คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทที่1 การพบกันครั้งเเรก [100%]
อุ้มรักกับดักหัวใจ
คยูฮยอน X ซองมิน
บทที่1 การพบกันครั้งเเรก
งานเลี้ยงที่ดูวุ่นวายในค่ำคืนนี้ทำเอาลีซองมินเหนื่อยไม่น้อย ไหนจะต้องคอยทำหน้าที่เสิร์ฟน้ำ ต้อนรับแขก จัดดอกไม้ แถมยังต้องดูแลความพร้อมของคุณหนูแห่งบ้านชเวอีก แน่นอนก็นี่คืองานหมั้นที่ยิ่งใหญ่ ที่ทำให้วงการธุรกิจทั้งกรุงโซลต้องสั่นสะเทือน
โจวคยูฮยอน และชเวซูยอง ประกาศหมั้นสายฟ้าแลบ
สร้างความแปลกใจให้แก่วงสังคมไฮโซยิ่งนัก แต่สำหรับซองมินแล้วดูจะไม่แปลกใจเท่าไหร่ การแต่งงานเพื่อผลประโยชน์ทางธุรกิจ ก็เป็นเรื่องของพวกตระกูลผู้ดี เอาเงินต่อเงิน สุดท้ายเงินมันก็เข้ากระเป๋าพวกเขา ไม่เกี่ยวอะไรกับซองมินสักหน่อย ขอแค่คุณหนูซูยองมีความสุข ซองมินก็ดีใจแล้ว
“ซองมิน เดินไปหยิบถาดแก้สน้ำตรงนั้นมาหน่อยสิ” ซองมินพยักหน้ารับคำ ถึงแม้เขาจะเป็นน้องชายต่างมารดากับซูยองแท้ๆ แต่ก็มีฐานะทางสังคมอะไรไม่ต่างไปจากคนใช้บ้านชเว ซองมินเดินไปตามทางเพื่อทำตามคำสั่งของหัวหน้าแม่บ้าน ที่หน้าห้องน้ำชาย ซองมินเห็นว่าที่พี่เขยที่ท่าทางมึนเมาเล็กน้อยจากฤทธิ์ของแอลกอฮอลล์ล้างหน้าอยู่ที่อ่างน้ำ
ซองมินไม่สนใจอะไรกับพี่เขยคนนี้เท่าไหร่นัก เคยเจอกันแค่2-3ครั้งที่บ้านตระกูลชเวเท่านั้น แต่ดูท่าทางแล้วโจวคยูฮยอนคนนี้ ท่าทาง บุคลิกดี เพียบพร้อมชะมัด สมแล้วที่พี่ซูยองจะชอบ เชาก็ได้แต่หวังและอวยพรให้ทั้งสองรักกันนานๆ
สายตาเจ้ากรรมที่ก้มลงยกถาดน้ำดันเหลือบไปเห็นเรื่องหน้าอายเข้าให้หล่ะนี่ คุณพี่เขยไม่ได้รูดซิปกางเกง พระเจ้า !! ผมจะทำยังไงดีฮะ
“เอ่อ..คุณคยูฮยอนฮะ” ไม่รู้ว่าจะทำยังไงดีแล้ว ลีซองมินรู้สึกอายแทนที่สุด ก็สีกางเกงในมันสีเจิดซะขนาดนั้น แต่ก็..เอาวะ ดีกว่าให้คุณพี่เขยออกไปขายหน้าต่อหน้าวงสังคม
“อ่ะ..เอ่อ ซิปกางเกงคุณ” พูดได้แค่นั้น ซองมินก็ก้มหน้างุด จิกมือไปที่ถาดน้ำไว้แน่น ที่เขาทำนี่ถูกต้องแล้วใช่ไหมนะ หรือบางทีคุณพี่เขยจะเป็นพวกโรคจิตชอบโชว์อยู่แล้วก็ได้นะ
