คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : พิศวาสร้ายลวงใจรัก - 12 (Rewrite)
(ป๊าไทม์ VS แม่ฝน)
“หอมรู้ไหม เรื่องแฟนกับน้องสาว”
“จะไปรู้อะไร วันๆ อยู่แต่บ้าน ทำแต่งาน หลงคารมคนก็ง่ายด้วย ใครพูดอะไรก็เชื่อเขาไปหมด”
ก็ดี…
แบบนี้สาสมดี ไม่ต้องรู้อะไรแล้วปล่อยให้เขาจัดการคนชั่วๆ
ด้วยตัวเอง ในเมือปิ่นปาริชาติหักหลังเขาด้วยการเอาแฟนพี่สาวตัวเองไปคั่ว
เพราะงั้น... เขาก็จะเอาพี่สาวหล่อนมาทำเมีย!
‘สาสม สะใจ และเจ็บแสบอย่างลึกซึ้ง’
เพชรตะวันยิ้มร้ายกับแผนการเอาคืนปิ่นปาริชาติกับหมอนั่นที่ผุดกรายขึ้นมาให้สะใจเล่นอย่างต่อเนื่อง...
“เฮีย… ยิ้มแบบนี้โคตรน่ากลัว”
“ไปส่งที่สนามบินหน่อย”
“อ้าว! นึกจะกลับก็กลับ หอมมันยังไม่เตรียมตัวเลย ทำงานอยู่ที่ร้านโน่น”
“ไม่เห็นจะยาก”
เพชรตะวันโทรไปบอกหอมระรินให้เตรียมตัวไปเชียงราย
แล้วเก็บข้าวของของหล่อนที่คอนโดมิเนียมน้องสาวไปให้ ไปถึงก็ได้ลาคุณยายเพียงฟ้าแล้วพากันมาที่สนามบิน
เป็นอันเสร็จเรื่องยากที่ว่า
พิมพ์พระจันทร์ยืนกอดหอมระริน
พร้อมกับลูบหัวด้วยความเอ็นดู แล้วผละออกมากำชับกับพี่ชาย
“ฝากหอมด้วยนะเฮีย อย่าแกล้งน้องมันนักล่ะ”
“ใครจะกล้าแกล้งเด็กในสังกัดเจ๊พระจันทร์”
“ให้มันจริง...” พิมพ์พระจันทร์ละหมั่นไส้ ที่รับปากไปรู้หรอกเฮียไฟทำไม่ได้
เลยหันมากำชับกับยายหอมจอมซื่อแทน “…หอมฟังเจ๊นะ จงตั้งสติ อย่าหลงคารมเฮียไฟ
หอมจะอยู่ใกล้ใครก็ได้ในไร่ศุภสิน ยกเว้นเฮียไฟและคนงานกลัดมัน ไว้ใจไม่ได้พอกัน เข้าใจนะ”
หอมระรินเชื่อหมดใจเพราะเคยหลงคารมเฮียไฟเสียไปหลายจูบ
ต่อไปจะระวังตัว ไม่เข้าใกล้ชายหนุ่มหากไม่จำเป็น
“ไปล่ะ” ลาแล้วก็ดึงยายหอมจอมซื่อมาโอบเอว แกล้งน้องสาวให้ถลึงตาใส่เล่นๆ
แล้วพากันไปขึ้นเครื่อง
“โอ๊ย! หอมระริน แกจะรอดไหมเนี่ย” น้องสาวที่ว่าแสบยังต้องแอบกุมขมับ เมื่อพี่ชายแสบคูณสิบ “เจ๊คิดถูกหรือคิดผิดวะ ที่ฝากปลาย่างหอมๆ ไปกับแมวเป็นรอบที่สอง ไม่ได้การละ
ต้องหาตัวช่วย...”
