เพิ่งรู้ว่ากูรักมึง

ลำดับตอนที่ #11 : ชีวิตที่ไม่มีนาย

 part 2

บทที่ 11 ชีวิตที่ไม่มีนาย ความทุกข์ยากที่ต้องเจอ

2 ปีผ่านไป ไวเหมือนโกหก ผมตัดสินใจไม่เรียนต่อเพราะป้าของผมท่านล้มป่วย ผมไม่อยากรบกวนเงินของป้าเพราะเกรงใจ ผมจึงเริ่มไปสมัครเป็นภารโรงในโรงงานแห่งหนึ่งแทน ไอ่เบสเรียนต่อมอพะเยาอย่างที่มันตั้งใจไว้ ส่วนต้อมไปมอกรุงเทพหลักสูตรคอมพิวเตอร์

ในช่วงแรกๆที่ผมทำงาน ผมกับเบสและต้อมยังคงมีการติดต่อกันอยู่บ้าง แต่เมื่อเวลาผ่านไป พวกผมก็ติดต่อกันน้อยลงเนื่องจากอยู่คนละที่ ไม่นานพวกเราก็ขาดการติดต่อกันไปเลย เหมือนกับว่าความสัมพันธ์ของพวกผมมันค่อยๆหายไปตามกาลเวลา รวมถึงผมกับเบวด้วย ตั้งแต่วันปัจฉิม ผมกับเบวก็ไม่ได้ติดต่อกันอีก ผมไม่ได้บอกใครว่าเลิกกับเบวแล้ว ผมแอบหวังว่าเบวจะทักมาบอกผมเรื่องเนิร์ดบ้าง แต่เบวก็หายเงียบไป ส่วนผมก็ไม่ได้ทักไปเหมือนกัน 

ต่อมาผมย้ายมาอยู่หอพักใกล้โรงงาน ซึ่งเมื่อเข้าทำงาน ผมก็ได้เจอสังคมใหม่ๆและลืมสังคมเก่าไป แต่บางครั้งผมก็มักจะคิดถึงเนิร์ดกับเบสต้อม ถึงแม้จะมีเพื่อนใหม่ แต่สิ่งเดียวที่ผมไม่เคยลืมก็คือพวกมัน

ชีวิตของผมที่สุดแสนจะธรรมดา และดำเนินไปอย่างช้าๆ เช้าตื่นไปทำงาน เลิกงานก็เข้านอน ชีวิตวัยทำงานไม่ได้สนุกเหมือนตอนเรียน พอได้ลองมาทำงานจริงๆถึงได้รู้ว่าวัยเรียนนั้นสบายที่สุดแล้ว ผมทำงานวนเวียน ซ้ำไปซ้ำมาอยู่แบบนี้เกือบปี จนกระทั่งเช้าวันหนึ่ง... 

…………………………………..

เช้านี้ก็เหมือนกับทุกวันที่ผ่านมาที่ผมต้องรีบมาทำงาน แต่เมื่อเดินทางมาถึงหน้าโรงงานผมก็ต้องแปลกใจเพราะพนักงานทุกคนต่างออกมายืนรวมตัวกันอยู่ด้านนอก พร้อมกับส่งเสียงเอะอะโวยวาย 

         เกม. พี่น่าน! เกิดอะไรขึ้นอ่ะพี่!

ผมเดินเข้าไปถามชายหนุ่มมีเคราผิวสีแทนซึ่งเป็นรุ่นพี่ที่ยืนอยู่ด้านหน้าผม

         น่าน. ก็โรงงานอ่ะดิ จู่ๆก็ปิดลอยแพพนักงานซะงั้น พวกเราทุกคนกำลังจะชิบหาย ตกงานแบบฟ้าผ่า

