คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : SF ??? x Chen ลูกโป่ง
??? x CHEN
ลูกโป่ง
เฉินเฉิน : นั่นมันลูกโป่งของเฉินเฉินนะ! (ชี้)
ฟานฟาน : หืม?
เฉินเฉิน : ฟานฟานแย่งลูกโป่งเฉินเฉินอ่าา
+คำเตือน : มันไร้สาระ -..-
+ช่วงนี้ไรท์สอบยิบสอบย่อยเยอะเลยเครียด อย่าได้หาสาระจากเรื่องนี้
**********************************************************************************
ในช่วงที่ exo กำลังอัดรายการรายการหนึ่งพิธีกรก็มีกิจกรรมเล็กๆน้อยๆให้กับหนุ่มๆได้เล่นสนุกกัน กิจกรรมที่ว่าคือการเป่าลูกโป่ง อาจจะเรียกว่าเกมแข่งเป่าลูกโป่งก็ว่าได้ แต่เพราะหนุ่มๆเอาแต่เป่าลูกโป่งกันเล่นจากเกมแข่งขันเลยกลายเป็นแค่...ความวุ่นวาย
แต่ถึงอย่างนั้นเหล่าพิธีกรหรือทีมงานก็ไม่มีใครโวยวายไม่พอใจเลยสักคน เพราะภาพของเด็กหนุ่มทั้ง 12 คนที่วิ่งเล่นกัน แย้งลูกโป่งกันบ้าง แข่งกันเป่าลูกโป่งบ้าง หรือแม้แต่ไล่เอาลูกโป่งตีกันนั้น มันให้ความรู้สึกเหมือนเหล่าเด็กน้อยที่กำลังวิ่งเล่นกันในสนามหญ้าไม่ผิดเพี้ยนไปเลย จนบางครั้งเหล่าทีมงานก็เป็นอันต้องหลุดขำกับพฤติกรรมเหมือนเด็กน้อยเหล่านั้น
ท่ามกลางความวุ่นวายเด็กหนุ่มเกาหลีที่ต้องไปอยู่กับสมาชิกชาวจีน แถมยังเป็นเสียงหลักของวงนั้นก็วิ่งไปรอบๆตามประสาบีเกิ้ลไลน์ ซึ่งอีกคนที่วิ่งวุ่นอยู่ด้วยก็คงหนีไม่พ้นแบคฮยอน อ้อ ชานยอลด้วยสิ สามแสบวิ่งเล่นกันซะจนเริ่มเหนื่อยจึงพากันนั่งพักเอาแรง แต่ก็มีคนที่ไม่ยอมเลิกแม้จะเหนื่อยเท่าไหร่ก็ตาม เด็กหนุ่มตัวผอมแห้ง...คิม จงแด ยังไงเล่า
"แบคเราไปเล่นกับชิงชิงเก่อก่อนนะเดี๋ยวมาๆ ฝากลูกโป่งด้วย"
เสียงแหลมๆอันเป็นเอกลักษณ์เอ่ยกับเพื่อนสายพันธุ์(?)เดียวกัน พออีกคนจับเอาลูกโป่งที่ตนยื่นให้เพื่อฝากไว้แล้วเจ้าตัวแสบก็วิ่งด๊กดิ๊กๆไปหาชิงชิงเก่อของตัวเองตามที่ได้บอกไว้ก่อนหน้า
"ชิงชิงงงงง"
หมับ!
"อ่า จงแดนี่เอง ว่าไงวิ่งเหนื่อยรึยัง"
อี้ชิงหันมามองน้องชายตัวแสบที่กอดเอวของเขาแน่น หัวทุยถูไถไปกับแผ่นหลังอย่างออดอ้อน เหมือนหมาน้อยบีเกิ้ลไม่มีผิด
"เฉินเฉินหิวน้ำอ่าา ชิงชิงเก่อเอาน้ำให้เฉินเฉินหน่อยนะฮะะ~"
เด็กขี้อ้อนชอนตามองพี่ชายตัวขาวตาแป๋ว ปากบางก็เอ่ยออดอ้อนให้ชิงชิงเก่อคนดีไปหยิบน้ำให้ ก่อนจะตบท้ายด้วยรอยยิ้มตาหยีเหมือนลูกแมวให้ไปแอ็คแทคอี้ชิงเต็มๆจนต้องทำตามคำขอของเด็กขี้อ้อน
"โอเคครับๆ รออยู่นี่นะเดี๋ยวเก่อไปหยิบให้ห้ามไปซนที่ไหนล่ะ"
อี้ชิงแกะมือของน้องชายขี้อ้อนออกเบาๆแล้วหันมาสั่งเสียงเข้ม แต่ไม่จริงจังนัก จงแดยิ้มตาหยีอีกครั้งแล้วทำท่าตะเบะรับคำของพี่ชาย
"รับทราบครับผม!"
