Eastblue World

ลำดับตอนที่ #1 : ความวุ่นวายที่ 1 จุดเริ่มต้นของผู้กล้า

                หลังจากสงคราม ระหว่าง มนุษย์ เอลฟ์ ปิศาจ และ เทพเจ้า ได้จบลงก็ถึงยุคแห่ง สันติสุข การรวมตัวกันของแต่ละเผ่า การอยุ่ร่วมกันโดยสันติ แต่ก็ยังมีบาง

เผ่า บางพวก ที่รวมกลุ่มกันและที่ไม่ยอมรับความเป็นจริงนี้ และรอคอยเวลาที่จะเริ่มสงครามอีกครั้ง พวกเด็กหนุ่มสาว ที่มีชะตาที่จะต้องหยุดยั้งสงครามที่จะเกิดขึ้น แม้จะยังไม่รุ้ตัวก็ตามที

ไคร์ ไอริ เฟียร์ และ ซัน พวกเขาเหล่านี้จะต้องเผชิญกับอะไรบ้างไม่มีใครที่จะรู้ได้ ไปร่วมหาคำตอบพร้อมๆกับพวกเค้ากันดีกว่าครับ

     ร่างของชายหนุ่มที่หลับใหลจากการเดินทางสู่สายการบินที่เพิ่งจะออกจากท่าอากาศยานเพียงไม่กี่นาทีใบหน้าที่หลับใหลนั้นบ่งบอกถึงความสุขแม้เขาจะรู้ว่าสิ่งที่เขาจะต้องเจอข้างหน้านั้นจะเป็นอะไรแต่เขาก็พร้อมที่จะเจอมัน    ภาพในวันสุดท้ายจากโรงเรียนเก่าในเมืองปิศาจการอำลาจากเพื่อนๆที่ร่วมทุกข์สุขกัน

แม้จะเป็นเวลาสั้นๆ แต่เขาก็จำได้ไม่เคยลืมถึงเรื่องที่เกิดขึ้นในตอนนั้น ชายหนุ่มค่อยๆลืมตาขึ้นจากนิทราเมื่อรู้ว่าตอนนี้เครื่องบินที่เขานั่งมาตอนนี้ได้มาถึงที่หมายแล้ว ''อากีอัส'' เมืองแห่งศูนย์รวม และเขาก็ควรจะเตรียมข้าวของเพื่อที่

จะลงจากเครื่อง สายตาคู่นั้นของเขากวาดมองไปรอบๆ เพื่อที่จะให้เห็นถึงบรรยากาศใหม่ๆที่เขาจะได้สร้างความทรงจำใหม่ๆกับเพื่อนใหม่ๆ ความแตกต่างจากเดิม

ที่เขาเคยอยู่และตอนนี้ เขาก็อยุ่ที่กลางเมืองของอากีอัส กับนักเรียน และผู้คนอื่นๆมากมายในเมือง เพื่อที่จะรอ อ.รินเนะ ที่รุ้จักกับพ่อของเขา ซึ่งพ่อของเขาฝากมาให้

เขาเข้าเรียนที่โรงเรียนอัลเนียร์

''ไคร์ นั่นไคร์ใช่มั้ย'' เสียงหนึ่งดังมาจากข้างหลังเขา

เขามองกลับไปด้วยความสงสัย ก็พบว่ามีหญิงสาวอายุประมาณ 25 ปี ยืนเรียกเขาอยู่

''นั่นคงเป็นอาจารย์ที่พ่อบอกมาละมั้ง'' เขาคิดในใจ

''เอ่อ..ใช่ครับ คุณคือ?'' ไคร์ตอบกลับไปอย่างไม่แน่ใจ

''อ้อใช่...ขอโทษที ชั้นชื่อ รินเนะ เป็นอาจารย์ที่อัลเนียร์ พ่อเธอฝากให้ชั้นมารับเธอที่กลางเมืองนี่น่ะ'' อ.รินเนะตอบกลับมาให้ชายหนุ่มหายสงสัย

''งั้นไปกันเลยนะ มาสิ'' อ.รินเนะ เรียกไคร์อีกครั้งพร้อมกับยกมือเรียก

แล้วจากนั้นไคร์ก็เดินขึ้นรถไปกับ อ.รินเนะ ระหว่างทาง อ.รินเนะได้อธิบายเพิ่มเติมเกี่ยวกับเมืองนี้ และโรงเรียนของที่นี่มากมาย ตลอดทางจนไคร์รู้สึกเบื่อ

แต่เขาก็ทนฟังไปอยางนั้นเรื่อยๆ

พอมาถึงที่โรงเรียนอัลเนียร์

''ขอบคุณครับ อ.รินเนะ''