         เกม. เชี้ย! ปิดได้ยังไงวะพี่ แล้วเงินเดือนผมล่ะ

         น่าน. กูก็ไม่รู้เหมือนกัน กูก็ตกอยู่ในสภาพเดียวกับมึงนี่แหล่ะ

“เห้ย ทำไมพวกมึงไม่เข้าไปทำงานกันวะ มายืนมุงอะไรกันอยู่ตรงนี้”

เสียงพี่เข้มเพื่อนรุ่นพี่ผมอีกคนที่เพิ่งมาถึงโรงงาน ตะโกนถาม พี่เข้มเป็นเพื่อนกับพี่น่าน มักพูดภาษาไทยปนภาษาเมือง บางครั้งก็พูดภาษาใต้กับอีสานปนกัน ไม่รู้จริงๆว่าพี่เขาเป็นคนบ้านไหน ทั้งสองคนมีผิวสีเข้มหน้าออกทรงโจรคล้ายๆกัน

         น่าน. เข้าไปทำห่าอะไรล่ะ โรงงานปิด มึงก็อ่านป้ายดูสิ

         เข้ม. หมายความว่าไงวะ

         น่าน. ก็หมายความว่าไอ่โรงงานเนี่ยะ มันโกงพวกเราไง

         เข้ม. ไอ้เหี้ย!! เรื่องจริงเหรอวะเนี่ย

         น่าน. เออดิ ไม่มีอะไรจะจริงไปมากกว่านี้แล้ว

         เข้ม. อะไรวะ! ละ.. แล้วพวกมึงโทรหาผู้บริหารรึยัง

         น่าน. โทรไปแล้ว แต่ไม่มีใครรับ

         เกม. ลองโทรหาเสมียนไหมพี่ 

“พี่นี้แหล่ะเสมียน”

น้าผู้หญิงใส่สูท รองเท้าส้นสูง มัดผมเพร้าเรียบร้อยที่ยืนอยู่ข้างหน้าหันกลับมาตอบผม

         เสมียน. พี่ก็ยังไม่ได้รับเงินเดือนเหมือนกัน ไหนจะค่ารถ ค่าเช่าบ้าน ค่าน้ำ ค่าไฟ ค่านมลูก โอ้ย! ฉันจะบ้าตายอยู่แล้วเนี่ย

         เข้ม. นี้พวกเราโดนโกงจริงๆเหรอว่ะเนี่ย

         น่าน. ใจเย็นทุกคน พรุ่งนี้กูจะไปฟ้องกระทรวงแรงงาน 

ขณะที่ทุกคนกำลังโวยวาย หูผมมันก็อื้อไปหมด ใจผมเต้นแรง ท้องฟ้าเริ่มกลายเป็นสีเหลือง ผมรู้สึกแน่นหน้าอกและหายใจหอบ จากนั้นภาพก็ตัดไป

รู้สึกตัวอีกที ผมก็มานอนกองอยู่ที่พื้นข้างประตูรั้วของโรงงาน โดยมีพี่เข้มกับพี่น่านคอยพัดและโบกยาดมให้

         น่าน. เป็นไงบ้างไอ่น้อง

ผมค่อยๆลุกขึ้นนั่งอย่างหมดแรง

         เกม. ผมเป็นลมเหรอพี่

พี่เข้มถอนหายใจ

         เข้ม. พวกกูตกใจหมดเลย นึกว่ามึงจะช็อกจนตายห่าไปซะแล้ว

         น่าน. ไม่เป็นไรนะน้อง ใจเย็นๆ เครียดไปก็เท่านั้น ตกงานก็หางานใหม่ได้ ถ้าเองไม่มีที่ไปจริงๆ มาอยู่กับกูก่อนก็ได้ 

         เข้ม. ใช่ ถ้าชีวิตนี้ยังไม่ตาย ก็สู้ต่อไป

ถึงแม้เหล่าพนักงานจะยืนประท้วงหน้าโรงงานนานสักแค่ไหน ก็ไม่ได้ช่วยอะไร ทุกคนจึงถอดใจและทยอยแยกย้ายกันกลับบ้าน

