คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Chapter1
Chapter1
“อะไรนะครับ แม่จะให้ผมไปแต่งงานกับผู้ชายเหรอ? ใบหน้าขาวใสติดไปทางหวานของซองแจมองหน้าผู้เป็นแม่อย่างไม่เข้าใจ มือเล็กกอดอกเชิดหน้าขึ้นอย่างหงุดหงิดเค้าไม่เข้าใจว่าแม่ของตนกำลังคิดะไรอยู่กันแน่
“เอาหน่าซองแจถือว่าแม่ขอร้องล่ะเพื่อธุรกิจของเรา 1ปีถ้าลูกอยู่กับพีเนียลไม่ได้หย่ากันแม่ก็จะไม่ว่าอะไร” ผู้เป็นแม่ลูบหัวลูกอย่างปลอบใจ คนตัวบางที่ได้ฟังชื่อผู้ชายที่ตัวเองจะต้องแต่งงานด้วยยิ่งตกใจ
“พีเนียล!!!!! แม่จะให้ผมไปแต่งกับคนแบบนั้นเหรอครับ เค้าอายุห่างจากผมตั้ง2ปี ผมอยู่กับเค้าไม่ได้หรอก”
คนตัวขาวตอบพร้อมกับส่ายหน้าไปมาเป็นตายยังไงเค้าก็ไม่แต่งกับผู้ชายตัวโตๆแถมท่าทางขี้เก็กจนน่าหมั่นไส้นั่นอย่างพีเนียลเด็ดขาด”ไม่มีทางหรอก!!!!
“แม่บอกแล้วไง ถ้าอยู่ไม่ได้หลังจาก1ปีจะเลิกกันก็ได้ นะลูกนะ แม่ไม่อยากมองหน้าคุณน้าทิฟฟานี่ของลูกไม่ติด ถ้าลูกขออะไรแม่ก็จะไม่ขัด”
“แต่แม่ครับผมยังไม่พร้อมนะ เรื่องแต่งงานมันเรื่องใหญ่และอีกอย่างผมมองพีเนียลเป็นได้แค่พี่ชายคนหนึ่ง จะให้ไปใช้ชีวิตด้วยกันมันคงรู้สึกแปลกๆ”
“เดี๋ยวอยู่ๆกันไปก็รักกันเอง เชื่อแม่นะเพื่อครอบครัวเราและธุรกิจ”
“แล้วมันไม่มีทางอื่นเลยเหรอครับ “
“ทางนี้ทางเดียวเท่านั้น” แทยอนบอกทางเลือกให้ลูกชายหัวแก้วหัวแหวน
“ผมไม่ชอบล้างจาน ซักผ้า ถูบ้าน ทำกับข้าว และงานบ้านทุกอย่างผมไม่ทำ ถ้าพีเนียลหลานรักของแม่รับได้ผมก็จะทำตามคำขอของแม่ แต่งงานครบ1ปีแล้วผมจะหย่าและไปเรียนต่ออเมริกาทันที” พูดเสร็จร่างเล็กกก็เดินขึ้นห้องของตัวเองไปทันทีปล่อยให้แทยอนผู้เป็นแม่นั่งยิ้มด้วยความพอใจคนเดียว คุณแม่ยังสวยหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาเพื่อนสาวคนสนิท
“ว่าไงจ๊ะ”ปลายสายตอบรับอีกฝ่ายด้วยความเคยชิน
“ทิฟฟานี่ทางฉันโอเคแล้วนะ บอกให้ลูกชายเธอเตรียมตัวเป็นเจ้าบ่าวสมใจได้เลย”แทยอนจีบปากจีบคอบอกเพื่อนสาวอย่างอารมณ์ดี
“ถ้าตาพีได้ยินเค้าคงไม่เป็นอันเรียนนะแก เอาเป็นว่าฉันจะบอกตาพีตอนเย็นๆล่ะกัน”
