คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : Chapter 11
"แกไม่สบายใจเรื่องอะไรเหรอไอ้ยูล"ซูยองเอ่ยถามยูริเมื่อเพื่อนร่างสูงได้นั่งลงตรงข้ามกับเขาเรียบร้อยแล้ว
"เอ่อ...แกเคยทำผิดโดยไม่ได้ตั้งใจมั้ย"ยูริตอบคำถามด้วยคำถาม สีหน้ากังวลของยูริทำให้ซูยองรู้สึกไม่ดีเท่าไหร่นัก
"มันก็มีบ้างนะ แล้วตกลงนี่แกกลุ้มเรื่องไร"ร่างสูงไม่เข้าใจเพื่อนสนิทว่าทำไมต้องถามอะไรแบบนี้ออกมา...
"งั้นฉันจะเล่าให้ฟังก็แล้วกันนะ..ถ้าสมมุติว่าคนๆหนึ่งมีคนรัก แล้วเขาและเธอก็รักกันมากๆด้วย แต่เขาดันไปมีอะไรกับผู้หญิงอีกคนเพียงเพราะความเมา แล้วผู้หญิงคนนั้นก็จะให้เขารับผิดชอบโดยขู่ว่าถ้าไม่ทำตามที่สั่งจะบอกเรื่องที่เกิดขึ้นให้คนรักของเขารู้ แกว่าเขาคนนั้นควรจะทำยังไงต่อไป..." ยูริเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้กับคนที่นั่งตรงข้ามฟังด้วยน้ำเสียงเครียด...
ซูยองนึกตามเรื่องราวที่เพื่อนรักได้เล่าให้ฟังและเขาเริ่มคิดว่ามันเป็นเรื่องของใคร
.
.
.
เอ๊ะ!!! หรือว่า...
.
.
.
"แกไปมีอะไรกับคนอื่นเหรอวะไอ้ยูล!!!"
"ไม่ใช่ๆ..มันเป็นเรื่องข...ของ..ของลูกน้องที่บริษัทน่ะ"ยูริไม่กล้าที่จะบอกความจริงกับใคร แม้ว่าคนๆนั้นจะเป็นเพื่อนที่สนิทที่สุดของเขาก็ตาม
"แล้วถ้าเป็นแกๆจะทำยังไง"ยูริถามซูยองในเรื่องที่ตนนั้นอยากรู้มากที่สุด
"ถ้าเป็นฉันเหรอ..ฉันว่าผู้หญิงคนนั้นอาจจะไม่ได้รักเขาก็ได้นะ อาจจะหวังอย่างอื่น แต่ตอนแรกฉันคงยอมๆไปก่อนแล้วค่อยๆต่อรองไปอ่ะ เพราะถ้ารักแฟนมากๆก็คงมีวิธีเดียวล่ะมั้ง" ซูยองตอบไปตามความคิดของตัวเอง
"อืม..ว่าแต่เรื่องคู่หมั้นของแกเป็นไงบ้างล่ะ" ยูริไม่อยากให้เพื่อนต้องมาสงสัยอะไรอีกเลยเปลี่ยนเรื่องพูดเมื่อได้รับคำตอบที่ตัวเขาอยากรู้เรียบร้อยแล้ว
"อย่าพูดถึงเรื่องนี้ได้มั้ยวะไอ้ยูล มันเครียด!!" ซูยองอารมณ์เสียขึ้นมาทันทีที่ได้ยินอีกฝ่ายถามเรื่องคู่หมั้นของเขา
"แล้วทำไมแกต้องเครียดด้วยล่ะ ไม่สวยถูกใจรึไงถึงโวยวายแบบนี้น่ะ" ยูริสงสัยไม่น้อยเพราะเธอได้ยินมาอยู่บ้างว่าผู้หญิงคนนี้น่ารักจะตายไป
"มันก็ถูกใจอยู่นะ แต่นิสัยอย่าไปพูดถึงเลย..."
"แล้วเธอทำอะไรให้แกล่ะ"
"ก็เรื่องมันมีอยู่ว่า...
