

         เนิร์ด. สามที่เลยเหรอ

         เกม. ใช่.. แต่สุดท้ายกูก็ได้ที่นี้ งานมันก็หายากแบบนี้แหล่ะ ยิ่งกูเรียนไม่จบปริญญาด้วย หางานโคตรยาก ไม่ค่อยมีใครรับหรอก

         เนิร์ด. เดี๋ยวนะ มึงไม่ได้เรียนต่อเหรอวะ?

         เกม. คือ..ป้ากูป่วยเข้าโรงบาล ที่บ้านก็เลยต้องใช้เงิน กูเลยตัดสินใจทำงานหาเงินก่อน....

         เนิร์ด. จริงเหรอ

         เกม. จริง..แล้วมึงรู้ไหม ก่อนที่มึงจะมาทำงานเนี่ย เจ้าของคนเก่าเขาโกงพนักงาน ปิดโรงงานหนีเฉย นี้ถ้าไม่ได้เจ้าของคนใหม่เข้ามาช่วยซื้อกิจการโรงงานนะ ป่านนี้พวกกูตกงานไปนานแล้ว

         เนิร์ด. เรื่องนั้นกูรู้แล้ว

เกม. เจ้าของเก่าแม่งอย่างเชี้ย ลอยแพพนักงานพันกว่าชีวิต ไม่รู้จิตใจแม่งทำด้วยอะไร กูไม่มีเงินต้องย้ายออกจากหอเก่า เกือบได้ไปนอนข้างถนน

         เนิร์ด. แล้วตอนนี้มึงเป็นยังไงบ้าง พักอยู่ที่ไหน

         เกม. กูย้ายไปอยู่หอกับพี่ แต่หอพี่อยู่ไกล กูเลยคิดว่าอนาคตถ้าเก็บเงินได้ก็อาจจะย้ายกลับมาอยู่หอเดิม...แล้วมึงล่ะ ไปอยู่แคนนาดาเป็นยังไงบ้าง

         เนิร์ด. ก็ดี 

         เกม. มึงเรียนจบแล้วเหรอ

         เนิร์ด. ใช่

         เกม. แล้วคิดยังไงถึงกลับมาไทย อยู่นู้นก็สบายอยู่แล้ว ถ้าเป็นกูนะ กูหางานทำที่นู้นไปแล้ว กูไม่กลับมาหรอก 

         เนิร์ด. ก็กูชอบที่นี้

         เกม. ห๊ะ!? จริงเหรอ

         เนิร์ด. กูชอบที่นี้จริงๆ แม่กูอยู่ที่นี้ด้วย ยังไงกูก็ต้องกลับมา

         เกม. ตอนไปมึงไม่บอกกูเลยนะ

         เนิร์ด. กูขอโทษ กูรีบมาก ไม่มีเวลาได้บอกใครสักคนเลยว่ะ

         เกม. แล้วมึงพักอยู่ที่ไหน

         เนิร์ด. อยู่บ้าน

         เกม. บ้านมึงอยู่แถวนี้เหรอ

         เนิร์ด. ใช่

         เกม. พรุ่งนี้ มึงมากินข้าวเที่ยงกับกูไหม เดี๋ยวแนะนำให้พี่น่านกับพี่เข้มรู้จัก สองคนนี้เป็นรุ่นพี่กูเอง

         เนิร์ด. ได้ดิ กูก็อยากรู้จักเพื่อนใหม่อยู่เหมือนกัน มาทำงานวันแรก ยังไม่มีเพื่อนเลยสักคน

         เกม. พรุ่งนี้มึงทำอยู่โซนไหน

         เนิร์ด. โซน D

         เกม. งั้นดีเลย กูประจำอยู่โซน D เดี๋ยวกูจะสอนงานให้มึงเอง เด็กใหม่อย่างมึงต้องมีรุ่นพี่แบบกู

         เนิร์ด. มึงทำงานที่นี้มากี่ปีแล้ว

         เกม. ปีนี้ก็เข้าปีที่สามแล้วนะ

         เนิร์ด. ถ้างั้นก็ขอฝากตัวด้วยนะครับ รุ่นพี่

ผมกับเนิร์ดหัวเราะ 

         เนิร์ด. แล้วปกติมึงกลับบ้านยังไง 

         เกม. กูยังนั่งรถเมล์เหมือนเดิม เพิ่มเติมคือต่อเรือ แล้วก็ต่อด้วยรถสองแถวอีกที กว่าจะถึงบ้าน กูแทบหมดแรง ตอนมอปลายก็นั่งรถเมล์ ทำงานก็ยังต้องนั่งรถเมล์ หนีรถเมล์ไม่พ้นจริงๆชีวิตกรู

         เนิร์ด. ให้กูไปส่งไหม กูมีรถ

         เกม. บิ๊กไบร์คันเก่าใช่ไหม

         เนิร์ด. เปล่า.. รถยนต์ 

         เกม. เดี๋ยวนี้มึงขับรถเป็นแล้วเหรอวะ กูโตขนาดนี้แล้ว ยังไม่เคยขับรถเลย

ผมพูดตัดพ้อกับชีวิตของตัวเอง

เกม. แต่ไม่เป็นไรหรอกมึง กูเกรงใจมึงว่ะ ขอบใจมากนะ แต่จริงๆกูก็อยากไปนะ แต่กูก็เกรงใจมึงจริงๆ..

