คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : [SF]Friend to boyfriend 1
“ฉัน......ชอบพี่รับรักฉันด้วยนะคะ!”
หญิงสาวหน้าตาสะสวยดาวคณะแพทย์ศาสตร์กำลังยืนก้มหน้าสารภาพรักให้กับชายหนุ่มร่างสูงโปร่งตรงหน้าด้วยใบหน้าแดงก่ำต่างจากชายหนุ่มที่มีสีหน้าเย็นชา
“ฉันไม่ได้ชอบเธอ....”
ร่างสูงตอบด้วยน้ำเสียงเย็นชาและเดินหนีไปจากบริเวณสวนสาธารณะที่ตอนนี้ใกล้เวลาพลบค่ำแล้วและเริ่มไร้ผู้คนคำพูดของร่างสูงทำเอาหญิงสาวหน้าตาสะสวยแทบจะยืนไม่อยู่และร้องไห้อย่างหนักแต่ร่างสูงกลับไม่มีท่าทีสนใจเธอเลยยังคงเดินต่อไปเพื่อไปพบเพื่อนรักที่นัดเอาไว้
ณ ร้านคอฟฟี่ช็อปแถวสวนสาธารณะ
ชายหนุ่มร่างเล็กคนหนึ่งนามอี ทงเฮกำลังนั่งรอเพื่อนสนิทของเขาที่บอกว่ามีธุระนิดหน่อยจึงให้เค้ามารอระหว่างรอร่างเล็กก็สั่งเค้กส้มและน้ำสตอเบอรี่ปั่นมานั่งกินรอ
กริ๊ง~
เสียงประตูของร้านคอฟฟี่ช็อปขนาดเล็กที่อบอวนด้วยกลิ่นหอมของกาแฟดังขึ้นทำให้ร่างเล็กหันไปมองและพบกับเพื่อนสนิทของตนอี ฮยอกแจที่ยังคงมองหาคนตัวเล็กด้วยใบหน้านิ่งแต่เมื่อหันมาเจอร่างเล็กร่างสูงกับส่งยิ้มละลายใจมาให้จนสาวๆในร้านมองกันตาเคลิ้มร่างสูงเมื่อเห็นร่างเล็กแล้วจึงเดินเข้ามาหาพรางนั่งลงฝั่งตรงกันข้าม
“หวัดดีมึง กว่าจะมาได้นะ”
ร่างเล็กเอ่ยทักร่างสูงด้วยถ้อยคำสนิทสนม
“กูขอโทษ แล้วมึงกินอะไรกูกินด้วยคน”
ร่างสูงไม่รอให้คนตัวเล็กอนุญาติก็จับมือคนตัวเล็กที่กำลังถือส้อมที่มีเค้กรสหวานอยู่มากินทันทีจนคนตัวเล็กตกใจกับการกระทำของเพื่อนสนิท
“มึงทำเหี้ยไรวะ อยากกินแม่งบอกกูดีๆก็ได้สัส”
เมื่อร่างสูงดึงมือตนไปเจ้าตัวก็รีบปล่อยจนร่างสูงต้องคาบส้อมไว้กันตกและหยิบมาวางไว้ที่ข้างเค้กที่เหลือเหตุผลที่ร่างสูงทำเช่นนั้นไม่ใช้เพราะอยากกินเค้กแต่อย่างใดแต่เมื่อตอนเค้าเดินเข้ามาในร้านเห็นผู้ชายโต๊ะข้างๆมองคนตัวเล็กที่สนุกกับการกินเค้กไม้วางตาจนเค้าหงุดหงิดในใจ
“เออกูคงหิวไปหน่อย ไปกินข้าวกันเถอะ”
ว่าเสร็จร่างสูงก็วางเงินลงบนโต๊ะตัวสวยก่อนจะจับมือคนตัวล็กและพาออกจากร้านทันทีเมื่อออกมาข้างนอกคนตัวเล็กที่สงสัยกับท่าทางของร่างสูงถามขึ้น
“มึงเป็นอะไรวะ? ไม่สบายรึเปล่าทำท่าทางแปลกๆ”
คนตัวเล็กสังเกตว่าเพื่อนสนิทมีท่าทางแปลกๆแต่จริงๆแล้วเค้าเคยเห็นเพื่อนของเค้าทำท่าทางแบบนี้บ่อยๆเวลามีคนมายุ่งกับเค้าแต่เค้าก็ไม่เคยคิดเข้าข้างตัวเองสักครั้ง
“ป่าวกูแค่หิวเฉยๆ”
ฮยอกแจที่ตอนนี้อารมดีขึ้นเพราะท่าทางเป็นห่วงของอีกคนเมื่อพูดว่าหิวเสร็จก็ลากเพื่อนขึ้นรถหรูก่อนจะถามเพื่อนถึงสิ่งที่อยากกิน
“ทงเฮมึงอยากกินไรเดี๋ยวกูเลี้ยง”
ฮยอกแจที่กำลังขับรถถามทงเฮถึงสิ่งที่คนตัวเล็กอยากกิน
“กูอยากกินไอติมวะ แหะๆ เลี้ยงกูทีนะเพื่อน”
ทงเฮที่อยากกินไอติมฟรีเอาหัวสวยๆไปถูแขนฮยอกแจที่กำลังขับรถด้วยท่าทางออดอ้อนจนร่างสูงฮยอกแจใจเต้นกับท่าทางน่ารักนั้น
ตึกตักๆ ......
