ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : เริ่มเรียนวันแรก (100%)
รถคันหนึ่งแล่นผ่านมายังถนนคับแคบ ผมซึ่งกำลังหงุดหงิดกับการกระทำของมารดา(แม่นะแหละ)
ที่บังคับให้ผมมาเรียนที่ชานเมืองแห่งนี้ มันเป็นเรื่องที่น่าเบื่อมาก…ผมว่าผมอยู่โรงเรียนเดิมก็ดีอยู่แล้ว…ไม่เห็นจะมีอะไรเลย…
(แค่มีก๊วนมอเตอร์ไซค์มาแข่งกันแล้วเกิดปากเสียง จนยิงกันตาย มีนักเรียนโดนรถชนตายหน้าโรงเรียน
มีข่าวนักเรียนผูกคอตาย และก็ข่าวโดนลักพาตัวแล้วหายสาญสูญ ไปวันละคน แค่นั้นเอง…)
ผมก็ไม่เข้าใจแม่เหมือนกันว่าให้ผมมาเรียนที่นี่ทำไม…ผมมองลอดกระจกรถออกไป
กึ้ง...!!! โอ๊ย....หัวชนเสาเหล็ก.....T-T
เห็นป้ายบอกทาง
เขียนตัวหนังสือตัวใหญ่ๆว่า…
“ขอต้อนรับนักเรียนทุกคนเข้าสู่ โรงเรียนฆาตวันวิทยา”
นี่ก็เป็นอีกเหตุผลหนึ่งที่ผมไม่เข้าใจเหมือนกัน โรงเรียนมีออกเยอะแยะทำไมถึงเลือกโรงเรียนนี้…
ชื่อช่างเป็นสิริมงคลแก่การเรียนจริงๆ = = แต่มันก็ช่วยไม่ได้หรอก โรงเรียนในชานเมืองหายากออก
แต่ผมก็รู้สึกอีกอย่างนึงที่ว่า…เข้ามาเรียนที่นี่ ทำไมเข้าได้อย่างง่ายดายนัก
แค่เสียค่าเทอมก็เข้าเรียนได้แล้ว…(มันง่าย ง่ายเกินไป ง่ายจนปลาดประแหลก) ---*---
พอรถแล่นเข้ามาถึงหน้าประตูโรงเรียน ผมก็ลาคุณแม่…แล้วก็เดินมายังหน้าประตูโรงเรียน ผมมองนาฬิกาตัวเอง นี่มัน9โมงกว่าแล้วนิ… -O-\"
วันแรกก็มาสายจนได้ เฮอ…ผมมองดูรอบๆโรงเรียนเป็นโรงเรียนที่ค่อนข้างเล็กขนาดไม่ถึงสนามฟุตบอลด้วยซ้ำ…
หน้าโรงเรียนเป็นประตูเหล็กขนาดใหญ่
มองดูแล้วคงจะเป็นทางออกทางเดียวของโรงเรียนนี้ด้วยซ้ำไป ผมมองไปยังตึกเรียนข้างหน้า เป็นตึกที่สูง 10ชั้นได้
ขณะที่สังเกตั้นเรียนอยู่นั้นผมเห็นคนๆนึงยืนอยู่บนชั้น 7 และกำลังจ้องมองมาทางผม
แต่สิ่งที่ผมเห็นมันไม่ใช่!!! ร่างของคนนั้นตกลงมาจากชั้น 7 ช้าๆ ช้าๆ....ตกลงมาอย่างสโลโมชั่น -O-\" (อันหลังไม่เกี่ยวนะ)
แล้วร่างเธอก็หายไปก่อนจะตกลงผ่านชั้น 4 อย่างสโลโมชั่น....-O-\" ผมไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเองเลย
ผมไม่ค่อยเข้าใจเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นต่อหน้าซักเท่าไร...เนื่องจากผมเป็นคนไม่ค่อยเชื่อเรื่องผีสางอยู่แล้ว ก็มันสโลโมชั่นนิ...-O-\"
“นี่!! นักเรียนคนนั้นน่ะ ยืนทำอะไรอยู่”
ผมได้ยินเสียงๆนึงดังมาจากทางด้านขวาของประตูโรงเรียน ท่าทางดูน่าเกร็งขา เอ๊ย! เกรงขาม
ดูจากลักษณะท่าทางแล้วน่าจะเป็นอาจายร์สอนวิทยาศาสตร์ไม่ก็วิชาคณิตศาสตร์แน่ๆ
เค้าตัดผมรองทรงแต่ยาวกว่านิดหน่อย ก็ยังคงเป็นรองทรง -*- ใส่แว่นตาเหลี่ยมไม่จำกัดเล็กๆ(กลมๆ) ใส่เสื้อสีน้ำตาลตัดกับสีผิวของเค้าที่เป็นสีขาว เค้าเดินมาทางผม …
“เธอเป็นเด็กใหม่ใช่ไหม ที่ย้ายมาระหว่างชั้นเรียน ครูพอรู้จากอาจารย์ใหญ่แล้วล่ะ มาๆเดี๋ยวครู จะพาเธอไปยังห้องเรียน อ่ะ! ลืมไปเลยครูชื่อ วินาตชัย เรียกครูสั้นๆว่า อาจารย์ชัยก็ได้นะ” ครูคนนั้นกล่าวอาลัมภบทอยู่นาน
ผมคิดในใจผมเริ่มรำคาญกับคำพูดที่ยืดยาวแต่อัดแน่นด้วยสาระของอาจารย์แล้วล่ะ แต่ผมก็สงสัยกับชื่อจริงของอาจารย์มาก ใครเป็นคนตั้งชื่อให้นะ….
