คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Timeless
บททดสอบที่ดีที่สุดของคนที่รักกันคือ....ระยะห่าง และบททอดสอบนี้กำลังทดสอบคู่ๆหนึ่งซึ่งเป็นที่จับตามอง
“ผมตัดสินใจจะเข้ากรมครับ”
สิ้นคำพูดของใครคนหนึ่ง บรรดานักข่าวและสื่อทั้งหลายต่างพากันส่งเสียงฮือฮากับข่าวล่ามาเร็วที่เพิ่งทราบ
เสียงกดชัตเตอร์และแสงแฟลแข่งกันส่งเสียงและส่องสว่างไปทั่วห้องประชุมที่ใช้จัดงานแถลงข่าวแบบปิดให้กับ1ในผู้ที่เป็นที่จับตามองของใครหลายๆคน เจ้าของคำพูดสูดหายใจลึกๆก่อนจะเริ่มพูดต่อ
“ผมอยากขอบคุณสำหรับความรักที่มีให้ผมอย่างไม่เปลี่ยนแปลงตลอด 6 ปีที่ผ่านมา แต่ว่าผมจะไม่พูดหรอกว่าให้ทุกคนรอผม เพียงแต่เมื่อถึงตอนที่ผมกลับมาพร้อมกับหัวใจที่จะเริ่มทำกิจกรรมอีกครั้ง ในตอนนั้นถ้าถูกใจก็ค่อยชอบผมอีกครั้งนะครับ”
เจ้าของคำพูดก้มโค้งขอบคุณบรรดานักข่าวก่อนจะเดินออกจากห้องจัดงานตรงดิ่งไปยังหอพัก
ทันทีที่เปิดประตูเข้ามาในหอพักร่างบางก็ต้องตกใจเมื่อพบว่าใครคนหนึ่งกำลังจ้องมองมาที่ตนด้วยสายตาว่างเปล่า
“ซีวอน...”
“ทำไมพี่ไม่เคยบอกผมเรื่องนี้? พี่ไม่คิดจะให้ผมเตรียมใจกับเรื่องนี้เลยเหรอ พี่ฮีชอล”
ใช่...คนที่กำลังจะจากไป คนที่จะไม่ได้เห็นหน้ากันได้ใกล้ชิดหรือได้ไปยืนอยู่บนเวทีด้วยกันเป็นเวลา2ปี คิม ฮีชอล คนรักของ ชเว ซีวอน
ร่างบางก้มหน้าสำนึกผิด ริมฝีปากบางเม้มเป็นเส้นตรงพยายามใจแข็ง ทั้งที่เตรียมใจมาหลายวันแต่เอาเข้าจริงเขาเองก็ทำใจไม่ได้เมื่อพบว่าอีกไม่นานตนต้องแยกจากคนที่ตนรัก
“ฉันขอโทษ”
“ขอโทษ? พี่รู้รึเปล่า ตั้งแต่เห็นข่าวในโทรทัศน์ผมรู้สึกยังไง? อีกแค่ไม่กี่วันพี่ก็ต้องเข้ารับการเตรียมทหารแล้ว พี่รู้มั้ยว่าผมเจ็บแค่ไหนที่พี่ไม่คิดจะบอกหรือปรึกษาผมซักคำ!?”
ร่างบางสะดุ้งสุดตัวกับเสียงตวาดลั่นห้องทำเอาสมาชิกหลายๆคนต้องโผล่หน้าออกมาดู อีทึกที่เห็นท่าจะไม่ดีจึงเสี่ยงเข้าไปห้าม อ้อมแขนเพรียวบางโอบกอดเพื่อนรักที่เริ่มตัวสั่นระริกพร้อมน้ำตาที่คลอหน่วงอยู่ที่ตาพยายามไม่ให้มันไหลออกมาให้คนที่กำลังโกรธจัดเห็น
“พอเถอะน่า ซีวอน นายก็รู้นิสัยของฮีชอลดีไม่ใช่เหรอว่าเขาเป็นประเภทที่ไม่ค่อยบอกใคร นายถอยเถอะให้ฮีชอลเขาไปพักซะ”
ร่างสูงมองคนที่อยู่ในอ้อมกอดลีดเดอร์ด้วยสายตาตัดพ้อก่อนจะเดินหนีไปที่อื่น
อีทึกจัดการพาร่างบางไปนั่งที่เตียงของตนเอง มือเล็กลูบเส้นผมสีดำขลับอย่างปลอบประโลมเพื่อนรักที่ทำใจแข็งในตอนแรก แต่ว่าตอนนี้น้ำตาหยดแล้วหยดเล่ากลับไหลพรั่งพรูออกมาจากดวงตาคู่สวยซึ่งหม่นแสงลงอย่างเห็นได้ชัด
“ฉ...ฉัน ฮึก...ฉันผิดใช่มั้ยทึกกี้”
เพื่อนร่วมวงพ่วงตำแหน่งลัดเดอร์ของวงส่ายหน้าช้าๆ มือบางลูบหลังร่างบางที่สะอื้นไม่หยุดหย่อน
“นายตัดสินใจถูกแล้วที่ไปทำหน้าที่ที่พวกเราควรทำตั้งแต่ตอนนี้ เพราะเมื่อถึงเวลาที่ฉันต้องไปบ้างฉันก็วางใจที่มีนายอยู่ดูแลแทนฉัน”
“แต่ว่าซีวอน...”
