คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : ♀ TOM (or) BOY ♂ - 10
♀ TOM (or) BOY ♂
10
มวลหมู่กุหลาบงามสีชมพูหวานที่ถูกจัดช่อไว้ด้วยกระดาษห่อและโบสีขาวส่งกลิ่นหอมเย้ายวนจางๆ แก่ผู้ที่ถือมัน ชายหนุ่มที่วันนี้แต่งตัวดูดีกว่าทุกวันยังคงยืนรออยู่ที่นัดหมายพลางก้มลงมองนาฬิกาข้อมือ
จวนจะถึงเวลาแล้ว...
หลายอาทิตย์ที่ผ่านมา ได้เวลาเฉลยสักที
แผนนี้...จะพลาดไม่ได้อีกต่อไป
- - -
หนุ่มร่างเล็กเอ่ยคำลาแก่เพื่อนร่วมหอร่วมชั้นอีกสองคน เมื่อความจริงเปิดเผยไปแล้วหนึ่ง ครั้งที่ตามมาก็ไม่ยากเย็นเท่าไรนัก หลังจากอธิบายเรื่องราวทั้งหมดไปเมื่อครู่ใหญ่ที่ผ่านมา ทั้งจอยและพี่หลินก็ไม่ถือสาเพราะพอจะเข้าใจ แม้ก่อนหน้าจะโดนสอบสวนไปยกใหญ่ก็เถอะ
“กลับมาเยี่ยมบ้างนะชา”
“ไว้เจอกันครับพี่หลิน”
“หัดไปซ้อมสลาฟมาบ้างล่ะ อย่าให้เห็นว่าเอาแต่แพ้ผู้หญิง”
“โหย... หยามกันนี่หว่าลั่น” เขาพูดแกมหัวเราะ โบกมือลาอีกสองคนก่อนจะเดินออกมาจากห้องเบอร์ 24 มือเรียวปิดประตูบานนั้นลง มองตรงไปยังประตูห้องเบอร์ 21 ของเพื่อนร่วมชั้นอีกคนที่ไม่ได้อยู่ด้วยกันตอนนี้
แพรวาออกไปตั้งแต่สิบนาทีก่อนหน้า ป่านนี้คงไปถึงแล้ว...
ส่วนเขาเองก็ถึงเวลาต้องไปเหมือนกัน
- - -
สวนสาธารณะใจกลางเมืองช่างร้างลาผู้คนเหลือเกินแม้แต่ในวันหยุดแบบนี้ ใต้ร่มเงาไม้ใหญ่ ชายหนุ่มที่ยืนรออยู่พักหนึ่งหัวใจเต้นแรง เมื่อเห็นคนที่นัดไว้กำลังทำท่ามองหาใครสักคน
และเมื่อเธอมองมาทางเขา เพียงชั่ววินาทีที่สบตา ขายาวของเธอก็เดินตรงมาทางนี้อย่างไม่หวั่นเกรง ริมฝีปากหยักฉีกยิ้มหวานให้แก่หญิงสาวตรงหน้า ดอกไม้สีหวานงดงามสะอาดตาถูกยื่นส่งให้
“เราชอบเธอ” คำสารภาพถูกกล่าวออกไป เธอสบตาเขานิ่งงัน
วินาทีนั้น หัวใจของเขาเต้นแรงเสียจนตัวเองได้ยิน และยิ่งถี่ขึ้นเมื่อเธอยื่นมือออกมารับดอกไม้นั้นไว้ ยิ่งเห็นภาพเธอรับมันไป หัวใจก็ยิ่งพองโต
“ดอกไม้สวยจัง” แพรวาพูดพลางก้มลงดอมดมมัน จมูกโด่งของเธอสูดลมหายใจรดกลีบกุหลาบเนียนบนช่อ “หอมด้วย”
สำเร็จ... ผู้หญิงชอบดอกไม้จริงๆ ด้วยว่ะชา
