คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : { SF } Behind the scene...
*****เพื่ออรรถรสในความฟินควรดูคลิปเสตย์เกรียนการีทอร์คของวันที่1กรกฎาคมมาก่อน*****
“เบส ไปกินข้าวกัน”
เสียงทุ้มเอ่ยชวนผ่านโปรแกรมพูดคุยไอค่อนตัวเอสสีฟ้าที่นิยมใช้กันทั่วโลกในปัจจุบันนี้... ผมชื่อเบสครับ จริงๆมันควรจะเขียนว่า เบสท์ แต่ทุกคนเขียนว่า เบส ผมเลยต้องชื่อเบส แต่ต้องอ่านว่าเบสท์นะครับ อย่าลืม! เพราะมันทำให้เกิดการเข้าใจผิดคิดว่าชื่อผมเป็นชื่อเครื่องดนตรี และจุดปลากราย เห้ย ไม่ช่ายยย จุดประกาย สีม่วงๆ ทองๆ อย่าง “เอกชอบเล่นเบส” หรือ “เดินเบส” ที่เป็นประเด็นสุดฮ็อตตอนนี้ -_-
“เออๆ” หิวอยู่เหมือนกันครับ วันนี้ทั้งวันมีแค่ซาลาเปาตกถึงท้องลูกเดียวเอง
“นั่นไง!! มีชวนกันไปกินข้าวสองต่อสองด้วย กินข้าวเสร็จพวกมึงก็กินกันเองต่อสินะ” เสียงพี่โน้ต หนุ่มวายหัวการค้าผู้แก่กว่าผมหลายปีเอ่ยขึ้นมาอย่างไม่กลัวว่าชีวิตนี้จะไม่ได้แก่กว่าผมอีกต่อไป
“แอร้ยยย พี่โน้ตตตตตตตต!!!!” เรวี่สาวอินเตอร์ตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงที่บอกได้เลยว่า ฟินมากกกกกกกกกกกกก
“ไอ้สัส! ไอ้ลุงงงงงงงงงง” ไอ้เอกร้องท้วงอย่างพรั่น
“โห่ พี่โน้ตไม่รู้อะไร ที่กินข้าวมื้อเดียวเพราะดึกๆเรากินกันเองจนอิ่มนี่แหละ” เอาสิครับ จิ้นมากูก็ชงกลับ หึๆ
“ไม่ได้สตรีมอยู่นะ พวกมึงไม่ต้องมาชงกันเองขนาดนี้ก็ได้ ฮ่าๆๆ” ไอ้พี่โน้ตพูดแซวอย่างเคย
“ป่ะเบส กินข้าว เดี๋ยวกูไปหอมึง” แบบนี้ตลอดแหละครับ พอผมชงไปไอ้เอกมันจะเงิบแล้วเปลี่ยนเรื่องตลอด ฮ่าๆ
“เออๆ เร็วเลย เดี๋ยวร้านปิด”
ตอนนี้เป็นเวลาห้าทุ่มกว่าแล้วครับ เป็นประจำของพวกเราที่สตรีมเสร็จ บวกฮอนซักตาสองตาให้หายอยาก ก็จะออกไปกินข้าวกันต่อ ต้องเข้าใจเด็กติสท์ๆ เรียนพวกอาร์ทๆ แบบพวกเรานะ งานมันเยอะ ยิ่งตอนนี้อยู่ปีสี่แล้วต้องส่งโปรเจคด้วย อย่าว่าแต่จะเล่นเกมเลยครับ แค่เวลาทานข้าวยังแทบไม่มี ใครที่ทวงเกมไอ้เอกมันบ่อยๆ สงสารมันหน่อยค้าบบ งานเยอะ เข้าใจหน่อยนะ และผมก็ไม่ค่อยว่างไปนั่งแคสเกมกับมันสักเท่าไหร่ (นั่นก็หมายความว่า พี่เอกจะแคสก็ต่อเมื่อพี่เบสอยู่ข้างๆ???)
แกร่กก แอ๊ดดดด...
