ลำดับตอนที่ #11
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : นํ้าตาแห่งความสุขและ....(สุดท้าย)เสียงหัวเราะในวันวาน
1 ปีต่อมา
“จิเอะๆ”โทมะเรียก
“เอ๋”
“นึกอะไรเหรอ”โทมะถาม
“อือ นึกถึงยูซาคุน่ะ”จิเอะบอก
“เร็วๆเถอะ เดี๋ยวไม่ทันหรอก”โทมะบอกแล้วจูงมือจิเอะไป
“โทมะ รักฉันรึเปล่า”จิเอะถาม
“พูดอะไรน่ะ ก็รู้ๆอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ รักมากน่ะ”โทมะบอกพร้อมกับเขินนิดๆ
“ฮิ”จิเอะชอบใจที่โทมะเขิน
++++โบสถ์++++
“เจ้าบ่าวจะสาบานรึไม่ว่าจะร่วมทุกข์ร่วมสุขกับเจ้าสาวตลอดชีวิตจะหาไม่”บาทหลวงถาม
“ครับ”เสียงใสๆของโทมะดังขึ้น
“แล้วเจ้าสาวจะสาบานรึไม่ว่าจะร่วมทุกข์ร่วมสุขกับเจ้าบ่าวจนตลอดชีวิตจะหาไม่”บาทหลวงถาม
“แน่นอนค่ะ”จิเอะตอบ
“งั้นก็จูบสาบานได้”บาทหลวงบอก
แล้วทั้งสองก็จูบกันท่ามกลางโบสถ์แห่งหนึ่งที่มีเสียงนกร้องดังตลอดพิธี
เหมือนเสียงบรรเลงแห่งความสุขที่คงอยู่ไปชั่วนิรันดร์
18 ปีต่อมา
“เข้าขั้นโคม่าแล้ว”หมอบอก
“ต้องช่วยจิเอะให้ได้นะ”โทมะตะโกนบอก
“โทมะคุง เรียกยูซาคุมาแล้วใช่มั้ย”โยโกะถาม
“ครับ ผมโทรตั้งแต่เมื่อวานแล้ว อีกประมาณ 2 ชั่วโมงน่าจะมาถึง”โทมะบอก
“โทมะๆ”มากิที่รีบวิ่งมาเรียก
“มากิ”โทมะเรียกอย่างดีใจ
“จิเอะเป็นไงบ้าง”มากิถาม
“เข้าขั้นโคม่าแล้ว”โทมะบอก
“แล้วพวกลูกๆล่ะ”มากิถาม
“นั่นไง นอนอยู่ที่เก้าอี้”โทมะบอกพร้อมกับชี้ไปที่เด็กฝาแฝดชายหญิงที่นอนพิงกันอยู่
“หน้าเหมือนจิเอะเลยนะ”มากิบอก
“อืม แต่โชคไม่ดีเลย จิเอะต้องเทียวเข้าเทียวออกโรงพยาบาลจนพวกนี้ต้องคอยพยาบาล”โทมะบอก
“นิสัยเหมือนจิเอะเปี๊ยบเลยนะ”มากิบอกแล้วหัวเราะ
“นายก็ไม่แต่งงานสักทีนะ”โทมะหยอก
“จะให้แต่งกับใครล่ะ ในเมื่อคนที่ผมรักมีเพียงจิเอะเท่านั้น”มากิบอกอย่างเศร้าๆ
“อามากิคะ”ลูกของจิเอะเรียก
“อะไรเหรอ”มากิถาม
“คุณแม่จะฟื้นมั้ยคะ”เด็กผู้หญิงคนนั้นถาม
“ไม่รู้สิ”มากิตอบอย่างไม่ได้ให้ความหวัง
1.29 ชั่วโมงต่อมา
“หมอคงจะช่วยได้แค่นี้นะ”หมอบอก
“อะไรกันน่ะ”โทมะพูดทรุดลงกับเก้าอี้
“เข้าไปหาคนไข้หน่อยสิ คนที่ชื่อโทมะ มากิแล้วก็ยูซาคุ”หมอบอก
“ยูซาคุยังไม่มาเลย ช่วยอีกไม่ได้รึไง”โทมะถามจะเอาเรื่องกับหมอ
“โทมะ ไม่เอาน่า”มากิบอกให้ใจเย็นๆ
“เข้าไปหาจิเอะก่อนเถอะ”มากิบอก
++++ห้อง I.C.U.++++
“โทมะ มากิ โทจิกับจิเมะ”จิเอะเรียก
“จิเอะ ยูซาคุยังไม่มาเลย”โทมะบอก น้ำตาไหล