“ขอบคุณสำหรับขนมที่ผ่านมานะ” เสียงหวานเอื้อนเอ่ย สายตาก็มองตรงมายังคนตรงหน้าอย่างแน่วแน่ “ขอบคุณสำหรับดอกไม้นี่ด้วย สวยมากเลย”
ได้ยินดังนั้น คนให้ก็ยิ้มกว้างอย่างยินดี “ดีใจนะที่แพรวาชอบ”
“อื้ม” เธอพยักหน้าตอบ “เราชอบดอกไม้เต๋ามากเลย”
เหมือนลำธารที่ผุดกลางผืนแผ่นดินแห้งแล้ง เพียงแค่คำว่า ‘ชอบ’ คำเดียวก็เพียงพอที่จะพาให้เต๋ายืดอกภูมิใจเป็นไหนๆ
ไม่ปล่อยให้อีกฝ่ายพูดอะไร เต๋าก็รีบรุกคืบต่อมา
“เราไปหาอะไรกินกันไหม? อยู่นี่ร้อนชะมัดเลย”
วูบหนึ่งในตอนนั้น เต๋าเห็นสีหน้าลังเลของเธอ... หากแต่ในวินาทีต่อมา รอยยิ้มบางเบาของแพรวาก็ถูกส่งให้อีกฝ่ายอย่างนุ่มนวล ดวงตากลมโตมองอีกฝ่ายไม่ไหวติง หากแต่สมองพลันนึกไปถึงคำพูดเมื่อครึ่งชั่วโมงก่อนของ(อดีต)เพื่อนทอม หลังจากที่เค้นถามจนรู้ว่าคนที่นัดพบเธอวันนี้คือใคร
‘แพรวา... ไปหาเต๋าเถอะ ออกไปพูดเองเลยว่าคิดยังไง’
คชาบอกให้เธอมา...
‘แต่เต๋าเป็นคนดีนะ อย่าทำร้ายจิตใจเต๋าได้ไหม?’
และบอกไม่ให้เธอทำร้ายเต๋า...
“เอาสิ ก็ดีเหมือนกัน”
- - -
-703-
หลังจากตรงจากลิฟท์ขึ้นมา คุณป้าที่เป็นเจ้าของก็เดินนำพวกเขาเข้ามาในห้องแห่งนี้ ตาเรียวกวาดดูรอบๆ เตียงนอนถูกวางชิดผนังข้างซ้าย โต๊ะเขียนหนังสือตัวไม่ใหญ่ และตู้เสื้อผ้าตรงมุมห้องน้ำ มีหน้าต่างบานใหญ่ตรงกลางให้ลมตีเข้า ผนังสีขาวก็ทำให้ห้องหับมองดูสะอาดสะอ้านน่าอยู่ดี ซ้ำยังกว้างกว่าห้องเบอร์ 23 ของเขาอยู่พอสมควร
แม้จะหมายถึง...ค่าเช่าที่แพงขึ้นเป็นเท่าตัว
แต่เงินห้าพันบาท แลกกันกับความสบายใจบางอย่าง มันก็คุ้มค่าอยู่เหมือนกัน
ร่างเล็กที่ถือกระเป๋าในมือค่อยๆ วางมันลงบนพื้นข้างเตียง เดินไปตรงนู้นตรงนี้ หันซ้ายแลขวาช่วยกันสำรวจกับเพื่อนอีกคน
“โอเคเลยนี่หว่าคชา” เฟรมโผล่หน้าออกมาจากตู้เสื้อผ้า กวาดตาสำรวจมันอีกทีแล้วจึงปิดมันลงอย่างเดิม
“ฮะ... อืม ก็ดี” คชาตอบเรียบๆ จริงอยู่ที่เขากำลังใช้เงินซื้อความสบายใจ หากแต่ในนั้น กลับยังมีอีกหลายอย่างที่ค้างคา
กับใครบางคน... กาน้ำ และดอกไม้
“ตกลงเอาเลยไหมวะชา...จะได้เซ็นสัญญาแล้วก็กลับไปขนของที่เหลือมาเลย” เฟรมเปิดหน้าต่างพลางหันหน้ามาถามเพื่อนซี้ “ว่าไง?”
