คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : บทที่ 7
บทที่ 7
พวกเราทั้งหมดเดินตรงไปยังห้องอาหารทันทีที่ถึงเวลาเช้า แน่นอนว่าพอมาถึงที่นี่ก็เจอคุณโทโมะจินและคุณมาริโกะนั่งรออยู่แล้ว ทั้งสองหันมาทางพวกเราแล้วยิ้มให้กัน
“ ว่ายังไง...มาให้คำตอบหรอ? ” คุณโทโมะจินวางตะเกียบลงแล้วเลื่อนสายตามาทางพวกเราแล้วเผยรอยยิ้มออกมา
“ ครับ ” ผมตอบ
“ แล้วไง คำตอบล่ะ ไปหรือไม่ไป? ” คุณมาริโกะก็วางถ้วยชาลงแล้วเท้าคางมองพวกเราด้วยรอยยิ้มอีกเช่นกัน
เครียดกว่าประชุมแฟมิลี่อีกแฮะ!!!
“ ไปครับ! พวกเราอยากรู้ว่ากำแพงที่ว่ามันหมายถึงอะไร พวกเราจะไปครับ!!! ” ผมตอบตามที่ได้ปรึกษากันมาเมื่อวาน
“ ฮึ! ฉันรู้แล้วว่าพวกนายจะต้องไป งั้นมาทานข้าวซะสิ เดี๋ยวก็ได้เวลาแล้วนะ ” คุณโทโมะจินพูดยิ้มๆแบบรู้ทันทำเอาพวกเราเหวอไปเล็กน้อย แต่ก็ไปนั่งตามที่บอกแต่โดยดี
“ เอ้าๆ ทานซะสิ พวกหนุ่มๆสาวๆแล้วก็เด็กน้อยทั้งหลาย ฝีมือฉันน่ะอร่อยมากน้า ” คุณลุงคนทำอาหารยกอาหารเช้ามาให้พวกเราทั้งหมด ซึ่งแต่ละอย่างก็น่ากินทั้งนั้นเลย!!!
“ ขอบคุณคร้าบ คุณลุง ” ยามาโมโตะพูดขอบคุณ คุณลุงยิ้มกว้างให้แล้วไปทำอาหารต่อ
“ อืม...หอมจัง ” และแล้วเสียงที่ผมคุ้นเคยก็ดังขึ้นมาขัดกิจกรรมทุกสิ่งภายในห้องอาหารนี้
“ อ้าว! อัตจัง ยินดีต้อนรับกลับจ้ะ ” คณยูโกะเดินไปหานางิสะจังทันทีที่เธอก้าวเข้ามา
“ อะ กลับมาแล้วค่ะ ” นางิสะจังทักตอบด้วยรอยยิ้ม
“ อ๊า!!! สึนะคุง อรุณสวัสดิ์จ้า ” นางิสะจังเธอหันมาเห็นผมพอดีเธอจึงพูดขึ้นและเดินมาหาพวกเราที่นั่งอยู่กับคุณโทโมะจินแล้วก็คุณมาริโกะ
“ อืม อรุณสวัสดิ์ ” ผมพูด
“ อัตจัง เธอจำท่าเต้นได้หมดหรือเปล่า เธอต้องเต้นแบบควบทีมนะ ” คุณโทโมะจินถามขึ้น
“ ว๊า!!! ฉันยังจำได้ไม่ดีเท่าไหร่เลย เอายังไงดีเนี่ย อ๊า!!! ” นางิสะจังร้องขึ้นและกุมหัวหันไปมา
“ งั้นก็มาซ้อมซะเลยตอนนี้ เดี๋ยวก็จะต้องไปแล้ว ” จิเอริจังที่เดินมาถึงพูดขึ้น นางิสะหันไปพยักหน้า แล้วเดินไปยังบริเวณที่กว้างที่สุดในห้องอาหาร หลังจากที่เริ่มเต้นไปได้ซักพัก ทุกคนรวมทั้งสึนะต่างก็หันหลังไปด้วยความสนใจปนสงสัย
ถึงแม้ว่าจะเป็นเพียงแค่การซ้อมแต่สีหน้าที่ดูจะมีความสุขเสียเหลือเกินนั้นทำเอาไม่อยากจะละสายตาออกไป ทั้งๆที่เป็นเพียงแค่การเต้นธรรมดา แต่เด็กสาวคนนี้สามารถทำให้มันดูยิ่งใหญ่ได้ด้วยออร่าบางอย่างที่เธอแผ่ออกมาโดยไม่รู้ตัว
