คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : [CHANBAEK] # 1
1
“สายลมหน้าร้อนพัผ่านผมไปอย่าเยือเย็น ถึแม้ะเป็นหน้าร้อน็เหอะแ่ทำไมผมถึไ้รู้สึร้อนแบบแปลๆ อาเป็นเพราะว่าิใอผมอนนี้มันเหมือนไฟที่ำลัะลุโนและพร้อมที่ะเผาไหม้นทั้นให้ายไป่อหน้า ผมพยายามที่ะลืมเธอนนั้น นที่โมยหัวใอผมไปโยไม่อาืนมันลับมาให้ผม ่อไปนี้ะไม่มีอีแล้ว านยอลนที่เย อ่อนหวาน เฮฮา ไร้สระไปวันๆ เอ๋อแ ะไม่มีอีแล้ว เพราะ่อไปนี้ะมีแ่ำว่า แ้แ้น”
ผมสถบออมาเบาๆใ้้นไม้ให่้าๆเพ้นเฮ้าส์อภิมหาราาแพอผม
“เฮ้ออออ” ผมถอนหายใแรๆพร้อมเป่าลมออาปาัวเอ
“ไปีว่าอยู่่อไป็ไม่มีประโยน์ในเมื่อรอมา 3 ปีแล้ว ไม่มีวี่แววว่าเธอะลับมาเลย แล้วถ้าันยันั่รอเธอที่้นไม้ให่้นนี้่อไปไม่มีประโยน์อะไร เพราะยัไัน็ะไม่ไ้เธอลับมาอยู่ี ัใะเถอะ านยอล”
ผมพูให้ำลัใัวเอ และผมะ้อัเธอออใหัวใอผมให้ไ้ ผมนั่ที่้นไม้ให่ไ้ัพัผม็้อลับึ้นไปที่เพนท์เฮ้าส์แล้วเนื่อาผม้อทำานให้บริษัทยัษ์ให่อพ่อผม่อ
“อุ้ย!! อโทษรับ”
อยู่็มีนเินไมู่ามาเรือเินมานผมะั้น
“ไม่เป็นไรรับ ราวหน้าราวหลั็เินูทาบ้านะรับ”
ผมเอื้อมมือไปพยุร่าเล็ที่ล้มลนั่อยู่ับพื้นเนื่อาพวเราเินนัน ทำให้เธอล้มลไป และะนั้นเธอเยหน้าึ้นมาสบาผม มันทำให้ผมถึับอึ้ิมี่ไปเลยทีเียว
“เธอ O.O”
ใ่แล้ว เธอไม่ใ่ใรที่ไหนหรอ เธอือ แบฮยอน นที่โมยหัวใอผมหนีไป
“านยอล นายสบายีไหม”
แบฮยอนถามผม
“.........”