         เนิร์ด. อยากให้กูไปส่งมึงก็พูดมาเถอะ (ยิ้ม)

เกม. (หัวเราะ) ไม่เป็นไร เกรงใจๆ

เนิร์ด. ไปกับกูเถอะ กูอยากไปส่ง 

ผมแอบยิ้มเล็กน้อยก่อนจะตอบกลับไป

         เกม. จริงเหรอ

         เนิร์ด. อืม ตอบแทนที่มึงเลี้ยงข้าวกูมื้อนี้

         เกม. มึงพูดเองนะ

         เนิร์ด. เออ...

         เกม. งั้นมึงไปส่งกูหน่อยนะ (พูดเสียงอ้อนๆ)

เนิร์ด. ครับ คุณเกม..

ผมกินข้าวไปยิ้มไป หลังกินข้าวด้วยกันเสร็จ เนิร์ดก็พาผมเดินมาที่รถแล้วขับไปส่งผมที่บ้านโดยมีผมคอยบอกทาง 

         เกม. ถึงแล้ว จอดตรงนี้แหล่ะ

         เนิร์ด. นี้หอมึงเหรอ

         เกม. ใช่

         เนิร์ด. อยู่คนเดียวเหรอ?

         เกม. เปล่า...

ผมแกล้งเงียบ ไม่บอกว่าอยู่กับใคร อยากรู้ว่ามันจะมีอาการยังไง

         เนิร์ด. มึง....อยู่กับแฟนเหรอวะ

ผมหันมาจ้องตามัน ก่อนจะตอบออกไปว่า “ใช่”       

เนิร์ดสตั้นไปสามวิ ก่อนที่มันจะทำหน้าเหวอ ผมจึงหลุดขำออกมา

         เกม. ฮ่าๆๆๆ(หัวเราะ) นี้มึงเชื่อจริงๆเหรอ ว่ากูมีแฟน

ผมหัวเราะอยู่นานเพราะตลกหน้าไอ่เนิร์ด.

         เกม. กูพูดเล่น...มึงตกใจขนาดนั้นเลยเหรอวะถ้ากูมีแฟนจริงๆอ่ะ       

เนิร์ด. เปล๊า...กูก็แค่ถามเฉยๆ ก็มึงบอกว่าไม่ได้อยู่คนเดียว

         เกม. กูอยู่กับพี่กู ลูกของป้าน่ะ ชื่อพี่อ้าย เป็นลูกพี่ลูกน้องกูเอง         

         เนิร์ด. อ่อ..

เกม. กูไปก่อนนะ

เนิร์ด. เจอกันพรุ่งนี้

เกม. ขอบใจมากมึง ขับรถกลับบ้านดีๆ 

ผมลงจากรถพร้อมกับโบยมือบ้ายบายให้มัน

วันรุ่งขึ้นไอ่เนิร์ดก็เดินมาหาผมพร้อมกับหัวหน้า หัวหน้าพาเนิร์ดมาแนะนำตัวให้ผมฟัง เพราะยังไม่รู้ว่าผมกับเนิร์ดรู้จักกันมาก่อน 

         หัวหน้า. เกม.. ผมฝากคุณดูแลพนักงานใหม่ให้หน่อยนะ ช่วยแนะนำเขาด้วย

         เกม. ได้เลยครับ เดี๋ยวผมดูแลเขาเองครับ

         หัวหน้า. ขอบใจมาก

หลังจากหัวหน้าเดินจากไป ผมก็รีบวิ่งเข้าไปกอดคอเนิร์ดด้วยความตื่นเต้นที่วันนี้จะได้ทำงานร่วมกัน  สาวๆในโรงงานต่างจับจ้องมาที่เนิร์ดเพราะความหล่อของมัน

         เกม. ไงมึง พร้อมทำงานรึยัง

         เนิร์ด. กูต้องเริ่มทำจากตรงไหนก่อนวะ

         เกม. ตามกูมา เดี๋ยวกูจะพามึงทัวร์ทั่วทั้งโซนเอง...ที่นี้มึงต้องเข้าตรงเวลา ออกตรงเวลา ไม่มีข้อยกเว้น นี้คือหลุมอัดข้าวโพดบดเข้าไปในเครื่องอัดรีดผ่านเตาอบ พวกเราต้องใส่จาระบีในเครื่องแล้วขัดทุกวัน ตรงนั้นมีหม้อทอด ต้องเปลี่ยนน้ำมันเครื่องทุกสองวัน แล้วก็ขัดผิวด้านนอกด้วย เพราะน้ำมันหยดลงมาเหมือนลูกปืน เลอะเทอะพื้นไปหมด อาจทำให้เกิดการปนเปื้อนในอาหารได้ ด้านนี้เป็นทางเดินหลัก มีรถยกจำนวนมาก วิ่งไปมาเยอะแยะ มึงต้องระวังด้วย ตรงนี้เป็นชิปที่ถูกคัดแยก ชั่งน้ำหนัก แล้วก็บรรจุถุง ข้างใต้เป็นสายพานลำเลียง พวกเราต้องถูทุกวัน ถังขยะก็เททิ้งทุกชั่วโมง ถังขยะหลักอยู่ข้างนอกที่แท่นโหลด ตอนขนก็ระวังอย่าให้ขวางทางใคร ที่กูพูดมาทั้งหมด มึงเข้าใจใช่ไหมวะ 

