คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : นี่ใช่ไหม...คือรัก ตอนที่ 1
ตอนที่ 1
“ ฮยองจะไปจริงๆหรอ ” ผมถามฮยองซ้ำไปซ้ำมาด้วยความเสียใจ จะให้ผมทำยังไงละในเมื่อคนรักของผมจะจากผมไป
“ ไม่นะผมไม่ให้ฮยองไป ถ้าฮยองไปผมจะอยู่กับใคร ผมไม่เหลือใครอีกแล้ว ” ผมว่าพางกอดรั้งเอวของฮยองไว้
ณ คอนโดใจกลางเมือง
หลังจากที่ผมนั่งซึมเศร้าบนเตียงมาหลายวัน และวันนี้จะเป็นอีกวันที่ผมไม่ไป โรงเรียน จะให้ผมทนเรียนได้ยังไง ทั้งที่กะจิตกกะใจที่จะทำอะไรยังไม่มีเลย ผมนั่งคิดทบทวนมาหลายวันแล้ว ผมมันงี่เง่าตรงไหน แต่ผมยิ่งคิดก็ยิ่งคิดไม่ออกเข้าไปใหญ่ คิดแล้วเครียดออกไปเที่ยวดีกว่า
ณ ผับแห่งหนึ่งในกรุงโซล
ให้ทายสิตอนนี้ผมอยู่ที่ไหน ( จะยังมาให้ทายอีก ก็มันเขียนอยู่ข้างบนอยู่ว่า ณ ผับแห่งหนึ่งในกรุงโซล เขารู้กันหมดแล้ว -‘- )
อ่าวรู้กันหมดแล้วหรอ แฮะๆงั้นผมไม่ ถามแล้ว หลายคนคงสงสัยใช่ไหมว่าทำไหมผม ถึงหายเศร้าได้เร็วขนาดนี้ อารมณ์ผมขึ้นๆลงๆบ่อยๆนะ ( เม็นไม่มาหรอยะ ) แต่ผมยังจำได้ดีว่า ผมมีอะไรที่จะต้องสะสางอีกเยอะเพียงแต่ตอนนี้ผมยังคิดไม่ออกเท่านั้นเองว่าจะแก้แค้นพวกเขาคืนยังงัยดี หึหึหึ +-+
สักพักต่อมา
ผมนั่งดื่มไปสักพักก็ยังคิดอะไรไม่ออกเกี่ยวกับแผนที่ผมจะล้างแค้นไม่ได้สักที ให้ตายสิแฮรี่ ผมคงต้องการตัวช่วยจริงๆ ผมนั่งนึกถึงหน้าเพื่อนแต่ละคน เฮ้อ คิดแล้วท้อแท้ใจ คริสก็ไม่น่าจะได้รายนั้นต้องคุมโรงเรียนทั้งวันคงไม่มีเวลามานั่งคิดแผนช่วยผมหรอก พี่ซิ่วหมินก็กำลังมีความรักรายนั้นนะคงไม่มีกะจิตกะใจจะทำอะไรเลยมังนั่งนึกถึงแต่หน้าแฟน เฮ้อ
“ ทักคับคนสวย ไม่ทราบว่าข้างๆมีคนนั่งอยู่รึป่าวคับ ” ใครอีกละเนี้ย แต่ก็เอาเถอะผมเหงาๆอยู่พอดี มีคนมานั่งด้วยก็ดีเหมือนกัน
“ ไม่มี ถ้าคุณจะนั่งก็เชิญผมไม่ว่าอะไร ” ผมตอบไปอย่างไร้อารมณ์สุดขีด
“ คุณ อะไรทำไมเรียกห่างเหินจังละครับ เรียกฮยองสิ ” -_-; นายอายุมากกว่าฉันก็จริงแต่เราพึ่งเคยเจอกันครั้งแรก ผมคงไม่จำเป็นหรอกมังงงง ที่จะเรียกนายคนนั้นว่าฮยอง
“ ครับฮยอง ^^ ” คิดไปก็เท่านั้นผมคงไม่พูดมันออกมาหรอก เสียภาพพจน์ เดือนโรงเรียนหมด เห็นหน้าหวานๆอย่างผมก็เป็นดาวโรงเรียนเหมือนกันน๊ะ เป็นที่รู้กันว่าโรงเรียนผมเป็นโรงเรียนที่ดังที่สุดในเกาหลีก็ว่าได้ เดือนโรงเรียนอย่างผมจึงมีงานโฆษนาต่างๆไม่ว่าจะเป็น งานโฆษนาชุดนอน ชุดว่ายน้ำ อาหารหมา อาหารแมวผมรับหมด เพราะผมไม่หยิ่ง อา อ๊า โดนใจใช่ไหมละ อย่าลืมนะครับผมรับทุกงานจริงๆ หนักเอาเบาสู้อิอิ สำหรับโรงเรียนผมมีดาวและเดือนแบบออกเป็นฝั่งละ 12 คน เยอะใช่เล่นใช่ไหมละ ห้าๆพักเรื่องโรงเรียนไว้ก่อนเถอะเดียวฟิคผมจะไม่จบ ( เรื่องของเดือน คนแรกนะคร๊า เออออหรือว่าสองคน ติดตามอ่านนะคร๊าถ้าอย่ารู้ แล้วเรื่องเดือนและดาวคนต่อไปคือเรื่องของใครต้องลองติดตามดูน๊ะคร๊า หิหิ )
“ ไม่ทราบว่า คุณคนสวยชื่ออะไรครับผม ”
“ ชื่อ ลู่....... ฮ...ฮัด...ดด ชิ้วววว อิววววว ” ออกมาจนได้ ผมอุส่ากลับมาตั้งนานแล้วนะเนี้ย น้ำลายที่ผมจามออกมาเมื่อตะกี้ติดอยู่บนหน้าผู้ชายคนนั้น จนเลอะเตอะไปหมด ผมความหาผ้าเช็ดหน้าในกระเป่าแต่ก็ไม่เจอ ทันใดนั้นเอง ผมหาเจอแล้วผ้าที่ผมตามหามานาน อยู่นี้เอง ผมหยิบมันมาเช็ดหน้าให้ชายคนนั้นทันที่
“ ผมว่ามันกลิ่นตุๆนะ ”
“ ไม่ทราบว่า คุณสองคนเห็นผ้าเช็ดโต๊ะที่ผมวางไว้ตรงนี้รึป่าวครับ ” >>>> พนักงาน
“ คือใช่ผืนนี้หรือป่าวครับ ” ผมถามขึ้นด้วยความกังวล ผมกังวลจริงๆนะ
ไรเตอร์พึ่งคิดออกแค่นี่เดียว
ไรเตอร์กลับมาอัพต่อให้นะ -3-
ความคิดเห็น