พิมพ์พระจันทร์รีบโทรศัพท์ไปรายงานพร้อมกับขอความช่วยเหลือจากแม่ฝนเป็นการด่วน
เฮียไม่เคยกลัวใครนอกจากแม่ฝน กลัวยิ่งกว่าป๊าที่นิสัยเหมือนกันแป๊ะ
“แม่จ๋า… คิดถึง”
“พี่ไฟล่ะลูก มาหรือยัง”
“มันน่าน้อยใจ ลูกสาวบอกคิดถึง แต่กลับถามหาลูกชาย”
“น้อยใจทำไมล่ะลูก ถึงแม่ไม่ตอบ หนูก็รู้อยู่เต็มอกว่าแม่คิดถึงมากแค่ไหน”
“ปากหวานแบบนี้เอง ป๊าถึงไม่ยอมไปมีอีหนูที่ไหน” แซวแล้วหัวเราะคิกคัก
“อืม… แม่ จันทร์ฝากน้องหอมไปกับเฮียไฟ ให้ไปทำงานที่โฮมสเตย์กับอาดา
จันทร์ฝากแม่ดูแลน้องด้วยนะ ถ้าเป็นไปได้อย่าให้ทำงานกับเฮียไฟ จันทร์ไม่ไว้ใจ เฮียทำท่าหลีๆ
น้องมันซื่อ จันทร์ไม่อยากให้น้องเสียใจ”
“ดูหนูจะเอ็นดูน้องมากเลยนะพระจันทร์ น้องมีปัญหาอะไรมาหรือเปล่า” ลงด้วยสงสารเห็นใจกันขนาดนี้คุณพาฝนก็เดาได้ไม่ยาก
พิมพ์พระจันทร์เป็นพวกปากร้ายแต่ใจดี ขี้สงสารคนเป็นที่หนึ่ง ยิ่งเอ็นดูมากเท่าไร
นั่นหมายถึงลูกสาวกำลังสงสารมากขึ้นเท่านั้น
“โดนรู้ทันทำไงดี”
“เล่าความจริงมา...”
“น้องมีปัญหากับทางบ้าน เลยขอออกมาทำงานเลี้ยงตัวเอง แต่จันทร์ไม่ขอแจงรายละเอียดนะคะแม่
ไม่ค่อยรู้เรื่องน้องเท่าไรเพราะไม่ยอมเล่าอะไรให้ฟัง ไม่อยากขายน้องให้ใครฟังด้วย
หอมระรินเป็นเด็กซื่อๆ เลี้ยงง่าย เก็บความลับเก่งมาก ไม่เรื่องมาก ขยัน ทำงานละเอียดรอบคอบ
น้องน่าเอ็นดู จันทร์เอ็นดูน้องน่ะแม่”
“โอเค แม่จะดูแลหนูหอมให้อย่างดี เดี๋ยวเอามาอยู่ใกล้ๆ ให้อยู่ห้องเก่าแม่
กินอยู่ด้วยกันที่บ้านนี้ไปเลยจะได้ไม่ลำบาก”
ตอนนี้คุณพาฝนย้ายมาอยู่ห้องใหญ่ของพ่อสามี
เพชรตะวันอยู่ห้องเก่าพ่อเลี้ยงเวทิต พิมพ์พระจันทร์อยู่ห้องเก่าคุณบุณฑรา เหลือห้องเก่าท่านห้องหนึ่งพอดี
“ขอบคุณนะคะแม่ รักแม่นะคะ”
วางสายจากลูกสาวไปสองชั่วโมงได้
ลูกชายก็โทรมาบอกให้ไปรับที่สนามบิน ท่านกับสามีเลยรีบออกไปรับด้วยความคิดถึง โดยเฉพาะแม่ฝน
แม้จะแอบไปเยี่ยมลูกอยู่บ่อยครั้งแต่ก็ยังคิดถึงไม่หาย อยากเห็นหน้าแล้วกอดหอมให้ชื่นใจ
พ่อเลี้ยงเวทิตแอบค้อนตอนเมียเจอหน้าลูก
ดีใจกว่าตอนเจอหน้าผัวในทุกๆ วันเสียอีก
“คิดถึง ขอหอมอีกที”
เพชรตะวันเอียงแก้มให้แม่ฝนหอมจนชื่นใจแล้วโผไปกอดป๊าไทม์แน่นๆ
“คิดถึงป๊า”
