คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : [SF]_B.A.P. - Who in your heart ? 1
Title : Who in your heart ?
Couple : BangChan – Loup – DaeJae
Rate : R ?
By : Vodkagirl.
ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย...ในความคุ้นเคยกันอยู่ มันแฝงอะไรบางอย่างที่มากกว่านั้น...
ฝนตกตอนเช้าๆ เป็นอะไรที่ฟินสุดๆ มันทำให้หลายๆ คนไม่อยากลุกไปจากที่นอนแม้จะตื่นแล้ว ก็เถอะ แต่ก็จะยัดตัวเองในผ้าห่มจนกว่าจะมีอะไรมาทำให้อยากลุกไปไหนจริงๆ ... ฮิมชานก็เป็นอย่างนั้น J
“นี่จะไม่ลุกไปกินข้าวกินปลารึไงฮะ! นอนอืดอยู่นั่นแหละ -_- ”บังยงกุกใช้เท้าเขี่ยอีกคนที่มัวแต่เอาหัวมุดอยู่ใต้ผ้าห่ม ทั้งที่เมื่อกี้ทำท่าจะตื่นอยู่แล้ว
“อย่ากวนดิ๊! กูจะนอน ชิ!”ฮิชานจิ๊ปากอย่างเซ็งๆ ก็แหกตาดูบรรยากาศหน่อยสิ ใครมันจะอยากลุกไปไหนล่ะ เย็นสบายน่านอนขนาดนี้ เมื่ออีกคนไม่ตื่น ยงกุกก็ไม่คิดจะปลุกต่อ ปล่อยให้นอนอย่างนั้นแหละ หิวเมื่อไหร่คงลุกมาเอง
บ่ายสองสี่สิบเอ็ด =_= ฮิมชานนอนกึ่งนั่งบนโซฟาตัวใหญ่หน้าทีวีเครื่องหรูที่กำลังมีหนังที่เขาเช่ามาวันก่อนเล่นอยู่ พร้อมกับป๊อบคอร์นกับน้ำผมไม้ วันว่างๆ ที่แสนสบาย ~
คิมฮิมชาน หนุ่มหล่อระดับเดือนมหาลัยสามปีซ้อน ตั้งแต่สมัยเฟรซชี่จนปีสาม ก็คนมันหล่อนี่เนอะ ^ ^ ถึงการเรียนจะไม่ค่อยเอาอ่าว แต่กิจกรรมเด่นมากนะจะบอก เรียนเอกดนตรีมหลัยอันดับหนึ่ง อยู่ชมรมแด๊นซ์ ฐานะก็ใช่ว่าพื้นๆ เขาน่ะ... เพอร์เฟคล่ะสิ J
เห็นหล่อ รวย ดนตรี แด๊นซ์ ทำอาหารก็เป็น ดูดีจริงๆ ชีวิตที่เพียบพร้อมไปซะทุกอย่าง ยกเว้น ความรัก !!
“กินข้าวยังเนี่ย ?”บังยงกุกถามเพื่อนที่นอนอยู่กินขนมอยู่บนโซฟา
“อื้อ กินแล้ว มึงไปไหนมาเนี่ย ?” ฮิมชานถามกลับ เพราะยงกุกเพิ่งเดินเข้าประตูมา
“เอางานไปส่งน่ะ”อีกคนตอบสั้นๆ ถอดเสื้อคลุมตัวใหญ่ออกแล้วเดินมานั่งๆ ตรงปลายเท้าคนที่นอนอยู่ แต่ว่าขาเรียวๆ นี่พาดเต็มโซฟาแล้ว ทำให้ยงกุกต้องยกขาของฮิมชานมาวางบนตักตัวเองแทน
บังยงกุกคนนี้ เป็นฮ็อตกายอีกคนในมหาลัย ด้วยรูปร่างที่สาวๆ เห็นเป็นต้องเหลียวหลัง บวกกับหน้าหล่อๆ แนวโหดเถื่อนกระชากใจแต่ความแล้วเขาน่ะอ่อนโยนจะตายไปนะ... มันยิ่งทำให้ทั้งสาวทั้งหนุ่มต่างก็อยากจะเข้าใกล้เขาทั้งนั้นแหละ ฮิมชานเองก็เป็นหนึ่งในนั้น... แต่ก็นะ... เขาสองคนเป็นเพื่อนกันนี่ เป็นเพื่อนสนิท แต่ฮิมชานดันคิดไม่ซื่อแล้วด้วย
เพื่อนกัน คุยกันได้ทุกเรื่อง บอกกันได้ทุกอย่าง ยกเว้น...เรื่องที่กูรักมึง
...