“ขอดูอีกนิดนึงก่อน” เขาตอบเรียบๆ “อยากลองเน็ตด้วยอะ ลงไปขอรหัสป้าเขาให้หน่อยดิ”
“ได้เลยคร้าบน้องทอม”
“เดี๋ยวเหอะไอ้นี่!” เสียงใสโวยวายตามหลังอีกคนไป เขาเห็นรอยยิ้มกวนๆ ของเพื่อนซี้ที่ส่งมาอย่างทะเล้นตามด้วยเสียงปิดประตูห้อง
คล้อยหลังเฟรมออกไปแล้ว ร่างเล็กก็เดินไปยังหน้าต่างบานกว้างบานนั้น มันอาจจะเป็นสิ่งที่เขาชอบที่สุดในห้องนี้ ใบหน้าหวานชะโงกออกไปพลางมองแหงนขึ้นไปเหมือนทุกที
ความว่างเปล่า มาแทนที่ระเบียงสีขาวกับใบหน้ากวนของใครบางคน
ใช่สิ... นี่ไม่ใช่ห้องเบอร์ 23 แล้วนี่นา
ตาคู่เรียวมองออกไปยังท้องฟ้าเบื้องหน้า เพราะนี่คือชั้นเจ็ด ลมก็เลยแรง แถมวิวก็มองเห็นได้กว้างไกล
บางที... ที่ตรงนี้คงมองเห็นดวงจันทร์
- - -
ที่นี่อาจจะเป็นเพียงร้านอาหารร้านเดียวในย่านนี้ที่ติดแอร์เย็นสบาย ชายหนุ่มกับหญิงสาวเดินเข้ามาในร้านด้วยกันอย่างสงวนท่าที แม้จะไม่ได้มีบุคลิกขี้อายเป็นทุนเดิม ทว่าการมากินข้าวเพียงสองต่อสองแบบนี้มันก็ทำเอาทั้งคู่ประหม่าอยู่ไม่เบา และแม้ไม่ใช่วันแรกที่เต๋าได้คุยกับแพรวา ทว่าครั้งสุดท้ายก็คือวันที่ฝ่ายหญิงมาขอเช่าห้อง... ตั้งแต่หนึ่งเดือนก่อนหน้านี้...
“สั่งอาหารสิแพรวา” เสียงทุ้มเอ่ยกับหญิงสาวตรงหน้าหลังจากที่เขาสั่งของตนเองไปได้ครู่นึงแล้ว
“แดงมะนาวแก้วนึงค่ะ” เธอพูดพลางละสายตาจากเมนูอาหาร ก่อนจะส่งมันคืนให้พนักงานที่ยืนรอ
คล้อยหลังพนักงานเดินออกไปแล้ว ชายหนุ่มก็รีบถาม “ไม่หิวหรอ?”
คำตอบที่ได้คือการส่ายหน้า “ไม่กินดีกว่า” เธอเอ่ยเท่านั้น ปรายตามองออกไปนอกร้านแน่นิ่ง มวลความอึดอัดก่อตัวขึ้นอย่างน่าประหลาดทั้งๆ ที่ไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย แต่มีหรือที่เต๋าจะอยู่เฉยอย่างนั้นได้
“สั่งอย่างอื่นหน่อยไหม? ของหวานรึเปล่า?” เต๋าคะยั้นคะยอ ส่วนหนึ่งเพราะไม่ชอบบรรยากาศเงียบเชียบแบบนี้ อีกส่วนก็รู้สึกไม่ดีหน่อยๆ ที่กลายเป็นแพรวาต้องมานั่งรอเขากินฝ่ายเดียว
แพรวาหันมองใบหน้าอีกฝ่าย ส่ายหน้าเป็นคำตอบพลางส่งรอยยิ้มจางๆ และเท่านั้นก็เพียงพอให้อีกคนชื่นฉ่ำหัวใจ
พนักงานที่นำเครื่องดื่มมาเสิร์ฟเพียงวูบเดียวไม่ได้มาขัดจังหวะของทั้งคู่เลยแม้แต่น้อย เมื่อรอยยิ้มแสนหวานยังถูกส่งให้กัน ยิ่งรอยยิ้มพิมพ์ใจของเธอมอบให้เขาอย่างไม่รู้หยุดหย่อนแค่ไหน มันก็ทำให้เขามีความสุขราวกับเหมือนนกที่โผบินไปไกลเท่านั้น
“เต๋า.. พูดตรงๆ เลย... เราดีใจนะ ที่มีใครสักคนมีความรู้สึกดีๆ ให้”
นกวัยหนุ่มกางปีกกว้างท้าลมแรงกลางเวหา
“ขอบใจมากนะ”
โลดแล่นทะยาน บนผืนท้องนภา...
