คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : How Gee Act: 8 Mission nodoubt!!
How Gee Act: 8
_________________________________________________________
“เออไอ้จี เมื่อวานตกลงพวกมึงเล่นไรกันตอนกูลงไปคุยโทรศัพท์วะ” ยองเบเปิดประเด็นถาม
“อย่ามายุ่งกะกู กูดูดน้ำอยู่”
“โห่ มึงอย่ามาอย่างงี้ดิ กูอยากรู้” ไม่อยากรู้ได้ไง เมื่อวานเจอช็อตเด็ดเข้าไปสองรอบแล้วแค่เบ้ไม่อยากจะเอ่ย
“มึงกลายเป็นคนสอดรู้สอดเห็นตั้งแต่เมื่อไหร่” จียงกัดซีนเพื่อนอย่างรุนแรง แล้วดูดน้ำต่อ
“ทำไม มันมีอะไรในพุ่มไม้หรือไงมึงถึงไม่กล้าบอกกูอ่ะ” กอไผ่โว้ย ไม่ใช้พุ่มไม้!!
“พอเหอะเบ้ เรื่องมันเศร้าอย่ามาเล่าเดี๋ยวจะฮา”
“จริงเดะ”
“เออ”
ทั้งสองคนจ้องหน้ากันอย่างสื่อความหมายคล้ายปลากัด(?)ยองเบถอดใจแล้วไม่ถามต่อ ถ้ามันไม่อยากพูดให้ตายมันก็ไม่อยากพูดหรอก - -*
“งั้นเดี๋ยวกูไปถามไอ้เทมป์มันเอา”
“ไอ้เบ้- -++” จียงมองสายตาเฉือดเฉือน
“ก็มึงไม่บอกกู กูก็ต้องไปถามผู้อยู่ในเหตุการณ์คนอื่นสิ” ตอบอย่างลอยหน้าลอยตา แต่เดี๋ยวบาทากูนี่แหละจะลอยไปอยู่บนหน้ามึง จียงคิดในใจ
“ไอ้เบ้มึงอย่า...”
“เอ๊ะๆ นี่กูไม่ได้บลั๊ฟมึงนะ กูทำจริง” ว่าด้วยนิสัยส่วนตัวหลบในของ ทงยองเบแล้ว มันก็คือการสอดรู้สอดเห็นนั่นเอง ฮ่าๆๆๆๆ
“- -*”
“เอ้า เฮ้ย ซึงฮยอน!!” ยองเบหันไปอีกด้านแล้วตะโกนเรียกชื่อขึ้นมา
เฮ้ย!!แม่งทำจริงหรอวะ ไอ้เบ้ มึงงงงงงงง
“ฮะพี่ยองเบ”
บุคคลผู้ถูกเรียกเดินเข้ามาใกล้ปรากฏเป็นหนุ่มน้อยหน้าใสคนหนึ่ง อ้าว....ไม่ใช่กอริลล่าหรอวะ - -*
“นี่ชงซึงฮยอนรุ่นน้องกู เพื่อนไอ้ฮงกิ รู้จักกันไว้นะ ฮ่าๆๆๆ”
ยองเบพูดไปก็หัวเราะไป ตลกว่ะ เมื่อกี้ไอ้จียงหน้าอย่างซีดอ่ะ ทงยองเบเห็นแล้วอดขำมิได้ กร๊ากกก
“ไอ้เบ้”
“อะไร”
“ตามหลักการแล้ว กรมอุตุนิยมวิทยาบอกว่า วันนี้มึงจะมีเคราะห์”
“เคราะห์ดีหรือร้ายวะ” ยองเบถามอย่างจริงจัง ไปบ้าจี้ตามมันเนอะ
โป๊กกกกก!!
“เคาะลงกบาลมึงนี่ไง ชัดยังเคราะห์ดีเคราะห์ร้าย!!!”
จียงเคาะหัวยองเบอย่างแรงพร้อมสบถด่าเสียงดัง ให้มันรู้ซะมั่ง วันหลังอย่ามาบลั๊ฟกู!!!
……………………….
“เฮ้ย มึงคิดจะทำไรวะเนี่ยซึงรี” อนยูเอ่ยถามเพื่อนตัวเอง ขณะที่ซึงรีกำลังเมามันกับการตีเทนนิสกับจงฮยอน โดยที่มีอนยูเป็นทั้งบอลบอยและกรรมการขานแต้ม
“ไม่รู้ อารมณ์ตอนนี้กำลังชิว”
“มึงชิวแต่กูเหนื่อย กูควบสองหน้าที่เลยเนี่ย!!”
