คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : บทที่ 10 แผนลวง
มินโฮพลิกตัวนอนตะแครงมาทางด้านขวาก่อนจะเริ่มรู้สึกตัวค่อยๆ เปิดเปลือกตาขึ้น แต่เจ้าตัวก็ต้องผงะจนสะดุ้งโหยงตัวโยนเมื่อเห็นเด็กน้อยนอนปิดปากไม่สนิทโชว์ฟันกระต่ายสองซี่หน้าของตัวเอง แต่เมื่อมินโฮหลุบตาเห็นหมอนข้างอันยาวที่กั้นกลางระหว่างเขากับเด็กน้อยก็ต้องโล่งใจจนต้องยกมือหนาของตัวเองขึ้นลูบอกเพื่อเรียกขวัญที่กระเจิดกระเจิงไปให้กลับมาเข้าร่าง ก่อนจะค่อยๆ ยันกายตัวเองลุกขึ้นนั่งให้เบาที่สุดเพื่อไม่ให้เด็กน้อยที่กำลังนอนหลับฝันหวานต้องตื่นตามตน
นอนพื้นที่กระโจมหลังโตไม่สบายตัวเท่านอนบนเตียงนุ่มที่ปราสาทมืดหลังใหญ่เสียจริงๆ
ความเจ็บปวดที่แขนข้างซ้ายไม่เหลือแล้ว มินโฮเอียงคอหลุบตามองแขนข้างซ้ายของตัวเองก่อนยกมือข้างขวามาปลดผ้าพันแผลที่พันรอบท่อนแขนแกร่งออกแล้วโยนทิ้งลงข้างตัวอย่างไม่ใยดี เหลือเพียงรอยแผลเล็กๆ เท่านั้นที่ยังคงฝังอยู่บนผิวหนังสีเข้ม
มินโฮค่อยๆ คลานออกมาจากกระโจมผ้าใบ หันหลังกลับไปมองร่างหนาของเด็กฟันกระต่ายที่ยังคงหลับสนิทแล้วปิดกระโจมผ้าใบลงอย่างเบามือ แล้วนั่งลงตรงหน้ากองไฟที่มอดไปหมดแล้วหลังจากที่เมื่อคืนบ๊อบบี้คงจะปรุงยาเสร็จแล้วดับมันลง
เงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าก่อนยกมือหนาทั้งสองข้างปิดบังแสงตะวันที่แยงเข้าตาจนรู้สึกแสบไปหมด กลัวว่าแสงแรงกล้านั้นจะทำร้ายผิวหนังของมารหนุ่มจนมอดไหม้ไป แต่พอคิดได้ว่าตอนนี้ตนอยู่ในฐานะของเทพ มินโฮจึงค่อยๆ ลดมือลง นอกจากผิวหนังสีเข้มจะไม่มอดไหม้แล้ว สายตาสีนิลก็ยังสามารถมองท้องฟ้าใสที่มีจ้าวสุริยันดวงโตเป็นนายได้อีกต่างหาก
มินโฮรู้สึกอบอุ่นอย่างที่ไม่เคยได้สัมผัส
เพราะที่ดินแดนมาร มินโฮเจอแต่ความมืดมิดและเหน็บหนาวมาตลอด ...
พอผิวหนังได้สัมผัสกับความอบอุ่น หรือสายตาที่เห็นแสงสว่าง มินโฮจึงรู้สึกดีอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
“อ่ะ ! มินโฮ ตื่นแล้วหรือ ?”
