พิศวาสร้ายลวงใจรัก

ลำดับตอนที่ #10 : พิศวาสร้ายลวงใจรัก - 10 (Rewrite)

พิศวาสร้ายลวงใจรัก วางจำหน่ายแล้วนะคะ

ดาวน์โหลดนิยายได้ที่ Meb (โหลดไม่เป็นสอบถามได้นะคะ ยินดีตอบค่า)

>>>ลิงก์สำหรับโหลด E - book พิศวาสร้ายลวงใจรัก<<<

(พี่ไฟ VS หนูหอม)

>>>ลิงก์สำหรับโหลด E - book พิศวาสลวงบ่วงราคี<<<

(ป๊าไทม์ VS แม่ฝน)

3

หอมระรินกลับหลังหันเมื่อประตูถูกเคาะ ยืนชั่งใจอย่างไรก็ไม่ยอมเปิด อีกฝ่ายเลยตะโกนบอกมาด้วยเสียงนุ่มทุ้มจนหล่อนเกือบจะใจอ่อนเปิดให้

“พี่เอาผ้าขนหนูกับเสื้อคลุมอาบน้ำมาให้ เปิดหน่อยซี่”

“เอาวางไว้หน้าห้องน้ำ เดี๋ยวหอมออกไปเอาเอง”

“กลัวพี่เหรอคนดี”

‘ไม่กลัวก็บ้าแล้ว โดนจูบจนปากจะเปื่อยอยู่แล้วนะ แล้ว… แกจะหวั่นไหวอะไรนักล่ะยายหอม’

หอมระรินอยากกัดลิ้นตัวเองให้ตายคาประตูห้องน้ำไปเลย หล่อนมันบ้าที่เล่นกับไฟ เขาร้ายแค่ไหนดูเอาเถอะ!

“จะรอดไหมคืนนี้”

“พี่วางไว้ตรงนี้นะ”

เสียงเขาขาดหายไปนาน หอมระรินเลยเลื่อนประตูห้องน้ำออกมาหยิบสิ่งของทั้งหมดที่เขาวางไว้ให้ พอเงยหน้าขึ้นไปเห็นเขานั่งไขว่ห้างเอาศอกเทินเข่าเท้าคางมองมาก็รีบปิดประตูหนี ใจดวงน้อยเต้นแรงแทบกระเด็นออกจากอกเพราะสายตาชวนฝันคู่นั้น

แต่… เฮ้ย! ชุดใส่นอนล่ะไม่เห็นมี?

อาบน้ำเสร็จก็จำต้องใส่ชุดคลุมน้ำอาบออกไป ชั้นในไม่ต้องห่วง ใส่มาครบทั้งสองชิ้น มายืนเบียดแผ่นหลังกับผนังข้างประตูห้องน้ำละล้าละลัง เขาก็ลูบสายตาคมปราบปราดมองตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า ร่างบางร้อนวูบไปตามสายตาวาววามที่ลูบลงต่ำเรื่อยๆ

“ขอเสื้อยืดกับกางเกงให้หอมหน่อยสิคะ”

“ไม่มี”

“ไม่มีได้ไง แล้วหอมจะใส่อะไร”

เขาลุกพรวด ก้าวสามทีประชิดร่างบางแทบแนบสนิท ลำแขนกำยำพักอยู่ที่ผนังในท่วงท่าสบายอกสบายใจ  หากแต่คร่อมหล่อนเอาไว้จนอยู่หมัด

“ไม่ต้องใส่ นอนทั้งอย่างนี้” กระซิบชิดใบหูนุ่มนิ่มด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลชวนเคลิบเคลิ้ม

หอมระรินหายใจติดขัดแถมขนอ่อนยังแข่งกันลุกเกรียวกราว พวงแก้มนุ่มเพิ่งจะหายร้อนไปหยกๆ ร้อนจัดขึ้นมาอีกหนจนแดงเรื่อ จมูกเขาอยู่ใกล้เพียงนิด หากเงยหน้าขึ้นไปหล่อนต้องโดนจูบแน่ เลยเอาแต่ก้มหน้าแล้วขอร้องเสียงสั่น

“อย่าแกล้งหอม”

“ฮื่อ… หอมจริง ไม่แกล้ง”

“…”

