↕ DIAMOND HEART ↕

ลำดับตอนที่ #10 : [8] Julie Gianna

S N O W D R O P ll D E A R ll C O U L D

{ The Snowdrop }

♠________________data________________♠

                                                       name : Julie Gianna ll Jude

                                                       age : 18-year-old

                                                       height : 155 cm. ll weight : 39 kg.

                                                       eye's color : olive

                                                       hair's color : black

                                                       ethnicity l nationality :  Italian

..........................................

[ family ]

• farther : Tristun Gianna #Dead

• mother : Alena Lozseia #Alive

• uncle : Austar Gianna #Dead

..........................................

[ another profile ]

 •Leonel Manop [18] - The boy in cow farm

[ define :: friendly like a dog (?) ]

ll tip :: 1 ll

..........................................

[ ประวัติโดยสังเขป ]

           จูเลีย จิอันน่า เกิดในครอบครัวสัญชาติอิตาลี แต่ในตอนเด็กหลังจากที่เธอเกิดมานั้น มารดาบิดาของเธอก็ได้แยกทางกันเพราะปัญหาทางธุรกิจระหว่างครอบครัว ต่อมาเมื่อผู้เป็นบิดาเสียชีวิตลงในตอนที่เธออายุเพียงสามเดือน ตัวเด็กหญิงก็ได้ถูกอุปการะเลี้ยงดูต่อโดยผู้มีศักดิ์เป็นอา อัสทาร์ จิอันน่า เขาเป็นนักธุรกิจไฟแรงวัยสามสิบกว่าที่อาศัยอยู่เพียงคนเดียว ดังนั้นชายหนุ่มจึงถือว่าเป็นผู้ปกครอง และญาติเพียงคนเดียวที่เด็กหญิงตัวน้อยจะรู้จักได้ภายในโลกใบนั้น

           เพราะเหตุผลทางธุรกิจ ทำให้อัสทาร์จำเป็นต้องย้ายที่ทำงานอยู่บ่อยๆ รวมไปถึงการย้ายบ้าน จูเลียเองก็จำเป็นต้องย้ายตามอยู่เสมอ สองอาหลานไม่เคยอยู่ที่เดิมเป็นหลักแหล่งเกินสองปี นั่นทำให้จูเลียแทบไม่ได้สานสัมพันธ์กับเด็กวัยเดียวกันอย่างจริงๆ จังๆ เด็กหญิงคิดเพียงแค่ว่า ถ้าผูกพันธ์กันไปสุดท้ายเดี๋ยวก็ต้องลาจากกันอีก ถึงจะเหงา แต่การที่เจอประสบการณ์แบบนั้นบ่อยครั้งมันก็ทำให้เธอรู้สึกขยาด สุดท้ายเด็กหญิงก็กลายเป็นพวกเข้าสังคมไม่เก่งไปในที่สุด

           เวลาต่อมาเมื่อจูเลียอายุได้แปด อัสทาร์ผู้เป็นน้าได้เสียชีวิตลงจากอุบัติทางรถยนต์ นั่นทำให้มรดกต่างๆ ตกเป็นของเธอ แต่เพราะไม่มีเครือญาติอื่นเลย สุดท้ายก็เลยจำต้องติดต่อกับมารดาที่ไม่ได้เจอหน้ากันเลยตั้งแต่จำความกันได้ เมื่อ เอเลน่า ลอสเซียร์ได้พบหน้าผู้เป็นบุตรสาวก็เกิดความสงสาร รับเด็กคนนั้นมาเลี้ยงอย่างที่ควรจะเป็น เธอแทบทำทุกอย่างเพื่อให้จูเลียมีความสุขกับบ้านใบใหม่ของเธอ เป็นการทดแทนเวลาแปดกว่าปีที่เธอควรจะต้องชดใช้ให้เด็กหญิงตัวน้อยคนนี้ แต่ก็เหมือนจะไม่ค่อยสำเร็จสักเท่าไหร่

           เอเลน่านั้นสร้างบ้านเลี้ยงเด็กกำพร้าในเมืองชนบทแห่งหนึ่งเอาไว้เมื่อประมาณสามปีก่อนหน้านั้น นั่นจึงทำให้จูเลียที่ย้ายเข้าไปใหม่กลายเป็นพี่ใหญ่ของบ้าน เด็กหญิงไม่คุ้นชินกับชีวิตในเมืองชนบทของประเทศอิตาลีเลย ภาษาอาจไม่ใช่เรื่องยากสำหรับเธอเพราะคุณอาสั่งสอนมาแต่เด็ก แต่การปรับตัวให้เข้ากับทุกคนที่นั่นต่างหากที่ยากที่สุดสำหรับจูเลีย