คนผิวเข้มหันไปตามเสียงเรียกก็พบกับเจ้าของเสียงหวาน เส้นผมนุ่มแสกกลางสีน้ำตาลอ่อน คิ้วตกลู่เมื่อเจ้าตัวยิ้มหวานส่งมาให้ แทฮยอนถือวิสาสะนั่งลงข้างๆ ชายหนุ่ม
“อืม ... ตื่นแล้ว”
“แล้วแผลเจ้าเป็นอย่างไรบ้าง ? หายดีแล้วหรือไง ?” แทฮยอนค่อยๆ ยกมือจับหมับเข้าที่ท่อนแขนแกร่ง เขยิบใบหน้าสวยเข้าไปใกล้เพื่อสำรวจผลงานความแม่นยำในการยิงธนูของตัวเองที่ฝากไว้บนผิวสีเข้มของมินโฮ “หายแล้วจริงๆ ด้วย แบบนี้ก็กลับบ้านได้แล้วสิ”
“ข้าไปอยู่กับเจ้าได้หรือไม่ ?” เด็กน้อยเมื่อได้ยินคำขอของชายแปลกหน้าที่เพิ่งรู้จักกันได้เพียงหนึ่งวันเท่านั้น มือที่ลูบแผลเล็กโดยฝีมือของตัวเองที่ฝากไว้นั้นต้องชะงักแล้วดึงกลับ “นะ ให้ข้าไปอยู่กับเจ้านะ”
“คือข้า ... คือข้าไม่ได้อยู่คนเดียวนะมินโฮ ข้าอยู่กับพี่ชายของข้า ข้าคงไม่สะดวกใจสักเท่าใดที่จะให้เจ้าไปอยู่ด้วยโดยที่ไม่ได้บอกกล่าวกับท่านพี่จินอู”
“อย่างนั้นหรือ ?”
มินโฮตีสีหน้าซึมเศร้าลง ทั้งๆ ที่คิดแผนการทำลายแทฮยอนได้แล้วโดยการอาศัยจุดอ่อนที่มินโฮสามารถจับจุดได้ตั้งแต่ครั้งแรกที่พบเจอกัน จุดอ่อนที่ซ่อนอยู่ในตัวของเด็กน้อย มินโฮจะดึงเอาจุดอ่อนนั้นแหละมาใช้แล้วให้มันแว้งกลับไปทำลายตัวของเด็กน้อยเอง
ขอโทษนะเด็กน้อย ... ที่ข้าเห็นจุดอ่อนของเจ้า
และขอโทษไว้ก่อนนะ ... ถ้าข้าจะดึงจุดอ่อนนั้นมาทำลายเจ้าในไม่ช้านี้
“แต่ถ้าเจ้าอยู่กับบ๊อบบี้ ข้าสัญญาว่าข้าจะมาหาเจ้าทุกวัน จะพาเจ้าไปเที่ยวทุกวัน ตกลงไหม ?”
“จริงๆ นะ อย่าโกหกข้าเชียวนะ”
“ข้าจะโกหกได้อย่างไร ? เป็นเทพโกหกได้ที่ไหนกันเล่า ?”
แทฮยอนตอบติดตลก รอยยิ้มกว้างผุดขึ้นบนใบหน้าหวานโชว์ฟันขาวสวยจนดวงตาเล็กแทบปิด แต่พอเห็นนิ้วก้อยเรียวของมินโฮยื่นมาจ่อตรงหน้า แทฮยอนก็ต้องมองนิ้วนั้นอย่างไม่เข้าใจนัก
“สัญญาเกี่ยวก้อยก่อนสิ”
เด็กน้อยมองนิ้วก้อยที่ยื่นมาอยู่ตรงหน้าสลับกับใบหน้าของมินโฮไปมา ไม่คิดเลยว่าคนที่มีใบหน้าหล่อคมคายอย่างมินโฮจะทำอะไรน่ารักๆ แบบนี้เป็นกับเขาด้วย แต่ถึงอย่างนั้น แทฮยอนก็บ้าจี้เต็มใจยื่นนิ้วก้อยของตัวเองไปเกี่ยวกับนิ้วก้อยของมินโฮเป็นสัญลักษณ์ของการให้สัญญา
แต่ทันทีที่นิ้วก้อยเกี่ยวกัน เด็กน้อยก็รู้สึกแปลกๆ จนหัวใจเต้นแรง ความรู้สึกเหมือนกับโดนดึงตัวเองให้ฝังอยู่ในอ้อมอกของมินโฮเมื่อครั้นเจอกันครั้งแรก
มันเป็นความรู้สึกที่ไม่เคยเกิดขึ้นกับใครมาก่อน ...
