คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : ฉลองวันเกิด. . . .
ฉันลงมาข้างล่างก็เห็นพี่ๆของฉันนั่งกันอยู่ที่ห้องนั่งเล่น
"ไงคะพี่ๆ วันนี้ไม่ไปเล่นกับเซฟหรอคะ?" ฉันถาม
"เซฟมาบอกว่าวันนี้คุณนายพรินซ์จะพาไปทำธุระน่ะเลยไม่ได้มาเล่นด้วยแต่จะมาตอนเย็นกันน่ะ" ลิลี่ตอบกลับ
"ว่าแต่น้องเป็นยังไงบ้างพ่อกับแม่บอกว่าน้องนอนไม่หลับนิ" เพ็ตทูเนียถามฉัน
"ดีขึ้นแล้วค่ะพี่เพ็ตทูเนีย" ฉันตอบ
"แขนน้องไปโดนอะไรมาน่ะ?" ลิลลี่ถามพร้อมกับเดินมาดูแผลที่แขนฉัน
"อ๋อ…หนูหกล้มนิดหน่อยค่ะแต่ไม่ได้เป็นไรมากนิดเดียวเองสบายมาก" ฉันพูดพร้อมกับขยับแขนให้เธอดูว่าไม่ได้เป็นอะไรมาก ทั้งที่จริงมันโคตรจะเจ็บเลย!
"ดีแล้วล่ะน้องมานั่งสิเดี๋ยวพี่จะไปอุ่นอาหารให้แม่ทำไว้ให้แล้ว" เพ็ตทูเนียบอกฉันพร้อมกับนำอาหารไปอุ่นให้ รักตายเลยพี่ดีขนาดนี้
หลังจากฉันกินข้าวเสร็จฉันก็นั่งเล่นอยู่ในห้องนั่งเล่นกับพี่ๆสักพักก็ขอตัวขึ้นมาบนห้องเพื่อแต่งตัวออกไปข้างนอกออกไปซื้อของที่ตลาดฉันขอพี่ๆแล้วนะ ทีแรกพวกเธอขอไปด้วยเพราะกลัวฉันจะได้รับอันตราย แต่ฉันบอกกับพวกเธอไปว่าฉันจะระวังตัวไม่ต้องห่วง พวกเธอถึงอนุญาติ
พอฉันทำทุกอย่างเสร็จก็ออกจากบ้านพร้อมกับอุ้มเจ้าพีกัสไปด้วย ฉันเดินออกห่างจากหมู่บ้านมาพอสมควร และเดินเลี้ยวเข้ามาในซอยร้างฉันวางเจ้าพีกัสลงบนพื้น ทำไมถึงมาที่ซอยร้างน่ะหรอก็ฉันบอกแลัวไงว่าจะไปตลาดแต่แค่ตลาดฉันไม่ใช่ตลาดในหมู่บ้านแค่นั้นเอง…
"เอาล่ะพีกัสกลับร่างเดิมได้แล้ว" ฉันบอกมัน เจ้าพีกัสทำตามคำสั่งอย่างว่าง่าย
"พาหายตัวไปที่ร้านหม้อใหญ่รั่วหน่อยสิ"
"ได้อยู่แล้ว จับตัวฉันได้เลย" มันบอกให้ฉันจับไปที่มัน ทันทีที่ฉันจับทุกอย่างก็หมุน ผ่านไปสักพักฉันกับเจ้าพีกัสก็มาถึงหน้าร้านหม้อใหญ่รั่ว
"ไปกันเถอะเดี๋ยวจะเย็นสะก่อน" ฉันหันไปพูดกับเจ้าพีก้สจากนั้นก็เดินเข้าไปในร้าน ก่อนเดินเข้าไปฉันได้ทำการเปลี่ยนรูปร่างให้โตขึ้นพร้อมกับเปลี่ยนสีผมให้กลายเป็นสีดำ เพื่อไม่ให้ทุกคนในร้านสงสัยว่าฉันเป็นเด็กที่อายุไม่ถึง เอาง่ายๆคือก็กลัวคนที่นี่รู้ว่าฉันคือมักเกิ้ลนั่นและเดี๋ยวพวกพ่อมดสงสัย
