คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : บทที่ 3 เริ่มภารกิจ
บทที่ 3 เริ่มภารกิจ
“อืม ตกลงวางแผนตามนี้นะ”เฟรอน่ากล่าวจบพลางม้วนแผนที่ของภายในราชวังของวาเตอร์เรียเก็บแล้วส่งให้แพนโดร่าที่กำลังคุยอย่างถูกคอกับโนเอลอย่างเมามันเอาไปเก็บ
“เข้าใจแล้ว แต่ฉันสงสัยอยู่อย่างหนึ่งค่ะ ว่า...ทำไม ฉันต้องลุยคู่พี่เซริวแล้วทำไม พี่เฟรถึงจะลุยเดี๋ยวล่ะ”เรย์ถามขึ้นมาอย่างสงสัย ทั้งๆที่ทุกครั้งเวลาลอบสังหารใครเฟรอาน่ามักจะทำคู่กับตนเสมอ แต่ครั้งนี้ให้ลุยคู่กับเซริวซะงั้น
“ก็พวกเธอนะฝีมือยังไม่ถึง แล้วจะให้พวกเธอคนใดคนหนึ่งลุยเดี๋ยวก็ไม่ได้เดี๋ยวได้โดนจับพอดี อีกอย่างฉันอยากให้พวกเธออยู่ด้วยกันเพื่อจะกระชับความสัมพันธ์กัน”เฟรอาน่ากล่าวเบาๆในประโยคสุดท้ายเพื่อไม่ให้ใครได้ยิน แต่คนแถวนี้แต่ละคนดันหูผีสุดๆ ไม่ว่าจะพูดเบาแค่ไหนก็ได้ยินชัดเต็ม 2 รูหู เรย์ออกอาการหน้าแดงนิดๆก็จะกระแอ่มแก้เขิน ส่วนเซริวก้หันหน้าไปทางอื่นทำเป็นเหมือนไม่ได้ยิน เธอนะรู้อยู่แล้วล่ะ ว่าเซริวนะแอบชอบเรย์แต่ไม่ยอมพูดตรงๆ ส่วนเรย์ก็แอบชอบเซริวเหมือนกันแต่เข้าใจผิดว่า ลูนกับริวเป็นแฟนกันเลยไม่กล้าสารภาพออกไป เธอดูออกหมดแหละดังนั้นเธอเลยพยายามให้ทั้งคู่ได้อยู่ด้วยกัน
“แยกย้ายได้”
“รับทราบ !”สิ้นเสียงนี่ร่างของทั้ง 3 คนก็หายไปทันตา
“เฮ้อ เจ้าพวกนั้นจะไปรอดไหมนี่”แพนโดร่าบ่นขึ้นมา
“ก็ตามไปดูสิ เพื่อจะไปช่วยอะไรบ้าง”คารอนกล่าวก่อนจะหายไปอีกคน
“นั้นสินะ โนเอลกับพี่ลูนไปกันเถอะ”
“อืม/ลุยโลดค้า-“ทั้งคู่กล่าวพร้อมกันและแล้วสถานที่ครื้นเครงเมื่อกี้นี่ก็เงียบลงทันตา
แสงยามราตรีที่สาดส่องเข้ามาในตัวปราสาทของคืนจันทร์เต็มดวงอันเงียบสงบ เสียงลมพัดพาไปมาทำให้ต้นไม้น้อยใหญ่เสียดสีกันเกิดเป็นเสียงที่ดังไปทั่ว เป็นค่ำคืนที่สงบมาก ใช่มาก มากเกินไป มากจนเหมือนสงบก่อนที่จะมีพายุลูกใหญ่ที่จะมาสร้างความให้กับสถานที่แห่งนี้
ฟุบๆๆ
หึ วันนี้ แกไม่ได้มีชีวิตอยู่แน่ แกล เรเนียน เพราะข้าได้จ่ายนักฆ่ากลุ่มหนึ่งมากำจัดเจ้า ข้าไม่ยอมให้เจ้าถอนตัวจากการร่วมมือลับๆวางแผนโค่นอำนาจ เจ้าพวกเซอร์ริส เจ้าจะต้องถูกกำจัด หึ หึ เด็กสาววัย 18 ปีหน้าตาหมดจรด ผิวสีขาวราวกับหิมะ นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มฉายแววโกรธแค้นเมื่อขึ้นถึงคนๆที่เธอรักมากถึงมากที่สุด ที่หักหลังเธอ ผมสีดำสนิทดุจรัตติกาลในยามราตรีนี้ที่แสนยาวไกลนั้นถูกมัดเป็นหางม้ายาวปรกไหล่ ใส่ชุดสีทมิฬๆคล้ายจะบอกว่าวันนี้ต้องมีคนตายแน่ๆ คิดอยู่ในใจอย่างบ้าคลั่ง เมื่อได้ยินเสียงที่ดังขึ้นในยามราตรีนี้เพราะเธอรู้ว่านักฆ่าพวกนั้นกำลังจะมาทำอะไรบางอย่างกับที่นี่
“เรย์ เธอคิดว่าไงกับแผนการที่เฟรอาน่าคิดนี้”เซริวกล่าวถามคนที่มากับตนเอง
“ก็...คงดูเหมือนมันปัญญาอ่อนนะ เพราะปกติไม่จำเป็นต้องแยกทางกันเพื่อฆ่าเป้าหมายเพียยงคนๆเดียวเลยด้วยซ้ำ ถ้าเป็นการลอบสังหารหมุ่ก็ว่าไปอย่างนะ”เรย์ออกความเห็นแล้วค่อยๆย่องไปที่ห้องที่พวกเธอหมายตาเอาไว้
“อืม”
แกร็ก !