“โอเคต่อไปนี้เราคงเป็นทองแผ่นเดียวกันแล้วนะ แต่งภายในเดือนนี้เลยล่ะกัน คิกๆๆ”คนพูดหัวเราะคิกคักที่จะได้ลูกชายของเพื่อนสนิทเป็นลูกเขย
“แกไปบอกให้หนูซองแจไปเตรียมตัวเป็นเจ้าสาวดีๆเหอะ ทางฉันไม่มีปัญหาอยู่แล้ว”
“ได้ๆ งั้นแค่นี้ก่อนนะเดี๋ยวลูกชายตัวดีของฉันได้ยินจะงอนเอา แล้วเจอกันนะทิฟ”
ปลายสายรับคำและวางสายไปปล่อยให้แทยอนคุณแม่จอมวางแผนอมยิ้มตกอยู่ในความคิดของตัวเอง
ทำไมต้องให้ลูกชายทั้งสองคนแต่งงานกันนะเหรอก็เพราะว่าพวกเราสองคนดูออกไงว่าพีเนียลแอบรักซองแจตั้งแต่เด็กๆแล้ว พอโตขึ้นแม้ว่าพีเนียลจะแสดงออกภายนอกว่าไม่สนใจ แต่จริงๆแล้วทั้งรักซองแจทั้งหวงอยู่เต็มอกจากการแสดงออกที่พวกเราสังเกตเห็นแต่เพราะพีเนียลปากแข็งจึงไม่เคยบอกซองแจซักที เราก็อยากให้ลูกของเราทั้งสองคนรักกันเลยต้องจับทั้งคู่มาแต่งงานยังไงล่ะเรื่องธุรกิจอะไรนั่นมันไม่มีหรอกนะ ฮ่าๆ นี่คือความคิดของคุณแม่ยังสวยทั้งสองคน
ณ คฤหาสน์หลังงาน ลูกชายสุดหล่อคนเดียวของบ้านกำลังลงจากรถยนต์คันหรูอย่างไม่รีบร้อน ร่างสูงหอบกระเป๋าและโปรเจคงานต่างๆออกมาจากรถด้วยหน้าตาที่ดูเหนื่อยเต็มทน สองขายาวก้าวเข้าบ้านก่อนจะชะงักเพราะเห็นคุณแม่คนสวยของตัวเองยืนยิ้มแฉ่งมาให้แต่ไกล
"กลับมาแล้วคร้าบบบบบบบบบคุณแม่” เสียงทุ้มเอ่ยออกมาอย่างออดอ้อน คุณแม่รับงานจากมือลูกชายมาถือไว้เธอกลัวลูกชายตัวสูงจะเหนื่อย
“ว่าแต่คุณแม่มีอะไรเหรอครับ?มายืนรอรับผมหน้าประตูเลย” พีเนียลถามออกไปเพราะจับสังเกตได้ว่าวันนี้คุณแม่ของเค้าอารมณ์ดีเป็นพิเศษ
“เข้าบ้านก่อนดีกว่า เดี๋ยวแม่มีข่าวดีจะบอก คิคิ”
“ครับๆ ได้ยินเสียงหัวเราะผมก็อยากรู้แล้ว ฮ่าๆ” พูดพร้อมกับเดินตามหลังแม่เข้าบ้านไปอย่างสบายอารมณ์
.........................................
“แม่จะให้เราแต่งงาน”ทิฟฟานี่พูดกับลูกชายด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
“อะไรนะครับ จะให้ผมนี่นะแต่งงาน ไม่มีทาง!!! คุณแม่ไม่มีเหตุผลเลย”พีเนียลลุกขึ้นพร้อมกับจะเดินหนีไป
“แล้วลูกไม่อยากแต่งจริงๆเหรอ? ทิฟฟานี่อย่างกับคนเหนือกว่า พร้อมกับยิ้มหน้าระรื่นให้ลูกชาย
“ฝ่ายนั้นเค้าตกลงจะแต่งด้วยแล้วนะ นี่เราไม่อยากแต่งจริงๆเหรอ?