ผมเดินคอตกไปตามทางบนถนนอย่างคนหมดอาลัยตายอยาก ในใจรู้สึกเคว้งคว้าง วิตกกังวลจนอยากจะเป็นลมไปอีกรอบ นี้สินะที่เขาเรียกว่า ล้มทั้งยืน

ในใจผมคิดแต่ว่าจะไปอยู่ที่ไหนถ้าไม่มีเงินจ่ายค่าหอ จะไปอยู่กับพี่น่าน ผมก็เกรงใจ เพราะเขาอยู่กับลูกกับเมีย แล้วจะไปหาสมัครงานใหม่ที่ไหน เห้อ...ทำไมชีวิตผมถึงต้องมาเจอเรื่องเฮงซวยอะไรแบบนี้ด้วยว่ะเนี่ยย....

ผมกลับมาถึงห้องเน่าๆ ในหอพักเล็กๆที่ผมเช่าอยู่ อย่างน้อยก็โชคดีที่ยังมีที่ให้ซุกหัวนอน ผมล้มตัวลงนอนบนที่นอนแข็งๆอย่างหมดแรง “ทำไมอากาศมันร้อนแบบนี้นะ” ผมเอื้อมมือไปกดเปิดพัดลมที่อยู่ข้างๆ แต่ก็ต้องแปลกใจเพราะพัดลมดันเปิดไม่ติด ทำไมพัดลมถึงเปิดไม่ติด หรือว่าไฟดับ ผมจึงลุกขึ้นไปเปิดไฟ 

ก๊อกแกรก ก๊อกแกรก…(เสียงกดสสวิตช์ไฟ)

         เกม. เชี้ย! ไฟดับเหรอวะ

คนอะไรมันจะซวยขนาดนี้ ตกงานยังไม่พอ ไฟห้องดันมาดับอีก

ผมยืนทำใจอยู่สักพักก็เดินเข้าห้องน้ำ กะว่าจะเข้าไปล้างหน้าล้างตาสักหน่อย แต่แล้วผมก็ต้องผิดหวังรอบที่ล้าน

         เกม. น้ำไม่ไหล... สัส!

ไฟไม่มี น้ำไม่ไหล อากาศร้อน แล้วกรูจะอยู่ยังไงวะเนี่ยย....พระเจ้า ช่วยผมด้วย!!!

ผมตัดสินใจเดินออกไปถามเจ้าของหอพักเรื่องไฟและน้ำ เจ้เจ้าของหอนั่งอยู่ในออฟฟิตทำหน้าตึงๆใส่เมื่อเห็นผม

         เกม. เจ้ครับ หอไฟดับเหรอเจ้ ห้องผมน้ำไฟไม่ไหลเลย

         เจ้เจ้าของหอ. ไฟหอมันไม่ได้ดับหรอก.... 

         เกม. งั้นแสดงว่า ดับห้องผมห้องเดียวเหรอเจ้

         เจ้. ก็เองไม่ได้จ่ายค่าน้ำค่าไฟ เขาก็มายกหม้อแปลงห้องแกออกไปน่ะสิ แล้วค่าหอฉันเดือนที่แล้วเองก็ยังค้างอยู่เลย ถ้าไม่จ่ายก็เตรียมตัวย้ายออกไปเถอะ

พูดเสร็จเจ้แกก็ปิดประตูใส่หน้าผมทันที

ตัดภาพมาที่หอพี่อ้าย (ลูกสาวของป้า)

ผมยืนอยู่หน้าประตูห้องพี่อ้ายอย่างกล้าๆกลัวๆ ก่อนจะตัดสินใจเคาะประตู

ก๊อกๆๆ... (เสียงเคาะประตู)

