คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : เพื่อนใหม่...
พึ่งเคยแต่งนิยายวายไม่สนุกยังไงติชมกันได้น้ะค้ะ//โค้ง
‘อาเทมคุงระวัง!!!!’
ปั้ง!!!
‘อากิระ’
‘อาเทมคุง....น...หนี....ป...ไป..’
‘ขอโทษน้ะอากิระ’
ภาพคราวที่ต้องเสียเพื่อนคนสำคัญอีกครั้งได้ไหลเข้ามาในหัวของเด็กหนุ่มนาม‘อาเทม’
“เธอๆเห็นเด็กผู้ชายคนนั้นมั้ยเค้าว่ากันว่าเป็นสาเหตุการตายครั้งนี้ของอากิระคุงน่ะ’’
“จริงเหรอเนี่ย”
“รู้สึกว่าจะเป็นเพื่อนรักกันด้วยน้ะ”
“ว้าย!!ไม่น่าเชื่อทั้งที่เป็นเพื่อนรักกันมางานศพกันทั้งทีน้ำตาก็ไม่มีสักหยด”
หลังจากสิ้นเสียงนินทาอาเทมที่พวกเขาใช้ตัวแทนว่า‘เด็กผู้ชายคนนั้น’ก็คิดในใจอย่างหงุดหงิดว่า
พวกยัยป้าแก่หนังย่นเอ้ยฉันน่ะที่ไม่ร้องไม่ใช่ว่าไม่อยากร้องสักหน่อยฉันแค่ร้องยังไงมันก้ร้องไม่ออกกับเรื่องเดิมๆเท่านั้นเอง...
อาเทมนึกในใจอย่างหงุดหงิดเพราะตนไม่สามารถร้องไห้ให้กับเหตุการณ์ที่เกิดซ้ำแล้วซ้ำเล่าเหมือนกับนำมาฉายใหม่สภาพอันน่าเวทนาของเพื่อนแต่ละคนที่เห็นมาหลายต่อหลายครั้ง
ทำไมล่ะทำไมต้องฆ่าทุกคนที่มาเป็นเพื่อนฉันด้วยพวกนี้มันเป็นใครกันน้ะ.....
คำถามได้ผุดขึ้นในใจของอาเทมเหมือนทุกครั้งที่มางานศพเพื่อนตนทุกคน
‘‘นายน้อยได้เวลากลับแล้วครับ’’สักพักก็มีชายวัยกลางคนที่ได้รับหมอบหมายให้ดูแลผู้เป็น‘นายน้อย’เดินมากระซิบข้างหูของอาเทม
สักพักอาเทมก็ลุกเดินจากไป...
ตัดเลยแล้วกันน้ะค้ะ..............................................
รถเบนซ์มูลค่าเหยียบล้านแล่นไปบนถนนโดยเต็มไปด้วยบรรยากาศที่แสนกดดัน
“คงต้องทำเรื่องย้ายโรงเรียนอีกแล้วล่ะน้ะอาเทม”อาคุนัมคานอนผู้เป็นพ่อเปิดบทสนทนา
“อื่ม”
“คงจะเหนื่อยสิน้ะอาเทม”
“พ่อ...”
“หือ..มีอะไรล่ะอาเทม”
“พ่อไม่กลัวโดนฆ่าเหรอ”
“แล้วทำไมพ่อต้องกลัวล่ะก็พ่อเป็นพ่อนิ...”
“...”
ความเงียบได้เข้ามาปลกคลุมอีกครั้งเมื่อจบบทสนทนาของพ่อลูกจนในที่สุดก็มาถึงบ้าน....
คฤหาด หลังใหญ่โตมโหฬารประดับประดาด้วยของตกแต่งแนวยุโรปฮอร์ขนาดใหญ่ที่ทำให้แม้แต่เสียงเดินยังก้องกังวานความสวยงามนี้รวมมูลค่าทั้งหมดเฉียดร้อยล้านเลยทีเดียว
พอมาถึงอาเทมก็เดินขึ้นห้องของตนโดยไม่พูดอะไรแม้แต่น้อย
ตัดมาทางห้องอาเทม
อาเทมทิ้งตัวลงนอนกับเตียงขนาดใหญ่สีขาวบริสุทธิ์ใบหน้าเรียวแลดูคมคายหลับลงบนหมอนขนเป็ดด้วยความเหนือยล้า...
เช้าวันต่อมา
ก๊อกๆๆนายน้อยครับได้เวลาตื่นแล้วครับ...