อี้ชิงขยี้ผมของน้องชายจอมซนไปทีหนึ่งก่อนจะเดินออกไปหยิบน้ำมาให้ ลืมบอกว่าตอนนี้พวกเขาอยู่ในช่วงพักเบรกความวุ่นวายมันเลยอบอวลไปทั่วสตูดิโออย่างที่เห็นตอนนี้ไง
จงแดนั่งลงที่เก้าอี้ใกล้ๆตามที่อี้ชิงสั่งไม่ให้ไปไหน ตาหยีมองไปตามบริเวณรอบๆเห็นเซฮุนกำลังยืนเอาหัวไถๆไปกับแขนจงอิน คงจะไปทำอะไรให้จงอินงอนจนต้องมาง้อกันตามเคย มองเลยมาอีกทางก็เจอดีโอกำลังจี้เอวของซูโฮฮยองอย่างเมามันส์ แต่หน้านี่อย่างนิ่งตรงข้ามกับซูโฮฮยองที่กำลังหัวเราะแล้วดิ้นพล่านอย่างสิ้นเชิง
มองมาอีกฟากก็เป็นลู่หานฮยองกำลังนั่งคุยกับมินซอกฮยองตามประสาคู่รักชราไลน์ ดูไม่ได้สนใจกับเหตุการณ์รอบข้างแม้แต่น้อย ถัดมาก็เห็นคริสฮยองที่แกล้งเทาจนเจ้าแพนด้าน้อยต้องเชิดหน้างอนๆแล้วสะบัดตูดเดินหนีไปหาไคกับเซฮุน คริสฮยองหัวเราะอย่างสะใจมือข้างที่จับลูกโป่งก็ตบเข้าที่หน้าขาตัวเองอย่าชอบอกชอบใจ...ทำไมลูกโป่งมันคุ้นๆ
"ย่าส์! ชานยอลลี่หยุดเดี๋ยวนี้เลยนะ!"
"หยุดนายก็ตีฉันน่ะสิ ไอ้หมาขาสั้น ฮ่าๆๆๆๆ"
เสียงเอะอะของสองเพื่อนซี้บีเกิ้ลไลน์ที่โหวกเหวกโวยวายกลบเสียงของคนอื่นช่วยดึงความสนใจของจงแดได้เป็นอย่างดี จงแดเพ่งมองทั้งสองคนที่วิ่งวุ่นกันอยู่โดยเฉพาะ...แบคฮยอน
ในมือของแบคฮยอนไม่ได้มีลูกโป่งที่เขาฝากไว้ก่อนจะมาหาชิงชิงเก่อ...แล้วหมอนั่นเอาไปไว้ที่ไหน? หวังว่าคงไม่ใช่อันเดียวกันกับที่อยู่ในมือของฟานฟานหรอกนะ
แล้วถ้าเกิดว่ามันคืออันเดียวกัน?....ไม่นะ! ลูกโป่งมันหมดแล้วนะอันนั้นมันอันสุดท้ายแล้วอ่ะ แล้วลูกโป่งนั่นมันก็ของเฉินเฉินด้วย!
ไม่ได้การแล้วเฉินเฉินจะต้องไปถามแบคให้รู้เรื่อง!
