(EXO) ' ค ลั ง ฟิ ค แ ป ล เ ด็ ก ด า ว '

ลำดับตอนที่ #12 : (BAEKSOO) I'm Okay (Baby, Are You Okay?) [I/I] ;

I'M OKAY(BABY, ARE YOU OKAY?) 
original story: http://sleepydanceur.livejournal.com/2934.html
written by: sleepydanceur
pairing: baeksoo





 

“นายมันโง่”

แบคฮยอนร้องโอดครวญในขณะที่คยองซูจุ่มผ้าขนหนูลงในน้ำอุ่น

“เช้านี้ฉันบอกแล้วใช่ไหมว่านายดูป่วยๆ”

“ทุกคนก็ดูป่วยๆตอนเช้าทั้งนั้นแหละ” แบคฮยอนเถียงก่อนจะกุมหัวที่ปวดตุบๆ

“อย่ามาเถียงข้างๆคูๆน่ะแบค! นายไม่ให้ฉันแตะหน้าผากนายด้วยซ้ำ”

“ก็เพราะฉันรู้สึกสบายดีไงคยองซู! นายไม่จำเป็นต้องมาดูแลฉันซะหน่อย”

“แล้วที่ฉันทำอยู่ตอนนี้เรียกว่าอะไร?” คยองซูย้อนถามอย่างหงุดหงิดก่อนจะนั่งลงบนเตียงของคนป่วย

แบคฮยอนถอนหายใจก่อนจะพลิกตัวหันหลังให้คยองซูที่กำลังโกรธเขาอยู่ หลังจากที่ชุบผ้าขนหนูลงในน้ำอุ่นจนชุ่มแล้ว..คยองซูก็หยิบมันออกมาบิดให้หมาด มือเล็กจับใบหน้าอีกคนให้หันมา ก่อนจะแปะมันลงบนหน้าผากของอีกคนอย่างอ่อนโยน..

แบคฮยอนพยายามจะปัดมือคยองซูออกก่อนจะประท้วงเบาๆ แต่คยองซูกลับจับมือของแบคฮยอนไว้ก่อนจะขึงมันลงกับเตียง

“บยอนแบคฮยอน..ถ้านายไม่อยู่นิ่งๆ ฉันจะบอกให้จุนมยอนส่งนายกลับไปที่โรงพยาบาล อย่าดื้อ” คยองซูกัดฟันขู่

แบคฮยอนมองหน้าคยองซูอย่างไม่สบอารมณ์แต่ก็ยอมโดยไม่ขัดขืนอะไร เพียงแค่ถอนหายใจเบาๆ

คยองซูปล่อยมือออกก่อนจะเอื้อมไปหยิบยาลดไข้บริเวณหัวเตียง ร่างเล็กป้อนยาให้แบคฮยอนก่อนจะจัดหมอนให้เมื่ออีกฝ่ายกินยาเรียบร้อยแล้ว

แบคฮยอนนอนตัวสั่นอยู่ใต้ผ้าห่มผืนบาง พิษไข้ที่รุมเร้าทำให้ร่างกายอ่อนแรง

คยองซูห่มผ้าให้อีกคนก่อนจะเอื้อมมือไปปัดผมที่ปรกหน้าผาก..ดวงตาเต็มไปด้วยความห่วงใย

“ทำไมนายถึงไม่ให้ฉันดูแลนายล่ะ?” คยองซูถามเสียงเบา

“เพราะฉันไม่สมควรได้รับมัน” แบคฮยอนพึมพำทั้งๆที่ยังหลับตาอยู่

คยองซูได้แต่ขมวดคิ้วมุ่นอย่างสับสนเมื่อได้ยินคำตอบ

“หมายความว่าไง? นายเป็นเพื่อนฉันและนายกำลังป่วย ฉันก็เลยมาดูแลนายนี่ไง..ฉันเป็นห่วงนายนะ”

“ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก เดี๋ยวก็หายแล้ว”

“ไม่เป็นไรน่าแบค นายสมควรได้พัก-”

“ไม่จริง!” แบคฮยอนพยายามจะลุกขึ้นนั่งในขณะที่คยองซูกดไหล่ของอีกคนไว้ “ฉันไม่สมควร..ฉันไม่ควร..นายไม่เข้าใจ!” แบคฮยอนทิ้งตัวลงนอนด้วยความเหนื่อยอ่อนก่อนจะถอนหายใจ

“นายกำลังพูดอะไรของนาย?” คยองซูถามก่อนจะหยิบผ้าขนหนูที่ตกลงมาวางลงบนหน้าผากของอีกคนอีกครั้ง