ฉันเดินเข้าไปข้างในและเดินไปหาทอมเจ้าของร้าน
"ไงแม่หนูเจอกันอีกแล้วนะ" เขาทักฉันทันทีที่ฉันเดินเข้าไปหา ทุกคนไม่ต้องสงสัยนะว่าทำไมทอมทักฉันเหมือนฉันเคยมา ใช่ฉันเคยแอบมาครั้งหนึ่ง
ตอนที่ฉันมาซื้อวัตถุดิบไปปรุงยาให้เซฟ
"เอ่อไงคะ สบายดีนะคะ" ฉันทักทายเขา
"สบายดีสิ ว่าแต่หนูมาทำอะไรที่นี่" เขาถาม
"ก็เหมือนคราวที่แล้วหนูทำไม้กายสิทธิ์พังอีกแล้วค่ะ" ฉันพูดพร้อมกับเอาไม้กายสิทธิ์ที่เป็นของปลอมออกมาจริงๆมันเป็นแค่กิ่งไม้ธรรมดาแค่ฉันทำให้มันเป็นภาพลวงตาว่ามันคือไม้กายสิทธิ์ รอบที่แล้วก็ทำอย่างนี้เเหละ
"อีกแล้วเรอะ! รอบที่แล้วก็พัง เอาเถอะตามมายัยหนู" เขาพูดด้วยความเอือมพร้อมกับให้ฉันตามไป
เขาเดินมาที่หลังร้านพร้อมกับเคาะไปที่อิฐแนวตั้งสาม แนวนอนสอง เหนือถังขยะขึ้นไปนับอิฐสามก้อน แล้วขวาอีกสองก้อน และเคาะไปตรงนั้นสามครั้ง เขาพึมพำสักพัก จากนั้นกำแพงก็เปิดออก ฉันขอบคุณเขาแล้วตรงไปที่ตรอกไดแอกอนทันที
ฉันบอกพี่ว่ามาตลาดก็ไม่ได้บอกนิว่าตลาดสำหรับพ่อมดแม่มดนิ ฮ่าๆ
"เราไปซื้อยาบำรุงขนให้เเกก่อนเถอะ" ฉันบอกเจ้าพีก้สที่ตอนนี้เปลี่ยนเป็นลูกหมาเรียบร้อยแล้ว
ฉันเดินมาที่ร้านขายสัตว์วิเศษเเละเข้าไปข้างใน ในนั้นเต็มไปด้วยสัตว์หลากหลายสายพันธ์และเต็มไปด้วยเสียงพูดของพวกมัน ฉันเดินผ่านสัตว์เหล่านั้นไปหาเจ้าของร้าน เธอเป็นผู้หญิงวัยกลางคน ที่นั่งอยู่ตรงเคาน์เตอร์
"ไงจ๊ะแม่หนูมาซื้อสัตว์ใช่ไหมจ๊ะ?" เธอถามฉันทันทีที่เดินมาถึงเธอ
"เปล่าหรอกค่ะ หนูมาซื้อยาสำหรับบำรุงขนของลูกหมาค่ะ" ฉันบอกเธอ
"งั้นรอสักครู่นะจ๊ะ เดี๋ยวฉันเอามาให้ "
ฉันพยักหน้าให้เธอพร้อมเดินดูสัตว์ในร้านไปด้วย ไม่นานเธอก็ออกมาพร้อมยาบำรุงขนสัตว์
"นี่จ้ะ เหลือห้าขวดสุดท้ายพอดี เอามั้ยจ้ะ" เธอนำยาห้าขวดมาตั้งบนโต๊ะ
"เอาหมดเลยค่ะ ทั้งหมดเท่าไรค่ะ?" ฉันตกลงเอาทั้งหมดพร้อมถามราคา