ร่างบางลุกขึ้นจากเก้าอี้ที่นั่งแล้วเดินจ้ำอ้าวไปหาเพื่อนบีเกิ้ลทั้งสองที่พักหายใจหอบแฮ่กๆกันอยู่ จงแดเดินไปหยุดอยู่ข้างหน้าของแบคฮยอนก่อนจะเท้าเอวเเล้วพองแก้มออกมาอย่างหงุดหงิดนิดหน่อย
"อ้าว จงแดว่าไง ทำไมทำหน้างั้นอ่ะ"
แบคฮยอนยืดกายขึ้นก่อนจะถามถึงอาการหน้าบูดของเพื่อนซี้ จงแดฟึดฟัดเบะปากเป็ดออกมาเล็กน้อย แล้วเปลี่ยนจากท่าเท้าเอวให้กลายเป็นกอดอกมองหน้าเพื่อนอีกคนแทน
"แบคเอาลูกโป่งของเราไปให้ฟานฟานใช่ไหม"
"ลูกโป่ง? อ้อ เราเอาไปฝากคริสฮยองไว้เองแหละพอดีถือไว้แล้วมันไล่ตีโย่งยอลไม่ถนัดน่ะ แหะๆ"
แบคฮยอนยกมือขึ้นมาเกาท้ายทอยน้อยๆพร้อมกับยิ้มแห้งๆมาให้จงแด ดูท่าว่าเพื่อนปากเป็ดคงจะไม่พอใจที่เขาไม่ดูแลของที่ฝากไว้ให้ดี ดูสิเนี่ยปากยื่นเชียว
"ชิ! จำไว้เลย"
"จงแดอ่าา~ แบคขอโทษ~"
แบคฮยอนขอโทษจงแดอย่างสำนึกผิด แต่จงแดก็ทำแค่สะบัดตูดเดินหนีไปทวงเอาลูกโป่งของตัวเองที่อยู่กับคริสฮยองแฟนสุดที่รักของเจ้าเป็ดมันนั่นแหละ
จงแดที่เดินหน้าบูดออกมาจากแบคฮยอนแล้วเป็นอันต้องได้หน้าบูดยิ่งกว่าเดิมเมื่อเห็นว่าแฟนสุดที่รักกำลังเป่าลูกโป่งอันเดียวอันสุดท้ายของตนเล่นอย่างไม่ทุกข์ร้อน
ชิ! ฟานฟานคนบ้าแย่งของเฉินเฉินไปแล้วยังจะมีหน้ามาเล่นของเล่นของคนอื่นอีก
เท้าน้อยๆเดินปึงปังๆกับพื้นเข้ามาหาลีดเดอร์ฝั่ง m ที่กำลังเป่าลูกโป่งสีสดใสลายรูปหัวใจสีขาวอยู่อย่างสบายอารมณ์ ดวงตาหยีๆตวัดมองร่างสูงตรงหน้าอย่างจึกกัด ในดวงตาแวววาวฉายแววเอาแต่ใจอย่าไม่คิดที่จะปกปิด
"นั่นมันลูกโป่งของเฉินเฉินนะ!"
นิ้วมือเรียวสวยชี้ไปยังลูกโป่งสีสวย ถึงแม้ในใจของคนตัวเล็กนึกอยากจะพูดอะไรที่มันแสดงความไม่พอใจมากกว่านี้ แต่ก็ทำไม่ได้เพราะรู้ดีอยู่แก่ใจว่าแฟนหนุ่มตัวโตไม่ชอบให้ปากเป็ดๆของเขาเอ่ยวาจาอันแสนจะไม่ไพเราะออกมา ถ้าเกิดว่าเฉินเฉินเผลอพูดคำไม่สุภาพเมื่อไหร่ล่ะก็...ฟานฟานบอกว่าฟานฟานจะปิดปากเฉินเฉินไม่ให้เอ่ยคำหยาบด้วยปากของฟานฟานเอง (_///_) แล้วเฉินเฉินก็ไม่มีทางให้เป็นแบบนั้นหรอกนะ เฉินเฉินรู้ดีว่าฟานฟานน่ะหื่นแค่ไหน!
คนตัวโตที่โดนเด็กปากเป็ดพูดด้วยน้ำเสียงติดจะไม่พอใจส่งมาให้ก็ถึงกับงงเป็นไก่ตาแตก ไม่รู้ว่าตัวเองไปทำอะไรให้เด็กตัวเล็กนี่ไม่พอใจ พอมองนิ้วมือเรียวเล็กของคนตรงหน้าที่ชี้มายังลูกโป่งสีสดใสที่จุกเป่ายังคงคาอยู่ในปากตัวเองก็ยิ่งงงเข้าไปใหญ่ ไม่เข้าใจว่าคนตัวเล็กต้องการอะไร ประโยคที่เด็กน้อยเอ่ยมาเมื่อกี้ก็ฟังไม่ค่อยจะถนัดเสียด้วยสิ
"หืม?"