เนิร์ด. เข้าใจ

เกม. ดีมาก

เนิร์ดเดินตามผมต้อยๆ เหมือนเด็กน้อยไม่มีผิด ผมพามันเดินทัวร์ไปเรื่อยๆจนมาเจอพี่เข้มกับพี่น่านที่กำลังทำงานอยู่

เกม. มึง..คนนี้ พี่เข้มนะ เป็นหัวหน้าภารโรง ส่วนคนนี้พี่น่าน ถ้ามึงไม่เข้าใจเรื่องไหน ถามพวกพี่เขาได้

เนิร์ด. สวัสดีครับ ผมเนิร์ดครับ เป็นพนักงานใหม่ ขอฝากตัวด้วยนะครับ

น่าน. ได้เลยน้อง อยู่กับพวกพี่ไม่ต้องหวัง อยากให้ช่วยอะไรก็บอกได้

เนิร์ด. ครับ

เข้ม. น่าตาดีนะน้องเนี่ย ดูไม่เหมือนคนที่จะเข้าทำงานในตำแหน่งนี้เลย

ผมแอบยิ้มอยู่ในใจ นี้ถ้าทุกคนรู้ว่าบ้านมันรวย ทุกคนคงจะแปลกใจมากที่มันเลือกทำงานเป็นภารโรง ขนาดผมที่ดูเหมือนจะเข้าใจแต่ก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี

ครึ่งวันผ่านไป ไอ่เนิร์ดทำงานได้ดี ไม่มีอะไรขาดตกบกพร่อง พักเที่ยงผมเลยชวนมันมานั่งกินข้าวกับพวกพี่น่าน ขณะที่พวกเรานั่งกินข้าวกันอยู่ ผมก็สังเกตเห็นว่ามันนั่งมองไปรอบๆ เหมือนมันสงสัยอะไรบางอย่าง

         เกม. มีอะไรหรือเปล่าวะ

         เนิร์ด. หื้อ?

         เกม. กูเห็นมึงมองซ้ายมองขวาตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว มีอะไรแปลกๆเหรอ

         เนิร์ด. กูแค่สงสัย.. ว่าทำไมพวกเราไม่เข้าไปกินข้าวในห้องแอร์ มานั่งอยู่ด้านนอกแบบนี้ร้อนจะตาย

         เกม. เข้าไม่ได้หรอก ห้องนั้นมันสำหรับพวกผู้จัดการ

เนิร์ด. ทำไมเป็นแบบนั้นวะ

เกม. ก็ที่นี้มันแบ่งชนชั้น เหมือนโรงเรียนตอนมอปลายที่ครูกินข้าวในห้องแอร์ ส่วนเด็กนักเรียนแดกข้าวด้านนอกนั้นแหละ

         เข้ม. ใช่ พวกตำแหน่งใหญ่โตไม่สุงสิงกับภารโรงหรอก

         เนิร์ด. แบ่งชนชั้นเหรอ?

         เกม. มึงเห็นพวกที่นั่งโต๊ะนั้นไหม พวกนั้นคือผู้จัดการโรงงาน สุขุม ใจเย็น เป็นพวกชนชั้นสูง ได้รับเงินสมทบส่งประกันสังคม พวกนั้นมีเงิน มีแชมเปญ ไร้กังวลเพราะหน้าที่การงานสบาย มั่นคง ส่วนโต๊ะนู้นเป็นผู้จัดการแผนก พวกนั้นเสี่ยงหลุดจากตำแหน่งได้ง่ายๆ แต่กลับต้องรับผิดชอบทุกอย่าง กลุ่มคนน่าสงสารพวกนั้นต้องขื่นขมเพราะพวกเขาต้องเอาใจพวกตำแหน่งสูงที่ทำงานน้อยแต่ได้เงินเยอะกว่า ถัดมาเป็นโต๊ะของกลุ่มคนคุมเครื่องจักร งานระดับแรงงานแต่น่าภาคภูมิใจ ได้รับความเคารพจากทุกคน มึงเห็นลุงที่อยู่หัวโต๊ะไหม

         เนิร์ด. เห็น

         เกม. คนนั้นน่ะ ชื่อลุงอ๊อด ใหญ่สุดในกลุ่มคนคุมเครื่องจักร ลุงแกอยู่ที่นี่มานานมาก แต่ไม่ได้เลื่อนตำแหน่งสักที 

         น่าน. น่าสงสารนะ ลุงเขาขยันขันแข็งมาก แต่พวกผู้บริหารไม่เห็นคุณค่าของแกเลย

         เนิร์ด. จริงเหรอพี่..

         เข้ม. แม่นแล้วน้อง...ลุงอ๊อดพยายามจะย้ายจากตำแหน่งคนคุมเครื่อง ไปเป็นผู้จัดการโรงงานมา 15 ปีแล้ว 

         เนิร์ด. แล้วชนชั้นถัดจากคนคุมเครื่อง คืออะไร?