“หมอนั่นแค่โมโหที่นายไม่ยอมบอกเขา แต่ว่ามันคงคิดได้นั่นล่ะว่าหากนายบอกเขาเรื่องเข้ากรมให้ตายยังไงเขาคงไม่ยอมให้นายเข้าแน่นอน”
ร่างบางพยักหน้าช้าๆ ก่อนจะลอบถอนหายใจออกมาอย่างปลงตก ก่อนจะรู้สึกถึงไออุ่นที่ส่งมาที่มือของเขา มือบางของเพื่อนรักกุมมือเล็กของตนแน่นก่อนจะบีบเบาๆเพื่อให้กำลังใจเพื่อนรัก ก่อนจะส่งยิ้มอบอุ่นให้
“ฉันจะดูแลแมวของนายและก็ซีวอนให้เอง นายอย่าเป็นห่วง ไปเข้ากรมให้สบายใจเถอะ”
“ขอบใจมากนะทึกกี้”
ร่างบางยิ้มหวานให้เพื่อนรักก่อนที่ทั้ง2จะกอดกันกลม ซึมซับความอบอุ่นและความผูกพันธ์นอกจากในฐานะลีดกับเมมเบอร์แต่มันคือในฐานะเพื่อนสนิทที่มีอะไรก็ไม่เคยที่จะทิ้งกัน
ซีวอนที่ไปสงบสติอารมณ์ที่ดาดฟ้าของหอพัก ลอบถอนหายใจกับอารมณ์ของตนเองที่ทำให้ร่างบางต้องเสียน้ำตา ทำไมจะไม่รู้ว่าคนรักของเขาเป็นยังไงแต่เพราะเอาอารมณ์เป็นที่ตั้งในขณะนั้นจึงได้เผลอทำร้ายคนที่ตนรักอย่างไม่ได้ตั้งใจ
"เอาไงต่อไปดีล่ะ ชเว ซีวอน”
ร่างสูงรำพึงกับตนเบาๆ ก่อนจะทอดมองไปที่ท้องฟ้าข้างหน้า สายตาเหม่อลอยออกไปไกล พลางนึกถึงช่วงเวลาที่เหลือน้อยลงทุกทีของตนเองกับร่างบาง
แต่เหมือนโชคจะไม่เข้าข้างตนกับคนรักเมื่อตนเองโดนเรียกตัวไปถ่ายละครที่ประเทศจีน แม้แต่วันที่ร่างบางขึ้นไลฟ์สุดท้าย ซีวอนก็ไม่สามารถมาร่วมได้ ยังโชคดีที่ได้แฟนคลับของตนเองมาให้กำลังใจทำให้จิตใจที่ห่อเหี่ยวของร่างบางแช่มชื้นขึ้นมาบ้าง จนกระทั่งวันสุดท้ายก่อนจะมุ่งหน้าไปที่กรม
“ทรงนี้ก็ไม่เลวสำหรับนายนะ”
“นายเลิกล้อฉันซักทีเถอะน่า”
ร่างบางส่งค้อนวงโตให้กับเพื่อนรักและสมาชิกในวงที่พากันล้อเลียนผมทรงใหม่ที่ชาตินี้ คิม ฮีชอลไม่คิดที่จะตัด ทรงสกินเฮดนั่นเอง
“ผมว่าต่อให้ไม่มีผมพี่ก็ยังสวยนะครับพี่ฮีชอล”
รยออุคเสริม ร่างบางยิ้มแหยๆกับคำชมแปลกๆของน้องเล็กเสียงดีที่รักของ เยซอง
“ซีวอนละ?”
