POWER

ลำดับตอนที่ #1 : ความหนาวเหน็บ(Cold)

                           สายลมพัดพาความหนาวเย็นมาสู่ร่างกายของผม ความเหน็บหนาวผมรู้จักมันตั้งแต่เริ่มชีวิตจน....ทุกๆเสี้ยววินาทีที่ชีวิตผมยังคงหายใจอยู่  ผมกำลังเดินอยู่บนแแผ่นน้ำแข็งในแอนตาร์กติกาที่แสนกว้างใหญ่ บทเพลงของน้องสาวที่ร้องระหว่างที่เดินไปคงอาจจะช่วยทำให้เส้นทางดูสั้นลงได้บ้าง ต่อมาเพียงชั่วอึดใจคงไม่ต้องใช้บทเพลงไหนๆเพื่อมาลดระยะทางแล้ว ผมคิดเพราะยานเดเวสเตอร์รูฟท์(DevesterRufft)อาจจะมาช่วยเราก็ได้
"วินดี้้ นี่ยานเดเวสเตอร์รูฟท์นิ่!"ผมพูดออกไปด้วยความดีใจอย่างล้นเหลือ
"พวกนั้นคงจะมาช่วยเราแล้วใช่มั้ย"เธอพูดด้วยความดีใจเช่นเดียวกันกับผม แต่ความสุขของเราคงหมดลงเท่านี้เมื่อคนที่เดินลงมาจากยานไม่ใช่เพื่อนของผมแต่เป็นศัตรู ผมรวบรวมพลังออกมาสร้างหอคอยน้ำแข็ง ทำให้ตนเองอยู่ในที่สูงขึ้นแล้วสร้างดาบน้ำแข็งขึ้นมา โชคดีและดีใจที่ที่นี่เป็นขั้วโลกใต้ไม่ใช่ดินแดนแถบร้อนหรือที่ที่มีอุณหภูมิสูงกว่าศูนย์องศาไม่เช่นนั้นดาบและหอคอยคงละลายไปแล้ว
"สวัสดีวินดี้...เควิน"มาบิสด้าจองมองมาทางเราทั้งสอง"ว่าไงสบายดีมั้ย"ผมคงจะสบายดีกว่านี้ถ้าไม่มีมัน มันเป็นคนที่ฆ่าพ่อและแม่ของเรา เป็นคนที่มีทรายอุณหภูมิสูง มาบิสด้าพุ่งเข้ามาหาผมแต่ผมดูออกมันคือทราย สายลมแรงของวินดี้พัดมันออกไปจากตรงหน้าของผม ผมหายใจได้เต็มปอดอีกครั้งแต่มันก็ไม่นาน ทรายเป็นกองๆพยายามพุ่งเข้ามา ผมจึงใช้สะเก็ดน้ำแข็งพุ่งออกไปเพื่อต้านมัน...แล้วก็สำเร็จทรายติดกับสะเก็ดน้ำแข็งแล้วดิ่งลงสู่พื้น
"มีน้ำยาแค่นี้หรอเควิน"มาบิสต้าพูดอย่างเย็นชา เขาปล่อยทรายมาอีกมากกว่าทวีคูณ ไม่นะ!!ทรายปริมาณมากถึงลมของวินดี้กับน้ำแข็งของผมในตอนนี้ก็คงสู้ทรายพวกนั้นไม่ได้ มันพุ่งเข้ามาหาผมและวินดี้อีกครั้ง "ไม่นะ!!... วินดี้!!"ผมตะโกนออกมาโดยไม่ได้ตั้งใจแล้วหลับตาด้วยความกลัว แต่ทำไมทรายมันไม่มาโดนตัวสักทีล่ะ ผมลืมตาขึ้นเห็นพลังหลุมดำขนาดใหญ่กำลังดูดทรายขึ้นไป
"โฮล"ผมตะโกนหลุมดำนี่เป็นพลังของโฮล เขากำลังเดินมาพร้อมกับหลุมดำที่ค่อยๆหายไป
"เควิน..วินดี้ ไม่เป็นอะไรใช่ไหม"เขาถามด้วยท่าทีเป็นห่วง"ยานของฉันจับตาดูพวกเธอเสมอ..ฉันได้ยินข่าวว่ามาบิสต้ากำลังรวบรวมกำลังพลเราเองก็ต้องทำเช่นกัน-แล้วฉันจะเล่ารายละเอียดให้ฟังขึ้นยานของฉันมาก่อนสิ" โฮลเกิดก่อนผม3ปีเป็นหัวหน้าของพวกเราก็ว่าได้และเสมือนเป็นพี่ชายของผมด้วย โฮลเล่าว่าเมื่อหลายวันก่อนเขาได้ยินข่าวจากคนในองค์กรการต่อต้านผู้มีพลังว่าโฮลมีการสร้างองค์กรลับขึ้นและได้ยินว่าจะบุกทำลายพวกเรา เขาจึงมาช่วยผม เพราะว่ากล้องที่จับตาดูพวกเราส่งภาพไปให้เขาทัน

"ต่อมาเราจะต้องไปหาเบลล่ากับเกลที่อยู่ลอนดอน"เขาโพล่งขึ้นขณะผมนั่งวาดน้ำแข็งเล่นบนกระจก วินดี้กำลังใช้ลมพัดเศษกระดาษให้ลงทังขยะ
"ทำไมคุณไม่ไปหาคนที่อยู่ใกล้กว่าลอนดอน"ผมถามเขา
"ใครกันล่ะ..วิลเลียมกับเอ็คโค่ที่ไปอยู่แถบทะเลทรายหรือปีเตอร์กับเลลิน่าดีล่ะ"เขาสบถ เลลิน่าหรือปีเตอร์ผมจะไม่ไปเจอใครทั้งนั้นเพราะทั้งคู่เป็นคนขอแยกตัวผมเกลียดนิสัยของทั้งคู่ที่ชอบแยกตัว
"ยูริกับริวที่ญี่ปุ่น"ผมโต้ตอบ เขาหันมามองหน้าผม
"ก็ได้ยูริกับริว"

                           ที่ญี่ปุ่นทุกคนคงนึกถึงซากุระ ซามูไร นินจา อะไรประมาณนี้ แต่ผมคงนึกถึงส่วนนั้นที่หลัง ขณะนี้ผมนึกถึงแต่ภาพลวงตาของริวที่จะมาปลุกผมทุกเช้าเมื่อ 8 ปีก่อน หรือจะเป็นพลังที่หน้าทึ่งของยูริ เธอสามารถควบคุมธรรมชาติได้ ขณะที่ผมกำลังคิด ยานเดเวสเตอร์รูฟท์จอดลงสู่พื้นและมีแรงสั่นสะเทือนเล็กน้อย

"ไปหายูริกับริวเถอะ"โฮลพูดน้ำเสียงของเขาดูพอใจเป็นอย่างมากและดีกว่าเมื่อตอนที่ผมเถียงกับเขา สำหรับตอนนี้ผมกับทุกคนคงไม่สนิทกันเหมือนเดิมแต่หวังว่าในอีกไม่นานมันจะกลับมาเป็นเช่นเดิมในอีกไม่ช้า
"พวกนั้นน่าจะอยู่แถวๆเมืองซัปโปโระ"เขาพูดขึ้น อาจจะเพราะผมกับวินดี้เงียบไป
"แต่เมืองที่เราจะไปไม่ใช่เล็กนะ"