พี่อ้ายเปิดประตูออกมาเจอผมก็แปลกใจ

         อ้าย. อ้าว! เกม จะมาทำไมไม่โทรบอกพี่

ผมพูดอะไรไม่ออก ได้แต่ยืนทำหน้าเศร้าอยู่หน้าประตู

         อ้าย. เป็นอะไรหรือเปล่าเกม มีเรื่องอะไรหรือเปล่า?.... เข้ามาก่อนมา เดี๋ยวพี่หาอะไรให้กิน

พี่อ้ายยกน้ำกับขนมมาให้ผมกิน ผมกล่าวขอบคุณก่อนที่จะเอ่ยถาม

         เกม. พี่ครับ ผมมีเรื่องอยากจะรบกวน

         อ้าย. มีเรื่องอะไรล่ะ ว่ามา

         เกม. ช่วงนี้ผมขอมาอยู่กับพี่ก่อนได้ไหม

         อ้าย. ห๊ะ!?

         เกม. ผมขอโทษนะพี่ที่มารบกวนพี่แบบนี้ แต่ตอนนี้ผมตกงาน น้ำไฟที่หอก็ถูกตัดเพราะผมไม่มีเงินจ่าย 

         อ้าย. เดี๋ยวๆ เกมตกงานเหรอ ตกงานได้ไง

         เกม. ก็...โรงงานที่ผมทำอยู่เขาเจ๊งอ่ะพี่ เขาก็เลยปิดโรงงานหนี พนักงานทุกคนที่อยู่ที่นั้นตกงานกันหมดเลยพี่ ตอนนี้เดือดร้อนกันทุกคนเลย

         อ้าย. ตายแล้ว! พี่เห็นแต่ในข่าว ไม่คิดว่าจะมาเกิดกับน้องตัวเอง แล้วติดต่อพวกเจ้าของโรงงานได้ไหม

         เกม. ไม่ได้เลยพี่ เขายังไม่ได้จ่ายเงินเดือนผมด้วย

พี่อ้ายถอนหายใจ

         อ้าย. แล้วแกไม่ได้จ่ายค่าหอมากี่เดือนแล้ว

         เกม. ค่าหอเดือนเดียว แต่ค่าน้ำกับค่าไฟ จะเข้าเดือนที่สามแล้วพี่... ผมเห็นพี่อยู่คนเดียว ผมขอมาอยู่ด้วยชั่วคราวได้ไหม คนอื่นผมเกรงใจ ผมไม่กล้าไปอยู่ด้วย ผมขอโทษนะพี่ 

         อ้าย. ไม่เป็นไร มาอยู่กับพี่ก่อนก็ได้ 

         เกม. ขอบคุณมากนะพี่ ผมสัญญาว่าถ้าผมหางานใหม่ทำได้เมื่อไหร่ ผมจะรีบย้ายออกทันที

         อ้าย. เออหน่า ไม่เป็นไร ไม่ต้องรีบก็ได้ แกก็น้องฉันนั้นแหล่ะ แล้วหอเก่าแกล่ะ จะย้ายออกเลยไหม

         เกม. ก็คงต้องย้ายออกก่อนครับ

พี่อ้ายพยักหน้าเข้าใจ

         อ้าย. อ้อ.. พอดีเลย ร้านอาหารที่พี่ทำงานอยู่ เขาต้องการพนักงานส่งของแบบพาทไทม์ เกมไปทำที่นั้นก่อนก็ได้นะ

         เกม. เห้ย! จริงดิพี่ ทำครับ ผมทำ

ผมดีใจมาก อย่างน้อยก็มีงานทำชั่วคราว ผมจึงรีบตกปากรับคำไปในทันที

.........................

