ลำดับตอนที่ #10
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : รักในแบบของฉัน
"ฮ้าวววว-0-"ฉันตื่นขึ้นมารับแสงอรุณ(?)ในยามเย็นฉันหลับไปตอนไหนเนี่ย-__-
โครกกกกก
หิวข้าวแล้วด้วย-_-
ฉันเดินลงไปข้างล่างอย่างงวงเงีย
ติ้ง ต่อง
ใครมากอดออดหน้าบ้านเนี่ย-_-ฉันเดินตรงไปที่ประตูบ้านแล้วเปิดออกมา
"สวัสดีครับ^-^"อยากปิดประตูจังเลย
"ฟะฟง"
"ใครมาน่ะ"และแล้วตัวอันตรายก็เสด็จมา
"อ้าวคุณน่ะเอง^^"ฟงก็ยังยิ้มแย้มผิดกับอเลาดี้ที่หน้าบึ้งตึง
"อ้าวนายน่ะเอง"อเลาดี้ทักกลับ
โครกกกกกกกก
ทั้งสองหันมามองฉันทำไมไม่เคยเห็นคนหิวจนท้องร้องรึไง-////-
"หิวงั้นหรอ/ครับ"คนทั้งสองพูดพร้อมกันฉันไม่ตอบและเดินเชิดหน้าเข้าบ้าน
สุดท้ายฉันก็ต้องมานั่งกินขนมแก้หิวข้าวก็ฉันทำกับข้าวไม่เป็นนี่หน่าเฮ้อยังไงก็หิวอยู่ดี
"เอ้าเอาไปสิครับ"ฟงยื้นซาลาเปาให้ฉัน
"คือขอบใจนะ"ฉสุดท้ายฉันก็รับซาลาเปาของฟงมากินอร่อยแฮะ
"อร่อยไหมครับ"ฟงถามพร้อมกับลูบหัวฉันอย่างเอ็นดูู
"อืม"ฉันพยักหน้า
"นี่ฮินาระกินนี่ไหม"อยู่ๆอเลาดี้ก็ยื้นซูชิมาให้ฉัน
"แค่นี้ฉันก็อิ่มแล้วล่ะ"ฉันปฏิเสทไปแต่
"อยากโดนอีกหรอ"ฉันรีบยัดซาลาเปาเข้าปากแล้วยัดซูชิเข้าไปตาม
10นาทีผ่านไป
โอ๊ยอิ่มชะมัดเลยทีหลังฉันจไมท้องร้องตอนสองคนนี้อยู่อีกแล้ว
"หมดธุระแล้วก็กลับไปสิ"อเลาดี้ไล่ฟง
"คุณไม่ใช่เจ้าของบ้านมาไล่ผมแบบนี้มันเสียมารยาทนะครับ"ฟงเถียงกลับ
"บ้านของยัยนี้มันก็เหมือนกับบ้านของฉันนั่นแหล่ะ"เฮ้ยพูดงี้ได้ไง
"งั้นบ้านหลังนี้ก็เป็นของผมด้วยน่ะสิเนอะ"ขอร้องล่ะถ้าจะเถียงกันก็ช่วยอย่าเอาฉันเป็นตัวกลางได้ไหม
"พอซะที"ฉันลุกขึ้นมา
"ฉันจะไปอ่านหนังสือห้ามตามมาฉันต้องใช้สมาธิ"ฉันพูดดักคอทั้งสองคน
ปัง!!!
เสียงปิดประตูห้องฉันเดินเข้ามาในห้องวันนี้มันวันอะไรเนี่ยทำไมฉันถึงได้ซวยขนาดนี้
ทั้งโดนชกจูบแรกทั้งถูกเจ้าสองตัวอันตรายอ้างสิทธิ์เป็นเจ้าของเฮ้อซวยชะมัดอ่านหนังสือดีกว่า
1ชั่วโมงผ่านไป
ฉันเดินลงไปข้างล่างเพื่อดูว่าฟงไปรึยัง
"ฟี้ ฟี้"บังเอิญว่าเขายังไม่ไปแล้วเขายังมานอนที่โซฟาซะอีกฉันจึงไปหาผ้าห่มมาให้ฟง
หมอนี่นอนหลับแบบไม่รู้เรื่องอะไรเลยนะ
"เธอชอบเขาอยู่สินะ"อเลาดี้ยืนพิงกำแพงแล้วจ้องมาที่ฉัน
"เปล่าซะหน่อย"ฉันเดินผ่านอเลาดี้ไปราวกับว่าเขาไม่มีตัวตน
"เธอโกหกฉันไม่ได้หรอกนะ"เขาพูดขึ้น
"ฉันไม่ได้โกหก"ฉันขึ้นเสียงแล้วหันไปประจันหน้ากับเขา
"หึทำไมเธอต้องยอมหลีกทางให้เขาด้วยล่ะ"อเลาดี้จ้องหน้าฉันนิ่งเขารู้ได้ยังไง
"ทำไมเธอต้องยอมเสียหมอนั่นไปทั้งที่ไม่อยากล่ะ"
"หยุดนะ!!"
