คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : Ep.11 มันจบแล้ว(1)
ฝนยังคงตกกระหน่ำอย่างรุนแรงและยังไม่มีวี่แววว่าจะหยุดตกเลยสักนิด
หลังจากเหตุการณ์เมื่อกี้นี้ ผมก็วิ่งออกมาอย่างไม่สนใจใครเลย
ตอนนี้ผมต้องไปอยู่ในที่สงบที่สุด ที่ที่ไม่มีใครอื่น มีเพียงแค่ผมคนเดียว
ผมชอบอยู่คนเดียวครับ
ตอนนี้ผมอยากกลับบ้านมากๆ ถึงแม้จะไม่มีใครอยู่เลยก็ตาม
น้องผมก็คงอยู่กับม๊าเพราะมันป่วย ส่วนม๊าก็คงไปเขียนนิยายที่ใดที่หนึ่ง
แต่ช่างมันเถอะตอนนี้ผมอยากกลับบ้านแล้ว
อยากกลับไปอยู่คนเดียว ผมไม่อยากได้ยินเสียงใครทั้งนั้น
ในตอนนี้...
.
.
.
.
ณ บนรถสาย
ตอนนี้คนเยอะไม่เยอะผมไม่เลือกแล้วล่ะครับ
เวลาตอนนี้ก็น่าจะซัก5โมงจะ6โมงเย็นแล้ว....
โทรศัพท์ก็แบตหมด
BBนี่แบตหมดง่ายเสียจริง
หยดน้ำฝนจากหลังคารถหยดลงมาที่ปลายจมูกผม
ทำให้ผมนึกถึงคำพูดของคนๆนึง...
เค้ก มึงรู้ป๊ะ ?
ว่าถ้าเกิดหยดน้ำที่ตกลงมาจากฟ้า
หล่นลงมากระทบที่ปลายจมูก
นั่นเท่ากับว่าสิ่งที่เราตัดสินใจทำอะไรลงไปนั้น
มันอาจจะทำให้ชีวิตเราเปลี่ยน
หยดน้ำหยดที่สองหยดลงมาเรื่อยๆ
จนทำให้ผมหลุดออกมาจากภวังค์
ทำไมนะ.. ทำไม.. นี่เราจะร้องไห้ทำไม
น้ำตาผมค่อยๆไหลออกมาทีละนิดๆ
กี้มันเป็นอะไรของมัน นี่มันโกรธผมเรื่องอะไร
ทำแบบนี้ทำไม ผมไม่เข้าใจ...
.
.
.
.
กรี๊งงงง!!!
เสียงกดกริ่งรถสายทำให้ผมรู้สึกตัว..
อ่อนี่ใกล้จะถึงบ้านแล้วสินะ ผมมองทางข้างหน้าออกไป
ผมตัดสินใจลงตรงนี้ ที่หน้าเซเว่นแถวบ้าน
แล้วเดินกลับบ้านอีกสัก3-4กิโล ก็ถึงบ้านแล้วแหละครับ
ทำไมแต่ละก้าวมันถึงได้หนักอึ้งเช่นนี้
ผมก้าวเท้าไปข้างหน้าอย่างลำบาก อยากจะหยุดนอนหลับไหลซะตรงนี้เลย
แต่ผมคงทำไม่ได้ ทำไมกันนะ ...แค่คนอื่น คนทีเพิ่งรู้จักกันไม่กี่วัน
แค่คนๆเดียวนี่มันสามารถมีอิธิพลต่อผมได้มากถึงขนาดนี้เชียวหรอ?
พอดีบ้านผมอยู่ข้างในหมู่บ้านลึกๆครับ
เลยต้องเดินเท้าอีกไกลหน่อย อันที่จริงก็อยากจะขับรถเอานะ
แต่พอดีผมไม่เคยขับออกนอกถนนใหญ่
แถมโรงเรียนที่ย้ายมาใหม่นี่ก็ไม่คุ้นใคร
ไม่กล้าเสี่ยงเอารถไปครับ กลัวโดนขโมยรถ
เพราะสิ่งที่เกลียดที่สุด
คือสายตาที่จ้องมองผมเหมือนเศษที่ไม่มีค่าไม่จำเป็น
และการจ้องมองจากผู้อื่น การเป็นเป้าสายตา
เพระผมไม่รู้ว่าเขามองด้วยอารมณ์ไหน
ผมเกลียดการมองแบบนั้น
มันทำให้ผมหวั่นใจ
ถึงผมจะชอบความเงียบและชอบอยู่คนเดียว
แต่ก็ใช่ว่าผมจะไม่เคยเหงานะ
และใช่ว่าผมจะอยากอยู่คนเดียวเงียบๆไปตลอด...
