[LF] COMA {BangLo}

ลำดับตอนที่ #1 : EP.1 intro

Intro

“ผู้ป่วยห้องห้าศุนย์สาม มีคนมาเยี่ยมนะคะ” นางพยาบาลท่าทางใจดี เดินเข้ามาพูดกับผมแล้วก็จัดแจงวัดไข้ วัดความดันฯต่างๆของผมตามที่ได้รับมอบหมายมา

 ‘มีคนมาเยี่ยมงั้นหรอ?’ ผมนึกในใจ ที่นี่คือห้องผู้ป่วยทางจิตที่มีร่างกายไม่แข็งแรง ในกรณีของผม ผมมีหน้าที่แค่นอนมองสายน้ำเกลือ และเครื่องจับการเต้นของหัวใจไปวันๆ ถ้าผมไม่มีอาการทางจิต..ห้องนี้ก็จะเรียกว่าห้องผู้ป่วยอาการโคม่า หรือ icu นั่นเอง ส่วนทำไมผมถึงมีหน้าที่นอนมองสายน้ำเกลือแบบนี้หน่ะหรอ? ผมคงต้องย้อมไปเมื่อ2ปีก่อน..นะครับ

2ปีก่อนหน้านี้
“จุนฮง~ วันนี้วันเปิดเทอมวันแรกของเรา น่าสนุกเน้อะ~” จงออบเพื่อนข้างบ้านของผมตั้งแต่ผมจำความได้ เขาเป็นเพื่อนคนเดียวที่ผมรัก และ ไว้ใจ เพราะ ครอบครัวของผม ไม่มีใครนอกจากป้าคนเดียว พ่อแม่ขอผมประสบอุบัติเหตุตั้งแต่ยังเล็ก ผมแทบจำหน้าพ่อแม่ไม่ได้ด้วยซ้ำ ดังนั้น ผมจึงมีป้าเป็นคนเลี้ยงผมมาด้วยเงินประกันมากมายของพ่อและแม่ ส่วนเพื่อนสนิทตั้งแต่เด็กเพียงคนเดียวก็คือจงออบนี่แหละ ความจริงจงออบแก่กว่าผมปีนึง..แต่ด้วยความที่กลัวผมเข้ากับใครไม่ได้จึงยอมลาออกจากที่เก่ามาเรียนซ้ำ เป็นชั้นเดียวกับผม ผมล่ะต้องขอบคุณจงออบมากๆเลยล่ะ พวกผมเดินเข้าโรงเรียนมัธยมโรงเรียนใหม่ที่ผมและจงออบต้องมาอยู่จนจบชั้นม.6 แน่ล่ะ ผมไม่รู้จักใครเลยนอกจาก...จงออบ
“กริ๊ง~~~เชิญนักเรียนชั้นม.1 เข้าประชุม ณ อาคารการประชุมใหญ่ ในเวลานี้ด้วยครับ..”เสียงกริ่งเตือนให้นักเรียนไปเข้าการประชุมดังขึ้น ผมและจงออบเดินไปเข้าแถวตามลำดับชั้นของตนเอง หลังจากที่พวกเราเข้าแถวจนครบทุกห้องเรียน จู่ๆผู้ชายท่าทางเคร่งขรึม4คนก็เดินขึ้นมาบนเวที
“พวกฉันคือสภานักเรียน ของที่นี่ เพราะฉะนั้น นร.ชั้นม.1ที่เข้ามาใหม่ รู้จักพวกฉันเอาไว้นะ..”รุ่นพี่หน้าโหดคนนึงพูดเสียงแข็ง จงออบน่ะนิ่งไปแล้ว ท่าทางน่าจะกลัว ส่วนผมเองก็นั่งอยู่ข้างหลังจงออบนิ่งๆแล้วก็ตั้งใจฟังต่อไป
“ฉันชื่อบัง ยก กุก อยู่ระดับชั้นม.6 เป็นประธานนักเรียน ฉันมีหน้าที่ควบคุมดูแลนร.ทั้งหมดแทนอาจารย์”รุ่นพี่ร่างสูงคนแรกพูด น้ำเสียงและสีหน้าของเขาก็สมควรที่จะเป็นประธานนั่นแหละ ดูขรึมและเกรงขาม ผมคงไม่กล้าเข้าไปยุ่งวุ่นวายกับพี่ๆพวกนี้แน่ๆ