(ย้อนกลับไปเมื่อวาน)
หลังจากที่ซูยองไปส่งคู่หมั้น(ที่ไม่อยากมี)เรียบร้อยแล้วก็คิดว่าจะไปเที่ยวซะหน่อยเลยขับรถไปที่ผับอย่างอารมณ์ดี
'เจอเรื่องแย่ๆมาทั้งวันแวะเจอของสวยๆงามบ้างก็ดี อิอิ'
เมื่อเข้ามาภายในสถานบันเทิง ซูยองก็ใช้สายตาสอดส่องมองหาสาวภายในผับเรื่อยๆ จนไปถูกใจสาวร่างบางที่นั่งอยู่ที่เคาน์เตอร์บาร์เข้า ร่างสูงจึงรีบเข้าไปทักทายอย่างไม่ลังเล
"คนสวยมานั่งคนเดียวไม่เหงาเหรอคะ ให้ฉันนั่งเป็นเพื่อนมั้ย" พูดกับสาวตรงหน้าพร้อมรอยยิ้มแพรวพราวที่แฝงไปด้วยความเจ้าเล่ห์
"ตามสบายเลยค่ะ"ร่างบางพูดเมื่อหันมาพินิจใบหน้าคมของร่างสูง
ก็ใครจะไม่รู้จัก'ชเวซูยอง'บ้างล่ะ ลูกสาวคนเดียวของนายตำรวจยศสูง คาสโนวี่ที่ควงผู้หญิงไม่ซ้ำหน้า ถึงแม้ว่าทุกคนที่เข้าหาจะรู้ดีเกี่ยวกับนิสัยของร่างสูงและไม่ว่ายังไงก็ไม่สามารถเป็นเจ้าของหัวใจของซูยองได้ แต่ก็ยังมีผู้หญิงอีกมากมายอยู่ดีที่พร้อมถวายตัวให้เจ้าของใบหน้าคมที่อยู่ตรงหน้าเธอนี้
เมื่อซูยองได้ยินประโยคที่ออกมาจากปากของร่างบางก็ยกยิ้มที่มุมปากอย่างถูกใจ
.
.
.
ซูยองและสาวคนสวย(ที่เขาเรียกอ่ะนะ)ก็คุยกันอย่างเพลิดเพลิน ร่างสูงสนุกไปกับเรื่องที่ร่างบางเล่า เขาไม่คิดจะถามชื่อของผู้หญิงที่นั่งคุยกันหรอก เพราะมันไม่จำเป็น
"คุณนี่คุยสนุกนะคะ"ร่างบางเอ่ยขึ้นหลังจากหัวเราะออกมาเบาๆ
"เหรอคะ..แต่ฉันหน่ะไม่ได้คุยสนุกอย่างเดียวหรอกนะคนสวย" ซูยองเลื่อนใบหน้าคมเข้าไปกระซิบข้างหูของร่างบาง
"แล้วคุณทำอะไรได้อีกล่ะคะ"ร่างบางตอบกลับด้วยสายตายั่วยวน มือทั้งสองค่อยๆเอื้อมขึ้นไปโอบรอบคอร่างสูงและค่อยๆกดเข้ามาให้ชิดกับใบหน้าของเธอ
ริมฝีปากของทั้งคู่ค่อยๆสัมผัสกัน จากนุ่มนวลก็กลายเป็นร้อนแรงขึ้นเรื่อยๆ
.
.
