คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : OH! My Sweet Boy :: Intro
Intro
“แม่ว่าไงนะคะ?”
เสียงของเพื่อนรักที่กำลังทำหน้าเครียดคุยโทรศัพท์อยู่เรียกให้ซอฮยอนที่ก้มหน้าอ่านหนังสืออยู่บนโซฟาตัวยาวข้างๆกันเงยขึ้นไปเหลือบมองอย่างสงสัย หลังจากทานอาหารค่ำเสร็จแล้วพวกเธอก็มักจะมาดูทีวีที่ห้องนั่งเล่นนี้เป็นประจำ วันนี้ก็เช่นกัน
“แล้วพ่อกับแม่จะทิ้งให้น้องอยู่ที่นี่คนเดียวได้ยังไงกัน”
[ก็แม่ถึงได้บอกให้เรากลับมาอยู่กับน้องยังไงล่ะ]
“ไม่ได้หรอกค่ะแม่ บ้านเราห่างจากที่ทำงานหนูตั้งไกล มันไม่สะดวกแม่ก็รู้อ่ะ”
[ถ้าอย่างนั้นจะทำยังไงล่ะ ก็คงต้องปล่อยให้น้องอยู่บ้านคนเดียวงั้นซิ]
“ไม่ได้ๆ ไม่ได้ค่ะ ขืนปล่อยให้อยู่คนเดียวล่ะก็ เจ้าตัวดีมีหวังเตลิดเปิดเปิงไม่ยอมกลับบ้านกลับช่องแน่”
[แล้วลูกจะเอายังไงล่ะ โน้นก็ไม่ได้ นี่ก็ไม่ได้ มันก็เหลือทางสุดท้ายแค่นี้แหละ]
“อืม แล้วพ่อกับแม่จะไปนานแค่ไหนคะ?”
[แม่ก็ไม่รู้เหมือนกัน อาคารเพิ่งจะสร้างเสร็จก็คงต้องไปดูแลเรื่องการตกแต่งอีก กว่าจะเปิดโรงเรียนได้ก็คงหลายเดือนอยู่เหมือนกันนะ]
“ให้พ่อไปเองคนเดียวไม่ได้หรอคะ”
[พูดเป็นหนังการ์ตูนไปได้ ถ้าแม่ไม่ไปด้วยคิดเหรอว่าพ่อเราจะยอมขึ้นเครื่องน่ะ ก็รู้อยู่แล้วว่าพ่อเรากลัวการขึ้นเครื่องบินแค่ไหน แล้วก็เลิกคิดเรื่องให้บินไปบินกลับได้เลย นอกจากจะยากเรื่องพ่อเราแล้วมันมันเปลืองเงินด้วยเข้าใจไหม?]
“โห่..แม่อ่ะ”
[ถ้าไม่ยอมกลับมาอยู่บ้าน ก็เอาน้องไปอยู่ด้วยเลยนะ]
“อ๊ายยย ได้ไงกันคะ? หนูไม่ได้อยู่คนเดียวนะแม่ แค่มาอยู่บ้านเขาก็เกรงใจซอฮยอนจะแย่อยู่แล้ว นี่ยังจะให้เอาเจ้าตัวยุ่งมาด้วยอีก ไม่เอาอ่ะ”
[อะไรกันล่ะ ซอฮยอนน่ะก็ไม่ใช่คนอื่นคนไกลซักหน่อย ใช่ว่าจะไม่รู้จักเจ้าตัวยุ่งเสียเมื่อไหร่แถมยังเป็นคนช่วยเลี้ยงมาตั้งแต่เกิดด้วยซ้ำ ดีไม่ดีน้องจะติดซอฮยอนมากกว่าลูกซึ่งเป็นพี่สาวแท้ๆซะอีก]
“แม่อ่า..”