ผมเียบเพราะไม่รู้ะอบไปว่าอะไรี
“เฮ้ๆ านยอลนายฟัันอยู่รึเปล่าเนี่ย”
แบฮยอนถามผมึ้นอีรั้ ผมพยามยามเรียสิอัวเอลับืนมา และ็ไม่รู้อะไรลใผมเหมือนันอยู่ีๆใอผม็มีเปลวไฟลุโนึ้นมา ผมมอหน้านรหน้า้วยวามเียแ้น
“หายไปไหนมาล่ะ”
“ันไปหาุพ่อุแม่อันมาน่ะ พอีท่านเรียัวันให้ไปพบ”
แบฮยอนทำหน้าใสื่อย์ โยไม่รู้ะารรมที่เ้าะ้อประสบพบเอมัน่อไปนี้ในเวลาไม่นาน้วยน้ำมืออผม
“านยอลทำไมถึทำหน้าอย่านี้ล่ะ ไม่ีใหรอที่ันลับมาหรือว่านายมีนใหม่แล้ว”
“ถามัวนายเอีว่ามั้ย ว่ามีนอื่นรึยัันน่ะเฝ้ารอเธอทุวันทุั่วโมทุนาที เธอทำให้ันเือบเป็นบ้าเธอรู้ไหมว่าอนที่เธอหายัวไปนั้นันแทบลั่าย ันามหาเธอทั่วเาหลีแ่็ไม่พบเธอเลย แล้ววันนี้มันเป็นวันที่ันะทำใยอมรับลืมเธอออไปาหัวใอัน แ่เธอันลับมา เธอลับมาทำไมแบฮยอน”
ผมะอใส่แบฮยอ้วยน้ำเสียแ็ล้า ผมยอมรับเลยรับว่าอนนั้นอารม์อผมมันโรธริๆ ผมระาแนแบ และบีบมันแน่น
“โอ้ยย านยอลเบาสิ ันเ็บนะ”
แบพยามยามที่ะสะบัแนออามืออผมแ่มัน็ไม่ป็นผลใๆทั้สิ้นเพราะ้วยแรอผมที่มาว่า
“เ็บหรอ ันว่าแ่นี้มันยัน้อยไปะ้วย้ำนะ ันเ็บมาว่าเธอเป็นร้อยเท่าพันเท่า”
“านยอลันว่านายแปลๆไปน่ะ เป็นอะไรไปอ่ะะอำันหรอ ันไม่มีเวลามาเล่นอะไรแพลๆแบบนี้หรอนะเพราะเวลาอันมันมี่า”
“ฮึ เวลาอเธอมี่าั้นหรอไ้ ั้นันะเวลาอเธอให้เป็นประโยน์เลยล่ะัน มานี่!!”
ผมระาแนแบฮยอนให้เินามผมมา
“นี่นายะพาันไปไหนน่ะ ปล่อยันนะันเินเอไ้”
“ไม่ปล่อย ันะพาเธอไปลนรไล่ะ”
“นี่ปล่อยันเี๋ยวนี้น่ะปล่อนนะไอ้นบ้า”
ผมุระาลาแบฮยอนมาถึห้อหรูอผม พอผมเปิประูเ้ามาไ้ผม็ับแบฮยอน โยนลเียนุ่ม ่อนะปิประูเสียัพร้อมล็อลอนอย่าแน่นหนา ไม่สนำโวยวายที่ออมาาปาแบสันิเียว ผมหมุนัวลับไปเผิหน้าับแบ ยับเท้าเ้าไปใล้เียอย่ารวเร็ว นระทั่แบ้อยับัวหนี
“นะ .. นายะทำอะไรน่ะานยอล”
แบ้อมาที่ผมวาอเาเ็มไป้วยวามหวาระแว
“...........”
ผมเียบไม่ให้ำอบอะไรทั้นั้น
“ะทำอะไรน่ะานยอล บอ่อนเลยนะว่านายห้ามทำอะไรที่มันไม่ีทั้นั้นเพราะันไม่อบ”
“เธอไม่อบแ่ันอบนี่”
ผมึ้นไปร่อมแบฮยอนทันทีโยไม่รอ้า
“านยอละทำอะไรน่ะ ลไปเียวนี้เลยนะ”
แบโวยวายใส่ผมและทุบีที่หน้าอแ็อผมั ุ้บ ั้บ
“อยู่เยๆ ถ้าไม่อยาเ็บัว”
สิ้นเสียอผม ผม็เริ่มลุแบฮยอนทันที ผม่อยเอามืออผมสอเ้าไปใ้เสื้อบาอแบฮยอนและถอมันออมาอย่า่ายาย แบยันอนิ้น แ่ว่าผมไม่แร์อยู่แล้ว ผมเอาปาหนาอผมประบูบลบนปาแบฮยอนอย่าั่ว้า โยไม่ปราีนรหน้าเลย านั้นผม็เลื่อนหน้า่ำลมาที่บริเวออาวอแบ มันาวมานผมทนไม่ไหวที่ะฝัรอยูบให้ป็นรอยแๆ เพื่อแสให้นอืนไ้รู้ว่าเธอมีเ้าอแล้ว ผม่อยๆเลื่อนหน้าลมาบริเวหน้าอแบนราบอแบผมหยุะัแป๊ปนึเพราะเสียแบที่ห้ามผมไว้
“ะ านยอลอย่าเลยนะันอร้ออย่าทำแบบนี้เลย”
“……..”