ร่างบางเอ่ยปากถามหาบุคคลอันเป็นที่รักแต่ทุกคนก็ได้แต่ส่ายหน้า ร่างบางมีสีหน้าหม่นหมองลงทันทีเมื่อคนที่ต้องการเจอที่สุดในเวลานี้กลับไม่อยู่
“พี่ซีวอนยังไม่กลับมาเลยครับ สงสัยคงต้องถ่ายละครอีกหลายวัน”
ทงเฮอธิบายพลางลอบมองสังเกตพี่ของตนที่สีหน้าหม่นหมองลงไปกว่าเดิม
“พี่ฮี...”
“ไม่เป็นไร...พี่เข้าใจว่าเขางาน...”
ยังไม่ทันที่ร่างบางเอ่ยจบ เสียงประตูปิดดังลั่นเรียกให้ทุกความสนใจหันไปมอง ร่างสูงของคนที่กำลังคิดถึงยืนหอบอยู่หน้าประตูพร้อมกระเป๋าเดินทางที่มีเสื้อผ้าไม่กี่ชิ้นติดตัวกลับมาเพราะความเร่งรีบ ใบหน้าชื้นเหงื่อค่อยๆเงยขึ้นสบตาคนรักของตนที่ได้แต่ยืนอึ้ง เมื่อเห็นว่าใครมาทุกคนก็หลีกทางให้ปล่อยให้คน2คนได้คุยกันตามประสาคนรักก่อนที่เวลาจะหมดลง....
“ซีวอน..ทำไม”
“ผมรีบขึ้นเครื่องบินกลับมาส่งพี่พรุ่งนี้ ดีที่กลับมาไว”
ร่างสูงเดินเข้าไปหาร่างบางก่อนจะกุมมือบางไว้แน่นและดึงให้ร่างบางเดินตามตนเข้าไปในห้อง เมื่อเห็นว่าไม่มีใครแล้ว วงแขนแกร่งก็โอบกอดคนตัวบางที่ถึงแม้หัวจะเกรียนไร้ทรงผมสีดำขลับที่ตนชอบเกลี่ยเล่น แต่เค้าความงดงามยังคงเฉิดฉาย
ร่างบางซุกหน้าลงกับอกแกร่ง รู้สึกได้ถึงก้อนเนื้อในอกข้างซ้ายที่เต้นถี่รัวอย่างยินดีกับการกระทำของคนที่ตนรัก ‘ซีวอนเลือกเรามากกว่างาน’
“แปลกใจเหมือนกันนะครับ ที่เห็นพี่ในสภาพนี้”
ร่างสูงคลายอ้อมกอดก่อนจะเชยคางคนรักให้ขึ้นมาสบตา ดวงตาคมเข้มฉายแววหยอกล้อทำเอาร่างบางแทบอยากจะประทับรอยฝ่ามือลงบนไหล่กว้างแต่ติดที่ว่าตอนนี้ตนโดนกอดเอาไว้ทำให้ไม่สามารถขยับตัวได้
“นายอย่าล้อเรื่องทรงผมทรงนี้ได้มั้ยเนี่ย” แก้มทั้ง2ข้างป่องออกอย่างงอนๆ ส่งสายตาค้อนปะหลับปะเหลือกให้คนรัก
ซีวอนหัวเราะเบาๆก่อนจะจูบที่แก้มป่องๆเพื่อให้ร่างบางพ่นลมออก ร่างบางเลิกสนใจก่อนที่มือบางจะหยิบโทรศัพท์ของตนเองขึ้นก่อนจะถ่ายรูปตนกับซีวอนไว้ก่อนจะกดแชร์ลงบนโลกออนไลน์
“พี่ครับ?”
“ให้พวกแฟนคลับฟินไปด้วยไง” ร่างบางเก็บโทรศัพท์ก่อนจะเดินไปกอดร่างสูงแน่น
ซีวอนโอบเอวบางให้แนบชิด สูดดมกลิ่นหอมจากตัวบุคคลอันเป็นที่รัก ใบหน้าคมเงยมองนาฬิกาที่ตอนนี้บงบอกว่าดึกมากแล้ว และเมื่อถึงเช้า...ก็ต้องถีงเวลาจากลากัน เมื่อนึกอย่างงั้นวงแขนแกร่งก็ยิ่งกระชับแน่นขึ้น ก้อนเนื้อในอกบีบรัดรุ่นแรงราวกับจะส่งเสียงร้องอย่างเจ็บปวดจากก้นบึ้งสุดของหัวใจ
“ซีวอน...”