ชื่อช่างเป็นสิริมงคลต่อการดำเนินชีวิตจริงๆ แต่ก็คงดีกว่าชื่อ “โศกนาฏชัย” ฮึๆๆ ผมคิดและขำอยู่ในใจคนเดียว อาจารย์พาผมมายังห้องปกครองที่อยู่ชั้น 2 ของตึกเรียนนี้…
อาจารย์บอกผมว่า ผมเรียนอยู่ห้อง B น่าจะเป็น 5/B แน่ๆ อาจารย์บอกผมว่าห้องเรียนผมอยู่ชั้น 8 แต่ตอนนี้เป็นเวลาเข้าเรียนแล้ว และบันไดทางขึ้นแทบจะไม่มีแสงลอดส่องเข้ามา ทำให้บันไดทางเดินดูน่าวังเวง ชวนขนลุก…
อาจารย์ยังย้ำเตือนผมอีกว่า…ระหว่างเดินขึ้นไป ไม่ว่าได้ยินเสียงอะไรเธออย่าทักเป็นอันขาด (งั้นอาจารย์ก็ไม่ต้องคุยกับผมเสะ) อย่าหันหลังมองในสิ่งที่มองไม่เห็น (ก็มันมองไม่เห็นแล้วจะมองทำไม) อย่าก้มหน้าเดิน (ไม่มองบันไดก็สะดุดดิ) หรืออย่าวิ่งขึ้นบันได (ถ้ามันจำเป็นก็ไม่แน่) อย่าเข้าห้องน้ำคนเดียวด้วยนะ...(สงสัยให้ฉี่ทีเดียว 2คนเลยมั้ง)
แล้วรีบเดินขึ้นไปยังชั้น 8 ห้องเรียนของตัวเอง ระหว่างเดินขึ้น แน่นอนมันดูมืดๆ แม้จะมีแสงลอดมาบ้างนิดหน่อย แต่มันทำให้บรรยากาศดูน่าขนลุกขึ้นมานิดๆเลยล่ะ…
แคร่ก! แคร่ก แคร่ก! แคร่ก! แคร่ก แคร่ก!
ผมได้ยินเสียงประหลาดๆ จากข้างหลังของผม ระหว่างเดินจากชั้น 4ขึ้นไปชั้น 5 แต่ผมไม่กล้าหันหลังกลับไปมอง เนื่องจากอาจารย์สั่งไว้ ผมยังคงเดินต่อไปเรื่อยๆจนถึงชั้น 6
แคร่ก! แคร่ก แคร่ก! แคร่ก! แคร่ก แคร่ก! แคร่ก! แคร่ก แคร่ก! แคร่ก! แคร่ก แคร่ก!
เสียงเริ่มถี่มากขึ้น และดังมากขึ้นด้วยเช่นกัน ผมรู้สึกว่ามันเริ่มใกล้ผมเข้ามาเรื่อยๆ โดยที่ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันคืออะไร ผมรีบวิ่งขึ้นบันได โดยลืมคำของอาจารย์ แน่นอนว่าเสียงนั้นไม่ได้ลดละจากผมไปเลยล่ะ เสียงมันเหมือนมาอยู่ข้างๆหูของผมด้วยซ้ำไป ผมวิ่งขึ้นไปจนเกือบถึงชั้น 8
ตุบ!!!
เหมือนผมกำลังวิ่งชนอะไรบางอย่างเข้าอย่างจัง แต่มันทำให้เสียงที่ตามผมมามันหายไป
“เป็นอะไรไหมครับ”
มีเสียงหนึ่งถามมายังผม ผมจึงหันไปมอง จึงรู้ว่าสิ่งที่ผมวิ่งชนไปน่ะเป็นชายคนนี้นี่เอง
“เออ…ขอโทษนะ ที่วิ่งชนนาย นายไม่เป็นอะไรนะ”
ผมมองหน้าเค้าเป็นคนที่ตัวเตี้ยสูงประมาณ 155เซนได้มั้ง ผอม ดูเหมือนคนอ่อนแอและใส่แว่นหนาๆ เหมือนเด็กเรียน…
“นายเด็กใหม่หรอ? ไม่เคยเห็นหน้าเลย เรียนห้องไหนล่ะ” ชายคนดังกล่าวถาม
ในสมองของผมยังจำเรื่องเมื่อกี้อยู่เลย…เสียงอะไรไม่รู้ ดันตามหลังเรามา… -*-
“อืม…เราอยู่ 5/B น่ะ ผมชื่อเสนนะ แล้วนายชื่ออะไรล่ะ”
เค้าตอบผมด้วยเสียงเอื่อยๆ “มากิ…”ผมรู้สึกว่าคนที่ผมวิ่งชนเนี๊ยะค่อนข้างอัธยาศัยดี
แต่สงสัยอยู่อย่างนึงว่า ทำไมผมซึ่งตัวสูงกว่ามาก ชนเค้าแล้วผมล้มเอง…
ชายคนนั้นพาผมเดินเข้าห้องน้ำให้มาล้างเนื้อล้างตัวที่ค่อนข้างจะสกปรก
ผมมองเข้าไปยังห้องน้ำนั้น มองดูแล้วเป็นห้องน้ำเล็กๆอีก 4ห้อง และโถสำหรับปัสสาวะเรียงติดกัน ตรงข้ามประตูห้องน้ำเล็กๆนั้นเป็นกระจกบานใหญ่บานหนึ่งชึ่งผมกำลังล้างเนื้อล้างตัวอยู่นั่นเอง…
ผมเห็นเค้าเดินเข้าห้องน้ำห้องนึง…ที่อยู่ชิดกับกำแพงแล้วปิดประตูไป…ผมก็คิดว่าเค้าจะเข้าไปแป๊บเดียว…ผมรอประมาณ 10นาทีได้…
