FOREVER (short fic TAOKACHA)

ลำดับตอนที่ #1 : Give Me Love

© Tenpoints!

Give Me Love

.

.

.

.

.

‘ว่างเปล่า’

‘ว่างเปล่า........ ว่างเปล่า.. มันช่างว่างเปล่าเหลือเกิน’

‘เหงา คำนี้ไม่เพียงพอที่ผมจะใช้อธิบาย’

‘ต้องการเหลือเกินคนที่จะมาเติมเต็มหัวใจอันแสนว่างเปล่าดวงนี้ของผม’

‘ได้โปรด.... ให้ความรักกับผมเถอะ...’

ณ ห้องไม้แคบๆที่ผมอาศัยอยู่ พื้นที่อันเล็กน้อยและฟูกใหญ่กลางห้องที่กินอาณาเขต พื้นที่ของห้องแทบทั้งหมด ดวงไฟสีอ่อนที่มีเพียงดวงเดียว ยังคงทำหน้าที่ให้แสงสว่างกับห้องที่มืดมิดห้องนี้

แต่ก็มิได้ทำให้หัวใจของผมดูสว่างขึ้นโดยแม้แต่น้อย……

ผมใช้ชีวิตแบบนี้มาแสนนานตั้งแต่จำความได้ ครอบครัวคือสิ่งที่ผมโหยหามาตลอด ความอบอุ่นและ ความรักคือสิ่งที่ผมต้องการแม้จะต้องแลกมาด้วยอะไรก็ตาม

‘ พระเจ้าครับผมทำอะไรผิดหรือ? ถึงได้รับโทษอันแสนเจ็บปวดอย่างนี้ การที่โลกนี้ต้องอยู่โดยไร้ความรักนั้นมันช่างเป็นเรื่องที่ทรมานเสียเหลือเกิน....’

ห้องที่แสนเย็นเฉียบ ความว่างเปล่าที่แสนว้าเหว่ ผมได้แต่นั่งกอดเข่าตนเองไว้เพื่อให้ความอบอุ่นกับร่างกาย สิ่งรอบข้างที่อยู่โดยรอบช่างน่าเบื่อหน่าย

และในที่สุดผมจึงตัดสินใจเปิดประตูห้องของตน และ ก้าวออกไปเพื่อเจอโลกกว้าง

.

.

.

ตอนนี้ก็เข้าหน้าหนาวแล้ว สังเกตเห็นจากคู่รักที่เดินอยู่รอบๆตัวผม พวกเขาต่างสวมกอดเพื่อมอบความอบอุ่นให้แก่กันและกัน

‘ช่างน่าอิจฉาสิ้นดี.....’

แม้จะเดินออกไปรอบๆเมืองแล้วก็ตามแต่ ความโดดเดี่ยวในจิตใจของผมก็มิได้หายไปเลยแม้แต่น้อย......กลับทวีความหนาวเหน็บในจิตใจผมมากขึ้น

ภาพบาดตาบาดใจของคู่รักรอบๆเมืองทำให้ผมหันกลับมามองตัวเอง

‘ทำไมผมถึงไม่มีแบบนี้บ้างนะ’

ผมได้แต่เฝ้าบอกกับตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่า

ในเมื่อเมืองอันหนาวเหน็บแห่งนี้ ไม่สามารถเติมเต็มช่องโหว่ในจิตใจของผมได้เลยแม้แต่น้อย ขาของผมก็เริ่มก้าวเดินไปอีกครั้งเพื่อกลับไปที่สถานที่เดิม ที่ผมเดินจากมา

‘บ้านเพียงแห่งเดียวของผม....บ้านอันแสนว้าเหว่ของผม…..’

.

.

.

หลังจากก้าวออกไปสู่โลกภายนอก ผมได้แต่เตือนตนเองว่า ไม่มีความรักใดๆบนโลกใบนี้...ให้กับคนอย่างผมแล้ว ผมได้แต่ทิ้งตัวลงนอนบนฟูกเหม็นๆในห้อง และทำอะไรบางอย่างที่เฝ้าทำอยู่ทุกวันไป แม้จะไร้ปรโยชน์ก็ตาม......