“เออก็ได้ ห่าบ้านก็รวยแต่ทำตัวงกซะ”
ฮยอกแจแขวะทงเฮเบาๆเพราะบ้านของเค้าและฮยอกแจก็มีฐานะทั้งคู่บ้านของเค้าทำธุรกิจเกี่ยวกับทองส่วนบ้านของเพื่อนสนิททงเฮทำธุรกิจเกี่ยวกับเพชรทำให้พ่อแม่ของทั้งสองคนรู้จักกันอย่างดีส่วนทำไมฮยอกแจต้องแขวะทงเฮก็เพราะถึงบ้านทงเฮจะรวยพอๆกับเขาแต่คนตัวเล็กก็เอาแต่ให้เค้าเลี้ยงไม่รู้จะประหยัดไปไหนทั้งที่บ้านก็มีตังเยอะแยะ
“แน่นอนกูกำลังเก็บเงินไปคอนSS5อยู่เว้ยจะเอาบัตรหน้าสุดเลยคอยดู”
ทงเฮทำสีหน้ามุ่งมั่น ฮยอกแจรู้สึกหงุดหงิดอีกครั้งที่รู้ว่าคนตัวเล็กประหยัดเงินเพราะจะไปคอนเสิร์ตของวงนักร้องในดวงใจ
“อีกแล้วหรอวะ ไอ้พวกซูเปอร์จูเนียร์อะไรของมึงมันหล่อตรงไหนสู้กูก็ไม่ได้เห็นมีแต่คนหน้าไก่ๆมากรี๊ดกูยังดีกว่าบัตรไม่แพงแถมใกล้ชิดสุดๆ”
ฮยอกพูดอย่างภูมิใจในตัวเองจนทงเฮอดหมั่นไส้ไม่ได้กับเพื่อนรักตัวเองที่มีท่าทีอย่างงี้ทุกทีเวลาเค้าจะไปคอนเสิร์ตหรือพูดถึงวงในดวงใจ
“มึงไปว่าอปป้ากูหน้าไก่ไม่มองตัวเองเลยนะมึงอปป้ากูออกจะหล่อ”
คนตัวเล็กทำหน้าเคลิ้มเมื่อพูดถึงเหล่าศิลปินที่ตนเองชอบทำเอาฮยอกแจยิ่งหงุดหงิด
“เหอะๆ กูว่ามันก็งั้นๆคนอื่นกูพอเข้าใจแต่ไอ้ที่ชื่อลีทึกมึงชอบมันไปได้ไงตีนกาเต็มหน้าขนาดนั้นเหอะๆ “
ฮยอกแจทำหน้าแหย่ๆพรางมองถนนที่กำลังจะพาคนตัวเล็กไปกินไอติมร้านโปรดทงเฮที่ถูกฮยอกแจดูถูกศลป.ที่ตัวเองชื่นชอบเถียงขึ้นมาทันที
“อีทึกอปป้ากูมีเสน่ห์ที่ตีนกาและอายุเว้ยมึงอย่าว่าอปป้าไม่งั้นกูงอลจริงๆด้วย”
คนตัวเล็กเอ่ยพร้อมทำหน้างอลๆหันมองไปนอกรถทำเอาร่างสูงหมั่นไส้เถียงไม่สู้ทีไรทำงอลทุกทีเลยนะคนนี้
“อะๆ ไม่พูดแล้วก็ได้”
“ดีมากกก”
สุดท้ายฮยอกแจก็แพ้ทางทงเฮอีกตามเคยเมื่อคนตัวเล็กรู้ว่าตัวเองชนะก็ยิ้มหวานออกมาทันทีทำเอาฮยอกแจยิ้มตามอีกคนและรถคันหรูก็จอดที่หน้าร้านไอติมขนาดเล็กน่ารักที่ถูกตกแต่งด้วยดอกไม้ชนิดต่างๆตั้งแต่หน้าร้าน
“ถึงละมึงลงไปได้ละ” ฮยอกแจหันมาบอกทงเฮ
“เออ เร่งกูจังนะมึง” ทงเฮฮึดฮัดก่อนจะลงจากรถและเดินเข้าไปในร้านโดยไม่รอร่างสูงที่กำลังก้าวลงรถเมื่อร่างสูงเห็นคนตัวเล็กเดินเข้าไปก่อนก็รีบวิ่งตามเข้าไปทันที