“คิดถึงเงินป๊าน่ะสิ เงินหมดแล้วสินะถึงได้แจ้นกลับมา”
สามคนพ่อแม่ลูกหัวเราะให้กัน
แล้วหันไปทักทายสาวน้อยที่ยืนยิ้มกริ่มดูครอบครัวสุขสันต์กอดหอมกันจนเพลิน
“หนูหอมระรินหรือเปล่าลูก” คุณพาฝนขยับเท้าเข้าไปทักทาย
สาวน้อยยิ้มหวานแล้วไหว้ด้วยกิริยางดงาม
ชวนให้ผู้ใหญ่ชมเชยอยู่ในใจแต่กลับแสดงออกด้วยรอยยิ้มกว้างๆ
“ค่ะคุณป้า”
“แม่ฝน ป๊าไทม์ พ่อกับแม่พี่เอง”
ลูกชายคนหล่อยินดีนำเสนอแล้วพาหล่อนเข้ามาเยือนดินแดนสุดแสนโรแมนติก
‘ไร่ศุภสิน’ ไร่กาแฟที่ใหญ่ที่สุดในภาคเหนือ มีสถานที่ท่องเที่ยวแบบครบวงจร
โฮมสเตย์สุดชิค ปิดท้ายด้วยโรงงานผลิตกาแฟสำเร็จที่มั่นคงและรุ่งเรืองที่ตั้งตระหง่านอยู่ตรงปากทางเข้าไร่
หอมระรินตื่นตาตื่นใจไปกับบรรยากาศสุดโรแมนติกตลอดสองข้างทางที่ทอดยาวเข้าสู่บ้านไม้สไตล์ยุโรปหลังมหึมา
มีเสาไม้สี่เหลี่ยมใหญ่กว่าแขนหล่อนตั้งเรียงราย มีตะเกียงโคมโบราณที่ถูกนำมาประยุกต์เข้ากับหลอดไฟนีออนแขวนอยู่บนปลายยอด
ตลอดสองข้างทางยังประดับประดาไปด้วยพุ่มกุหลาบสีแดงดอกดกเต็มต้น อากาศที่นี่คงเย็นเกือบทั้งปี
กุหลาบเหล่านี้จึงบานสะพรั่งคงความสวยสดได้อย่างงดงาม
คุณพาฝนนำหล่อนไปที่ห้องพักหลังจากลงรถ
ห้องนอนขนาดใหญ่ตกแต่งอย่างสวยงามพร้อมใช้งาน
ท่านสั่งให้ป้าคำแก้วทำความสะอาดและจัดหาผ้าปูผ้าม่านชุดใหม่มาเปลี่ยนรอท่าตั้งแต่เย็น
“หนูพักห้องนี้ได้ตามสบายนะลูก ป้ายกให้เป็นห้องส่วนตัว”
“ขอบคุณค่ะ อันจริงหอมอยู่บ้านพักพนักงานได้นะคะ”
พิมพ์พระจันทร์เคยเล่าให้ฟังว่าที่นี่ทำงานเป็นระบบครอบครัว
พนักงานทุกคนในไร่ศุภสินที่เดินทางมาจากต่างจังหวัดจะมีบ้านพักให้
เป็นตึกแถวสูงสี่ชั้นหลายหลังตั้งไม่ไกลจากโรงงาน
หล่อนคิดแต่แรกว่าจะไปพักที่นั่นเหมือนคนอื่นเพราะเกรงใจไม่อยากรบกวนบิดามารดาพิมพ์พระจันทร์
“พระจันทร์กำชับไว้ให้ป้าดูแลหนูดีๆ พักที่นี่ให้สบาย ไม่ต้องเกรงใจ”
ท่านบอกอย่างคนกันเองแล้วถามอย่างห่วงใยเป็นการตัดปัญหา “กินอะไรมาหรือยัง”
“เรียบร้อยแล้วค่ะ”
ระหว่างรอคนไปรับ
เพชรตะวันพาหล่อนไปกินอาหารง่ายๆ ละแวกนั้น เขาคงจะหิวมากถึงได้กินเข้าไปหลายอย่าง
หล่อนยังนึกขำ
คุณพาฝนยิ้มรับแล้วกลับออกไป