แบคฮยอนขบริมฝีปากล่างเบาๆ สบตาคยองซูแว้บหนึ่งก่อนจะพึมพำ

“ฉันไม่สมควรได้พัก..ฉันจะขี้เกียจไม่ได้ ฉันเป็นคนสุดท้ายที่สมควรจะได้พัก”

คยองซูเงียบไปสักพัก

“ทำไมถึงคิดแบบนั้น?” ร่างเล็กถามเสียงอ่อน

แบคฮยอนถอนหายใจอีกครั้ง..ดวงตาเอ่อคลอไปด้วยน้ำใสๆ คยองซูไม่แน่ใจว่าเป็นเพราะพิษไข้หรืออะไรกันแน่

“ฉันยังเป็นคนที่มาทีหลัง ฉันไม่ได้ฝึกเป็นปีในขณะที่พวกนายฝึกกันแทบตาย ฉันไม่มีเวลามานั่งพักหรอกนะ..” แบคฮยอนเอ่ยก่อนจะกระแอมไอเบาๆ “ฉันไม่สมควรได้พัก ฉันสมควรจะทำงานหนักขึ้นเพื่อตามพวกนายให้ทัน”

แบคฮยอนเบือนหน้าหนีก่อนจะเช็ดน้ำตาลวกๆ

คยองซูได้แต่มองแบคฮยอนด้วยสายตาอ่อนโยน..เขาไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไร

“ทำไมถึงพูดแบบนั้นล่ะ แบค?” คยองซูเริ่ม “นายเป็นส่วนหนึ่งของพวกเรา นายสมควรได้รับทุกอย่างเท่าเทียมกับพวกเราไม่ว่านายจะฝึกมากี่ปีก็ตาม”

แบคฮยอนเงียบ

“พวกเราทั้งหมดต่างก็ทำงานหนักเพื่อสิ่งนี้ทั้งนั้น รวมถึงนายด้วย..ไม่เกี่ยวว่านายจะเพิ่งมาใหม่หรืออะไรก็ตาม นายคิดว่าจงแดจะคิดแบบนายงั้นเหรอ?” คยองซูเอ่ยถาม

แบคฮยอนหันมามองคยองซูเล็กน้อยด้วยใบหน้าจริงจัง

“นายไม่สังเกตเหรอ? ทุกครั้งที่ได้รับรางวัล..นายไม่สังเกตเหรอว่าจงแดพยายามแค่ไหนที่จะไม่ร้องไห้?” แบคฮยอนเอ่ยถามในขณะที่คยองซูได้แต่มอง

“จงแดรู้สึกว่ามันยังไม่สมควรที่จะได้ร้องไห้กับทุกคนเพราะมันยังอยู่มาไม่นานพอ ฉันกับจงแดน่ะ..เราคุยกันบ่อยๆ” แบคฮยอนอธิบายก่อนจะปัดผ้าที่อยู่บนหน้าผากออก ดวงตาปรือเพราะความเหนื่อยอ่อน

“ฉันก็แค่ต้องทำงานให้หนักขึ้น..” แบคฮยอนพึมพำง่วงๆ

“ฉันก็แค่…” ปลายประโยคเบาลงก่อนที่คนป่วยจะเข้าสู่ห้วงนิทราในที่สุด มือเรียวกำผ้าห่มไว้แน่น

คยองซูยังคงนั่งอยู่ตรงนั้น สายตาทอดมองไปยังร่างของอีกคนก่อนจะเบ้หน้า

“คนโง่..” คยองซูเอ่ยเสียงเบาก่อนจะลูบแก้มที่ขึ้นสีระเรื่อเพราะพิษไข้ของอีกคนอย่างแผ่วเบา

ร่างเล็กลุกขึ้นจากเตียงก่อนจะเก็บผ้าขนหนูและกะละมังใส่น้ำออกจากห้องเงียบๆ

ทันทีที่คยองซูออกมาจากห้อง..จุนมยอนก็รีบเดินมาถามไถ่ด้วยความเป็นห่วง เมมเบอร์คนอื่นๆที่นอนดูทีวีอยู่ก็มองมาทางนี้เช่นกัน

“แบคฮยอนเป็นยังไงบ้าง? ต้องพาไปโรงพยาบาลอีกรึเปล่า? เป็นหนักมากมั้ย?” จุนมยอนรัวถาม

“ไม่เป็นไรมากหรอก อยู่ที่นี่ก็โอเคแล้วครับฮยอง” คยองซูตอบยิ้มๆ ในใจก็นึกไปถึงตอนที่แบคฮยอนตื่นขึ้นมาอาละวาดในโรงพยาบาลเมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่แล้ว หมอบอกว่าเป็นอาการของคนขาดน้ำและพักผ่อนไม่เพียงพอ..บวกกับไข้ที่ขึ้นถึง 40 องศาทำให้เป็นลมล้มพับไป