“ไม่ครับยังไงผมก็ไม่แต่ง เพราะผมมีคนที่ผมชอบอยู่แล้วจะให้ผมไปแต่งกับคนที่ไม่รู้จักได้ยังไงครับ ผมไม่ยอมแต่งแน่นอน”พีเนียลค้านหัวชนฝาไม่ยอมแต่งท่าเดียว
“ว้า แย่จัง ยังงี้หนูซองแจของน้าแทยอนก็คงหม้ายขันหมากแล้วสินะ” ทิฟฟานี่พูดเสร็จก็หันหลังเดินหนีลูกชายไป แต่ก็ต้องหยุดอยู่กับที่ด้วยเสียงของลูกชาย
“อย่าพึ่งไปครับ คุณแม่พูดว่าไงครับ?ซองแจนะเหรอจะแต่งงาน เป็นไปไม่ได้ คุณแม่ต้องล้อผมเล่นแน่ๆ”พีเนียลพูดด้วยท่าทางตื่นๆกับคำตอบที่ได้ยินระคนดีใจจนไม่รู้จะถามอะไรก่อนดี
“อะไรกัน จะให้แม่ตอบคำถามไหนก่อนดีนะ ก็ไหนว่าไม่อยากแต่งแล้วนี่นา” เธอยิ้มกวนไปให้ลูกชายหนึ่งที
“ไม่เอาครับ คุณแม่อย่าแกล้งผมสิ ตอบคำถามผมก่อนน้า”
“อ้อนจริงนะเรา ตอบแล้วก็ได้ ซองแจ ยุก ซองแจ ลูกชายของคุณน้าแทยอนจะแต่งงานกับพีเนียลไงล่ะ แต่ลูกของแม่ไม่อยากแต่งก็ไม่เป็นไร แม่จะได้โทรไปบอกคุณน้าแทยอนให้ว่าลูกไม่อยากแต่ง” ทิฟฟานี่พูดเย้าลูกชายตัวเองจนลูกชายยู่ปากใส่ด้วยท่าทางที่เหมือนเด็ก
“ได้ไงครับ ผมจะแต่งคุณแม่ห้ามโทรหาน้าแทยอนนะเพราะคุณน้ารักผม ผมไม่อยากให้คุณน้าผิดหวัง คุณน้าคงอยากให้ผมเป็นลูกเขย คุณแม่ห้ามโทรไปยกเลิกนะ เป็นตายยังไงผมก็จะแต่งงานกับซองแจ”
คุณแม่คนสวยพยักหน้าเป็นเชิงเข้าใจที่ลูกชายพูดแล้ว พร้อมกับหัวเราะน้อยๆให้กับความปากแข็งของลูกชายที่ไม่เคยกล้าบอกความรู้สึกนี้ให้กับซองแจได้รับรู้ว่ารักอีกฝ่ายมากแค่ไหน
“งั้นพรุ่งนี้ลูกต้องไปรับหนูซองแจที่บ้านไปทานข้าวที่ภัตคารที่แม่เตรียมไว้ให้นะ”
“คร้าบบบบบบ” พีเนียลตอบรับด้วยท่าทางที่ทะเล้นพร้อมกับเดินเข้าห้องไป เค้ากำลังคิดถึงความดื้อรั้นของซองแจคนเอาแต่ใจที่เค้าแอบรักตั้งแต่เด็กๆร่างสูงส่ายหัวกับความคิดบ้าๆของตนเอง นี่มันเป็นไปได้ยังไงที่อยู่ๆเค้าจะได้แต่งงานกับซองแจ เค้าไม่ได้ฝันไปใช่มั้ย? คิดแล้วก็ตบหน้าตัวเองไปมาอย่างกับคนบ้า สงสัยนายจะบ้าจริงๆแล้วล่ะพีเนียล -.,-
ณ คฤหาสน์ตระกูลยุก รถคันหรูมาจอดอยู่หน้าบ้าน ร่างสูงโปร่งก้าวออกมาจากรถทันทีที่ลงมาดวงตาคมก็เหลือบไปเห็นร่างบางของใครบางคนกำลังนั่งอยู่กับลูกหมาตัวเล็กขนสีเทาที่เจ้าของกำลังบ่นอะไรให้มันฟังงุ๊งงิ๊งๆ
“เทาเทา แกก็คงไม่อยากให้ฉันแต่งงานใช่มั้ย?เจ้าหมาตัวน้อยก็นั่งฟังเหมือนจะเข้าใจ ลิ้นเล็กของมันเลียมือขาวอย่างกับจะปลอบใจเจ้านายของมัน
“อ่า นี่จั๊กจี่ชะมัด คิกๆ” เสียงใสหัวเราะออกมาจนลืมเศร้ามือเล็กลูบหัวเจ้าเทาเทาไปมา