ส่งเสียงถามในลำคอคิ้วหนาก็เลิกขึ้นสูงด้วยความที่ยังคงไม่เข้าใจถึงอาการเหวี่ยงๆของลูกเป็ดตัวน้อยตรงหน้า เด็กน้อยเจ้าของลูกโป่งทำท่าฮึดฮัดขัดใจแล้วจึงเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นๆเหมือนคนกำลังจะร้องไห้เต็มทน
"ฟานฟานแย่งลูกโป่งเฉินเฉินอ่าา"
เด็กน้อยเฉินเฉินยิ่งทำหน้าหงอเมื่อเห็นว่าพี่ชายชาวจีนอีกคนที่มีลักยิ้มบุ๋มลึกตรงข้างแก้มเป็นเอกลักษณ์เดินเข้ามาใกล้พร้อมกับแก้วน้ำที่ตนเคยบอกว่าอยากจะดื่มเสียจนต้องอ้อนให้คนเป็นพี่ไปเอามาให้
"ลูกโป่ง?"
คิ้วหนาที่เลิกขึ้นสูงอยู่แล้วคราวนี้เป็นอันต้องขมวดคิ้วจนแทบจะเป็นปม แฟนเด็กของเขาต้องการอะไร ลูกโป่งอะไร แล้วอะไรที่บอกว่าเขาแย่งลูกโป่งจากตัวเอง ???
"ก็ใช่น่ะสิ! ลูกโป่งที่ฟานฟานถืออยู่น่ะมันลูกโป่งของเฉินเฉิน!" คราวนี้เด็กปากเป็ดขึ้นเสียงใส่กว่าเมื่อกี้เล็กน้อยเพราะมันจะได้ทำให้คนที่กำลังเดินมาได้ยินด้วยไง ฮริ้งงง~ >0<
"แต่นี่มันของแบคฮยอนเอามาฝากฮยองไว้" อี้ฟานพูดออกมาทั้งๆที่คิ้วเริ่มจะกระตุก...หรือบางทีอาจจะเป็นตาขวามี่กระตุกมากกว่า
"นั่นไง! ถ้าแบคเอามาฝากฟานฟานไว้งั้นก็แปลว่าเป็นของเฉินเฉิน เพราะเฉินเฉินเอามาฝากแบคไว้ แต่ตอนนี้ลูกโป่งลูกสุดท้ายของเฉินเฉินกลับโดนฟานฟานแย่งไปซะแล้วอ่ะ ฮือออออ" จงแดแกล้งร้องงอแงเบะปากเหมือนกำลังจะร้องไห้ทำเอาคนตัวโตตารีตาเหลือกทำอะไรไม่ถูกได้แต่ยืนหันหน้าหันหลังมองพี่ๆน้องซึ่งก็กำลังมองมาด้วยความสงสัย
ให้มันได้อย่างนี้สิ! อู๋ฟานอยากจะบ้าตาย
"ฮือออออ ฟานฟานใจร้ายที่สุดเลย ฟานฟานแย่งลูกโป่งเฉินเฉิน ฮือออออ"
"เห้ยๆ! เอ่อ...ฉ...เฉินเฉินอย่างร้องนะเด็กดีฟานฟานขอโทษ เดี๋ยวเลิกงานฟานฟานจะซื้อขนมเลี้ยงปลอบใจนะคนดี อย่าร้องเลยนะครับ โอ๋เอ๋ๆๆ"
คนตัวโตเข้าสวมกอดเด็กน้อยที่กำลังงอแงปากก็พร่ำบอกให้เด็กน้อยหยุดร้องไห้ แต่ถ้าเฉินเฉินหยุดร้องไห้แล้วเฉินเฉินจะเอาข้ออ้างอะไรมาปราบฟานฟานกันเล่า!