ทันทีที่ฟื้น..แบคฮยอนก็ขอกลับบ้านและไม่ยอมนอนเฉยๆจนหมอต้องตอบตกลงอย่างเสียมิได้ กลัวว่าแบคฮยอนจะอาละวาดจนดึงเข็มน้ำเกลือออกด้วยตัวเองน่ะสิ

“แบคแค่ต้องพักผ่อนน่ะครับ” คยองซูบอกจุนมยอนก่อนจะเดินไปวางผ้าขนหนูและกะละมังในครัว จุนมยอนที่ได้ยินดังนั้นก็พยักหน้ารับแม้ดวงตาจะยังแสดงออกถึงความกังวลอย่างเห็นได้ชัด แต่เป็นเพราะเขาเชื่อใจคยองซูเลยไม่ได้ถามอะไรต่อ จุนมยอนตบบ่าคยองซูเบาๆก่อนจะเดินไปรายงานเมมเบอร์คนอื่นๆ

คยองซูหยิบหม้อและเตรียมวัตถุดิบในการทำซุปให้คนป่วยที่นอนแหม็บอยู่ในห้อง เผื่อว่าตื่นมาแล้วจะหิว..

คยองซูถอนหายใจเมื่อนึกไปถึงเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้น เขาไม่รู้เลยว่าอาการป่วยของแบคฮยอนจะทำให้เขาร้อนรนถึงเพียงนี้

มันเป็นเหตุการณ์ที่สุดวิสัยมาก..การมองแบคฮยอนล้มฟุบลงไปตรงหน้าราวกับภาพสโลว์โมชั่น พวกเขาทั้งหมดกำลังอยู่ในห้องซ้อมและกำลังซ้อมท่าเต้นวนไปวนมาเพื่อความแม่นยำดั่งเช่นทุกวัน

ในระหว่างที่เต้น “อือรือรอง”..คยองซูเห็นเงานสะท้อนของแบคฮยอนผ่านกระจก เขารู้ว่าแบคฮยอนเต้นช้าไปครึ่งจังหวะ ท่าเต้นไม่คมชัดเหมือนที่ผ่านๆมา อีกทั้งใบหน้ายังดูซีดเซียวแปลกๆแต่แล้วคยองซูก็ต้องรีบละสายตาออกมาโฟกัสกับท่าเต้นของตัวเอง

พวกเขาเต้นกันจนมาถึงท่อนที่ทุกคนจะต้องย่อตัวลง บิดตัว และถีบตัวเองขึ้นมาขืน..

คยองซูเห็นเงาสะท้อนของแบคฮยอนชะงักไป..ร่างเล็กจึงรีบหันไปมอง ทันทีกับที่แบคฮยอนล้มฟุบลงไปนอนแน่นิ่งกับพื้น

หัวใจของร่างเล็กกระตุกวูบก่อนที่ขาทั้งสองข้างจะวิ่งไปทางแบคฮยอนอย่างรวดเร็ว คยองซูคุกเข่าลงก่อนจะดึงอีกคนขึ้นมาหนุนตัก

“แบคฮยอน? แบค ตื่นสิ แบค!” คยองซูตะโกนอย่างตระหนกเมื่อเห็นใบหน้าซีดเซียวและริมฝีปากสีม่วงคล้ำ มือเล็กเอื้อมขึ้นไปแตะหน้าผากของอีกคนก่อนจะสบถเบาๆ

“ไข้สูงมากเลย เราต้องพาแบคไปโรงพยาบาลนะ!” คยองซูเอ่ย ความกลัวเริ่มกัดกินใจ..

เสียงเพลงที่ดังออกมาจากลำโพงหยุดลงในขณะที่เมมเบอร์คนอื่นๆต่างก็ล้อมร่างของแบคฮยอนด้วยความตกใจ จุนมยอนรีบยกหูโทรศัพท์โทรเรียกพี่ๆเมเนเจอร์ก่อนจะทำมือเป็นเชิงให้เหล่าเมมเบอร์หามแบคฮยอนออกไปข้างนอก

ชานยอลกับอู๋ฟานย่อตัวลงก่อนจะพยายามดึงร่างของแบคฮยอนออกมาจากอ้อมแขนของคยองซู  จงอินบีบไหล่ของคยองซูเบาๆ ร่างเล็กจึงยอมปล่อยให้ชานยอลกับอู๋ฟานหามร่างของแบคฮยอนขึ้นรถไป คยองซูรีบขึ้นรถคันเดียวกันก่อนจะสั่งให้เมเนเจอร์ขับรถเร็วๆ