“แต่เรามีคนที่ชอบอยู่แล้ว... ขอโทษด้วยที่คงรับอะไรจากนายไม่ได้”
ก่อนจะตกลงมาเพราะชนกิ่งไม้ใหญ่
“ดอกไม้นี่... เก็บไว้ให้คนอื่นเถอะ”
และพบว่าที่แท้มันไม่ได้บินไปไหนไกล เพราะสุดท้ายก็วนมาที่เดิม
แพรวาเดินจากไปแล้ว... เหลือเพียงดอกไม้ช่อใหญ่กับนกปีกหักอีกหนึ่งตัว
- - -
“เครื่องทำน้ำอุ่นใช้ได้เลยเว่ยไอ้ชา” เสียงก้องของหนุ่มหน้ามึนดังออกมาจากห้องน้ำบอกเพื่อนซี้ร่างเล็กที่กำลังหยิบโน้ตบุ๊คเครื่องเก่าออกมาวางเพื่อลองทดสอบอินเตอร์เน็ตที่หอพักดู
“แล้วชักโครกอะ กดลงไหม?” คชาตะโกนถามต่อ มือก็กดคลิกเข้าหน้าเว็บต่างๆ ไปพลาง
“เออ... เดี๋ยวขอลองก่อน แปปนึงนะ ปวดอยู่พอดี”
“ไอ้เฟรม!”
“เปิดพัดลมดูดกลิ่นให้ด้วยดิ”
“เออๆ”
ร่างเล็กเดินลุกไปกดเปิดให้ตามที่อีกคนขอ จะกลับมานั่งที่เดิมก็แวะเปิดดูที่ตู้เสื้อผ้าที่ทำด้วยไม้สีเข้มเสียก่อน มันว่างเปล่าไร้สิ่งใดๆ และภายในเพิ่งทาสีใหม่เป็นสีขาวเช่นเดียวกับกำแพงห้อง
หรือจะเอาเสื้อผ้ามาใส่ตู้เลยดี?
ไม่มีปัญหาอะไรเลยแบบนี้... ก็ไม่มีเหตุผลที่จะทำให้เขาไม่อยู่นี่หว่า
คนตัวเล็กเดินไปหยิบกระเป๋าใบใหญ่ที่หิ้วมา รูดซิบเปิดมันออกเพื่อหยิบเอาเสื้อผ้าเท่าที่ติดมาใส่ลงไปในตู้นั้น
เพราะไม่มีไม้แขวนเสื้อให้เลยสักอัน คนตัวเล็กจึงจัดแจงพับมันวางลงไปก่อน มือเปิดประตูตู้เสื้อผ้าทั้งสองบานออกกว้างเพื่อให้จัดการได้ถนัดขึ้น ก้มลงวางเสื้อตัวที่หนึ่ง สอง สาม ตามลำดับลงไป ก้มหน้าลงยื่นหน้าเข้าไปภายใน กลิ่นสีที่เพิ่งทาใหม่ก็ตีขึ้นจมูก หากแต่ที่มากกว่านั้น กลิ่นเหม็นบางอย่างกลับเข้ามาแทรกซึม
คชาสูดลมหายใจแรงๆ ก่อนจะถอยหลังออก กวาดเอาเสื้อผ้าที่เพิ่งบรรจุออกมาเพื่อกวาดหาสิ่งผิดปกติใดๆ ทว่ากลับไม่มี
แต่ในมุมในที่สุดของตู้ที่สีทาทับไม่มิดก็ชวนให้สะดุดบางอย่าง และเพียงเท่านั้นคชาก็ลองเอาเล็บขูดสีต่อบริเวณนั้นออก
สิ่งที่ปรากฏ มันคือสีแดง...ที่เข้มเกือบกลายเป็นสีน้ำตาล
เพียงเท่านั้นเขาก็กระวีกระวาดถอยหลังออกไปด้วยใจที่ร้อนรน ตะโกนคุยกับเพื่อนที่ยังอยู่ในห้องน้ำ “ไอ้เฟรม เสร็จยังวะ ออกมาดูอะไรหน่อย”
“แปปดิ ไม่เคยได้ยินหรือไง จะขี้ต้องขี้ให้สุดเว่ย” เสียงก้องของเฟรมดังออกมาติดขำๆ หากแต่คนฟังไม่อยู่ในอารมณ์นั้นเลยสักนิด