เกม. ชนชั้นถัดมาก็จะเป็นพวกฝ่ายผลิต บรรจุหีบห่อ คนขับรถ แล้วก็พวกเรา ชนชั้นต่ำสุด ‘ภารโรง’

น่าน. ช่าย...ต่ำในต่ำ 

เข้ม. ต่ำเตี้ยเรี่ยดิน 

เนิร์ดเริ่มมีสีหน้าที่เคร่งเครียดเมื่อได้ฟังสิ่งที่พวกผมพูด

         เกม. อย่าเศร้าไปเลยเพื่อน อย่างน้อยมึงก็ยังมีพวกกู ลำบากหน่อยแต่อยู่ไปเดี๋ยวก็ชินเอง

ผมตบไหล่มันเบาๆก่อนจะหันกลับไปกินข้าวต่อ

         เข้ม. ว่าแต่น้องน่ะ เป็นคนบ้านไหนนิ

         เนิร์ด. ผมเกิดในกรุงเทพนี้แหล่ะครับ เคยเรียนมัธยมที่เดียวกับเกม

         เข้ม. อ๋อ...นี้เป็นเพื่อนกันบ่อนิ ถึงว่าทำไมสนิทกันเร็วจัง

         เกม. ใช่แล้วพี่ ผมกับมันไม่ได้เจอกันตั้งหลายปี ไม่คิดว่าจะมาทำงานที่เดียวกัน โคตรบังเอิญเลย

         เข้ม. ไม่แน่ มันอาจจะเป็นพรมลิขิตให้เองสองคนกลับมาเจอกันก็ได้นะเว้ย

         เกม. พรมลิขิตบ้าอะไรล่ะพี่ พูดไปเรื่อย

         น่าน. โถ่...แค่นี้ทำเขิน

ผมหันไปทางเนิร์ด เห็นมันแอบหัวเราะเบาๆ ผมจึงหัวเราะตาม

         น่าน. แต่พี่ดีใจนะ ที่มีคนหล่อแบบน้องในกลุ่มของเรา ชนชั้นภารโรงของเราจะได้ดูดีขึ้นมาหน่อย

         เกม. อ้าว..แล้วผมล่ะพี่

         น่าน. เองมันเก่าแล้ว ไม่มีใครเขาสนใจหรอก

         เกม. โห้ว...พี่ แรงว่ะ..แต่ก็จริงนะพี่ เมื่อเช้าตอนผมพามันไปทัวร์โรงงานอ่ะ สาวๆแม่งมองแต่ไอ่เนิร์ดกันเต็มเลย

         เข้ม. มันก็แน่นอนอยู่แล้วสิวะ หล่อๆแบบนี้ เป็นใคร ใครก็มอง...แต่ถึงน้องจะหล่อ ก็หล่อสู้พี่ไม่ได้หรอกเด้อ

(ทุกคนหัวเราะ) 

จริงอย่างที่พวกพี่น่านบอก ไอ่เนิร์ดมันหล่อขึ้นจริงๆ ขนาดใส่ชุดภารโรงยังดูหล่อ มองมุมไหนก็ดูดีไปซะหมด ผมสู้มันไม่ได้จริงๆ

ช่วงบ่าย ผมกับเนิร์ดก็กลับไปทำงานต่อ ขณะที่กำลังทำงาน ผมก็เห็นเนิร์ดจ้องมอนิเตอร์เครื่องจักรอยู่นาน

         เนิร์ด. เกมๆ กูว่าเครื่องอัดรีดดูเหมือนมาตรวัดจะไม่ตรงนะ

         เกม. จริงเหรอวะ 

ผมลองพิจารณาดูอยู่นาน แต่ก็ดูไม่ออก

เกม. อืม...กูก็ไม่รู้เหมือนกัน เดี๋ยวกูเรียกลุงอ๊อดมาดูให้ 

“ลุงอ๊อด! มาดูทางนี้หน่อยครับ” ผมตะโกนเรียกลุงอ๊อด ลุงอ๊อดหันมาแล้วค่อยๆเดินมาหาพวกผม

         ลุงอ๊อด. มีอะไร

         เนิร์ด. ผมลองตรวจดูข้อกำหนดของเครื่องอัดรีดแล้วมาตรวัดมันไม่ตรงน่ะครับ

ลุงอ๊อดมองดูเข็มของเครื่องจักรอยู่พักหนึ่ง

         ลุงอ๊อด. สงสัยไอ่เก่งมายุ่มย่ามกับเครื่องของลุงอีกแล้วแน่ๆ.. ขอบใจนะ เดี๋ยวลุงจัดการเอง