คยองซูวางหัวของแบคฮยอนลงบนตักของตัวเองก่อนจะลูบผมของอีกฝ่ายอย่างแผ่วเบา ร่างของแบคฮยอนที่นอนหายใจรวยรินอยู่บนตักเขาทำให้เขาใจหาย

ทันทีที่ไปถึงโรงพยาบาล นางพยาบาลก็เข้ามาดูแลแบคฮยอนอย่างรวดเร็ว สายน้ำเกลือถูกต่อเข้าแขนเรียวโดยอัตโนมัติ

เพราะเมมเบอร์มีเยอะเกินที่จะอยู่กับแบคฮยอนได้ครบทุกคน คนอื่นๆเลยออกจากห้องไปเหลือเพียงแค่คยองซูกับจุนมยอนเท่านั้น พวกเขาทั้งสองนั่งเฝ้าแบคฮยอนเงียบๆ สายตาทอดมองแบคฮยอนด้วยความเป็นห่วง

ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปกี่ชั่วโมงที่คยองซูนั่งอยู่ตรงนั้นไม่ขยับไปไหน แต่ทันทีที่ได้ยินเสียงแบคฮยอนขยับตัว..ร่างเล็กก็รีบลุกพรวดขึ้นไปยืนข้างเตียงทันที

คยองซูกุมมืออีกคนไว้แน่นในขณะที่แบคฮยอนลืมตาขึ้นช้าๆ..ดวงตาเรียวมองไปรอบๆงงๆอยู่พักหนึ่งก่อนจะตัดสินใจเอ่ยถาม

“..ก..เกิดอะไรขึ้น?” แบคฮยอนเอ่ยเสียงแหบพร่า

คยองซูถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอกก่อนจะบีบมืออีกคนเบาๆ

“นายอยู่ที่โรงพยาบาลน่ะ นายสลบไปตอนซ้อมเต้น”

แบคฮยอนเบ้หน้าด้วยความขัดใจเมื่อได้ยินดังนั้น คิ้วเรียวขมวดมุ่น

“บ้าเอ้ย...บ้าเอ้ย..” แบคฮยอนสบถ

คยองซูได้แต่กระพริบตตาปริบๆ งงกับอาการจองคนตรงหน้า

“แบคฮยอน?”

“พาฉันกลับหอที..นะ?” แบคฮยอนเอ่ยขอร้อง

“แบค นายยังไม่แข็งแรงดีนะ หมอบอกว่า-”

แบคฮยอนไม่ฟังคำของคยองซูเลยแม้แต่น้อย ร่างบางพยายามจะลุกขึ้นนั่งทั้งๆที่ยังไม่มีแรงดี คยองซูรีบประคองอีกคนด้วยความตกใจ จุนมยอนเองก็รีบวิ่งไปเรียกหมอก่อนที่แบคฮยอนจะทำอะไรบ้าๆอย่างเช่นดึงสายน้ำเกลือออกมาจากแขนตัวเอง

หลังจากที่นางพยาบาลเข้ามาตรวจอาการอย่างละเอียด..ทางโรงพยาบาลก็ให้แบคฮยอนกลับบ้านได้โดยมีข้อแม้ว่าจะต้องพักผ่อนให้เพียงพอและทานอาหารให้ตรงเวลา

นึกย้อนกลับไป...คยองซูรู้แล้วว่าทำแบคฮยอนถึงมีอาการต่อต้านแบบนั้น ร่างเล็กเทซุปที่ทำเสร็จแล้วใส่ถ้วยก่อนจะทำความสะอาดห้องครัวและเดินไปที่ห้องของแบคฮยอน

แบคฮยอนยังคงนอนขดตัวอยู่ใต้ผ้าห่มก่อนจะครางเบาๆเหมือนที่ทำทุกครั้งเวลานอนหลับ คยองซูมองแบคฮยอนอยู่พักนึงก่อนจะตัดสินใจสอดตัวเข้าไปใต้ผ้าห่มผืนเดียวกัน แขนเล็กพาดลงบนเอวของอีกคนก่อนจะลูบหลังมือเรียวเบาๆ

คยองซูได้แต่นอนมองหน้าแบคฮยอนอยู่อย่างนั้น ใบหน้าที่แดงเพราะพิษไข้ดูดีกว่าใบหน้าไร้สีเลือดที่คยองซูเห็นก่อนหน้านี้เยอะเลย ร่างเล็กยิ้มบางๆก่อนจะผล็อยหลับไปทั้งอย่างนั้น

