คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : Director >>09
ณ ผับ XOXO สถาบันเทิงชื่อดังอันดับต้นๆในกรุงโซล
“เดินเร็วๆหน่อยสิแบคฮยอน”
“รู้แล้วนา เร่งอยู่ได้”
“ก็ไม่ได้เร่ง แต่เกรงพี่เขา เราสายมากแล้วน่ะ”
“กำลังเดินตามไปติดๆเลยครับคุณแม่” กรอกน้ำเสียงกวนประสาทไล่ตามหลังเร่งฝีเท้าวิ่งตามเพื่อนรักไปติดๆ
“คยองซู” เสียงของใครสักคนเรียกให้หันไป
พี่ซูโฮยืนโปกมือทักทายอยู่ตรงหน้าประตูทางเข้าผับ
“ครับๆๆ” คยองซูโค้งคำนับทักทายรุ่นพี่
“อ้าว แบคฮยอนก็มาด้วยหรอ” พี่ซูโฮถามเมื่อเห็นผมติดพ่วงมาด้วย
“แหะ ผมมาเป็นเพื่อนคยองซูเขานะครับ”
“ดีๆ มากันเยอะๆสนุกดี”
“งั้นไปนั่งที่โต๊ะกันเถอะ ยืนคุยนานๆมันเมื่อย”
พูดจบพี่ซูโฮก็เดินนำไปยังโต๊ะที่จองไว้ แสงเลเซอร์สีแดงโฉบเฉียวไปมาเสียงเพลงแดนซ์ดังสนั่น ผู้คนมากมายเบียดกายกันเต้นรำตามจังหวะดนตรี
กลุ่มคนประมาณสิบกว่ากำลังนั่งดริ้งชนแก้วกันอย่างเฮฮาปาร์ตี้ ตอนนี้ในใจไม่ขออะไรมาก ขอแค่อย่างเจอไอ้เด็กเทานั่นเป็นพอ
ผมกวาดสายตามองหาที่นั่งตรงโซฟาสีแดง เอ๊ะ!! มองไปมองมาทำไมไอ้คนตัวสูงๆหูกางนั่นมันหน้าคุ้นว่ะ ยิ่งเดินเข้าไปใกล้ๆยิ่งชัด ผมว่าไม่คุ้นแล้ว แต่มันใช่เลย
“ปาร์คชานยอล”
คนตัวสูงสะดุ้งโหย่งหันมาสบตาผมก่อนจะสบถชื่อผมเบาๆ “แบค”
“อ่าวว รู้จักกันด้วยหรอเนี่ย” พี่โซฮูถามสีหน้าแปลกใจ
“ครับ เราเป็นรูมเมทกัน” หันกลับไปยิ้มแห้งๆให้พี่ซูโฮ
หน๊อย!! ไอ้คนบ้า ไหนบอกไปธุระ ธุระพ่อแกสิมานั่งดริ้งสบายใจเฉิบอยู่ในผับเนี่ย
“นี่ นายไปนั่งข้างเขาดิ” คยองซูกระแซะไหล่เบียดให้ผมไปนั่งข้างๆชานยอล
“ไม่อ่ะ” สะบัดบ๊อบใส่ อยากมาโกหกกันดีนัก งอนแม่ง “ไปนั่งตรงโน้นดีกว่า เบื่อขี้หน้าคนแถวนี้” พูดพร้อมโป่ยหน้าใส่ชานยอล
หมับ!!