         เนิร์ด. ครับ

         ลุงอ๊อด. เด็กใหม่เหรอเรา

         เนิร์ด. ใช่ครับ

         ลุงอ๊อด. มีความรู้ด้านเครื่องจักรเหรอ

         เนิร์ด. ผมรู้แค่นิดหน่อยครับ

         ลุงอ๊อด. อืม ขอบใจนะ

พูดจบ ลุงก็เดินจากไป

         เกม. เชรดด.. มึงรู้เรื่องเครื่องจักรด้วยเหรอวะ

         เนิร์ด. ก็นิดหน่อยอ่ะมึง

         เกม. มาทำงานได้สองวัน ก็โชว์เทพซะแล้ว

ผมพูดแซวมันไป มันส่ายหัวเล็กน้อยแล้วกลับไปขัดถูเครื่องจักรต่อ

หลังเลิกงาน ผมกับมันก็ไปกินก๋วยเตี๋ยวที่ร้านเดิม

เกม. เออ มึงเล่าให้กูฟังหน่อยดิ ตอนไปอยู่เมืองนอกอ่ะ มึงใช้ชีวิตยังไงบ้าง

เนิร์ด. ก็ไม่มีอะไรมากหลอกมึง ส่วนใหญ่กูก็เรียนอย่างเดียว

เกม. ชีวิตในมหาวิทยาลัยมันเป็นยังไงวะ มันเรียนยากไหม กูอยากรู้อ่ะ กูไม่ได้เรียนมหาลัย

เนิร์ด. ก็ยากอยู่นะ ตั้งแต่กูไป พ่อกูก็ลากให้ไปเรียน MBA แล้วก็เรียนเกี่ยวกับพวกการเงิน การตลาด เศรษฐศาสตร์ เทคโนโลยี ความเป็นผู้นำ อะไรประมาณนั้น...

เกม. แล้วทำไมมึงเรียนจบไวจัง ปกติต้องเรียน 4 ปี ไม่ใช่เหรอ

เนิร์ด. หลักสูตร MBA ที่นู้นเขาเรียนกันปีครึ่งก็จบแล้ว

เกม. ค่าเทอมแพงไหม

เนิร์ด. เจ็ดแสนบาทต่อเทอม

เกม. แพงสาดดด….

รู้ค่าเทอมแล้วผมนี้แทบจะสำลักข้าว

เกม. แล้ว..สังคมที่นู้นเป็นไงบ้าง?

เนิร์ด. ก็ดีนะ เฟรนลี่ดี คนที่นู้นส่วนใหญ่ชอบจัดปาตี้กัน อย่างน้อยก็อาทิตย์ละครั้ง

เกม. สาวที่นู้นสวยไหม.. มีใครมาจีบรึเปล่า

เนิร์ด. ไม่มีหรอก เรียนหนักจะตาย ถ้าเกรดไม่ถึงสามจุดสองเขาไม่ให้ผ่านนะมึง

เกม. โห่ว...โคตรโหดเลยว่ะ มึงเรียนอยู่มหาลัยแมคกิลล์ใช่ไหม

เนิร์ด. อืม ใช่..รู้ได้ไง?

เกม. ก็เบวบอกกู

เนิร์ด. อ่อ..เออ.. พูดถึงเบว ตอนนี้มึงกับเบวเป็นยังไงแล้วบ้าง ยังคบกันอยู่ไหม

เกม. โอ้ย...คบเคิบอะไรล่ะ เลิกกันตั้งแต่วันปัจฉิมนิเทศแล้ว พอจบมาก็ไม่ได้ติดต่อกันอีกเลย... มึงล่ะ ได้คุยกับเบวบ้างไหม

เนิร์ด. กูก็ไม่ได้ติดต่อกับเบวแล้วเหมือนกัน......ทำไมพวกมึงถึงเลิกกันวะ

เกม. ไม่รู้สิ.. กูว่ากูคงไม่ได้ชอบเบวแบบนั้นแล้วว่ะ อีกอย่างเบวก็ไม่ได้ชอบกูด้วย คนที่เบว ชอบอ่ะคือไอ่ฟิว เบวคบกูประชดไอ่ฟิวเฉยๆ 

เนิร์ดนิ่งไปสักพักและมีสีหน้าที่เศร้าลง

เนิร์ด. กูเสียใจด้วยนะเว้ย

เกม. ไม่เป็นไรหรอก กูไม่ได้เสียใจ ถ้าคบแล้วไม่ใช่ ก็เลิกเถอะ แต่...กูเสียใจมากกว่า ที่มึงไปแคนนาแล้วไม่บอกกูสักคำ

เนิร์ด. กูขอโทษ.. ช่วงนั้นบ้านกูมีแต่ปัญหาว่ะ

เกม. งั้นตอนนี้มึงก็ห้ามหนีกูไปไหนอีกนะ

เนิร์ด. หึหึ(หัวเราะเบาๆ) ได้…

         เกม. สัญญานะเว้ย

         เนิร์ด. เออ.. สัญญา กูก็อยู่ตรงนี้กับมึงแล้วนี่ไง

ผมกินก๋วยเตี๋ยวไปก็แอบยิ้มเบาๆ

เนิร์ด. กูขอถามอะไรหน่อยสิ

เกม. ว่า?

เนิร์ด. ป้ามึงป่วยเป็นอะไร

เกม. อ้อ...ป้ากูเป็นเบาหวานลงขา ก็ต้องลาออกจากงาน 

เนิร์ด. มึงก็เลยไม่ได้เรียนต่อ?

