Your Eyes แค่เพียงสบตา

ลำดับตอนที่ #1 : EP.0 จุดเริ่มต้น

      ฉันรีบเดินกลับบ้านด้วยใจที่ว้าวุ่น ดวงอาทิตย์ใกล้ตกแล้ว ทำให้มีเเสงเงาแปลกประหลาดดูแปลกตา เสียงสายน้ำที่ไหลเอื่อยๆเข้ากันกับเสียงของหมู่นกที่ทักทายยามเย็น แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้ฉันชะลอฝีเท้าลงได้ ในที่สุด ฉันก็เห็นเป้าหมายแล้ว นั่นไงประตูบ้านของฉัน ฉันกำลังจะเข้าไปแล้ว แต่...ยังไม่ทันที่ฉันจะเปิดประตู ประตูก็ถูกเปิดออกโดยแม่ของฉันเอง ฉันหยุดอยู่ตรงหน้าแม่ ยืนนิ่งและก้มลงมองเท้า ทุกอย่างในเวลานั้นสงบเงียบ เงียบมากจนฉันได้ยินเสียงลมหายใจของเราทั้งคู่ ฉันกำลังจะเจอระเบิดลูกใหญ่ในอีกไม่ช้าแน่ๆ

      2 อาทิตย์ต่อมา

ฉันกำลังยืนอยู่ในใจกลางของมหานครนิวยอร์ก ใจของฉันเต้นรัวเเรงจนแทบจะทะลุออกนอกอก ตอนนี้ความคิดของฉันว่างเปล่าเหลือเพียงแค่สายตาเหม่อลอยที่จ้องท้องถนนและผู้คนที่เดินอยู่รอบๆตัวฉัน ฉันต้องคิดทบทวนเรื่องราวที่ผ่านมา ฉันนึกย้อนกลับไป เริ่มจากชื่อของฉันก่อน ฉันชื่อ (ชื่อตัวผู้อ่าน) อายุ 14 ปี บ้านฉันอยู่ที่กรุงเทพฯ มีพ่อ แม่ และน้องชาย 1 คน แต่ตอนนี้ฉันอยู่ห่างจากพวกเขามากเหลือเกิน อยู่กันคนละซีกโลก เพราะเหตุผลอะไรนะ...ใช่ ฉันแอบไปสอบชิงทุนเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยน ฉันไม่บอกใครเลยแม้แต่น้องชายที่สนิทที่สุดของฉัน เราห่างกัน 1 ปี ฌอน นี่คือชื่อน้องชายของฉัน หรูจริงจริ๊ง บางครั้งฉันยังนึกหมั่นไส้ชื่อนี้ซะด้วยซ้ำ แต่คงไม่มีชื่อนี้ให้หมั่นไส้อีกแล้วล่ะ นับตั้งแต่วันนั้น วันที่ฉันและแม่ยืนนิ่งกันอยู่หน้าบ้าน สีหน้าของแม่เรียบเฉย ในมือของแม่ถือกระดาษแผ่นบางไว้ และด้วยแสงยามเย็นที่ส่องกระทบกับใบหน้าของแม่ ทำให้อีกครึ่งหน้าที่เหลือของแม่ดำทะมึนดูน่ากลัวยิ่งขึ้น พวกเราเงียบกันไปครู่ใหญ่ จนเวลาผ่านไป ฉันก็ไม่อาจทนต่อไปได้อีก ฉันจึงเริ่มต้นพูดเพื่อทำลายบรรยากาศอันน่าอึดอัดว่า
"แม่คะ หนูขอโทษ แต่หนูคิดว่า"
"แม่ดีใจด้วยนะลูก"
ณ เวลานั้น โลกทั้งใบก็หยุดหมุน ฉันรู้สึกถึงความอบอุ่นจากอ้อมกอดของแม่ และรับรู้ได้ถึงกลิ่นน้ำหอมอ่อนๆที่แม่ชอบใส่เป็นประจำ
"แม่คะ หนู"
แม่กอดฉันแน่นขึ้น ฉันจึงไม่พูดอะไรอีก เพียงแค่ยืนนิ่ง ซุกหน้าลงรับความอบอุ่นจากผู้เป็นแม่ เป็นความอบอุ่นที่ฉันพยายามขวนขวายและเฝ้ารอมาตลอดชีวิตของฉัน และในตอนนี้ฉันต้องทำความฝันของฉันให้สำเร็จ