ร่างกายของผมค่อยๆขยับลงมานั่งบนพื้นไม้ ผมชันข้อศอกไว้กับเตียงพร้อมกับนำมือทั้งสองข้างมาประสานเข้าด้วยกันและเริ่มต้นสวดภาวนา

“พระเจ้าครับ ผมทำอะไรผิดกันแน่.....ทำไม....ถึงไม่มีใครรักผมเลยล่ะครับ? ได้โปรด...ส่งใครสักคนมาให้ผมเถอะนะครับ ตอนนี้ผมต้องการเหลือเกิน.... ’ความรัก’ ขอเพียงพระองค์จียดความเมตตาสักครั้งเถอะนะครับ…”

หยดน้ำตาใสค่อยหล่นลงมาทุกๆคำที่เอ่ยขอ ผมปีนขึ้นฝูกเน่าๆของตนพร้อมกับกอดตัวเองไว้ และผลอยหลับไปทั้งๆน้ำตา

แต่ทันใดนั้นความรู้สึกแปลกประหลาดก็ถาโถมเข้ามาใส่ตัวผม ความรู้สึกเจ็บแสบทางร่างกายทำให้ผมไม่สามารถขยับตัวไปไหนได้

‘นี่ผมเป็นอะไร....เกิดอะไรขึ้นกับผม?! ผมขอพระองค์เยอะเกินไปหรอ...ถึงได้รับการลงโทษแบบนี้’

ทุกๆส่วนในร่างกายผมเริ่มสั่นไหว มันช่างเป็นความรู้สึกที่เจ็บปวดเหลือเกินจนร่างของผมแทบแตกสลาย และความเจ็บปวดทั้งหมดนั้นก็มาหยุดอยู่ตรงใจกลางหลังของผม

“อ๊ากกก…อึก” ผมดิ้นทุรนทุรายอยู่กลางฟูกนั้น ตอนนี้ความรู้สึกเดียวที่ผมมีก็คือ ความเจ็บปวดทรมาน  เจ็บจนผมอยากจะตายตรงนี้และตอนนี้ให้ได้เลย แต่ผมจะตายตอนนี้ไม่ได้ ในเมื่อผมยังไม่เคยได้รับรู้สึกถึงความอบอุ่นของความรักเลยแม้แต่น้อย ผมยังอยากรู้สึกถึงมัน เพราะฉะนั้นผมจะตายไม่ได้!!

ผมใช้ความพยายามเต็มที่ ที่จะเอื้อมมืออันอ่อนแรงของผม เพื่อที่จะไปสัมผัสกับจุดที่ซึ่งตอนนี้ที่รู้สึกเจ็บปวดทรมานเหลือเกิน

และผมก็ได้รู้สึกถึงจุดขรุขระบนกลางหลังของผม ทั่งที่มันไม่เคยมีมาก่อน ผมสัมผัสมันช้าๆและรู้สึกเหมือนว่ากำลังจะมีอะไรออกมาจากหลังของผม ผมใช้ความกล้าทั้งหมดที่ตัวผมมี ดึงสิ่งๆนั้นออกมา

และสิ่งที่ไม่น่าเชื่อก็ได้เกิดขึ้น.... เมื่อผมกำลังจ้องมองขนนกสีขาวเปรอะเลือดในมือ ที่เมื่อสักครู่นี้มันพึ่งงอกออกมาจากตัวผม มันเกิดอะไรขึ้นทำไมถึงมีขนนกออกมาจากตัวผมได้... มันเกิดอะไรขึ้น?!

แต่คำถามที่ผมได้แต่ถามตัวเองก็ได้หยุดลงพร้อมกับความทรมานครั้งใหม่ที่ถาโถมเข้ามาใส่ตัวผมอีกครั้ง

.

.

.

