ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    [Fic Exo] Secret of love ความลับแห่งรัก

    ลำดับตอนที่ #11 : Secret of love ความลับแห่งรัก[9]

    • อัปเดตล่าสุด 24 พ.ย. 55


    Secret of love ความลับแห่งรัก[9]

     

          




                     แล้วคนอื่นหายไปไหนกันหมดล่ะ? ร่างสูงคิด และเดินเข้าไปในงาน พลางสำรวจตามมุมต่างๆ

     

                     “แล้วเชิญกูมาทำไมว่ะเนี่ย!” ร่างสูงสบถออกมาอย่างอารามณ์เสีย นึกโมโหคนที่ส่งบัตรเชิญมาให้ อันที่จริงเขาจะไม่มาตั้งแต่แรกแล้วด้วยซ้ำแต่เพราะว่ามันมีสิ่งที่น่าสนใจอยู่ในบัตรเชิญนั้นต่างหาก!

     

                      “ฮึก ฮือๆ”

     

                      “เสียงอะไรว่ะ? นั้นใครน่ะ ออกมาเดียวนี้น่ะ” เขาได้ยินเสียงเหมือนคนร้องไห้ดังออกมาจากมุมเครื่องดื่ม

     

                       “...”

     

                       “ฉันถามว่าใคร?!” ร่างสูงตวาดถามอีกครั้งและเดินเข้าไปใกล้ๆ เหมือนเสียงจะดังออกมาจากใต้โต๊ะ ที่ข้างบนเต็มไปด้วยเครื่องดื่มมากมายและปูทับด้วยผ้าสีขาว ถ้ามีคนเข้าไปอยู่ในนั้นคงไม่มีใครสังเกตเห็นแน่นอน

        
                       “ช่วยด้วย ช่วยด้วย มันจะฆ่าฉัน มันจะฆ่าฉัน
    !” เขาได้ยินเสียงอยู่ใต้โต๊ะนั่น จึงเดินเข้าไปแล้วเลิกผ้าขาวขึ้น

     

                        ใต้โต๊ะนั่นมีผู้ชายซึ่งน่าจะรุ่นราวคราวเดียวกับเขาสวมชุดสูทสีกรมท่า กำลังนั่งคูดคู้อยู่ในโต๊ะ ใบหน้าก้มลงซุกที่เข่าของตัวเอง ปากก็พร่ำประโยคนั้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า ตามเนื้อตัวมีแต่คราบเลือดเต็มไปหมด

     

                        “เฮ้ นายเป็นอะไรมากหรือเปล่า แล้วทำไมไปหลบอยู่ใต้โต๊ะนั้น?” เขาถามออกไป และดูเหมือนว่าจะตกใจอยู่ไม่น้อยเมื่อเห็นชายหนุ่มคนนั้นเงยหน้าขึ้นมา เพราะหน้าของคนคนนี้ขาวซีด ตาสีแดง จ้องมาที่เขาเหมือนกับกำลังกระหายอะไรบ้างอย่าง ทำให้ร่างสูงผงะไป แต่ก็ยังทำใจดีสู้เสือเพราะคนอย่าง คิม จงอินไม่กลัวอะไรง่ายๆ

     

                         “ฉันหิว ได้โปรด หาอะไรให้ฉันกินหน่อย หิว หิวเหลือเกิน” คนที่นั่งอยู่ใต้โต๊ะคลานออกมาจากที่ที่เคยนั่ง แล้วมาคุกเข่าอยู่ตรงหน้าชายหนุ่ม จงอินทำอะไรไม่ถูกเพราะเขาไม่เคยเห็นอะไรอย่างนี้มาก่อน

     

                          “เออ นายจะทานอะไรล่ะ ที่นี่มันไม่มีอะไรให้นายทานแล้วนะ แล้วนายชื่ออะไรล่ะ”

     

                          “ฉันชื่อ แพคฮยอล โอ้ย นายอย่างเพิ่งถามได้ไหม หาอะไรให้ฉันกินก่อนได้ไหม ฉันหิว”

     

                          “อะ เออ ได้ เดี๋ยวมานะ” จงอินผละไป แล้วหันหลังเดินไปที่มุมอาหาร โดยไม่รู้ตัวว่าร่างเล็กที่ผละออกไปเมื่อกี่นี้ กำลังเดินตามเขามา

     

                          “อ๊ะ นี่ไง คงจะกินได้” ชายหนุ่มหยิบสเต็กที่ยังคงเหลือเค้าเดิมไว้บ้างขึ้นมาและกำลังจะเดินกลับไป แต่ร่างสูงตกใจสุดขีด! เมื่อเห็นร่างเล็กอยู่ตรงหน้า  ร่างเล็กหอบตัวโยน ดวงตาแดงก่ำ ไม่รู้ว่าเขาคิดไปเองหรือเปล่าที่เห็นเขี้ยวยาวงอกออกมาจากริมฝีปากบาง