กุ๋งกริ๊ง~
เสียงเปิดประตูแสดงถึงการเข้ามาของลูกค้าทำให้เจ้าของร้านหันไปมองแล้วก็พบสองคู่ซี้เพื่อนสนิทที่ถ้าไม่รู้จักคงจะคิดว่าเป็นแฟนกันเจ้าของร้านจึงเดินเข้าไปหาทั้งสองคนทันที
“อ้าว สวัสดีจ๊ะฮยอกแจทงเฮ” คุณป้าเจ้าของร้านวัยกลางคนกล่าวขึ้นกับลูกค้าประจำของร้าน
“สวัสดีครับ ผมพาทงเฮมากินไอติมอะครับเห็นบ่นๆ”
ฮยอกแจพูดขึ้นก่อน
“สวัสดีฮะ ผมขอเหมือนเดิมนะฮะ” ทงเฮยิ้มหวานให้ป้าเจ้าของร้านก่อนจะเดินไปนั่งโดยไม่รอฮยอกแจทำเอาร่างสูงรีบโค้งให้ป้าเจ้าของร้านก่อนจะรีบเดินตามคนตัวเล็กไปทันที
“มึงเป็นอะไรอีกละ?” ฮยอกแจที่สงสัยกับอาการของทงเฮถามขึ้นเค้าไปทำอะไรให้คนตัวเล็กงอนนะ
“ป่าวกูไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย”
ทงเฮที่งอนฮยอกแจเพราะเรื่องฮยอกแจเร่งเค้าลงจากรถพูดขึ้นพร้อมเบือนหน้าหนีฮยอกแจที่งงว่าทำอะไรผิดก่อนจะคิดทบทวนจนร่างสูงถึงบางอ้อ
“ทงเฮอ่า แค่นี้นายโกรธหรอฉันไม่ได้ตั้งใจซะหน่อยหายงอนนะๆ”
ฮยอกแจพูดพรางทำตาวิ้งๆให้ทงเฮจนทงเฮเริ่มในอ่อน
“ชิ ก็ได้”
“ฮ่าๆ ดีมากเดี๋ยวฉันเลี้ยงนายเองกินไม่อั้น”
ฮยอกแจที่เห็นทงเฮหายโกรธก็เอาใจด้วยการบอกให้สั่งได้ตามสบายสักพักไอติมหลากสีสันก็ทยอยมาเสริมให้คนตัวเล็กที่นั่งทำตาวาวก่อนจะลงมือโดยไม่สนใจใคร
...........
“อ๊า~อิ่มจังขอบใจนายมากนะที่เลี้ยง” คนตัวเล็กเดินตีพุงออกจากร้านหลังกินอย่างพอใจแล้วยังไม่ต้องจ่ายอีก
“ไม่อิ่มให้มันรู้ไปกินเยอะขนาดนั้นทำเอาฉันกระเป๋าแฟบไปเลย”
ฮยอกว่าพรางเปิดดูเงินในกระเป๋าตัวเองจนทงเฮขำและเดินเข้าไปกอดแขนของเพื่อนสนิท
“น้า ยังไงก็ขอบใจมากไปส่งฉันที่บ้านด้วยละกันนี้ก็ค่ำละ”
ว่าแล้วทงเฮก็วิ่งไปขึ้นรถคันหรูโดยปล่อยให้ฮยอกแจมองตามอีกคนที่มีท่าทางร่าเริงด้วยรอยยิ้มที่เค้ามีให้แค่คนตัวเล็กคนนี้
“รอด้วยสิ่” ฮยอกแจรีบเดินตามทงเฮไปขึ้นฝั่งคนขับและขับไปส่งทงเฮตามที่คนตัวเล็กบอกถึงทงเฮไม่บอกเค้าก็ยังจะไปส่งอยู่ดี
............