‘ปีก คือสิ่งที่มักอยู่กับนางฟ้า’

‘ปีก ไม่ใช่สิ่งที่จะอยู่กับคนธรรมดาอย่างผม’

‘แล้วผม…..เป็นตัวอะไรกัน’

หลังจากความเจ็บปวดในวันนั้นผมก็ ตื่นขึ้นมาพร้อมกับปีกสีขาวสวยกลางหลังของผม มันเกิดอะไรขึ้นกับตัวผมกัน....ทำไมถึงมีปีกขึ้นมากลางหลังได้?หรือ ปีกพวกนี้เป็นเพียงแค่ภาพลวงตาที่ตัวผมสร้างมันขึ้นมาเอง...

‘ผมไม่รู้ และ ผมต้องพิสูจน์’

ผมนำพาขาหนักๆของผมผ่านประตูห้องไป ที่ๆผมจะไปก็คือร้านกาแฟที่ผมไม่เคยแม้แต่คิดที่จะเข้าไป เพราะร้านกาแฟแห่งนี้เป็นที่สำหรับคู่รัก และในเมื่อผมไม่มีมันแล้วผมจะไปทำไม……

ผมค่อยๆก้าวเท้าเข้าไปในร้านกาแฟแห่งนั้น ทุกสายตาจ้องมาที่ผม ด้วยสายตาที่มอง......ตัวประหลาด

“หึ” ผมแค่นหัวเราะกับตัวเองเบาๆ อย่างน้อยผมก็ไม่ได้บ้า ในเมื่อเหล่าคู่รักที่อยู่ในร้านกาแฟแห่งนี้ ส่งสายตารังเกียจออกมาอย่างชัดเจนให้กับผม  นั่นก็แปลว่าปีกที่อยู่กลางหลังของผมไม่ใช่จินตนาการที่ผมสร้างมันขึ้นมาเอง

ผมเดินเข้าไปหาพนักงานเพื่อจะสั่งกาแฟอุ่นๆคลายหนาว พร้อมกับจ้องมองไปที่หญิงแก่ที่ทำหน้าที่ชงกาแฟให้ผมอยู่ และทันทีที่เธอรู้สึกตัวว่าผมกำลังจ้องมองเธออยู่นั้น เธอก็ส่งยิ้มมาให้ผม

“สวัสดีหนุ่มน้อย” เสียงแหบๆของเธอเอ่ยขึ้น

“สวัสดีครับ”

“หนุ่มน้อยไม่ต้องเกร็งขนาดนั้นก็ได้ ยายไม่กัดหรอก” หญิงชราเอ่ยพร้อมกับหัวเราะเล็กน้อย

“ครับ” ผมยิ้มตอบเธอไป ผมไม่ได้ยิ้มกับคนอื่นมานานเท่าไหร่แล้วนะ……

“ปีกที่อยู่บนหลังเธอสวยจังเลยนะพ่อหนุ่ม” ผมอึ้งกับคำพูดของเธออยู่สักพัก พร้อมกับจ้องมองไปที่ตาสว่างสดใสของเธอเพื่อยืนยันว่าเธอไม่ได้พูดโกหก

“หึหึ ยายพูดจริงๆนะ ปีกสวยๆแบบนี้มันช่างเหมือนกับเทพธิดาน้อยๆ ที่คอยส่งความรักให้กับผู้คนจริงๆ” เธอพูดและค่อยๆส่งมืออันเหี่ยวย่นของเธอมาสัมผัสกับปีกสีขาวของผม

“หรอครับ…”

“อืม……แต่ยายว่าถ้ามีธนูด้วยมันจะครบมากเลยนะ” หญิงชราค่อยๆยกกาแฟที่เธอพึ่งชงเสร็จส่งให้กับผม

“งั้นหรอครับ” ผมพูดและรับแก้วกาแฟอุ่นๆมาไว้ในมือพร้อมกับควักสตางค์ในกระเป๋าของตนเองและยื่นให้กับคุณยายคนนั้นและ เดินออกจากร้ายไป