แขนยาวขว้าข้อมือผมดึงให้ลงไปนั่งข้างๆ
“ทำบ้าอะไรของนายเนี่ย” ผมกระซิบค้อน “คนมองกันเยอะแยะ ไม่เห็นรึไง” ไม่ตอบ… ตามสไตล์มึงสิน่ะ
คยองซูกับพี่ซูโฮที่ยืนมองสถานการณ์อยู่ กระซิบกันไปมาหัวเราะกันคิกคัก
“หึหึ ฉันว่าตรงนี้ที่คงเต็มแล้วหล่ะ งั้นขอตัวไปนั่งฝั่งนู้นน่ะ” พูดจบคยองซูเพื่อนรักก็เดินอ้อมไปนั่งอีกฝั่ง คืออยากจะถามว่า ที่มันเต็มตรงไหนว่ะ แม่งว่างเป็นแสนไร่
“นี่” ชานยอลสะกิดแขนผมพลางยกแก้วเหล้าในมือขึ้นกระดก เรียกกูแต่เผือกไม่มองหน้ากู คือระ
“อะไร?” กูเหวี่ยงแม่ง
“มาไงเนี่ย”
“มากับคยองซู ไม่มีตารึไง”
“ถามดีๆ จะเหวี่ยงทำไมเนี่ย?” ถามกูว่าเหวี่ยงทำไม ถามตัวเองเถอะสัส!! ไหนบอกกูไปทำธุระ ธุระประเทศไหนเขาทำกันในผับ
“ไม่ได้เหวี่ยง”
“แล้วเป็นอะไร”
“…..”
“มางานวันเกิดพี่ไอ้ฮุนมัน” จู่ๆชานยอลก็พูดขึ้นมาลอยๆ เหมือนกับอยากอธิบายให้ฟัง
“ก็แล้วทำไมบอกให้ชัดเจนอ่ะ บอกแค่ไปธุระใครเค้าจะไปรู้” เบ๊ะปากใส่อีกคนด้วยความหมั่นไส้
“สรุปเหวี่ยงเรื่องที่มาผับ”
“งื้อ” ตอบเสียงงู้งี้ในลำคอ
“น่ารักน่ะเรา” ชานยอลกระตุกยิ้มที่มุมปากก่อนกระแซะเบียดไหล่ผมเบาๆ
“เหวอ!! อย่าเข้ามาใกล้ อายคนอื่นเค้า” ใช้ไหล่บางเบียดร่างหนาของอีกคนให้ออกห่าง คือไม่อยากตกเป็นเป้าสายตาของคนอื่นไปมากกว่านี้
ครืน ครืน !!
เสียงโทรศัพท์มือถือเครื่องหรูที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงของชานยอลสั่นขึ้น
“ครับ ดาร่า” ชานยอลกรอกเสียงใส่โทรศัพท์
อารมณ์บั่บ… มึงไม่ต้องให้กูเดาเลยว่าใครโทรมา “ครับ ดาร่า” แหวะ!! กูจะอ้วก
“นี่คุณเมาหรอ” well well มึงแลดูเป็นห่วงกัน
“แปปน่ะ เดี๋ยวมา” ชานยอลพูดก่อนจะรีบลุกขึ้นยืน
“ไปไหนอ่ะ”
“พาดาร่ามานั่งโต๊ะ”
“เขาเดินเองไปได้รึไง”
“อย่างี่เง่านา” พูดจบก็รีบเดินจ้ำอ้าวๆตรงไปทางประตูผับ
เหมือนโดนตบหน้าไม่มีผิด ไอ้คำว่า“งี่เง่า” มันทำสมองชาไปหมด ตรงขอบตาทั้งสองข้างร้องผ่าวๆ ความรู้สึกหวิวๆข้างในมันคืออะไร ตอนนี้รู้สึกว่าเหมือนตัวเองกำลังจะแพ้ แพ้ให้ผู้หญิงอีกคนที่ใครๆก็บอกว่าเป็นแฟนเขา