“เออ...เร็วๆ”
อาจจะเครียดจนคิดมากเกินไป... เขาคิด มือก็ขยี้ศีรษะตนเองจนยุ่ง หากแต่ใบหน้าหวานนั้นยับย่นเสียกว่า ร่างเล็กทรุดตัวลงนั่งกับพื้น หันไปเห็นโน้ตบุคของตนที่ถูกเปิดทิ้งไว้ที่หน้าเว็บกูเกิลพอดี พลันนิ้วเรียวก็ค่อยๆ ลองพิมพ์ชื่อหอพักลงไป
“หอพักรื่นรมย์” พิมพ์เสร็จก็กดปุ่ม enter ตบท้าย ตาเรียวมองดูหน้าเว็บที่โหลดขึ้นมาทันที
เน็ทที่นี่เร็วอย่างที่ว่า และผลการค้นหาที่ไม่ค้นพบอะไรผิดปกติทำให้คนนั่งมองเริ่มสบายใจ หากแต่ยังคงมีความรู้สึกบางอย่างที่บอกไม่ได้ว่าคืออะไร
“มีอะไรวะไอ้ชา?” เฟรมที่เพิ่งเดินจากห้องน้ำออกมาถามพลางนั่งลงข้างๆ เพื่อน ตาก็มองหน้าจอคอมที่ถูกเปิดค้างเอาไว้
“อ๋อ... ลองหาข้อมูลหอนี้น่ะหรอว่าคนเคยพูดถึงว่าไง เออก็ดีเหมือนกัน” เฟรมพูดพลางหันไปเล่นคอมนั้น มือลองกดเลื่อนลงมาดู
“อืม... แต่ไม่มีอะไร สงสัยคิดมากไปเอง” คชาพูดพลางลุกขึ้นยืน เดินเข้าห้องน้ำเพื่อจะไปฉี่บ้าง
ในตอนนั้น เฟรมจึงลองพิมพ์ค้นหาในกูเกิลอีกครั้งดู
‘เย็นใจแมนชั่น’ เป็นคำที่ถูกพิมพ์ลงไปแทน และเพียงเท่านั้น ผลการค้นหาที่มากกว่าเดิมก็ปรากฏในสายตา
เฟรมกดคลิกลงไปที่ลิงค์อันที่สะดุดตา ไล่อ่านไม่นานก็รีบตะโกน
“เฮ้ย ไอ้ชา ออกมาดูนี่เร็ว”
และเท่านั้น คนในห้องน้ำก็กระวีกระวาดออกมาหาเพื่อนที่หน้าจอคอมฯ
“อะไรวะเฟรม? หือ...เย็นใจแมนชั่น?” ร่างเล็กถามเพื่อนอย่างประหลาดใจ หากแต่เริ่มรู้สึกว่าที่สังหรณ์มีเค้าลาง
“ชื่อเดิมของหอนี้ก่อนจะเปลี่ยนเมื่อเดือนก่อนไง” เฟรมหันมาตอบเพื่อนเรียบๆ ก่อนจะเปิดอีกหน้าให้เพื่อนดู
‘ฆ่าปาดคอสาวออฟฟิศตายคาห้อง ยัดศพคาตู้เสื้อผ้าเผ่นหนี ตำรวจคาด ฝีมือแฟนเก่า – เย็นใจแมนชั่น ห้อง 703’
อ่านข่าวนั้นจบ คชาก็กำหมัดแน่น หันมาพูดกับอีกฝ่ายนิ่งๆ “เฟรม... มึงก็รู้ใช่ไหมว่ากูแมน?”
“เออ รู้”
“งั้นจำไว้ใส่หัวเอาไว้เลย... ถ้ากูอยู่หอนี้ได้ ต่อไปไม่ต้องเรียกกูว่าคชา!”
“อ้าว แล้วจะให้เรียกว่าไร?”
“ก็เรียกคชาเหมือนเดิมดิ เพราะกูไม่อยู่โว้ย!!!!!”
อยู่ก็บ้าแล้ววววววววววว คนตายเชียวนะ เคยมีคนถูกฆ่าตายในนี้เชียว คิดแล้วอยากจะร้องไห้... ฮือ...