[เอาล่ะๆ ลองถามซอฮยอนดูก่อนก็ได้ ถ้าซอฮยอนไม่อนุญาตก็คงต้องให้น้องอยู่บ้านคนเดียวแล้วล่ะ]
“ก็ได้ค่ะขอหนูถามเพื่อนก่อนแล้วกัน แล้วนี่แม่กับพ่อจะเดินทางวันไหนคะ?”
[วันเสาร์นี้เลย]
“ทำไมกะทันหันแบบนี้ล่ะคะ อีกแค่สองวันเองนะ”
[ก็มันไม่มีเวลาแล้วนี่นา เอาล่ะเดี๋ยวแม่ต้องไปจัดกระเป๋าต่อแล้ว ยังไงลองถามซอฮยอนดูก่อนแล้วกัน ได้ความว่ายังไงก็โทรมาบอกแม่ด้วยล่ะ]
“ค่ะๆ ได้ค่ะ เดี๋ยวหนูโทรกลับนะคะ รักแม่ค่ะ...บาย”
“มีอะไรหรือเปล่า?” ซอฮยอนเอ่ยถามทันทีหลังจากเห็นเพื่อนสนิทถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่เหมือนมีเรื่องบางอย่างกวนใจอยู่
“นี่ซอฮยอน แม่กับพ่อจะบินไปไต้หวันวันเสาร์นี้ล่ะ”
“เรื่องเปิดสถาบันกวดวิชาที่นั่นใช่หรือเปล่า?”
“อื้อ”
“ไปกันแค่สองคนเหรอ แล้วคยูฮยอนล่ะ?” ซอฮยอนถามอย่างแปลกใจ เธอรู้จักครอบครัวนี้เป็นอย่างดีจนแทบเรียกได้ว่าเป็นครอบครัวที่สองของเธอด้วยซ้ำ
“ก็นั่นแหละปัญหาที่คิดไม่ตกอยู่ตอนนี้อ่ะ แม่บอกให้ฉันกลับไปอยู่บ้านเป็นเพื่อนเจ้าตัวยุ่ง จะบ้าหรือไง? บ้านฉันอยู่ห่างจากสถานีตั้งไกล ฉันไม่ยอมตื่นแต่ตีห้าเพื่อขับรถมาทำงานก่อนที่รถจะติดแน่”
“แล้วแม่จะทิ้งน้องไว้ที่บ้านคนเดียวงั้นเหรอ? คงเข้าทางคยูฮยอนน่าดูเลยล่ะซิ” ซอฮยอนหัวเราะร่วนเพราะรู้จักนิสัยของน้องชายเพื่อนรักเป็นอย่างดี ถึงแม้ว่าเธอจะไม่ได้เจอคยูฮยอนมาซัก...อืม...เกือบเจ็ดปีแล้วเห็นจะได้ ตั้งแต่เธอเรียนจบมหาวิทยาลัยนู้นเลยทีเดียว
“ก็ถ้าไม่มีทางอื่นก็คงต้องเอางั้นล่ะนะ” โจวอาร่าขยี้ผมของตัวเองจนยุ่งเหยิงอย่างหมดปัญญา “ถ้าไปจะหลายเดือนขนาดนั้นทำไมไม่ย้ายเจ้าตัวยุ่งไปเรียนที่นั่นด้วยเลยนะ”
“ไร้สาระน่า” ซอฮยอนปรามเพื่อนรักที่สนิทกันเพราะเรียนโรงเรียนเดียวกันมาตั้งแต่สมัยเรียนประถมหนึ่งจนกระทั่งเรียนมหาวิทยาลัยทั้งคู่ก็ยังเลือกที่เดียวกัน เรียกได้ว่ารู้ใจกันหมดทุกอย่าง
“แล้วแกจะให้ฉันทำยังไงล่ะ?”