ผมนั่งเหมอลอยตาจ้องตรงประตูอยู่นาน นี่เขาหายไปเกือบ 10 นาทีแล้วยังไม่กลับมาเลย หรือจะไปต่อกันที่อื่นน่ะ
“สวัสดีครับ พี่แบคฮยอน” เสียงเรียกชื่อตัวเองดึงสติผมให้กลับมาอีกครั้ง
เด็กจื่อเท่าจู่ๆก็โผล่มาจากไหนไม่รู้ ทำเอาตกออกตกใจไปหมด “ตรงนี้มีคนนั่งรึป่าว”
“มีแล้ว นายไปนั่งตรงอื่นเถอะ”
ฟุบ!! จื่อเทาหย่อนก้นลงนั่งบนโซฟาข้างผม
“นายนี้มันพูดไม่รู้เรื่องจริงๆ”
“ก็ผมอยากนั่งข้างพี่ ผมผิดด้วยหรอ” ปั้นหน้าแอ๊บแบ๊วสุดชีวิต
“เออๆ จะทำอะไรก็เชิญ” ผมยอมเออ ออ ตามเขาไป ปัดความรำคราญ เบนหน้าหนีคนที่นั่งข้างหันไปจ้องมองที่ประตูบานเดิมแบบไม่วางตา
ภาพของชายหนุ่มประคองโอบรัดเอวหญิงสาวที่เดินโซเซเข้ามาในผับ เห็นภาพนั้นแล้วยิ่งทำให้เจ็บหัวใจ ผมเหมือนคนโง่ที่รักจนยอมทุกอย่าง ชานยอลประคองร่างของดาร่ามานั่งตรงข้างๆผมโดยมีเขานั่งคั่นตรงกลาง
“ผมคิดว่าคุณจะมากับไอ้ฮุน” ชานยอลพูดกับหญิงสาวที่เมาเละเทะไม่ได้สติ
“เซฮุนเขาไม่ว่างค่ะ เขาบอกติดธุระ”
“ธุระบ้าบออะไรของมัน วันเกิดพี่ชายตัวเองแท้ๆ”
“แล้วคุณไปทำอะไรมาเนี่ย ถึงได้เมาขนาดนี้”
“ไปจิบไวน์กับเพื่อนนิดหน่อยค่ะ” ดาร่าพูดพร้อมกับเอนกายเบียดเข้าที่อกของชานยอล ชานยอลไม่ที่ท่าทีขัดขืนอะไร เขาแค่นั่งเฉยๆทำเหมือนว่าเป็นเรื่องปกติ ยกแก้วเหล้าในมือขึ้นดื่มโดยไม่แม้แต่จะมองหน้าผมเลยสักนิด
ผมสุดทนกับท่าทีที่แสร้งเย็นชาใส่ของเขาเต็มที ผมรู้สึกว่าตัวเองมักจะหมดความสำคัญทุกครั้งที่ผู้หญิงคนนี้เข้ามา ผมสะบัดหน้าหนีภาพบาดตาเหล่านั้นหันไปสนทนากับอีกคนที่นั่งอยู่ข้างๆแทน
“จื่อเทา นายชอบฉันจริงป่ะ” ผมถามจื่อเทาที่กำลังนั่งผสมเหล้า แอบเหล่ตาไปมองปฏิกิริยาของอีกคน เห็นที่กำลังยกแก้วเหล้าขึ้นดื่มชะงักพร้อมกับลดแก้วในมือลง
“ไม่ได้ชอบครับ” จื่อเทาพูดก่อนเบียดหน้าเข้ามาใกล้ “แต่เรียกว่ารักเลยดีกว่า”
“ฉันมาคิดๆดูแล้ว บางทีฉันควรเปิดโอกาสให้นายบ้าง” ปากผมพูดกับจื่อเทา แต่ตาผมคอยสังเกตปฎิกิริยาของชานยอลอยู่ตลอดเวลา เขาไม่มีท่าทีโกรธแม้แต่นิดเพียงแค่นั่งฟังอย่างนิ่งเฉย
“ถ้าพี่ให้โอกาส ผมก็พร้อมรุก” ไม่ว่าเปล่ากดจมูกลงบนแก้มเนียนของผม
ปัง !!
