『Whisper of LOVE • Short Fanfiction』

ลำดับตอนที่ #11 : ▲ [Conan] Catch me if you can (Kaito x Shinichi) - Part10 [END]

แนะนำกดเล่นเพลงเพื่ออรรถรสได้นะคะ :)

 

“ โคนันคุงครับ ผมไม่รู้จะทำยังไงกับใบสมัครเข้าชมรมนี่แล้วนะ! ”  

เสียงของสึบุรายะ มิตซึฮิโกะ เด็กหนุ่มแก๊งนักสืบเยาวชนในวัยสิบเจ็ดปีเอ่ยขึ้นในขณะที่สองมือพัลวันอยู่ที่กองเอกสารจำนวนมากมาย เขาในฐานะหัวหน้าชมรมนักสืบเยาวชนต้องรับมือกับใบสมัครจำนวนมหาศาลก็ตั้งแต่ตอนที่มีข่าวว่าเพื่อนแว่นดันไปจับจอมโจรคิดที่เป็นตำนานตลอดสิบแปดปีของโตเกียวได้ กลายเป็นเรื่องราวที่ดังเปรี้ยงปร้างซะจนนอกจากใบสมัครแล้ว ยังมีนักข่าวมาขอสัมภาษณ์อยู่ไม่ขาด 

“ หน้านายดูเหมือนอยากจะแห้งตายตรงนั้นเลยนะ อย่างน้อยก็ทำหน้าดีใจที่ตัวเองดังหน่อยก็ได้ ฉันล่ะไม่เข้าใจนายจริงๆ ” 

เด็กหนุ่มร่างท้วมว่าขึ้นขณะที่มือข้างหนึ่งกำลังถือขวดน้ำผลไม้ สายตาเอือมระอามองไปยังตัวต้นเหตุที่เอาแต่นั่งกร่อยอยู่ตรงกลางห้อง ใบหน้าคมคายนั้นดูเหม่อลอยเหมือนไม่ได้สนใจฟังบทสนทนาตรงหน้านัก ชนิดที่ว่าหากปล่อยให้นั่งอย่างนั้นต่อไป พรุ่งนี้ก็อาจจะยังอยู่ที่เดิมก็ได้ 

“ ทีงี้ล่ะมาทำเป็นเศร้า ตอนเขาหายไปถึงเพิ่งรู้ตัวสินะ ” แต่แล้วประโยคดังกล่าวก็เป็นตัวสะกิดให้นักสืบหนุ่มหันมาตอบกลับแทบจะทันทีเหมือนโปรแกรมอัตโนมัติ 

“ พูดอะไรของเธอน่ะไฮบาระ! ฉันแค่นอนไม่พออยากกลับบ้าน! ” มองเห็นใบหน้าหวานของเด็กสาวกำลังยิ้มเยาะอย่างผู้ชนะแล้วอดย่นคิ้วเข้าหากันไม่ได้ โคนันรู้สึกราวกับว่าอารมณ์กำลังตีกันมั่วไปหมด ได้แต่ลุกขึ้นแล้วเดินออกไปทางประตูหลังของห้องชมรมไปทั้งอย่างนั้น 

            ไฮบาระเพียงอมยิ้มให้กับใบหน้างงงันของคนที่เหลือ ก่อนยักไหล่ทั้งสองข้างเล็กน้อยแล้วเดินตามร่างของเพื่อนสนิทออกไป พอดีกับจังหวะที่ประตูอีกฝั่งของห้องชมรมถูกเปิดออก พร้อมเด็กสาวเจ้าของผมสีน้ำตาลแดงที่เดินเข้ามาพร้อมใบหน้าเหรอหรา 

“ อ๋า… โคนันคุงกลับไปซะแล้ว พี่นักข่าวอุตส่าห์จะมาขอสัมภาษณ์ซักหน่อยแท้ๆ ” 

“ แล้ววันนี้แฟนเธอไม่ไปส่งที่บ้านหรือไง ถึงได้มาป้วนเปี้ยนอยู่ที่ชมรมโรงเรียนมัธยมได้ ” นักสืบหนุ่มเอ่ยถามเพื่อนข้างๆที่เอาแต่ก้มหน้าตอบข้อความแฟนตัวเองตลอดเวลาด้วยใบหน้าติดจะเอือมระอาไม่น้อย 