แต่ก่อนที่ร่างสูงจะเลื่อนหน้าลงไปซุกไซร้ซอกคอ ร่างบางก็ผลักเขาออกซะอย่างงั้น
"ขอโทษนะคะ พอดีฉันต้องกลับแล้วล่ะค่ะ ลาก่อนนะคะ" เมื่อพูดจบก็รีบร้อนเดินออกไปทันทีจนซูยองต้องสถบเบาๆด้วยความเซ็งสุดขีด เจ้าของใบหน้าคมเลยตัดสินใจที่จะกลับไปนอน
เพียงแค่ลุกขึ้นหันหลังเตรียมตัวจะกลับก็เจอกับร่างเล็กของใครบางคนที่ยืนอยู่ด้านหลังของเธอ ใบหน้าของเธอนั้นเต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยวอย่างเห็นได้ชัด
'ทำไมหน้ายัยนี่มันคุ้นๆแฮะ'
คิดไปคิดมา หะ เห้ยยยยยย!!!! นี่มันยัยเตี้ย'ลีซันนี่'คู่หมั้นของเธอนี่ แล้วยัยนี่มาอยู่ตรงนี้ได้ยังไง ก็เมื่อกี้เขาเพิ่งไปส่งก่อนมาที่นี่เองหนิ
"มีอะไรจะแก้ตัวมั้ย..คุณชเวซูยอง"ร่างเล็กนั้นพูดด้วยน้ำเสียงโหดเหี้ยม
"อะ..เอ่อ..เอ่อ" ซูยองยังไม่สามารถปรับอารมณ์ตามคนตัวเล็กกว่า(เยอะ)ได้ทันจนโดนยัยจอมจุ้นลากออกมาอยู่ด้านนอกผับได้ยังไงก็ไม่รู้
"คุณกำลังจะหมั้นกับฉันในอีกไม่นาน แต่กลับไปจูบกับคนอื่นอย่างนี้เนี่ยมันถูกเหรอ"คนตรงหน้ายังไม่ลดเลเวลความโหดของน้ำเสียงลงซักนิด
"แล้วมันเกี่ยวอะไรกับคุณล่ะ ฉันจะไปจูบ ไปทำอะไรกับใครมันก็เรื่องของฉันไม่ใช่รึไง"ร่างสูงไม่เข้าใจความคิดของคนตรงหน้าเลยสักนิดเลยพูดออกไปอย่างหัวเสีย
"ก็เพราะคุณคือคู่หมั้นของฉันไง เรื่องแค่นี้ไม่เข้าใจเรอะ โง่รึไงนะคุณน่ะ"ร่างเล็กก็เริ่มมีน้ำโหขึ้นมาบ้างเหมือนกัน
"ไม่มีวันหรอกน่า เอ๊ะ!!! นี่เธอด่าฉันว่าโง่เหรอยัยเตี้ย!!!"ซูยองพ่นประโยคนี้ออกมาเมื่อตีความได้ว่าร่างบางกำลังว่าตนเองอยู่
"ฉันไม่ได้ด่า ใครจะรับก็รับไปสิ"ร่างเล็กพยายามอย่างสุดๆเพื่อไม่คิดอะไรกัยคำว่ายัยเตี้ยที่ออกมาจากปากร่างสูง
"นี่เธอ!!!!!"ร่างสูงโกรธคนตรงหน้ามาก แค่เธอคนนี้ทำให้สาวหน้าสวยหลุดมือไปก็โมโหมากพอแล้ว นี่ยังจะมากวนประสาทกันอีก ชักจะทนไม่ไหวแล้วนะ!!
"ฉันไม่เถียงกับเธอหรอก แต่ว่าฉันต้องลงโทษเธอก่อนที่หนีมาเที่ยวแบบนี้.."ร่างเล็กพูดพร้อมยกยิ้มมุมปากที่ดูไม่ดูน่าไว้วางใจสักนิดในสายตาของร่างสูง
แต่เขาก็คิดได้ไม่นานนักเพราะ...
มือของซันนี่ฝาดเข้ามาเต็มแรงบนใบหน้าคมของร่างสูง!!!!
"โอ้ย!!! นี่เธอตบหน้าฉันทำไมเนี่ย"ซูยองโวยวายพร้อมใช้มือข้างหนึ่งกุมแก้มที่ตอนนี้เริ่มมีรอยแดงรูปมือปรากฎขึ้น
"ก็ลงโทษไง งั้นฉันกลับก่อนนะ"ซันนี่พูดด้วยน้ำเสียงอารมณ์ดีก่อนจะรีบเดินออกไปขึ้นรถที่จอดอยู่ไม่ไกลนัก จนร่างสูงยังงงๆว่ารถคันนั้นมาจากไหนอยู่เลย
'อ้ากกกก!!! ฝากไว้ก่อนเถอะ ลีซันนี่!!!!"