เกม. ใช่..กูเกรงใจป้า เพราะถ้าป้าไม่มีงานทำแล้วเขาจะเอาเงินที่ไหนมาส่งกูเรียน กูเลยตัดสินใจออกมาหางานทำดีกว่า จะได้ช่วยแบ่งเบาภาระป้าด้วย

ไอ่เนิร์ดแม่งทำหน้าเศร้าอีกแล้ว นี้ผมทำมันเสียใจอีกแล้วใช่ไหมเนี่ย

เนิร์ด. ถ้ามึงมีเรื่องอะไรที่อยากให้กูช่วย บอกกูได้นะ

เกม. ไม่เป็นไรหรอกมึง ขอบใจนะ 

เนิร์ด. มึงโอเคใช่ไหม

เกม. โอเคดิ ชีวิตมันก็แบบนี้แหล่ะ กูไม่คิดมากหรอก

  เนิร์ดยิ้มให้ผมก่อนจะกลับไปซดบะหมี่ต่อ

         เกม. แล้วแม่กับพี่มึงเป็นไงบ้าง สบายดีนะ

         เนิร์ด. สบายดี ตอนนี้แม่กับพี่กูกลับไปอยู่ที่บ้านเก่าแล้ว

         เกม. บ้านที่มึงอยู่ตอนมัธยมน่ะเหรอ

         เนิร์ด. ใช่

         เกม. กูนึกว่ามึงขายไปแล้วซะอีก

         เนิร์ด. ไม่ได้ขาย แค่ย้ายออกชั่วคราวเฉยๆ

         เกม. แล้วที่มึงเคยบอกว่าบ้านมึงอยู่แถวนี้ คือมึงซื้อใหม่หรือว่าเช่า

         เนิร์ด. กูซื้อใหม่ จริงๆเป็นคอนโด ไม่ใช่บ้าน มันใกล้ที่ทำงานดี

         เกม. ซื้อคอนโด!!...นี้มึงมีคอนโดเป็นของตัวเองแล้วเหรอวะ รวยสาดด... กูทำงานมาสองปี ยังอยู่หอเก่าสังกะโลสีอยู่เลย เงินเก็บแทบไม่มี กูล่ะไม่เข้าใจจริงๆว่ามึงมาทำงานเป็นภารโรงให้มันลำบากทำไม

(*สังกะโลสี = เก่า ทรุดโทรม ยากจน) 

เนิร์ด. เรื่องของกู.. 

         เกม. อ่าว..

ไอ่เนิร์ดพูดพร้อมกับยิ้มแบบกวนๆ

         เกม. วันหลังมึงพากูไปดูคอนโดมึงหน่อยดิ กูอยากเห็นอ่ะ

         เนิร์ด. ได้..ไว้ว่างๆเดี๋ยวกูพาไป

หลังกินข้าวเสร็จเนิร์ดก็อาสาขับรถมาส่งผมที่หอเหมือนอย่างเคย

เดินเข้ามาในห้องก็เห็นพี่อ้ายกำลังทำกับข้าวอยู่

         เกม. อ้าว..พี่ กลับมาแล้วเหรอ 

         อ้าย. แหม่ๆๆ... เดี๋ยวนี้มีคนขับรถมาส่งแล้วเหรอจ๊ะ 

         เกม. เห็นด้วยเหรอ

อ้าย. เห็นสิ ใครมาส่งเหรอ

เกม. เพื่อนที่ทำงานนั้นแหล่ะพี่ 

         อ้าย. แน่ใจนะว่าเพื่อน 

         เกม. เพื่อนจริงๆ เป็นเพื่อนเก่าสมัยมัธยม ไม่ได้เจอกันตั้งสองปี

         อ้าย. แล้วนี้คือบังเอิญเจอกันเหรอ 

         เกม. ใช่พี่ มันมาทำงานที่เดียวกับผม ก็เลยเจอกัน 

         อ้าย. ชื่ออะไร

         เกม. ชื่อเนิร์ด ไม่อยากจะเม้านะพี่ แต่บ้านมันรวยมากกก.....

         อ้าย. รวยเหรอ งั้นจีบเลยไหม

         เกม. จะบ้าเหรอพี่...พูดไปเรื่อย

         อ้าย. ก็เผื่อแกจะได้เป็นหนูตกถังข้าวสารไง

         เกม. ผู้ชายด้วยกัน จะเป็นไปได้ยังไง

         อ้าย. นี้มันสมัยไหนแล้ว ผู้ชายเหมือนกันก็รักกันได้

         เกม. ไม่เอาดีกว่า

         อ้าย. แล้วเขาทำงานตำแหน่งอะไร

เกม. ภารโรง

อ้าย. ห๊ะ? ภารโรง? นี้เพื่อนแกรวยจริงรึเปล่าเนี่ย

เกม. รวยจริง..ผมยัง งง อยู่เลยว่ามันมาเป็นภารโรงทำไม

         อ้าย. แปลกนะ

         เกม. มันบอกอยากพิสูจน์ตัวเอง ไต่ระดับตั้งแต่ล่างไปบน 

อ้าย. แต่ก็ไม่ต้องล่างขนาดนี้ก็ได้นิ

เกม. มันก็เป็นคนแปลกแบบนี้แหล่ะพี่

ผ่านไปหลายวัน วันนี้อากาศที่โรงงานร้อนเป็นพิเศษ เสื้อของผมชุ่มไปด้วยเหงื่อ รู้สึกร้อนจนอยากจะเป็นลม เนิร์ดที่ถูพื้นอยู่ข้างผมเอามือเช็ดเหงื่อบนหน้าตลอดเวลา ผมเลยหยิบทิชชู่ที่พกมาให้มันเอาไปใช้