“ ฉันจะติดธุระแถวนี้ไม่ได้เลยหรือไงยะ เธอก็รู้ว่าจากที่นี่ถึงบ้าน เดินแป๊บเดียวก็ถึงแล้ว ” เด็กสาวยกแฟ้มงานในมือของตนให้ดู ที่จริงแล้วการที่เธอเรียนมหาวิทยาลัยเพียงคนเดียวในกลุ่มก็ทำเอาเวลาติดต่อกับเพื่อนๆพลอยน้อยลงไปด้วย นานๆทีถึงจะได้มาเดินกลับบ้านพร้อมกันแบบนี้ 

            เด็กหนุ่มพยักหน้าเข้าใจเหมือนไม่อยากต่อความอะไรอีก มันกลายเป็นความเงียบที่ไม่มีใครได้เอ่ยอะไรขึ้น แต่ก็ราวกับว่าเขากำลังดึงตัวเองเข้าสู่โลกส่วนตัวเสียมากกว่า ไฮบาระเงยหน้าขึ้นจากมือถือก่อนจะถอนหายใจเบาๆ ระยะนี้คนๆนี้ก็เป็นแต่อย่างนี้อยู่เรื่อย 

“ ฉันถามจริงๆนะคุโด้คุง… สิบปีที่เธอปะทะกับหมอนั่นอยู่ตลอด เธอไม่รู้สึกอะไรเลยหรือไง? ” 

เด็กหนุ่มเว้นระยะเวลาก่อนจะตอบคำถามไว้นานพอสมควร ในขณะที่ใบหน้าคมนั้นกลับไม่ได้สบตาคู่สนทนาแต่อย่างใด 

“ …ฉันต้องรู้สึกอะไรงั้นหรอ? แค่ตามจับหมอนั่นได้ก็พอแล้วนี่ ” 

เอาแต่สังเกตพฤติกรรมคนร้ายจนลืมสังเกตตัวเองไปแล้วหรือไงนะ… พ่อคนปากแข็งเอ้ย 

นักวิทยาศาสตร์สาวยิ้มขำกับตัวเองเบาๆ ก่อนจะเอ่ยอีกหนึ่งประโยคทิ่มแทงใจระหว่างที่ทั้งคู่เดินถึงหน้าประตูบ้านของตนแล้ว 

“ คิดดูดีๆสิ เธอน่ะขาดพ่อจอมโจรคนนั้นไปไม่ได้แล้วนะ คุโด้คุง ” 

            ทำเอาคนที่กำลังไขประตูรั้วหน้าบ้านชะงักกึกไปทั้งอย่างนั้น ก่อนจะเอ่ยคำพูด ‘ไม่ใช่ซะหน่อย’ ออกมาอย่างแผ่วเบา ราวกับหัวใจมันกระตุกแรงกว่าเดิม  พร้อมกับความรู้สึกเห่อร้อนน้อยๆที่พวงแก้ม เขารีบก้าวเข้าสู่พื้นที่บ้านคุโด้โดยไม่ได้สนใจใบหน้ายิ้มอย่างรู้ทันของเพื่อนสาวอีกต่อไป 

คุโด้ ชินอิจิ เดินเข้ามาทิ้งตัวลงบนที่นอนของตัวเองอย่างหมดแรง ในขณะที่คิ้วเรียวยังคงขมวดมุ่นเข้าหากันไม่คลาย มีเรื่องที่กวนใจคือเขาไม่อาจสลัดภาพใบหน้าของคนๆหนึ่งออกไปได้เลย จะตามมาวนเวียนในระบบความคิดของเขาไปถึงไหนกันนะ… อุตส่าห์คิดว่าถึงมือตำรวจแล้วทุกอย่างจะได้คลี่คลายลงเสียทีซะอีก 

‘ นายจะทนได้งั้นหรอ ถ้าหากฉันจะหายไปเฉยๆ… ’ ทั้งใบหน้าทั้งน้ำเสียงที่แสดงออกมาตอนนั้นยังคงติดตา 

เขาต้องทนได้สิ ถึงได้พยายามเลิกคิดเรื่องจอมโจรคนนี้อยู่นี่ไง… 

ทั้งเรื่องที่โรงเรียน ทั้งคดีที่มีเข้ามาไม่ขาดก็เหนื่อยจะตายอยู่แล้ว… 

กริ๊งงงงง! 

