ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
บทนำ
เช้าวันใหม่ของการไปโีรงเีรียนยังเป็นเช่นเคย แต่วันนี้อาจดูเร่งรีบไปนิดสำหรับลัลทริมา
ทั้งที่ตั้งใจว่าจะตื่นเช้าแท้ๆ แต่ก็ดันเผลอคุยกับโชติกาลซะดึกดื่น รู้ตัวอักทีก็ตี2เข้าไปแล้ว
ลัลทริมากึ่งวิ่งกึ่งเดินเข้าโรงเรียนนิศาพาณิชย์ นึกแล้วก็โล่งใจที่ยังไม่สายเกินไป
ลัลทริมารีบสาวเท้าไปยังโต๊ะประจำที่มัรฑินีและเอมมิกาจะนั่งคอยเธออยู่เสมอๆ
"ยัยลัล! ทำไมวันนี้แกมาช้า"เอมมิกาเห็นเธอก่อนใครพลางโบกมือทักเธอเหมือนเคย
ลัลทริมาโบกมือกลับก่อนทิ้งตัวนั่งลงอย่างเหนื่อยอ่อน
"ขอโทษจ๊ะ ฉันคุยกับโชจนเพลิน รู้ตัวอีกทีก็ดึกแล้ว" ลัลทริมาพูดอย่างสำนึกผิด
เอมมิกาและมัณฑินียิ้มกริ่มเมื่อได้ยินชื่อ'โชติกาล'ออกมาจากปากเด็กสาว เธอมักจะพูดถึงโชติกาลบ่อยครั้ง
ยิ่งเดี๋ยวนี้แทบจะทุกวันเลยด้วยซ้ำ
"แหม~ ลัลกับโชเนี่ย ความสัมพันธ์ของพวกเธอมันยังไงกันแน่ เดี๋ยวไปนู้นไปนี่ด้วยกันบ้าง คุยกันจนดึกบ้างล่ะ บอกเรามานะลัล!"
มัณฑินีคาดคั้นคำตอบ ลัลทริมาน่าขึ้นสีระเรื่อพลางก้มหน้างุด
"ไม่มี๊~ ฉันกับโชเราเป็นแค่เพื่อนรักกันจริงๆนะ" ลัลทริมาตอบเสียงแผ่ว เอมมิกาทำท่าว่าจะถามอีกแต่โดนขัดไว้ก่อน
~ประกาศจากฝ่ายกิจกรรม นักเรียนทุกคนกรุณามารวมกันที่ห้องประชุมด้วยค่ะ ย้ำ นักเรียนทุก....~
"ปะ ไปเถอะ"ลัลทริมารีบจูงมือเพื่อนรักทั้ง2ก่อนจะโดนถามอะไรไปมากกว่านี้ แต่ก็ยังไม่วายจนได้
"ลัล~บอกเรามาเถอะน่า" เอมมิกายิ้มกริ่มเมื่อได้แซวเพื่อนรัก ซึ่งลัลทริมาก็ทำได้แค่เงียบเท่านั้น
หอประชุมของโรงเรียนนิศาพาณิชย์ไม่ได้ใหญ่โตนัก แต่ก็พอที่จะจุนักเรียนทั้งหมดได้
ลัลทริมามองหาห้องของตนเพื่อรีบไปเข้าแถว แต่สายตากลับหยุดอยู่ที่ใครบางคนที่กำลังเดินเข้ามาพร้อมเสียงหัวเราะอันเป็นเอกลักษณ์
พวกนักเรียนพร้อมใจกันแหวกทางให้ประหนึ่งว่าเขาเป็นผู้ที่น่ายกย่องก็ไม่ปาน
กลับกัน นักเรียนทุกคนต่างรู้ดีเรื่อง'ยัยแม่มดและจอมคุณไสย์แห่งนิศา' ช่วงเวลาที่ผ่านมาแม้ลัลทริมาจะได้ยิน
เสียงที่ไม่พึงประสงค์มาตลอด แต่เธอก็ยังปรับตัวให้เคยชินได้ แต่สำหรับการิน มันไม่ใช่เลย เธอไม่เคยเข้าใจเขาจริงๆสักครั้ง
เธอทั้งหวาดกลัว เกรงขาม หลายๆอย่างปนเปกันไปหมด เธอแค่อยากจะกล้าพอที่จะยื่นมือออกไปเท่านั้น
...ยื่นมือเข้าไปช่วยลูกแกะหลงทางผู้น่า่สงสาร
...ไอ้บ้านั่นมาแล้ว...