ไอ้เอกปรากฏตัวเข้ามาพร้อมกับเสื้อเชิ้ตนักศึกษาสีขาวยับๆ กางเกงยืนส์สีดำตัวโปรดซึ่งผมว่าไม่ได้ผ่านผงซักฟอกมาเกินหนึ่งเดือนแล้วแน่ๆ และ… ตราปูคู่ชาติ -_-;;
“จะกินไรวะ” ผมเอ่ยถามไอ้เอก จะได้เลือกร้านที่จะไปกินถูก หิวละโว้ยยยยยย
“กูอยากกินหมูหวาน” ห๊ะ หมูหวาน... ?
“อารมณ์ไหนอยากกินหมูหวานวะ?” งงสิครับ ร้อยวันพันปีไม่เห็นมันจะอยากกิน
“หมูหวานมันส่งกระแสจิตมาหากูว่าวันนี้มันอยากโดนกินน่ะ :)” ส่งยิ้มกรุบกริบมาให้กูอีก แววตาก็ดูมีเลศนัย ห่านนนนนน ไม่น่าใช่หมูหวานที่เป็นติ่งๆ กินกับข้าวละ
“อะ... อะไรของมึง???” ชะงักเลยกู
“ต้องให้กูขยายความอีกเหรอวะ? ปกติกูพูดอะไรมึงก็เข้าใจกูหมดหนิ :) “ ไอ้เอกพูดพร้อมกับค่อยๆเดินย่างก้าวมาใกล้โต๊ะคอมฯที่ผมนั่งอยู่
“ไอ้สัส! เสียงกูแหบอยู่นะ” คำว่า “ไอ้สัส” สำหรับพวกผมมัน ไม่ใช่คำด่า แต่เป็นคำอุทาน ประมาณว่า เหี้ยยย!!! ไรเงี้ยะะะ แต่เดี๋ยวนะ นี่มันใช่เวลาที่กูจะมาอธิบายคำศัพท์มั้ยวะเนี้ยยยยยย แม่ง ทำหน้าอย่างกับยักษ์ในไททันที่พร้อมจะแดกกูไปทั้งตัวเลยว่ะครับ
“แล้วไงวะ? เสียบแหบๆ ก็เซ็กซี่ดีหนิ :) ” ไอ้เอกมันเดินมายืนข้างเก้าอี้ผมละครับ
“เซ็กซี่ที่หน้าพี่มึงดิ่ เดี๋ยวกูก็ไม่มีเสียงไปแคสเกมกับมึงซักทีอ่ะ ละแฟนคลับฮาร์ทร็อคเกอร์ก็จะมาบ่นงุ้งงิ้งๆ เมื่อไหร่พี่เอกจะอัพคลิปนู่นนี่นั่น” โดนทวงทุกวันครับ คลิปเนี่ย ทวงไปก็เท่านั้นแหละ คนมันอยากอู้ทำไงได้ ผมเข้าใจมันครับ ฮ่าๆๆๆ
“พูดถึงแฟนคลับ วันนี้คุณเบสโดนผู้ชายจีบเยอะนะครับ…. กูหึง ” เอกพูดพลางโน้มตัวมากระซิบข้างหู
“ไอ้สัส กูขนลุก !!” ผมพูดพร้อมกับดันหน้ามันออกไป
“เป็นไรครับ พี่เบสขาาาาาา เสียวตูดเหรอ??? ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ”
เป็นธรรมดาที่พวกเราจะพูดชงกันเองแบบนี้ครับ มันชินไปแล้ว แรกๆผมก็ไม่ชอบหรอกนะ อะไรฟระ อยู่ๆมาจับคู่ผมกับมัน มีไรให้จิ้นวะ? ก็คุยกันปกติจะฟินอะไรกันนักหนา แต่ไอ้พี่โน้ตมันมาคุยหลังไมค์ครับ ‘ไอ้เอก ไอ้เบส มึงพูดชงกันเองเยอะๆหน่อยดิ ให้หนุ่มวายสาววายเค้าฟินเล่นน่ะ ถ้าเรทติ้งดีนะ เดี๋ยวกูให้ตังมึงคูณสองเลย!!’ พี่โน้ตเป็นหนุ่มวายหัวการค้า ส่วนไอ้ผมมันก็หนุ่มเคะหน้าเงินครับแหม ช่วงนี้เศรษฐกิจไม่ค่อยดี หมุนเงินไม่ทัน ถ้าแค่พูดอะไรจิ้นๆ ประโยคสองสามประโยคแล้วมันจะได้ตังคูณสอง กูยอมว่ะ ฮ่าๆๆๆ จนมันชินปากไปละครับ เซอร์วิสแฟนๆเล่นมันก็สนุกดีนะ เวลาสาวๆส่งเสียงแบบ ‘อรั้ยยยยยยยย กรี๊ดดดด!!!!’ แม่ง ฮาครับ ฟีดแบ็คดี ฮ่าๆๆๆ
“พอเลยมึง กูหิวข้าว” พูดเสร็จผมก็ลุกนำมันออกห้องไปเลยครับ
“โอ๋ๆ หมูหวานงอนกูหราาาาาาาาา ” เมื่อเห็นผมเดินออกมา มันก็เดินตามผมพร้อมกับทำเสียงกวนอวัยวะข้างล่างสะดือ... แนะๆ อย่าพึ่งคิดไปใกล้ คิดไกลๆหน่อย ตีนครับตีน ไม่ใช่ไอ้อนันต์ !!