“ไม่เป็นไร ยูซาคุคงไม่กลับมาหรอก ต้องรออีกตั้ง 2 ปีแน่ะ”จิเอะบอกแล้วหัวเราะแห้งๆ
“คุณแม่”โทจิกับจิเมะเรียก
“อะไร ไม่เห็นต้องร้องไห้เลยนี่นา แค่ก”จิเอะเริ่มหอบเพราะไม่ได้ใส่เครื่องช่วยหายใจ
“จิเอะ ถึงคุณจะอยากให้คุณเกลียดผมแค่ไหนผมก็ไม่มีวันเกลียดคุณลงหรอก มีแต่จะดันทุรังรักคุณมากขึ้นอีก”มากิบอก
“ฮึ มีแต่คนดื้อกันจังเลยนะ”จิเอะบอก
“รออีกหน่อยสิ จิเอะ ยูซาคุจะกลับมาหาแล้ว”โยโกะบอกอย่างรอสิ่งปาฏิหารย์
“จิเอะ”เสียงชายที่ไม่ได้ยินมาเนิ่นนานดังขึ้น
“ยูซาคุ”จิเอะเรียก
“จิเอะ ทำไมล่ะ ไหนว่าอีก 2 ปีไง ทำไมๆต้องเป็นแบบนี้”ยูซาคุตะโกน
“อย่าพูดอย่างนั้นสิ ถึงยังไงฉันจะตายแล้วขอตายสงบๆหน่อยได้มั้ย”จิเอะบอก
“จิเอะ”โทมะเรียก
“หือ ไม่ไหวแล้วล่ะ ง่วงนอนเหลือเกิน”ว่าแล้วจิเอะก็ค่อยๆหลับตาลงอย่างช้าๆ
“(จิเอะ)โทมะฉันไม่ให้เธอไป โทมะฉันรักเธอ แล้วความรู้สึกของเธอล่ะ (โทมะ)ฉันรักเธอจิเอะ
รักมาก (ยูซาคุ)จิเอะอีก 21 ปีมาเจอกันใหม่นะ (มากิ)จิเอะมีแต่ผมจะรักคุณมากยิ่งขึ้นนะ
(ยูซาคุ)เพราะอย่างนี้ถึงได้ชอบจิเอะไง ไม่ว่าจะแต่งงานไปแล้วก็ยังคงรักอยู่”
สติสัมปชัญญะของจิเอะค่อยๆนึกคำพูดเหล่านี้ขึ้นมา
“ดีใจที่ทุกคนมานะ”จิเอะพูดเบาๆขณะหลับตา
5 นาทีต่อมา ทั้งห้องอยู่ในความเงียบมาตลอด ไม่มีแม้เสียงพูดคุยอะไรทั้งสิ้น เงียบแม้แต่ลมหายใจเบาๆแผ่วๆก็ยังได้ยิน
“จิเอะ”โทมะเรียก
“...............”ไม่มีเสียงตอบกลับมา
“จิเอะ”โทมะเรียกขึ้นอีก
“จิเอะ กลับมานะ”โทมะร้อง
“โทมะไม่เอาน่า”โยโกะบอก
“อึก ฮือ คุณแม่”ลูกๆของจิเอะร้องไห้
“จิเอะ ไปสงบนะ”ยูซาคุบอก
“จิเอะ”มากิพูดขึ้นช้าๆเพื่อไว้อาลัย
“จิเอะ ผมรักคุณนะ”โทมะพูดครั้งสุดท้ายก่อนจะออกมานอกห้องพร้อมกับทุกคน
“โทมะ มากิ ยูซาคุ โทจิ จิเมะ มาเอะ(ลูกสาวคนโตไปเรียนที่ต่างประเทศ-ไม่ได้มา)
คุณพ่อ คุณแม่ ทุกคน ขอบคุณนะคะที่รักหนู
จิเอะอยากจะอยู่ให้นานกว่านี้ แต่ร่างกายของจิเอะเองที่มีปัญหา จิเอะจะไปพบพ่อที่สวรรค์
พระเจ้าคงจะต้องนำทางให้ฉันแน่ นี่ฉันคงทำให้ทุกคนเจ็บปวดอีกแล้วสิเนี่ย
แย่จัง ทั้งๆที่มากิกับยูซาคุน่าจะเลิกรักฉันไปแล้วแท้ๆน้า ทำไมถึงยังรักฉันอีกล่ะ
โทมะ เธอจะลืมฉันรึเปล่าน้า ต่อจากนี้อีก 10 ปี 20 ปีจะจำฉันได้มั้ยน้า
หรือว่าจะลืมจนแม้แต่ชื่อก็ยังนึกไม่ออก เอาเถอะ ยังไงฉันก็รักเธอนะโทมะ”
.....................................................................