.
.
.
.
"กร้ากกกกกก"ยูริหัวเราะเสียงดังเมื่อได้ยินเรื่องเล่าของเพื่อนซี้ และถ้าลองสังเกตใบหน้าของซูยองดูดีๆก็จะเห็นรอยแดงจางๆบนใบหน้าคมเข้ม ที่มันไม่แดงมากก็คงเพราะคู่หมั้นของซูยองเบามือ...ล่ะมั้ง
"อย่ามาขำสิวะไอ้ยูล นี่มันไม่ตลกนะโว้ยยยย!!!"ซูยองพูดกับยูริด้วยใบหน้าบึ้งตึงที่แสดงถึงความไม่พอใจอย่างมาก
"อ่ะๆ ไม่ตลกก็ไม่ตลก"
ถึงเพื่อนอย่างยูริจะไม่เล่นตลกแต่ดูเหมือนพระเจ้าจะเล่นตลกเพราะอยู่มือถือของซูยองก็เตือนว่ามีข้อความเข้า แต่พอกดเข้าไปดูเท่านั้นแหล่ะ ร่างสูงก็ทำหน้าเซ็งโลกเข้าไปใหญ่
"เออแก ฉันขอตัวก่อนนะเว้ย"ซูยองพูดกับเพื่อนนิสัยต่าง(สุดขั้ว)
"ทำไมล่ะ คู่หมั้นส่งข้อความมาเหรอ??"คุณควอนถามเพราะเดาได้จากสีหน้าในตอนนี้ของคนที่นั่งฝั่งตรงข้าม
"ก็เออน่ะสิ ฉันไปแล้วนะ ต้องพายัยเตี้ยนั่นไปซื้อของ"พูดจบซูยองก็รีบสาวเท้าเดินออกจากร้านกาแฟไปในทันที ทิ้งให้เหลือแต่ยูริที่นั่งอยู่ที่โต๊ะเพียงลำพัง
.
.
.
หลังจากที่เพื่อนได้ออกไปแล้ว จากที่มีรอยยิ้มที่ดูสดใสประดับอยู่เต็มใบหน้าก็กลายเป็นยิ้มเศร้าๆเมื่อเขาคิดเรื่องของตัวเอง
ยูริคิดที่จะจัดการกับปัญหาของตัวเองให้มันจบเลยหยิบเครื่องมือสื่อสารออกมากดโทรออกไปหาคนที่ต้องการ
รอฟังสัญญานไม่นานก็มีคนรับ เสียงหวานที่ปกติยูริคงจะเผลอยิ้มกับความน่ารักของคนปลายสาย แต่ในตอนนี้เขารู้แล้วว่าความน่ารักนั้นมันเคลือบไปด้วยยาพิษชัดๆ
"สิก้าออกมาเจอฉันหน่อยสิ ฉันมีเรื่องจะคุยด้วย..."
-------------------------------------------------------
อ้ากกก ดีใจจุง แต่งจบอีกตอนแล้ววว#น้ำตาไหล มาช้านิสนึงเพราะงานมันเยอะเกิ้น ตอนต่อไปคงอีกสักพัก(ใหญ่)นะเคอะ เพราะพน.ไรด์จะไปเข้าค่ายกลับวันศุกร์คงจะไม่ได้แต่งอีกหลายวันเลยล่ะ และด้วยภาระงานและการอ่านนส.เพื่อเตรียมตัวสอบม.4 //ไรด์อยู่มอสามเน้อ ทำให้อาจจะดองบ้างเล็กๆ แต่สัญญาว่าจะมาต่อแน่นอนนะเอ้อ ส่วนวันนี้ไรด์ขอลา(ไปนอน) บั๊บบาย
ปล.เม้นเป็นกำลังใจบ้างก็ดีนะ^^
ความคิดเห็น