“เออน่ะ”
ซึงรีกำลังตบลูกใส่ฟิลและพาวเวอร์อย่างเมามัน ก็เหลือบสายตาไปเห็นผู้ชายสองคนเดินเข้ามาในคอร์สเทนนิส หนึ่งในนั้นก็คือ ...แดซอง!!
“หึหึหึ นึกถึงเหยื่อ เหยื่อก็มา”
ว่าแล้วดังนั้น ขณะที่จงฮยอนส่งลูกมา ซึงรีใส่เต็มกำลังแบ็คแฮนด์ ตรงไปยังแดซองทันที
ป๊อกกกกก!!
“โอ๊ยยยยย”
แดซองร้องดังลั่นสนาม จนฮงกิที่เดินมาด้วยยังตกใจ
“ไรวะแด ร้องไม”
“ใครวะ อัดลูกซะเต็มแรงเลย”
แดซองถามเสียงดัง หันหน้าไปหาซึงรี
“ไอ้จง!กูบอกแล้วไงให้มึงรับดีๆ ดูดิ๊ แม่งพลาดไปโดนคนอื่นเลยเห็นมั้ย”
ซึงรีเหวใส่จงฮยอนเสียงดัง โดยโยนความผิดให้เพื่อนอย่างรวดเร็ว
“อ่าว ไหงเป็นกูล่ะ”
“เพราะมึงอ่ะแหละ”
“เออ โอเค กูผิด” เป็ดยอมรับแต่โดยดี
“โทษทีครับ ช่วยเดินห่างๆคอร์ทหน่อยได้มั้ย เดี๋ยวจะ พลาดไปโดน อีกรอบ”
ซึงรีจงใจเน้นเสียงหนักชัดๆ
“ระวังหน่อยสิ” แดซองพูดแค่นั้นแล้วเดินเข้าไปแถวๆเก้าอี้อีกฝั่ง
“ครูซูโรนะครูซูโร ทำไมต้องให้เราเดินมาหยิบของให้ด้วยวะ ลืมเองแท้ๆดันไม่เดินมาหยิบเอง โฮ่” ฮงกิเดินไปบ่นไป
“โธ่ไอ้บ้า แกไม่มาโดนลูกเทนนิสอัดใส่ตูดมั่งให้มันรู้ไป” แดซองเหน็บแนม
“เออว่ะ”
“เฮ้ยจง รอบนี้ขอ แบ็คแฮนด์ท้ายคอร์ท” ซึงรีพูดจบก็เดินถอยไปตั้งท่าทันที รอบนี้แกตาย ฮ่าๆๆๆๆ
“- -* เออ”
แล้วก็เป็นอีกครั้ง...
ป๊อกกกกกกกกกกกกก!!!
“โอ๊ย!!!ใครวะ” แดซองโวยวายอีกรอบ
“เฮ้ย ไอ้เต้าหู้ บอกให้ส่งลูกมาทางนี้ ส่งไปไหนของมึงเนี่ย ตาถั่วชะมัด”
“อ้าว ทำไมเป็นกูล่ะ” เต้าหู้ถามเสียงอึนๆ
“เพราะมึงอ่ะ บอกให้ส่งดีๆ โดนคนอื่นเค้าอีกแล้วเห็นมั้ย” ซึงรีแกล้งโวยวายใส่
“เออๆ กูขอโทษ ลมมันพัดลูกเทนนิสปลิว” ลมที่ไหนมันจะพัดลูกเทนนิสปลิววะ ลูกเทนนิสนะไม่ใช่ลูกขนไก่ - -*
“เล่นกันดีๆเด้!!” แดซองตะโกนด่า เดือดแล้วนะเว้ย
“เออๆ โทษทีนะ” อนยูตอบกลับ
“เฮ้ยไอ้เป็ด ขอตบลูกแฟลตซักรอบดิ๊”
“กูว่ามึงพอเหอะซึงรี รอบหน้ามันเดินมาต่อยมึงแน่ๆ” จงฮยอนออกปากเตือนเพื่อน
“ก็ให้มันมาเดะ”
“เออๆ ตามใจ” พูดจบคนหน้าเป็ดก็ส่งลูกให้เพื่อนอีกครั้ง
...แน่นอนว่า มันเป็นไปตามคาด
ป๊อกกกก
“โอ๊ยยยย”
“เอาท์!!” เพื่อนหู้ตะโกนขานเสียงดัง ลูกออกต้องบอก เอาท์ ฮ่าๆๆๆ ฉลาดเหมือนกันนะเรา
“กูทนไม่ไหวแล้วนะเว้ย!!” แดซองโวยวายเสียงดัง แล้วเดินเข้าไปทำท่าจะหาเรื่องซึงรี ตอนนี้ไอ้เขี้ยวตัวดีหาใครโบ้ยใส่แบบเนียนๆไม่ได้อีกแล้ว
“หลายรอบแล้วนะเว้ย หาเรื่องหรือไงวะ”
“แล้วใครสั่งให้มาเดินอยู่ในคอร์ทเทนนิสเล่า??” ซึงรีสวนกลับ
“เล่นอย่างนี้อย่าเล่นเลยดีกว่า อ่อนว่ะ” อูยยย แดปากร้ายยยยย
“อ้าว พูดงี้ต่อยกันเลยดีกว่ามั้ย!!” ซึงรีพูดแล้วถกแขนเสื้อขึ้น
“เข้ามาเลยเด้!!”