แต่สิ่งที่ผมจะทำต่อไปนี้คงเป็นสิ่งที่บ้ามากเท่าที่ผมคิด ผมเดินไปที่สวนสาธารณะของเมือง พร้อมกับค่อยๆเก็บกิ่งไม้ที่ตกอยู่บน พื้นอันเย็นเยียบ ทีละอัน..ทีละอัน

เมื่อผมกลับมาถึงห้องของผม ผมจึงนำมีดพับอันเล็กๆเก่าๆ มาฝนไปที่กิ่งไม้อย่างระมัดระวัง ทำให้ตรงปลายหัวแหลมขึ้นแต่ก็ไม่แหลมมากจนกระทั่งมันสามารถที่จะทิ่มใครก็ได้ พร้อมกับดึงขนนกที่อยู่บนหลังของผมมาติดไว้ที่ปลายอีกด้าน และใช้เชือกมัดเข้าด้วยกัน เพียงเท่านี้.....ธนูลูกแรกของผม

เมื่อผมจัดการทำลูกธนูได้จำนวนที่ผมต้องการแล้ว ผมจึงนั่งฝนกิ่งไม้แท่งที่ใหญ่ที่สุด ฝนจนมันเงาและลื่นมือ สุดท้ายผมก็ขึงมันด้วยเชือกทั้งสองด้าน เป็นอันเสร็จสิ้น

และเมื่อผมทำทุกอย่างเสร็จแล้ว ผมก็มานั่งคิดทบทวนกับความคิดตัวเองว่า ผมทำไอ้เจ้าธนูไร้ประโยชน์นี่ขึ้นมาทำไม

“เฮ้อ……” ผมถอนหายใจออกมาอย่างแผ่วเบาพร้อมกับมองไปที่สิ่งที่ผมเพิ่งจะทำมันขึ้นเองกับมือ

‘ไหนๆแล้ว ก็ช่างมันเถอะ ยังไงผมก็ได้ลองทำอะไรที่ผมไม่เคยทำ’

‘ช่างมันเถอะ’

.

.

.

เมื่อผมมองไปที่ธนูที่ผมทำขึ้นมาผมก็เกิดความคิดที่ว่า มันจะใช้ได้รึเปล่านะ? ผมจะยิงไปโดนใครตายมั้ย? ผมจะเอาเจ้านี่ไปโชว์ให้กับคุณยายคนนั้นดีหรือไม่?

ผมเลยเดินออกไปที่ระเบียงของห้อง มองลงไปที่ทางเท้าที่ไม่มีคนอยู่ ผมจึงยกธนูของผมขึ้นมา ดึงสายธนูเข้าหาตัวและลองปล่อยลูกศรที่อยู่ในมือดู

ลูกศรพุ่งไปด้วยแรงทั้งหมดที่ผมใส่เข้าไป  อยู่ๆทันใดนั้นก็มีคู่ชายหญิงเดินเข้ามาในวิถีของลูกศรของผม

ก่อนที่ผมจะเอ่ยขึ้นเตือนด้วยความตกใจ แต่อยู่ๆ ลูกศรที่กำลังพุ่งไปยังตัวผู้หญิงคนนั้นก็สลายหายไป และได้ปรากฎแต่เพียงหมอกควันสีแดง

ผู้หญิงที่กำลังหัวเราะสนุกชอบใจ ได้เปลี่ยนท่าทีของเธอในทันที ท่าทางอาการที่เคยมีได้หายวับไปกับตา และนั่นก็ทำให้ชายที่อยู่ข้างเธอเริ่มรู้สึกผิดสังเกต

“เคท เคท! เป็นอะไรน่ะอยู่ๆก็เงียบไป” ชายหนุ่มพูดด้วยท่าทีอันร้อนรน

“…….”

“เคท ตอบผมหน่………….” ในขณะที่ชายหนุ่มกำลังจะเอ่ยปากพูดให้จบประโยค หญิงสาวก็เริ่มใช้มือของตนดันชายหนุ่มให้ติดกำแพงทันที พร้อมกับประกบปากสีแดงสดลงบนปากหนาอย่างร้อนแรงและรวดเร็ว

ชายหนุ่มที่ดูจะขัดขืนในตอนแรกก็เริ่มที่จะควบคุมอารมณ์ของตนเองไม่ไหวและเริ่มจูบตอบหญิงสาวในแรงที่พอๆกัน

.