บอกรักเธอทุกวัน ผ่านความเงียบงัน เพราะฉันกลัว..เธอจะได้ยิน ~
“จุนฮง!!”เสียงตะโกนเรียกทำให้ข้าวของชื่อ จุนฮง ต้องหยุดชะงักแล้วหันกลับมามองคนตัวเล็กข้างหลังที่กำลังมอบรอยยิ้มน่ารักให้
“อ้าวจงออบฮยอง ^^”จุนฮงยิ้มตอบ ไม่คิดว่ารุ่นพี่คนนี้จะทักเขาแฮะ.. J
“กำลังจะไปเรียนหรอ ? ฉันกำลังจะไปตึกเคมีฯ น่ะ”จงออบถามยิ้มๆ และเดินไปพร้อมกัน
“ฮะ ผมก็กำลังจะไปตึกเคมี ทุกวันจันทร์บ่ายผมมีเรียนตึกนี้น่ะ”
“อ่า เหมือนกันเลยอะ ฉันก็มีเรียนตึกนี้ทุกบ่ายวันจันทร์ บังเอิญจังเลยเนอะ”จงออบพูดประโยคหลังเบาๆ แต่คนข้างๆ ก็ยังได้ยินมัน แต่มันก็ไม่บังเอิญหรอก ก็จุนฮงน่ะ จงใจลงเรียนวิชาที่ต้องมาเรียนที่ตึกนี้ อยู่แล้ว แล้วก็ไม่ใช่แค่วิชาเดียวหรอกที่บังเอิญ J
ชเวจุนฮงหรือน้องเจลโล่ที่อิป้านูน่าในมหาลัยเรียกกัน... เด็กปีหนึ่งที่ตัวสูงกว่ารุ่นพี่หลายๆ คน แถมยังขาวใสเป็นที่สะดุดตาซะอีก สมกับเป็นเดือนเฟรซชี่จริงๆ อ้อ เรื่องบังเอิญ...วันนี้เป็นเรื่องที่จุนฮงจงใจให้เกิดขึ้นต่างหาก เขาจงใจจะลงเรียนวิชาที่ต้องเรียนในปีหนึ่งบางวิชาให้ได้เจอกับมุนจงออบคนนี้ให้ได้บ่อยที่สุดเท่าที่จะทำได้...แผนสูงใช่ย่อยเลยล่ะเด็กคนนี้
“ฉันเรียนห้องนี้แหละ นายก็ไปเรียนได้แล้วนะ”คนตัวเล็กบอกก่อนจะเดินเข้าห้องเรียน แต่ก็โดนเรียกไว้ซะก่อน
“ฮยอง... เรียนเสร็จแล้วเจอกันหน้าตึกนะครับ J”เด็กตัวสูงบอกก่อนจะวิ่งเข้าลิฟต์ไปไม่รอให้อีกคนต้องพูดอะไรมาก...
จุนฮงรีบออกมาจากห้องเรียนทันทีที่หมดคาบ นี่ก็เย็นมากแล้วไม่รู้ว่าฮยองของเขาเนียนเสร็จรึยัง.. ถ้าปล่อยให้ฮยองตัวเล็กไปยืนรอคงไม่ดีเท่าไหร่
“โอ๊ะ!!”แรงปะทะทำให้หนังสือของอีกคนกับกระเป๋าเป้ของจุนฮงตกกระจัดกระจาย ... คนยิ่งรีบๆ อยู่ แย่จริง!