“ถ้าแกไม่อยากกลับไปอยู่บ้าน ให้น้องมาอยู่ที่นี่กับเราก็ได้นี่นา”
“จริงเหรอซออยอน?” อาร่าทำตาโตเป็นประกายทันทีที่ได้ยินเพื่อนพูด เธอจ้องมองซอฮยอนอย่างมีความหวัง “ได้จริงอ่ะ”
“ได้ซิ บ้านก็ออกจะใหญ่ ห้องนอนก็มี แถมเรายังอยู่กันแค่สองคนอีกต่างหาก มีผู้ชายเพิ่มมาในบ้านอีกซักคนก็คงดี อีกอย่างนะคยูฮยอนน่ะก็เหมือนน้องชายแท้ๆของฉันเหมือนกันนั่นแหละ”
“ขอบใจน้าเพื่อนรัก ฉันรักแกที่สุดเลยว่ะ” อาร่าโถมตัวเข้าหาซอฮยอนทันทีก่อนจะระดมจูบไปที่แก้มเนียนใสของอีกฝ่ายไม่ยั้ง ซอฮยอนได้แต่หัวเราะออกมาอย่างหนักเพราะรู้สึกจั๊กจี้
“ฮ่าๆๆ พอได้แล้ว แก้มฉันช้ำหมดเพราะแกนี่แหละ”
“จูฮยอนของฉันน่ารักที่สุดเลย งั้นเดี๋ยวฉันโทรไปบอกแม่ก่อนแล้วกันว่าเธออนุญาตแล้ว รอแปบนึงนะจ๊ะที่รัก” พูดจบอาร่าก็คว้าโทรศัพท์มือถือวิ่งขึ้นบันไดไปห้องนอนของตัวเองทันที ซอฮยอนยันตัวขึ้นนั่งหลังจากโดนจู่โจมเมื่อซักครู่ มือบางจัดการทรงผมที่ฟูฟ่องของตัวเองให้เข้าที่ ได้แต่อมยิ้มพร้อมกับส่ายหน้าน้อยๆตามหลังอาร่าไป
รู้จักกันมายี่สิบกว่าปีอาร่าไม่เคยเปลี่ยนไปเลยนับแต่ตั้งวันแรกที่พบกัน ซอฮยอนยังนึกขอบคุณทุกครั้งที่คิดถึงเรื่องราวของวันเก่าๆ ถ้าหากอาร่าไม่เป็นฝ่ายเดินเข้ามาขอนั่งเรียนโต๊ะข้างๆกัน ซอฮยอนก็ไม่คิดว่าเธอจะสนิทกับอาร่าได้เพราะตอนเป็นเด็กเธอขี้อายมากและค่อนข้างเก็บตัว แต่ด้วยความที่อาร่าเป็นคนอัธยาศัยดีจึงทำให้เธอเปิดใจกับอาร่าในเวลาไม่นานและกลายเป็นเพื่อนรักกันในที่สุด
ร่างบางอมยิ้มกับตัวเองคนเดียวเมื่อครุ่นคิดถึงวันเก่าๆที่เต็มไปด้วยความหลัง ผ่านไปซักพักใหญ่ๆซอฮยอนก็ได้ยินเสียงตึงตังที่บันได จะมีใครซะอีกล่ะนอกจากเพื่อนรักของเธอ บอกตั้งแต่เป็นเด็กจนโตจะขึ้นคานไปพร้อมกันอยู่แล้วว่าอย่าวิ่งลงบันได เคยฟังซะที่ไหนล่ะ
“ซอฮยอน ฉันบอกแม่แล้วล่ะ แม่โอเคเลย” อาร่าทิ้งตัวบนโซฟานุ่มตัวยาวก่อนจะล้มตัวลงนอนหนุนตักของเพื่อนอย่างที่ชอบทำเป็นประจำ
“แล้วแม่จะให้ไปรับน้องวันไหนล่ะ”