นัยน์ตาคมปราบของเพชรตะวันจ้องมองรูปปากจิ้มลิ้มแดงจัดอย่างหมายมาด หล่อนเม้มเข้าหากันกัดไว้แบบนั้นมันดูเซ็กซี่ เขย่าหัวใจชายหนุ่มให้เต้นกระตุกรุนแรงขึ้นอีกเท่าตัว รู้สึกมึนเมากับความปรารถนาจนไม่สามารถควบคุมตัวเองได้เลย

“หอมอยากเปลี่ยนใจ”

“มาเป็นเมียพี่จริงๆ” เฮียไฟพูดหน้าตาย แต่ยิ้มร้ายกาจนัก

“ไม่จดทะเบียนสมรสกับพี่ไฟต่างหาก” ผู้ชายอันตราย อยู่ใกล้เป็นจูบ เสน่ห์ยังเหลือร้าย

ใช่… หล่อนหลงใหล เขาช่างเจรจาพาที แถมมีกิริยานุ่มนวลชวนให้ลุ่มหลง กลิ่นกายชายหนุ่มหอมจรุงกำจายแรงจนน่าหลงใหล แล้วหอมระรินจะทนได้อย่างไร

“พี่ไม่เอาเปรียบนาน ขอแค่จูบเดียวแล้วจะปล่อยให้นอนสบายๆ” คนช่างเจรจารีบต่อรองด้วยไม่อยากฝืนใจ หากไม่ให้พี่จะไม่จูบ แต่จะหว่านล้อมใหม่ให้น้องยินยอมแต่โดยดี

“จูบไปแล้วตั้งหลายหน” แอบบ่นอย่างแง่งอนพร้อมกับซุกหน้าหลบหนีไปให้ไกล

“พี่ยังไม่ชื่นใจ” เชยค้างขึ้นมาอ้อน ทำให้เจ้าหล่อนเอียงอาย เฮียไฟยิ้มพรายถูกในเหลือเกิน แก้มนุ่มน่าจูบ เขาจูบอีกหนเพราะทนไม่ไหว หัวใจสั่นคลอนเพราะน้องคนเดียว “หอมจ๋า...”

“…” หอมระรินไม่ตอบ ได้แต่ยืนนิ่งมองหน้าคนหื่นแล้วผลักออกอย่างเอียงอาย หัวใจระส่ำระสายไม่เป็นตัวของตัวเอง ขืนยืนเป็นเป้านิ่งให้เขายั่วยวนอยู่อย่างนี้ หล่อนไม่มั่นใจเหมือนกันว่าจะไม่เผลอไผลไปกับเขาจนถึงขั้นเลยเถิด ฉะนั้นก่อนที่อะไรๆ เลยเถิดไปกว่านี้หล่อนต้องรีบถอยออกมาให้เร็วที่สุด

เพชรตะวันยอมให้เพราะอยากแกล้งแค่นี้ น้องนางคนดีรีบหลบออกไปพร้อมกับขั้วหัวใจที่ถูกเขย่าจนสั่นคลอน

เขามองตามหลังไปแล้วอดยิ้มไม่ได้ นึกขอบใจที่หล่อนกระโจนลงมาให้หลุมสวาทนี้ด้วยตัวเอง โดยที่เขาไม่ต้องออกแรงหว่านล้อมให้เสียเวลา

“ลงแล้ว... ขึ้นยากนะหอม”

ห้องอาหารภายในภัตตาคารจีนร้อนระอุเป็นไฟในเย็นวันถัดมา สายตากร้าวกระด้างของคุณหญิงปทุมวดีปราดมองเมื่อหอมระรินควงชายหนุ่มที่ไม่เคยเห็นหน้าคาดตามาก่อนเข้ามานั่งร่วมโต๊ะ ทั้งสองยกมือไหว้ท่านพร้อมกันก่อนจะหันไปไหว้คุณอดิสรณ์

พ่อเลี้ยงวัยห้าสิบหกจ้องมองด้วยความขุ่นเคืองใจแต่ไม่แสดงอาการใดๆ ออกมา รอให้แม่เขาจัดการลูกสาวด้วยตัวเอง

“แม่คะ พี่ไฟ... สามีหอม”