“ จำได้แล้วหรือยัง? ” จิเอริถาม
“ ยังจำได้ไม่เท่าไหร่เลยอ่า T^T ” นางิสะตอบพร้อมกับส่ายหัวไปมา
“ ฮึ! ช่างเธอเถอะ ได้เวลาแล้วนะ ไปกันเถอะ! ” จิเอริแค้นเสียงหัวเราะออกมาอย่างช่วยไม่ได้ แล้วเธอก็จัดการลากนางิสะไปแต่งตัวแทบจะทันที นางิสะเดินคอตกตามไปอย่างขัดขืนไม่ได้
มาริโกะและโทโมะจินเองก็ลุกตามออกไปด้วยเช่นกัน แต่เหมือนพึ่งจะนึกอะไรได้จึงหันมาหาทั้ง 11 และพูดขึ้นพร้อมกับยื่นบัตรบางอย่างให้สึนะ “ อ้อ! พวกนายก็อย่าลืมไปล่ะ อ่ะ! บัตรคอนเสิร์ตนะ เป็นที่นั่งพิเศษ ^^ ” เมื่อเสร็จแล้วเธอก็ไปทันที
“ ขะ...ขอบคุณครับ! เอาล่ะ ไปกันเถอะ!!! ” สึนะมองบัตรทั้ง 10 ใบในมือแล้วพูดขึ้น
“ ครับ! รุ่นที่สิบ ” โกคุเทระพูด เขารับบัตรมาจากสึนะแล้วก็มองมันอยู่อย่างนั้นเพราะความคิดไปอยู่ที่เด็กสาวผมสีฟ้าทั้งหมด
“ โอ่ว! น่าสนุกแฮะ ” ยามาโมโตะพูดแล้วหัวเราะแบบสบายอารมณ์เหมือนที่เคยทำ แต่เขากลับสนใจเด็กสาวผมสีแดงมากกว่านะ
“ ว่ายังไงล่ะครับ? โคลม.... ” มุคุโร่หันมาถามเด็กสาวที่ก้มหน้างุดมองกระโปรงตัวเองอยู่
“ ฉะ ฉัน...อยากไปค่ะ ท่านมุคุโร่ ฉันอยากไป!! ” โคลมพูดเสียงหนักแน่นแบบที่ว่าชาตินี้ทั้งชาติอาจจะหาฟังไม่ได้แน่นอนจากเธอคนนี้ มุคุโร่ยิ้มชอบใจแล้วหยิบบัตรจากสึนะมาสองใบ
“ ฉันเอาด้วยนะ สึนะคุง...อะ ฮารุจัง ” เคียวโกะหยิบบัตรจากมือสึนะมาสองใบ อีกใบหนึ่งเธอก็ยื่นให้ฮารุไป ตอนนี้เธออยากรู้มากที่สุดว่าอะไรคือกำแพง...ที่พวกนั้นพูดกัน แล้วทำไมเด็กสาวผมสีชมพูคนนั้นถึงได้ยอมทำขนาดนี้! ยอมแม้ต้องกลายเป็นผู้ก่อการร้าย!!
“ คุณแรมโบ้ไปด้วย! คุณแรมโบ้จะไปหาพี่ฉาวคนฉวย! ” แรมโบ้กระโดดขึ้นหมายจะหยิบบัตร ทว่า...
“ นี่แรมโบ้! ช่วยอยู่นิ่งๆจะได้มั้ย!!! ย่าห์! ” อี้ผิงที่แสนจะรำคาญวัวไร้มารยาทก็ได้ทำการถีบกระเด็นจนวัวน้อยที่น่าสงสารสลบคา....(คิดเอาเองเน่อ!)
และแล้วก็มาถึงบุคคลสุดท้ายแต่ไม่ท้ายสุดที่กำลังยืนหน้านิ่ง มาดเข้มอยู่ตรงกำแพงอย่างพร้อมเพรียงกันโดยมิได้นัดหมายและเหมือนผู้โดนมองจะรู้ตัวดีเสียด้วย
“ ผมไม่ชอบการสุมหัว...แต่ว่า... ” ประโยคที่เว้นวรรคนานและแทนที่ด้วยคำว่า แต่...ทำเอาทุกคนมองอย่างลุ้นระทึก ส่วนรีบอร์นเองก็กำลังใส่กระสุนในปืนอยู่เงียบๆ...