รักนิรันดร์ รักตลอดกาล รักมากมายจนรับไม่ไหว
คุณเคยเชื่อรักพวกนี้ไหม
คุณเคยสัมผัสรักเหล่านี้บ้างไหม
หากแต่หัวใจทั้ง 4 ดวงน้อยๆนี้
ได้สัมผัสถึงคำว่ารักที่ยิ่งใหญ่
ได้รู้สึกวิเศษในคำว่ารักอย่างถอนตัวไม่ขึ้น
แม้จะเป็นรักที่เจ็บปวดก็ยังคงรักต่อไป
ถึงแม้จะรู้ว่าตอนสุดท้ายแล้วรักนี้จะลงเอยอย่างไร
ถึงแม้จะรู้ว่าตนเองต้องเผชิญกับความเจ็บปวดมากแค่ไหน
หากแต่ยังยึดมั่นในรักที่ให้โดยไม่หวังผลตอบแทน
รักต่อไป รักตลอดไป....................................
.......................................นิรันกาล.......
“จิเอะๆ”โทมะเรียก
“เอ๋”
“นึกอะไรเหรอ”โทมะถาม
“อือ นึกถึงยูซาคุน่ะ”จิเอะบอก
“เร็วๆเถอะ เดี๋ยวไม่ทันหรอก”โทมะบอกแล้วจูงมือจิเอะไป
“โทมะ รักฉันรึเปล่า”จิเอะถาม
“พูดอะไรน่ะ ก็รู้ๆอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ รักมากน่ะ”โทมะบอกพร้อมกับเขินนิดๆ
“ฮิ”จิเอะชอบใจที่โทมะเขิน
++++โบสถ์++++
“เจ้าบ่าวจะสาบานรึไม่ว่าจะร่วมทุกข์ร่วมสุขกับเจ้าสาวตลอดชีวิตจะหาไม่”บาทหลวงถาม
“ครับ”เสียงใสๆของโทมะดังขึ้น
“แล้วเจ้าสาวจะสาบานรึไม่ว่าจะร่วมทุกข์ร่วมสุขกับเจ้าบ่าวจนตลอดชีวิตจะหาไม่”บาทหลวงถาม
“แน่นอนค่ะ”จิเอะตอบ
“งั้นก็จูบสาบานได้”บาทหลวงบอก
แล้วทั้งสองก็จูบกันท่ามกลางโบสถ์แห่งหนึ่งที่มีเสียงนกร้องดังตลอดพิธี
เหมือนเสียงบรรเลงแห่งความสุขที่คงอยู่ไปชั่วนิรันดร์
18 ปีต่อมา
“เข้าขั้นโคม่าแล้ว”หมอบอก
“ต้องช่วยจิเอะให้ได้นะ”โทมะตะโกนบอก
“โทมะคุง เรียกยูซาคุมาแล้วใช่มั้ย”โยโกะถาม
“ครับ ผมโทรตั้งแต่เมื่อวานแล้ว อีกประมาณ 2 ชั่วโมงน่าจะมาถึง”โทมะบอก
“โทมะๆ”มากิที่รีบวิ่งมาเรียก
“มากิ”โทมะเรียกอย่างดีใจ
“จิเอะเป็นไงบ้าง”มากิถาม
“เข้าขั้นโคม่าแล้ว”โทมะบอก
“แล้วพวกลูกๆล่ะ”มากิถาม
“นั่นไง นอนอยู่ที่เก้าอี้”โทมะบอกพร้อมกับชี้ไปที่เด็กฝาแฝดชายหญิงที่นอนพิงกันอยู่
“หน้าเหมือนจิเอะเลยนะ”มากิบอก