“ถึงละ ขอบใจนายมากไปละพรุ่งนี้เจอกันที่มหาลัย”
ทงเฮบอกฮยอกแจก่อนจะรีบวิ่งเข้าบ้านหลังใหญ่ไปโดยไม่ฟังคำตอบรับของร่างสูง
“อะ....อื้ม” ฮยอกแจยิ้มกับตัวเองและขับรถออกไป
..................
“ไอ้ฮยอกแจทางนี้มึง!!”
คนตัวเล็กตะโกนเรียนร่างสูงที่เดินเข้ามหาลัยมาด้วยสีหน้านิ่งๆตามปกติเมื่อฮยอกแจเห็นคนตัวเล็กเรียกตัวเองก็รีบวิ่งมาหาและส่งยิ้มให้คนตรงหน้า
“มาแต่เช้าเลยนะมึง” ฮยอกแจท้วงเพื่อนของตนที่วันนี้มามหาลัยเร็วกว่าปกติ
“ฮ่าๆ พอดีอาจารย์เรียกกูมาช่วยงานนะแต่ตอนนี้กูหิวมากวะไปโรงอาหารกัน” ทงเฮที่ตื่นแต่เช้าทำให้ไม่ได้กินอะไรพูดขึ้น
“อะ..อื้มไปสิ” ฮยอกแจจึงตอบตกลงเพราะปกติเค้าก็ไม่ค่อยจะปฏิเสธทงเฮอยู่แล้วทงเฮเมื่อเห็นอีกคนตอบตกลงจึงลากเพื่อนตัวเองไปนั่งลงบนโต๊ะตัวนึงในโรงอาหาร
“มึงจะกินอะไรเดี๋ยวกูไปซื้อให้” ฮยอกแจถามคนตัวเกล็
“กูอยากกินนนนนนน........อื้มมมม อ่อ! ก๋วยเตี๋ยวละกันมึงขอบใจมากเดี๋ยวกูนั่งรอซื้อน้ำมาด้วยนะ” ทงเฮสั่งเพื่อนใหญ่
“เออ!” ฮยอกแจรับคำสั่งจากคนตัวเล็กก็เดินไปซื้อทันทีโดยปล่อยคนตัวเล็กไว้ที่โต๊ะคนเดียว
ฝั่งทงเฮที่นั่งกดโทรศัพท์ราคาแพงรอเพื่อนอยู่ก็มีผู้ชายสองคนเดินเข้ามาขอนั่งด้วยทงเฮจำได้ลางๆว่าเรียนคลาสเดียวกันจึงอนุญาติ
“หวัดดีทงเฮ เราสองคนขอนั่งด้วยได้ไหม” คนหล่อพูดขึ้น
“อ่าได้สิ” ทงเฮตกลง
“แล้วนายทำไมนั่งอยู่คนเดียวละ” คนหล่อหมายเลขสองพูดขึ้น
“อ่อพอดีฮยอกแจไปซื้อของกินอยู่” ทงเฮตอบคำถามเพื่อนใหม่ทั้งสอง
ฮยอกแจที่ซื้อของเสร็จและกำลังจะเดินกลับมาหาทงเฮที่โต๊ะแต่กลับเห็นคนหน้าหล่อสองคนแต่หล่อน้อยกว่าเค้ามานั่งข้างทงเฮทำเอาฮยอกตอนนี้แผ่รังสีความน่ากลัวออกมาจนนักศึกษาชายหญิงที่เดินผ่านไปมาเริ่มเดินออกห่างจากรังสีนั้นฮยอกแจจึงรีบสาวเท้าเข้าไปที่ทงเฮทันที
ปัง!......
เสียงชามก๋วยเตี๋ยวและน้ำที่ฮยอกแจซื้อมาให้ทงเฮดังขึ้นจนทงเฮและหน้าหล่ออีกสองคนสะดุ้งทงเฮที่เห็นเพื่อนตัวเองกลับมารีบแนะนำเพื่อนใหม่ที่ตนเพิ่งเคยได้คุยครั้งแรกให้ฮยอกแจรู้จักด้วยกัน
“ไอ้ฮยอกแจ คนนี้ชื่อแทมิน ส่วนคนนั้นชื่อมินโฮ เค้าเป็นเพื่อนร่วมคลาสเรานะมึง” ทงเฮชี้ไปที่คนหล่อหมายเลขหนึ่งและคนหล่อหมายเลขสองตามลำดับ
“หวัดดี อี ฮยอกแจฉันแทมิน” แทมินแนะนำตัว
“หวัดดี อี ฮยอกแจฉันมินโฮ” สหายของแทมินมินโฮแนะนำตัว
แต่เหมือนอารมของร่างสูงตอนนี้ไม่ได้อยากจะรู้จักทั้งสองคนแต่กลับอยากให้แทมินและมินโฮย้ายไปนั่งที่อื่นที่ไม่ใช่ข้างทงเฮ
“หลบ...” ฮยอกแจเอ่ยเสียงเย็น
“อะไรนะ?” แทมินสงสัย
“ฉันบอกให้นายกับเพื่อนลุกไปนั่งอีกด้านฉันจะนั่งกับทงเฮ!”