แต่แล้วเสียงโทรศัพท์มือถือที่แผดเสียงร้องดังลั่นก็เป็นตัวปลุกเด็กหนุ่มให้ตื่นขึ้นจากนิทรา เขาถึงได้รู้ว่าตัวเองเพลียจนหลับไปตอนไหนก็ไม่ทราบ บนหน้าจอทัชสกรีนแสดงรายชื่อสารวัตรคู่ปรับของบุรุษรัตติกาล ทำให้รู้ตัวว่าควรเอามือถือออกให้ห่างจากหูก่อนจะรับสาย 

[ เอโดงาวะ โคนัน นายใช่มั๊ย! เปิดทีวี! เปิดทีวีเดี๋ยวนี้เลย!! ] เสียงทุ้มแหบโวยวายผ่านสายโทรศัพท์ ประโยคที่ค่อนออกไปทางออกคำสั่งทำให้คนที่เพิ่งตื่นนอนรับมือไม่ทัน 

“ จ..ใจเย็นๆก่อนนะครับ เกิดอะไรขึ้นหรอครับ ” มือเรียวยกขึ้นนวดขมับเบาๆ อะไรคือการที่สารวัตรนากาโมริโทรหาเขาตอนสองทุ่ม เพื่อบอกให้เปิดทีวีกันนะ 

[ คิดว่ามีเรื่องอะไรอีกล่ะ! ก็เจ้าจอมโจรคิดไง! ] 

หืม… 

“ ตอนนี้เขาก็โดนจับอยู่ไม่ใช่หรอครับ? ”

จากวันที่บุกจับวันนั้นก็ร่วมหนึ่งเดือนแล้ว แลกกับชีวิตที่แสนวุ่นวายมันก็ไม่คุ้มเท่าไรนัก ไม่รู้ว่าคราวนี้คนๆนั้นจะสร้างเรื่องอะไรขึ้นมาอีก หรือครอบครัวต้องการประกันออกมากันนะ …แต่ถึงจะอย่างนั้นก็ไม่เกี่ยวกับหน้าที่นักสืบของเขาเสียหน่อย

[ โดนปล่อยออกมาแล้วน่ะสิ! มันทิ้งสาส์นเตือนว่าจะขโมยเพชรด้วย แต่รายละเอียดไม่ได้บอกอะไรเลย ทำทั้งเมืองวุ่นวายไปหมดแล้วเนี่ย! ] 

“ อะไรนะครับ ด..เดี๋ยวนะครับ ” 

โอเค… มันเป็นความผิดของเด็กหนุ่มเองที่ไม่ยอมเช็คข่าวสารประจำวันของวันนี้ให้เป็นปัจจุบัน แต่เรื่องราวที่ประดังเข้ามาก็กระทันหันเสียจนลำดับเหตุการณ์ไม่ทัน ทำไมจอมโจรรัตติกาลคนนั้นถึงถูกปล่อยตัวออกมาแล้ว แล้วไอ้สาส์นเตือนที่ว่านั่นคืออะไรกันแน่ 

[ นายต้องช่วยฉันจัดการ สถานีตำรวจจะระเบิดอยู่แล้ว! …แค่นี้ก่อนนะมีสายแทรก! ] 

เสียงของโทรศัพท์ที่ดังระงมผ่านสายสนทนาเป็นสิ่งยืนยันได้อย่างดีว่าเวลานี้กรมตำรวจกำลังวุ่นวายเพียงใด สารวัตรผู้เสียงดังคนนั้นตัดสายไปอย่างรวดเร็วหลังจากฝากภาระเอาไว้ให้กับคนที่เชื่อมือได้ ชินอิจิรู้ดีว่าถ้าหากไม่กำลังหัวหมุนจริงๆ คนที่หยิ่งในศักดิ์ศรีขนาดนั้นคงไม่โทรมาขอความช่วยเหลือกับเขาหรอก 