“ผมไม่อยากให้พี่ไปเลย...แล้วอย่างงี้ผมจะอยู่ได้ยังไงในเมื่อคนที่ผมรักที่สุดต้องห่างผมไปหลายไมล์”
ร่างบางยืนนิ่งขณะที่ฟังเสียงอู้อี้ของร่างสูงซึ่งร่างบางนั้นได้ยินทุกคำพูดที่กลั่นกรองออกมาจากความรู้สึก
“ร่างกายพี่ก็ไม่ค่อยแข็งแรง ออกแรงมากไม่ได้ ต้องอยู่กลางแดด แล้วไหนจะพวกเด็กฝีกในค่ายที่จ้องแต่จะกินพี่ ผมไม่อยากให้พี่ไปเผชิญชะตากรรมแบบนั้นคนเดียว”
“ใครบอกว่าฉันไปคนเดียว”
“????” ร่างสูงเงยหน้าสบตาร่างบางทันที มือเล็กค่อยๆเลื่อนไปสัมผัสที่ตำแหน่งหัวใจของร่างสูง ก่อนจะสบตาและยิ้มหวาน
“ฉันพาหัวใจของฉันไปด้วย ไม่ว่าจะเป็นยังไงนายจะอยู่ข้างฉันเสมอ แม้ระยะทางจะทำให้เราห่างกัน แต่ฉันเชื่อในตัวนายและหัวใจดวงนี้ว่านายจะไม่มีทางทำให้ฉันเสียใจ”
“พี่....”
“เพราะงั้น เชื่อใจฉันนะ”
มือหนาค่อยๆเลื่อนขึ้นมากุมมือบางช้าๆ นัยน์ตาคมจ้องดวงตากลมโตนิ่ง ริมฝีปากระบายยิ้มเล็กน้อยก่อนจะก้มลงกระซิบเสียงแผ่วเบาให้ได้ยินกันแค่2คน
“ผมเชื่อใจพี่ เชื่อเสมอมา ว่าพี่จะดูแลหัวใจของผมได้เช่นเดียวกับที่ผมดูแลหัวใจของพี่”
ร่างบางก้มหน้าลงซ่อนใบหน้าหวานที่ขึ้นเฉดสีกุหลาบอย่างเขินอาย แต่ก็ไม่พ้นโดนนิ้วเรียวของคนรักเชยคางขึ้นให้สบนัยน์ตาคมที่ภายในสะท้อนแต่ภาพของตนเสมอมา
“ไปที่นั่นแล้วอย่าลืมดูแลตัวเองอย่างที่ผมเคยทำให้พี่ เวลาเหงาขอให้พี่นึกถึงผมเวลาผมโอบกอด และถ้าพี่อยากรู้สึกว่าผมอยู่เคียงข้างพี่เสมอ...”
“อ๊ะ...” ร่างบางรู้สึกได้ถึงวัตถุบางอย่างที่สวมเข้าที่ข้อมือของตนเอง
สร้อยขอมือสีน้ำตาลเข้มประดับลูกประคำสีเฉดเดียวกันร้อยด้วยเชือกที่เข้ากันกับลูกประคำ ร่างสูงระบายยิ้มเล็กน้อยก่อนจะโชว์ข้อมือของตนเองที่มีลักษณะแบบเดียวกัน
“ขอให้พี่มองมันและที่สำคัญ...รักษามันไว้ให้ดีอย่างที่รักษาหัวใจของผมนะครับ”
ร่างบางระบายยิ้มเล็กน้อย น้ำใสๆเริ่มเอ่อล้นที่ขอบตา ซีวอนกดหัวร่างบางให้ซบกับอกแกร่งเมื่อเห็นว่าคนรักของตนเริ่มจะร้องไห้อีกครั้ง
“ฮึก...ข...ขอบคุณนะซีวอน ฮึก..ฉันจะเก็บมันไว้อย่างดี”
ร่างสูงส่ายหัวหน่ายๆกับความขี้แยของร่างบางแม้ในคราวออกสื่อร่างบางจะดูเข้มแข็งเป็นที่เกรงกลัวของใครหลายๆคน แต่ใครจะรู้ว่า คนๆนี้เปราะบางแค่ไหน..