หลังจากย้ายมาอยู่หอพี่อ้าย ผมก็ต้องซื้อของกินเข้าหอ ผมรบกวนพี่อ้ายแค่เรื่องที่อยู่อาศัยเท่านั้น ส่วนค่าอาหารผมรับผิดชอบในส่วนของผมเอง

เดินเลือกของอยู่นานผมก็หยิบมาทั้งเนื้อหมูและไก่ที่อยากจะกิน แต่พอถึงเวลาที่จะต้องจ่ายตังค์ ผมก็นึกขึ้นได้ว่าช่วงนี้ผมตกงาน อย่าเพิ่งซื้ออาหารไปเยอะจะดีกว่า ว่าแล้วผมก็หยิบพวกเนื้อออก ในตะกร้าตอนนี้มีเพียงไข่กับข้าวสาร “เอาวะ ทนกินข้าวไข่เจียวซ้ำกันทุกวันสักเดือนหนึ่ง คงไม่ตายหรอก อย่างน้อยก็ยังมีข้าวกิน” 

ณ ร้านอาหาร

วันนี้เป็นวันแรกที่ผมทำงานเป็นคนส่งอาหารที่ร้านอาหารที่พี่อ้ายทำงานอยู่ ชื่อร้าน “กินไทย” พี่อ้ายเป็นพนักงานต้อนรับที่ร้านอาหารแห่งนี้

         อ้าย. มีออเดอร์ให้ไปส่งอาหารที่ตึกหกหลี่ยม แต่ลูกค้าสั่งอาหารชุดใหญ่มาก เกมไปส่งคนเดียวไหวไหม

พี่อ้ายเรียกพร้อมกับโชว์กล่องอาหารชุดใหญ่หลายกล่องให้ผมดู

         เกม. ได้ๆพี่ ว่าแต่...ส่งที่ตึกไหนนะพี่

         อ้าย. ก็ตึกหกเหลี่ยมไง

         เกม. ห๊ะ?

         อ้าย. ก็ตึกของบริษัท HO ไง เขาเรียกตึกหกเหลี่ยมกัน นี้แกอย่าบอกนะว่าแกไม่รู้จักอ่ะ

         เกม. ผมคุ้นๆ แต่ไม่รู้ว่าตึกมันอยู่ตรงไหน

         อ้าย. ตึกเขาออกจะดัง แกไปอยู่ไหนมาเนี่ย....เอางี้ ฉันกดแมพให้ แล้วแกก็ตามแมพในมือถือไป ถ้าเจอตึกใหญ่ๆรูปทรงหกเหลี่ยมเมื่อไหร่ นั้นแหล่ะ ตึก HO สังเกตไม่อยากหรอก

         เกม. โอเคครับพี่

ตึก HO เหรอ ชื่อของตึกนี้เหมือนผมเคยได้ยิน แต่จำไม่ได้ว่าได้ยินมาจากที่ไหน ตึกนั้นหาได้ไม่ยากตามที่พี่อ้ายบอกจริงๆด้วย ขับรถเข้ามาใจกลางเมืองก็เจอเลย ตึกใหญ่ขนาดนี้ ทำไมไม่เคยสังเกตเห็นกันนะ

ผมตกตะลึงกับความอลังการของตึกเมื่อเงยหน้าขึ้นไปมองตึกสูงใหญ่ทรงหกเหลี่ยม เหงนหน้าจนปวดคอแทบจะมองไม่เห็นยอดตึกเพราะสูงมาก ก่อนจะหิ้วกล่องอาหารลงจากรถแล้วเดินไปที่หน้าตึก มีพนักงานหญิงใส่สูดแต่งตัวดูดีคนหนึ่งวิ่งออกมาหาผม

         พนักงาน. มาจากร้านกินไทยใช่ไหมคะ

         เกม. อ่อ ใช่ครับ ผม..มาส่งอาหารครับ

         พนักงาน. ค่ะ เดี๋ยวรบกวนตามพี่ขึ้นไปที่ชั้นบนนะคะ

ว่าแล้วผมก็เดินตามพนักงานไปที่หน้าลิฟต์ เธอกดชั้นที่ 27 ซึ่งก็สูงอยู่พอสมควร ตึกนี้มีอย่างต่ำก็น่าจะสักประมาณ 50 ชั้น