มันแปลกเกินไปที่อยู่ๆคนๆนั้นจะประกาศสาส์นเตือนออกมาในเวลาแบบนี้ ไม่ใช่เอ่ยปากเองว่าจะเลิกขโมยแล้วหรือไงกัน… 

เป็นไปได้หรือเปล่าว่าสาส์นนั่นจะเป็นของปลอม แต่อาการหัวร้อนขนาดนั้นของสารวัตรนากาโมริก็เป็นคำตอบที่ดีให้อยู่แล้ว…           

มีเพียงเครื่องหมายคำถามอยู่เต็มระบบความคิดของนักสืบหนุ่มไปหมด เขาพยายามลำดับความคิดว่าควรเริ่มทำสิ่งใดก่อนในขณะที่จ้องมือถือในมืออย่างไม่มีจุดหมาย ความร้อนอบอ้าวภายในห้องนอนเป็นเหมือนสิ่งที่กระตุ้นในร่างนั้นเดินออกไปเปิดประตูหน้าระเบียงออกเพื่อหวังระบายอากาศ ดวงตาสีอคอมารีนทอดมองขึ้นไปบนผืนฟ้าสีดำสนิท           

ตอนเจอกันครั้งแรกก็เป็นช่วงเวลาแบบนี้สินะ… กลางดึกหน้าร้อนแต่กลับมีลมพัดโกรกเย็นสบาย และพระจันทร์เต็มดวงที่ส่องสว่างฉาบไปทั่วพื้นหลังสีดำ และดูเหมือนว่าวันนี้จะดวงใหญ่กว่าปกติเสียด้วยสิ 

เอาล่ะ…ควรทำยังไงดี 

ฟลุบ… 

เสียงของวัตถุที่เบาหวิวที่ลงสัมผัสกับพื้นระเบียง เป็นตัวขัดจังหวะเด็กหนุ่มที่กำลังก้มหน้าสนใจข่าวสารในมือถือของตน ซึ่งหากมองไม่ผิดไป นั่นคงจะเป็นกระดาษแผ่นเล็กๆแนบไว้กับดอกกุหลาบสีขาว เขาคงเข้าไปหยิบสิ่งของที่คุ้นเคยนั้นขึ้นมาแล้ว หากไม่มีสายลมที่พัดโกรกเข้ามายังใบหน้า และอีกหนึ่งเสียงที่ทำให้หัวใจเต้นระส่ำไม่เป็นจังหวะ 

ปลายเท้าที่สวมรองเท้าคัทชูสีขาวสะอาดทิ้งลงบนขอบระเบียงอย่างแผ่วเบาราวกับกลัวว่าจะทำลายความเงียบสงบของค่ำคืน หมวกผ้าไหมทรงสูงที่คาดด้วยผ้าสีน้ำเงินที่โคนหมวก ชุดสูทสีขาวบนร่างสูงโปร่ง และผ้าคลุมผืนใหญ่ที่กำลังโบกสะบัดโต้ลม ราวกับฉากเปิดตัวที่งดงามของเจ้าชายผู้แสนสง่า 

จอมโจรคิด! 

ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ได้…! 

“ ไงคุณนักสืบ ไม่เจอกันนานเลยนะ ” 

            ใบหน้าที่คมคายนั้นถูกบดบังไปด้วยแว่นขาเดียว  แต่ยังคงปรากฏดวงตาสีแซฟไฟร์บลูที่สวยงาม รอยยิ้มบนริมฝีปากได้รูปที่ระบายออกมาน้อยๆ ราวกับกำลังเย้ยหยันทุกสิ่งที่อยู่ตรงหน้า และน้ำเสียงนุ่มทุ้มที่แสนจะคุ้นเคย …ทุกอย่างยังคงเหมือนเดิม 

 “ ฉันมาขโมยหัวใจของนาย ” 

หัวใจมันพาลเต้นแรงซะจนหน่วงไปทั้งช่องอก รอยยิ้มของคนตรงหน้าที่เหยียดออกที่มุมปากเบาๆ แม้ไม่รู้ความหมายแต่ก็ทำให้นักสืบหนุ่มรู้สึกร้อนผ่าวไปทั้งใบหน้า ระยะเวลาเพียงหนึ่งเดือนทำไมถึงทำให้เขาเป็นเอาได้ขนาดนี้กันนะ… 

