คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ● Chapter :: 1 ● Intro เจอกันเล็กน้อย ●
CHAPTER 1
Intro
ท่ามกลางบรรยากาศเงียบสงบยามค่ำคืน ผู้คนส่วนใหญ่พากันหลับไหลเข้าสู่ห้องนิทราอันแสนหวาน แต่อีกด้านหนึ่งของเมืองที่เต็มไปด้วยแสงสีกลับมีผู้คนอยู่จำนวนไม่น้อยที่ใช้เวลาสงบยามค่ำคืนนี้เพื่อดื่มด่ำหาความสุข
ในใจกลางสถานบันเทิงที่คลาคล่ำไปด้วยผู้คน เสียงดนตรีที่บีบอัดเป็นจังหวะเร้าใจและสีสันวิบวับจากหลอดไฟหลากสีช่วยปลุกพลังให้เหล่าบรรดาผีเสื้อราตรีทั้งหลายออกมาขยับปีกวาดลวดลายไปตามท่วงทำนองของเพลงที่บรรเลงอยู่ สำหรับคนบางกลุ่มแล้วสถานที่แห่งนี้ถูกใช้เป็นที่พบปะสังสรรค์ หาความสนุก หรือแม้กระทั่งคลายเหงา ณ ที่แห่งนี้ความสัมพันระหว่างชายหญิงสามารถเกิดขึ้นได้อย่างง่ายดาย แค่เพียงถูกตาต้องใจและตกลงกันทั้งสองฝ่ายก็สามารถไปสานสัมพันกันต่อได้โดยไม่มีความจำเป็นต้องรู้จักชื่อกันด้วยซ้ำเพราะเมื่อเสร็จภารกิจแล้วส่วนใหญ่ก็ทำเพียงแค่แยกย้ายต่างคนต่างไปก็เท่านั้น
ที่เคาเตอร์บาร์ในมุมหนึ่งของผับหรูในย่านชองดัม มีร่างบอบบางของหญิงสาวในชุดแซกสั้นรัดรูปสีชมพูเปลือยไหล่กำลังนั่งดื่มอยู่เพียงลำพัง แม้สีของชุดที่เธอสวมใส่นั้นจะแลดูหวานมากเพียงใดแต่เมื่อมาอยู่ในสถานที่ซึ่งเต็มไปด้วยแสงสี ควันบุรี่ และแอลกอฮอลล์แบบนี้แล้วความหวานเหล่านั้นกลับยิ่งช่วยขับให้ร่างของผู้สวมใส่ดูเย้ายวนโดดเด่นมากยิ่งขึ้น ตั้งแต่หญิงสาวย่างก้าวเข้ามาในผับก็มีชายหนุ่มจำนวนไม่น้อยที่จับจ้องร่างบางของเธอราวกับเธอเป็นลูกกวางน้อยที่หลงเข้ามาอยู่ในดงของหมู่สิงห์โตผู้กระหายเหยื่อ นอกจากนั้นยังมีผู้กล้าหลายคนที่พยายามเข้าไปทักทายเพื่อสานสัมพันกับหญิงสาวแต่ก็ต้องถูกปฏิเสธกลับมาด้วยท่าทีที่เฉยชานั่น
“ขอโทษนะคะดิฉันอยากดื่มคนเดียว”
นี่เป็นคำปฏิเสธเกือบจะรอบที่สิบของกวิตาตั้งแต่มานั่งที่เคาเตอร์บาร์แห่งนี้ หญิงสาวผู้มีใบหน้าจิ้มลิ้มราวกับตุ๊กตากระเบื้อง ดวงตากลมโตถูกล้อมกรอบด้วยแพรขนตางอนงามมีแววหม่นหมองและเบื่อหน่าย ริมฝีปากสีชมพูเล็กนั้นไม่ได้แสยะยิ้มแต่จรดอยู่ที่แก้วแอลกอฮอลล์ในมือตลอดเวลา เธอไม่ได้ให้ความสนใจกับหนุ่มที่เข้ามาคุยด้วยแม้แต่น้อยไม่แม้แต่จะหันไปมองหน้าของคนที่เดินเข้ามาเลยด้วยซ้ำ จนในที่สุดผู้ชายคนนั้นจำต้องยอมล่าถอยออกไปเองด้วยความรู้สึกเสียหน้า
“น่าเบื่อชะมัด” หญิงสาวพึมพำกับตัวเองภายหลังจากที่ชายคนนั้นลุกออกไปแล้ว เธอไม่ได้อยากมาที่นี่เพื่อหาความสุขบ้าบออะไรแบบนั้นสักหน่อย สิ่งที่เธอต้องการมีเพียงการมาอยู่ในสถานที่ซึ่งมีคนพลุกพล่านและหาอะไรดื่มเพื่อให้จิตใจตัวเองไม่ว้าวุ่นก็แค่เท่านั้น
“ถ้าคุณเบื่อขนาดนั้นทำไมไม่ให้ผมนั่งเป็นเพื่อนละครับ”
พอคนหนึ่งลุกออกไปยังไม่ทันไรคนใหม่ก็เข้ามานั่งแทน หญิงสาวได้แต่ทอดถอนใจอย่างเบื่อหน่าย สีหน้าและแววตาออกแนวรำคาญเต็มทน นี่เธอจะนั่งดื่มแบบสงบไม่ได้เลยหรือไง
“ขอโทษนะคะดิฉัน..”