           เด็กหญิงใช้เวลานานหลายต่อหลายเดือน รวมถึงการได้รับกำลังใจจากมารดา และความพยายามของพวกเด็กๆ ที่เข้าหา ท้ายที่สุดจูเลียก็สามารถปรับตัวเข้ากับสภาพแวดล้อมใหม่ได้ในที่สุด เธอกลายเป็นพี่สาวแสนสวยที่เด็กน้อยทุกคนต่างรักใคร่ มีความสุขกับชีวิตอันเรียบง่ายเหล่านั้นไปวันๆ จูเลียชินชากับเรื่องเหล่านั้น กระทั่งวันหนึ่งในตอนที่อายุสิบห้า ก็ได้มีคนเข้ามาเปลี่ยนแปลงความซ้ำซากจำเจเหล่านั้น แถมยัง..เปลี่ยนด้วยวิธีที่ทำเอาเธอวิ่งหนีทุกครั้งที่เจอหน้าเลยด้วย

           ลีโอเนล มานอฟคือคนคนนั้น เด็กหนุ่มจากเมืองกรุง ลูกชายเพื่อนสนิทของคุณลอว์สันเจ้าของฟาร์มนมวัวที่ตั้งอยู่ข้างบ้านของเธอ เขาตกหลุมรักเด็กสาวตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอ ทั้งชวนคุย ทั้งวิ่งเข้าหา พยายามอย่างสุดความสามารถไม่เว้นแต่การเข้าทางครอบครัว และแม้ว่าจูเลียวิ่งหนีเขาอย่างเอาเป็นเอาตาย เด็กหนุ่มก็ยังไม่ลดละความพยายามจนในที่สุดจูเลียก็ใจอ่อน ยอมสนิทสนมกับเด็กหนุ่มจากเมืองไกลคนนั้นขึ้นมากกว่าเดิมซะหน่อย แต่ถึงอย่างนั้นมันก็ยังไม่เข้าข่ายของคำว่ารักอยู่ดี

           ทั้งคู่ยุติช่วงเวลาเหล่านั้นลงก่อนเปิดเทอมใหม่ของภาคเรียนการศึกษา ลีโอเนลมอบแหวนเงินที่เขาได้จากพ่อเอาไว้ให้กับจูเลีย พร้อมฝากฝังคำสัญญาว่าจะทำให้เธอมีความรู้สึกที่ตรงกับเขาให้ได้ในสักวัน หลังจากนั้นเขาก็กลับไปใช้ชีวิตของเขา ก่อนจะวนเวียนกลับมาพบหน้าเธอทุกครั้งในช่วงปิดเทอม หรือต่อให้ห่างไกลกันไปนาน ก็มักมีจดหมายจากต่างเมือง (จูเลียบอกเขาว่าเธอไม่ชอบใช้โทรศัพท์มือถือ ดังนั้นการติดต่อข่าวสารของสองหนุ่มสาวจึงเป็นอะไรที่โบราณซะจนเด็กๆ ในบ้านพากันร้องโห่อย่างถ้วนหน้า) กระทั่งในตอนที่จูเลียย้ายไปเรียนที่นิวซีเเลนด์ ลีโอเนลก็ยังคงขยันหมั่นเพียรส่งข้อความมาหาเธออยู่เสมอ

           ผ่านมาตั้งหลายปี เขายังคงพยายามทำตามสัญญาของเขาอยู่เสมอ..ส่วนตัวของจูเลีย ทุกครั้งที่ได้เห็นรอยยิ้มของเด็กหนุ่มคนนั้น ก็รู้สึกว่ามีความสุขเช่นกัน..แต่ว่า เธอเองก็ยังไม่เข้าใจเหมือนกันว่าความรู้สึกของเธอจะเรียกว่ารักได้รึเปล่า..

           บางทีคำสัญญาบทนี้..คงจะต้องยืนยาวกว่านี้อีกสักหน่อย..

[Code - 07 / 10 / 2018]

T
B

T
B

T
B

T
B

T
B