“อืม ... สัญญาเกี่ยวก้อย”
แต่สำหรับความคิดของมินโฮมันกลับตรงกันข้ามกัน นัยน์ตาสีนิลมองเด็กน้อยที่กำลังร่าเริงกับคำสัญญาที่เจ้าตัวมอบให้ คำสัญญานี่แหละที่จะทำให้แทฮยอนได้รับความเจ็บปวดมากที่สุด
การเอาน้ำเย็นเข้าลูบ แม้จะช้า แต่จะทำลายได้พินาศย่อยยับที่สุด ...
มินโฮปฏิเสธไม่ได้ว่ารู้สึกดีกับแทฮยอนไม่น้อย แต่พอคิดถึงคำพูดของชเวซึงฮยอน พี่ชายที่เลี้ยงดูและไว้ใจให้เขามาทำลายเด็กน้อยผู้ที่อยู่ตรงหน้าเขานี้ มินโฮก็คงต้องฝืนเดินเหยียบขวากหนามกุหลาบ ที่สวยงามและเจ็บปวดไปพร้อมๆ กันเพื่อทำลายแทฮยอน แม้ลึกๆ ในใจของมินโฮจะประท้วงว่ามีอะไรบางอย่างเกิดขึ้นกับความรู้สึกที่แสนบอบบาง แต่ถ้ามินโฮเลือกมองข้ามมันแล้วก้มหน้าก้มตาทำตามคำปรารถนาของผู้เป็นพี่ชาย แค่นั้นก็คงไม่มีอะไรเกิดขึ้นแล้ว ...
ขอโทษอีกครั้งนะเด็กน้อย เผอิญว่าข้าเห็นจุดอ่อนที่ชัดเจนของเจ้ามากเกินไปจนสามารถดึงจุดนั้นมาทำลายเจ้าได้
ขอต้อนรับเข้าสู่เกมแผนลวงของข้าที่จะปั่นป่วนเจ้าจนเจ้าเจ็บปวดเจียนตายกับจุดอ่อนของเจ้าเอง
จุดอ่อนที่เรียกว่า ‘ความอ่อนโยน’ ยังไงล่ะ ...
แม้แสงแดดยามสายจะร้อนแรงมากเพียงใดก็ไม่อาจทำลายความอบอุ่นที่พาดผ่านสองมือที่ประสานกันและกัน มือของเด็กหนุ่มมนุษย์นามซึงยูนกับมือของผู้เป็นเทพร่างเล็กนามจินอูคงทำเอาจ้าวสุริยันถึงกับหมดแรงที่จะสาดแสงรังสีความร้อนลงมายังพื้นโลกแน่ๆ
จินอูงอแงที่จะมาส่งซึงยูนที่บ้านของซึงฮุน ซึ่งเรื่องนี้ซึงยูนก็ไม่ขัดศรัทธาของเทพร่างเล็ก ตามใจให้จินอูมาส่ง แต่ก็อดห่วงไม่ได้เหมือนกันเมื่อยามที่จินอูเดินกลับ
กลัวว่าจินอูจะหลงทาง ...
แต่ถึงอย่างนั้น ซึงยูนก็ไม่อยากให้ถึงบ้านของซึงฮุนเลย ...