อาย..น่าอายและน่าขายหน้าที่สุด ที่อยู่ๆเด็กกะโปโล มาชี้ว่าเขาลืมรูดซิป เรื่องนี้จัดอยู่ในสกู๊ป1ใน10ความผิดพลาดของนักธุรกิจหนุ่มได้หรือปล่าวนะ
“เอ่อ..ขอบคุณนะที่เตือน” มือไม้รีบสาระวนจัดการปิดหน้าต่างกางเกงอย่างเร่งรีบ แย่จริง คยูฮยอนคิดว่าเขาดื่มไปพอสมควรนะ แต่ทำไมยังรู้สึกร้อนวูบวาบที่ใบหน้าได้ถึงเพียงนี้
เด็กหนุ่มหน้าหวานคนนี้คงจะเป็นเด็กรับใช้ที่บ้านชเวแน่ๆ บุญคุณครั้งนี้โจวคยูฮยอนจะไม่มีวันลืมเลย
“คยูฮยอนคะ..หายไปนานเชียว” เรียวขายาวสวย สาวเท้าเดินมาใกล้ พร้อมกับใบหน้าสวยที่แย้มยิ้มอย่างเปี่ยมสุข ก็แหงหล่ะ นี่หน่ะโจวคยูฮยอนเชียวนะ จับได้แบบนี้ก็สุขทั้งชาติแล้ว
“เอ่อ พอดีว่าผมเดินเซนิดหน่อย สงสัยจะดื่มเยอะไป โชคดีที่เด็กคนนี้ช่วยเอาไว้” แม้ว่าเด็กคนนี้จะมีบุญคุณมาก แต่เรื่องน่าอายแบบนี้ อย่าให้ใครรู้เพิ่มจะดีที่สุด
“อ๋อ ซองมินหน่ะหรอคะ” แค่นั้นที่ซูยองกล่าวถึงบุคคลที่3 ก่อนจะเบียดกาย ควงแขนออเซาะคยูฮยอนต่อ
“ฉันว่าเรารีบออกไปถ่ายรูปกับแขกข้างนอกต่อดีกว่านะคะ หายมานานมันจะไม่ดี” ใบหน้าเรียวสวยพูดเสียงหวาน เอาใจชายหนุ่มสุดฤทธิ์
“เอ่อ ..ถ้าหากว่าไม่มีอะไรแล้ว ผมก็ขอตัวก่อนนะฮะ ขอตัวนะครับคุณหนู คุณคยูฮยอน” เมื่อรู้ตัวว่าหมดหน้าที่ของตัวเองแล้วซองมินก็ไม่คิดจะเป็นกขค. ของพี่สาวกับพี่เขยตัวเองหรอก เขาโค้งตัวอย่างสุภาพ ถืดถาดน้ำหนักๆ แล้วเดินจากไป
งานหมั้นที่ทุกคนต่างกล่าวถึงในค่ำคืนนี้ยังคงดำเนินต่อไป ท่ามกลางคำอวยพร และความสุขอย่างชื่นมื่นของคยูฮยอนและซูยอง
เช้าวันจันทร์10โมงเช้า ซองมินงัวเงียลุกจากเตียง ภายในห้องพักคนใช้ของบ้านตระกูลชเว เมื่อคืนกว่าจะจัดการกับงานหมั้นเสร็จก็เที่ยงคืน กลับถึงบ้าน ล้มตัวลงนอนก็ตี2กว่าๆ โชคดีที่วันนี้มีเรียนอีกทีก็รอบบ่าย ไม่งั้นคงจะต้องเหนื่อยมากแน่ๆเลย
แม้ซองมินจะอยู่ในบ้านชเวด้วนฐานะคนรับใช้ แต่ซองมินก็เป็นคนใฝ่ดี และขยันขันแข็ง ตั้งใจเรียนมาก ตอนนี้ก็อยู่ปี4แล้ว อีกไม่กี่เดือนก็จะเรียนจบ ซองมินจะได้มีอนาคตที่ดี ไม่ต้องทนกับฐานะลูกนอกสมรสที่ชเวมินอึนผลักดันให้ นักศึกษาคณะบัญชีของมหาวิทยาลัยโซลอย่างเขา น่าจะหางานดีๆทำได้ไม่ยาก