         พนักงาน. มาค่ะ เดี๋ยวพี่ช่วยถือ

         เกม. มะ..ไม่เป็นไรครับ ผมถือเองก็ได้ครับ ขอบคุณครับ

         พนักงาน. ไหวแน่นะคะ

         เกม. ครับ(ยิ้ม) 

เปิดลิฟต์มาผมก็พบกับห้องโถงใหญ่ที่มีผนังเป็นกระจกใสล้อมรอบ มองเห็นวิวมหานครได้ทั้งเมือง มีโคมไฟแชนดาเรียตกแต่งอยู่ด้านบนอย่างสวยงาม ภายในโถงมีการตกแต่งที่ทันสมัย ก่อนจะเดินตามพี่พนักงานไปที่ประตูบานใหญ่ตรงสุดทางเดิน

ก๊อกๆๆ...(เสียงเคาะประตู)

พนักงาน. ขออณุญาติค่ะ

พนักงานเคาะประตูก่อนจะเปิดประตูและพาผมเดินเข้าไปข้างในห้องที่ดูเหมือนจะเป็นห้องประชุมใหญ่สำหรับผู้บริหารหรือไม่ก็พวก CEO คนสิบกว่าคนที่นั่งอยู่ในห้องประชุมต่างดูเป็นคนใหญ่คนโตกันทั้งนั้น ผมไม่กล้ามองหน้าหรือสบตาใคร ได้แต่เดินก้มหน้าและทำหน้าที่ของผมนั้นก็คือการส่งอาหาร 

         เกม. ให้ผมเอาไปวางไว้ตรงไหนเหรอครับ

         พนักงาน. ตรงโต๊ะที่อยู่กลางห้องประชุมค่ะ

ผมค่อยๆยกกล่องอาหารและเดินเข้าไป ด้วยความรีบเพราะกลัวลูกค้าจะไม่พอใจหากขนอาหารช้า ทำให้ผมสะดุดล้มต่อหน้าต่อตาผู้คนทั้งหมดที่อยู่ในห้องประชุม

ปึ๊ก!!....(เสียงเกมสะดุดล้ม)

กล่องอาหารหล่นกระจาย อาหารทั้งหมดหกเละเทะเต็มพื้นห้องที่เป็นพรม ผมนอนคว่ำหน้าอยู่ที่พื้น ทุกคนในห้องต่างหันมามอง มีบางคนวิ่งมาช่วยพยุงผมให้ลุกขึ้น 

         เกม. อะ!..ขอโทษครับ ผะ..ผม ผมขอโทษจริงๆครับ! ผมไม่ได้ตั้งใจ เดี๋ยวผมจะรีบกลับไปรับออเดอร์แล้วมาส่งให้ใหม่นะครับ

ผมรีบและพยายามเก็บเศษอาหารใส่กล่องด้วยความรู้สึกผิด มือผมสั่นไปหมดเพราะตกใจ ไม่รู้จะทำยังไง ผมกลัวลูกค้าโมโหผมมากๆ ถ้าทางร้านรู้เรื่องเข้า ผมคงโดนไล่ออกทันที ค่าอาหารก็แพงซะด้วย ผมคงไม่มีปัญญาจ่ายชดใช้ค่าเสียหาย 

         “คุณครับ ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมจัดการเอง”

เสียงชายหนุ่มปริศนาดังมาจากที่นั่งด้านบนสุดของห้องประชุม เดาว่าน่าจะเป็นคนสำคัญของบริษัทนี้ แต่ผมไม่ได้เงยหน้าขึ้นไปมองเพราะมัวแต่เก็บเศษอาหารอยู่

         พนักงาน. น้องคะ ไม่ต้องเก็บก็ได้ค่ะ การประชุมจะเริ่มแล้ว น้องตามพี่ออกมาก่อนนะคะ

         เกม. แต่..