ก็เลยรู้สึกว่ามันนานเกินไป จึงเคาะประตูเรียก แต่…ประตูไม่ได้ล็อก ผมยังไม่ทันได้มองเข้าไป…เห็นน้ำสีแดงๆไหลออกมาจากห้องน้ำที่ผมยืนอยู่ จึงรีบเปิดประตูไปดู…
สิ่งที่ผมเห็นแทบไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง…
ร่างของชายผิวขาวที่ผมเห็นแทบไม่เหลือเค้าโครงเดิมเลย ^^\'
ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยถูกกรีด ^o^
ที่แขนทั้งสองข้างมีเศษเนื้อที่หลุดออกมาพร้อมกับเลือดที่พุ่งกระฉูด ^-^
ที่ขาของเค้าเหมือนถูกกระชากอย่างรุนแรง แต่เส้นเอ็นยังยึดกันอยู่ -O-\"
นัยน์ตาของเค้าจ้องมองมาที่ผม…เหมือนกับจะบอกว่า สิ่งที่เกิดขึ้นนี้ไม่ใช่การกระทำของเค้า… (ก็อ่ะนะ)
ผมรีบผละหนีแล้วปิดประตูห้องน้ำนั้นแล้ววิ่งมายังห้องเรียนที่ผมจะห้องเรียน แล้วยืนอยู่หน้าห้องเรียน แน่นอนผมดูเหนื่อยหอบ แต่ผมก็ยังพูดออกมาด้วยเสียงเหนื่อยหอบนั่น…
“มา…มากิ…มากิ ตายอยู่ในห้องน้ำ…”
สิ้นเสียงที่ผมพูดทั้งห้องเงียบกริบ…แล้วอาจารย์ที่กำลังสอนอยู่นั้นก็เดินมาทางผมแล้ว แล้วพาผมเดินออกไปนอกห้องแล้วบอกกับผมว่า “มากินะ…ตายไปนานแล้ว ที่เธอเห็นน่ะ เธอตาฝาดแล้วล่ะ”
ผมแทบไม่อยากจะเชื่อกับหูที่ผมได้ยินเลย นี่ผมเจอผี กลางวันแสกๆ T^T จริงๆหรอเนี๊ยะ
__________________________________________________________________________________________
“เธอเป็นเด็กใหม่ใช่ไหม เดี๋ยวครูจะแนะนำเพื่อนๆให้เธอรู้จักทีละคนนะ”
เฮอ…ผมก็คิดในใจแล้วล่ะว่ามันคงเป็นเพียงความฝันที่ไม่ได้เป็นความจริง (ถึงคิดอย่างงั้นก็ตาม มันก็ไม่ได้ทำให้จิตใจตัวเองดีขึ้นเลย)
อาจารย์ให้เพื่อนในห้องแต่ละคนทักทายและแนะนำตัวให้ผมฟัง…แน่นอนผมจำได้ไม่หมดหรอก พอแนะนำจนหมดห้องแล้ว
ผมก็มองไปเห็นคนนั่งริมหน้าต่างด้านหลังสุด
เธอไว้ผมยาวๆ แต่เธอนั่งก้มหน้าอยู่ ชุดที่เธอใส่แตกต่างจากชุดที่เพื่อนๆใส่รอบข้าง…เธอใส่ชุดสีแดง…แต่คนอื่นๆใส่ชุดสีขาว…เธอเป็นคนเดียวที่ยังไม่ได้แนะนำตัวให้ผมรู้จัก…
แน่นอน! ผมท้วงอาจารย์
“อาจารย์ครับ เพื่อนคนนั้นยังไม่ได้แนะนำตัวเลย” ผมก็ชี้นิ้วไปที่โต๊ะที่เค้านั่งก้มหน้าอยู่
อาจารย์และเพื่อนๆ หันไปมองที่โต๊ะนั้น แล้วหันกลับมามองที่ผมเป็นตาเดียวกัน…???
O_o ผมกำลัง งง ว่า ผมพูดอะไรผิดไปรึเปล่า อาจารย์ที่ยืนอยู่ข้างๆผมก็กระซิบข้างหูว่า… “ตรงนั้นน่ะ ไม่มีใครนั่งอยู่หรอกนะ”
ผมรู้สึกว่า…นี่ผมเจออะไรเข้าอีกแล้วหรอเนี๊ยะ
มีเพื่อนร่วมห้องคนนึง เดินไปยังเก้าอี้ตัวที่ผมชี้ เอาพระไปวางไว้บนโต๊ะ กระเทียมวางบนเก้าอี้ แล้วพรมน้ำมนต์ให้ทั่วพื้นตรงนั้น -*-
ผมว่าเค้าต้องเป็นคนออกแนว ติ๋งต๋อง แน่ๆ -*-
“นี่! นายจอม…ทำอะไรน่ะ...” อาจารย์ประจำชั้นของผมพูดขึ้นมา
“มันช่วยไม่ได้นิน่าอาจารย์ ก็พวกมันมาหลอกให้เพื่อนๆผมกลัวนี่น่า” จอมตอบกลับ…
“เออ...ตามสบายละกัน” อาจารย์ตอบ
ผมมองดูจอม จอมเป็นคนตัวสูงมากถ้าเทียบกับผม ตาของเค้าสีออกน้ำตาลหางตาของเค้าชี้ขึ้นเล็กน้อย
ร่างกายดูแล้วค่อนข้างแข็งแรง น่าจะเป็นนักกีฬาแน่ๆ
“อ่อ! ลืมบอกไป ครูชื่อ ไพโรจน์ ส่วนคนนั้นเป็นหัวหน้าห้อง 5/B น่ะ ออกจะดูห้าวนิดๆ แต่พึ่งพาได้เสมอเลยล่ะ” ครูแนะนำ…
