[FANFIC] Deny ปฎิเสธไม่ได้ว่ารักเธอ [กันต์&ท็อปแท็ป]

ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่1

ตอนที่1

กริ๊งๆๆๆ………กริ๊งๆๆ……….กริ๊งๆๆ……….

เฮ้ยยย  สายแล้วนี่หว่า  สายแล้วนี่หว่าาาา……….

ทำไมนาฬิกาเพิ่งจะมาปลุกตอนนี้  ผมตั้งปลุกมึงตอนหกโมงครึ่งมิใช่เรอะ ทำไมมึงเพิ่งมาดังตอนเจ็ดโมงครึ่งฟระ  เอ้ะ  รึผมไม่ตื่นเอง  ช่างเถอะ  ตอนนี้ผมขอโกยเถอะเกย์  เอ้ย  โกยตัวเองไปอาบน้ำก่อนละกัน  เดี๋ยวไปโรงเรียนสาย  จะโดนครูสายวรุฬ  ครูฝ่ายปกครองกักไว้หน้าโรงเรียนอีก  เฮ้อ  เกิดเป็นผมนี่มันลำบากจริงจริ๊ง

เอ้า!  มาถึงโรงเรียนจนได้  เฮ้อ  ว่าละ  มาสายอีกตามอีหรอบเดิม  โดนกักจนได้  นี่อุตส่ากินข้าวเช้าแบบรีบเร่งละนะ  กินแค่ข้าวต้มกุ้ง  กับไข่ลวก  แล้วต่อด้วยขนมปัง  ไข่ดาว  แฮม เบคอน  แล้วก็ปิดท้ายด้วยน้ำเต้าหู้ทรงเครื่องที่ซื้อมาเมื่อวันก่อน  ปกตินี่กินอลังการกว่านี้ครับ  นี่กินแบบรีบเร่ง  ว่าแต่โดนกักแบบนี้ก็เข้าเรียนสายอ่ะดิครู  ปล่อยพวกผมไปเข้าเรียนเต๊อะ  เพื่อนๆเดินขึ้นห้องกันหมดแล้ว  ระหว่างที่ผมกำลังมองซ้ายมองขวาเพื่อดูว่ามีเพื่อนผมถูกกักด้วยรึเปล่า ก็มองไปเห็นไอ้แว่นดั้งคมคนหนึ่ง  เออ  ไอ้นี่มันหน้าตาดีว่ะ  สาวๆคงตรึม  กูล่ะอิจฉาจริงๆ  ไอ้พวกหน้าหล่อ  สูงยาวเข่าดีเนี่ย  ทำไมกูต้องเกิดมาตัวเตี้ย  ขาเล็ก  แถมดำอีก  เฮ้อ  เกิดเป็นกูนี่มันมีอะไรดีบ้างมั๊ยครับ  เห็นมีแต่ตำหนิเต็มไปหมด 

“เอ้า  นักเรียนคะร้องเพลงชาติ และสวดมนต์ไหว้พระเลยค่ะ  อย่าเสียเวลา”

ครูครับ  ผมเห็นแต่ครูนี่แหละที่ทำให้คนอื่นเสียเวลา  ถ้าครูไม่กักไว้  พวกผมก็ได้ขึ้นห้องกันแล้ว  โว๊ะ  ว่าแล้วผมก็ร้องเพลงเลยแล้วกัน  แต่เอ้ะ  ไอ้ความรู้สึกโหวงๆในท้องนี่มันอัลไล  เมื่อเช้าก็ไม่ได้กินอะไรผิดสำแดงนะ  จะมาปวดอึอะไรตอนนี้ฟระ  แต่โอ้ววว  ความเจ็บปวดรวดร้าวนี้มันแทรกซึมขึ้นมาเรื่อยๆแล้ว  แย่แล้ว แย่แล้ว  มันจะตีผ่านแนวหน้ามาแล้วครับ  แม่เจ้า  แม่เจ้า  ไม่แม่จงแม่เจ้าแล้ว  แม่กูนี่แหละ  แม่จ๋าแม่อยู่ไหน  ช่วยหนูด้วยยย

“ปู้ดดดดดดดดดดดด”

เฮ้ยยยยยยยย O_o  ผมว่าผมกลั้นจนสุดแรงเกิดแล้วนะ  ทำไม  ทำไมมันยังออกมาได้อีกกกกก  แล้วผมจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน  แต่คงไม่มีใครได้ยินหรอก  ก็แต่ละคนกำลังแหกปากร้องเพลงชาติกันอย่างตั้งใจจริงจริ๊ง  บางคนนี่ก็แคะขี้มูก ไม่ได้ตั้งใจร้องเพลงชาติเลย  บางคนก็แชทในโทรศัพท์เฉย  ไม่ได้สนใจคนรอบข้างเลยแม่คุ๊ณณณ

“เห้ย  ใครตดวะ  เหม็นชิปหาย  กินนมบูดผสมขี้มารึไง  กลิ่นยังกะตด”  นี่มึงรู้ด้วยหรอว่าตูตด  จมูกดีชิปหาย

“อ้าว ก็กลิ่นตด  มึงจะให้กลิ่นเหมือนอะไร”  เออ  จริง  ก็ตูตดอ่ะ  จะให้กลิ่นเหมือนอัลไล

“เหม็นๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ  ไม่ไหวแล้วโว้ยย  ใครตด  ไม่เกรงใจคนอื่นบ้างเลย  สารภาพมาซะ  แล้วกูจะไว้ชีวิตมึง” เห้ยยย  มึงอย่าทำให้เป็นเรื่องใหญ่ได้ม้ายยย  ช่วยเงียบๆไว้เถอะ ตูกราบขอร้องแทบบาทมึงล่ะ  ตูอายคนเป็นเหมือนกันนะครับ  แค่มึงรู้คนเดียวนี่ตูก็อายแทบแทรกแผ่นดินหนีละ  นี่มึงประกาศอย่างนี้เลยหรอ  แล้วมึงคิดหรอว่ากูจะยอมรับ  ไอ้โง่

