รักสุดท้ายในปลายฝน

ลำดับตอนที่ #1 : ลำนำของฝน

    บทที่ 1

                                     ช่วงเวลาที่สายลมพัดพาหน้าต่างสีขาวนวล แสงแดดส่องผ่านนำความอบอุ่นห่อหุมร่าง แต่ทำไมร่างกายนี่ไม่ได้บ่งบอกเช่นนั้นหญิงสาวที่นอนมองอาทิตย์บนเตียงหนา นุ่ม  ทอดมองไปบนฟ้ากว้างที่แหล่งที่มมาของแสงยังคงอยู่ที่เดิมของมัน หญิงสาวไม่อยากเห็นหรือสัมผัสจากไออุ่นของแสงนั้น มันทำให้เธอโหยหาแต่ความอบอุ่นที่ได้รับ เธอรู้สึกรังเกียจตัวเองที่มีความรู้สึกนี่ หญิงสาวรุกขึ้นนำร่างตนไปห้องน้ำเพื่อทำให้ความรู้สึกบรรเทาลงไปบางในเวลา นี่ เธอคิดเสมอว่าถ้าโลกนี่ไม่มีดวงอาทิตย์หรือดวงจันทร์ดีไหน เป็นคำถามสงสัยมานาน ถ้าคนอื่นได้ยินคงคิดว่าบ้าแต่ทำไงได้โชคชะตาทำให้เธอต้องพบเจอ คิดถึง แต่เขาที่ไม่มีความจริงที่เป็นไปได้เลย  ที่เธอจะได้สิ่งที่เรียกว่าหัวใจจากเขา ในเมื่อเธอเป็นสิ่งมีชีวิตแค่อยู่ไปวันๆที่แสนน่าเบื่อนี่ก็เกินทนแล้ว ถ้าต้องเจอกับบางสิ่งที่กระเทือนใจอีกอาจทำให้เธอ...ต้องหายไปจากโลกนี่ จริงๆ
                                     ในขณะที่เธอคิดอยู่นั้นเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น ปลายสายชื่อขึ้น '' ฟ้าใหม่ '' เพื่อนสาวที่สนิทที่สุด หญิงสาวกดรับด้วยความรู้สึกเซ็งที่มากวนเวลาอาบน้ำที่มีค่าของเธอ
" มีไรหรอ ฟ้า -*-"
" นี่ยัยเกล เธอจะไปเรียนไหมเนี่ยนี่มันสายมากแล้วน่ะ มัวแต่แช่น้ำอยู่ได้ รีบขึ้นจากอ่างเร็วๆด้วยเดียวไปรอที่หน้าบ้านแกน่ะ"
" อืม รู้แล้วแปปนึง เร่งอยู่ได้คนอาบน้ำอยู่ -*- "
" อาบน้ำ..! แกแช่น้ำอยู่ล่ะสิ เป็นกัปปะหรือไงย่ะแช่น้ำได้เป็นชั่วโมง "
" เป็นคน แช่น้ำแก้เครียดเว่ย เข้าใจไหมเนี่ย! ลุกแล้วๆ"
" เร็วด้วยอีก 1 ชั่วโมงโรงเรียนเข้าแล้วน่ะ "
" ว่างสายสิค่ะ คุณเธอ ฉันจะได้แต่งตัวเร็วจะได้ไปเร็วๆ "
" ค่ะๆ วางแล้วค่ะ " ตู๊ด....ตู๊ด....ตู๊ด
" เหอ ... " ถอนหายใจอย่างเซ็งๆ แล้วลุกขึ้นใส่เสื้อผ้าเตรียมไปเรียนกับยัยฟ้า
               ขณะแต่งตัวเคลือเห็นตุ่มหูดวงอาทิตย์กับดวงจันทร์ที่แขวนอยู่คู่กัน แต่ต้องทำเป็นไม่สนใจไม่อยากคิดให้ปวดหัวแต่เช้า ชั่งเถอะเดี่ยวยัยฟ้าบ่นยาวถึงโรงเรียนถ้าไม่รีบลงไป แต่งตัวเสร็จรีบลงไป ก็เจอยัยฟ้ายืนฟังเพลงอย่างสบายอารมณ์อยู่หน้ารั่ว บ้านสาธุขอให้สีรั่วติดกระโปรงมันที่เถอะ ...
" อ้าว เกลลงไวจัง แล้วกินข้าวหรือยังเนี่ย?? " ฟ้าถามด้วยความสงสัย
" ไม่อะ ขี้เกียจ ค่อยกินตอนพักก็ได้ "
" เฮ้ยได้ไง เดีียวปวดท้องหรอ เอา! กินเข้าไป อุส่าห์ทำมาให้ " ฟ้ายื่นแซนวิธทำลวกๆ ออกมาให้กับกล้วยวา แล้วก็เดินไปตามทางกันสองคน เฮ้ยทำไมมันมีกล้วยน้ำวาด้วยว่ะเนี่ย
" ทำไมมันมีกล้วยมาด้วยเนี่ย เป็นโปรโทชั่นใหม่หรอไง "
" ปล่าวค่ะคุณเพื่อน เนี่ยน่ะให้แกทานจะได้มีแรงเรียน หลับทั้งคาบอยู่เรื่อยเลย กล้วยจากสวนบ้านฉันเลยน่ะรับรองอร่อยเหาะ  "ฟ้าตอบทำสีหน้าด้วยแช่มชื่น ฉันจะเหาะเข้าโรงบาลไหมเนี่ย ดีเหมือนกันประหยัดค่ากินไป มื้อหนึ่ง
" แล้วไงอะ ก็คนมันขี้เกียจ นี่หว่าเสียเวลาด้วย -.- "
" เสียเวลาแช่น้ำหล่ะสิ... "
" เออ "
ฉันรีบยันแซนวิธเข้าปากก่อนที่ยัยนี่จะเล่นอะไรพิเรณ์อีก
ป้าป!! นั้นไงพูดยังไม่ทันขาดคำมาแล้ว 1 ดอก
" เห้ยตอบเร็วไปไหม คิดก่อนสิ ( -0-/) แกตอบคนอื่นเขาแบบนี่ระวังโดนว่าว่าไม่คิดก่อนพูด คนเขาอุตส่าห์เป็นห่วงเพื่อนเลยน่ะ แช่น้ำบ่อยระวังเถอะเป็นไรในนั้นไม่รู้ด้วย"
( -.-*)ชิ๊ง... แช่งหรอเนี่ย
" โทษๆมือไปก่อนความคิดอะน่ะ  (^.^"")" ตบมาได้แซนวิธแกได้พุ่งแน่นๆ
             ฉันก็กินไปเรื่อยเดินไปเรื่อยๆจนถึงกล้วย ของโปรดฉันเลยน่ะเนี่ย ทำไมมันไม่มีน้ำมาให้เนี่ยให้มาตั้ง 3 ลูกไม่ติดคอตายก็บุญแล้ว(มันเป็นกล้วยน้ำว้าจะติกคอได้ไงย่ะ:คนแต่ง) พอกินจะเสร็จฉันเหลือบเห็นอะไรบางอย่าง เอะ!! นั้นมัน...