และแล้วผมก็เดินมาถึงหน้าบ้านตัวเอง...
พอเปิดประตูบ้านเข้าไป
ผมก็รีบเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วฟุบตัวลงเตียงทันที
และเผลอหลับไป ด้วยความเหนื่อยล้า
เจ็บปวด... สับสน....
ทั้งเรื่องอื่นๆและเรื่องกี้... ความรู้สึกพวกนี้มันอะไรกันนะ?
ทุกๆความคิดของผม
มันถาถมเข้ามาเรื่อยๆๆๆ
จนตอนนี้ผมสับสนไปหมดแล้ว
ผมเพลีย..
ผมไม่อยากคิดแล้ว..
ผมทรมาณ...
.
.
.
.
.
เช้าวันเสาร์
เนื่องด้วยวันนี้เป็นวันหยุด
หลังจากที่สอบเสร็จจากเมื่อวานนี้
ผมทั้งเหนื่อยทั้งเพลีย
วันนี้ผมอยากอยู่บ้านครับ
เลยตั้งใจว่าจะอ่านหนังสือ
เตรียมตัวเปิดเทอมสักหน่อย
กับโรงเรียนใหม่ หลักสูตรใหม่
“เค้กลูก เพื่อนมาหาน่ะ”เสียงแม่ตะโกนเรียกผมออกไปดู
เพื่อนหรอ... ใครกันว๊ะ =0=?
“หวัดดี”เสียงแหลมๆร่าเริงแบบนี้...
คงเป็นคนอื่นไปไม่ได้ครับ
เพราะตอนนี้ผมก็มีเพื่อนเพียงแค่ไม่กี่คน =..=
เอิร์นนั่นเอง เธอมาพร้อมกับชุดเรียบร้อย(เอ๊ะ! ใช่เปล่าว้ะ?)
ออกแนวสาวหวานนิดๆออกเปรี้ยวหน่อยๆ
ด้วยชุดเสื้อก้ามชั้นในสีดำ เสื้อกั๊กลายยีนสีฟ้าออกเทานิดๆ
พร้อมด้วยกางเกงขาสามส่วน สีแบบว่า - - ด้านบนสีชมพู
ด้านล่างลงมาสีขาว -0- โอ๊ะ ผมล่ะไม่เข้าใจแฟชั่นสมัยนี้จริงๆ =-=
ซึ่งเข้ากันได้ดีเข็มขัดสีฟ้า อื้ม...เข้ากันได้ดีเลยสีกางเกงกับเข็มขัด
“อ้าว เอิร์น ...มาได้ไงอ่ะ?
เข้ามาในบ้านก่อนสิ”ผมกำลังจะเดินไปเปิดประตูบ้าน
“เฮ้ยไม่เป็นไร เอ้อ! เค้กนายว่างป่ะ ?
พาเราไปซื้อของขวัญวันเกิดให้เพื่อนเป็นเพื่อนเราหน่อยดิ”เอิร์นกล่าว
“วันเกิดใครอ่ะ? งั้นรอแปปนะ”ผมรีบเข้าไปแต่งตัวครับ
ด้วยความที่ว่าอยู่คนเดียวมันเหงาอ่ะ ออกไปเที่ยวบ้างดีกว่า
(ไรท์เตอร์:เอิ่มเค้กแกปล่อยเอิร์นไว้น่าบ้านเลยหรอ-0-)
.
.
.
.
ณ คิวรถสาย
ในระหว่างที่เราสองคนกำลังยืนรอรถสาย
“เอ้อ! เอิร์นรู้จักบ้านเราได้ไงอ่ะ”ผมถามเอิร์น
ด้วยความสงสัย...อันนี้สงสัยจริงๆครับ =0= มันมาได้ไง?
“ก็... ไม่บอกดีกว่า เป็นความลับ อิอิ”เอิร์นตอบด้วยน้าเสียงแจ่มใส
เฮ้ย อะไรว๊ะ =[]= ยัยนี่นิ่ หึ๊ยยยยยย !!!>M<
“ฮ่าๆ ๆ เอาน่าๆ เดี๋ยวสักวันนายก็รู้เองแหละ”ดูเหมือนผมจะใส่อารมณ์ทางสีหน้าไปหน่อย
เอิร์นถึงได้พยายามตอบ (ซึ่งมันเป็นคำตอบที่ไม่ได้คำตอบ -0-)
.
.
.
.
.