เมื่อเห็นอย่างนั้นผมจึงรีบเข้ามาในห้องของผมทันที ผมปิดผ้าม่านและทรุดตัวลงกับพื้น ตัวผมสั่นสะท้านด้วยความตกใจ

‘นี่ผมทำอะไรลงไป...ทำไมอยู่ๆผู้หญิงคนนั้นถึงพุ่งเข้าไปจูบอย่างร้อนแรงกับผู้ชายคนนั้นได้นะ…..’

‘หรือว่า.............ผมจะเป็นกามเทพเหมือนที่คุณยายคนนั้นบอกจริงๆ……………’

.

.

.

วันเวลาได้ผ่านไป ผมค่อยๆทำหน้าที่ ที่พระเจ้าให้มาทุกวันและทุกวัน ผมใช้ธนูที่ผมทำขึ้นมาเองกับมือทำให้คนสองคนรักกัน โดยที่เค้าไม่รู้จักกันเลยด้วยซ้ำ ไม่ว่าจะเป็นจะเป็นเพศไหนผมก็สามารถทำให้เขาก็รักกันได้

เมื่อเสร็จภารกิจในแต่ละวันผมจะคอยเฝ้าดูคู่รักใหม่ที่ผมสร้างขึ้นพร้อมกับนึกอยู่ในใจลึกๆว่า…..

‘ในเมื่อผมสามารถทำให้คนรักกันได้ แล้วเหตุใดทำไมผมถึงไม่สามารถหาคนที่มาจะรักผมได้เลยสักคน…….’

อากาศหนาวเย็นทำให้ ผมนั่งสั่นอยู่บนฟูกเหม็นๆฝูกเดิมของผม บรรยากาศเดิมๆที่ไม่น่าอภิรมณ์ ความเหงาเดิมๆที่ไม่เคยจางหาย และความอิจฉาริษยาถูกปักธนูใส่เสียมากกว่าฟูกต่อคู่รักใหม่ที่ผมสร้างขึ่นด้วยมือของตนเอง.. แม้ผมจะได้ให้กำเนิดคู่รักใหม่ๆในแต่ละวัน ในตอนแรกตัวผมเองก็มีความรู้สึกยินดีที่ได้มอบความรักให้แก่คนอื่นๆ แต่ในตอนนี้ความรู้สึกนั้นกลับหายไปแต่มันกลับแทนที่ด้วยความรู้สึกที่ว่า ผมไม่ได้อยากที่จะเป็นคนที่จะทำให้คนอื่นรักกันเลยแม้แต่น้อย แต่ผมอยากเป็นคนที่ ถูกรักเสียมากกว่า...

ทันใดนั้นความคิดชั่ววูบของผมก็แล่นเข้ามาในสมอง ผมค่อยๆเอื้อมไปหยิบลูกธนูข้างตัวขึ้นมาไว้กับมือ ผมจ้องมองไปที่มัน และเริ่มทำสิ่งที่ผมคิดไว้ ผมเคลื่อนลูกศรที่อยู่ในมือให้มันเข้ามาใกล้คอของผมเข้ามาเรื่อยๆ….

‘ในเมื่อลูกธนูนี้สามารถทำให้คนรักกันได้ ผมก็อยากให้ลูกธนูนี้ทำให้คนรักกันได้เหมือนกัน’

เมื่อจบความคิดผมก็ปักลูกธนูลงบนต้นคอของผมอย่างรวดเร็ว ไม่มีแม้แต่หมอกควันสีแดงที่ผมมักเห็นเป็นประจำ ร่างกายของผมเริ่มชา ทำให้ร่างของผมหล่นลงมานอนบนตียงอย่างเต็มตัว เลือดสีแดงสดค่อยๆไหลออกมาจากลำคอของผมช้าๆ ผมพยายามอย่างสุดชีวิตที่จะออกเสียงแต่กลับไม่มีเสียงออกมาจากกล่องเสียงของผมเลยแม้แต่น้อย

ผมรู้สึกได้ถึงบรรยากาศเย็นรอบตัว และลมหายใจเฮือกสุดท้ายของผม

.