ชานยอลกระแทกแก้วเหล้าในมือลงบนโต๊ะอย่างแรง คิ้วหนาขมวดเข้าหากันหันมามองหน้าผมตาขวางแสดงอารมณ์โกรธ
“พี่คยองซูครับ พี่จะว่ามั้ยครับ ถ้าผมจะขออนุญาตจีบเพื่อนพี่คนนี้” จื่อเทาพูดพล่ามไปเรื่อย โดยที่รู้เลยว่ากำลังทำให้อีกคนโกรธแทบเป็นฝืนเป็นไฟ
“ตัวพี่อ่ะ อนุญาติ” คยองซูหันมาตอบน้องรหัสตัวเอง “แต่คนอื่นพี่ไม่รู้น่ะ ว่าเขาจะอนุญาตรึป่าว” พูดจบก็บุ่ยปากไปทางชานยอลเหมือนจะส่งซิกในน้องรหัสตัวเองรู้ว่ากำลังทำผิดอย่างมหันต์
“หึหึ แค่พี่เปิดทางให้ผมก็พร้อมจะเดินหน้าเต็มกำลังครับ”
“จื่อเทา ผสมเหล้าให้ฉันหน่อยสิ ขอเข้มๆน่ะ ช่วงนี้เครียด” ผมพูดพร้อมเบียดร่างเข้าหาจื่อเทา
.
.
.
.
.
.
ครึ่งชั่วโมงหลังจากนั้น
สภาพของผมก็กลายเป็นแบบนี้
“รักกานแล้วต้องมีน้ำตา แบบเน้รักประสาอะราย” แหกปากร้องเพลงดังลั่น คอพับกึ่งนั่งกึ่งนอนเลื่อยไปทั่วโซฟา “ฉันร้องเพราะรึป่าว” หลับตาปรือเอนหัวซบลงบนไหล่จื่อทา
“ที่สุดเลยครับคนดี” จื่อเทาพูดก่อนกระชับร่างบางให้อยู่ในอ้อมแขน
หมับ!!
ชานยอลลุกขึ้นพรวดกระชากร่างของคนที่เมามายไม่ได้สติออกจากอ้อมแขนของอีกคน
“ผมว่าเราสองคนต้องขอตัวกลับก่อน”ชานยอลพูดก่อนโค้งคำนับทุกคน “พอดีเด็กผมห้ามนอนเกินเที่ยงคืน เด็กอนามัยอะครับ” เหมือนจะพูดลอยๆแต่สายตาพุ่งตรงไปทางคนๆเดียว นั่นก็คือจื่อเทา
ชานยอลเหวี่ยงร่างบางยัดใส่รถคันหรูก่อนจะเดินอ้อมไปอีกฝั่งนั่งลงตรงตำแหน่งคนขับ
“รู้ตัวว่าคออ่อนจะกินทำไม”
“งื้อ อย่าดุเค้าเส่” คนตัวเล็กเบะปากคว่ำ ทำหน้างออย่างกับเด็ก 3 ขวบ
“ดื้อ!!”
“แล้วที่เป็นแบบนี้เพราะครายกานนน” เสียงใสโต้กลับแบบไม่เป็นภาษา “ยัยผีบ้าดาร่านั่น แทบจะสิงตัวอยู่แล้ว”ตาคู่สวยมองคนที่นั่งอยู่หลังพวงมาลัยอย่างคาดโทษ
แบคฮยอนนายนี่มันเด็กน้อยๆจริง ทำอะไรก็น่ารักไปหมด ที่กระดกเหล้าแทนน้ำสะขนาดนั้นก็คงโกรธเรื่องที่ดาร่ามาเกาะแกะสิน่ะ แล้ววันนี้ดูแต่งตัวมาซิ เสื้อยืดรัดรูปซะขนาดนี้ ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมหนุ่มๆในคลับมองกันตาเป็นมัน
นึกแล้วก็อารมณ์เสียเรื่องไอ้เด็กเทานั่นไม่หาย มันเล่นประกาศกร้าวกลางงานว่าจะจีบแบคฮยอน บอกตรงๆเลยว่า แค่เห็นหน้ามันก็ไม่ถูกชะตาแล้ว
เรื่องที่ว่ามันจะจีบแบคฮยอนนะ เรื่องนั่นไม่มีอะไรน่าหวงเลย เพราะดูถ้าแบคฮยอนจะไม่เล่นด้วย เห็นแค่นั้นก็ทำให้สบายใจไปเปราะนึงแล้ว