“ ผมเองก็อยากรู้ดังนั้น...ผมจะยอม เพียงแค่ครั้งเดียว เท่านั้น!!! ” ตาคมมองแบบโหดๆ ถ้าไม่ติดว่าเขาอยากรู้ล่ะก็ ไม่มีทางที่จะได้ยินประโยคนี้จากปากของกรรมการคุมกฎสุดโหดได้แน่ๆ
ส่วนรีบอร์นนั้นสึนะคิดว่าคงไม่ต้องถามอะไรเจ้าตัวหรอกเพราะยังไงมันก็ต้องไปอยู่แล้ว! หลังจากแจกจ่ายบัตรและพากันไปเปลี่ยนชุดเสร็จ ทั้งหมดก็พากันขึ้นรถไฟไปยังสถานที่จัดคอนเสิร์ตแทบจะทันที แต่ติดอยู่ตรงที่ขึ้นรถไฟแบบทุลักทุเลเนี่ยแหละ!
“ ที่นี่สินะ... ” สึนะพึมพำแล้วก็ต้องกลืนน้ำลายเสียงดังกันแทบทุกคน
“ ระ รุ่นที่สิบครับ... ” โกคุเทระสะกิดถามเบาๆแต่ได้ยินกันทุกคน?
“ หืม? ” สึนะเองก็หันไปมองแบบสงสัยเช่นกัน
“ เราจะต้องไปต่อแถวจริงๆสินะครับ? ” โกคุเทระถาม ทั้งหมดมองไปยังแถวที่ยาวสุดลูกหูลูกตาแล้วก็ต้องจิตตกกันไปแบบช่วยไม่ได้และพากันโอดครวญในใจ
แถวมันจะยาวไปไหนฟร้า!!!!!! (TTATT)
จู่จู่ มอร์นิเตอร์ยักษ์ก็ฉายภาพแบบโฮโลแกรมออกมา โดยผู้ออกมาพูดจะเป็นใครไปไม่ได้นอกเสียจาก...
“ สวัสดีค่า! ทุกท่าน ฉันกัปตันที่A ทาคาฮาชิ มินามิ ค่า~~~ ขอบคุณทุกคนที่มาดูคอนเสิร์ตของพวกเรา AKB0048 ในวันนี้นะค่ะ พวกเราดีใจมากเลยค่ะ ที่ได้ต้อนรับทุกคนและไม่ว่าพวกคุณ...จะมากจากดาวไหน จะไกลจักรวาลเพียงไร พวกเรา AKB0048 ก็จะไปมอบความสุขให้พวกคุณถึงที่แน่นอนค่ะ ในลำดับต่อไปก็ขอให้ทุกท่านเข้าแถวให้เรียบร้อยเพื่อรอเจอกับพวกเราด้านในนะค้า~~~!!! ” หลังจากที่เธอพูดจบ เหล่าโอชิที่มายืนออกันก็ทำการสลายโต้เข้าแถวด้วยความเป็นระเบียบอย่างรวดเร็ว ซึ่ง พวกเขาเองก็คือหนึ่งในนั้น...ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องทำตามเหมือนกัน!!?
หลังจากที่ทนยืนเข้าแถวจนขาแทบจะเป็นตะคริวในที่สุดพวกเขาก็สามารถเข้ามานั่งอยู่ในสถานที่จัดคอนเสิร์ตได้อย่างปลอดภัยแม้ว่าจะชาๆที่ขาบ้างก็ตามที
“ ฮาฮิ!! จากตรงนี้เห็นเวทีชัดมากเลยค่ะ ” ฮารุร้องขึ้น
“ จริงด้วยแฮะ! ” สึนะพูด มันเห็นเวทีได้ชัดมากๆ ถ้าจากตรงนี้เขามั่นใจเลยว่าเขาต้องเห็นนางิสะชัดแน่ๆ
“ ทำไมเราต้องนึกถึงเธอด้วยเนี่ย! ไม่เข้าใจตัวเองจริงๆ เฮ้อ... ” สึนะพึมพำกับตัวเองแล้วถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ก่อนจะมองไปยังผู้คนจำนวนมากที่ใส่เสื้อคลุ่มกับผ้าโพกหัวที่เขียนว่า AKB0048 และถือแท่งไฟหลากสีสันนั่งกันเต็มไปหมดจนอดคิดไม่ได้ว่าถ้าหากมีเหตุการณ์แบบครั้งนั้นเกิดขึ้นมาอีก จะทำยังไง!!?
รอเพียงไม่นานควันที่ขาดละสีอื่นๆก็พวยพุ่ง ม่านอิเล็กทรอนิกส์ก็เลือนออกพร้อมกับเสียงเพลงที่ฟังแล้วสนุกสนานก็เริ่มขึ้น
“ Party! ”
ความคิดเห็น