.

.

‘กึก กึก กึก กึก’

ขาเรียวยาวที่กำลังก้าวเดินออกไปข้างหน้า ร่างสูงหาวเล็กน้อยพร้อมกับกุมมือเรียวของตนใส่ลงไปในกระเป๋ากางเกงหนัง สีหน้างัวเงียของการตื่นเช้าปรากฏ เด่นชัดบนใบหน้าของร่างสูง

.

.

.

อากาศตอนเช้านี่มันดีก็จริงแต่ผมไม่ชอบตื่นเช้าเลยน้า~ อ่ะ!!!! ผมลืมแนะนำตัว ผมชื่อเต๋า เศรษฐพงศ์ เพียงพอ เป็นตำรวจนอกเครื่องแบบครับ ที่ผมต้องตื่นเช้าแบบนี้ก็เพราะผมต้องมาตรวจคดีน่ะสิ น่าเบื่อจางงงงง

ผมเดินตามแผนที่ในมือมาเรื่อยๆและในที่สุดผมก็ถึงสถานที่เกิดเหตุเสียที

“ไอ้เต๋าในที่สุดก็มาถึงสักทีนะแก” พี่นัทที่เป็นตำรวจรุ่นใหญ่เดินเข้ามาหาผมและตบหัวผมเบาๆหนึ่งที

“ขอโทษครับรุ่นพี่ เอ่อ……แล้วคดีนี้เป็นไงบ้างครับ”

“อืม...ก็เป็นการฆ่าตัวตายล่ะนะ แต่ก็ไม่เด่นชัดเท่าไหร่ อ่ะ...นี่ประวัติของผู้ตาย” พี่นัทยื่นกระดาษแผ่นบางๆมาให้ผมทันทีที่พูดเสร็จ

“นาย:นนทนันท์ อัญชุลีประดิษฐ์

อายุ : ไม่สามารถระบุได้

วัน/เดือน/ปีเกิด : ไม่สามารถกำหนดได้

สาเหตุการตาย : ไม่สามารถระบุได้

ครอบครัว : ไม่สามรถระบุได้”

เมื่อผมอ่านข้อมูลทั้งหมดของผู้ตายจบ ผมก็มองหน้าพี่นัททันที

“เฮ้อ…..แกเป็นเหมือนฉันเลยตอนอ่านจบ ผู้ตายคนนี้มีแต่ชื่อ ครอบครัวก็ไม่มี คนรู้จักก็ไม่มี งานก็ไม่มีไม่รู้ว่าอยู่ไปได้ยังไง” พี่นัทพูดพร้อมกับถอนหายใจไปในทุกๆคำพูด

“ผมว่าเขาน่าสงสารออกนะครับ ต้องมาตายแบบโดดเดี่ยวแบบนี้” ผมพูดสิ่งที่ตัวผมเองคิดออกมา

“ผมขอเข้าไปดูศพหน่อยนะครับ” ทันทีที่พูดจบผมก็ก้าวเดินเข้าไปในห้องของผู้ตายโดยทันที

สภาพในห้องค่อนข้างว่างเปล่าและน่ากลัว มันไม่มีอะไรเลยยกเว้นฟูกที่ตั้งอยู่ตรงกลางของห้อง ผมเดินเข้าไปที่ฝูกนั้นอย่างช้าๆ จับจ้องไปที่ศพที่นอนจมกองเลือด

สภาพของศพคือนอนตะแคงข้าง ธนูปักอยู่บนใบคอเรียว เลือดเจิ่งนองไปทั่วทุกพื้นที่ทั่วบริเวณ และปีกขนาดใหญ่อยู่ที่กลางหลังของผู้ตาย  ผมค่อยๆมองหน้าของเขาอย่างตั้งใจ

‘ทำไมคนที่หน้าตาสวยขนาดนี้....ถึงไม่มีแม้แต่ญาติกันนะ...’