"ทั้งหมด 20 เกลเลี่ยนจ้ะ" เธอบอกกับฉัน
ฉันหยิบเงินเกลเลี่ยนที่กระเป๋าสะพายข้างออกมาให้เธอ ถ้าถามว่าฉันเอาเงินมาไหน ก็เพราะสกิลเวทมนตร์อันขี้โกงของฉันยังไงล่ะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฉันหัวเราะออกมาพร้อมกับยิ้มมุมปากแบบเท่ๆ
"แม่หนูเป็นอะไรรึเปล่า?" เจ้าของร้านที่เห็นเด็กนี่หัวเราะออกมาและยังทำหน้าตาแปลกๆอีกก็ถาม พรางคิดว่าเด็กนี้เป็นอะไร
ฉันที่รู้ตัวว่าหลุดหัวเราะออกมาและเผลอทำหน้าตาแปลกๆออกไป ก็รีบบอกป้าแกว่าไม่มีอะไรและรีบอุ้มเจ้าพีก้สที่ตอนนี้เอาแต่หัวเราะฉันไม่หยุดออกจากร้านทันที
"หยุดหัวเราะฉันได้แล้วน่าา" ฉันบอกเจ้าพีกัส
"ก็ได้ๆ แต่มันตลกจริงๆนิ ฮ่าๆ" มันหัวเราะออกมาเสียงดังแม้จะไม่มีใครได้ยินที่เราคุยกันแต่ฉันได้ยิน อายหมาจริงๆ
ฉันออกมาจากที่นั้นและตรงไปร้านขายยาหรือร้านที่ฉันเคยมาซื้อวัตถุดิบไปปรุงยานั่นแหละ
ฉันเปิดประตูเข้ามาข้างในพอเข้ามาก็ได้กลิ่นสมุนไพรหลายชนิดตีขึ้นจมูก ฉันเดินตรงมาที่เคาน์เตอร์
"หาอะไรนางหนู" เจ้าของร้านถาม
"มาซื้อยารักษาแผลค่ะ" ฉันตอบกลับไป
เจ้าของร้านได้ยินก็เดินไปหยิบยาในตู้ที่ปรุงเสร็จแล้วมาให้ ทำไมฉันไม่ปรุงเองเหมือนปรุงให้เซฟน่ะหรอ คำเดียวเลยค่ะ.....ขี้เกียจแถมเวทย์ตอนนี้ควบคุมไม่ค่อยได้เลยรักษาตัวเองไม่ได้อีก...ทีรักษาคนนี่ทำได้แต่ตัวเองทำไม่ได้
"เอานี่แม่หนู มีคนมาขายให้ฉันฉันขายต่อให้เธอเลยละกัน 25 เกลเลี่ยน" เขาบอกกับฉัน
ฉันจ่ายเงินแล้วเดินออกมา…เดินไปเดินมาฉันว่าฉันหลงค่ะทุกคน~ แล้วก็หลงกับเจ้าพีก้สด้วยตายแน่ๆฉัน ฉันตัดใจเดินลัดไปนู้นไปนี่จนมาโผล่ที่ตรอกมืดๆ รู้เลยว่ามันคือตรอกน็อกเทิร์น ไม่เข้าไปหรอกจ้าา~~ ฉันคิดว่าจะไม่เข้าไปและกำลังเลี้ยวตัวกลับแต่จู่ๆก็มีคนวิ่งมาทางฉันเต็มไปหมดเหมือนจะหนีอะไรกันมาจนทำให้ฉันถูกเบียดเข้ามาข้างในจนได้ ออกก็ไม่ได้เพราะพวกนี้อยู่หน้าทางเข้าเต็มไปหมดเบียดออกไปก็ไม่ได้โดนผลักออกมา ไม่ออกแล้วโว้ยยย ฉันคิดอย่างหัวเสีย ก่อนจะตัดสินใจเดินเข้าไปในตรอกน็อกเทิร์นแทนตายเป็นตาย