_______________+_+____+_+________________
จบการแนะนำตัวแล้ว…ผมได้นั่งริมหน้าต่างแถวถัดจากแถวหน้าสุดมาแถวนึง
ผมไม่ค่อยซีเรียส กับที่นั่งหรอก…มันไม่เกี่ยวกันอยู่แล้ว…พอถึงเวลาเที่ยง
หัวหน้าห้อง นายจอม นั่นแหละ ก็เข้ามาคุยกับผม ผมก็เล่าเรื่องที่ผมเจอมากิให้จอมฟัง
จอมก็เล่าให้ผมฟังว่าเมื่อ4ปีที่แล้ว มีนักเรียนแลกเปลี่ยนคนนึงจากญี่ปุ่นมาเรียนที่โรงเรียนนี้แหละ
แต่เป็นคนอ่อนแอ และถูกรังแกได้ง่าย จึงเป็นคนที่ค่อนข้างจะเก็บตัว และแน่นอน เพื่อนๆของมากิ
ในรุ่นเดียวกันพยายามแกล้งมากิ ต่างๆนาๆ จนถึงขั้นรุนแรง
มากิไม่ยอมพวกมัน จึงเอาเรื่องนี้ไปฟ้องอาจารย์ พอรู้ถึงหูอาจารย์เข้ากลายเป็นว่าอาจารย์เข้าข้างนักเรียนตัวเอง
มากิจึงถูกเพื่อนๆกลุ่มนั้น พาไปยังห้องน้ำ ชั้น 8 ห้องริมกำแพงนั่นแหละ แล้วทั้งหมดก็จับแขนจับขาของมากิ
แล้วดึงสุดกำลัง ทำให้มากิร้องไห้ลั่น แน่นอน…เสียงของเค้าเล็ดลอดไปไม่ได้ เพราะเค้าโดนตัดลิ้นและเฉือนคอหอย (น่าสนุกจังเลย -O-\")
มากิ...พยายามดิ้นแล้วดิ้นอีก จนขาของตัวเองฉีก...มองเห็นกระดูกและน้ำสีแดงๆเริ่มไหลออกมาเป็นทางยาว...-O-\"
มากิได้โอกาสเอามือข่วนไปยังหน้าคนนึงในกลุ่มนั้น…-*-
คนในกลุ่มที่โดนข่วนหน้านั้นจึงโมโหมาก…กระชากเนื้อของชายร่างเล็กนั้นเป็นชิ้นๆ -O-\"
แล้วก็ปล่อยให้ทรมาน จนตายอยู่ในห้องนั่นคนเดียว…(โหด อำมหูด เอ๊ย! อำมหิต)
เรื่องทั้งหมดถูกปิดเงียบ ครูแจ้งไปยังทางประเทศทีมากิอยู่ว่า…เกิดอุบัติเหตุรถชน ( ชนจนร่างแหลกคาห้องน้ำเลยล่ะ ^-^ )
แน่นอนเรื่องก็จบลง…
แต่…วิญญาณของมากิ ยังคงอยู่ อยู่ที่นี่ไปตลอด
พอเวลาจากนั้นผ่านไปได้หนึ่งปีกว่าๆ ก็พบกว่า
รุ่นพี่กลุ่มนั้นที่ทำร้ายมากิ เสียชีวิต !!!
กลับต้องมาตายอย่างอนาถในที่ใกล้ๆกับห้องน้ำชั้น 8น่ะแหละ…
ทั้งกลุ่มถูกให้ขึ้นมาหยิบจอบ เสียม เคียวตัดหญ้า มีดตอนกิ่ง ฯลฯ
จากชั้น 10 เพื่อนำไปปลุกต้นไม้ที่ชั้น 1
พอทั้งหมดเดินผ่านมาชั้น 8
ก็ไม่ทราบว่าเกิดเหตุการณ์อะไรขึ้น
คนทั้งกลุ่มนั้นกลับตายอย่างน่าสงสัย ในมือของทุกคน
กำอุปกรณ์พวกนั้นไว้แน่น มีเลือดไหลท่วมที่บริเวณต้นขา
และบริเวณใบหน้า ผิวหนังถูกฉีกขาด…O_o
ว่ากันว่า เรื่องทั้งหมด มากิเป็นคนทำ…
ผมได้ยินดังนั้น ผมก็รู้สึกขนลุก แน่นอน มันเป็นเรื่องที่ไม่น่าเชื่อ
แต่เมื่อเห็นกับตาแล้วนี่น่า…
ผมก็ถามจอมต่อว่า…. “แล้วจะทำยังไง ให้วิญญาณของมากิ หายไปล่ะ”
“คงต้องปรึกษากับอาจารย์แล้วล่ะมั้ง” จอมตอบสั้นๆ…
\"ง้านหรอ...ไม่ลองเอาพระ กระเทียม น้ำมนต์ ของนายลองทำบ้างหรอ แบบเมื่อกี้ไง\" -O-\"
\"......\"
วันนี้เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว
พอตกเย็น ผมก็อยากจะเล่นกีฬาที่ผมชอบ นั่นคือบาส…
ผมก็เพิ่งรู้ว่ากีฬาที่จอมเล่นนั่นก็คือบาสเหมือนกัน
วันนี้อาจจะผ่านไปโดยไม่มีอะไร
แต่สิ่งที่ผมเห็น…ชั้น 7…มีคนยืนมอง จ้องมาทางผมอีกแล้ว…..............-O-\"
________________________-___-_____________________+_____+__________________________
[K] o [R] n
อาจจะเขียนไม่ค่อยน่าติดตามนัก...(ก็คนพึ่งเขียนครั้งแรกนิน่า) >o<