         เกม. มึง ทิชชู่

ผมยื่นทิชชู่ให้เนิร์ด

         เนิร์ด. ขอบใจว่ะ ทำไมอากาศมันร้อนแบบนี้วะ พวกมึงทนกันได้ยังไงเนี่ย

เนิร์ดพูดไปพรางซับเหงื่อไป

         น่าน. ทนไม่ได้ก็ต้องทนแหล่ะน้อง เจ้าของคนเก่าเขาไม่ยอมติดแอร์ให้ พนักงานทำเรื่องขอไปแล้ว แต่ใครจะมาฟังพนักงานกระจอกอย่างพวกเราล่ะ คำขอของเราก็เหมือนกับอากาศ

เข้ม. ใช่.. กูล่ะอยากให้พวกที่อยู่ในออฟฟิตสูงๆนั้นลงมาอยู่ในนี้สักวันสองวัน ดูสิว่าจะทนได้ไหม

         เกม. มึงไหวไหม ถ้ามึงไม่ไหว มึงไปพักกินน้ำก่อนได้นะ เดี๋ยวตรงนี้กูจัดการเอง

         เนิร์ด. ไม่เป็นไร กูไหวอยู่มึง..

         หัวหน้า. เกม! เนิร์ด! ผงชีสเต็มเครื่องอัดรีดแล้ว ไปล้างออก 

เสียงหัวหน้าตะโกนสั่งพวกผมให้ไปล้างเครื่องอัดรีด

เกม. ได้ครับ

ผมกับเนิร์ดรีบใส่ชุดคลุมกันเปียกแล้วปีนเข้าไปในถังอัดรีด ในถังแคบมากเราสองคนต้องยืดหันหลังชนกัน แล้วใช่สายยางฉีดล้างผนังเครื่องคนละด้าน ฉีดไปไม่ทันไร ผมก็ลื่นล้มทับไอ่เนิร์ด ปากของผมจุ๊บเข้าที่แก้มของเนิร์ดทันทีแบบไม่ได้ตั้งใจ 

         เกม. เห้ย!.. เนิร์ด! กูขอโทษ!

ผมตกใจ รีบลุกออกจากตัวมันทันที 

         เนิร์ด. โอ๊ย!..

ดูเหมือนผมจะรีบลุกเกินไป ทำให้ผมลื่นล้มทับมันอีกรอบ แต่รอบนี้เข่าผมดันไปกระแทกเข้ากับแกนกลางระหว่างขามันพอดี ทำให้มันร้องโอดโอย

         เกม. กูขอโทษ กูขอโทษ! กูขอโทษรอบที่ล้าน

ผมค่อยๆพยุงตัวมันขึ้นให้มาอยู่ในท่านั่ง

         เกม. เป็นยังไงบ้างวะ

         เนิร์ด. จุก! ...

..........................

พอถึงช่วงพักเที่ยง พวกเราก็มานั่งกินข้าวกับพวกพี่น่านเหมือนอย่างเคย

“ผู้บ่าวมาแต่สัยหน่อ คือมาหล่อคักแท้อ้าย”

สาวๆแผนกฝ่ายผลิตที่นั่งอยู่โต๊ะข้างๆ หันมาจีบเนิร์ดเป็นภาษาอีสาน

เข้ม. พิน มึงหยุดเลยนะ มึงมีผัวแล้ว

พิน. โอ้ย..บักเข้ม! กูก็แค่หยอกเล่นเฉยๆ เห็นน้องมันหล่อดี ให้เอื้อยได้เบิ่งได้แยงเป็นอาหารตาอาหารใจสักน้อยได้บ่

เนิร์ดไม่ได้พูดอะไร แต่ยิ้มและหัวเราะ

เกม. จีบผมแทนไหมพี่ ผมก็หล่อเหมือนกันนะ

พิน. บ่เอาดอก มึงมันเก่าแล้ว

พี่พินพูดจบก็หันกลับไปกินข้าวต่อ      

เกม. โถ่ว....

เนิร์ด. เกม? มึงห่อข้าวมาเหรอ

เนิร์ดหันมาถามผมเมื่อเห็นว่าผมห่อข้าวมาเอง

         เกม. ใช่..ห่อข้าวมาแบบนี้ ประหยัดดี ให้ซื้อกินทุกวันก็ไม่ไหวว่ะ กับข้าวจานนึงก็ 40 บาทแล้ว

         เข้ม. บางครั้งพี่ก็ห่อมาเหมือนกันนะ เงินเดือนเก้าพัน หมดค่ากับข้าวไปแล้ววันละร้อย ไหนจะค่าน้ำมัน ค่าเช่าห้องอีก ไม่ไหวจริงๆ

         น่าน. นี้ถ้าโรงงานมีสวัสดิการเลี้ยงข้าวพนักงานด้วย ก็คงจะดีอ่ะนะ

         เนิร์ด. มึงห่ออะไรมา

เขาถามผมอีกครั้ง

         เกม. ยำปลากะป๋องอ่ะ

         เข้ม. โอ้..ของแซ่บ ของแซ่บ

         เกม. มึงเคยกินไหม

ไอ่เนิร์ดส่ายหัว

         เกม. งั้นมึงลองชิมดู กินครั้งเดียวแล้วจะติดใจ เชื่อกู

 ผมใช้ช้อนตักยำปลากะป๋องแล้วป้อนเข้าปากเนิร์ด

         เกม. เป็นไง อร่อยไหม

         เนิร์ด. เชี้ย..โคตรอร่อยเลยว่ะ

เนิร์ดพูดพร้อมกับยิ้มออกมาอย่างพอใจ

         เกม. กูบอกแล้ว..