“ฉันชื่อยู ยอง แจ อยู่ชั้นม.4 เป็นรองประธาน ฉันเป็นฝ่ายดูแลเกี่ยวกับด้านการศึกษา ถ้าพวกเธอพวกนายมีอะไรเกี่ยวกับการบ้าน ฉันพอช่วยได้ก็บอกกันได้นะ” รุ่นพี่ท่าทางเด็กเรียนคนที่2กล่าวต่อจากรุ่นพี่ยงกุก
“ฉันชื่อ จอง แด ฮยอน เป็นสารวัตรนักเรียน “ ผมมองไอ้รุ่นพี่หน้า..อย่างกับแมว ผมว่าพี่เค้าไม่ได้ดูโหดอย่างกับพี่ประธานเลย พี่ประธานขนาดหน้านิ่งๆยังดูโหด แล้วถ้าโมโหขึ้นมาผมว่า คงอย่างกับนิวเคลียร์ลงโรงเรียนแน่
“ส่วนฉัน คิม ฮิม ชาน ฝ่ายประชาสัมพันธ์โรงเรียน หวังว่าเราคงได้ร่วมงานกับน้องๆบ่อยๆนะครับ” ไอ้รุ่นพี่ที่เดินมาพูเคนแรก ทำไมตอนนี้กลายเป็นเหมือนพี่ชายหน้าม่อๆคนนึง(โดนเมนฮิมถีบ---ไรท์เตอร์)เอิ่ม มันคงเป็นผลดีต่อโรงเรียนใช่มั๊ยครับ?? ตอนนี้สาวๆส่วนหนึ่งข้างๆผมมองผมกับจงออบเหมือนอยากกินหัวผมงั้นแหละ ส่วนอีกส่วนหนึ่งก็กรี๊ดกร๊าดกับเหล่าสภานักเรียน..
“หมดเรื่องที่จะต้องแจ้งแล้วครับ เชิญกลับไปยังห้องเรียนได้ครับ เชิญ” รุ่นพี่ฮิมชานประกาศปิดการประชุมเรื่องสภานักเรียน หลังจากนั้น พวกผมจึงเข้าห้องเรียนไปตามปกติ..การเรียนดำเนินไปอย่างที่เคย ผมและจงออบ นั่งเรียนอย่างตั้งใจจนหมดคาบการเรียนการสอน เห้อ~ได้เวลาพักซักที ...
“จุนฮง~! กินข้าวเที่ยงกันน้า ออบหิวแล้ว” จงออบเดินลูบท้องบางๆของมันเดินมา หาผมที่โต๊ะเรียน ก่อนจะลากผมออกไปยังโรงอาหารของโรงเรียน
 