เพราะไม่อยากจากเทพร่างเล็กใบหน้าสง่างามนี่เลย
เด็กหนุ่มแทบคว่ำปากอวบของตัวเองลงเมื่อถึงหน้าบ้านของซึงฮุนที่มีลานกว้างหน้าบ้านเป็นสถานที่เรียนการใช้อาวุธโดยมีครูฝึกสอนท่าทางเพี้ยนๆ เป็นผู้สอน
“เอาล่ะ ถึงแล้ว เจ้าต้องตั้งใจเรียนและเชื่อฟังซึงฮุนนะ อัศวินซึงยูนคนเก่ง”
เด็กหนุ่มอยากจะงอแงไม่อยากจากร่างเล็กของจินอูที่ยืนอยู่ข้างๆ เขาในเวลานี้เลย แต่พอได้ยินคำพูดให้กำลังใจแล้ว ซึงยูนก็อยากจะกระโจนเข้าไปพังประตูบ้านเพื่อให้ซึงฮุนครูสุดเพี้ยนออกมาสอนเขาฟันดาบเร็วๆ เพราะเกรงว่ากำลังใจจะลอยหายไปกับอากาศเสียก่อน
“ครับผม จินอูก็กลับดีๆ นะครับ อย่าหลงทางแบบเมื่อคืนนะครับ ปะ ...” ลอบกลืนคำว่าเป็นห่วงลงคอเพราะยังไม่แน่ใจในฐานะของตัวเองก่อนยกมือขึ้นลูบหัวของผู้เป็นเทพที่มีสีหน้างอนขึ้นมานิดๆ เมื่อโดนสะกิดจุดอ่อนสำคัญของตัวเองอย่างเบามือ "กลับเถอะครับ แล้วตอนเย็นก็ไม่ต้องมารับผมก็ได้ เดี๋ยวผมกลับเอง”
“ไม่อยากให้มารับหรือ ?”
“เปล่านะครับ แต่ ...”
“โอเค ข้าเข้าใจแล้ว ข้าไม่มารับก็ได้”
จินอูตีหน้างอนอมลมแก้มป่อง มือยกขึ้นมากอดประสานกันที่อก กลีบปากคู่บางสวยคว่ำเบะแล้วแลบลิ้นเล็กใส่ แต่ซึงยูนกลับหมั่นไส้จนแทบอยากจะเลื่อนหน้าเข้าไปกัดลิ้นเล็กนั้นให้เลือดซึม
นี่เขากำลังคิดอะไรอยู่ ?
“งอนหรอครับ ? โอ๋เอ๋ๆ”
เด็กหนุ่มสรรหาวิธีในการง้อให้เทพร่างเล็กหายงอน แต่แค่ซึงยูนพูดว่าโอ๋เอ๋เท่านั้น จินอูก็คลี่ยิ้มเปื้อนใบหน้าหวานๆ แล้ว
น่ารัก ...
โกรธใครได้ไม่เกินหนึ่งนาทีเหมือนที่ซึงฮุนบอกจริงๆ ด้วย
“นี่ ! พวกเจ้าน่ะ จะหวานกันอยู่หน้าบ้านข้าอีกนานไหม ? อีซึงฮุนหมั่นไส้ อีซึงฮุนอิจฉา อีซึงฮุนตาร้อน !”
XXXXX
รบกวนรีดเดอร์หาน้ำมาดับไฟอิจฉาให้คุณอีซึงฮุนด้วยค่า 55555555
โอ้ย ! คังคิมหวานจนเจ๊ตีบเองก็เริ่มหมั่นไส้แล้วค่ะ =”=
ส่วนคู่นัมซง เขามาแบบน้ำขึ้นน้ำลงค่ะ มีช่วงหวาน มีช่วงดราม่า เจ๊ตีบก็ตามไม่ค่อยทันเหมือนกัน
คุณซงเขาหาจุดอ่อนที่จะมาทำลายแทฮยอนได้แล้ว
ต้องรอติดตามเนาะว่าเขาจะกล้าทำลายน้องนัมหรือเปล่า ?
ช่วงนี้เจ๊ตีบพูดเป็นอยู่คำเดียวใช่ไหมเนี้ย ?
คำว่า “ขอบคุณ” น่ะคะ เจ๊ตีบพูดได้ไม่เบื่อเลย ^^ ก็เพราะอยากจะพูดให้รีดเดอร์ที่น่ารักทุกคนเลย
ถ้าไม่มีรีดเดอร์ เจ๊ตีบก็เดินหน้าฟิคเรื่องนี้ไม่ได้จริงๆ ค่ะ
ช่วงนี้มึนมาก มึนจริงๆ เพราะต้องเร่งฟิคเรื่องนี้ให้จบก่อนวันที่ 15 มีนาคมนี้
ขอบคุณและรักรีดเดอร์ทุกคนจากหัวใจเจ๊ตีบจริงๆ ค่ะ ^^
#ฟิคอัศวินเที่ยงคืน
ความคิดเห็น