ผมเียบ และ็ย้ำยีแบ่อโยไม่สนใอะไรทั้นั้น ผมเอามืออผมไปเผลอไปับุอ่อนไหวอแบ
“ อะ อ๊า านยอลอย่านะ”
่อให้ห้ามผมเท่าไรมัน็ยิ่ทวีูให้ผมอยาะทำมาเท่านั้น ผม่อยเอามือปลาเแบออ แล้วานั้นผม็เอามืออผม ไปับทีุ่อ่อนไหวอแบ โยุอ่อนไหวอแบอนนี้มันั้ัน
“อื้ม อ๊า ะ านยอล”
รื้
เสียโรศัพท์ัึ้น่อนทำให้ผม้อหยุารระทำทั้สิ้นทุอย่าเพียแ่นั้น ผมหันหลัและเินลมาาเียอย่าหัวเสีย ผมเินไปหยิบโทรศัพท์ึ้นมา่อนะรับสายมัน
“สวัสีรับ ผมานยอลพูรับ”
[านยอล รีบออมาหาัน่วนเลยันมีานะให้แทำ]
“านอะไรหรอฮ้ะ พ่อผมไม่ว่า”
[ไอ้ลูเวรันบอให้แออมา็ออมาเถอะ อย(บ้านแ็ไม่ไ้สร้าประโยน์อะไรอยู่แล้ว]
“รับพ่อ เี๋ยวผมะรีบออไปเี๋ยวนี้”
[เออๆ รีบออมานะ]
“รับ ท่านพ่อ”
ผมุยโทรศัพท์ับผู้เป็นพ่อเสร็ผม็รีบเินเ้าไปหาแบฮยอนที่ำลันอนสะอื้นอยู่บนเีย
“พอแ่นี้แหละแบ นายลับไปเถอะ”
“ฮึ านยอลนายมันนเลว เลว เลวสิ้นี ันเลียนาย”
แบฮยอนะโรธผมมา เพราะว่าเมื่อ่อนอนเราบันผมแทบะไม่เยไ้ยินำ่าออมาาแบเลย แ่อนนี้มันไม่ใ่เ้า่าผม เ้าโรธผมมา ผมรู้
“ถึันะเลวนาไหนแ่ัน็เป็นผัวนายแล้วนะแบ เพราะะนั้นอย่ามา่าหรือว่าันเ็า ันไม่อบ”
ผมสถบออมาอย่าหุหิ
“ฮึๆ ไอ้น..”
แบพยายามะ่าผมอีรอบแ่ผมยื่นหน้าเ้าไปใล้แบพร้อมับเอามือไหล่แบไว้ แบึหยุนิ่ารระทำทั้หม เอาแ่นั่นิ่และร้อไห้
“ันไป่อนนะแบ ไว้ันะโทรหานายใหม่ ันมีธุระริๆ ไว้วันหลัเรามาสนุันใหม่นะรับ ที่รั ุ๊บ”
ผมเอาหน้ายื่นไปใล้หน้าแบและผม็ประบูบับเธอไป1 ที ปาอเธอถึแม้ะมีรอย้ำบาแ่มัน็หวานมารับ หวานราวับไอศรีมรสสอเบอร์รี่เลย
………………………………………………………………………………………………
อนแรเรื่อแร โอ๊ยยย ไม่รู้ว่าะอบันรึเปล่า
แ่ไรเอร์ั้ใสุๆแล้วๆ หวัว่าะอบันนะ่ะ
แล้วะรีบลับมาอัพให้อ่านันอี่ะ ่วยันอมเม้นเป็นำลัใให้้วยนะ่ะ ><
ความคิดเห็น