หล่อนยังไม่ทันทำอะไร ประตูก็ถูกเคาะแล้วผลักเข้ามา
“หอมลืมกระเป๋า”
หอมระรินขยับไปยืนชิดขอบเตียงอีกฝั่ง
ขณะเจ้าของเสียงยืนชูกระเป๋าสะพายอีฟส์ แซงต์ โลรองต์ สีดำมันปราบอยู่หน้าประตู ชายหนุ่มหัวเราะขบขันท่าทางตื่นกลัวของกวางน้อย
เลยอดที่จะแกล้งเจ้าหล่อนต่อไม่ได้
“กลัวพี่ปล้ำหรือไง…” ถามพลางขยับเข้ามานั่งบนเตียงแล้วชูกระเป๋าไปให้
“…ไม่เอาเหรอ”
หอมระรินคว้าสายกระเป๋าจะดึงไป
แต่มืออุ่นซ่านคว้าหมับที่ข้อมือเล็กแล้วดึงแรงๆ จนร่างบางเสียหลักพุ่งเข้ามาอยู่ในอ้อมกอดจนได้
“ทำท่ากลัวพี่แบบนั้นหมายความว่าไง เห็นพี่เป็นยักษ์เป็นมารหรือไร”
ไม่ใช่ยักษ์ใช่มาร
แต่เป็นปลาหมึกยักษ์ต่างหาก เขารัดร่างบางๆ เอาไว้จนอยู่หมัด หอมระรินดิ้นหนีไม่ได้
ยิ่งพยายามผลักไสเขายิ่งรัดแน่น แถมยังโน้มหน้ามาถามเสียชิดพวงแก้มนุ่ม ตัวเขาหอมฟุ้งไปด้วยบุลการีกลิ่นสดชื่น
บ่งบอกความเป็นตัวตนของเขาได้อย่างตรงเผง สดใส ขี้เล่น มุ่งมั่น อ้อมกอดก็อุ่น นี่ถ้าเงยหน้าขึ้นไปสบตาวาววามไหวระริก
หล่อนคงระทวยไปไหนไม่รอด
หอมระรินไม่เข้าใจตัวเองเลย
ทำไมหล่อนถึงไม่รังเกียจการกระทำอันฉกฉวยของเขาแม้แต่น้อย มีแต่ใจเต้นแรงและหัวอ่อนหลงเชื่อคารมคมคายจนยอมเขาง่ายๆ
ทุกครั้งไป
“เมียพี่เป็นใบ้ไปแล้วใช่ไหม หืม...”
ใบหน้านวลงามเชิดขึ้นมามองตาโต
“พี่ไฟพูดอะไร หอมไม่ใช่เมีย”
“เราจดทะเบียนสมรสกันแล้ว”
“เราจดหลอกๆ”
“เอาใบสมรสไปถามที่เขต ว่าจริงหรือหลอก”
ย้อนกลับอย่างเล่ห์เหลี่ยมจนเมียตีทะเบียนเถียงไม่ออก รีบหลบสายตากรุ้มกริ่มลงไปมองแผงอกกำยำคับเสื้อยืดอาร์มานีสีขาวอย่างเอียงอาย
เขาไม่ยอม รีบเชยค้างหล่อนขึ้นมาหมายจูบให้ชื่นใจ…
แต่ประตูกลับเปิดผัวะเข้ามาขัดจังหวะเสียก่อน…
“ป๊า… มาทำไม” ลูกชายหันไปร้องเรียกหัวเสีย
จะได้จูบเมียแต่ป๊าดันมาขัด
“แม่ฝนให้มาตาม รออยู่ที่ห้อง” ป๊าไทม์ตีหน้าเข้ม ในใจก็งง
นี่ลูกสะใภ้หรือพนักงานคนใหม่ของไร่ศุภสิน
<<<อ่านแล้วถูกใจ กดสับตะไคร้ตรงนี้>>>
ป๊าๆๆๆๆ มาขัดทำไมเนี่ย 555
ขอให้สนุกกับการอ่าน ติดใจอย่าลืมกดสับตะไคร้
ชอบใจฝุดๆ ก็รัวแป้นคอมเม้นท์เม้าท์มอยกันเน้อ
ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามอ่านนะคะ
ดารารินทร์
ความคิดเห็น