“วันเสาร์นั่นแหละ เจ้าตัวยุ่งจะได้มีเวลาเก็บของด้วย”
“ก็ดีเหมือนกัน ฉันจะได้เตรียมทำความสะอาดห้องเอาไว้รอ”
“เฮ้ยไม่ต้อง ให้เจ้าตัวยุ่งมานอนห้องฉันนี่แหละ ตอนนี้ห้องที่ว่างก็เหลือแต่ห้องพ่อกับแม่แก ไม่เอาอ่ะ ให้มานอนกับฉันก็ได้”
“จะบ้าเหรอ ถึงแกสองคนจะเป็นพี่น้องกันก็จริงแต่น้องชายแกกำลังเป็นวัยรุ่นนะยะ เขาก็ต้องการเวลาส่วนตัวบ้างซิ ยิ่งเป็นผู้ชายอีกต่างหาก แกไม่อายน้องแกก็คิดว่าน้องจะอายบ้าง”
“ฉันรู้ แต่ฉันก็เกรงใจแกไง นั่นมันห้องพ่อแม่แกเลยนะเว้ย”
“ไม่เห็นเป็นไรเลย ยังไงพวกท่านก็คงไม่กลับมาอยู่ที่โซลแล้ว แกไม่ต้องคิดมากนักหรอก”
“ถึงพวกท่านจะกลับไปอยู่บ้านที่เกาะเชจูก็จริง แต่เวลาพวกท่านกลับมาเยี่ยมแกล่ะจะทำยังไง ให้มานอนกับฉันน่ะดีแล้ว”
“คิดมากไปแล้วอาร่า คยูฮยอนมาอยู่ชั่วคราวเองไม่ใช่เหรอไง”
“แต่ว่า...”
“ฉันว่าเราสองคนเลิกเถียงกันแล้วไปช่วยกันทำความสะอาดห้องรอน้องดีกว่านะ ว่าไง?”
“อืม ก็ได้” หลังจากครุ่นคิดอยู่พักนึงอาร่าถึงก็ตอบตกลง ถึงแม้จะยังรู้สึกเกรงใจเพื่อนอยู่ก็ตาม แต่เถียงไปก็เท่านั้นแหละ เห็นซอฮยอนเรียบร้อยๆดูอ่อนหวานแบบนั้นน่ะ บทจะรั้นก็ดื้อยิ่งกว่าใครเสียอีก อาร่ารู้จักเพื่อนคนนี้ดียิ่งกว่าใคร
“จะไปก็ลุกขึ้นซิคะ” ซอฮยอนที่ลุกยืนขึ้นแล้วกำลังฉุดเพื่อนรักที่ล้มตัวนอนแผ่อยู่บนโซฟาไม่เลิก
“ซอฮยอนอา...”
“ว่าไง”
“ขอบใจมากนะ”
“เลิกคิดอะไรไร้สาระทำนองว่าแกกับน้องมาเป็นภาระให้ฉันหน่อยเลยน่า ตั้งแต่รู้จักกันมาแกก็รู้ว่าฉันไม่เคยคิดแบบนั้นเลยซักครั้ง แล้วก็อย่างที่ฉันบอกไปคยูฮยอนน่ะก็น้องฉันเหมือนกัน ขืนปล่อยให้อยู่บ้านคนเดียวฉันก็คงอดเป็นห่วงไม่ได้เหมือนกัน พวกเราน่ะ..ครอบครัวเดียวกันอยู่แล้วไม่ใช่หรือยังไง”
“ฉันรักแกที่สุดเลยอ่ะ” อาร่าลุกขึ้นกระโดดกอดซอฮยอนจนทั้งคู่เกือบจะล้มลงไปด้วยกัน ยังดีที่ซอฮยอนคาดการณ์เอาไว้ล่วงหน้าแล้วทำให้เธอตั้งรับได้ทัน
“รู้แล้ว รีบไปกันเถอะเกือบสองทุ่มแล้ว ฉันต้องรีบตื่นแต่เช้านะจ๊ะ”