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“ซองมิน คุณซูยองเรียกหน่ะ”
“ฮะป้า ผมจะรีบไปเดี๋ยวนี้หล่ะฮะ” รับคำจากป้ามิยองหัวหน้าแม่บ้าน ซองมินก็รีบจัดแจงอาบน้ำอาบท่า ออกจากห้องของตนมุ่งหน้าสู่ชั้น2ของบ้านหลังใหญ่ ที่นั้น ห้องนอนของชเวซูยอง
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“ขออนุญาตครับคุณหนู”
“อืม เข้ามาสิซองมิน”
ซองมินเปิดประตูเข้าไปในห้อง ห้องนอนของคุณหนูที่เขาเข้ามาซะบ่อย ก็คุณหนูของเขาหน่ะ ใจดีกับเขามาก เป็นธรรมดาที่ซองมินมักยินดีรับใช้ด้วยความเต็มใจเสมอ
“ของตรงกองนั้นหน่ะ ฉันให้” ร่างบางที่นอนอยู่บนเตียงพูด ก่อนที่จะหันไปสนใจหน้าจอโทรทัศน์ต่อ ซองมินหันไปตามที่ซูยองชี้ ก็เจอกับกองข้าวของมากมาย เห็นทีคุณหนูกับคุณชายจะโละของมาให้เขาอีกแล้วสินะ
“มีพวกเสื้อผ้าของพี่ซีวอนที่เขาไม่ใส่ น่าจะเข้ากับนาย แล้วก็ของใช้จุกจิกของฉันหน่ะ เอาไปเลือกๆดู แต่ถ้านายจะไม่เอาก็เอาไปทิ้งหรือบริจาคให้ใครก็ได้ ฉันไม่ว่าหรอก” ซูยองกล่าวยิ้มๆ วันนี้เธออารมณ์ดีเป็นบ้า ก็เมื่อคือ จูบอันดื่มด่ำที่คยูฮยอนมอบให้ มันยังติดอยู่ทิ่ริมฝีปากอยู่เลยนี่นา
“แล้วคุณหนูไม่เอาแล้วหรอฮะ ของพวกนี้ยังดีๆอยู่เลยนะ”
“ลีซองมิน พี่สาวของนายจะกลายเป็นสะใภ้ตระกูลโจวอยู่แล้ว ยังมีอะไรที่ต้องเสียดายอีกหล่ะ แค่ฉันขอใหม่เดี๋ยวคยูฮยอนเขาก็ซื้อให้” หญิงสาวพูดอย่างวาดฝัน นิ้วมือเรียวยาวม้วนผมตัวเองเล่น ก่อนจะฉีกยิ้มกว้างให้ผู้เป็นน้องชายต่างมารดาของตน
“นับเป็นวาสนาของคุณหนูแล้วหล่ะฮะ ที่เจอคุณคยูฮยอน” ซองมินไม่รู้จะพูดอะไร ก็ได้แต่ยอมรับความจริง ของตนกับชเวซีวอนและชเวซูยอง เขาเชื่อมาตลอดทั้งชีวิตเลยหล่ะว่า แข่งบุญแข่งวาสนามันแข่งกันไม่ได้จริงๆ
ภาพนี้สวยไหมคะ??
ดวงไฟพวกนี้ อยากจะบอกว่าเหมือนกับชีวิตซองมิน
ตอนเริ่มเรื่องสุดๆ ดูสิ..จะสว่างก็ไม่สว่าง
จะมืด..ก็ไม่มืด
ดูเป็นเเสงไฟนวลๆ ไม่สว่างจ้า เเต่ก็อบอุ่นนะ
เเต่คาดว่าต่อไป ถ้าคุณคยูฮยอนเข้ามามีบทบาทในขีวิตเรื่อยๆ
ก็คงจะสว่างจ้าเเน่ๆเลย(เดาเอามั่วๆ)
ขอบคุณนักอ่านทุกคนที่เเวะมาเยี่ยมกันในบทที่1
พบกันบทที่2นะจ๊ะ
B B
ความคิดเห็น