...ชิ! เจอยัยแม่มดยังซวยไม่พออีกหรือไง ทำไมต้องเจอมันอีกว่ะ...
...ซวย! ซวยสุดๆเลย! วันนี้มันวันอะไรกัน...
เหล่าความคิดของนักเรียนที่อยู่รอบตัวถาโถมเข้าหาลัลทริมาอย่างไม่หยุดหย่อน
แต่ดูเหมือนการินจะไม่สนใจเรื่องพวกนี้เลย
ลัลทริมาสังเกตเห็นบางอย่างเมื่อการิเข้ามาใกล้ เขามีรอยแผลประปรายทั่วร่างกาย
แม้จะดูไม่ร้ายแรงแต่เธอก็ยังอดเป็นห่วงเขาไม่ได้ ลัลทริมากระซิบบอกให้เพื่อนรักไปเข้าแถวรอก่อน
ก่อนจะเดินแทรกพวกนักเรียนไปหาการิน นักเรียนพวกนั้นก็ดูเหมือนจะยอมเปิดทางให้ง่ายๆ
เพราะไม่มีใครอยากอยู่ใกล้เธอนัก
"การิน!" ลัลทริมาตะโกน แต่ร่างสูงยังเดินต่อไปอย่างไม่สนใจ
"การิน เดี๋ยวสินายจะไปไหน"ลัลทริมาวิ่งตะโกนไล่หลัง จนสามารถที่จะเื้อื้อมมือไปถึง
ลัลทริมาดึงมือของการินไว้ ทำให้เขาต้องชะงัก
"นายไปโดนอะไรมา ผอ.รู้เรื่องนี้รึเปล่า"ลัลทริมาถามอย่างเป็นห่วง
การินเหลือบมองร่างบางก่อนจะสะบัดมือออก
"อย่ามายุ่งเรื่องของฉัน"การินพูดเสียงเย็น แต่ลัลทริมาไม่ยอมถอย
เธอยังดึงเสื้อนักเรียนของเขาไว้อยู่
"การิน ตอบฉันมา" ลัลทริมาพยายามคุมเสียงให้เป็นปกติแม้เธอจะหวาดกลัว
ฟุบ!
มือใหญ่ตรงเข้าหาคอของเธออย่างจัง ลัลทริมาหายใจติดขัด ดูเหมือนเขาจะอยากฆ่าเธอให้ตายๆไปซะ
"ของเล่นอย่างเธอ มีสิทธิ์พูดเมื่อฉันสั่งเท่านั้น หุบปากแล้วเลิกยุ่งเรื่องของฉันซะ!"การินตะคอกใส่ เขาปล่อยมืออกก่อนจะเดินออกไป
ลัลทริมายืนกุมคอของตัวเองอยู่อย่างนั้นจนมัณฑินีกับเอมมิกามาถึงตัว
"ลัล ตานั่นมันทำอะไรเธอ!" เพื่อนรักทั้ง2คนถามไถ่เธออย่างเป็นห่วง แต่เพียงตอนนี้เธอไม่มีอารมณ์ที่จะตอบคำถามอะไรแล้ว
...ถ้าฉันมันไร้ค่าขนาดนั้น ก็อย่าสนใจฉันเลยการิน...