ขอบพระคุณที่อ่าน บางคนอาจเบื่อ -*- นักเขียนสมัครเล่น อิอิ ขอลองพัฒนาฝีมือนิดนึงนะ.....-*-
ซักวัน คงจะเขียนได้ดี....ซักวัน....ซักวัน...และซักวัน -*-
ที่บังคับให้ผมมาเรียนที่ชานเมืองแห่งนี้ มันเป็นเรื่องที่น่าเบื่อมาก…ผมว่าผมอยู่โรงเรียนเดิมก็ดีอยู่แล้ว…ไม่เห็นจะมีอะไรเลย…
(แค่มีก๊วนมอเตอร์ไซค์มาแข่งกันแล้วเกิดปากเสียง จนยิงกันตาย มีนักเรียนโดนรถชนตายหน้าโรงเรียน
มีข่าวนักเรียนผูกคอตาย และก็ข่าวโดนลักพาตัวแล้วหายสาญสูญ ไปวันละคน แค่นั้นเอง…)
ผมก็ไม่เข้าใจแม่เหมือนกันว่าให้ผมมาเรียนที่นี่ทำไม…ผมมองลอดกระจกรถออกไป
กึ้ง...!!! โอ๊ย....หัวชนเสาเหล็ก.....T-T
เห็นป้ายบอกทาง
เขียนตัวหนังสือตัวใหญ่ๆว่า…
“ขอต้อนรับนักเรียนทุกคนเข้าสู่ โรงเรียนฆาตวันวิทยา”
นี่ก็เป็นอีกเหตุผลหนึ่งที่ผมไม่เข้าใจเหมือนกัน โรงเรียนมีออกเยอะแยะทำไมถึงเลือกโรงเรียนนี้…
ชื่อช่างเป็นสิริมงคลแก่การเรียนจริงๆ = = แต่มันก็ช่วยไม่ได้หรอก โรงเรียนในชานเมืองหายากออก
แต่ผมก็รู้สึกอีกอย่างนึงที่ว่า…เข้ามาเรียนที่นี่ ทำไมเข้าได้อย่างง่ายดายนัก
แค่เสียค่าเทอมก็เข้าเรียนได้แล้ว…(มันง่าย ง่ายเกินไป ง่ายจนปลาดประแหลก) ---*---
พอรถแล่นเข้ามาถึงหน้าประตูโรงเรียน ผมก็ลาคุณแม่…แล้วก็เดินมายังหน้าประตูโรงเรียน ผมมองนาฬิกาตัวเอง นี่มัน9โมงกว่าแล้วนิ… -O-\"
วันแรกก็มาสายจนได้ เฮอ…ผมมองดูรอบๆโรงเรียนเป็นโรงเรียนที่ค่อนข้างเล็กขนาดไม่ถึงสนามฟุตบอลด้วยซ้ำ…
หน้าโรงเรียนเป็นประตูเหล็กขนาดใหญ่
มองดูแล้วคงจะเป็นทางออกทางเดียวของโรงเรียนนี้ด้วยซ้ำไป ผมมองไปยังตึกเรียนข้างหน้า เป็นตึกที่สูง 10ชั้นได้
ขณะที่สังเกตั้นเรียนอยู่นั้นผมเห็นคนๆนึงยืนอยู่บนชั้น 7 และกำลังจ้องมองมาทางผม
แต่สิ่งที่ผมเห็นมันไม่ใช่!!! ร่างของคนนั้นตกลงมาจากชั้น 7 ช้าๆ ช้าๆ....ตกลงมาอย่างสโลโมชั่น -O-\" (อันหลังไม่เกี่ยวนะ)
แล้วร่างเธอก็หายไปก่อนจะตกลงผ่านชั้น 4 อย่างสโลโมชั่น....-O-\" ผมไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเองเลย
ผมไม่ค่อยเข้าใจเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นต่อหน้าซักเท่าไร...เนื่องจากผมเป็นคนไม่ค่อยเชื่อเรื่องผีสางอยู่แล้ว ก็มันสโลโมชั่นนิ...-O-\"
“นี่!! นักเรียนคนนั้นน่ะ ยืนทำอะไรอยู่”
ผมได้ยินเสียงๆนึงดังมาจากทางด้านขวาของประตูโรงเรียน ท่าทางดูน่าเกร็งขา เอ๊ย! เกรงขาม
ดูจากลักษณะท่าทางแล้วน่าจะเป็นอาจายร์สอนวิทยาศาสตร์ไม่ก็วิชาคณิตศาสตร์แน่ๆ
เค้าตัดผมรองทรงแต่ยาวกว่านิดหน่อย ก็ยังคงเป็นรองทรง -*- ใส่แว่นตาเหลี่ยมไม่จำกัดเล็กๆ(กลมๆ) ใส่เสื้อสีน้ำตาลตัดกับสีผิวของเค้าที่เป็นสีขาว เค้าเดินมาทางผม …
“เธอเป็นเด็กใหม่ใช่ไหม ที่ย้ายมาระหว่างชั้นเรียน ครูพอรู้จากอาจารย์ใหญ่แล้วล่ะ มาๆเดี๋ยวครู จะพาเธอไปยังห้องเรียน อ่ะ! ลืมไปเลยครูชื่อ วินาตชัย เรียกครูสั้นๆว่า อาจารย์ชัยก็ได้นะ” ครูคนนั้นกล่าวอาลัมภบทอยู่นาน
ผมคิดในใจผมเริ่มรำคาญกับคำพูดที่ยืดยาวแต่อัดแน่นด้วยสาระของอาจารย์แล้วล่ะ แต่ผมก็สงสัยกับชื่อจริงของอาจารย์มาก ใครเป็นคนตั้งชื่อให้นะ….