“ค่าคุณครูอนุบาลซอฮยอนผู้ใจดีและมีรอยยิ้มอ่อนหวานประทับใจคุณพ่อของเด็กแทบทุกคน”
“เว่อร์ไปแล้วจ๊ะ”
“เว่อร์ที่ไหนกัน ฉันเห็นนะเวลาไปหาแกที่โรงเรียนอนุบาลน่ะ พวกคุณพ่อมองแกตางี้แทบไม่กระพริบเลย โถๆๆๆ ซอฮยอนที่น่าสงสาร ฉันบอกแล้วไม่เชื่อว่าอย่าไปเป็นครูอนุบาลน่ะ แกจะได้เจอแต่ผู้ชายที่มีเจ้าของแล้วทั้งนั้น ถ้าแกเชื่อฉันตั้งแต่แรกนะคงไม่ต้องมาเกาะคานทองแน่นอยู่แบบนี้หรอกทั้งที่หน้าตาออกจะสวยจนเป็นนางเอกซีรี่ย์ได้แท้ๆ”
“ก็ฉันชอบเด็กๆนี่นา บอกไปตั้งหลายรอบแล้ว”
“นอกจากจะเป็นนางเอกแล้วแถมยังเป็นนางงามอีกต่างหากเพื่อนฉัน รักเด็กแล้วรักพ่อเด็กด้วยหรือเปล่าจ๊ะ” อาร่ายิ้มกรุ่มกริ่ม ซอฮยอนจึงตีเพี๊ยะเข้าที่ต้นแขนของอีกฝ่ายเบาๆข้อหาล้อเล่นไม่เลิก
“บ้าน่า รีบไปกันได้แล้ว ไม่งั้นฉันจะปล่อยแกทิ้งไว้นี่คนเดียวแล้วนะ” พูดจบซอฮยอนก็หันหลังเดินหนีขึ้นชั้นสองไปทันที แต่อาร่ายังคงส่งเสียงแซวตามหลังมาอีก
“ฉันพูดแทงใจดำล่ะซี้ถึงได้เดินหนีไปแบบนี้น่ะ บอกมาเดี๋ยวนี้นะว่าใครสามารถเขย่าหัวใจของซอฮยอนผู้ไม่สนใจในตัวผู้ชายได้ บอกมาน้าาาา”
“บ้า!!”
อาร่าได้ยินเสียงของเพื่อนดังมาจากไกลๆ ก็ยังอุตส่าห์ได้ยินที่เธอแซวอีกอ่ะนะ อาร่าฉีกยิ้มกว้างกับตัวเอง ซอฮยอนเป็นเพื่อนที่เธอรักมากที่สุดและเธอก็รู้ว่าซอฮยอนรักและหวังดีกับเธอมากที่สุดเหมือนกัน ทุกวันนี้อาร่าถึงได้เป็นห่วงและกังวลอยู่เสมอว่าซอฮยอนจะได้นั่งบนคานไปตลอดชีวิต เธออยากให้มีผู้ชายดีๆซักคนมาคอยดูแลเพื่อนเสียที ก็อย่างว่าล่ะนะพวกเธอสองคนอายุสามสิบกันแล้วนี่ ถ้าไม่รีบหาเร็วๆนี้คิดว่าน่าจะได้อยู่บนนั้นเป็นเพื่อนกันไปจนแก่แล้วล่ะ
ผู้ชายแบบไหนน้าจะสามารถพิชิตใจซอจูฮยอนได้ เธอล่ะอยากเห็นเร็วๆจนแทบอดใจรอไม่ไหวแล้ว แค่คิดก็สนุกสุดๆเลย (หัวเราะ)
Talk
เปิดเรื่องใหม่อีกแล้ว..จะบ้าตาย
เรื่องเก่ายังไม่ทันเคลียร์เบย
ป้าหมีเบื่อจะเขียนมาม่าอ่ะ
ไม่ได้แต่งฟิคสนุกๆตั้งนาน ไม่มั่นใจในฝีมือ เฮ้อ...
ความคิดเห็น