ณ เซ็นทรัล
“เฮ้อ... จะซื้ออะไรดีเนี้ย เค้กช่วยเราเลือกหน่อยดิ”
เอิร์นออกอาการท้อระหว่างเดินดูของไปเรื่อยๆ
“อ่าว แล้วเราจะรู้ป๊ะเนี้ย - -”ผมล่ะงงกับยัยนี่จริงๆครับ
ให้พามาเลือกของให้คนที่ไม่รู้จักอีก ทั้งที่เพื่อนตัวเองแท้ๆ
“เง้อ.. ก็เราเลือกของขวัญไม่เป็นนี่นา...
อีกอย่าง ก็ไม่รู้ว่ามันชอบอะไรด้วย”เอิร์นทำหน้าบูดติงต๊องจริงๆยัยนี่ =-=
“อ่าๆๆ -0- งั้นเพื่อนผู้หญิงหรือเพื่อนผู้ชายล่ะ?”
ผมถามเพราะความเหลืออดกับยัยต๊องนี่เสียจริง เฮ้อ =w=
“ผู้ชายยยยยยยย ค่ะ! - -”บอกว่าผู้ชายพูดธรรมดาก็ได้นะ
เหอะๆ ยัยนี่นี่เพี้ยนป่าวว๊ะ -*- โอ้ยๆ เพื่อนผมไปซะแล้ว =[]=
“อ๋อๆ ครับๆ - -
แล้วเพื่อนผู้ชายคนนั้นนี่เค้าชอบของประมาณไหนอ่ะ”
ผมถามข้อมูลต่างๆเผื่อจะเอาไว้ ไปใช้ในการเลือกของที่จะใช้เป็นของขวัญ
“ก็... เอิ่ม =-= ไม่รู้ว่ะ แห่ะๆ”เอิร์นตอบ
แหม๋ !! พูดเหมือนไม่ใช่เรื่องตัวเองเลยนะ =-=
“เฮ้อ... งั้นเขาชอบเล่นกีฬาไรงี้ป๊ะ?”
ผมถามเพราะว่าผู้ชายน่าจะไม่พ้นเรื่องนี้นะ
“ก็เล่นนะ เล่นบาส”ผู้หญิงที่เดินข้างๆผม
กำลังยื่นครุ่นคิดในขณะที่เรากำลังขึ้นบันไดเลื่อนเพื่อไปที่โซขายอุปกรณ์กีฬา
“อืม... บาสหรอ?
ถ้าจะว่าไปแล้วซื้ออุปกรณ์พวกนี้ก็...นะ
=-= จะดีมั้ยนะ เราก็ไม่เคยซื้อซะด้วยสิ”เฮ้อ...ลำบากใจ
“เอ้... ถ้าจะว่าไปเพื่อนเรามันขี้เกรงใจอ่ะ
ของแพงๆ ของดีๆ อย่าเลย =0= เก็บเงินไว้ดีกว่านี่ไปดูอย่างอื่นกันเถอะ”
เอิร์นกล่าวพร้อมกับลากผมไปที่โซนตุ๊กตาพวกของจุกจิกเล็กๆน้อยๆประมาณนั้น
“อันนี้ดีม๊ะ!^w^ ”เอิร์นพูดพร้อมกับหยิบตุ๊กตาพวกกุญแจเล็กๆ
เป็นรูปลูกบาสกับหัวใจห้อยติดกันเป็นคู่
“เอ่อ.. เราว่าผู้ชายไม่น่าจะชอบของพวกนี้หรอกมั้ง
‘^^ เอาพวกที่มันดูพกได้กว่านี้ดีกว่านะ เช่น..
พวกสิ่งที่ใช้ประจำวัน”ผมได้ไอเดียเลยพูดขึ้นมา
“อ๊อ! งั้นต้องอันนี้”จู่ๆเอิร์นก็พูดขึ้นมา
แล้วก็ลากผมไปที่โซนโมเดลตุ๊กตา
“เฮ้ย ไม่มีอะไรเกี่ยวกับบาสเลยอ่ะ T3T เง้อ...”เอิร์นบ่น
พร้อมกับทำน่าตาต๊องๆประหลาดๆอีกแล้ว - - ยัยนี่ก็นะ!=..=
“เอ่อ...ถ้ามันยากเย็นนัก!