ชื่อช่างเป็นสิริมงคลต่อการดำเนินชีวิตจริงๆ แต่ก็คงดีกว่าชื่อ “โศกนาฏชัย” ฮึๆๆ ผมคิดและขำอยู่ในใจคนเดียว อาจารย์พาผมมายังห้องปกครองที่อยู่ชั้น 2 ของตึกเรียนนี้…
อาจารย์บอกผมว่า ผมเรียนอยู่ห้อง B น่าจะเป็น 5/B แน่ๆ อาจารย์บอกผมว่าห้องเรียนผมอยู่ชั้น 8 แต่ตอนนี้เป็นเวลาเข้าเรียนแล้ว และบันไดทางขึ้นแทบจะไม่มีแสงลอดส่องเข้ามา ทำให้บันไดทางเดินดูน่าวังเวง ชวนขนลุก…
อาจารย์ยังย้ำเตือนผมอีกว่า…ระหว่างเดินขึ้นไป ไม่ว่าได้ยินเสียงอะไรเธออย่าทักเป็นอันขาด (งั้นอาจารย์ก็ไม่ต้องคุยกับผมเสะ) อย่าหันหลังมองในสิ่งที่มองไม่เห็น (ก็มันมองไม่เห็นแล้วจะมองทำไม) อย่าก้มหน้าเดิน (ไม่มองบันไดก็สะดุดดิ) หรืออย่าวิ่งขึ้นบันได (ถ้ามันจำเป็นก็ไม่แน่) อย่าเข้าห้องน้ำคนเดียวด้วยนะ...(สงสัยให้ฉี่ทีเดียว 2คนเลยมั้ง)
แล้วรีบเดินขึ้นไปยังชั้น 8 ห้องเรียนของตัวเอง ระหว่างเดินขึ้น แน่นอนมันดูมืดๆ แม้จะมีแสงลอดมาบ้างนิดหน่อย แต่มันทำให้บรรยากาศดูน่าขนลุกขึ้นมานิดๆเลยล่ะ…
แคร่ก! แคร่ก แคร่ก! แคร่ก! แคร่ก แคร่ก!
ผมได้ยินเสียงประหลาดๆ จากข้างหลังของผม ระหว่างเดินจากชั้น 4ขึ้นไปชั้น 5 แต่ผมไม่กล้าหันหลังกลับไปมอง เนื่องจากอาจารย์สั่งไว้ ผมยังคงเดินต่อไปเรื่อยๆจนถึงชั้น 6
แคร่ก! แคร่ก แคร่ก! แคร่ก! แคร่ก แคร่ก! แคร่ก! แคร่ก แคร่ก! แคร่ก! แคร่ก แคร่ก!
เสียงเริ่มถี่มากขึ้น และดังมากขึ้นด้วยเช่นกัน ผมรู้สึกว่ามันเริ่มใกล้ผมเข้ามาเรื่อยๆ โดยที่ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันคืออะไร ผมรีบวิ่งขึ้นบันได โดยลืมคำของอาจารย์ แน่นอนว่าเสียงนั้นไม่ได้ลดละจากผมไปเลยล่ะ เสียงมันเหมือนมาอยู่ข้างๆหูของผมด้วยซ้ำไป ผมวิ่งขึ้นไปจนเกือบถึงชั้น 8
ตุบ!!!
เหมือนผมกำลังวิ่งชนอะไรบางอย่างเข้าอย่างจัง แต่มันทำให้เสียงที่ตามผมมามันหายไป
“เป็นอะไรไหมครับ”
มีเสียงหนึ่งถามมายังผม ผมจึงหันไปมอง จึงรู้ว่าสิ่งที่ผมวิ่งชนไปน่ะเป็นชายคนนี้นี่เอง
“เออ…ขอโทษนะ ที่วิ่งชนนาย นายไม่เป็นอะไรนะ”
ผมมองหน้าเค้าเป็นคนที่ตัวเตี้ยสูงประมาณ 155เซนได้มั้ง ผอม ดูเหมือนคนอ่อนแอและใส่แว่นหนาๆ เหมือนเด็กเรียน…
“นายเด็กใหม่หรอ? ไม่เคยเห็นหน้าเลย เรียนห้องไหนล่ะ” ชายคนดังกล่าวถาม
ในสมองของผมยังจำเรื่องเมื่อกี้อยู่เลย…เสียงอะไรไม่รู้ ดันตามหลังเรามา… -*-
“อืม…เราอยู่ 5/B น่ะ ผมชื่อเสนนะ แล้วนายชื่ออะไรล่ะ”
เค้าตอบผมด้วยเสียงเอื่อยๆ “มากิ…”ผมรู้สึกว่าคนที่ผมวิ่งชนเนี๊ยะค่อนข้างอัธยาศัยดี
แต่สงสัยอยู่อย่างนึงว่า ทำไมผมซึ่งตัวสูงกว่ามาก ชนเค้าแล้วผมล้มเอง…
ชายคนนั้นพาผมเดินเข้าห้องน้ำให้มาล้างเนื้อล้างตัวที่ค่อนข้างจะสกปรก
ผมมองเข้าไปยังห้องน้ำนั้น มองดูแล้วเป็นห้องน้ำเล็กๆอีก 4ห้อง และโถสำหรับปัสสาวะเรียงติดกัน ตรงข้ามประตูห้องน้ำเล็กๆนั้นเป็นกระจกบานใหญ่บานหนึ่งชึ่งผมกำลังล้างเนื้อล้างตัวอยู่นั่นเอง…
ผมเห็นเค้าเดินเข้าห้องน้ำห้องนึง…ที่อยู่ชิดกับกำแพงแล้วปิดประตูไป…ผมก็คิดว่าเค้าจะเข้าไปแป๊บเดียว…ผมรอประมาณ 10นาทีได้…
ก็เลยรู้สึกว่ามันนานเกินไป จึงเคาะประตูเรียก แต่…ประตูไม่ได้ล็อก ผมยังไม่ทันได้มองเข้าไป…เห็นน้ำสีแดงๆไหลออกมาจากห้องน้ำที่ผมยืนอยู่ จึงรีบเปิดประตูไปดู…