สิ้นเสียงปลุกนายน้อยอาเทมก็ตื่นขึ้นจากห้วงนิทราอาเทมหันไปมองนาฬิกาที่อยู่ข้างเตียงบ่งบอกว่าตอนนี้เวลา05:20น.นั่นคือเวลาประจำที่อาเทมตื่นนอน....
หลังจากเสร็จกิจส่วนตัวตอนนี้เวลา05:32น.อาเทมได้ลงมาทานอาหารเช้าโดยอาคุนัมคานอนได้นั่งรออยู่แล้วเหมือนทุกวัน
“อรุณสวัสดิ์อาเทม”อาคุนัมคานอนทักทายด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน
“อรุณสวัสดิ์ครับพ่อ”เสียงเรียบตอบกลับด้วยน้ำเสียงเย็นชา
อาเทมนั่งลงตรงที่ประจำของตนหยิบช้อนขนาดกลางตักซุปข้าวโพดเข้าปากแต่สายตาของเขาก็เย็นชาเหมือนทุกวัน
“คราวนี้ไปโรงเรียนโดมิโนะ”อาคุนัมคานอนเอ่ยขึ้น
“งั้นเหรอ...”
สิ้นเสียงอาเทมก้ลุกขึ้นและเดินไปยังรถ
ตอนนี้หกโมงตรงกำลังดีเลย
ณ.โรงเรียนโดมิโนะม.6ห้องพิเศษหรือtop10
ห้องนี้จะรวบรวมเด็กอัจฉริยะ10คนในโรงเรียนมาอยู่ในห้องเดียวกันเมื่อใดที่มีคนทำเกรดตกคนๆนั้นจะต้องย้ายลงไปและเมื่อใดที่มีคนทำเกรดสูงจนถึงเกนก็จะได้ย้ายเข้ามาในห้องนี้
“ยูกินายรู้ข่าวรึยังเรื่องนักเรียนใหม่ที่มาแทนคาโต้ที่ย้ายไปอิตาลีน่ะ”สาวน้อยนาม ‘อันสึ’ผู้มีตำแหน่งเป็นno.5เอ่ยขึ้น
“เค้าว่ากันว่าเท่มากเลยล่ะค่ะดาร์ลิ้ง”รีเบ็คก้าสาวน้อยตัวเล็กเอ่ยตามมา
“เอ๋จริงเหรอ”เด็กหนุ่มร่างบางเอ่ยถามด้วยความตื่นเต้น
“อ้าวนั่งที่ๆ”แต่ก่อนที่จะได้รับคำตอบอาจารประจำชั้นนาม ‘ชานัน’ได้เดินมาหยุดสองสาวไว้
“ก้อย่างที่ได้ยินนั่นแหละจ่ะทุกคนวันนี้เรามีนักเรียนย้ายมาใหม่และคะแนนวัดของเค้านั้นทำคะแนนได้สูงกว่าno.1ของเราซะอีกน้ะ”
“เอ๋!!!”
หลังจากที่ได้ยินคำว่าทำคะแนนได้สูงกว่าno.1พวกเขาต่างพากันตกใจยกใหญ่เพราะพึ่งเคยเห็นคนที่ทำคะแนนเต็ม100ได้เนื่องจากno.1ทำสถิติสูงสุดคือ99.98คะแนน
“เชิญจ่ะนักเรียนใหม่”ครูชานันผายมือต้อนรับนักเรียนปริศนา
“เฮ้ย!!!ผีหลอก!!!”คนเกือบทั้งห้องตะโกนขึ้นมาพร้อมๆกัน
“ยูกินี่นายแยกร่างได้เหรอ!!!”เด็กหนุ่มนามโจวโนะอุจิเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงตกใจ
“สงบสติอารมณ์กันหน่อยได้มั้ยเจ้าพวกปัญญานิ่ม!!ยูกิน่ะไม่สูงขนาดนั้นสักหน่อย!!!”ไคบะผู้เป็นหัวหน้าห้องเอ่ยขึ้นพร้อมกับส่งสายตาอาฆาตไปยังร่างสูง
“ช่วยแนะนำตัวได้มั้ยจ่ะ”ครูชานันหันไปยิ้มอ่อนโยนให้อาเทม
“ฉันชื่ออาเทมฝากตัวด้วย”สิ้นเสียงอาเทมก้หันไปยิ้มเจ้าเล่ห์ให้กับยูกิที่ค้างอยู่
“ถ้าอย่างงั้นอาเทมคุงจะมาเป็นคิงแทนยูกิคุงน้ะจ้ะส่วนยูกิคุงไม่ต้องเศร้าน้ะจ้ะเธอจะต้องเอาชนะเค้าได้แน่นอนจ่ะถ้างั้นเชิญเม็มเบอร์ทุกคนแนะนำตัวจ่ะตำแหน่งจ่ะเลือนลงไปหนึ่งตำแหน่งน้ะจ๊ะ”
“ยูกิแนะนำตัวจ่ะ”
“ค..ครับ...ผมชื่อ มุโต้ ยูกิ เป็นno.2ของห้องนี้ครับ”ยูกิพูดอย่างเขินอายพลางนึกสงสัย
นี่ผมจะเขินผู้ชายด้วยกันทำไมเนี่ยรึเพราะว่าเค้าเท่น้ะหัวใจผมถึงเต้นขนาดนี้....