นิ้วเรียวเชยคางขึ้นก่อนจะกดจูบที่ริมฝีปากอิ่มอย่างแผ่วเบา ร่างบางหลับตาพริ้มรับรสจูบอันแสนหวานที่คนตรงหน้าบรรจงมอบให้ แขนเรียวค่อยๆเลื่อนขึ้นโอบรอบคอของคนรักก่อนจะกดท้ายทอยแกร่งให้เข้ามารับรสจูบมากขึ้น
ลิ้นหนาค่อยๆไล่เล็มที่ริมฝีปากอิ่มก่อนจะสอดลิ้นเข้าไปตักตวงความหอมหวานซึ่งตนอาจจะไม่ได้ลิ้มรสไปอีกนานถึง2ปี ลิ้นเล็กค่อยๆเกี่ยวตอบลิ้นหนาที่ตักตวงความหวานในโพรงปากของตน ริมฝีปากหนาขบเม้มกลีบปากล่างจนบวมเจ่อก่อนจะค่อยๆถอนออกช้าๆ ร่างบางลืมตามองอย่างฉงนว่าทำไมร่างสูงถึงหยุดการกระทำของตนเอง
“พรุ่งนี้พี่ต้องเข้ากรมผมไม่อยากทำให้พี่เดินแปลกๆ” ร่างสูงส่งสายตาสื่อความหมายให้แต่ก็โดนมือบางหวดเข้าที่ไหล่กว้างเต็มแรงพร้อมกับใบหน้าที่แดงซ่าน
“หื่น!”
ร่างสูงหัวเราะร่าก่อนจะกอดเอวบางไว้และกดจูบที่แก้มใสอย่างสุดรัก
“วันนี้ไม่นอนได้มั้ย? ฉันอยากอยู่กับนายจนถึงเช้า”
“ถ้าพี่ต้องการอย่างงั้นผมก็เต็มใจครับ”
และคืนนั้นทั้ง2คนก็นอนคุยกันจนถึงเช้า กักตวงความสุขก่อนวินาทีแห่งการจากลาจะมาถึง
ณ หน้าหอพักบรรดาสมาชิกต่างยืนออเพื่อรอส่งสมาชิกหมายเลข2ของวงซึ่งกำลังจะต้องไปรับใช้ชาติ ทุกคนมีสีหน้าเศร้าสร้อยกันเป็นอย่างมากยิ่งกับซีวอนซึ่งมีอาการหนักสุด มือหนากุมมือบางเอาไว้แน่นไม่อยากปล่อยให้มือคู่นี้หลุดลอยไปเพราะนั่นหมายถึงการที่ไม่ได้เจอกันเกือบ2ปี
“ไม่ให้ไปส่งจริงๆเหรอ?” ลีดเดอร์ตาหวานเอ่ยถามพร้อมแววตาเศร้าสร้อย ใจดวงเล็กๆเย็นวาบเมื่อรู้ว่ากำลังจะเสียสมาชิกสำคัญไปในอีกไม่ช้า
“อือ เดี๋ยวจะวุ่นวายเปล่าๆ พวกนายมีงานด้วยหนิ”
“แต่พวกผมอยากไปส่งพี่นี่นา”
และก็เป็นซีวอนที่ออกอาการงอแงเป็นเด็กๆ ร่างบางส่ายหน้าและจ้องตาคนรักเป็นเชิงตำหนิว่าตกลงกันไปแล้วและต้องทำตามนั้นทำให้ร่างสูงยอมที่จะอยู่เงียบๆ
“นายก็ต้องรีบกลับไปทำงานไม่ใช่เหรอไง?”
“พี่…”
“ฉันไม่เป็นไรจริงๆ” ร่างบางยิ้มกว้างให้กับคนรัก ปลายเท้าเขย่งขึ้นจุ๊บปากคนรักก่อนจะสวมกอดน้องๆในวงที่ทำท่าจะบ่อน้ำตาแตกกันให้ได้
“ได้เวลาแล้ว” ร่างบางเอ่ยเสียงเรียบ แต่ในใจนั้นชาและเจ็บแปล๊บ
ใบหน้าหวานเงยหน้ามองคนรักที่จับจ้องตนด้วยสายตาอาลัยอาวร ร่างบางเม้มริมฝีปากแน่นก่อนจะหักหาญใจ หันหลังเดินลงไปที่รถท่ามกลางคำกล่าวลาของทุกคนในวง
ร่างสูงหยิบโทรศัพท์ขึ้นพร้อมลงมือพิมพ์อะไรบางอย่างลงไป
………
…..