"ไม่เอา! เฉินเฉินจะเอาลูกโป่ง เอาลูกโป่งงงง
เด็กน้อยไม่มีทีท่าว่าจะหยุดงอแงง่ายๆตรงข้ามกลับยิ่งงอแงหนักกว่าเดิม เด็กดื้อดิ้นขลุกขลักๆในอ้อมอกแกร่งมือน้อยๆก็ทุบๆตีๆไปด้วย ขาก็กระทืบพื้นงอแงเหมือนเด็กโดนขัดใจ ผู้คนรอบข้างเริ่มใช้สายตากดดันให้อี้ฟานทำอะไรสักอย่างเพื่อให้คน(เคย)เป็นเด็กดีเลิกงอแง หนึ่งในนั้นก็มีอี้ชิงที่ยืนมองอยู่นานแล้วแต่ก็ไม่ได้เข้ามาช่วยเพราะอยากให้อี้ฟานจัดการด้วยตัวเองมากกว่า
"โอ๋ๆๆ เอาลูกโป่งก็ลูกโป่งครับ เดี๋ยวฟานฟานพาไปซื้อเฉินเฉินอยากได้เท่าไหร่เดี๋ยวฟานฟานซื้อให้เอง" อี้ฟานเอ่ยอย่างเอาใจเด็กน้อย แต่ก็เป็นต้องอยากเอาเท้าก่ายหน้าผากเมื่อเด็กน้อยนั้นยังคงไม่ยอมหยุดงอแง
"ไม่! เฉินเฉินจะเอาลูกโป่งลูกนี้ๆ"
เฉินเฉินที่หลุดออกมาจากอ้อมอกแกร่งได้แล้วเอ่ยพลางชี้นิ้วน้อยๆไปที่ลูกโป่งเจ้าปัญหาที่ตอนนี้มันหล่นอยู่บนพื้นตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้...และที่สำคัญอี้ฟานเผลอเหยียบมันไปตั้งแต่เมื่อไหร่ (⊙o⊙)!!
ชิบหายวายวอดล่ะอี้ฟานเอ้ยยยย!
"...ต...แต่ว่าเฉินเฉิน...คือ..."
"ฮึก ฟานฟานเหยียบลูกโป่งเฉินเฉิน ฮือออออ"
คราวนี้ร่างเล็กได้โฮหนักกว่าเดิม เท้าทั้งสองข้างก็กระทืบลงบนพื้นเสียงดัง ผู้คนรอบข้างยิ่งจิกตาใส่อี้ฟานอย่างกดดัน แต่ครั้งนี้ยังมีอยู่อีกคนที่ไม่ได้กดดันอี้ฟาน...
อี้ชิงวางแก้วน้ำที่ตนไปเอามาเมื่อกี้ไว้ที่โต๊ะใกล้ๆ สองขาเดินก้าวย่างมาหาจงแดและอี้ฟาน เหมือนคนตัวเล็กที่ร้องไห้งอแงอยู่เมื่อกี้จะรับรู้ถึงการมาใหม่ของใครสักคนเจ้าตัวแสบจึงได้เงยหน้าขึ้นมามองสองเท้าก็เลิกทำร้ายพื้น(?)แล้วหยุดยืนนิ่ง ยิ่งเมื่อเห็นว่าคนที่เดินเข้ามาเป็นอี้ชิงเฉินเฉินตัวน้อยก็แทบอยากจะกรี๊ดให้มันสนั่นหวั่นไหว(?)
คราวนี้แหละเฉินเฉินจะได้ไม่ต้องมาเปลื้องเนื้อเปลืองตัวให้ฟานฟานอีกนานนนน~ \^0^/
"ชิงชิงงงง~ ฟานฟานแกล้งเฉินเฉิน~" เด็กขี้งอแงรีบแจ้นไปฟ้องพี่ชาย(?)ตัวขาวทันทีที่เดินมาถึง แขนสองข้างก็ล็อคแขนคนตัวขาวไว้แน่น
"ใจเย็นๆนะครับเด็กดี เดี๋ยวชิงชิงจัดการให้"
อี้ชิงหันมาลูบหัวเด็กดีเบาๆจนอี้ฟานที่ยืนมองอยู่ถึงกับคิ้วกระตุก
ข้ามหน้าข้ามตากันเกินไปรึเปล่าน่ะคุณ จาง อี้ชิง
"ชิงชิงต้องจัดการขั้นเด็ดขาดให้เฉินเฉินเลยนะไม่งั้นเฉินเฉินไม่ยอม!" เด็กน้อยบอกแกมบังคับ
อี้ชิงยิ้มแล้วจึงตอบรับก่อนจะหันไปจัดการกับท่านลีดเดอร์ตัวใหญ่
"นี่อี้ฟานนายแกล้งน้องทำไมน่ะ" อี้ชิงเริ่มเจรจา แต่อี้ฟานที่ยังออกจะงงๆกับเรื่องที่เกิดขึ้นก็ทำได้แค่เพียงส่ายหน้าไปมา
"ฉันไม่ได้แกล้งอะไรน้องสักหน่อย"
"แล้วทำไมน้องถึงงอแง?"