“คุยกับหมามันคงฟังรู้เรื่องหรอกนะ” เสียงทุ้มเอ่ยขัดคนตัวเล็กกว่าที่กำลังเพลิดเพลินอยู่กับหมาน้อยแสนรัก ซองแจได้ยินเสียงผู้มาใหม่ใบหน้าหวานก็หันควับอย่างเอาเรื่อง
“แอบฟังคนอื่นคุยกันนิสัยไม่ดีเลยนะ แล้วนี่มาบ้านคนอื่นทำไมแต่เช้าไม่เกรงใจเจ้าของบ้านเลย” ปากเล็กเชิดขึ้นอย่างอารมณ์เสีย
“คนอื่นที่ไหน? อีกหน่อยพี่ก็ต้องแต่งงานกับเราหรือไม่จริง?” พีเนียลส่งยิ้มกวนๆไปให้แต่นั่นก็ทำให้เค้าได้รับค้อนวงใหญ่กลับมา
“แต่งได้ก็หย่าได้ใครสนกัน” ร่างเล็กพูดพร้อมกับหมุนตัวจะเดินกลับ
หมับ!!!
“พี่จะมารับนายไปกินข้าวตามคำสั่งของคุณน้าแทยอน ไปอาบน้ำแต่งตัวได้แล้วเดี๋ยวจะสาย”
“เชื่อก็กลัวอ่ะดิ ผมไม่ไปหรอก” ร่างบางสะบัดมือออกจากเกาะกุมของร่างสูงพร้อมกับหันมาแลบลิ้นให้ก่อนสองขาเรียวกำลังจะออกวิ่ง แต่ด้วยความที่รีบเกินไปเพราะกลัวอีกฝ่ายจะจับได้ทำให้ขาพันกันลื่นล้มก้นจ้ำเบ้า
“โอ้ย!!เจ็บชะมัด” ใบหน้าขาวเหยเกด้วยความเจ็บปวดดวงตาคู่สวยมีน้ำตาซึมออกมาเล็กน้อยที่หางตา จนคนตัวสูงที่มัวแต่ตกใจต้องรับวิ่งเข้าไปช่วยพยุง
“ดื้อ”คำพูดเดียวที่พี่เนียลพูดออกไป คนตัวเล็กได้ฟังก็อมลมอย่างไม่พอใจ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกไปเพราะเจ็บจนพูดไม่ออก
“งั้นอุ้มนะ”
“.........”
เมื่อไม่ได้ยินเสียงตอบรับจากคนตัวบางคนตัวสูงก็ช้อนร่างเล็กขึ้นพร้อมกับพาเดินเข้าบ้านไป ซองแจได้แต่ก้มหน้าอยู่กับอกของตัวเองไม่กล้าเงยหน้ามองอีกฝ่าย เพราะตั้งแต่เกิดมาไม่เคยมีใครอุ้มเค้าราวกับผู้หญิงแบบนี้คิดแล้วก็เจ็บใจจัง ฮึ่ย!!
“ปล่อยได้แล้วอายคนในบ้านจะแย่” คนตัวเล็กซุกหน้าอยู่กับอกพีเนียลเพราะบรรดาพี่เลี้ยงที่กำลังมองมาด้วยท่าทางที่ยิ้มล้อเลียนคุณหนูคนเก่งของบ้านกันใหญ่ ขายาวก้าวไปที่โซฟาตัวใหญ่ของบ้านพร้อมกับค่อยๆวางร่างเล็กลงอย่างเบามือที่สุด
“โอ้ย!! เจ็บจังเลย ฮืออออ” คนตัวเล็กบ่นกระปอดกระแปดกับตัวเอง
“นี่ก็ดื้อทำตัวเองทั้งนั้น เดี๋ยวพี่จะไปหายามาทาให้นะ” พีเนียลจัดการหาหยูกยามาให้คนตัวเล็กอย่างกระตือรือร้น วันนี้คุณน้าแทยอนไม่อยู่ไปทำธุระข้างนอกแต่เช้าเลยไม่มีใครกล้ามายุ่งกับเขาโดยเฉพาะพวกพี่เลี้ยงสังสัยคิดว่าเขากับซองแจอยากมีเวลาด้วยกันสองต่อสอง เลยไม่กล้าเข้ามายุ่มย่ามแต่ก็ดีแล้วล่ะเขาจะได้เรียนรู้นิสัยจริงๆของคุณหนูซองแจคนดื้อของเค้า
“เจ็บตรงไหนมากหรือป่าว?” พีเนียลพูดพร้อมกับสำรวจร่างเล็กแต่ก็ไม่เจอรอยฟกช้ำตรงไหน
“.........”