         พนักงาน. มาเถอะค่ะ

         เกม. เอ่อ...กะ..ก็ได้ครับ

เสียงพี่พนักงานเขาดูจริงจัง ผมจึงยอมเดินตามเธอออกไป ถึงแม้จะกังวลกับเศษอาหารที่ยังเก็บไม่เสร็จอยู่ก็ตาม ก่อนออกไปผมไม่ลืมที่จะโค้งคำนับและขอโทษคนในห้องประชุมอีกรอบ 

พี่พนักงานเดินออกมาส่งผมถึงหน้าบริษัท

         เกม. คือ... ผมต้องขออภัยด้วยจริงๆนะครับ ผมผิดเอง เดี๋ยวเรื่องค่าอาหารผมจะรับผิดชอบเองนะครับ

พี่พนักงานยิ้มก่อนจะกล่าว     

พนักงาน. ไม่เป็นหรอกค่ะ น้องไม่ต้องห่วง ที่บริษัทเขามีแม่บ้านคอยทำความสะอาดให้อยู่แล้ว ส่วนเรื่องค่าอาหารประธานเขาสั่งให้พี่จ่ายเต็มจำนวนค่ะ 

ว่าแล้วพี่พนักงานเขาก็ยื่นเงินค่าอาหารให้กับผม

         พนักงาน. นี้ค่ะ ค่าอาหาร

         เกม. ขอบพระคุณมากๆเลยนะครับ

ผมน้อมรับด้วยความเกรงใจ

         เกม. เอ๊ะ?..พี่ครับ เงินมันเกินมาสองพันอ่ะครับ

         พนักงาน. อ๋อ...อันนั้นเป็นทิปค่ะ ประธานเขาฝากมาให้

         เกม. โอโห้..ถ้าอย่างงั้นผมฝากขอบคุณท่านประธานด้วยนะครับ

         พนักงาน. (ยิ้ม) ค่ะ คุณเจนภพเขาก็เป็นคนใจดีแบบนี้แหล่ะค่ะ พี่ขอตัวก่อนนะคะ

         เกม. ครับ(ยิ้ม)

ว่าแล้วพี่พนักงานก็เดินจากผมไป “เจนภพเหรอ......คงจะเป็นคนชื่อเหมือนล่ะมั้ง”

ตัดภาพมาที่หอ ผมนั่งกินข้าวกับพี่อ้ายด้วยความหิวโหยเพราะเหนื่อยมาทั้งวัน

         อ้าย. กินช้าๆสิ เดี๋ยวก็ติดคอตายหรอก

         เกม. ก็ผมหิวนิพี่

         อ้าย. ทำงานวันนี้ เป็นไงบ้าง สนุกไหม

         เกม. ขับรถส่งอาหารเนี่ยนะสนุก เหนื่อยจะตาย

         อ้าย. แหม่..ฉันแซวแกเล่นเฉยๆหน่า..

         เกม. พี่? วันนี้มีลูกค้าคนไหนโทรมาบ่นเรื่องอาหารกับทางร้านไหม

         อ้าย. ก็ไม่มีนะ ทำไมเหรอ

         เกม. เปล่า...ไม่มีอะไร

         อ้าย. ไม่มีแน่นะ

         เกม. ครับ ผมถามเฉยๆ

ผมไม่กล้าบอกเรื่องที่ผมล้มตอนส่งอาหารให้พี่อ้ายฟัง

         เกม. อ้อ.. พี่

         อ้าย. หื้อ?

         เกม. ตอนผมไปส่งอาหารที่ตึกหกเหลี่ยม ข้างในตึกนี้แม่ง อย่างหรูเลย เป็นออฟฟิตที่น่าไปนั่งทำงานมากๆ ผมเห็นแล้วผมก็แบบ อยากจะเข้าไปทำงานอยู่ในบริษัทนั้นเลยอ่ะ 

         อ้าย. ตึกใหญ่ขนาดนั้น ยังไงก็หรูอยู่แล้ว แต่ฉันก็ไม่เคยได้เข้าไปเลยนะ แกโชคดีนะเนี่ยที่ได้เข้าไปเห็นข้างใน

         เกม. แล้วก็ตอนส่งอาหารอ่ะ ประธานของบริษัทนั้นเขาให้ทิปผมมาตั้งสองพัน โคตรเยอะ....