เช้าวันใหม่ของการไปโีรงเีรียนยังเป็นเช่นเคย แต่วันนี้อาจดูเร่งรีบไปนิดสำหรับลัลทริมา
ทั้งที่ตั้งใจว่าจะตื่นเช้าแท้ๆ แต่ก็ดันเผลอคุยกับโชติกาลซะดึกดื่น รู้ตัวอักทีก็ตี2เข้าไปแล้ว
ลัลทริมากึ่งวิ่งกึ่งเดินเข้าโรงเรียนนิศาพาณิชย์ นึกแล้วก็โล่งใจที่ยังไม่สายเกินไป
ลัลทริมารีบสาวเท้าไปยังโต๊ะประจำที่มัรฑินีและเอมมิกาจะนั่งคอยเธออยู่เสมอๆ
"ยัยลัล! ทำไมวันนี้แกมาช้า"เอมมิกาเห็นเธอก่อนใครพลางโบกมือทักเธอเหมือนเคย
ลัลทริมาโบกมือกลับก่อนทิ้งตัวนั่งลงอย่างเหนื่อยอ่อน
"ขอโทษจ๊ะ ฉันคุยกับโชจนเพลิน รู้ตัวอีกทีก็ดึกแล้ว" ลัลทริมาพูดอย่างสำนึกผิด
เอมมิกาและมัณฑินียิ้มกริ่มเมื่อได้ยินชื่อ'โชติกาล'ออกมาจากปากเด็กสาว เธอมักจะพูดถึงโชติกาลบ่อยครั้ง
ยิ่งเดี๋ยวนี้แทบจะทุกวันเลยด้วยซ้ำ
"แหม~ ลัลกับโชเนี่ย ความสัมพันธ์ของพวกเธอมันยังไงกันแน่ เดี๋ยวไปนู้นไปนี่ด้วยกันบ้าง คุยกันจนดึกบ้างล่ะ บอกเรามานะลัล!"
มัณฑินีคาดคั้นคำตอบ ลัลทริมาน่าขึ้นสีระเรื่อพลางก้มหน้างุด
"ไม่มี๊~ ฉันกับโชเราเป็นแค่เพื่อนรักกันจริงๆนะ" ลัลทริมาตอบเสียงแผ่ว เอมมิกาทำท่าว่าจะถามอีกแต่โดนขัดไว้ก่อน
~ประกาศจากฝ่ายกิจกรรม นักเรียนทุกคนกรุณามารวมกันที่ห้องประชุมด้วยค่ะ ย้ำ นักเรียนทุก....~
"ปะ ไปเถอะ"ลัลทริมารีบจูงมือเพื่อนรักทั้ง2ก่อนจะโดนถามอะไรไปมากกว่านี้ แต่ก็ยังไม่วายจนได้
"ลัล~บอกเรามาเถอะน่า" เอมมิกายิ้มกริ่มเมื่อได้แซวเพื่อนรัก ซึ่งลัลทริมาก็ทำได้แค่เงียบเท่านั้น
หอประชุมของโรงเรียนนิศาพาณิชย์ไม่ได้ใหญ่โตนัก แต่ก็พอที่จะจุนักเรียนทั้งหมดได้
ลัลทริมามองหาห้องของตนเพื่อรีบไปเข้าแถว แต่สายตากลับหยุดอยู่ที่ใครบางคนที่กำลังเดินเข้ามาพร้อมเสียงหัวเราะอันเป็นเอกลักษณ์
พวกนักเรียนพร้อมใจกันแหวกทางให้ประหนึ่งว่าเขาเป็นผู้ที่น่ายกย่องก็ไม่ปาน
กลับกัน นักเรียนทุกคนต่างรู้ดีเรื่อง'ยัยแม่มดและจอมคุณไสย์แห่งนิศา' ช่วงเวลาที่ผ่านมาแม้ลัลทริมาจะได้ยิน
เสียงที่ไม่พึงประสงค์มาตลอด แต่เธอก็ยังปรับตัวให้เคยชินได้ แต่สำหรับการิน มันไม่ใช่เลย เธอไม่เคยเข้าใจเขาจริงๆสักครั้ง
เธอทั้งหวาดกลัว เกรงขาม หลายๆอย่างปนเปกันไปหมด เธอแค่อยากจะกล้าพอที่จะยื่นมือออกไปเท่านั้น
...ยื่นมือเข้าไปช่วยลูกแกะหลงทางผู้น่า่สงสาร
...ไอ้บ้านั่นมาแล้ว...