“แน่จริงก็มาดิวะ หูยยยยย อย่าเอาแต่ปากดี”
ทั้งสองคนตั้งท่าเตรียมพุ่งใส่กับเต็มที่ จับจ้องไปที่อีกฝ่ายอย่างไม่ละสายตา
“เฮ้ยไอ้แพนด้ามึงใจเย็น” จงฮยอนปรามเพื่อน
“ไม่ยงไม่เย็นมันแล้ว มาด่ากูอ่อนเทนนิส ยอมไม่ได้โว้ยยยย”
“โฮ่ มึงจะต่อยกับมันมึงแน่ใจหรอ กล้ามแม่งเป็นมัดเลยนะเว้ย เดี๋ยวมันจับมึงล็อคคอสลิปเปอร์โฮลตายไปทำไง” ยังคงโน้มน้าวให้ใจเย็นลง
“กูไม่สน กล้ามกูก็มี ซิกแพคกูก็มี!!!”
“เฮ้ย คอนเซปต์เคะ มันต้องผอมบาง น่าปกป้องไม่ใช่หรอวะ” อนยูพูดบ้าง
“ตอนนี้ขุนเคะไม่ขึ้นแล้วโว้ยยยย!!” พูดจบทั้งคู่ก็กระโจนเข้าตะลุมบอนกันทันที
“เฮ้ย ไอ้ซึงรี!!!”
“เฮ้ย ไอ้แดซอง!!!”
เพื่อนทั้งสามคนตะโกนออกมาพร้อมกัน ไอ้ชิบหาย แม่งเล่นต่อยกันซะกลางคอร์ทเลยมึง
ตอนนี้เริ่มค่อยๆมีเกาหลีมุงเดินเข้ามาจากทุกสารทิศ
อีกฟากของคอร์ทเทนนิส ยองเบแล้วจียงกำลังเดินเอื่อยไปเรื่อยเปื่อย โดยที่ยองเบเองกำลังโทรศัพท์ตามเทมโปอยู่
“มึงรีบมาเลยไอ้เทมป์ นี่มันเที่ยงแล้วนะเว้ย มึงจะมาตอนเค้าเลิกเรียนกันรึไงวะ”
(“มึงรีบหรอเบ้”)
“กูไม่รีบเว้ย แต่กูเร่ง” ยองเบตอบกลับเสียงเบื่อ
“เฮ้ยเบ้ เค้ามุงไรกันวะ” จียงที่เงียบอยู่นานพูดขึ้นขณะที่มองเข้าไปตรงคอร์ทเทนนิส
“เออว่ะ แปปนะไอ้เทมป์” ยองเบชะโงกหน้าเข้าไปดู
“ชิบหาย!!” ยองเบตะโกนลั่น แล้วกรอกเสียงใส่โทรศัพท์อย่างเร็ว
“ไอ้เทมป์มึงรีบมาด่วนๆเลยดีกว่า น้องมึงมีเรื่อง!!”
(“ห๊ะ ไอ้ซึงรีน่ะนะ”)
“เออ”
ว่าจบคนตัวล่ำรีบกดวางสายแล้ววิ่งเข้าไปยังที่เกิดเหตุ
“เฮ้ยไอ้เบ้ รอกูด้วยยยย” จียงรีบวิ่งตามไป ไม่งั้นเดี๋ยวกูได้หลงโรงเรียนอีกรอบแหงๆ
“ซึงรีหยุดเดี๋ยวนี้นะ!!” จงฮยอนตะโกนลั่น
“ไอ้แดซองงงงงง” ฮงกิตะโกนมั่ง
ทั้งสองคนยังคงไม่ฟังเสียงเพื่อนตะลุมบอนกันต่อไป
“หยุดเดี๋ยวนี้เลย!!!!!!!!”