ก็ซื้อของมาทำเองไปเลยดิ๊”ผมพูดประชด
ด้วยความอนาทใจกับยัยต๊องข้างๆนี้ครับ =/\=
“เฮ้ย! จริงดั้ว! เรามีวิธีนี้ด้วยนี่หว่า”เอิร์นกระโดดโลดเต้นทำท่าดีใจ
- - ยัยนี่ต๊องจริงๆวุ๊ย -0- เฮ้อ...ตูประชดอยู่นะเฟ้ย
“เอ๊ะ! ว่าแต่...เราจะทำอะไรกันดีอ่ะ?”เอิร์นถาม
“อืม.... นั่นน่ะสิ
งั้น... เอิร์นถักพรมถักผ้าพันคอหรือเย็บปักถักร้อยอะไรพวกนี้เป็นป๊ะ!?”ผมถาม
“เอิ่อ...ก็พอเป็นอ่ะนะ ^[]^ ฮ่าๆๆ”เอิร์นตอบพร้อมๆกับเอามือเกาหัวแก้เขิน
เอิ่ม- -จะรอดมั๊ยเนี้ยยัยนี่ -0- เฮ้อ... หนักใจแทน
ใครคนนั้นคงจะไม่ใช่แค่เพื่อนแล้วม๊างงงง แฟนชัวร์ 5 5 5 5
มันถึงทำให้ได้ขนาดนี้...เออแต่ผมนี่ก็แปลกเพิ่งได้คุยกันแค่วันเดียวสนิทแล้ว?
“งั้นเราไปซื้อของกันดีกว่า ป๊ะๆ”เอิร์นฉุกพูดขึ้นมาปุ๊ป
ก็ลากตัวผมไปหาร้านขายของโซนเย็บปักถักร้อยทันที =0=
.
.
.
.
เราเดินเลิกของซื้อนั่นซื้อนี่กันมาสักพัก
เอิร์นก็ขอตัวไปเข้าห้องน้ำทิ้งให้ผมถือของรอเธออยู่หน้าห้องนํ้า
นานมากที่เธอเข้าไปในห้องน้ำ คนค่อยๆทยอยน้อยลงเรื่อยๆ
จนตอนนี้ก็เหลือผมอยู่คนเดียว.. ผมรอเอิร์นนานอีกสักพักนึง เธอก็เดินออกมา
และในขณะที่เรากำลังจะเดินกลับนั้น!!
จู่ๆ ผมก็ต้องเจอกับเรื่องที่ไม่คิดว่าจะต้องเจอ!!!
“อ้าวมิกซ์!”เอิร์นยกมือชูโบกไปมาเพื่อเป็นการบอกตำแหน่งของต้นเสียง
และแน่นนอนคนๆนั้นกำลังเดินมาใกล้ๆพวกเรา
และเรา(หรือแค่เอิร์นที่ลากผมเข้าไปT^T)ก็เดินเข้าไปใกล้ๆเขาคนนั้น...
“เอิร์นนัดเรามามีอะไรหรอ?”กี้พูดกับเอิร์นโดยไม่มองผมด้วยซ้ำ
“อ๋อ! เราว่าจะชวนเค้กกับมิกซ์ชวนมาเที่ยวเป็นเพื่อน
เดินเล่น ซื้อของกันน่ะ มิกซ์มาด้วยกันนะ ^[]^”เอิร์นชักชวนกี้ยกใหญ่
“อ่อ... เราคงมาได้ไม่นานอ่ะ
พอดีมาทำธุระแถวนี้พอดีเลยแวะเข้ามา”
กี้ตอบเอิร์นโดยไม่ได้มองผมเลยด้วยซ้ำ
“อ่าว แล้วนี้จะไปไหนอีกมั๊ยอ่ะ?
เราว่าจะชวนมาหาอะไรกินสักหน่อย =3=”
เอิร์นถามด้วยน้าเสียงน้อยใจนิดๆ
“อ๋อ ต้องไปที่อื่นต่อน่ะ
โทษทีนะ ‘^^
งั้น...ถ้าไม่มีอะไรแล้วเราไปก่อนนะ
เดี๋ยวสาย”กี้ตอบเอิร์นแล้วรีบเดินจากไป
โดยไม่ทัก..
ไม่สน...
ไม่แคร์....
ทำเป็นไม่เห็น...
ไม่รับรู้ว่าผมก็ยืนอยู่ตรงนี้ทั้งคนเลยด้วยซ้ำ...
มันจบลงแล้วสินะ มิตรภาพ...
[ไรท์เตอร์พูดคุย] : อัพแล้วตอนที่11
T^T ฮื่อๆ ง่วงนอนมากจะเช้าแล้วขอตัว
ขี้เกียจบ่นครับ เอาเป็นว่า"ต้อง"อ่านกันต่อไปนะ 55
ความคิดเห็น