“นายเจ็บตรงไหนบ้างล่ะจะได้ทายาให้ “ พูดอีกครั้งด้วยความเป็นห่วง ดวงตาคมจ้องมองตาใส่อย่างต้องการ
คำตอบ
“จะจะ เจ็บ เอ่อ เจ็บตรงก้นนะสิ ถามได้”คนตัวเล็กพูดออกมาด้วยความอายก็พีเนียลบอกจะทายาให้ เป็นใครก็ต้องอายนะสิ
“ฮ่าๆๆๆ”พีเนียลถึงกับขำพรวดทันทีที่ได้ยินคำตอบของซองเเจ คนตัวเล็กเอามือกอดอกอย่างหงุดหงิดแต่ก็ทำอะไรอีกฝ่ายไม่ได้
“ตลกอะไร ผม..ผมจะทายาเอง พี่กลับบ้านไปเลยผมจะทายาเอง”คนตัวสูงก็ไม่ได้ว่าอะไร แต่ก็ไม่ได้กลับไปอย่างที่เจ้าตัวบอก จนกระทั่งร่างเล็กเอ่ยถามอีกฝ่ายขึ้น
“ เรื่องแต่งงานของเรา มันจะเกิดขึ้นจริงๆใช่มั้ย?” คนตัวเล็กถามเสียงสั่นใบหน้าหวานแสดงออกถึงสีหน้าที่ดูจริงจังจนคนฟังต้องหันมาตั้งใจฟัง ก็เพราะการแต่งงานสำหรับทุกคนมันเป็นเรื่องใหญ่ ยิ่งถ้าแต่งงานกันไปโดยที่ไม่ได้รักกันแล้วครอบครัวอาจพังลงมาไม่เป็นท่าจะกลับไปแก้ไขอะไรก็คงเป็นเรื่องยาก
“แต่ง ยังไงพี่ก็จะแต่ง!!” สายตาคมสบเข้ากับตาแป๋วของคนหน้าหวานด้วยความรู้สึกต่างๆที่เกินจะบรรยายได้ แต่คนตัวเล็กก็เลือกที่จะหลบสายตานั้นก่อน เพราะอยู่ๆหน้าของเค้าก็เห่อร้อนขึ้นมาทันทีที่อีกคนย้ำหนักแน่นว่าจะแต่งงานกัน
“ทำไมล่ะ ทำไมถึงอยากแต่งทั้งๆที่ไม่ได้รักกัน”
“แล้วรู้ได้ไงว่าไม่รัก” ร่างสูงสวนคำพูดกลับทันทีที่อีกฝ่ายพูดจบ
“เอ๋?” คนตัวเล็กเอียงคอมองหน้าอีกฝ่ายด้วยความสงสัย
“พี่น่ะ รัก รักนายมานานแล้วนะ”พี่เนียลตัดสินใจพูดประโยคที่เขาเก็บไว้มาเกือบ10ปีออกไปด้วยแววตาที่มีความหวัง คนตัวเล็กทำท่าทางเลิกลั่ก แก้มทั้งสองข้างขึ้นซับสีชมพูอย่างน่ารัก ซองแจทั้งเขินทั้งอายแต่จะลุกหนีก็ทำไม่ได้เพราะยังเจ็บที่ก้นอยู่ได้แต่ก้มหน้ามองพื้นเพื่อหลบสายตาอีกฝ่าย
“เห้ นี่นายเชื่อคำพูดที่พี่พูดเหรอ? ดูสิหน้าแดงใหญ่แล้ว ที่พี่แต่งก็เพราะเหตุผลที่น้าแทยอนบอกนายนั่นแหละ”พีเนียลทำหน้าล้อเลียนคนตัวเล็กที่มัวแต่เขินจนโกรธแทบไม่ทัน มือเล็กทั้งทุบทั้งตีคนตัวสูงกว่าด้วยความโมโหนี่กล้าหลอกเค้าหรอ?ไอ้คนขี้เก๊ก คอยดูนะผมจะไม่มีวันรักพี่หรอกแต่จริงๆแล้วใครจะรู้ว่าที่พีเนียลเลือกที่จะแก้ตัวเพราะเค้ากลัวคำตอบของคนตัวเล็กต่างหาก รอให้เค้ามั่นใจกว่านี้ก่อนนะเค้าจะบอกทุกสิ่งทุกอย่างกับซองแจของเค้า...