“อืม แต่โชคไม่ดีเลย จิเอะต้องเทียวเข้าเทียวออกโรงพยาบาลจนพวกนี้ต้องคอยพยาบาล”โทมะบอก
“นิสัยเหมือนจิเอะเปี๊ยบเลยนะ”มากิบอกแล้วหัวเราะ
“นายก็ไม่แต่งงานสักทีนะ”โทมะหยอก
“จะให้แต่งกับใครล่ะ ในเมื่อคนที่ผมรักมีเพียงจิเอะเท่านั้น”มากิบอกอย่างเศร้าๆ
“อามากิคะ”ลูกของจิเอะเรียก
“อะไรเหรอ”มากิถาม
“คุณแม่จะฟื้นมั้ยคะ”เด็กผู้หญิงคนนั้นถาม
“ไม่รู้สิ”มากิตอบอย่างไม่ได้ให้ความหวัง
1.29 ชั่วโมงต่อมา
“หมอคงจะช่วยได้แค่นี้นะ”หมอบอก
“อะไรกันน่ะ”โทมะพูดทรุดลงกับเก้าอี้
“เข้าไปหาคนไข้หน่อยสิ คนที่ชื่อโทมะ มากิแล้วก็ยูซาคุ”หมอบอก
“ยูซาคุยังไม่มาเลย ช่วยอีกไม่ได้รึไง”โทมะถามจะเอาเรื่องกับหมอ
“โทมะ ไม่เอาน่า”มากิบอกให้ใจเย็นๆ
“เข้าไปหาจิเอะก่อนเถอะ”มากิบอก
++++ห้อง I.C.U.++++
“โทมะ มากิ โทจิกับจิเมะ”จิเอะเรียก
“จิเอะ ยูซาคุยังไม่มาเลย”โทมะบอก น้ำตาไหล
“ไม่เป็นไร ยูซาคุคงไม่กลับมาหรอก ต้องรออีกตั้ง 2 ปีแน่ะ”จิเอะบอกแล้วหัวเราะแห้งๆ
“คุณแม่”โทจิกับจิเมะเรียก
“อะไร ไม่เห็นต้องร้องไห้เลยนี่นา แค่ก”จิเอะเริ่มหอบเพราะไม่ได้ใส่เครื่องช่วยหายใจ
“จิเอะ ถึงคุณจะอยากให้คุณเกลียดผมแค่ไหนผมก็ไม่มีวันเกลียดคุณลงหรอก มีแต่จะดันทุรังรักคุณมากขึ้นอีก”มากิบอก
“ฮึ มีแต่คนดื้อกันจังเลยนะ”จิเอะบอก
“รออีกหน่อยสิ จิเอะ ยูซาคุจะกลับมาหาแล้ว”โยโกะบอกอย่างรอสิ่งปาฏิหารย์
“จิเอะ”เสียงชายที่ไม่ได้ยินมาเนิ่นนานดังขึ้น
“ยูซาคุ”จิเอะเรียก
“จิเอะ ทำไมล่ะ ไหนว่าอีก 2 ปีไง ทำไมๆต้องเป็นแบบนี้”ยูซาคุตะโกน
“อย่าพูดอย่างนั้นสิ ถึงยังไงฉันจะตายแล้วขอตายสงบๆหน่อยได้มั้ย”จิเอะบอก
“จิเอะ”โทมะเรียก
“หือ ไม่ไหวแล้วล่ะ ง่วงนอนเหลือเกิน”ว่าแล้วจิเอะก็ค่อยๆหลับตาลงอย่างช้าๆ
“(จิเอะ)โทมะฉันไม่ให้เธอไป โทมะฉันรักเธอ แล้วความรู้สึกของเธอล่ะ (โทมะ)ฉันรักเธอจิเอะ
รักมาก (ยูซาคุ)จิเอะอีก 21 ปีมาเจอกันใหม่นะ (มากิ)จิเอะมีแต่ผมจะรักคุณมากยิ่งขึ้นนะ
(ยูซาคุ)เพราะอย่างนี้ถึงได้ชอบจิเอะไง ไม่ว่าจะแต่งงานไปแล้วก็ยังคงรักอยู่”