"แล้วทำไมเธอถึงยอมโกหกตัวเองเพื่อเขาด้วยล่ะ"
"บอกให้หยุดพูดไงเล่า"น้ำตาของฉันเริ่มอ่อล้นออกมาฉันไม่เคยแสดงความอ่อนแอ
ให้ใครเห็นมาก่อนเลยแต่ตอนฉันแสดงมันออกมาให้เขาได้เห็นหมดแล้ว
หมับ
เขากอดฉันไว้ในอ้อมแขน
"นาย!!"ฉันพยายามจะพลักเขาออกไป
"จะร้องก็ร้องออกมาเลย"
"!!!!!"
"ถึงแม้ฉันจะไม่สามารถเข้าไปแทรกระหว่างเขากับเธอได้"
"...."
"แต่ฉันขอเป็นที่ระบายให้เธอได้ไหม"
"..."เขากำลังจะพูดอะไรฉันไม่เข้าใจ
"ฉัน.."เขากระซิบที่ข้างหูฉันอย่างแผ่วเบา
"รักเธอนะ"เอ๋อะไรนะอเลาดี้รักฉันเป็ไปไม่ได้น่า
"นาย"
"เธอยังไม่ต้องตอบฉันมาก็ได้ว่ารักฉันรึเปล่า"
"...."
"ฉันขอรักเธอแบบนี้ไปเลื่อยๆได้ไหม"ฉันได้แต่ตัวแข็งทื้อไปกับคำพูดของอเลาดี้
"ได้ไหมฮินาระ"
"นายมันเป็นคนฉวยโอกาศมาบอรักฉันในตอนที่ฉันอ่อนแอ"
"...."
"นายรู้ไหมว่ามันทำให้ฉันสับสน"
"ขอโทษ"เขาเอ่ยขอโทษเบาๆแล้วยอมคลายกอดให้ฉัน
"ฉันไปนอนนะ"
ฟึบ
อเลาดี้อุ้มฉันขึ้นมาอะไรน่ะ
"เดี๋ยวฉันไปส่ง"
"ไม่เอา"แต่เขาก็ยังอุ้มฉันขึ้นไปฉันยอมรับว่าเขาเป็นตัวอันตรายจริงๆเลย
ฟุบ
เขาวางฉันลงบนเตียงเบาๆแล้วขึ้นคร่อมฉัน
"นายจะทำอะไรน่ะ"ให้ตายสิเรี้ยวแรงฉันหายไปไหนหมด
"มัดจำไว้ก่อนไง"
"อื้ออออ"เจ้าตัวอันตรายปิดปากฉันด้วยริบฝีปากของเขาอีกครั้งเขาเริ่มทำการบดขยี้ฉัน
ด้วยจูบที่แสนอ่อนหวานแต่แฝงไว้ด้วยความร้ายกาจร่างสูงไม่ยอมปล่อยให้ฉันพักหายใจ
จนฉันรู้สึกเหมือนจะขาดใจตายฉันแพ้เขาราบคราบเมื่อเขารู้สึกว่าฉันหายใจไม่ออกจึง
ยอมถอนริบฝีปากออก
"แฮกๆ"ฉันหอบหายใจทันที
"หวานจังนะ"
"....."
"ฉันชักเริ่มชอบของหวานขึ้นมาแล้วสิ"แล้วเขาก็ยอมเดินออกไปจากห้องของฉัน
กร้ากกกกกกกฉันแพ้เขาได้ยังไงเนี่ยจูบแรกของฉันT^Tต่อไปนี้ฉันจะไม่เข้าใกล้ผู้ชายคนนี้อีกแล้ว!!!
