คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : +++คูเปอร์+++
Cooper Talk
“นายจะไม่ตามแอลม่อนไปเหรอคูเปอร์” ก็แล้วมันเพราะใครกันละวะถึง
ได้เป็นแบบนี้
“ฉันบอกแกแล้วไงว่าฉันเห็นยัยนั่นเป็นแค่ของเล่นชิ้นนึงเท่านั้น ยัยนั่นจะเป็นจะตาย
ก็เรื่องของยัยนั่นไม่เกี่ยวกับฉันเลยสักนิด”
“แต่นี่มันเย็นมากแล้วนะ นายพายัยต๊องนั้นมานายก็ควรจะไปส่งเธอไม่ใช่เหรอคูเปอร์”
“แกหุบปากไปเลยไอ้ไฟนอลแกจะมาเซ้าซี้อะไรกับฉันนักหนา ถ้าแกเป็นห่วงก็ตามไปส่งสิไปสิวะ”
เป็นเพราะอะไรไม่รู้ผมถึงพูดออกไปแบบนั้น อาจจะเป็นเพราะผมยังไม่แน่ใจกับความรู้สึก
ที่มันเกิดขึ้นอยู่ตอนนี้ก็ได้ มันเป็นความรู้สึกที่บอกไม่ถูก ตอนแรก ๆ พอรู้ว่ายัยนี่เข้ามาใกล้ผม
เพราะอะไรก็โกรธนิด เคืองหน่อย ๆ ด้วยความที่ยัยนี่เอ๋อหรือต๊องกันละมันทำให้ผมอยากแกล้ง
ตอนที่ไปเข้าค่ายบนดอยมันเป็นอะไรที่ผมไม่อยากจะไปเลยจริง ๆ ที่สำคัญยังได้ยัยนี่มาเป็นบัดดี้
อีกมันชั่งน่ารำคาญเป็นที่สุด ทำตัวมีปัญหาตลอดการอยู่บนดอย แต่ก็ทำให้คนที่ยิ้มยากอย่างผม
ยิ้มไปกับคนต๊อง ๆ อย่างเธอไปด้วย พอลงมาจากดอยสายตาของผมก็เป็นบ้าอะไรก็ไม่รู้มองหา
แต่ยัยหน้าบวมตลอดเวลา อยากเจอหน้า อยากแกล้ง อยากไปซะทุกอย่างที่ทำได้ จนผมสับสนตัว
เองว่ารู้สึกอะไรอยู่กันแน่ พอมาวันนี้มันเพิ่มทวีคูณขึ้นมาเรื่อย ๆ จนผมสับสน บอกตรง ๆ ตั้งแต่เกิด
มาผมยังเวอร์จิ้นทั้งใจและร่างกาย ยังไม่เคยมีแฟน ไม่เคยชอบใคร ไม่เคยสนใจใคร จึงไม่รู้ว่า
จะจัดการกับความรู้สึกของตัวเองที่เกิดขึ้นแบบนี้ยังไงดี แล้วยิ่งไอ้ไฟนอลมันมาถามแบบนั้น
ยิ่งทำให้ผมความรู้สึกตันไม่รู้จะอธิบายยังไงจริง ๆ ยิ่งเห็นยัยนั่นทำหน้าตาบ๊องแบ๊วอีกยิ่งเขิน
เลยพูดหรือทำอะไรไม่ถูกแล้วยิ่งรู้ว่าไอ้ไฟนอลกับไอ้ชีต้าร์กำลังจับผิดผมมันเลยคิดอะไรได้ก็พูดออก
ไปหมด พอพูดจบผมคิดว่าตัวเองกำลังฆ่าตัวตายเพราะน้ำตาใสๆของยัยหน้าบวมไหลอาบแก้มของ
เธอแล้วผมเริ่มหายใจติดขัด เหมือนโดนต่อยล้มทั้งยืน
“แกก็ออกไปจากห้องฉันได้ละฉันจะนอน” ผมไล่ไอ้ไฟนอลออกไปจากห้องแล้วมานั่งที่โซฟาคิดไป
คิดมาแล้วมันก็เย็นมากแล้วถึงจะไปยืนรอแท้กซี่แค่หน้าหอมันก็เปลี่ยวจริง ๆ ถ้าไปขึ้นรถเมลืก็ต้อง