     

                          “เฮ้ย! นี่มันตัวอะไรว่ะเนี่ย!!” ร่างสูงแหกปากร้องลั่นเมื่อเห็นร่างเล็กกำลังเดินเข้ามาใกล้ๆ ยิ่งทำให้เขาเห็นชัดขึ้น มือที่ถือจานสเต็กอยู่กำลังสั่นเทา ในหัวประมวลความคิด สิ่งที่เห็นอยู่ตรงหน้ามันไม่ใช่มนุษย์! ถ้ามันเป็นอย่างที่ฉันคิด มันก็ต้องกิน

         

                          “เลือด! ฉันต้องการเลือด ย้ากกกก” ร่างเล็กปรี่เข้ามา หมายที่ลำคอขาวยาวๆของชายหนุ่ม

     

                          จงอินยังไม่ทันที่จะตั้งตัว เลยได้แต่เอาจานอาหารที่ตัวเองถืออยู่เมื่อกี่นี้ปาเข้าที่ใบหน้าของร่างเล็กทันที แต่ร่างเล็กก็ยังไม่หยุด ยังคงปรี่เข้ามาหาเขา จนในที่สุดเขาก็ถึงทางตัน

     

                          “เฮ้ๆๆ นายอย่าเล่นอย่างนี้นะ ไอ้หมาบ้าน้ำลายย่อย ออกไปห่างๆฉันเลยนะ!” ร่างสูงตวาดพยายามตะเกียกตะกายหาทางหนีรอด ยังไงเขาก็ไม่ตายที่นี่แน่!

     

                         “ไม่!!!

     

                         “เฮ้ย! เอานี้ไป” ร่างสูงหันไปตามเสียงเรียก แล้วก็เจอกับร่างป้อมที่โยนขวดพลาสติกที่มีของเหลวสีแดงสดอยู่ข้างในมาให้ เขารับมันไว้อย่างพอดี เอ๋ แล้วต้องทำยังไงล่ะ

     

                         “แล้วต้องทำยังอ่า?!” ร่างป้อมทำหน้าป่องๆพลางถอนหายใจเฮือกใหญ่

     

                         “เปิดขวดแล้วเอาให้เขาดื่มสิ” จงอินทำหน้าอึนๆ แล้วเปิดฝาขวดออกแล้วลุกขึ้นอ้อมไปด้านหลังของร่างบางจับล็อกใบหน้าไว้ ก่อนจะกรอกของเหลวที่เรียกว่าเลือด!เข้าไปในปาก ร่างบางกินของเหลวนั่นอย่างหิวโหย ทำให้จงอินมองอย่างสะอิสะเอียน

     

                          จนในที่สุดร่างบางก็ดื่มจดหมดขวด ทำให้จงอินกลัวอีกว่าจะเป็นเมื่อกี่นี้

             
                          “นายโอเคไหม? ฉันขอโทษที่พยายามเออ จะดูดเลือกนาย” แพคยอลหันมาถามจงอินที่ตอนนี้หลบไปอยู่หลังร่างป้อมเรียบร้อยแล้ว

     

                           “โอเคกับผีอะไรล่ะ นายลองมาเป็นฉันไหมล่ะ เออ ว่าแต่ฉันจะมาคุยกับนายทำไมเนี่ย ฉันไม่ได้รู้จักนายซะหน่อย แล้วอีกอย่างฉันไม่ได้กลัวนายด้วย -3-

     

                           “คิก แล้วที่นายไปยืนอยู่หลังเขาน่ะ มันเรียกว่าอะไรเหรอ” แพคยอลย้อนคืน

     

                           “ก็....”

     

                          “หยุดเลยทั้งสองคน!

                         

                         ไรท์เมี๊ยวขอแจม
     
                         โอ๊ะ วันนี้ใครไปรับหนุ่มๆที่สนามบินบ้าง? ไรท์ไม่ได้ไปเพราะยกเลิกกะทันหัน Y_Y อดค้าาาาา แง่ะๆๆ ไม่เป็นไรงานหน้ายังมี(?) โอ้ยกลุ้มไม่ได้ไปรับสามี -3- 
                         นี่ๆๆ พวกเธอ เม้นกันบ้างสิค่าาาา ไรท์เตอร์ไม่มีกำลังใจเลยอ่า บุ้ยๆ งอนแหละ =3=
                         ขอบคุณที่เข้ามาอ่านค่าาาา (_ _)

     กรี๊ดดดดดดดด สามีของฉันในวันนี้หล่อมว๊ากกก


                        

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน
    นิยายแฟร์ 2024

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×