ฮยอกที่หงุดหงิดตะคอกใส่แทมินและมินโฮจนสองคนหล่อรีบเปลี่ยนฝั่งที่นั่งทันที
“ไอ้ฮยอกมึงเป็นเหี้ยอะไรวะ?” ทงเฮที่สงสัยกับอารมของฮยอกแจที่ตอนนี้นั่งลงข้างเค้าถามขึ้น
“ป่าว มึงหิวมึงก็กินสิกูซื้อมาให้แล้ว” ฮยอกแจว่าพรางเลื่อนชามก๋วยเตี๋ยวให้ทงเฮ
“อะ...อื้ม” ทงเฮรับไว้อย่างงงๆและลงมือกินส่วนฮยอกแจที่เห็นว่าทงเฮเริ่มกินจึงเงยหน้าจากทงเฮขึ้นมาและมองไปที่สองเพื่อนซี้คนหล่อด้วยสายตาเย็นชาแต่แฝงด้วยความไม่พอใจจนทั้งสองต้องกล่าวลา
“อะ...เอ่อ...ทะ...ทงเฮพวกฉันไปก่อนนะแล้วเจอกัน”
มินโฮบอกลาทงเฮก่อนจะรีบลากแทมินออกไปจากเขตอันตราย
ฝั่งทงเฮและฮยอกแจที่ตอนนี้เงียบมากเพราะทงเฮก็เอาแต่กินส่วนฮยอกแจก็ยังคงมีอารมหงุดหงิดอยู่ทงเฮก็สังเกตเห็นอาการของฮยอกแจแต่เลือกที่จะยังไม่ถามอะไรเพราะอยากให้ฮยอกแจอารมเย็นกว่านี้หน่อยและก็ให้เค้ากินเสร็จก่อน
“อิ่มแล้ววววว เห้อออ” ทงเฮที่กินอิ่มพูดขึ้นมาฮยอกแจหันมามองนิดหน่อยก่อนจะหยิบชามก๋วยเตี๋ยวของทงเฮไปเก็บให้โดยไม่พูดอะไรทงเฮที่เห็นก็รีบเดินตามไปทันที
“ฮยอกแจ มึงเป็นเหี้ยไรวะ?”
ทงเฮเอ่ยถามแต่ฮยอกแจยังคงเงียบเมื่อเดินเอาชามไปเก็บเสร็จฮยอกแจก็เดินออกจากโรงอาหารโดยมีทงเฮเดินตามอย่างงงๆ
“เฮ้ย!มึงเป็นอะไรอยู่ๆก็อารมไม่ดี” ทงเฮที่ถามอีกครั้งพรางคว้ามือของร่างสูงเอาไว้แต่ฮยอกแจกลับสะบัดออกและเดินไปทางสวนหลังโรงเรียนซึ่งไม่ค่อยมีคนทงเฮงงกับเพื่อนตัวเองแต่ก็เดินตามไปจนถึงสวนหลังโรงเรียนซึ่งปลอดคน
“ไอ้เหี้ย! กูเดินตามมึงมานานละนะสรุปมึงเป็นเหี้ยอะไร”
ทงเฮที่หมดความอดทนตะคอกใส่ฮยอกแจฮยอกแจหยุดเดินและหันมามองทงเฮด้วยสายตาทีอ่านไม่ออก
“กู.....กูไม่รู้” เมื่อร่างสูงสงบสติอารมได้ก็เกิดความสับสนว่าทำไมตัวเองต้องโกรธขนาดนั้น
“อ้าวไอ้เหี้ย!” ทงเฮที่งงกับเพื่อนถึงกับสถบ
“กูแค่ไม่ชอบที่พวกนั้นใกล้มึง.....แค่นั้น”
ทงเฮที่ได้ยินฮยอกแจพูดอย่างนั้นถึงกับใจกระตุกวูบ