สิ่งที่ผมเห็นแทบไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง…
ร่างของชายผิวขาวที่ผมเห็นแทบไม่เหลือเค้าโครงเดิมเลย ^^\'
ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยถูกกรีด ^o^
ที่แขนทั้งสองข้างมีเศษเนื้อที่หลุดออกมาพร้อมกับเลือดที่พุ่งกระฉูด ^-^
ที่ขาของเค้าเหมือนถูกกระชากอย่างรุนแรง แต่เส้นเอ็นยังยึดกันอยู่ -O-\"
นัยน์ตาของเค้าจ้องมองมาที่ผม…เหมือนกับจะบอกว่า สิ่งที่เกิดขึ้นนี้ไม่ใช่การกระทำของเค้า… (ก็อ่ะนะ)
ผมรีบผละหนีแล้วปิดประตูห้องน้ำนั้นแล้ววิ่งมายังห้องเรียนที่ผมจะห้องเรียน แล้วยืนอยู่หน้าห้องเรียน แน่นอนผมดูเหนื่อยหอบ แต่ผมก็ยังพูดออกมาด้วยเสียงเหนื่อยหอบนั่น…
“มา…มากิ…มากิ ตายอยู่ในห้องน้ำ…”
สิ้นเสียงที่ผมพูดทั้งห้องเงียบกริบ…แล้วอาจารย์ที่กำลังสอนอยู่นั้นก็เดินมาทางผมแล้ว แล้วพาผมเดินออกไปนอกห้องแล้วบอกกับผมว่า “มากินะ…ตายไปนานแล้ว ที่เธอเห็นน่ะ เธอตาฝาดแล้วล่ะ”
ผมแทบไม่อยากจะเชื่อกับหูที่ผมได้ยินเลย นี่ผมเจอผี กลางวันแสกๆ T^T จริงๆหรอเนี๊ยะ
__________________________________________________________________________________________
“เธอเป็นเด็กใหม่ใช่ไหม เดี๋ยวครูจะแนะนำเพื่อนๆให้เธอรู้จักทีละคนนะ”
เฮอ…ผมก็คิดในใจแล้วล่ะว่ามันคงเป็นเพียงความฝันที่ไม่ได้เป็นความจริง (ถึงคิดอย่างงั้นก็ตาม มันก็ไม่ได้ทำให้จิตใจตัวเองดีขึ้นเลย)
อาจารย์ให้เพื่อนในห้องแต่ละคนทักทายและแนะนำตัวให้ผมฟัง…แน่นอนผมจำได้ไม่หมดหรอก พอแนะนำจนหมดห้องแล้ว
ผมก็มองไปเห็นคนนั่งริมหน้าต่างด้านหลังสุด
เธอไว้ผมยาวๆ แต่เธอนั่งก้มหน้าอยู่ ชุดที่เธอใส่แตกต่างจากชุดที่เพื่อนๆใส่รอบข้าง…เธอใส่ชุดสีแดง…แต่คนอื่นๆใส่ชุดสีขาว…เธอเป็นคนเดียวที่ยังไม่ได้แนะนำตัวให้ผมรู้จัก…
แน่นอน! ผมท้วงอาจารย์
“อาจารย์ครับ เพื่อนคนนั้นยังไม่ได้แนะนำตัวเลย” ผมก็ชี้นิ้วไปที่โต๊ะที่เค้านั่งก้มหน้าอยู่
อาจารย์และเพื่อนๆ หันไปมองที่โต๊ะนั้น แล้วหันกลับมามองที่ผมเป็นตาเดียวกัน…???
O_o ผมกำลัง งง ว่า ผมพูดอะไรผิดไปรึเปล่า อาจารย์ที่ยืนอยู่ข้างๆผมก็กระซิบข้างหูว่า… “ตรงนั้นน่ะ ไม่มีใครนั่งอยู่หรอกนะ”
ผมรู้สึกว่า…นี่ผมเจออะไรเข้าอีกแล้วหรอเนี๊ยะ
มีเพื่อนร่วมห้องคนนึง เดินไปยังเก้าอี้ตัวที่ผมชี้ เอาพระไปวางไว้บนโต๊ะ กระเทียมวางบนเก้าอี้ แล้วพรมน้ำมนต์ให้ทั่วพื้นตรงนั้น -*-
ผมว่าเค้าต้องเป็นคนออกแนว ติ๋งต๋อง แน่ๆ -*-
“นี่! นายจอม…ทำอะไรน่ะ...” อาจารย์ประจำชั้นของผมพูดขึ้นมา
“มันช่วยไม่ได้นิน่าอาจารย์ ก็พวกมันมาหลอกให้เพื่อนๆผมกลัวนี่น่า” จอมตอบกลับ…
“เออ...ตามสบายละกัน” อาจารย์ตอบ
ผมมองดูจอม จอมเป็นคนตัวสูงมากถ้าเทียบกับผม ตาของเค้าสีออกน้ำตาลหางตาของเค้าชี้ขึ้นเล็กน้อย
ร่างกายดูแล้วค่อนข้างแข็งแรง น่าจะเป็นนักกีฬาแน่ๆ
“อ่อ! ลืมบอกไป ครูชื่อ ไพโรจน์ ส่วนคนนั้นเป็นหัวหน้าห้อง 5/B น่ะ ออกจะดูห้าวนิดๆ แต่พึ่งพาได้เสมอเลยล่ะ” ครูแนะนำ…
_______________+_+____+_+________________
จบการแนะนำตัวแล้ว…ผมได้นั่งริมหน้าต่างแถวถัดจากแถวหน้าสุดมาแถวนึง