ร่างเล็กถูกปลุกให้ตื่นเพราะเสียงไอถี่ๆของแบคฮยอน คยองซูรีบเด้งตัวขึ้นมาหยิบแก้วน้ำบนหัวเตียงก่อนจะยื่นให้แบคฮยอนทันที พอแบคฮยอนหยุดไอแล้ว..คยองซูจึงดันร่างอีกคนให้นอนลงก่อนจะดึงผ้าห่มขึ้นมาห่มทั้งร่างของแบคฮยอนและร่างของตัวเอง แขนเล็กพาดลงบนเอวของอีกคนอีกครั้ง

ร่างของแบคฮยอนยังคงสั่นน้อยๆเพราะพิษไข้ คยองซูจึงกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นก่อนจะลูบแผ่นหลังของอีกคนเบาๆ

“นอนแบบนั้นเดี๋ยวก็ตกเตียงหรอก” แบคฮยอนเอ่ยเสียงแหบ ดวงตาปรือขึ้นมองอีกคน

“ฉันโอเค” คยองซูเอ่ย

“นายล่ะ? นายจะโอเคใช่ไหม?”

แบคฮยอนหลบสายตา..เขารู้ว่าคยองซูไม่ได้หมายถึงเรื่องอาการป่วย มือเรียวกำผ้าปูที่นอนแน่น..เขาๆม่รู้ว่าควรจะตอบคยองซูว่าอะไร

คยองซูถอนหายใจก่อนจะขยับเข้าไปใกล้ขึ้นจนใบหน้าของทั้งสองแทบจะติดกัน

“คนโง่เอ๊ย” คยองซูพึมพำเบาๆ น้ำเสียงเจือปนไปด้วยความเศร้าเล็กๆ

ร่างเล็กเอื้อมมือข้างที่วางพาดอยู่บนเอวไปประสานกับมือของอีกคนแทน แบคฮยอนมองมือของทั้งสองที่ประสานกันก่อนจะเลื่อนสายตาขึ้นมาสบกับคยองซูด้วยสายตาเศร้าๆ

“นายมองไม่เห็นจริงๆเหรอแบคฮยอน?” คยองซูถามตัดพ้อจนแบคฮยอนต้องเลิกคิ้วด้วยความสงสัย

“นายพยายามจะไล่ตามคนอื่นให้ทันจนมองไม่เห็นว่าตัวเองทำงานหนักมากจนตามคนอื่นทันแล้ว” คยองซูยิ้มน้อยๆก่อนจะบีบมืออีกคนเมื่อแบคฮยอนตั้งท่าจะเถียง

“นายทำงานหนักมากนะ แบค” คยองซูเอ่ยเสียงนุ่มก่อนจะแย้มยิ้มรูปหัวใจ ร่างเล็กยื่นหน้าไปจุ๊บจมูกของอีกคนด้วยความเอ็นดู

“นายสมควรที่จะได้มายืนอยู่ตรงนี้กับพวกเรา เพราะฉะนั้นเดินไปด้วยกันจนจบเถอะนะ” คยองซูเอ่ย

แบคฮยอนเบือนหน้านีแต่หยดน้ำใสๆที่ใหลออกมาจากดวงตาก็ไม่สามารถรอดพ้นสายตาของคยองซูไปได้ ร่างเล็กเอื้อมมือขึ้นมาเช็ดน้ำตาของอีกคนก่อนจะหัวเราะเบาๆ

แบคฮยอนยื่นหน้าเข้าไปใกล้อีกคนก่อนจะจรดริมฝีปากลงบนแก้มใส่อย่าแผ่วเบาเพื่อเป็นการสื่อว่าเขารู้สึกขอบคุณแค่ไหนที่คยองซูอยู่เคียงเข้ามาตลอด ขอบคุณจริงๆ...

...Finale...












ทอล์คกับไรท์แอน
มาอีกเรื่องแล้ว อย่างที่ไรท์เคยบอก..คยองซูกินกับอะไรก็อร่อย อิ้อิ้
เรื่องนี้ก็เป็นเรื่องที่ไม่มีอะไรมาก เน้นความละมุนกันไป -/-
เรื่องต่อไปที่จะแปลอาจจะเป็นชานแบคหรือไม่ก็ไคซูนะ ใครชอบก็ติดตามให้ดีนะเคอะ

สุดท้ายนี้..อยากให้เม้นกับกสกรีมกันเยอะๆ
ไรท์จะได้มีกำลังใจในการแปลต่อเนอะะะ \'0'/

สกรีมฟิคโปรดติดแท็ก
#คลังฟิคดด

 

 

ⓒ:baby