“กูขอโทษ...แต่กูไม่รู้เป็นอะไรเวลาใครใกล้มึงหรือมองมึงมันทำให้กูหงุดหงิดและกูอยากอยู่ใกล้ๆมึงไม่อยากห่างจากมึงแม้แต่ก้าวเดียวอยากกอดอยากจูบกูไม่เข้าใจตัวเองจริงๆ” ฮยอกพูดอย่างเหม่อจนลืมสังเกตว่าตอนนี้ทงเฮมาประชิดตัวแล้วคนตัวเล็กโอบคอของร่างสูงลงมาประกบปากทำเอาฮยอกแจตกใจแต่พอตั้งสติได้ลิ้นร้อนของฮยอกแจก็เริ่มลุกล้ำเข้าไปในโพรงปากหวานของคนตัวเล็กตอนแรกคนตัวเล็กไม่ประสีประสาอะไรเลยได้แต่อยู่เฉยๆพอเริ่มจับจังหวะได้เลยปรับองศาหน้าให้ใกล้ชิดกันยิ่งขึ้นและเริ่มขบเม้มริมฝีปากร่างสูงอย่างออดอ้อนจนฮยอกแจเริ่มทนไม่ไหวริมฝีปากหนาไล่จูบลงมาตั้งแต่คางลงมาเรื่อยๆถึงซอกคอขาวพรางลากสิ้นไปมา
“อื้มมมม...” คนตัวเล็กครางออกมาทำเอาฮยอกแจรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก ฮยอกแจจึงเลื่อนมือไปหมายจะถอดเกาะกำบังร่างเลยออกทำเอาทงเฮตกใจและตื่นจากภวังค์ทันที
“อ๊ะ! พอได้แล้วมึง” ทงเฮปรามฮยอกแจ ทำเอาร่างสูงรู้สึกเสียดายตงิดๆ
“ชิ ถ้ามึงจะให้กูแค่นี้นะ” ฮยอกแจแกล้งทำท่างอนอีกคนจนทงเฮอดหมั่นไส้ไม่ได้ที่เค้ายอมจูบก่อนเพราะเห็นแก่คำพูดที่ร่างสูงพูดออกมาหรอกนะ
“แล้วมึงจะเอาแค่ไหนละครับคุณเพื่อนจับกูกดเลยไหมห่า”
ทงเฮพูดอย่างประชดฮยอกแจ
“ถ้ามึงยอมกูก็จะทำ” แต่ฮยอกแจกลับคิดจริงจังและแสดงสีหน้าหื่นๆ
“มากไปละมึง ถือว่ากูง้อมึงหรอกนะ” ทงเฮที่ตอนนี้หน้าแดงเบี่ยงตัวหันหลังให้ฮยอกแจที่ตอนนี้อารมดีขึ้นมากเค้าคิดว่าถ้าพูดงี้ไปแล้วได้จูบจากคนตัวเล็กเค้าพูดความในใจไปนานแล้ว
“กูขออีกหน่อยไม่ได้หรอมึงกูเพื่อนมึงนะทนกับมึงมาก็เท่าไหร่”
ฮยอกแจเดินเข้ามากอดทงเฮจากด้านหลังและเริ่มซุกไซร้ซอกคอขาวของคนตัวเล็ก
“อ้าวห่าบอกกูเป็นเพื่อนแต่ทำงี้กับกูไม่ได้นะ” ทงเฮพูดพร้อมเดินออกจากอ้อมกอดของร่างสูง
“อ้าวงั้นต้องเป็นอะไรถึงจะทำได้?” ฮยอกแจมองทงเฮกรุ้มกริ่มแต่เจ้าตัวกับทำอินโนเซนต์
“ไม่รู้ดิ มันง่ายไปไหมมึงมึงหึงกูพอกูเดินตามมึงมึงพูดความในใจกูจูบมึงมึงลวนลามกูกูว่าแม่งง่ายไปละสลัด!”
