คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
บทนำ
ผมเห็น...เห็นผู้หญิงคนหนึ่งเธอยืนอยู่ข้างหน้าของผม ไม่ไกล ถึงผมจะเห็นหน้าเธอไม่ชัดแต่ผมก็รู้ดีว่าเธอคือ ‘เซลีน’ คนรักของผม ผมเดินเข้าไปหาเธอ เธอที่ยืนอยู่ที่เดิมแต่ผมไปไม่ถึงเธอ...เธอร้องเรียกผมผมวิ่ง วิ่งและวิ่ง แต่ก็เหมือนเธอยิ่งไกลออกไป มีผู้หญิงอีกคนวิ่งมาขวางผมไว้ ผมไม่เห็นหน้าเธอผมรู้สึกว่ามันมืดจนผมมองเธอไม่ชัด
‘อย่าไปนะ อย่าไป’ ผมได้ยินที่เธอพูดชัดเจน ผมทำได้แค่ยืนมอง มองเซลีนที่เดินไปทางหน้าผา ขาของผมไม่สามารถขยับไปไหนได้ เซลีนยิ้มให้ผมแล้วเธอก็กระโดดลงไป...
“เซลีน!!!!”
“นอร์ธ เบาหน่อย นี่ห้องสมุดนะ”
...บ้าน่ะ เมื่อกี้มันความฝันงั้นเหรอ มันเหมือนกับความจริงจนผมเชื่อ เชื่อว่าเป็นอย่างงั้น...
“นอร์ธ เป็นอะไร หน้านายซีดมากนะ” เซลีนเอื้อมมือมาแตะที่ใบหน้าของผม เธออ่อนโยนเสมอ เหมือนดอกไม้
ที่ผมไม่กล้าแตะต้องเพราะกลัวว่ามันจะช้ำ แค่เห็นรอยยิ้มของเธอก็เหมือนผมค่อยๆลืมฝันร้ายนั้นไปช้าๆ
“กลับกันเถอะ เหมือนนายจะเหนื่อย ง่วงด้วยใช่มั้ย ^^” เซลีนลุกจากโต๊ะและเอาหนังสือไปเก็บ เธอมาที่นี่ทุก
ตอนเลิกเรียนนั่นแหละ บางทีพักกลางวันก็มา ส่วนผมถ้าไม่ไปเล่นบาสกับเพื่อนก็จะมานอนรอ กลิ่นหนังสือ
พวกนี้มันชวนง่วงจริงๆ
Rrrr Rrrr
“ครับพ่อ”
(นอร์ธมาหาพ่อหน่อย ตอนนี้พ่อได้เบาะแสบางอย่างเพิ่ม อยากให้ช่วยหน่อย)
“เรื่องคาสิโนนั่นเหรอครับ”
(อืม รีบมานะ)
“ครับ”
พ่อของผมเป็นตำรวจที่มียศมีตำแหน่งสูงอยู่พอสมควร ตอนนี้ท่านกำลังสืบเรื่องนักธุรกิจรายใหญ่ที่เปิดบ่อนคาสิโนผิดกฎหมาย ที่ผมต้องเข้าไปยุ่งด้วยก็เพราะคนๆนั้นคือพ่อของ ‘เดย์’ ที่เรียนอยู่โรงเรียนเดียวกันกับผม ผมต้องคอยติดตามดูความเคลื่อนไหวของมัน เพราะมันเองก็ทำงานช่วยพ่อมันอยู่เยอะ แต่ผมไม่ชอบหน้ามันเลย ผู้ชายที่เข้ามาวอแวกับเซลีนผมก็ไม่ชอบสักคนนั่นแหละ แฟนใครใครก็รักใช่มั้ยล่ะ
“ป่ะ ไปกันเถอะ”
“ขอโทษจริงๆนะ วันนี้ฉันมีธุระด่วนต้องไปทำน่ะ เธอกลับเองได้รึเปล่า”
“งั้นเหรอ ได้สิ ไม่ต้องห่วง นายไปเถอะ”
“อื้อ ไปนะ”
ฉันรอจนนอร์ธขึ้นรถแล้วขับออกไป นี่ไม่ได้กลับบ้านเองมานานแค่ไหนแล้วนะเนี่ย เงินของฉันตอนนี้เหมือนจะไม่พอค่าแท็กซี่ด้วย T_T ฉันคงต้องขึ้นรถเมล์ไปแล้วเดินเข้าบ้านสินะ
“เฮ้~ เซลีน”
“โอ๊ะ เดย์ หวัดดี” ฉันไม่ค่อยกล้าสบตาเขาเท่าไหร่ ใครๆก็รู้ว่าเขากับนอร์ธน่ะ มีความสัมพันธ์ที่ เอ่อ ไม่ค่อยจะ