“ขอโทษครับผมรีบไปหน่อย”จุนฮงรีบโค้งให้แล้วเก็บของที่ตกอยู่ ในขณะที่อีกคนก้มเก็บของโดยไม่ได้มองรุ่นน้องตรงหน้า
“ไม่เป็นไร คราวหลังระวัง น นะ...หน่อย”ยังไม่ทันพูดจบประโยคดีเสียงก็ดันถูกกลืนหายไปแล้ว ก็รอยยิ้มของคนตรงหน้าน่ะสิ ทำเอาคนเห็นแทบหยุดหายใจ ... หล่อน่ารักสมคำล่ำลือจริงๆ !!
“รับไว้สิครับ ของคุณน่ะ ผมไปก่อนนะ”จุนฮงยัดหนังสือใส่มือคนตรงหน้าแล้วรีบวิ่งไปเข้าลิฟต์
“ยื่นเหม่ออะไรของมึงวะ ?”แดฮยอนถามยองแจที่กำลังยืนเหม่ออยู่ เรียกให้สติอีกคนกลับมาทันที
“เหม่อพ่องสิ”
เป็นอย่างที่เดาไว้ไม่ผิด คนตัวเล็กเรียนเสร็จก่อนเขาจริงๆ ด้วย... แย่จริงๆ ทำให้ฮยองของเขาต้องรอ..
“ฮยองรอนานมั้ยครับ ?”จุนฮงถามทันทีที่มาถึง
“ไม่หรอก แป๊บเดียวเองน่ะ ว่าแต่ให้รอทำไมหรอ ?”
“ผมก็แค่อยากไปส่งฮยองที่บ้านน่ะครับ จะมืดแล้วอันตรายนะครับ” คำพูดของจุนฮงทำเอาจงออบต้องหลบสายตา พูดเหมือนห่วงเขาอย่างนั้นน่ะ มันใจสั่นนะ ./.
“กลับกันเถอะฮะ เดี๋ยวผมไปส่งเอง” จุนฮงเดินจูงมือจงออบไปที่รถ นั่นยิ่งทำให้คนที่ถูกจูงหน้าขึ้นสีง่ายๆ -//-
ถ้าฉันหวั่นไหวนายจะทำยังไงจุนฮง... ... พี่จะรู้สึกอะไรบ้างมั้ยนะ ?...
...
แปลกไหม มันแปลไหม รู้สึกดีขึ้นมา... ~
“ยองแจ อาบน้ำได้แล้วเร็วๆ ”แดฮยอนบอกคนที่กำลังนั่งยิ้มให้กับสมุด ยิ้มแบบนี้ตั้งแต่มาถึงหอแล้ว บ้ารึป่าวน่ะ -*-
“รู้แล้วน่า!”คนถูกสั่งปิดสมุดลงก่อนจะคว้าเช็ดตัวเข้าห้องน้ำ
“เป็นอะไรนักหนาวะ.. -*-?”แดฮยอนถามตัวเองเบาๆ ...
จองแดฮยอน หนึ่งหนุ่มหล่อคณะนิเทศเอกขับร้องปีสอง หน้าตาหล่อคมกับผิวสีเข้มหน่อยๆ ดูเซ็กซี่เสมอในสายตาสาวๆ เวลาเดินผ่านไปมา รุ่นพี่เลยทาบทามให้ประกวดเดือนเฟรซชี่เมื่อปีก่อน แล้วก็คว้ารางวัลมาได้แบบสบายๆ แถมยังเป็นญาติลูกพี่ลูกน้องกับสุดฮ๊อตบังยงกุกปีสามนั่นด้วยยิ่งดังไปใหญ่ เขาไม่ค่อยสุงสิงกับใครเท่าไหร่นักหรอก ไม่เชิงว่าหยิ่ง เพียงแต่ไม่กล้าคุยเท่านั้นเอง มีก็แต่ยูยองแจรูมเมทของเขาที่อยู่ด้วยกันมาตั้งแต่ปีหนึ่ง เขาไม่คิดจะเปลี่ยนหรอก อยู่กับยองแจคนนี้ก็ดีอออกจะตายไป J
“พรุ่งนี้ไม่มีเรียนไปไหนกันดี ?”แดฮยอนถามยองแจที่นอนดูทีวีอยู่
“ไปไหนอะ ? อยู่ห้องอ่านหนังสือสิ ชอบชวนออกไปข้างนอกอยู่เรื่อยเลย”คำตอบของยองแจทำให้แดฮยอนเซ็งไม่น้อย อ่านหนังสืออีกละ น่าเบื่อจะตายไป - ^ -
“ไม่ต้องมาทำหน้าตาเลยนะ นายอบออกไปข้างนอกอยู่เรื่อย หนังสือไม่อ่าน งานไม่ทำ วิชาที่ติดเอฟปีที่แล้วก็เพิ่งจะแก้เสร็จ ไม่เข็ดรึไง ?”ไม่น่าเปิดประเด็นเลยสินะ...คนตามสวดยาวขนาดนี้
“พรุ่งนี้ไม่ต้องไปไหน อยู่ห้องนี่แหละ ฉันจะติวให้นาย เข้าใจมั้ย?”ยองแจสั่งแล้วหันไปกลับไปดูทีวีต่อ
“ครับๆ ทราบแล้วครับบบบ ~ ”แดฮยอนตอบเสียงยาวก่อนจะหลุดยิ้มบางๆ ออกมา ไม่ไปไหนก็ไม่เป็นไร เพราะยังไง พรุ่งนี้ยองแจก็อยู่ที่ห้องกับเขา..