ตลอดทางไปจนถึงกรมร่างบางมีแฟนคลับคอยส่งตลอดทางทำให้ใจดวงน้อยรู้สึกแช่มชื่นขึ้นมาบ้างแต่ความยินดีของร่างบางก็เป็นอันหยุดชะงักเมื่อเสียงโทรศัพท์ของร่างบางดังขึ้น วิดีโอคอลขึ้นชื่อคนที่ร่างบางมักจะคะนึงหาเสมอ
‘ซีวอน…’
ร่างบางไม่รอช้ารีบกดคลิปดู ในคลิปเป็นภาพที่ตนกำลังนั่งเล่นกับฮีบอมโดยที่มีเสียงของเจ้าของคลิปดังเป็นระยะ ร่างบางระบายยิ้มเล็กน้อยเมื่อนึกถึงช่วงเวลานั้นที่ตนอยู่กับคนรักแต่จู่ๆภาพนั้นก็หายไปกลายเป็นใบหน้าของคนที่ตนอยากเห็นเป็นคนสุดท้ายก่อนย่างกรายเข้าไปในรั้ว
‘ที่จริงคลิปนี้ผมอยากเก็บให้พี่ดูตอนวันครบรอบของเราแต่เกิดเรื่องไม่คาดฝันผมเลยบันทึกใหม่และตัดต่อใหม่ให้’
ร่างสูงในคลิปค่อยๆก้าวหลบให้พ้นกล้องที่กำลังบันทึก สายตาร่างบางเบิกกว้างเมื่อเห็นภาพที่ตนถ่ายรูปกับคนรักกำลังฉายอยู่บนฉากสีขาว เพลงรักค่อยๆบรรเลงไปอย่างช้าๆพร้อมรูปภาพมากมายที่ยังคงฉายให้ร่างบางเห็น จนหมดรูปสุดท้ายก็ปรากฏข้อความสีชมพูอ่อนตัดกับพื้นหลังสีขาว
‘ยามกายเราต้องไกลห่าง แต่ใจดวงนี้กลับยิ่งชิดใกล้ แม้ไม่อาจได้พบสบตาอย่างเช่นเคย แต่ใจดวงนี้ก็คะนึงหาและฝันถึงยามหลับใหล แม้ระยะทางจะพัดพาให้เราแยกจากกันไกล แต่ใจดวงนี้จะเกาะตามสายลมมาบอกรักเธอทุกค่ำคืน’
น้ำตาที่ตั้งใจว่าจะไม่ยอมปล่อยออกมาในวันนี้กลับไหลพรั่งพรูไม่ขาดสายเมื่อเห็นสิ่งที่คนรักได้เตรียมไว้ให้ตน มือบางกำโทรศัพท์สีแดงเครื่องจิ๊วของตนแน่น ดวงตากลมยังคงจับจ้องภาพในคลิปที่ตอนนี้กลายเป็นใบหน้าของคนรักมาแทนที่
“หลายคนบอกว่ายิ่งเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ความรักที่เคยมีให้มันจะยิ่งน้อยลง แต่ผมคนนี้จะพิสูจน์ว่าระยะทางไม่มีวันทำให้ความรักของเราน้อยลง ผมรักพี่นะครับ พี่ฮีชอล ผมจะรอวันที่เรากลับมาอยู่ด้วยกันอีกครั้ง”
จบคำพูดของร่างสูงหน้าจอก็กลายเป็นสีดำสนิทสิ้นสุดคลิปวิดีโอที่ร่างสูงส่งมาให้ร่างบาง ร่างบางปาดน้ำตาทิ้งก่อนจะระบายยิ้มอย่างเป็น สุขริมฝีอิ่มรำพึงชื่อของคนรักแผ่วเบาก่อนที่ตนจะต้องออกจากรถและเดินเข้าสู่สถานที่ที่ทุกคนต้องผ่านมัน
“แล้วเราค่อยเจอกัน…ชเว ซีวอน ของ คิม ฮีชอล”
ความคิดเห็น