เสียงของยองเบดังขึ้น ทำเอาทุกคนเงียบ ทั้งสองคนนิ่งไปแล้วหันมามองยองเบ
“มุงอะไรกันวะ ไม่มีอะไรทำรึไง ไปโว้ย” ยองเบตะโกนด่าเสียงดัง ทำเอาเกาหลีมุงรีบสลายตัว
หลังจากที่ทั้งสองคนแยกกัน ยองเบเองมองหน้าทั้งสองคนนิ่งอย่างคาดโทษ
แหม...ไอ้ยองเบ กูยอมรับเลย ตอนนี้มึงแม๊นแมน....จียงคิดในใจ
“เป็นบ้าอะไรถึงได้มากัดกันหยั่งกะหมา”
“ซึงรีขอใช้สิทธิ์ไม่ตอบ” ซึงรีพูดแล้วสะบัดหน้าหนี
“แดซอง” คนเป็นรุ่นพี่ถามเสียงโหด
“ไม่มีไรครับ ผมว่าผมไปดีกว่า” แดซองพูดแล้วเดินออกไปพร้อมฮงกิ เรื่องไรจะอยู่วะ อารมณ์พี่เบ้ตอนนี้กูไม่กล้าคุย กูกลัว T^T
“ซึงรี มาคุยกับพี่” ยองเบว่าพลางเดินออกไป ซึงรีทำหน้าบูดแล้วเดินตามไปอย่างว่าง่าย
ทั้งสองคนเดินออกมาจากคอร์ทเทนนิสยองเบหยุดเดินแล้วหันหน้ามาทางซึงรี
“ไปต่อยกับแดซองมันทำไม” เปิดประเด็มถามตรงๆ
“ก็ไม่ทำไม ซึงรีไม่ชอบ เท่านั้นเอง”
“แค่นี้?”
“มันหาว่าซึงรีอ่อนเทนนิส”
“แค่เนี้ย??” ยองเบเลิกคิ้วถามอีกครั้ง
“อือ แค่นี้เท่านั้นแหละฮะ พี่ยองเบไม่น่าทำให้มันเป็นเรื่องใหญ่เลยนะ ต่อยๆกันไปก็จบแล้ว”
ยองเบกุมขมับทำหน้าหนักใจ ถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วพูดต่อ
“ซึงรีนายรู้อะไรมั้ย”
“อะไรฮะ”
“ไอ้เทมป์มันฝากพี่ให้ดูแลนายเวลามันไม่อยู่ ถ้าเมื่อกี้นายโดนต่อยเจ็บขึ้นมา พี่จะทำยังไง”
“ไม่เห็นต้องสนใจเลยหนิฮะ พี่เทมป์แค่ฝากดูไม่ใช่หรอ พี่ไม่ต้องมาเดือดร้อนแทนผมก็ได้หนิ” ไอ้เขี้ยวว่าตัดพ้อ
“พี่ก็เป็นห่วงนายเหมือนกันนะซึงรี” ยองเบพูดออกมา ทำเอาซึงรีแอบลอบยิ้ม
“งั้นพี่ยองเบก็สัญญากับผมสิ”
“สัญญา?”
“สัญญาว่า พี่ยองเบจะคอยดูแลซึงรีอยู่ตลอด ถ้าพี่ทำได้นะ ผมจะไม่ไปต่อยตีกะใครอีกเลย” ซึงรียื่นข้อเสนอ
“ก็ได้...พี่สัญญา พี่จะดูแลนายตลอด โอเคมั้ย” ยองเบว่ายิ้มๆแล้วลูบหัวซึงรี
“ฮะ...พี่สัญญาแล้วห้ามคืนคำนะ”
“โอเคๆ สัญญาตลอดชีวิตเลย”
ซึงรียิ้มออกมานิดหน่อย รอบนี้ถือว่าคุ้มแล้วกัน ซึงรียอมทุ่มโดนมันต่อยเลยนะเนี่ย ซิ๊ดดดดด จำไว้ไอ้บ้าแดซอง!!!แม่งต่อยหนักชะมัดมือหรือตีนวะ!!!!!!!!
รู้สึกปั่นไปปั่นมาแล้วมันไม่รั่วเหมือนเคย...คิดว่าไงคะ...
ปอลิง...สำหรับใครที่อ่านฟิคนี้แล้วยิ้มหรือหัวเราะได้ เม้นเป็นกำลังใจให้ไรท์เตอร์สักนิดก็ดีนะคะ
ความคิดเห็น