ข้างในเต็มไปด้วยซากปรักหักพัง ก็อย่างว่าช่วงนี้จอมมารกำลังขยายอาณาเขตอำนาจที่นี่คงโดนไปด้วยฉันเดินไปทางไหนก็มีแต่คนมอง จนมีตาแก่คนหนึ่งเดินมาจับมือฉันเอาไว้
"ไงคนสวยหลงทางหรอ ให้ฉันไปส่งไหม" มันพูดพร้อมกับมองฉันหัวจรดเท้า
"ไม่ต้องหรอกตาแก่ ฉันมาได้ก็ออกได้เพราะงั้นไม่ต้องมายุ่ง" ฉันพูดพร้อมกับสะบัดมือออกแล้วเดินถอยหลัง ถ้าไม่ติดว่าพวกนั้นขวางทางก็ไม่เข้ามาหรอกและเหมือนว่าตาแก่นั้นจะไม่พอใจที่ฉันพูด
"ปากดีจริงๆ อย่างงี้คงต้องสั่งสอน" มันพูดพร้อมกับกำลังเดินเข้ามาหาฉัน
"ถ้าแกแน่จริงก็เข้ามาแต่อย่าหาว่าฉันไม่เตือน" พอมันได้ยินที่ฉันพูดหัวเราะออกมา อย่าขำเยอะตาแก่ฟันยิ่งไม่มีอยู่
"อย่างเธอเนี่ยนะดูก็รู้ว่าไม่มีไม้กายสิทธิ์เหมือนฉัน" มันพูดจบก็เดินเข้ามาใกล้ ฉันเห็นอย่างนั้นจึงใช้เวทย์โบราณของฉันทันทีแม้มันจะไม่เสถียรก็ตามแต่ถ้ายังไม่เลิกยุ่งนะกำปั่นฉันนี่แหละจะเข้าไปจุ๊บแก้มนายเอง
พอฉันจัดการมันเสร็จ เจ้าพีกัสก็ออกมาทันที ทำไมมันพึ่งออกมานะหรอมันบอกว่ามันรู้สึกถึงเวทย์ฉัน แต่ตอนที่ฉันไม่ได้ใช้เวทย์มันไม่รู้ว่าฉันอยู่ไหน เพราะที่นี่เต็มไปด้วยเวทมนตร์ของจอมมาร
มันรู้สึกได้แต่ของจอมมารเพราะเหมือนเขาจะมาที่นี่ และเหมือนจอมมารจะรู้สึกถึงเวทย์ของฉันแล้วเช่นกัน ฉันที่ได้ยินว่าจอมมารมาก็ตกใจและตกใจไปอีกว่าจอมมารรู้สึกถึงเวทมนตร์ฉัน
"อย่าบอกนะว่าที่คนพวกนั้นวิ่งหนีกันคือจอมมารมางั้นหรอ?" ฉันถามมันจอมมารมางั้นหรอแถมจะมาตรงนี้อีก
"ใช่เขามาแล้วมาได้สักพักแล้วและเหมือนจะรู้สึกถึงเวทมนตร์เธอ" มันตอบกลับมา
"แต่เมื่อกี้เวทย์ฉันมันไม่เสถียรเลยนะออกมาแค่นิดเดียวด้วย" ฉันบอกเจ้าพีกัสไป
"เธอบอกว่าไม่เสถียรแต่มันสามารถทำให้ฉันหายตัวมาหาเธอได้นะ แถมรู้สึกว่าเวทย์เธอจะเพิ่มขึ้นอีกด้วย" มันตอบกลับ
"ห๊า! เพิ่มขึ้นเนี่ยนะ"