‘ทำไมคนที่หน้าหลงใหลขนาดนี้ถึงได้ตายอย่างโดดเดียวอ้างว้างแบบนี้’

ผมค่อยๆคุกเข่าลงและมองไปที่ใบหน้าหวานซีดอย่าง หลงใหล พร้อมกับนำมือเย็นเฉียบของผมแตะลงไปที่แก้มบางขาวซีด

“คุณนนทนันท์ แม้ว่าโลกนี้จะไม่มีใครรักคุณแต่ผมแน่ใจว่าผมจะจดจำคุณไปตลอดกาล…..”ผมเอ่ยช้าๆ ทุกคำพูดล้วนแล้วกลั่นออกมาจากส่วนลึกของหัวใจผมทั้งสิ้น

และทันทีที่มือของผมแตะลงไปบนแก้วบาง อยู่ๆก็มีหมอกควันสีแดงสดปรากฎขึ้นมา ลูกธนูที่อยู่บนลำคอสวยหายไปในพริบตาพร้อมกับปีกขนาดใหญ่กลางหลัง

ร่างบางกระตุกขึ้นเล็กน้อย พร้อมกับไอออกมาอย่างรุนแรง เสียงหายใจทำให้รู้ว่าร่างบางตรงนี้กำลังพยายามเต็มที่เพื่อนำอากาศเข้าปอด เปลือกตากลมขยับขึ้นลงอย่างรวดเร็ว ขอบตาสวยมีหยดน้ำตาติดมาเล็กน้อย

ร่างบางค่อยๆลืมเต็มตาและมองมาที่ผม ตากลมมองประสานเข้ามากับดวงตาของผม และทุกๆอย่างรอบตัวเหมือนหยุดลง รู้ตัวอีกทีร่างของผมก็ค่อยๆขยับเข้าไปใกล้ร่างบางเข้าทุกที

บรรยากาศโดยรอบเริ่มเปลี่ยนไป ผมไม่สามารถรู้สึงถึงสิ่งโดยรอบได้อีกแล้วยกเว้นแต่รสสัมผัสหวานหอมของริมฝีปากบาง ที่จะตราตรึงในใจผมตลอดไป…………..

.

.

.

‘Let me love you’

.

.

.

THE END

สวัสดีค้า~   เป็นไงบ้างคะงงหล่ะสิ งงชิมิ สั้นด้วยเนอะ ก็มันเป็นsf หนิหนา

ก็สมควรงงนะคะ 5555 จิงๆแล้วฟิคเรื่องนี้เป็นการนำเนื่อหาmv เพลง เพลงนึงมาแต่งทั้งหมดเลยคะ

http://www.youtube.com/watch?v=FOjdXSrtUxA   กดไปดูกันโลด555

เพลงชื่อ give me love ค่ะ5555

บทพี่เต๋าน้อยเนาะของคชานี้แบบแทบทั้งเรื่อง5555

อืมจริงๆแล้วในส่วนตัวของไรท์เองไม่ชอบ mv เพลงนี้เลยค่ะ(ไม่ชอบจริงๆค่ะ) แต่มันกลับมอบความตราตรึงใจ

ให้กับไรท์เลย นำมาเขียนเป็นฟิคค่ะ ตัวไรท์เองเขียนฟิคไม่เก่งเลย แถมสะกดภาษาไทยแบบว่า

แย่มากเลยOrz  แต่ก็นะคะ ว่าฟิคเรื่องนี้จะไม่ค่อยสนุกมากมายแต่ไรท์ก็ตั้งใจแต่งสุดชีวิต

จะกระอักดลือดตายเลยทีเดียวค่ะ55555 อ่านแล้วเม้นไรท์ก็จะดีใจมากนะคะ

.

.

.

.

.

.