............................................................................................................................................................................................................................................................
ถ้าสั้นไปขอโทษด้วยนะTT^TT
โครกกกกก
หิวข้าวแล้วด้วย-_-
ฉันเดินลงไปข้างล่างอย่างงวงเงีย
ติ้ง ต่อง
ใครมากอดออดหน้าบ้านเนี่ย-_-ฉันเดินตรงไปที่ประตูบ้านแล้วเปิดออกมา
"สวัสดีครับ^-^"อยากปิดประตูจังเลย
"ฟะฟง"
"ใครมาน่ะ"และแล้วตัวอันตรายก็เสด็จมา
"อ้าวคุณน่ะเอง^^"ฟงก็ยังยิ้มแย้มผิดกับอเลาดี้ที่หน้าบึ้งตึง
"อ้าวนายน่ะเอง"อเลาดี้ทักกลับ
โครกกกกกกกก
ทั้งสองหันมามองฉันทำไมไม่เคยเห็นคนหิวจนท้องร้องรึไง-////-
"หิวงั้นหรอ/ครับ"คนทั้งสองพูดพร้อมกันฉันไม่ตอบและเดินเชิดหน้าเข้าบ้าน
สุดท้ายฉันก็ต้องมานั่งกินขนมแก้หิวข้าวก็ฉันทำกับข้าวไม่เป็นนี่หน่าเฮ้อยังไงก็หิวอยู่ดี
"เอ้าเอาไปสิครับ"ฟงยื้นซาลาเปาให้ฉัน
"คือขอบใจนะ"ฉสุดท้ายฉันก็รับซาลาเปาของฟงมากินอร่อยแฮะ
"อร่อยไหมครับ"ฟงถามพร้อมกับลูบหัวฉันอย่างเอ็นดูู
"อืม"ฉันพยักหน้า
"นี่ฮินาระกินนี่ไหม"อยู่ๆอเลาดี้ก็ยื้นซูชิมาให้ฉัน
"แค่นี้ฉันก็อิ่มแล้วล่ะ"ฉันปฏิเสทไปแต่
"อยากโดนอีกหรอ"ฉันรีบยัดซาลาเปาเข้าปากแล้วยัดซูชิเข้าไปตาม
10นาทีผ่านไป
โอ๊ยอิ่มชะมัดเลยทีหลังฉันจไมท้องร้องตอนสองคนนี้อยู่อีกแล้ว
"หมดธุระแล้วก็กลับไปสิ"อเลาดี้ไล่ฟง
"คุณไม่ใช่เจ้าของบ้านมาไล่ผมแบบนี้มันเสียมารยาทนะครับ"ฟงเถียงกลับ
"บ้านของยัยนี้มันก็เหมือนกับบ้านของฉันนั่นแหล่ะ"เฮ้ยพูดงี้ได้ไง
"งั้นบ้านหลังนี้ก็เป็นของผมด้วยน่ะสิเนอะ"ขอร้องล่ะถ้าจะเถียงกันก็ช่วยอย่าเอาฉันเป็นตัวกลางได้ไหม
"พอซะที"ฉันลุกขึ้นมา
"ฉันจะไปอ่านหนังสือห้ามตามมาฉันต้องใช้สมาธิ"ฉันพูดดักคอทั้งสองคน
ปัง!!!
เสียงปิดประตูห้องฉันเดินเข้ามาในห้องวันนี้มันวันอะไรเนี่ยทำไมฉันถึงได้ซวยขนาดนี้
ทั้งโดนชกจูบแรกทั้งถูกเจ้าสองตัวอันตรายอ้างสิทธิ์เป็นเจ้าของเฮ้อซวยชะมัดอ่านหนังสือดีกว่า
1ชั่วโมงผ่านไป
ฉันเดินลงไปข้างล่างเพื่อดูว่าฟงไปรึยัง
"ฟี้ ฟี้"บังเอิญว่าเขายังไม่ไปแล้วเขายังมานอนที่โซฟาซะอีกฉันจึงไปหาผ้าห่มมาให้ฟง
หมอนี่นอนหลับแบบไม่รู้เรื่องอะไรเลยนะ
"เธอชอบเขาอยู่สินะ"อเลาดี้ยืนพิงกำแพงแล้วจ้องมาที่ฉัน
"เปล่าซะหน่อย"ฉันเดินผ่านอเลาดี้ไปราวกับว่าเขาไม่มีตัวตน
"เธอโกหกฉันไม่ได้หรอกนะ"เขาพูดขึ้น
"ฉันไม่ได้โกหก"ฉันขึ้นเสียงแล้วหันไปประจันหน้ากับเขา
"หึทำไมเธอต้องยอมหลีกทางให้เขาด้วยล่ะ"อเลาดี้จ้องหน้าฉันนิ่งเขารู้ได้ยังไง
"ทำไมเธอต้องยอมเสียหมอนั่นไปทั้งที่ไม่อยากล่ะ"
"หยุดนะ!!"