อี้ชิงใช้สายตาจับผิดอี้ฟานจนเจ้าตัวโตได้แต่อึกอักๆ ไม่รู้ว่าจะตอบยังไงเพราะก็ยังไม่เข้าใจว่าแค่ลูกโป่งลูกเดียวทำไมเฉินเฉินของเขาถึงได้โวยวายงอแงขนาดนี้
"ฉันก็ไม่รู้...เอ่อ...อันที่จริงฉันก็อยากรู้เหมือนกันว่าทำไมเฉินเฉินถึงได้งอแงเพียงแค่โดนแย่งลูกโป่ง ไม่สิ ฉันไม่ได้แย่งสักหน่อย...เออๆ ยังไงก็เหอะฉันไม่ได้แกล้งน้องก็แล้วกัน"
อี้ฟานตัดบทเพราะเขาก็ไม่รู้จะเอายังไงกับเรื่องนี้ เขาผิดเหรอที่เผลอเป่าลูกโป่งลูกสุดท้ายของเด็กดื้อคนนี้แล้วยังเผลอเหยียบมันเสียจนเปลี่ยนสภาพ...เอาเป็นว่าสภาพมันไม่โอเคพอที่จะเอามาเล่นได้อีกแล้วอ่ะนะ -..-
อู๋ อี้ฟาน ผิดเหรอครับ =_=?
"งื้อออออ ฟานฟานพูดแบบนี้จะบอกว่าเฉินเฉินไม่มีเหตุผลใช่ไหมล่ะ" เด็กน้อยขี้งอแงปล่อยมือออกจากแขนพี่ชายตัวขาว ใบหน้าหวานงอง้ำแถมยังทำปากยาวปากยื่นอย่างงอนๆ
"โอ๋ๆๆ ไม่เอานะครับเด็กดีอย่าหน้างอคอหักแบบนั้นสิชิงชิงไม่ชอบเลย"
อี้ชิงรีบปรี้เข้าไปปลอบเด็กน้อยที่กำลังงอนถึงขีดสุด ดูจากปากที่ยื่นออกมาเรื่อยๆจนเหมือนเป็ดอ่ะนะ นี่ถ้าไม่เกรงใจว่าคนอยู่เยอะล่ะก็...เสร็จพี่อี้ไปนานแล้ว -.,-
"เชอะ!! เฉินเฉินงอนๆๆ งอนทุกคนเลย โป้งๆๆ"
เฉินเฉินตัวน้อยกอดอกเชิดหน้าใส่ทำเอาอี้ชิงที่ไม่ได้ทำผิดอะไรแต่ก็ยังจะโดนงอนถึงกับเบิกตาโต หันซ้ายหันขวาอย่างไม่รู้ว่าจะทำยังไง สายตาก็ไปประทะเข้ากับคนทำผิดตัวจริงที่ยังคงนิ่งอยู่
หึ! อี้ฟาน ไหนๆก็ไหนๆล่ะฉันขอเอาคืนที่นายกีดกันฉันออกจากเฉินเฉินแล้วเอาไปกกไว้คนเดียวเกือบอาทิตย์หน่อยก็แล้วกัน
"เอางี้นะครับเฉินเฉิน เดี๋ยวพี่ชิงจัดการอี้ฟานให้ แต่เฉินเฉินต้องสัญญาก่อนนะครับว่าถ้าพี่ชิงจัดการอี้ฟานให้แล้วเฉินเฉินต้องเลิกงอนพี่ชิง"
อี้ชิงยื่นข้อเสนอให้กับคนปากเป็ด เจ้าเด็กตัวดีที่ได้ยินว่าพี่ชายตัวขาวจะจัดการกับคนตัวโตให้ก็ยิ้มแก้มแทบปริรีบพยักหน้าตกลงกับข้อเสนอนั้นจนหน้าม้าสะบัดแทบไม่เหลือทรงเดิม
"ตกลงฮะ *0* "
"ให้มันน้อยๆหน่อยเฉินเฉินนี่มันชักจะมากเกินไปแล้วนะ"
อี้ฟานที่ยืนฟังอยู่นานเอ่ยขึ้นมาด้วยความหมั่นไส้ระคนน้อยใจ...นี่งอนเขาจริงๆหรือแค่อยากจะแกล้งกันแน่ -_-+
"ฟานฟานพูดให้ดีนะ นี่มันน้อยมากๆเลยเมื่อเทียบกับที่ฟานฟานเอาลูกโป่งของเฉินเฉินไปเล่นแล้วยังเหยียบมันด้วย แล้วก็รู้ไว้ด้วยว่าเฉินเฉินงอนฟานฟานมาก!"