ผมไม่ค่อยซีเรียส กับที่นั่งหรอก…มันไม่เกี่ยวกันอยู่แล้ว…พอถึงเวลาเที่ยง
หัวหน้าห้อง นายจอม นั่นแหละ ก็เข้ามาคุยกับผม ผมก็เล่าเรื่องที่ผมเจอมากิให้จอมฟัง
จอมก็เล่าให้ผมฟังว่าเมื่อ4ปีที่แล้ว มีนักเรียนแลกเปลี่ยนคนนึงจากญี่ปุ่นมาเรียนที่โรงเรียนนี้แหละ
แต่เป็นคนอ่อนแอ และถูกรังแกได้ง่าย จึงเป็นคนที่ค่อนข้างจะเก็บตัว และแน่นอน เพื่อนๆของมากิ
ในรุ่นเดียวกันพยายามแกล้งมากิ ต่างๆนาๆ จนถึงขั้นรุนแรง
มากิไม่ยอมพวกมัน จึงเอาเรื่องนี้ไปฟ้องอาจารย์ พอรู้ถึงหูอาจารย์เข้ากลายเป็นว่าอาจารย์เข้าข้างนักเรียนตัวเอง
มากิจึงถูกเพื่อนๆกลุ่มนั้น พาไปยังห้องน้ำ ชั้น 8 ห้องริมกำแพงนั่นแหละ แล้วทั้งหมดก็จับแขนจับขาของมากิ
แล้วดึงสุดกำลัง ทำให้มากิร้องไห้ลั่น แน่นอน…เสียงของเค้าเล็ดลอดไปไม่ได้ เพราะเค้าโดนตัดลิ้นและเฉือนคอหอย (น่าสนุกจังเลย -O-\")
มากิ...พยายามดิ้นแล้วดิ้นอีก จนขาของตัวเองฉีก...มองเห็นกระดูกและน้ำสีแดงๆเริ่มไหลออกมาเป็นทางยาว...-O-\"
มากิได้โอกาสเอามือข่วนไปยังหน้าคนนึงในกลุ่มนั้น…-*-
คนในกลุ่มที่โดนข่วนหน้านั้นจึงโมโหมาก…กระชากเนื้อของชายร่างเล็กนั้นเป็นชิ้นๆ -O-\"
แล้วก็ปล่อยให้ทรมาน จนตายอยู่ในห้องนั่นคนเดียว…(โหด อำมหูด เอ๊ย! อำมหิต)
เรื่องทั้งหมดถูกปิดเงียบ ครูแจ้งไปยังทางประเทศทีมากิอยู่ว่า…เกิดอุบัติเหตุรถชน ( ชนจนร่างแหลกคาห้องน้ำเลยล่ะ ^-^ )
แน่นอนเรื่องก็จบลง…
แต่…วิญญาณของมากิ ยังคงอยู่ อยู่ที่นี่ไปตลอด
พอเวลาจากนั้นผ่านไปได้หนึ่งปีกว่าๆ ก็พบกว่า
รุ่นพี่กลุ่มนั้นที่ทำร้ายมากิ เสียชีวิต !!!
กลับต้องมาตายอย่างอนาถในที่ใกล้ๆกับห้องน้ำชั้น 8น่ะแหละ…
ทั้งกลุ่มถูกให้ขึ้นมาหยิบจอบ เสียม เคียวตัดหญ้า มีดตอนกิ่ง ฯลฯ
จากชั้น 10 เพื่อนำไปปลุกต้นไม้ที่ชั้น 1
พอทั้งหมดเดินผ่านมาชั้น 8
ก็ไม่ทราบว่าเกิดเหตุการณ์อะไรขึ้น
คนทั้งกลุ่มนั้นกลับตายอย่างน่าสงสัย ในมือของทุกคน
กำอุปกรณ์พวกนั้นไว้แน่น มีเลือดไหลท่วมที่บริเวณต้นขา
และบริเวณใบหน้า ผิวหนังถูกฉีกขาด…O_o
ว่ากันว่า เรื่องทั้งหมด มากิเป็นคนทำ…
ผมได้ยินดังนั้น ผมก็รู้สึกขนลุก แน่นอน มันเป็นเรื่องที่ไม่น่าเชื่อ
แต่เมื่อเห็นกับตาแล้วนี่น่า…
ผมก็ถามจอมต่อว่า…. “แล้วจะทำยังไง ให้วิญญาณของมากิ หายไปล่ะ”
“คงต้องปรึกษากับอาจารย์แล้วล่ะมั้ง” จอมตอบสั้นๆ…
\"ง้านหรอ...ไม่ลองเอาพระ กระเทียม น้ำมนต์ ของนายลองทำบ้างหรอ แบบเมื่อกี้ไง\" -O-\"
\"......\"
วันนี้เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว
พอตกเย็น ผมก็อยากจะเล่นกีฬาที่ผมชอบ นั่นคือบาส…
ผมก็เพิ่งรู้ว่ากีฬาที่จอมเล่นนั่นก็คือบาสเหมือนกัน
วันนี้อาจจะผ่านไปโดยไม่มีอะไร
แต่สิ่งที่ผมเห็น…ชั้น 7…มีคนยืนมอง จ้องมาทางผมอีกแล้ว…..............-O-\"
________________________-___-_____________________+_____+__________________________
[K] o [R] n
อาจจะเขียนไม่ค่อยน่าติดตามนัก...(ก็คนพึ่งเขียนครั้งแรกนิน่า) >o<
ขอบพระคุณที่อ่าน บางคนอาจเบื่อ -*- นักเขียนสมัครเล่น อิอิ ขอลองพัฒนาฝีมือนิดนึงนะ.....-*-
ซักวัน คงจะเขียนได้ดี....ซักวัน....ซักวัน...และซักวัน -*-
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น