 “ ท…ทำไมนายถึงมาอยู่ที่นี่ ” 

คนที่ควรจะโดนดำเนินคดีในข้อหาโจรกรรมต่อเนื่องมาถึงสิบแปดปีกลับถูกปล่อยตัวออกมาอย่างง่ายดาย แถมยังแต่งตัวเต็มยศออกมาประกาศสาส์นเตือนสร้างความวุ่นวายทั้งเมืองไปด้วยอีก 

“ แค่มงกุฎนั่นมัดตัวฉันไม่ได้หรอกนะ… ของจริงไปถึงบ้านซึสึกิก่อนที่นายจะมาที่ร้านนั่นเสียอีก ” โจรหนุ่มกล่าวอย่างภาคภูมิใจ ส่งให้ใบหน้าของคนเด็กกว่าย่นเข้าหากันด้วยรู้สึกขัดใจไม่น้อย 

เด็กหนุ่มเองก็รู้ดีในวันนั้นว่ามันเป็นของปลอม… แต่ไม่คิดเหมือนกันว่าเขาจะส่งของจริงกลับคืนเจ้าของแล้ว 

“ ในเมื่อไม่มีหลักฐานมัดตัวนอกจากของปลอมนั่น การกักตัวต่อไปก็ไม่มีความหมาย ”  

“ แต่อย่างน้อยฉันก็ยอมรับผิดตามกฎหมายแล้วนะ ” เจ้าของใบหน้าหล่อเหลาขยิบตาให้คนตรงหน้าครั้งหนึ่งพร้อมรอยยิ้มจนทำให้อดหมั่นไส้ไม่ได้ ที่แท้ก็วางแผนทุกอย่างเอาไว้แล้ว มีแต่เด็กหนุ่มที่หัวปั่นกับการไล่จับอยู่นานสองนาน 

โจรก็ยังเป็นโจรวันยันค่ำ โจรกรรมกระทั่งช่วงเวลาที่ควรถูกดำเนินคดี… 

“ คิดจะมอบตัวอยู่แล้ว …ทำไมถึงต้องเป็นฉัน ” 

 ชื่อเสียงของเอโดงาวะ โคนันดังกระฉ่อนไปทั้งโตเกียว ซึ่งนั่นก็ไม่ใช่สิ่งที่เด็กหนุ่มต้องการซักเท่าไรนัก คนๆนี้จงใจรับคำท้าของตระกูลซึสึกิเพราะรู้ว่าใกล้ชิดกับเด็กหนุ่ม ยอมเปิดเผยตัวตนที่แท้จริงเพื่อทำให้เอโดงาวะ โคนันสามารถหาเบาะแสได้ 

ร่างสูงโปร่งก้าวลงมาจากขอบระเบียงแทนคำตอบ เพียงเวลาสั้นๆก็สามารถเข้าประชิดตัวเด็กน้อยตรงหน้าได้อย่างรวดเร็ว แขนข้างหนึ่งรวบเข้าที่เอวบางจากด้านหน้า คนเสียเปรียบที่ไม่ทันมีโอกาสได้หลบจึงต้องเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดของจอมโจรอย่างช่วยไม่ได้ 

“ เพราะต้องเป็นนายเท่านั้นยังไงล่ะ ” 

รอยยิ้มที่ระบายออกมาอย่างอ่อนโยน แววตาที่เหมือนกำลังสื่อความหมายว่า ‘ต้องเป็นนายเท่านั้น’ ดั่งคำพูด ทำเอาคนตัวเล็กกว่าทำหน้าไม่ถูก ทั้งใบหน้าที่ร้อนผ่าวและหัวใจที่เต้นรัวเป็นกลองชุด เสียงทุ้มน่าฟังที่ดังอยู่ข้างหู ทำไมคนๆนี้ถึงได้มีอิทธิพลกับเขามากมายขนาดนี้กันนะ 

“ สรุปให้หรือเปล่า… เอ ถึงไม่ให้ฉันก็จะขโมยหัวใจของนายอยู่ดี ” ใบหน้าคมนั้นยื่นเข้ามาใกล้กว่าเดิมจนปลายจมูกของทั้งคู่ห่างไม่ถึงคืบ ส่งให้ดวงตาสีอคอมารีนคู่สวยของนักสืบม.ปลายเบนหลบโดยอัตโนมัติ 