"แล้วทำไมเธอถึงยอมโกหกตัวเองเพื่อเขาด้วยล่ะ"
"บอกให้หยุดพูดไงเล่า"น้ำตาของฉันเริ่มอ่อล้นออกมาฉันไม่เคยแสดงความอ่อนแอ
ให้ใครเห็นมาก่อนเลยแต่ตอนฉันแสดงมันออกมาให้เขาได้เห็นหมดแล้ว
หมับ
เขากอดฉันไว้ในอ้อมแขน
"นาย!!"ฉันพยายามจะพลักเขาออกไป
"จะร้องก็ร้องออกมาเลย"
"!!!!!"
"ถึงแม้ฉันจะไม่สามารถเข้าไปแทรกระหว่างเขากับเธอได้"
"...."
"แต่ฉันขอเป็นที่ระบายให้เธอได้ไหม"
"..."เขากำลังจะพูดอะไรฉันไม่เข้าใจ
"ฉัน.."เขากระซิบที่ข้างหูฉันอย่างแผ่วเบา
"รักเธอนะ"เอ๋อะไรนะอเลาดี้รักฉันเป็ไปไม่ได้น่า
"นาย"
"เธอยังไม่ต้องตอบฉันมาก็ได้ว่ารักฉันรึเปล่า"
"...."
"ฉันขอรักเธอแบบนี้ไปเลื่อยๆได้ไหม"ฉันได้แต่ตัวแข็งทื้อไปกับคำพูดของอเลาดี้
"ได้ไหมฮินาระ"
"นายมันเป็นคนฉวยโอกาศมาบอรักฉันในตอนที่ฉันอ่อนแอ"
"...."
"นายรู้ไหมว่ามันทำให้ฉันสับสน"
"ขอโทษ"เขาเอ่ยขอโทษเบาๆแล้วยอมคลายกอดให้ฉัน
"ฉันไปนอนนะ"
ฟึบ
อเลาดี้อุ้มฉันขึ้นมาอะไรน่ะ
"เดี๋ยวฉันไปส่ง"
"ไม่เอา"แต่เขาก็ยังอุ้มฉันขึ้นไปฉันยอมรับว่าเขาเป็นตัวอันตรายจริงๆเลย
ฟุบ
เขาวางฉันลงบนเตียงเบาๆแล้วขึ้นคร่อมฉัน
"นายจะทำอะไรน่ะ"ให้ตายสิเรี้ยวแรงฉันหายไปไหนหมด
"มัดจำไว้ก่อนไง"
"อื้ออออ"เจ้าตัวอันตรายปิดปากฉันด้วยริบฝีปากของเขาอีกครั้งเขาเริ่มทำการบดขยี้ฉัน
ด้วยจูบที่แสนอ่อนหวานแต่แฝงไว้ด้วยความร้ายกาจร่างสูงไม่ยอมปล่อยให้ฉันพักหายใจ
จนฉันรู้สึกเหมือนจะขาดใจตายฉันแพ้เขาราบคราบเมื่อเขารู้สึกว่าฉันหายใจไม่ออกจึง
ยอมถอนริบฝีปากออก
"แฮกๆ"ฉันหอบหายใจทันที
"หวานจังนะ"
"....."
"ฉันชักเริ่มชอบของหวานขึ้นมาแล้วสิ"แล้วเขาก็ยอมเดินออกไปจากห้องของฉัน
กร้ากกกกกกกฉันแพ้เขาได้ยังไงเนี่ยจูบแรกของฉันT^Tต่อไปนี้ฉันจะไม่เข้าใกล้ผู้ชายคนนี้อีกแล้ว!!!
............................................................................................................................................................................................................................................................
ถ้าสั้นไปขอโทษด้วยนะTT^TT
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น