ลงรอยกัน และมันก็เป็นเพราะฉันซะด้วย U.U
“ได้ยินว่านอร์ธให้เธอกลับบ้านเอง ให้ฉันไปส่งมั้ย J”
“แอบฟังเหรอ”
“ก็แค่บังเอิญผ่านมาแล้วได้ยิน ไปเถอะ~”
ยังไม่ทันจะตอบตกลงเดย์ก็ลากแขนฉันมาที่รถเขาแล้ว ฉันมองซ้ายมองขวาอย่างระแวงกลัวว่าใครจะเห็นแล้วเอาไปบอกนอร์ธ เวลาที่นอร์ธโกรธมันน่ากลัวซะยิ่งกว่าอะไร หรืออย่างน้อยก็ไม่อยากจะให้เขามีปัญหากับเดย์ ไปต่อยตีกันอีก แต่มาถึงขนาดนี้แล้วฉันก็ไม่กล้าปฏิเสธเขาหรอก
“เดย์ บ้านฉันไม่ใช่ทางนี้นะ”
“อาฮะ” เดย์ตอบแค่สั้นๆแล้วเอาแต่มองทางข้างหน้า
“เดย์ จอด ฉันจะลงตรงนี้”
“ฉันคงทำแบบนั้นไม่ได้หรอกเซลีน J”
...นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน...!
“กว่าฉันจะหาเวลาที่ไอ้นอร์ธมันไม่ได้อยู่ติดเธอเป็นเงาตามตัวได้มันยากมากนะรู้มั้ย โอกาสแบบนี้ใช่ว่าจะหาได้ง่ายๆซะที่ไหนนี่นะ”
“เดย์ นายต้องการอะไร!?!”
“ในเมื่อฉันทำร้ายมันไม่ได้...ฉัน...จะเป็นคนทำลายหัวใจของมันเอง”
ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อจะโทรหานอร์ธ แต่เดย์แย่งมันไปจากมือและโยนออกไปนอกรถ
“มันไม่ง่ายอย่างงั้นหรอกที่รัก” เดย์แสยะยิ้มอย่างผู้ชนะและเป็นยิ้มที่ทำให้ฉันรู้ว่าฉันตกอยู่ในอันตรายแน่ๆแล้ว
“เดย์ ถ้านายหยุดตอนนี้ ฉันสัญญาว่าจะไม่เอาเรื่องนี้ไปบอกนอร์ธ จอดรถซะ!!”
“หึ วันนี้แหละฉันจะฆ่ามันให้เธอเห็นกับตาเธอเลย J”
“เดย์!! นายมันบ้าไปแล้ว!!”
ฉันจะไม่ยอมให้เขาทำร้ายนอร์ธได้หรอก ฉันจะไม่ให้มันเป็นไปตามแผนของนายแน่เดย์!ฉันสูดหายใจเข้าลึกๆ จากความเร็วของรถแล้วถ้าฉันกระโดดลงไปตอนนี้ฉันเจ็บแน่ แต่เวลานี้ไม่มีอะไรที่ฉันต้องกลัวอีกแล้ว ไวกว่าความคิดฉันเปิดประตูและกระโดดลงจากรถทันทีที่มีโอกาส แรงเบรกอย่างกะทันหันทำให้ฉันยิ่งกระเด็นออกไปไกลกว่าเดิม ฉันกลิ้งไปกับพื้นถนนที่ทั้งร้อนละหยาบ กลิ่นคาวเลือดที่ลอยมาเตะจมูก ทำให้รู้ว่าฉันคงมีแผลใหญ่พอสมควร แต่ฉันกลับไม่รู้สึกอะไร มันชาไปหมด...
เสียงแตรรถที่ดังก้องโสตประสาท ทำให้ฉันหลับตาลงช้าๆรอมันตรงเข้ามาหาฉัน ฉันยอมตายดีกว่าจะต้องเห็นนอร์ธเจ็บเพียงแค่นิดเดียว คนที่ไม่มีค่า ไม่มีใครอย่างฉัน เทียบกับคนอย่างเขาไม่ได้จริงๆ
...นอร์ธ ฉันรักนาย...
“เซลีน!!!!!!!!!!”
วันและคืนที่แสนมืดมนคงจะเป็นตั้งแต่วันที่เธอจากฉันไป
เธอที่เป็นเหมือนแสงสว่างของฉัน ฉันที่เป็นได้แค่เงาของเธอ
เมื่อไม่มีเธอแล้วฉันก็คงจะหายไป...
ความคิดเห็น