โรงอาหารที่นี่มีคนเยอะ..บอกตามตรงผมไม่ค่อยอยากจะมาที่ๆคนเยอะเท่าไหร่ มันดูสับสนวุ่นวาย กว่าผมและจงออบจะได้กินข้าวก็คงหมดเวลากันพอดีมั้งเนี่ย คนเยอะอย่างงี้น่ะ
“จุนฮง ไปต่อแถวร้านนั้นดีกว่า!!”จงออบลากผมไปอีกครั้ง ผ่านบรรดาสายตาสาวๆมากมายที่จับจ้องพวกผม อย่างกับจะกินหัว ตามที่ผมบอกไว้ข้างต้น..ผมบอกตรงๆมันน่ากลัวมากครับ
“นี่! หลบหน่อยสิ ยืนขวางทางอยู่ได้” ผู้ชายชั้นปีมากกว่าพวกผมเดินตรงมาผลักจงออบให้หลุดออกจากแถวร้านอาหาร อย่างงี้เรียกว่าแซงคิวสินะ..
“อะไรกัน พวกฉันต่อแถวมาก่อนพวกนายตั้งนาน อยู่ๆมาแซงคิวกันง่ายๆอย่างงี้เนี่ยนะ!!” จงออบของขึ้นครับ ผมยังคงยืนหน้าตายอยู่ข้างหลังจงออบเหมือนเคย
“แหกตายดูหน่อย ฉันน่ะรุ่นพี่พวกนายนะ เป็นเด็กใหม่อย่ามา สเออะ!” ผู้ชายอีกคนเดินมาผลักจงออบจนล้มไป จงออบกัดฟันกร่อดๆ ตอนนี้ให้โรงอาหารท่าทางความวุ่นวายจะลดน้อยลง พวกรุ่นพี่เฮงซวยพวกนี้เล่นทำท่าว่าจะเอาเรื่องจงออบให้ได้ คนทั้งโรงอาหารเลยเป็นเกาหลีมุงน่ะสิครับ ผมจับมือจงออบขึ้นมาให้ลุกยืนขึ้นเหมือนเดิม..
“เป็นรุ่นพี่ก็ใช่ว่าจะมาทำตัวกร่างใส่กันได้นะครับ ถ้ารุ่นพี่ไม่มีมารยาท ผมขอไม่นับถือจะดีกว่า” ผมมองหน้าพวกมันอย่างแค้นๆ ทำจงออบเพื่อนรักผม มันไม่น่าอยู่บนโลกต่อเลยครับ
“ฮึ่ย!!~ มันจะมากไปแล้วนะพวกแก” รุ่นพี่คนนึงง้างมือขึ้นจะต่อพวกผม แน่นอนว่า ผมไม่ยอมให้ต่อยก่อนหรอกครับ... ผมต่อยไอ้รุ่นพี่ร่างยักษ์นั่นก่อนเลยครับ จออบเองก็ไม่ได้ยอมแพ้อะไร ช่วยผมตะลุมบอนพวกเวรนั่น ...
“หยุด!! ถ้าพวกนายไม่หยุด ฉันจะเข้าไปช่วยต่อยให้หยุดเอง!!!” ขณะที่ผมกำลังเงื้อมือกำลังต่อยหมัดสุดท้ายลงไปบนหน้าเหียกๆของพี่แย่ๆนั่น อยุ่ๆสภานักเรียนก็มาซักครบทีม ...
“ชเว จุน ฮง .. มุน จง ออบ..ตามฉันมาที่ห้องสภานักเรียนเดี๋ยวนี้” รุ่นพี่ยงกุกออกคำสั่งด้วยใบหน้าที่ดูโหดกว่าเมื่อเช้าอยู่มากทีเดียว จงออบหลบหลังผมไปเรียบร้อย ท่าจะกลัว...ส่วนผมยืนปาดเลือดออกจากปากแล้วเดินตามไปอย่างไม่กลัวอะไร
“แดฮยอน มึง...จัดการต่อจากพวกนี้ด้วยนะ” รุ่นพี่ยงกุก ออกคำสั่งทิ้งท้ายให้พี่ดำนั่น<ลามปามแล้วจุนฮง---ไรท์เตอร์>

“เออ กูเคลียร์เอง..”รุ่นพี่ดำนั่นพยักหน้าหงึกๆ ก่อนที่จะ...เดินลากพวกเวรนั่นไปอีกทางหนึ่ง ส่วนรุ่นพี่ที่เหลือก็คอยเคลียร์สถานการณ์ให้กลับมาเป็นเหมือนเดิม

แต่...พี่ยงกุกจะเอาผมกับจงออบไปทำอะไร..บอกผมที..