         เนิร์ด. กูอยากกินอีกว่ะ มึงแลกข้าวกับกูไหม กูซื้อข้าวมันไก่มา

เกม. เห้ย..มันอร่อยขนาดนั้นเลยเหรอวะ

เนิร์ดพยักหน้า

เกม. กูเกรงใจว่ะ ไม่กล้าแลก....เอางี้ไหม ถ้ามึงอยากกินอีก กูจะห่อมาเผื่อมึงด้วย โอเคไหม

เนิร์ดยิ้มแล้วพยักหน้า

..................................

กริ่ง.....!!!(เสียงกริ่งโรงงาน)

เสียงกริ่งดังเพื่อบอกว่าเป็นเวลาเลิกงาน

         เนิร์ด. มึง กลับบ้านกัน.. เลิกงานแล้ว

         เกม. มึงกลับก่อนเลย วันนี้กูทำโอ คงอยู่จนดึกอ่ะ

         เนิร์ด. แล้วมึงกลับบ้านยังไง ตอนดึกมันไม่มีรถเมล์แล้วนะ

         เกม. กูเรียกแกร๊บไบร์กลับได้ มึงกลับไปก่อนเถอะ ไม่ต้องห่วง

         เนิร์ด. อืม..งั้นกูไปก่อนนะ

         เกม. เคๆ เจอกันวันจันทร์

ว่าแล้วมันก็เดินออกจากโรงงานไป

ผ่านไปเกือบ 20 นาที ตอนนี้ผมก็ยังคงถูพื้นอยู่ 

         “เกม!”

ผมหันไปตามเสียงเรียก เจ้าของเสียงคือไอ่เนิร์ดที่กำลังเดินเข้ามาหาผม พร้อมกับถุงกับข้าวที่อยู่ในมือ

         เกม. อ้าว!...ยังไม่กลับเหรอวะ

         เนิร์ด. จะกลับแล้ว แต่แวะเอาข้าวมาให้มึงก่อน

เนิร์ดยื่นถุงข้าวหมูกรอบมาให้ผม

         เกม. เห้ย..ขอบคุณนะเว้ย ข้าวหมูกรอบ ของโปรดกูเลย แต่..ทำไมมีสองกล่องล่ะ อีกกล่องหนึ่งของมึงเหรอ?

         เนิร์ด. เปล่า..กูกลัวมึงไม่อิ่มเลยซื้อมาสองกล่อง

         เกม. ห๋า!?

         เนิร์ด. กินให้อิ่มนะมึง

         เกม. โห้ว...ขอบใจมากนะมึง มึงเนี่ย ใจดีไม่เคยเปลี่ยนเลยนะ มาให้กูจุ๊บทีดิ

         เนิร์ด. เห้ย! ไม่เอา (หัวเราะ)

         เกม. (หัวเราะ) กูพูดเล่น…

         เนิร์ด. เออ กูไปล่ะ

มันโบกมือให้ผมแล้วเดินจากไป ส่วนผมก็โบกมือแล้วส่งยิ้มให้มันกลับ “สมัยเรียนเป็นหมูปิ้ง ตอนนี้เปลี่ยนมาเป็นข้าวหมูกรอบ มึงนี้มันไม่เคยเปลี่ยนไปเลยจริงๆเนิร์ด”

ไรท์ขอลงเนื้อหานิยายไว้เพียงเท่านี้น้าค้า ถ้าใครอยากอ่านนิยายฉบับเต็ม สามารถตามไปอ่านที่ลิ้งค์ด้านล่างนี้ได้นะคะ ไรท์ขายอยู่ในแอพ Med e-book กับ ARN book ราคาไม่แพงเลยจ้า ไม่ถึงร้อย ถ้าหาไม่เจอก็พิมพ์ชื่อหนังสือในช่องค้นหาได้จ้า สามารถอุดหนุนเป็นกำลังใจให้ไรท์ได้น้าค้า ขอบพระคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่านจ้า

ลิ้งค์ Med

https://www.mebmarket.com/web/index.php?action=BookDetails&data=YToyOntzOjc6InVzZXJfaWQiO3M6NzoiNDE0NjMzMSI7czo3OiJib29rX2lkIjtzOjY6IjMyNjc5MCI7fQ

ลิ้งค์ ARN

https://arnbook.com/%E0%B9%80%E0%B8%9E%E0%B8%B4%E0%B9%88%E0%B8%87%E0%B8%A3%E0%B8%B9%E0%B9%89%E0%B8%A7%E0%B9%88%E0%B8%B2%E0%B8%81%E0%B8%B9%E0%B8%A3%E0%B8%B1%E0%B8%81%E0%B8%A1%E0%B8%B6%E0%B8%87-2