ทงเฮที่งงกับเหตุการที่เกินขึ้นพูดเรื่องราวทั้งหมดก่อนหน้าออกมาและสงสัยตัวเองทำไมถึงต้องยอมฮยอกแจหรือเอ๊ะเค้าจะแอบมีใจให้เพื่อนคนนี้เหมือนกัน
“แต่สำหรับกูมันไม่ง่ายนะมึงกับการที่ต้องทนเห็นมึงใกล้คนอื่นแต่แสดงออกไม่ได้ว่าหวงแล้วก็การที่จะพูดความรู้สึกกับมึงมันยากนะสัส”
ฮยอกแจที่พูดออกมามีท่าทางเขินจนทงเฮแอบขำ
“แล้วมึงหึงกูทำไมวะ?เราเป็นเพื่อนกันเฉยๆ-_-;”
ทงเฮยังคงแกล้งร่างสูงด้วยการทำอินโนเซนต์ร่างสูงนึกขันในใจเมื่อคิดว่าคนตัวเล็กอยากให้เค้าพูดอะไร
“กูคง......ชอบมึงมั๊ง” ฮยอกแจที่พูดหน้าแดงขึ้นมาทันทีและเสมองไปทางอื่นส่วนทงเฮตอนนี้ยิ้มแก้มปริ
“มึงแค่ชอบกูแค่นั้นชอบกูกูก็ให้ไม่ได้อยู่ดีในเมื่อไม่ได้เป็นอะไรกับกู”
ทงเฮพูดพรางมองนกมองไม้แก้เขินฮยอกแจหันหน้ากับมามองคนตัวเล็กที่แกล้งมองนั้นนี้ก่อนจะยกยิ้มบางๆและเดินเข้ามาหาทงเฮ
“งั้น.......กูต้องขอมึงเป็นแฟนสินะ”
“ไม่รู้สิ” ทงเฮยังคงมองนกมองไม้ต่อไป
“งั้นเป็นแฟนกับกูนะมึงไม่ต้องดูกันหรอกกูอยู่กับมึงมานานรู้จักนิสัยมึงหมดทุกอย่างกูรับได้เพราะงั้นคบกับกูนะ” ฮยอกแจมองหน้าทงเฮด้วยสีหน้าจริงจังทงเฮตอนนี้เขินจนแดงไปทั้งตัว
“อะ...อื้มก็ได้เห็นแก่ที่มึงรวยเลี้ยงนั้นนี้กูหรอกนะ” ทงเฮหันมาหาฮยอกแจ
“งั้นกูทำได้ยัง?” ฮยอกแจถามไปตรงๆทำเอาทงเฮเหวอไม่คิดว่าอดีตเพื่อนจะหื่นกับตัวเองขนาดนี้
“ไม่ได้!” แล้วทงเฮก็วิ่งหนีฮยอกแจไปเลยส่วนฮยอกแจก็ยังคงยืนยิ้มแก้มปริไม่นึกว่าเพราะไอ้สองคนนั้นเค้าจะได้มาสารภาพต่อทงเฮและเป็นแฟนกันต่อไปเค้าคงต้องดูแลปลาน้อยของเค้าดีๆแล้วสิ่
ฝั่งทงเฮ
ตอนนี้เจ้าปลาน้อยเดินห่างออกมาจากบริเวณที่ฮยอกแจอยู่พอสมควร
“ทำไมก็ง่ายจังวะ?” เค้านึกพูดกับตัวเองทั้งที่เมื่อไม่กี่นาทีก่อนเค้าและฮยอกแจยังเป็นเพื่อนกันอยู่แท้ๆแต่อยู่ดีๆกลับกลายเป็นแฟนกันซะงั้นเฮ้อจริงๆแล้วเค้าก็ชอบๆฮยอกแจอยู่บ้างละนะแต่ก็คิดว่าตัวเองชอบแบบเพื่อนแต่พอมาเจอฮยอกแจพูดงิทำเอาเจ้าปลาน้อยเข้าใจตัวเองเลยละแต่ทุกอย่างคงไม่ง่ายขนาดนั้น........
“เฮ้อ ไปดีกว่าเขิน” ทงเฮพูดกับตัวเองแล้วก็วิ่งขึ้นห้องไปทันที
....................................