“ ไม่ตลก ฉันไม่มีให้หรอกนะ… ” 

“ คิดถึงฉันบ้างหรือเปล่า? ” 

ดวงตาสีแซฟไฟร์บลูในเวลานี้มันกลับส่องประกายสวยงามดั่งสีของอัญมณี เหมือนกับมนตร์สะกดบางอย่างที่ทำให้ทั้งร่างถูกตรึงเอาไว้อย่างนั้น ประโยคที่ราวกับจะอ้อนก็ไม่เชิงของบุรุษรัตติกาลทำเอาหัวใจของเด็กแว่นอ่อนยวบไม่เป็นท่า 

“ ทำไมต้องคิดถึง ฉันดีใจต่างหากที่นายโดนจับไปได้ซักที ”

“ หน้านายไม่เห็นบอกอย่างนั้นเลยนะ ” 

คนตัวสูงกว่าว่าพร้อมยิ้มขำ คำตอบที่แถแบบข้างๆคูๆแบบนี้มันช่างไม่เนียนเอาซะเลย การแกล้งเด็กปากแข็งตรงหน้าไปเรื่อยๆแบบนี้ก็สนุกดีเหมือนกัน พวงแก้มนั้นฉายสีแดงระเรื่อ คิ้วเรียวที่ขมวดชนกันจนจะผูกเป็นปมได้อยู่แล้ว พอคนในอ้อมแขนทำท่าจะแกะแขนของเขา ทั้งใช้แรงที่น้อยกว่าเหมือนจะผลักออก เจ้าตัวจึงรีบสวมกอดให้แน่นกว่าเดิม หวังไม่ให้ตุกติกไปไหนได้อีก 

ตั้งแต่รู้จักกันมา คนๆนี้ก็ยังคงพยศเหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยนเลย… 

“ เกมส์นี้ฉันชนะแล้ว นายโดนจับง่ายๆแบบนั้นก็ถือว่าแพ้แล้ว ” พอเหนื่อยที่จะต่อต้าน เด็กแว่นก็รีบเปลี่ยนเรื่องไปประเด็นอื่น ซ้ำยังหาเรื่องมาพูดข่มคนที่กำลังได้เปรียบตัวเองในเวลานี้อีก 

“ ใครว่าล่ะคุณนักสืบ เกมส์นี้นายเป็นคนแพ้ตั้งแต่หลงชอบคนอย่างฉันแล้วต่างหาก ”  แต่ก็ใช่ว่าจอมโจรหนุ่มจะวกเข้าสู่ประเด็นเดิมไม่ได้เสียหน่อย ใบหน้าคมคายนั้นเผยรอยยิ้มอย่างผู้ชนะ เสียงขำในลำคอปรากฏออกมาเบาๆเมื่อใบหน้าของเด็กน้อยในอ้อมแขนแสดงให้เห็นว่ากำลังเขินอายไม่น้อย 

“ ม…ไม่! —อุ๊บ! ” 

จะบอกว่าไม่ใช่  แต่อีกฝ่ายก็ดันเร็วกว่า ริมฝีปากได้รูปประกบเข้าหาเด็กหนุ่มอย่างรวดเร็วจนไม่มีโอกาสได้โวยวายอะไรออกไป มันเป็นจูบที่อ่อนโยนแต่กลับแฝงไปด้วยความปรารถนา เรี่ยวแรงของคนตัวเล็กกว่าก็พลันมลายไปกับรสชาติที่หอมหวานนั้นเสียจนลืมต่อต้านไปเสียสนิท 

“ ไม่ผลักออกแบบนี้ ฉันเหมาว่าชอบไปเลยแล้วกันนะ ” 

บุรุษรัตติกาลถอนริมฝีปากออกอย่างแผ่วเบาก่อนจะเผยรอยยิ้มที่ชวนให้ใจสั่น ไม่ปล่อยให้อีกฝ่ายได้พักหายใจก็ช้อนตัวของเด็กหนุ่มขึ้น ก่อนอุ้มทั้งร่างเดินเข้าห้องไปทั้งอย่างนั้น มีเพียงเสียงโวยวายจากเด็กแว่นไล่หลังมาไม่เบานักว่าให้ปล่อยได้แล้ว 