“อยากอยู่คนเดียว”
ยังไม่ทันที่จะพูดจบชายหนุ่มที่ถือวิสาสะมานั่งข้างๆ เธอก็ชิงพูดออกมาซะก่อน เขาลอบมองหญิงสาวอยู่นานตั้งแต่เธอเดินเข้ามาในผับทำให้รู้ว่าผู้ชายคนอื่นๆ ก่อนหน้านี้ถูกเธอปฏิเสธกลับไปยังไง และดูท่าว่าหญิงสาวตรงหน้าจะไม่สนใจผู้ชายคนไหนเป็นพิเศษด้วย แม้จะดูเคี้ยวยากไม่เบาแต่ทว่าความสวยงามและทุกกิริยาของเธอมันก็ทำให้เขาตัดสินใจแล้วว่ายังไงคืนนี้เขาก็ต้องเอาแม่สาวตุ๊กตาคนนี้กลับไปด้วยให้ได้
“รู้อยู่แล้วนี่คะ งั้นก็ขอความกรุณาด้วยค่ะ”
“โถ่คุณครับดื่มคนเดียวมันจะไปสนุกอะไรละให้ผมดื่มเป็นเพื่อนดีกว่านะ ผมอีวาน”
“เสียใจค่ะฉันไม่ต้องการ” พูดจบกวิตาก็หันไปคว้ากระเป๋าสะพายเดินไปทางห้องน้ำในทันที เข้าไปล้างหน้าล้างตาสักหน่อยหวังว่าพอออกมาไอ้หมอนั่นคงจะไม่อยู่แล้วนะ ถูกเดินหนีขนาดนี้ยังจะหน้าด้านอยู่ก็ให้มันรู้ไป
“อุ๊บ! Sorry”
ด้วยความหงุดหงิดและความมืดระหว่างทางเดินทำให้กวิตาเผลอเดินไปชนกับใครบางคนเข้า แรงชนนั้นมากจนทำให้หญิงสาวเกือบจะล้มลงไปกับพื้นแต่โชคยังดีที่มือใหญ่ของคนที่ชนเข้ากับเธอเอื้อมมาคว้าตัวเธอไว้ได้ทัน เอวบางถูกรวบไว้ในอ้อมแขนแข็งแรงพลางถูกดึงจนประชิดกับอกแกร่งแนบแน่นเสียจนเธอได้กลิ่นบุหรี่และแอลกอฮอลล์อ่อนๆ จากร่างสูงตรงหน้า
“ที่ตรงนี้มืดมากเดินระวังหน่อยสิครับคุณ”
ร่างสูงใหญ่เอ่ยกระซิบที่ข้างหูของกวิตาจนลมหายใจเป่ารดใบหน้า หญิงสาวสะดุ้งและรู้สึกว่าตัวเองถูกกอดเอาไว้จึงพยายามดิ้นให้หลุดออกจากอ้อมแขน แต่ดูเหมือนคนตัวใหญ่จะไม่เป็นใจเพราะไม่ว่าเธอจะพยายามดิ้นเท่าไหร่ก็ไม่ยอมปล่อยเธอสักที
“ขอโทษที่เดินชนแล้วก็ขอบคุณนะคะที่ช่วย กรุณาปล่อยดิฉันได้แล้วค่ะ”
เธอเงยหน้าขึ้นสบตาเจ้าของร่างใหญ่อย่างเอาเรื่องแต่ก็พบว่าร่างสูงนั้นมองเธออยู่ก่อนแล้ว ชายหนุ่มตรงหน้ามีใบหน้าคมเข้ม จมูกโด่งเป็นสัน คิ้วหนาริมฝีปากได้รูป หน้าตาดูหล่อเหลาแบบร้ายกาจในแบบฉบับของผู้ชายที่สามารถทำให้ผู้หญิงคลั่งได้ แต่สิ่งที่ทำให้หญิงสาวรู้สึกโกรธจนแทบดิ้นก็คือแววตาของเขาในดวงตาสีน้ำตาลเข้มคู่นั้นมันร้อนรุ่มและแสดงความปรารถนาออกมาอย่างชัดเจนไม่ปิดบัง