...ชิ! เจอยัยแม่มดยังซวยไม่พออีกหรือไง ทำไมต้องเจอมันอีกว่ะ...
...ซวย! ซวยสุดๆเลย! วันนี้มันวันอะไรกัน...
เหล่าความคิดของนักเรียนที่อยู่รอบตัวถาโถมเข้าหาลัลทริมาอย่างไม่หยุดหย่อน
แต่ดูเหมือนการินจะไม่สนใจเรื่องพวกนี้เลย
ลัลทริมาสังเกตเห็นบางอย่างเมื่อการิเข้ามาใกล้ เขามีรอยแผลประปรายทั่วร่างกาย
แม้จะดูไม่ร้ายแรงแต่เธอก็ยังอดเป็นห่วงเขาไม่ได้ ลัลทริมากระซิบบอกให้เพื่อนรักไปเข้าแถวรอก่อน
ก่อนจะเดินแทรกพวกนักเรียนไปหาการิน นักเรียนพวกนั้นก็ดูเหมือนจะยอมเปิดทางให้ง่ายๆ
เพราะไม่มีใครอยากอยู่ใกล้เธอนัก
"การิน!" ลัลทริมาตะโกน แต่ร่างสูงยังเดินต่อไปอย่างไม่สนใจ
"การิน เดี๋ยวสินายจะไปไหน"ลัลทริมาวิ่งตะโกนไล่หลัง จนสามารถที่จะเื้อื้อมมือไปถึง
ลัลทริมาดึงมือของการินไว้ ทำให้เขาต้องชะงัก
"นายไปโดนอะไรมา ผอ.รู้เรื่องนี้รึเปล่า"ลัลทริมาถามอย่างเป็นห่วง
การินเหลือบมองร่างบางก่อนจะสะบัดมือออก
"อย่ามายุ่งเรื่องของฉัน"การินพูดเสียงเย็น แต่ลัลทริมาไม่ยอมถอย
เธอยังดึงเสื้อนักเรียนของเขาไว้อยู่
"การิน ตอบฉันมา" ลัลทริมาพยายามคุมเสียงให้เป็นปกติแม้เธอจะหวาดกลัว
ฟุบ!
มือใหญ่ตรงเข้าหาคอของเธออย่างจัง ลัลทริมาหายใจติดขัด ดูเหมือนเขาจะอยากฆ่าเธอให้ตายๆไปซะ
"ของเล่นอย่างเธอ มีสิทธิ์พูดเมื่อฉันสั่งเท่านั้น หุบปากแล้วเลิกยุ่งเรื่องของฉันซะ!"การินตะคอกใส่ เขาปล่อยมืออกก่อนจะเดินออกไป
ลัลทริมายืนกุมคอของตัวเองอยู่อย่างนั้นจนมัณฑินีกับเอมมิกามาถึงตัว
"ลัล ตานั่นมันทำอะไรเธอ!" เพื่อนรักทั้ง2คนถามไถ่เธออย่างเป็นห่วง แต่เพียงตอนนี้เธอไม่มีอารมณ์ที่จะตอบคำถามอะไรแล้ว
...ถ้าฉันมันไร้ค่าขนาดนั้น ก็อย่าสนใจฉันเลยการิน...
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น