“ยังงงงง!! ยังไม่เลิกอีก” ผมส่งหน้าตายไปหามัน... พรุ่งนี้กูคงต้องไปเปลี่ยนชื่อในการีน่าแล้วล่ะ -_-
“กูอยากกินหมูหวานจริงๆนะเบส” ไอ้มิสเตอร์ฮาร์ทพูดออกมาด้วยน้ำเสียงจริงจังในระดับสามจุดแปดแปด ผมส่ายหน้าระอ่าแล้วเดินนำมันเข้าลิฟท์
“กูอยู่มหาลัยนี้มาสามปีกว่า กูไม่เคยเห็นร้านไหนมันขายหมูหวานเลยนะ” ผมกระแทกนิ้วกลางไปที่เลข1แล้วขมวดคิ้วหันไปพูดกับมัน... มึงจะอะไรกับหมูหวานนักหนาห๊ะ หาแดกไม่ใช่ง่ายๆนะเว้ย แถวนี้มันก็มีแต่อาหารทะเลกับร้านตามสั่งทั่วไป ไม่ก็เซเว่น
“มึงผิดนะเบส ที่ตั้งชื่อแบบนั้นอ่ะ กูอยากแดกเลย ไม่ได้แดกนานแล้วววว !! -3-” น่านนน ทำเสียงง้องแง้งไม่พอ ยังทำปากจู๋ใส่กูอีก มึงคิดว่าตัวเองเป็นไผ่ในเรื่องฮอร์โมนอยู่รึไง !!!!
“อะไรของมึงงง... ถ้ากูตั้งชื่อว่า กบปิ้ง มึงจะอยากแดกอยู่ป่ะ???” เออ เอากับมันสิ สตรีมการีน่าทอร์คคราวหน้าเปลี่ยนเป็นชื่อนี้ดีกว่า หึหึหึ
ติ้งงง.... ชั้น 1 ค่ะ... เสียงลิฟท์ร้องบอกว่าถึงที่หมายแล้ว
“ตกลงมึงจะแดกอะไร??” ผมเดินนำไอ้เอกออกมาจนถึงหน้าหอ ก่อนจะหันกลับไปถามมัน
“แล้วแต่มึงละกัน กูขี้เกียจคิด” เสร็จโจรดิเงี้ยะ!!!