สติสัมปชัญญะของจิเอะค่อยๆนึกคำพูดเหล่านี้ขึ้นมา
“ดีใจที่ทุกคนมานะ”จิเอะพูดเบาๆขณะหลับตา
5 นาทีต่อมา ทั้งห้องอยู่ในความเงียบมาตลอด ไม่มีแม้เสียงพูดคุยอะไรทั้งสิ้น เงียบแม้แต่ลมหายใจเบาๆแผ่วๆก็ยังได้ยิน
“จิเอะ”โทมะเรียก
“...............”ไม่มีเสียงตอบกลับมา
“จิเอะ”โทมะเรียกขึ้นอีก
“จิเอะ กลับมานะ”โทมะร้อง
“โทมะไม่เอาน่า”โยโกะบอก
“อึก ฮือ คุณแม่”ลูกๆของจิเอะร้องไห้
“จิเอะ ไปสงบนะ”ยูซาคุบอก
“จิเอะ”มากิพูดขึ้นช้าๆเพื่อไว้อาลัย
“จิเอะ ผมรักคุณนะ”โทมะพูดครั้งสุดท้ายก่อนจะออกมานอกห้องพร้อมกับทุกคน
“โทมะ มากิ ยูซาคุ โทจิ จิเมะ มาเอะ(ลูกสาวคนโตไปเรียนที่ต่างประเทศ-ไม่ได้มา)
คุณพ่อ คุณแม่ ทุกคน ขอบคุณนะคะที่รักหนู
จิเอะอยากจะอยู่ให้นานกว่านี้ แต่ร่างกายของจิเอะเองที่มีปัญหา จิเอะจะไปพบพ่อที่สวรรค์
พระเจ้าคงจะต้องนำทางให้ฉันแน่ นี่ฉันคงทำให้ทุกคนเจ็บปวดอีกแล้วสิเนี่ย
แย่จัง ทั้งๆที่มากิกับยูซาคุน่าจะเลิกรักฉันไปแล้วแท้ๆน้า ทำไมถึงยังรักฉันอีกล่ะ
โทมะ เธอจะลืมฉันรึเปล่าน้า ต่อจากนี้อีก 10 ปี 20 ปีจะจำฉันได้มั้ยน้า
หรือว่าจะลืมจนแม้แต่ชื่อก็ยังนึกไม่ออก เอาเถอะ ยังไงฉันก็รักเธอนะโทมะ”
.....................................................................
รักนิรันดร์ รักตลอดกาล รักมากมายจนรับไม่ไหว
คุณเคยเชื่อรักพวกนี้ไหม
คุณเคยสัมผัสรักเหล่านี้บ้างไหม
หากแต่หัวใจทั้ง 4 ดวงน้อยๆนี้
ได้สัมผัสถึงคำว่ารักที่ยิ่งใหญ่
ได้รู้สึกวิเศษในคำว่ารักอย่างถอนตัวไม่ขึ้น
แม้จะเป็นรักที่เจ็บปวดก็ยังคงรักต่อไป
ถึงแม้จะรู้ว่าตอนสุดท้ายแล้วรักนี้จะลงเอยอย่างไร
ถึงแม้จะรู้ว่าตนเองต้องเผชิญกับความเจ็บปวดมากแค่ไหน
หากแต่ยังยึดมั่นในรักที่ให้โดยไม่หวังผลตอบแทน
รักต่อไป รักตลอดไป....................................
.......................................นิรันกาล.......
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น