“นั้นใครนะ ออกมานะ”เสียงแหบพร่าของชายวัยกลางคนที่กำลังนั้นคำนวณภาษีต่างๆอยู่ดังขึ้นมาทันควัน
ชิบหายยยยยยยยยแล้ว เหยื่อรู้ตัวซะแล้ว เอาไงดีเอาไงดี เรย์คิดอย่างวิตกเมื่อ แกล เรเนียนรู้ตัวซะแล้ว
“เอ่อ ขอโทษครับ กระผมเป็นทหารยามใหม่นะครับ แต่กำลังหลงทางว่าห้องน้ำไปทางไหนครับ”เซริวที่มีประสบการณ์มากกว่าเรย์ พอตั้งสติได้ก็รีบดัดเสียงตัวเองให้เป็นผู้ชายทันที
“อ๋อ แล้วนายชื่ออะไรล่ะ”แกลถามกลับทั้งๆที่ไม่มองหันหลังมา
“เอ่อ ชาร์ก ชาร์ก วอกซ์ครับ ท่าน”
“เหรอออออ พวกนายแน่ใจนะ ชาร์ก”
“เอ่อ ผมมาคนเดี๋ยวนะครับ”เซริวพยายามทำให้เนียนทั้งที่ใจเต้นไม่หยุด
“อย่ามาโกหก คุณนักฆ่าทั้ง 2 คน”
“ท่าน ท่าน เฮ้อ ถูกแล้วพวกเราเป็นนักฆ่าที่ได้รับการว่าจ้างมาเก็บคุณ”ในที่สุดเซริวก็ต้องพูดความจริงออกไป
“ฮึ ว่าแล้วเชียว เอาเถอะจะฆ่าก็ฆ่าซะสิ”แกลกล่าวอย่างกับว่ารู้อยู่แล้วว่าตัวเองก็ต้องตายวันนี้
“ทำไมคุณ ถึงพูดราวกับว่ารู้เรื่องทั้งหมดแล้วล่ะ”เรย์ลองเปิดปากถามบาง
“หึ หึ ก็ถ้าใครหลวมตัวไปสมคบคิดกับผู้หญิงคนนั้น เวลาจะถอนตัวก็ถอนไม่ได้แล้วล่ะ ทุกคนถูกฆ่าตายหมดถ้าถอนตัวจากแผนการนี้”แกลกล่าวอย่างเหม่อลอย
“ผู้หญิงคนนั้น ? คือใคร”
“ลูซิเฟียร์ การาดัล เธอคนนั้นกลับมา กลับมาทวงทุกอย่างคือจากคนตระกูลเซอร์ริสแล้ว”
“ลูซิเฟียร์ ?”ใครฟะ เดี๋ยวค่อยไปถามพี่เฟรอาน่าดีกว่า
“อ๊ากกกกกกกกกกกกก”เสียงร้องของแกลดังขึ้นเรย์กับเซริวรีบออกมาจากที่ซ่อนแต่กลับพบว่า แกลได้นอนจมกองเลือดเสียแล้ว โดยไม่รู้ว่าเป็นฝีมือใครแต่ที่แน่ๆไม่ใช่เฟรอาน่าแน่นอน เพราะเฟรอาน่าไม่ชอบฆ่าคนโดยการควักหัวใจแน่นอน
“เฮ้ย มีเสียงดังมาจากห้องของท่านแกลเร็ว ไปที่ห้องของท่าน”เสียงทหารนายหนึ่งดังขึ้น
“หนี เร็ว !”
ขณะเดียวกัน ทางด้านของเฟรอาน่า
“น่าเบื่อจัง เมื่อไรเจ้าพวกนั้นจะทำภารกิจเสร็จนะ”เฟรอาน่าบ่นพึมพำรอหงาวอยู่บนกิ่งของต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่งในเขตพระราชวังของวาเตอร์เรีย
“ชิ เจ้าพวกนักฆ่าที่จ้างมาดันลงมือชักช้า เราเลยต้องลงมือเองเลย บ้าชะมัด มือเราเลยเปื้อนเลือดของเจ้าแกลซะได้”เสียงหวานของหญิงสาวนางหนึ่งดังขึ้นมา เธอบ่นพลางเช็ดเลือดออกจากมือของตนเอง อยู่ใต้ต้นไม้ที่เฟรอาน่าซ่อนตัวอยู่
แกร็บ !
ตายห่า ! พลาดซะได้ เวรแล้วไง
“นั้นใครนะ ออกมานะ”หญิงสาวปริศนาตวาดเสียงดัง
เผ่นตอนนี้จะทันไหมล่ะนี่ คงจะไม่ทัน สงสัยต้องสู้กันจริงๆล่ะ เฟรอาน่าคิดก่อนจะกระโดดลงจากต้นไม้ไปเผชิญหน้ากับหญิงสาวปริศนา
เออ-จะบอกว่ายังไงดีเนี่ย แต่ว่าทำไม เออ-อืม ทำไมของยัยนั่น ถึงยะ ใหญ่จังง่ะ
“อ๋อ ที่แท้คุณนักฆ่า เฟรอาน่านี่เอง”หญิงสาวคนนั้นกล่าว
“คะ คุณ”รู้ได้ยังไง แม้แต่ พ่อ แม่ฉันยังไม่รู้เลยนะ
ยุ่งล่ะสิ แล้วจะเกิดอะไรขึ้นกับนางเอกของเรากันนะ
ขอโทษค่ะที่หายไปนานนะค่ะ
พอดีติดการบ้านที่โรงเรียนกับใกล้สอบ
ความคิดเห็น