พี่อ้ายได้ยินก็ตาโต      

อ้าย. สองพันเลยเหรอ!

เกม. ใช่ โคตรใจดีเลย

         อ้าย. เป็นโชคของแกด้วยแหล่ะ

เกม. เห้อ...(ถอนหายใจ) ถ้าผมได้ทำงานที่นั้นก็คงจะดี 

อ้าย. ทำไมไม่ลองสมัครดูล่ะ 

เกม. องค์กรใหญ่ๆแบบนั้นเข้ายากจะตาย อย่างผมไม่มีปัญญาหรอก สมัครไปเขาก็ไม่รับ ผมไม่ได้เรียนมหาลัยด้วยซ้ำ คงทำได้แค่ฝัน..

         อ้าย. มันก็ไม่แน่หรอก...

ผมได้แต่ส่ายหัวให้กับชีวิตของตัวเอง

วันต่อมา ผมก็ออกมาส่งอาหารเหมือนเดิม หลังเสร็จงานผมกะว่าจะไปซื้อเนื้อหมูกรอบของโปรดมากินสักหน่อยหลังจากที่ทนกินข้าวไข่เจียวมาหลายวัน เพราะไหนๆก็ได้ทิปมาแล้วตั้งสองพันบาท 

กริ่งงง กริ่งง...(เสียงโทรศัพท์) 

เกม. ฮัลโหลครับพี่น่าน

น่าน. ไง ไอ่น้อง กูมีข่าวดีจะมาบอก

เกม. ข่าวดีอะไรเหรอพี่?

น่าน. มีคนมาซื้อโรงงานต่อจากเจ้าของเก่า แล้วเจ้าของคนใหม่เขาก็ใจดี ประกาศรับพนักงานเก่าทุกคนเข้าทำงานเหมือนเดิม พวกเราไม่ตกงานกันแล้วนะเว้ย

เกม. เห้ย!..จริงดิพี่!!

ผมดีใจมากจนน้ำตาคลอเบ้า มือไม้สั่นไปหมด นี้ผมรอดตายแล้วจริงๆใช่ไหม

ผมรีบวิ่งไปหาพี่อ้ายที่หน้าร้าน

         เกม. พี่อ้าย! พี่อ้าย!

         อ้าย. อะไร!

         เกม. ผมไม่ตกงานแล้วพี่ ที่โรงงานผมมีคนมาซื้อต่อแล้วเขารับพนักงานเก่าทุกคนเข้าทำงานหมดเลย

         อ้าย. จริงเหรอ! ดีใจด้วยนะเกม.. งั้นก็แสดงว่าแกจะไม่มาทำงานส่งอาหารแล้วเหรอ

         เกม. ก็คงจะอย่างนั้นแหล่ะครับพี่ แต่ถ้าช่วงเสาร์อาทิตย์ถ้าคนไม่พอ พี่เรียกผมมาทำแทนได้นะ

         อ้าย. ได้ๆ...ดีแล้วๆ เห็นแกมีงานทำ ฉันก็โล่งใจ 

         เกม. แต่ผมขออยู่ห้องกับพี่ก่อนนะ ถ้าผมได้เงินเดือนผมจะช่วยพี่จ่ายค่าห้องคนละครึ่ง

         อ้าย. ได้.. ไม่มีปัญหา แล้วแต่แกเถอะ แต่หอพี่อยู่ไกลจากที่ทำงานแกมากเลยนะ แกจะเดินทางไหวเหรอ

         เกม. ไม่เป็นไรพี่ ผมไหว

………………………….