ไม่รู้ทำไม นับวันยิ่งรู้สึกดีเวลาที่อยู่ใกล้ๆ ยูยองแจคนนี้ ชีวิตประจำวันของแดฮยอนไม่มีสักครั้งที่ขาดยองแจไป ขนาดตอนที่ต้องไปออกค่าย ปิดเทอมเขายังต้องโทรมาหายองแจตลอด ก็เพื่อนกันอยู่ด้วยกันทุกวัน เวลาขาดกันไป มันโหว่งๆ นี่นา แม้ว่ายองแจบ่นเสมอว่ามันเปลืองค่าโทรศัพท์ของเขา แค่เขาก็ไม่เห็นจะสนใจสักหน่อย เรื่องแค่นี้เล็กน้อยสำหรับเขาสุดๆ เลยล่ะ
ยองแจเรียนคณะเดียวกันเอกเดียวกัน แต่ปีที่แล้วอยู่คนละชมรม ปีนี้ เขาเลยเลือกเข้าชมรมประสานเสียงที่ยองแจอยู่ด้วย ถ้าถามว่าเบื่อมั้ย? เจอกันทุกวัน เรียนด้วยกัน พักห้องเดียวกัน เจอกันแทบจะ ยี่สิบสี่ชม. แบบนี้ แดฮยอนคงจะตอบอย่างมั่นใจว่า เขาไม่เบื่อเลยสักนิด...
“นี่ดึกแล้วไปนอนไป พรุ่งนี้ไม่มีแรงติวให้ฉันล่ะน่าดูนะ”แดฮยอนสั่งเสียงดุ
..... แต่กลับไม่มีคำตอบ คนหล่อข้างเลยต้องหันมองคนข้างๆ คนตัวเล็กกำลังเอาหัวพิงไหล่เขา
หลับตั้งแต่เมื่อไหร่กันน่ะ หึ ฉันต้องอุ้มนายไปส่งที่เตียงอีกแล้วนะยูยองแจ ... รอยยิ้มบางๆ แบบนี้หลุดออกมาอีกแล้ว ไม่รู้ทำไม ตั้งแต่เมื่อไหร่ บางทีเจ้าตัวก็ไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าตัวเองมักจะยิ้มแบบนี้ให้กับคนตัวเล็กเสมอ... J
แดฮยอนกดปิดรีโมททีวี แล้วใช้มือประคองหัวมนๆ ของอีกคนก่อนช้อนตัวขึ้นอุ้มไปวางลงที่เตียงนุ่มของคนที่หลับอยู่ เลื่อนผ้ามาห่มให้ บ่อยครั้งที่เขาทำแบบนี้ในคืนที่คนตัวเล็กหลับหน้าทีวี
ฉันรู้สึกว่านายน่ารักเสมอ น่ารักขึ้นทุกวัน ... ทำไมฉันถึงคิดแบบนั้นนะ?
อัพละตอนแรก ฮ่าๆๆ เดี๋ยวจะมาอัพตอนใหม่เพิ่มนะ ~
อ่านแล้วเม้นเป็นมารยาทนะคะ
ความคิดเห็น