แต่ถ้าถึงตอนนั้นมันอาจจะสายก็ได้นะ..
“ก็ดี เพราะยังไงพี่ก็ทำให้ผมรักพี่ไม่ได้หรอก แบร่ๆๆ”แลบลิ้นใส่อย่างน่ารักจนคนถูกว่ายิ้มตามจนลืมไปว่าอีกฝ่ายกำลังโมโหตัวเองอยู่
“นายจำคำของนายไว้นะ ถ้าวันไหนนายรักพี่ พี่จะเล่นตัวเลยคอยดู”
“ทำให้ผมรักนายให้ได้ก่อนเหอะ ” ซองแจพูดอย่างไม่ยี่หระ ก่อนจะค่อยพยุงตัวเองลุกขึ้นเพื่อที่จะไปทายาข้างบน
“นี่ตามมาทำไม”ใบหน้าขาวหันขวับหันมองคนที่เดินตามมาข้างหลัง
“แค่จะมาดูว่านายถึงห้องปลอดภัยหรือป่าว?โอเคจะกลับแล้ว” แต่ทันใดนั้นเมื่อคนตัวเล็กกำลังจะก้าวเข้าห้องวงแขนแกร่งของร่างสูงก็รั้งให้ร่างเล็กหันมาประจันหน้าตัวเอง ก่อนใบหน้าหล่อจะค่อยๆเคลื่อนเข้าไปใกล้ใบหน้าหวานจนสัมผัสได้ถึงลมหายใจของกันและกัน
จุ๊บ!
พีเนียลจุ๊บที่หน้าผากขาวอย่างรวดเร็ว คนโดนจุ๊บยังอึ้งกับเหตุการณ์เมื่อสักครู่อยู่ปากเล็กอ้าปากพะงาบๆจะด่าก็ด่าไม่ออก
“มัดจำไว้ก่อนนะ แล้วนายจะรักพี่จนถอนตัวไม่ขึ้น” พูดเสร็จพีเนียลก็รีบวิ่งลงไปเพราะกลัวว่าคนตัวเล็กจะพ่นไฟใส่
“อ๊ากกกกกกก ไอ้บ้า ฉันไม่ชอบคนขี้เก๊กและไม่มีวันชอบด้วย ฮึ่ย” ซองแจร้องโวยวายจนลืมเจ็บ เมื่อรู้ว่าตัวเองทำอะไรไม่ได้จึงได้แต่เดินเข้าห้องไปอย่างหัวเสีย แล้วทำไมเราต้องหน้าแดงด้วยเนี้ยสงสัยอากาศจะร้อน โอ้ย นึกแล้วก็โมโห
เป็นอันว่าเดทแรกที่พีเนียลตั้งใจจะมารับซองแจไปทานข้าวนั้นก็เป็นอันล้มเลิกไปอย่างช่วยไม่ได้ แต่
มันก็คุ้มดีนะ
........................................................................
TBC
เพื่อนไรเตอร์อยากอ่านคู่นี้ค่ะเลยจัดไปซักหน่อย นี่เป็นฟิคเรื่องแรกเลยน้ายังก็ช่วยเอ็นดูไรเตอร์ด้วยนะคะ
ความคิดเห็น