ไคร์ลงจากรถ และบอกขอบคุณคนที่พาเขามาส่งถึงโรงเรียน

''ไม่เป็นไรจ๊ะ ถ้ามีอะไรมาหาครูที่ห้องพักครูได้นะจ๊ะ ไคร์ พ่อเธอฝากครูดูแลเธออย่างดีเลยล่ะ'' อ.รินเนะตอบกลับไปแต่ไคร์ก็เดินไปเร็วจนไม่ทันที่จะรับคำตอบแต่อย่างไร

ไคร์เดินไปที่หอพักของโรงเรียนและลงชื่อเข้าหอพัก

สภาพหอพักของที่นี่ดูต่างกับหอพักที่โรงเรียนเก่าของเขาในโลกของปิศาจโดยสิ้นเชิงที่นั่นโทรมและดูน่ากลัวแต่ที่นี่เหมือนกับโรงแรมหรูระดับห้าดาว ตัวอาคารสีขาว มีสามชั้น หลังคาสีฟ้าคราม สวนรอบๆดูให้ความสงบและร่มเย็น

   จากนั้นเขาก็เอาข้าวของไปเก็บในห้อง

เป็นห้องที่หรูมากพอดูเลยทีเดียว มีให้ครบทุกอย่างเหมือนโรงแรมชั้นเยี่ยมซะมากกว่า ไคร์คิดอย่างนั้น 

ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้นพร้อมกับเสียง ชายหนุ่มอีกคน

''นี่เธอ ลงมาฟังกฏของหอพักได้แล้ว'' เสียงหนึ่งที่ดูเหมือน อ.คุมหอพักดังมาจากข้างหลังประตู

''จะไปเดี๋ยวนี้ครับ'' ไคร์ตอบกลับไปพร้อมเตรียมตัวออกจากห้อง พอวางกระเป๋าแล้วจัดสัมภาระแบบคร่าวๆของเขาเสร็จ ไคร์ก็รีบตรงไปที่ประตูแล้วเปิดออกไปทันที

  พอลงบันไดไปก็เจอห้องโถงขนาดใหญ่และโรงอาหารที่โอ่อ่าหรูหราผิดกับเมืองของปิศาจ เขากวาดสายตามองไปรอบๆ และก็เจอกับกลุ่มคนกลุ่มหนึ่งที่เริ่มจะนั่งกันอย่างเป็นระเบียบ ''นั่นคงเป็น ที่ประชุมสินะ'' เขาพึมพำกับตัวเอง และเดินไปตรงนั้น

พอไปถึง ครูหอพักก็เริ่มเช็คชื่อและอธิบายกฏหอพัก

''กฏที่ทุกคนต้องรู้…….'' ครูหอพักก็อธิบายไปจนจบ

กฏก็มีแค่ ชั้น1 เป็นโถงกลางและโรงอาหาร ใช้ร่วมกัน ชั้น 2 เป็นของนักเรียนชาย และ ชั้น 3 เป็นของนักเรียนหญิง

ห้ามนักเรียนชายขึ้นไปวุ่นวายชั้น3 โดยไม่ได้รับอนุญาติก่อน กฏก็มีแค่นั้น พอจบการประชุมไคร์ออกมาเดินเล่นนอกตัวอาคารหอพัก

''เฮ้!! นายคนนั้นน่ะ มาช่วยชั้นหน่อยสิ'' เสียงหญิงสาวคนหนึ่งดังขึ้น

ไคร์พยามมองหาแต่ก็ไม่พบเจ้าของเสียงนั้น

''ข้างบนนี้ไงเล่า'' เสียงนั่นดังขึ้นอีกหนึ่ง คราวนี้ไคร์มองไปบนต้นไม้ ก็พบหญิงสาวคนหนึ่งเธอมีดวงตาที่สีดำสนิท และผมสีแดงราวกับเปลวเพลิงที่ยาวสลวยของเธอชวนหลงใหล จนทำให้ไคร์เผลอตัวไปสักพักนึง

''นี่ มองอยุ่ได้ช่วยชั้นลงไปทีสิ'' หญิงสาวบนต้นไม้ตะโกนลงมาอย่างหงุดหงิด

''เอ่อ...''ไคร์ลังเลว่าควรจะทำยังไงดีกับหญิงสาวที่ตนไม่รู้จัก ไคร์ยังไม่ทันจะตัดสินใจได้ ร่างของหญิงสาวก็ร่วงลงมาจากต้นไม้ต้นนั้น

ตุ๊บ! ''โอ๊ย!'' หญิงสาวอุทานออกมาทันทีที่ตกลงมาทับบนตัวไคร์

''เธอขึ้นไปทำอะไรบนนั้นน่ะ''ไคร์ถามหญิงสาวคนนั้น

''ไอริ...ชั้นชื่อไอริขอบคุณที่ช่วยรับนะ'' หญิงสาวคนนั้นพูด และยิ้มให้ไคร์

''เอ่อ...อืม ชั้นไคร์ ยินดีที่ได้รู้จัก'' ''เธอยังไม่ตอบคำถามชั้นเลยนะ'' ไคร์ตอบรับ และถามกลับไป