“ออกไปจากบ้านอาทิตย์เดียวได้สามีกลับมาให้แม่เนี่ยนะ นิทานหลอกเด็ก”

“แม่จะเชื่อแบบนั้นหอมก็ไม่ว่า...” ทะเบียนสมรสหมาดๆ ถูกนำไปวางตรงหน้าพ่อเลี้ยงและมารดา “…สมบัติที่หอมได้มากจากคุณพ่อนรินทร์ แม่ไม่ต้องคืนนะคะ หอมยกให้แม่ทั้งหมดถือเป็นสินสอดของหอม หอมขอแค่เครื่องเพชรชุดเดียวที่คุณพ่อซื้อให้เป็นของขวัญวันเกิดติดตัวไปก็พอ หอมจะไปอยู่กับพี่ไฟที่เชียงราย”

อดิสรณ์ขบกรามแน่น คิดว่าลูกเลี้ยงสาวนัดออกมาเพราะยอมจำนนเป็นของตนอย่างไร้ข้อแม้ แต่ดันพาผัวมาเหยียบหน้ากันซะงั้น มือหนาใหญ่เลยเลื่อนขึ้นไปกระชากเนกไทที่ผูกไว้อย่างสวยงามออกด้วยความขัดอกขัดใจ

คุณหญิงปทุมวดีกรอกตาไปมาจวนจะเป็นลมแต่อาศัยพัดลูกไม้ในมือกระพือช่วยบรรเทา แล้วเค้นคำพูดปฏิเสธออกมาด้วยน้ำเสียงเด็ดขาด

“แม่ไม่ให้ไป”

“หอมท้องค่ะแม่”

“อย่ามาโกหกแม่นะหอม”

ที่ตรวจครรภ์มีขีดขึ้นสองขีดถูกนำมาวางทับบนทะเบียนสมรสทันที คุณหญิงปทุมวดีหน้าซีดเกือบร่วงเก้าอี้ดีที่เกาะขอบโต๊ะไว้ทัน ท่านมองลูกตาสาวคนโตที่ประคบประหงมให้อยู่แต่ในบ้านด้วยความผิดหวัง ไม่คิดว่าคนเรียบร้อยอย่างหอมระรินจะเจนจัดขนาดปล่อยให้ตัวเองท้องก่อนแต่ง

แค่ปล่อยออกไปทำงานนอกบ้านหกเดือนเองทำไมถึงกลายเป็นแบบนี้ไปได้!

“เพราะหอมท้อง หอมถึงรีบจดทะเบียนสมรสกับพี่ไฟ เขาเป็นพ่อของลูกในท้องหอมค่ะแม่”

“ยังมีหน้ามาย้ำอีกหรือหอมระริน แกทำให้แม่ผิดหวังมากเลยรู้ไหม ไป… อยากไปไหนก็ไป อย่ากลับมาให้แม่ต้องอับอายขายขี้หน้าคนในวงสังคมอีก” ท่านแทบเต้นเมื่อรู้เช่นนั้น อะไรก็คิดตามไม่ทันเมื่อความโกรธมันครอบงำทำให้หลุดปากไล่ตะเพิดลูกไปให้พ้นหน้าไวๆ เท่านั้น

หอมระรินยิ้มอย่างเวทนาเหลือจะกล่าว การที่หล่อนท้องและมีสามีเป็นตัวเป็นตนมันน่ารังเกียจไม่เป็นที่ยอมรับสำหรับมารดา แต่การที่เลี้ยงดูหล่อนมาให้เป็นนางบำเรอสามีใหม่... ไม่น่ารังเกียจเลยใช่ไหม

<<<อ่านแล้วถูกใจ กดสับตะไคร้ตรงนี้>>>

เอากับน้องหอมซี่ๆๆๆ คุณหญิงแทบล่วงเก้าอี้เลยไหม

เห็นนางหงิมๆ แต่นางไม่ยอมเสียคนเพราะแม่นะ

มีแต่จะเสียตัวให้พี่ไฟนี่แหละ 555

ขอให้สนุกกับการอ่าน ติดใจอย่าลืมกดสับตะไคร้

ชอบใจฝุดๆ ก็รัวแป้นคอมเม้นท์เม้าท์มอยกันเน้อ

ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามอ่านนะคะ

ดารารินทร์