“งั้นกินข้าวผัดปู กูอยากแดกข้าวผัดปูววววว ~ ” ข้าวผัดปู พูดแล้วต้องทำปากจู๋ด้วยนะ อิอิน์ พูดแล้วก็ขึ้นคร่อมมอไซไอ้เอกมัน เตรียมตัวเป็นสก๊อยครับ ฮ่าๆๆ
“รับทราบครับผม!! ข้าวผัดปู ร้านเดิมใช่มะ?” ผมยังไม่ทันจะพูดตอบอะไร มันก็บิดฟีโน่คู่ใจไปละครับ ผมนี่แทบหงายหลัง ไอ้สัสเอ้ยยยยย
ไอ้เอกบิดรถด้วยความเร็วคงที่ 20 กิโลเมตรต่อชั่วโมง ใช่ครับ อ่านไม่ผิด 20 กิโลเมตรต่อชั่วโมง มันออกรถให้ผมเกือบหงายหลังเล่นแล้วก็บิดความเร็วแบบที่กูเดินไปยังแซงได้
"ไอ้เอกกกก เร็วสิวะ พ่อมึงเป็นสล็อทเหรอ" คนอะไรเป็นโรคให้ชอบโดนด่า
"ใจเย็นสิคับพี่ๆ" พูดเสร็จมันก็ตั้งหน้าตั้งตาบิดน้องโน่คู่ใจต่อ
"เย็นบ้านพี่ดิ จะเที่ยงคืนแล้ว เร็ว เดี๋ยวร้านปิด!" พูดจบไอ้คนขับมันก็รีบบิดขึ้นมาเป็น 40 กิโลเมตรต่อชั่วโมง และไม่นานก็ถึงร้านข้าวแล้ว ร้านป้าเพ็ญตามสั่งสุดเลิ๊บ
"ครับป้า! ผมขอไข่ดาวแบบวันพฤหัสตอนห้าทุ่มห้าสิบเก้านาทีนะครับ..." เสียงกวนๆ ตะโกนตอบ ป้าเพ็ญมองกลับมาแบบงงๆ แถมยังหันมามองผมเป็นเชิงขอความช่วยเหลืออีก
"อะไรของมึงวะไอ้เอก" ไม่ต้องห่วงครับ ป้าจะไม่งงอย่างโดดเดี่ยว ป้าจะมีผมเป็นเพื่อนงงด้วย
"ก็เกือบศุกร์ไง!" ถุยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
“เบส วันนี้กูนอนหอมึงนะ ~ “ หลังจากทานข้าวเสร็จ ภาพก็ตัดมาที่ไอ้เอกมานอนเล่นอยู่บนเตียงผมนี่แหละครับ
“เออ ก็นอนดิ” ผมพูดปัดๆก่อนจะนั่งปั้นโมเดลต่อไป เมื่อไหร่แม่งจะเป็นรูปเป็นร่างซักทีว๊าาาาาาาาา
“เบส กูไม่อาบน้ำนะ~ ” พรึ่บ!! ผมหันไปมองหน้ามันทันที
“เชี่ยเอกกก!!!! ถ้ามึงจะไม่อาบน้ำ มึงลงไปนอนข้างล่างเลยนะ ห้ามนอนบนเตียงกู!!!” ผมหันไปตวาดมันและชี้นิ้วสั่งให้มันไปนอนบนพื้น
“ฮ้าวววว ง่วงนอนจุงเบยยยยยยย กูนอนละนะ ฮึบบ !!” มันลุกขึ้นมาบิดขี้เกียจ แล้วกระแทกตัวลงนอนกอดหมอนข้างเหมือนเด็กๆ ... เฮ้อออ ไอ้นี่แม่งดื้อ มันอยากทำอะไรก็ทำ พูดอะไรไม่เคยฟังหรอก ช่างเหอะ จะนอนก็นอนไป ทำงานต่อดีกว่า...
สิบนาทีผ่านไป
“เบส...." เสียงแว่วดังลอยออกมา ผมหันไปมองตามเสียงเรียกนั้นก็เห็นว่าไอ้เอกมันนอนหันหลังอยู่ แม่ม ละเมอรึป่าววะ ผมคิดอยู่ในใจพร้อมกับหันกลับมาสนใจงานข้างหน้าต่อ
"ที่กูบอกว่าหึง กูพูดจริงนะ ” เสียงแว่วลอยมาอีกครั้ง เสียงนั้นแม้จะบางเบาแต่น่าแปลกที่เขากลับได้ยินมันชัดเจน
“อื้ม... กูรู้....” ปากพูดตอบ ตาก็ยังจ้องไปที่จอคอม แต่ผมรู้ครับ ว่ามันต้องแอบยิ้มอยู่แน่ๆ..
เพราะผมเองก็แอบยิ้มอยู่เหมือนกัน...
จบ
** ได้กลับมาอ่านแล้วคิดถึงจัง แวะมาแก้คำ + พิมเพิ่มนิดหน่อยค่าา
รักเอกเบสเสมอแม้เทอจะไกลปืน
ความคิดเห็น