''เอ่อ..ก็ชั้นเห็นลูกแมวมันอยุ่บนนั้นเลยจะขึ้นไปช่วย แต่ตอนลงนี่สิ…..'' หญิงสาวตอบด้วยท่าทางอายๆ

''ช่างมันเถอะ ว่าแต่เธอเข้าสายอะไรหรอ'' หญิงสาวตอบปัดและถามคำถามอื่นแทน

''ยังไม่รู้สิ ที่นี่มีสายอะไรบ้างล่ะ'' ไคร์ตอบกลับไปและถามต่อ

''ที่นี่น่ะ มีแค่สายหลัก และสายรองแค่นั้นแหละ สายหลักก็จะเป็นพวก เวทย์มนต์ ต่างๆหรือศิลปะการต่อสู้น่ะ ส่วนสายรองก็จะเป็น สายซัพพอร์ต จำพวก งานซ่อมค้าขาย ผสมยา หรือพวกแพทย์ ประมาณนี้ล่ะมั้ง'' หญิงสาวตอบไป และพูดต่อ

''ชั้นน่ะอยุ่ สายหลัก ชั้นตั้งใจจะเป็น จอมเวทย์ศักสิทธิ์ที่เก่งที่สุดในอีสบลูล่ะ'' หญิงสาวพูดไปพร้อมกับทำท่าทางเคลิ้มกับความฝันของตัวเอง

''จะมาเข้าด้วยกันมัยล่ะ?'' หญิงสาวถามกลับไปทันทีขณะที่ไคร์ทำหน้า งงๆ

''เอ่อ อืม ก็ได้''ไคร์ตอบกลับไปเพราะเท่าที่ฟังดูแล้ว เขาไม่ชอบงานยุ่งยาก พวกงานซ่อมหรือผสมยา แม้แต่การค้าขายเขาก็ไม่เคยคิดที่จะเป็น

''นี่ก็ได้เวลาแล้ว เราไปโรงอาหารกัน ตอนนี้คนคงเยอะแล้วล่ะ จะกินให้หนำใจไปเลย'' หญิงสาวเอ่ยปากชวนไคร์ ไปโรงอาหารใหญ่ของหอพักที่ตอนนี้คงจะได้เวลาอาหารแล้ว

''อื้อ ไปกันเถอะ ชั้นก็เริ่มจะหิวแล้ว'' ไคร์ตอบพร้อมเดินนำไปก่อนอย่างรีบๆ

  ถายในโรงอาหารเต็มไปด้วยเหล่านักเรียนมากหน้าหลายตาจากโรงเรียน อัลเนียร์ที่ต่างเข้ามาทานอาหารอร่อยๆ เพื่อสังสรรค์กับการเข้าเรียนครั้งใหม่รวมไปถึงนักเรียนรุ่นพี่ที่กินเลี้ยงอำลากัน

 ทั้งสองคนเดินเขาไปรับอาหารที่สั่งแล้วไปนั่งกินด้วยกันอย่างเงียบๆที่โต๊ะตัวหนึ่งของโรงอาหารนั้น หลังจากที่กินอาหารกันเสร็จทั้งสองคนต่างก็แยกย้ายขึ้นห้อง

ของตัวเอง

''ไคร์ ไว้เจอกันพรุ่งนี้นะ'' หญิงสาวพูดลาพร้อมเดินขึ้นบันไดไป

''อืม....ไว้เจอกัน'' ไคร์ยิ้มๆและตอบกลับไป

  พอถึงที่ห้องของเขา ไคร์ก็หยิบคาตานะของเขาขึ้นมาจ้องดูมัน และค่อยๆนำผ้าสะอาดผืนหนึ่งมาทำความสะอาดมัน พอเสร็จเขาก็นอนลงบนเตียง และคงเพราะเหนื่อยจากการเดินทางวันแรก เขาจึงหลับไปโดยไม่รู้ตัว

.
.
.
.
.
.
.
.
ขอความคิดเห็นติชมกันหน่อยนะครับ เต็มที่เลยครับ เพราะผมจะได้นำไปปรับปรุงเพิ่มเติม ขอบคุณครับ ส่วนตัวเป็นคนชอบอ่านคอมเม้นครับ ไม่พลาดสักคอมเม้นจริงๆครับ 

ขอคอมเม้นเป็นกำลังใจให้นักเขียนหน้าใหม่อย่างผมด้วยนะครับ ขอบคุณครับ