"ใช่คงเพิ่มขึ้นของทุกวันเกิดเธอ รีบไปก่อนเถอะก่อนจอมมารจะมา" มันบอกกับฉัน ฉันกับเจ้าพีกัสหายตัวมาโผล่ที่ห้องของฉัน พอมาถึงก็ห้าโมงเย็นพอดีฉันจึงตัดสินใจไปอาบน้ำและไปหาพี่ๆ
หลังจากฉันทำทุกอย่างเสร็จก็ลงมาหาพี่ๆที่นั่งอยู่หลังบ้าน ฉันเลยตีเนียนเดินเข้าไปหา
พวกพี่ๆพอเห็นฉันก็ทักทันที
"มาแล้วหรอไคลีย์ ไปนานจัง" ลิลลี่ทักฉัน
"นั่นสิ ทำไมนานจัง พวกพี่เป็นห่วงแทบแย่" เพ็ตทูเนียพูดด้วยความเป็นห่วง
"หนูมานนานแล้วค่ะ แต่ว่าไปอาบน้ำก่อนจะมาหาพี่ๆค่ะ" นี่ฉันพูดจริงๆนะมานานแล้วแต่แค่อาบน้ำนานไปหน่อย…
''งั้นหรอ ค่อยโล่งใจหน่อย งั้นพวกเราไปเตรียมจัดห้องนั่งเล่นกันเถอะ" เพ็ตทูเนียพูดขึ้นพร้อมกับบอกให้พวกเราไปจัดของสำหรับงานวันเกิดพวกเราจัดของกันจนเสร็จพ่อกับแม่ก็มาพอดี
พวกท่านขึ้นไปอาบน้ำ และลงมาข้างล่าง หลังจากนั้นเซฟกับคุณไอรีนก็มา
“สวัสดีค่ะ ฉันไอรีน พรินซ์” แม่ของเซฟแนะนำตัว
“สวัสดีเช่นกันค่ะ ฉันไดแอน เอฟเวนส์ ส่วนนี่สามีของฉันเอเลียด เอฟเวนส์ค่ะ” แม่แนะนำตัวก่อนจะแนะนำพ่อให้คุณไอรีนรู้จัก
หลังจากทักทายกันเสร็จพวกท่านก็เข้ามาที่ห้องนั่งเล่น
“ไงเซฟ” ลิลลี่ทักเขา
“ไง นี่ของขวัญของพวกเธอ” เขาทักกลับก่อนจะยื่นกล่องให้ฉันกับลิลลี่กันคนละใบ
“ขอบคุณนะเซฟ” ลิลลี่ขอบคุณเขาฉันเองก็เช่นกัน
“นี่จ้ะเด็กๆของขวัญสำหรับพวกเธอทุกคน” ฉัน ลิลลี่และเพ็ตทูเนียไปรับของขวัญมาจากคูณไอรีน
“เอ่อ…ทำไมหนูได้ด้วยล่ะคะ?” เพ็ตทูเนียถามอย่างสงสัย
“ฉันเอามาให้เพราะจะได้ทำความรู้จักกันไงจ๊ะตอนนั้นหนูไม่ได้ไปหาฉันพร้อมกับน้องๆฉันก็เลยเอามาฝากเพื่อจะได้ทำความรู้จักกันไงจ๊ะ”
เพ็ตทูเนียที่ได้ยินจึงแนะนำตัวออกไปคุณไอรีนยิ้มรับก่อนจะหันไปพูดกับพ่อแม่เหมือนพวกท่านทั้งสามจะคุยกันถูกคอซะด้วย
ผ่านไปสักพักแม่ก็เอาเค้กออกทาจากตู้เย็น
“เด็กๆถึงเวลาเป่าเค้กแล้วล่ะจ้ะ”แม่พูดพร้อมกบยกเค้กมาวางไว้ที่โต๊ะ
หลังจากที่ทุกคนร้องเพลงแฮปปี้เบิร์ดเดย์ให้เสร็จ ฉันกับลิลลี่ก็อธิษฐานและเป่าเค้กพ่อกับแม่และคุณไอรีนก็อวยพรให้ฉันกับลิลลี่เช่นเดียวกันกับเซฟและพี่เพ็ตทูเนีย หลังจากนั้นพวกเราก้นฉลองกันแม้คนจะไม่เยอะแต่โคตรมีความสุขเลย