เถียงปากยื่นปากยาวนี่สินะถึงจะเป็น คิม จงแด หรือ เฉินเฉิน ของอี้ฟานตัวจริง
"เอาเถอะๆ ถ้าลงโทษแล้วเฉินเฉินหายโกรธฟานฟานก็จะยอมโดนลงโทษ" อี้ฟานตอบอย่างเหนื่อยใจเพราะรู้ดีว่ายังไงเด็กดื้อคนนี้ก็ไม่มีทางอ่อนข้อให้อยู่แล้ว เขาถึงได้ยอมอ่อนให้เรื่องมันจะได้จบๆกันไป "แล้วบทลงโทษคืออะไรล่ะ?"
"ห้ามเข้าใกล้เฉินเฉินจนเกินไป ทำได้แค่นั่งข้างๆหรือยืนคุยอยู่ห่างๆ เป็นเวลา 1 สัปดาห์"
แน่นอนว่าเป็นอี้ชิงที่เอ่ยบอกถึงบทลงโทษอันแสนจะโหดร้ายและเจ็บปวดสำหรับอี้ฟานยิ่งนัก
อี้ชิงมันคิดจะเอาคืนที่เขากีดกันมันให้ห่างจากเฉินเฉินตลอดเกือบสัปดาห์ใช่ไหม!?!
"นายไม่มีสิทธิ์จะมากำหนดว่าบทลงโทษสำหรับฉันคืออะไรนะอี้ชิง"
อี้ฟานกดเสียงลงต่ำ สายตาคมจ้องอี้ชิงอย่างเคืองๆแกมจิกกัด แต่อี้กลับทำแค่ยักไหล่แล้วเอื้อมไปดึงเอวคนตัวเล็กให้เข้ามาอยู่ในอ้อมอกของตน ริมฝีปากห้อยๆ(#หลบทีนแป๊บ)กดเข้ากับแก้มขาวใสอมชมพูน้อยๆของคนใรอ้อมกอด ก่อนจะหันมายักคิ้วหลิ่วตาใส่อี้ฟานที่ยืนหน้าดำหน้าแดงเพราะความโมโหอยู่
"งั้นนายก็ลองถามเฉินเฉินดูสิว่าโอเคกับบทลงโทษที่ฉันเสนอไปรึเปล่า" อี้ชิงที่ตอนนี้เหนือกว่าอี้ฟานเห็นๆพูดออกมาด้วยใบหน้ากวนๆ
อี้ฟานทำเพียงหันเหสายตามาที่เด็กตัวเล็กที่แก้มแดงระเรื่อเพราะความเขิน...โดนหอมแก้มต่อหน้าผู้คนมากมายขนาดนี้ถ้าไม่เขินก็บ้าแล้ว! -///-
"เอ่อ...เฉินเฉินเห็นด้วยกับที่ชิงชิงเสนอนะครับ เพราะช่วงนี้ฟานฟานก็รู้สึกว่าจะหื่นขึ้นซะด้วย (_///_) "
หมดแล้วเด็กน้อยขี้งอแงเอาแต่ใจเมื่อกี้ ตอนนี้เหลือแค่เด็กน้อย คิม จงแด คนใสซื่อและน่ารัก เหตุผลง่ายๆที่ก่อให้เกิดอารมณ์แปรปรวนแบบนี้มีแค่อย่างเดียวเท่านั้น นั่นก็คือ...ความเขินอาย -//-
ทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์ก็กำลังลุ้นว่าอี้ฟานจะโวยวายรึเปล่าก็เป็นอันต้องเบิกตาโตเมื้ออี้ฟานทำแค่พยักหน้าเข้าใจแล้วส่งยิ้มหวานๆให้เฉินเฉินน้อยและอี้ชิงที่กอดกันอยู่ ก่อนที่ร่างสูงจะขอตัวไปเปลี่ยนเสื้อผ้า
คล้อยหลังของอี้ฟานไปแล้วคนตัวเล็กปากเป็ดก็เงยหน้าขึ้นมาถามเจ้าของอ้อมแขนแกร่ง ด้วยกังวลว่าจะโดนพี่ชายตัวใหญ่โกรธเอาเสียจริงจัง
"ชิงชิงเราไม่ได้แกล้งฟานฟานแรงไปใช่ไหมฮะ"
"ไม่หรอก หมอนั่นมันก็แกล้งชิงชิงแบบนี้เหมือนกันนั่นแหละ เฉินเฉินรู้ไหมว่าชิงชิงใจแทบขาดตอนโดนอี้ฟานกีดกันไม่ให้เข้าใกล้เฉินเฉินน่ะ" อี้ชิงได้โอกาสออดอ้อนเด็กน้อยที่มองตามหลังอี้ฟานตาละห้อย
"แต่เฉินเฉินก็ยังไม่สบายใจอยู่ดี..."
"เอางี้เดี๋ยวคืนนี้ชิงชิงจะทำให้เฉินเฉิน 'ลืม' เรื่องไม่สบายใจเอง คืนนี้คิดถึงแค่ชิงชิงก็พอนะครับเด็กดี :) "
อี้ชิงเอ่ยด้วยน้ำเสียงเจ้าเล่ห์ มือขาวๆก็ลูบไล้เอวบางเบาๆเป็นเชิงยั่วเย้า เล่นเอาเด็กน้อยหน้าแดงหูแเดงจนต้องฟาดมือลงบนแขนแกร่งนั่นไปทีหนึ่งแก้เก้อ
"ชิงชิงคนบ้า! -////- "
....Fi n....
เดี๋ยวๆๆๆ ลืมคุณพระเอกอีกคนไปรึเปล่าน่ะ...
ปัง!!
เสียงปิดประตูห้องน้ำที่ไม่เบานั้นทำเอาแม่บ้านที่ทำความสะอาดอยู่บริเวณนั้นตกใจนึกว่าเจอของดีจึงรีบพากันเผ่นหนีกระเจิดกระเจิง
ส่วนตัวต้นเหตุที่แท้จริงที่ปิดประตูเสียงดังจนน่ากลัวว่าจะพังก็กำลังทึ่งผมตัวเองอย่างบ้าคลั่งอยู่ในห้องน้ำ ใครว่าที่อี้ฟานไม่โวยวายแล้วยิ้มหวานให้สองคนนั้นแปลว่าเขาไม่โกรธ...ที่จริงก็ไม่ได้โกรธหรอกแค่หงุดหงิด(?) ลองคิดดูนะระยะเวลาเป็นอาทิตย์ๆ ที่อี้ฟานไม่ได้แต๊ะอั๋ง เอ้ย! ไม่ได้เข้าใกล้เฉินเฉินตัวน้อยไอ้อี้ชิงมันจะทำอะไรบ้าง แค่คิดก็....
"อ๊ากกกกกกกกก ไอ้อี้ชิง ไอ้นมโต! ไอ้หน้ามึน! ไอ้ปากห้อย! ไอ้ขาสั้น!!...ไอ้แก้มเป็นหลุม! ไอ้ลักยิ้มอุกบาต! ไอ้ลักยิ้มพิสดาร!...ไอ้ๆ...ไอ้...*&%@฿#*-@*฿%-@฿..."
ก็...ปล่อยพี่ฟานเขาไปเถอะนะ =___=
ความคิดเห็น