“เห็นยัยนั่นเอาน่มน้มมาถูแขนตัวแล้วหมั่นไส้” คนขี้เมาไม่ได้สติยังบ่นไม่เลิก
“เป็นอย่างที่พูดซะที่ไหน ดาร่าเขาเมา”
“แค่ช่วยประคอง” พยายามอธิบายให้เด็กหนุ่มที่กำลังสะลึมสะลือเพราะฤทธิ์สุราฟัง
“นี่ไง ตอนนี้เค้าเมาแล้ว” ร่างบางที่ไม่ได้สติพยายามปีนขึ้นมานั่งในตักหนา
“ประคองเค้าหน่อย” เสียงใสกระซิบข้างหู ก่อนจะเบียดร่างเข้ามาซบที่แผ่นอกหนา มือน้อยค่อยเลิกๆเสื้อเชิ้ตสีขาวของคนตัวสูงกว่าขึ้นจนเผยให้เป็นหน้าท้องขาวที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อ “ตัวไม่ร้อนรึไง”
”เมาแล้วเรื้อนหว่ะ” เสียงห้าวสบถขึ้นเบาๆปวดหัวกับพฤติกรรมของคนเมาไม่ได้สติ
“แหวอะ หวะ อะไร” นิ้วเรียวจิ้มตรงหน้าผากของอีกคนอย่างคาดโทษ “ตัวพูดจาหวานๆบ้างไม่เป็นอ่ะไง” วนนิ้วปาดไปมารอบๆริมฝีปากหนา
“อย่ายั่ว”
“ไม่ได้ยั่ว” เสียงใสพูดกระซิบ “ แค่อยากให้จูบ ” เรียวแขนเล็กโอบรัดต้นคอของอีกคนโน้มให้เลื่อนหน้าใบหน้าเข้ามาใกล้
“เมาแล้วเป็นแบบนี้กับทุกคนรึป่าว” ร่างสูงกำลังกดอารมณ์ของตัวเองไว้ แต่ริมฝีปากอวบตรงหน้ามันเย้ายวนใจเหลือเกิน
"ไม่อ่ะ เป็นกับตัวคนเดียว"
“รู้มั๊ย” ร่างสูงเชยคางน้อยขึ้นบังคับให้อีกคนสบตา
“หือ” เสียงครางตอบในลำคอ
“ว่าทำแบบนี้มันเสี่ยง”
“เสี่ยงอะไร” ดวงตาคู่สวยที่เยิ้มใสด้วยพิษสุราช้อนขึ้นสบตา
“เสี่ยงจะเสียตัว” ก้มลงกดจมูกซุกไซร้ที่ต้นคอขาว
“ไม่กลัว อื้อ” ร่างบางที่อยู่ในคราบของเด็กน้อยร้องครางเมื่อริมฝีปากหนาบดขยี้เข้าที่กลีบปากน้อย คนตัวเล็กที่ตกใจกับสถาการณ์หลับตาปี๋เม้มริมฝิปากเข้าหากันจนแน่น นิ้วเรียวของอีกคนเลื่อนขึ้นมากดลงบนปลายคางน้อยบังคับกลีบปากบางเผยอออก ลิ้นร้อนรุกเข้าช่วงชิงความหวานจากโพรงปากน้อย ตวัดควานไปทั่ว
“สร่างเมาแล้วอย่าโวยวายแล้วกัน”
ไรท์ขอสัญญาว่าจะแต่ง NC ให้น่ารักมุ้งมิ้งที่สุด แบบดิบๆเถื่อนๆเราไม่เน้น
เรามาสายแบ๊วชิมิ
#รักทุกคนน่ะจุ๊บ
เปิดฟิคเรื่องใหม่แล้วเน้อ รีดสายกามทั้งหลายเชิญทางนี้
V
V
V
ช่วย คอมเม้นให้หน่อยน่ะค่ะ คิดซะว่าเป็นกำลังให้ผู้เขียนเน๊อะ ถ้าไม่รู้ว่าจะเม้นอะไร พิมพ์ 555 มาก็ยังดี รักทุกคนที่หลงเข้ามาอ่านน่ะ # จุ๊บ
ติดแท็กใน twitter : #ฟิคยั่ว
พูคคุยกับไรท์ : @mingkchk
ความคิดเห็น