พอฉลองเสร็จทุกคนก็แยกย้ายกันเข้านอนเช่นเดียวกันกับเซฟและคุณไอรีนที่ขอตัวกลับบ้านทันทีหลังจบงานเลี้ยง ฉันขึ้นห้องมาอาบน้ำอีกรอบลิลลี่และฉันเรานอนด้วยกันแต่แค่แยกโซนโซนใครโซนมันและมีที่กั้นตรงกลางระหว่างห้องแต่มันสามารถเลื่อนออกได้ถ้าเกิดพวกเราอยากนอนด้วยกันแต่ส่วนเราก็นอนด้วยตอนนี้ก็เช่นกันเรานอนพุดคุยกันสักพักก่อนที่ลิลลี่จะผล็อยหลับไป
“นี่พีกัสแกบอกฉันว่าเวทมนตร์ฉันเพิ่มขึ้นงั้นหรอ?” ฉันถามมันที่นอนอยู่ข้างเตียง
“ใช่ รอแค่เธอได้ไปใช้มันโรงเรียนมันจะดีขึ้นถ้ามรคนคอยช่วย” มันตอบ
“แล้วเรื่องจอมมารล่ะเขารู้เรื่องเวทมนตร์โบราณได้ยังไง?” ฉันถามมันเองจอมมาร
“อย่าลืมสิเขาเป็นถึงจอมมารเขาก็ต้องแสวงหาอำนาจมาครอบครองหนึ่งในนั้นคงเป็นเวทมนตร์โบราณด้วย” มันตอบ
"ก็จริงนอนเถอะราตรีสวัสดิ์พีกัส" ฉันพูดก่อนจะนอน
"ราตรีสวัสดิ์ไคลีย์"
พอฉันหลับฉันก็เหมมือนกลับมายังอดีตครั้งแต่ครั้งนี้มันกลับเป็นปราสาทหิน
“คุ้นๆแฮะ…เดี๋ยวๆที่นี่ฮอกวอตส์นี่น่า!” ฉันพูดออกมาเสียงดัง
“ทำไมฉันถึงมาโผล่ที่นี่ล่ะเนี่ย! จำไว้นะยัยไคลีย์ทุกคนไม่เห็นก็จริงแต่ถ้าเราจับของเขาก็จะเห็นของสิ่งนั้นทันที” ฉันบอกเตือนตัวเอง
“อย่างน้อยก็ขอสำรวจสถานที่จริงจากอดีตก่อนที่ฉันจะได้มาในปีหน้าก็หน่อยนะ” ฉันพูดก่อนจะออกสำรวจตอนนี้ทุกคนคงขึ้นหอไปนอนกันหมดแล้วล่ะ
ฉันเดินดูนู้นนี่สักพักฉันก็เดินมาหยุดอยู่หน้าห้องน้ำที่เขาว่ามีเมอเทอร์จอมคร่ำครวญอยู่ฉันเลยตัดสินใจเดินเข้าไปข้างใน ทุกอย่างในนั้นมันเหมือนกับในหนังเลยแต่ต่างตรงที่เหมือนมันยังมีคนมาใช้อยู่ไม่ได้ดูเก่าเหมือนในหนังฉันมองสำรวจด้านในสักพักก่อนจะมีคนเปิดประตูเข้ามาทำให้ฉันต้องหันกลับมองว่าใครกันที่เข้ามาที่นี่ตอนดึกๆแต่พอฉันเห็นคนที่เดินเข้ามาเท่านั้นแหละเข่าแทบทรุดเพราะเขาคนนั้นคือ...
ลุงตู่...
หยอกกกก55555555555555
ความคิดเห็น