“ฉันชื่อ ไคบะ เซโตะ เป็นno.3ของห้องนี้และฉันเป็นหัวหน้าห้องนายจะเป็นที่หนึ่งได้ไม่นานหรอกน้ะ!!!”
นายจะไม่มีทางเป็นคิงของห้องนี้เพราะคิงของห้องนี้คือฉัน!!!!
ไคบะนึกในใจพร้อมชี้หน้าอาเทม
“ฉันชื่อรีเบ็คก้า no.4นายกล้ามากน้ะที่มาแย่งตำแหน่งดาร์ลิ้งขาไป”
รีเบ็คก้าพูดอย่างไม่พอใจ
“ฉันชื่ออันสึno.5ยินดีที่รู้จักจ่ะ”
อันสึพูดพลางยิ้มบางๆ
“ผมชื่อเรียวno.6ครับ”
เรียวพูดด้วยน้ำเสียงเป็นมิตร
“ฉันชื่อบาคุระno.7ไม่ตายไหนก็ไปซะไอ้ตัวอัจฉริยะ”
(ข้าบรรยายไม่เป็นเลยคนนี้= =”)
“ฉันชื่อริวจิno.8หึ!!”
ริวจิถอนหายใจเฮือกใหญ่
“ฉันชื่อฮอนดะno.9ยินดีที่รู้จัก”
ฮอนดะยิ้มทักทาย
“ฉันชื่อโจวโนะอุจิno.10เท่านี้เปอร์เซ็นการตกห้องของฉันก็เพิ่มขึ้นอีกแล้วสิ!!”
โจวโนะอุจิพูดอย่างเหนื่อยใจ
“ถ้างั้นอาเทมคุงนั่งข้างยูกิคุงเลยน้ะจ้ะ”สิ้นเสียงอาเทมก็เดินไปนั่นข้างยูกิ
“อ...เอ่อๆ ค....คือ.....คือ.....คือ......”ทันทีที่ร่างสูงไปนั่งข้างๆเด็กหนุ่มร่างบางก็เกิดอาการเขินอายขึ้นมาทันที
“เอ๊ะ!!!”ร่างบางร้องออกมาด้วยความตกใจแกมประหม่าเพราะอยู่ๆมือของร่างสูงก็มาสัมผัสที่หน้าผากของตน
“นายไม่สบายรึเปล่าตัวร้อนเชียว”อาเทมผู้ที่ทำให้ยูกิหวั่นไหวถามด้วยความเป็นห่วง
“ป.....ป.....เปล่า”ยูกิตอบกลับอย่างติดๆขัดๆเพราะพึ่งรู้ตัวว่าตัวเองหน้าแดงร้อนไปถึงหู
“ไม่เป็นไรแน่น้ะ คู่หู”
“ห....ฮ้ะ”ทันทีที่ได้ยินคำว่าคู่หูยูกิก็ตกใจเล็กน้อยก่อนที่จะแอบดีใจ
อาเทมเห็นอย่างนั้นจึงนึกสนุกอยากแกล้งเพื่อนใหม่คนนี้เหลือเกิน
ฟู่...
“ว....หว๋า ท....ทำอะไรน่ะ อาเทมคุง..”ยูกิที่พึ่งโดนเป่าหู(หมายถึงเป่าลมใส่หู)ก็หันมาถามอาเทมด้วยใบหน้าที่แดงระเรื่อ
อาเทมยิ้มเจ้าเล่ห์พลางคิดในใจ
นายน่ารักจังเลยยูกิถ้าเป็นไปได้ฉันเองก้อยากอยู่กับนายตลอดไป
ตลอดไป....
ความคิดเห็น