“กูว่ากลิ่นมันอยู่แถวๆนี้ว่ะ  ไอ้กันต์มึงตดใช่ปะ  มึงยืนอยู่หน้ากู  กูได้กลิ่นแถวๆตูดมึงแรงมาก  กูไม่ถามละ  กูว่ามาจากมึงชัวร์  แล้วกลิ่นนี้มึงกินน้ำเต้าหู้บูดมาใช่ปะ”  เวร  ไอ้นี่แม่งรู้อีก  มึงมีกุมารทองคอยกระซิบข้างๆหูมึงใช่ม้าย  มึงถึงได้รู้ลึกรู้จริงขนาดนี้  ทีหลังตูไม่อ่านไทยรัฐ  เดลินิวส์มันละ  ตูมาถามจากมึงนี่แหละ  รู้จริงยิ่งกว่าหนังสือพิมพ์ซะอีก  แต่  เอ้ะ  น้ำเต้าหู้ตูบูดแล้วหรอ  ได้ข่าวว่าเพิ่งซื้อมาวันพฤหัสที่แล้ว  O_o  เห้ย  นี่ก็วันจันทร์แล้วนี่หว่า  โถ่เอ้ยยย  บูดแล้วชัวร์ๆ ไม่น่าเลยตู  รีบเกินไปจนไม่ได้คิดเลย  เห็นอะไรกินได้ก็คว้าไว้ก่อนครับ  พอให้ตูอิ่มเป็นพอ

“กูขอโทษ  กูตดเอง  แต่มึงอย่าพูดให้ดังมากได้มั้ย  กูอายเว้ย”  ผมพยายามกระซิบกับมันให้เบาที่สุด 

“ไม่ทันละ”  เห้ยยย  พวกนักเรียนพวกนี้  เวลาครูตะโกนแหกปากพูดอะไรมีสาระนี่ทำเป็นไม่ได้ยินนะ  แต่พอมีคนพูดอะไรเป็นทอปปิคขึ้นมาหน่อยนี่หูผึ่งขึ้นมาเลยนะมึง  แล้วตอนนี้คงไม่ทันแล้วสินะ  พวกมึงหันมากันทุกคนขนาดนี้  คงได้ยินหมดแล้วสินะ  โฮฮฮ  ชีวิตตู  จบสิ้นแล้ว  นอกจากเตี้ย  ดำ  ขาเล็ก  แล้วยังไม่มียางอาย  มาตดในแถวอีก  โอ้ยยย  ความปวดขี้กตูหายไปหมดแล้วครับ  เหลือแต่ความอับอายที่พวกมึงมอบให้กูนี่แหละที่อยู่เป็นนิจนิรันดร   TT

“ผมขอโทษครับ  ผมเป็นคนตดเอง”  ผมหันไปมองตามเสียง  เห้ย  ไอ้แว่นนี่หว่า  นี่มึงก็ตดหรอวะ  ดีเลย  มึงเอาความผิดนี้ไปเลย  ตูยกให้ครับ

“แต่ผมแค่ตดเบาๆครับ  แถมไม่มีกลิ่นด้วย  ไม่เชื่อถามคนแถวนี้เลย”  อ้าวเห้ย  ไหงมึงพูดเงี้ย  สรุปคือมึงไม่ได้ช่วยตูเลยนะเนี่ย  ไหนๆมึงก็ยอมรับว่าตดแล้ว  มึงก็เหมารวมกลิ่นตดของกูไปด้วยเถอะ 

“ผมคิดว่ากลิ่นนี้น่าจะมาจากคนที่ชื่อกันต์นั่นแหละครับ  เพราะเมื่อกี้ผมเห็นเขาบิดตัวไปบิดตัวมา  จากนั้นไม่นานก็มีคนโวยวายเรื่องกลิ่นตดขึ้นมา แล้วเขาก็แสดงอาการตกใจด้วย  ผมว่าใช่แน่ๆ ”  เห้ยยยยยยย  มึงนี่  เลวจริงๆ  ตูเคยไปทำเวรทำกรรมอะไรกับมึงไว้ครับ ไอ้คุณแว่น  ชื่อมึงตูยังไม่รู้จักเลยครับ  หน้ามึงตูก็เพิ่งเคยเห็น  นี่ขนาดอยู่มอห้าแล้วนะ  สรุปคือมึงจะแฉตูใช่ป่ะ  โอเค  มึงจำไว้เลยครับ  ผมพยายามทำตาค้อนใส่มัน  แต่มันมองผมแล้วยักคิ้วใส่ครับ  ไอ้แว่นเน่า  นี่มึงจะเอาช้ะ  ได้ๆ   ตอนนี้มึงได้ประกาศตัวเป็นศัตรูกับตูแล้วนะ  มึงอย่ามาร้องขอชีวิตน้อยๆไร้ค่าๆของมึงทีหลังละกัน

“เอาล่ะ  นักเรียน  พอได้แล้ว  แยกย้ายกันขึ้นห้องได้แล้ว  เถียงกันเรื่องไร้สาระอยู่ได้  ไปๆ”  ขอบพระคุณมากครับครู  บุญคุณนี้ผมจะไม่ลืมเลยครับ  ว่าแต่  มึง ไอ้แว่น  มึงทำกับตูไว้ขนาดนี้  ตูจะขอจดจำมึงไปตลอดชีวิต  !!!!!!