เดินไปอีกไกล เอาวะแค่บอกว่าจะไปส่งคงไม่ถึงกับเสียหน้าหรอก รอฉันก่อนแล้วกันนะ
Cooper End talk
“แอลมานั่งทำอะไรอยู่ตรงนี้” ฉันเช็ดน้ำตาลวก ๆ แล้วเงยหน้ามองไปยังคนที่เรียกชื่อฉัน ตอนนี้ฉันยั่งใกล้ ๆ
กับป้ายรถเมล์ ใช่ตอนนี้ฉันยังไม่ได้ไปไหนเลย
“แอลมารอรถนะคะพี่โช” ใช่พี่โช พี่เค้าอยู่ในชุดนักบาสเพราะแถวนี่มีสนามบาสที่ใหญ่ตั้งอยู่
“แอลมาทำอะไรแถวนี่คะ ปกติพี่ชวนแอลมาดูพี่เล่นบาสแอลยังไม่มาเลย”
“แอลมาทธุระนะคะกำลังจะกลับ”
“ให้พี่ไปส่งมั้ยพี่ก็กำลังจะกลับ วันนี้พี่เอารถมา”
“ไม่ไป” นั้นไม่ใช่เสียงฉันนะฉันกับพี่โชมองไปยังเสียงคนที่พูดออกเมื่อกี้ คูเปอร์เดินหน้าตึงเข้ามากระชาก
ฉันให้ลุกขึ้น
“ปล่อยฉันนะ ฉันเจ็บ”
“บอกไปสิว่าไม่ไป”
“แล้วทำไมฉันต้องพูดแบบนั้นด้วย ทั้งๆ ที่ฉันบอกให้พี่เค้ามารับ” ฉันพูดเสียงเรียบจ้องตากับนายคูเปอร์อย่าง
ดุเดือดเค้าไม่มีสิทธ์ที่จะมากับฉันแบบนี้
“เธอนี่มันเป็นผู้หญิงประเภทไหนกัน ออกมาจากห้องฉันไม่ถึงชั่วโมงแจ้นโทรหาผู้ชายอื่นให้มารับ
ต่ออีกละค่าตัวแพงมั้ยละ”
เพี้ยะ
“ก็มีแต่คนจิตใจทรามอย่างนายหละที่คิดได้แบบนั้น ฉันกับพี่โชเรา ชั่งเถอะพูดไปก็ไม่ได้ทำให้จิตใจ
นายสูงขึ้น” ฉันพยาพยามที่จะกลั้นน้ำตาไม่ไหลอกมาอีกครั้ง
“ไปกันเถอะคะพี่โช” ฉันเดินไปดดยไม่คิดที่จะหันหลังกับไปมองด้วยซ้ำว่าเค้าจะยืนอยู่ตรงนั้น
อีกหรือเปล่าพี่โชเดินข้างฉันมาเงียบโดยไม่ถามอะไรฉันสักคำ
“พี่โชส่งแอลแค่นี้หละคะแอลกลับเองได้”
“จะดีเหรอแอลให้พี่....”
“แอลกลับเองได้คะ แล้วเจอกันนะคะ” ตอนนี้ฉันไม่มีกะจิตกะใจจะสนใจใครทั้งนั้น แล้วฉันจะไป
สนใจคำพูดของเค้าทำไมกัน ฉันไม่รู้ว่าอะไรมันเกิดขึ้นกับฉันความรู้สึกที่เหมือนจะแตกสลาย
บีบรัดตัวฉันแบบนี้มันเรียกว่าอะไรกัน
กลับมาอัพแล้วหลังจากที่หายไปนาน
ยังคงไม่ลืมกันหรอกนะ จากนี้ไปจะอัพให้ทุกอาทิตย์
ถ้ายังไม่ขี้เกียจไปซะก่อน เนื้อเรื่องอาจจะดูงงไปหน่อย
หรือเปล่า5555เพราะไม่ได้แต่งนาน
ยังก็ติดตามด้วยละกันนะ
1 เม้น
1กำลังใจ
บาย ๆๆๆ จ้าๆๆๆๆ
ต้องขอโทษด้วยพอดีไอดีอันเก่าเราเข้ารหัสไม่ได้เลยมาทำอันใหม่ติดตามด้วยนะ
ความคิดเห็น