ไอ้เพื่อนชั่ว! หาห้องหรือหาเรื่องมาให้กันแน่วะ… โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ T^T
- - -
ประตูห้องเบอร์ 23 ถูกไขเข้ามาด้วยลูกกุญแจดอกเดิมที่แอบพกไว้... หลังจากเพิ่งถูกปฏิเสธไปเมื่อสองชั่วโมงก่อน เต๋าก็กลับนึกถึงหน้าใครบางคนเข้ามาแทน
ใคร...คนที่รู้แผนของเขาทั้งหมดดี
เมื่อโทรหาแล้วไม่รับสาย ความกระวนกระวายบางอย่างก็แล่นมาแทนที่ และเมื่อเปิดประตูห้องเบอร์ 23 นี้ ก็พบว่าเจ้าตัวไม่อยู่อย่างที่คิดจริงๆ แถมข้าวของทั้งหมดที่ทิ้งเอาไว้ก็มีการเก็บเอาไว้อย่างเรียบร้อยต่างจากที่เคยมาคราวนั้น
เก็บข้าวของเตรียมจะย้าย... คนจะไป จะรั้งไว้ได้ยังไงล่ะเต๋า?
เขาถามตัวเองพลางก้าวขาเดินไปตรงโต๊ะเขียนหนังสือที่บัดนี้มีถุงพลาสติกใบใหญ่วางอยู่ ด้านในเป็นขนมที่เขาเคยเอามาฝากให้แพรวา... ทั้งที่บอกให้ชาไปแล้วแต่อีกคนกลับวางทิ้งไว้อยู่อย่างนั้น ข้างๆ กันมีกาต้มน้ำสีขาว ถัดไปเป็นลิลลี่ที่มอบให้อีกฝ่ายเมื่อวาน
‘รู้สึกดีที่ได้รู้จักและอยู่ใกล้’ มันก็แค่ความหมายตามที่พนักงานบอก... แต่เต๋าเพิ่งจะรู้ซึ้ง การได้รู้จักกันมันมีค่าขนาดนี้ เมื่อไม่มีอีกคนอยู่ข้างกายจริงๆ
เขาไม่รู้... ความรู้สึกนี้ควรเรียกว่าอะไร เขาชอบแพรวาไม่ใช่หรอ? แต่ทำไมการไม่เจอคนคนเดียวทำเอาเขาลืมเรื่องแพรวาไปเสียสนิท?
แพรวาต่างหาก... ที่เป็นผู้หญิงในแบบที่เขาชอบ
แพรวาต่างหาก... ที่เขาได้รู้จักก่อน
แพรวาต่างหาก... ที่...
“อ้าว เต๋า!” เสียงใสคุ้นหูที่ดังขึ้นดังหลังทำเอาหัวใจของใครบางคนเต้นรัว ร่างสูงขาวหันกลับไปด้านหลัง พอเห็นหน้าใครบางคนเข้าก็รีบก้าวเท้าเข้าไปหาในทันที ตาคมคู่นี้จ้องมองใบหน้าหวานของอีกคนราวกับไม่เชื่อสายตา
“ชา... อย่าเพิ่งไปเลยนะ อยู่ด้วยกันก่อน” เต๋าเอ่ยเสียงค่อย ไม่รอให้อีกคนตอบ...สองแขนแกร่งก็โอบร่างเล็กตรงหน้าเอาไว้ทันที ตาคู่คมค่อยๆ หลับลงอย่างสบายใจ ศีรษะเผลอซุกไซ้เพื่อนทอมโดยไม่รู้ตัว
เต๋าไม่รู้เลยว่าทั้งหมดนี้... ทำให้หัวใจอีกดวงเต้นแรงไม่ต่างกัน
TBC
มันโอเคไหมอะตอนนี้? คาดว่าคงผิดจากที่บางคนคาดไว้ ชอบไม่ชอบบอกได้นะ
คนแต่งจะปิดเทอมแล้วก็จริง แต่หลังสงกรานต์ก็ต้องฝึกงานแหละ เพราะงั้นปิดเทอมคงไม่ได้อัพบ่อยไปกว่าเปิดเทอมสักเท่าไหร่นะ แหะๆ (บอกล่วงหน้า)
ไปละจ้า >o< ขอบคุณที่ติดตามกันมา สิบตอนแล้ว เย้
ความคิดเห็น