แต่ดูเหมือนคำพูดแกมออกคำสั่งนั้นจะไม่มีผลอะไรกับจอมโจรผู้เจ้าเล่ห์คนนี้เลย… 

               จอมโจรก็เป็นดั่งผู้รังสรรค์ผลงานศิลปะที่สวยงาม นักสืบก็เป็นแค่คนที่มาวิจารณ์ผลงานของจอมโจรเท่านั้น เพราะเลือกเดินบนเส้นทางคนละสายกัน จึงไม่มีวันที่ทั้งสองจะมาอยู่ร่วมกันได้

                แต่เรื่องราวในวันนี้คงเป็นทฤษฎีที่ถูกค้นพบใหม่ ใครจะไปคิดว่าเส้นขนานที่วิ่งคู่กันมาตลอด จะมาบรรจบลงตรงนี้ได้กันล่ะ…         

            มอบจุมพิตที่อ่อนโยนให้แก่กัน ในค่ำคืนแสนอ่อนหวานที่มีเพียงคนสองคน ให้สายลมอันแผ่วเบา ดวงจันทร์และแสงดาวที่งดงามท่ามกลางผืนฟ้าที่มืดสนิทได้เป็นพยาน…

ฉันให้ไม่ได้หรอก…

 ของแบบนั้นมันอยู่ที่นายตั้งนานแล้ว…

 ก่อนที่นายจะได้มงกุฎไปเสียอีก

‘ ขอรับหัวใจที่ผมเป็นเจ้าของไปก่อนนะครับ ’

THE END…

รับร่างกายไปด้วยเลยหรือเปล่าคะ อุ้มน้องเข้าไปในห้องนอนขนาดนั้นแล้ว-.,- //เบลอความเห็นนี้ไปค่ะ

กรี๊ดดดด จบแล้วค่าาา มันจบแล้วค่ะท่านผู้อ่านT^T
หลังจากใช้เวลาแต่งเรื่องนี้มานานสองนาน ในที่สุดก็ถึงฝั่งฝันซักทีค่ะ

ขอโทษในความล่าช้าของไรเตอร์มาตลอดนะคะ 
ผิดที่เราเป็นคนกว่าจะแต่งตอนนึงออกมาได้จะต้องย้อนกลับไปอ่านตอนเก่าๆอีกหลายรอบ
เป็นคนเช็คการเรียบเรียงประโยคในตอนๆนึงหลายรอบมากกว่าจะเสร็จนี่แหละค่ะ
สิริเวลารวมสำหรับตอนจบนี้ได้ ใช้เวลาไปเกือบ3วันเลยค่ะ;-;
เห็นเพื่อนที่อัพวันนึงได้หลายๆตอนแล้วก็คิดว่าสุดยอดจริงๆ ทำได้ยังไงกันT^T

ที่จริงก็แอบรู้สึกว่าจบห้วนไปนิดนึงนะ-.,- แต่ขอจบแบบนี้ละกันเนอะ
ไรเตอร์สารภาพว่าไม่เคยมีโอกาสแต่งฉากNCซักทีจริงๆค่ะ

สำหรับเรื่องต่อไปที่จะแต่งในบทความนี้คือคู่ของ Gilgamesh และ Saber
จาก Fate seriesค่ะ มีใครหวีดคู่นี้เหมือนไรเตอร์ไหมเอ่ย;-; เป็นนอร์มอลไม่กี่คู่ที่ชอบมากๆเลยค่ะ
เนื้อเรื่องคงประมาณกษัตริย์ระหว่างสองเมืองที่มารักกัน(?) อย่าลืมติดตามกันน้าาา

ยังไงก็ขอบคุณที่ติดตามฟิคเรื่องนี้มาจนถึงตอนสุดท้ายนะคะ
ถ้ามีโอกาสก็อยากจะแต่งคู่นี้อีกจริงๆค่ะ ไคชินเป็นอะไรที่กร๊าวใจ และตลอดกาลมากๆ>3

TB