“คุณท่าทางจะเมามากผมพาคุณไปส่งดีกว่านะ”
“ฉันไม่ได้เมา ปล่อย!” กวิตาว่าพลางพยายามดิ้นออกจากวงแขนของชายหนุ่มอย่างไม่ลดละ
“นี่คุณหยุดดิ้นได้แล้ว เล่นตัวน่ะโอเคแต่อย่าถ้ามากไปมันก็น่ารำคาญนะ”
เล่นตัว? กวิตาหยุดดิ้นแล้วเงยหน้าขึ้นสบตาชายหนุ่มอีกรอบ หมายความว่ายังไงที่บอกว่าเธอเล่นตัว นี่เขาพูดอย่างกับเธอจงใจเดินมาชนเพื่ออ่อยเขาอย่างนั้นแหละ
“ก็เห็นๆ อยู่ว่าคุณจงใจเดินมาชนผมเพื่อเรียกร้องความสนใจ นี่ผมก็กำลังแสดงความสนใจคุณอยู่ไง ชะนั้นเลิกดิ้นซะแล้วออกไปต่อกันดีกว่า”
ชายหนุ่มก้มหน้าลงไปพูดกับหญิงสาวด้วยแววตากรุ้มกริ่ม เขาเข้าใจว่าหญิงสาวตรงหน้าก็คงเหมือนผู้หญิงทั่วๆ ไปที่พยายามทำทุกวิถีทางเพื่อให้เขาสนใจซึ่งจะมีแค่ส่วนน้อยเท่านั้นที่จะทำสำเร็จเพราะถึงแม้เขาจะเป็นผู้ชายไม่เสียหายอะไรแต่เขาก็ค่อนข้างเลือกอยู่เหมือนกัน และสำหรับสาวน้อยหน้าตาน่ารักตรงหน้าถึงแม้ว่าจะตัวเล็กไปนิด แต่รูปร่างอ้อนแอ้นและสัดส่วนโค้งเว้าที่อยู่ภายใต้ชุดบางแนบเนื้อนี้ก็จัดว่าถูกอกถูกใจเขาอยู่ไม่น้อย เพียงแค่ได้อยู่ใกล้ยังรู้สึกว่าเลือดในกายมันร้อนรุ่มไปหมด
“ฝันหรือไง ถ้าละเมอก็ไปนอนซะใครเขาจะไปคิดอะไรทุเรศๆ อย่างที่คุณพูดกัน”
แม่สาวน้อยตรงหน้านี่ปากดีเสียด้วย
“อย่ามาลีลาไปหน่อยเลยคุณ ถ้าทำตัวเป็นเด็กดีรับรองคืนนี้ผมจะยอมให้คุณรังแกผมทั้งคืน”
“อะ อะ.. ไอ้!”
คำพูดของชายหนุ่มเล่นเอากวิตาพูดไม่ออก ดวงหน้าแดงซ่านไปไปด้วยความกรุ่นโกรธ ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยมีใครมาหยาบคายและดูถูกเธอขนาดนี้ แต่ใบหน้านวลแดงของเธอกลับทำให้ชายหนุ่มเข้าใจว่าเธอเขินอายกับคำพูดที่เขาบอกเธอ
“ว่าไงละครับถ้าคุณตกลง... ”
กวิตามองหน้าชายหนุ่มด้วยดวงตาเขียวปั้ด ทำอะไรไม่ได้จะดิ้นก็ให้ตายก็สู้แรงเขาไม่ได้อยู่ดี นี่เขาดูไม่ออกเลยรึไงว่าเธอโกรธจนแทบจะแปลงร่างอยู่แล้ว
“ก็ได้ค่ะ งั้นเราไปกันเลยไหมคะ”
ความคิดเห็น