ตึกคณะวิทยาศาสตร์ (บ้านมีเพชรมีทองทำไมพวกแกเรียนคณะวิทเออไรเตอร์ก็งงตัวเองทำไมต้องให้สองตัวนี้เรียนคณะวิทย์)
“เฮ้อ~ แม่งเหนื่อย” ฮยอกแจบ่นหลังจากที่ออกจาห้องแล็บมาพร้อมกับคนตัวเล็ก
“ขี้บ่นสนุกออก” ทงเฮที่ชอบเรียนเคมียังคงเดินไปเปิดสมุดบันทึกการทดลองอ่านไปโดยไม่สนใจฮยอกที่ตอนนี้กลายมาเป็นแฟนแล้วจนทำให้ร่างสูงหงุดหงิด
“เลิกอ่านซะทีเหอะน่าไม่งั้นกูงอลมึงนะ” ฮยอกแจขู่ทงเฮแต่คนตัวเล็กก็ยังไม่กลัว
“กูไม่ง้อมึงหรอก”
“จริงปะ? มึงไม่ง้อกูงั้นกูง้อมึงก็ได้” ฮยอกแจพูดเสร็จก็หันไปหอมแก้มทงเฮฟอดใหญ่จนทงเฮต้องปิดสมุดบันทึกมาตีคนข้างๆด้วยความเขิน
“ไอ้ห่า หื่นไม่เลือกที่” ทงเฮด่าฮยอกแจแก้เขินฮยอกแจที่เห็นอาการเขินของอีกคนก็ถือโอกาศจับมือของทงเฮเพื่อประกาศว่าตอนนี้ทงเฮเป็นแฟนเค้าแล้ว ทำเอาคนผ่านไปมามองใหญ่เพราะฮยอกแจและทงเฮเป็นที่หมายปองของชายหญิงทั้งคู่
“มึงหน้าด้านมาสัสไม่อายรึไงคนมองเต็มไปหมดละ” ทงเฮที่รู้สึกถึงการมองของคนที่เดินผ่านไปมาพูดขึ้นแต่ก็ไม่ได้สะบัดมือคนข้างๆออก
“มองเยอะๆอะสิดีจะได้รู้ว่ามึงเป็นแฟนกูละ”
“พูดได้ไม่อายปากด้านจริงๆสัส”
ทงเฮและฮยอกแจที่ตอนนี้กำลังจะไปกินข้าวด้วยกันเดินมาถึงรถแต่ก็ต้องหยุดเพราะมีผู้ชายหน้าตาหล่อที่คุ้นๆว่าอยู่คณะวิศวะเดินเข้ามาหาทงเฮ
“เอ่อ ทงเฮคุยกับฉันแปปนึงได้ไหม” หนุ่มวิศวะนามเซฮุนถามขึ้น
“อ่าได้สิมีอะไรหรอ?” ทงเฮตอบตกลงโดนลืมมองฮยอกแจที่ตอนนี้จับมือทงเฮแน่น
“คือ.....ฉ.....ฉันชอบนายอะเป็นแฟนกับฉันนะ” หนุ่มวิศวะเซฮุนถามขึ้นทำเอาทงเฮเหวอไปเลยและตอนนี้ฮยอกแจหึงสุดๆ
“ทงเฮ..” ฮยอกแจกระซิบที่ข้างหูทงเฮเบาๆทำเอาจ้าตัวขนลุกทันที
“อ.....เอ่อขอโทษนะเซฮุนคือฉันมีแฟนแล้วอะ” เมื่อทงเฮพูดออกไปฮยอกแจก็เอาคางแหลมมาเกยไหล่คนตัวเล็กเพื่อแสดงความเป็นเจ้าของ
“ฮ....ฮยอกแจนะเหรอ?” เซฮุนที่รู้เพียงว่าฮยอกแจเป็นเพื่อนสนิททงเฮถามขึ้นอย่างเบลอๆ
“อ่า ใช่แล้วละขอโทษนะ” ทงเฮบอกออกไปตรงๆทำเอาเซฮุนหันหลังเดินชนต้นไม้เลยทีเดียว
“เฮ้ย!นายเป็นอะไรรึเปล่า” ทงเฮถามอย่างเป็นห่วง
“ป...เปล่าฉันโอเค” แล้วเซฮุนหนุ่มหล่อคนดังคณะวิศวะก็ถูกหักอกไปหนึ่งรายเมื่อเซฮุนไปฮยอกแจก็เอาคางแหลมออกจากไหล่ของทงเฮและเดินขึ้นรถไปทันทีโดยไม่พูดอะไรอย่างงอลๆทงเฮที่เห็นอาการของร่างสูงถึงกับถอนหายใจ
“เฮ้อ งานเข้าละกู” แล้วคนตัวเล็กก็เดินตามไปขึ้นรถคันหรู
ตลอดการเดินทางฮยอกแจไม่คุยกับทงเฮเลยส่วนทงเฮก็เพียงแอบมองฮยอกแจเป็นระยะๆเพราะไม่รู้จะง้อยังไงแต่สุดท้ายก็ทดอึดอัดไม่ไหว
“ไอ้ฮยอกมึงจะงอลอะไรกูวะกูก็ปฏิเสธเซฮุนไปแล้วไง”
“..........” ฮยอกแจยังคงไม่ตอบ
“มึงจะให้กูทำไงบอกมาเลยดีกว่า” ทงเฮที่สุดจะทนพูดขึ้นเมื่อฮยอกแจได้ยินก็เหลือบตามองทงเฮนิดหนึ่งก่อนนะเลี้ยวรถคันหรูเข้าจอดข้างทางทำเอาทงเฮถึงกับงง
“มึงจะทำจริงมะ?”
เปิดตัวSFอึนเฮเรื่องแรกมีคยูมินด้วยน้าแต่อีกเรื่องนึง
ความคิดเห็น