คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ch1.
Ch 1.
ที่เมืองแห่งนี้ เป็นยุคสมัยที่ ข้าวยากหมากแพงเครื่องอุปโภคบริโภคต่างๆก็ทยอยกันขึ้นราคา การจะซื้ออะไรหรือจะบริโภคสิ่งใดในแต่ละที ต้องคิดทบทวนแล้วทบทวนอีกนับครั้งไม่ถ้วน
สาเหตุที่เกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นเพราะ เป็นยุคที่เหล่ามาเฟียขึ้นมาเป็นใหญ่ ในการนำเข้าสินค้าหรือผลิตเครื่องอุปโภคบริโภคต่างๆ ต้องผ่านพวกเขาเหล่านี้ทั้งนั้น และตัวเขาเองก็เช่นกันที่เป็นหนึ่งในผู้ต้องรับเคราะห์ในค่าครองชีพที่แสนมหาโหดในเมืองแห่งนี้
กระป๋องน้ำผลไม้ค่อยๆถูกนิ้วเรียวเปิดออกอย่างช้าๆก่อนที่จะถูกนำไปกระทบกับริมฝีปากอ่อนนิ่มสีชมพูอ่อนๆ น้ำผลไม้รสหวานเย็นสดชื่นถูกกลืนกินอย่างหิวกระหาย ในเวลาเพียงไม่กี่นาที กระป๋องน้ำผลไม้ก็กลายเป็นกระป๋องที่ว่างเปล่าทั้งๆที่ยังคงความเย็นอยู่แบบเดิมเหมือนตอนที่ถูกซื้อมาใหม่ๆ
“ซูบารุ หมดเวลาพักแล้วนะ นายช่วยเอาออเดอร์อันนี้ไปเสิร์ฟที่โต๊ะนั้นทีสิ ระวังด้วยล่ะอย่าสะดุดล้ม” ไม่ทันไรที่ช่วงเวลาผ่อนคลายของเขาหมดลง เสียงของชายวัยสี่สิบได้เอ่ยวานเขาอย่างนิ่มนวล
“ครับ” เขารับคำอย่างว่าง่าย ก่อนที่จะทำตามคำสั่งของชายคนนั้น
ซูบารุ เดินยกถาดที่ใส่อาหารเลิศรสราคาแพงไปยังโต๊ะ V.I.P ของร้านอาหารที่เขาทำงานพิเศษอยู่ บรรยากาศของร้านค่อนข้างจะหรูหรา ด้วยบริการที่ยอดเยี่ยม และ รสชาติที่อร่อยเกินบรรยาย จึงทำให้ร้านนี้มีชื่อเสียงโด่งดังที่สุดในย่านที่เขาอาศัยอยู่ ด้วยลักษณะภายนอกที่ดูงดงามนั่นเอง เหล่าคนรวยและคนชั้นสูงหรือผู้มีอิทธิพล ก็มักจะมาร้านนี้เป็นประจำ ยิ่งไปกว่านั้นหากไม่จองคิวล่วงหน้าก็ไม่สามารถจะมีโอกาสได้เข้ามาในร้านอาหารแห่งนี้เป็นแน่
เมื่อถึงโต๊ะที่ถูกรายล้อมตัวบุคคลที่ใส่สูทสีดำดูมีราคา เขาก็ยกจานเสิร์ฟอย่างคล่องแคล่วและสุภาพสมกับที่ทำงานที่นี่หลายเดือน ก่อนที่จะลงมือรินไวน์ให้กับบุคคลที่นั่งอยู่ตรงหัวโต๊ะอย่างเอกเขนก ในตอนแรกเขาไม่ได้ตั้งใจจะมองหน้าใครที่นั่งอยู่สักเท่าไร แต่ด้วยความที่สะดุดตากับผมสีม่วงและการใส่จิวเยอะกว่าใครๆในโต๊ะนี้ ก็อดที่สายตาจะเหลือบไปมองไม่ได้ และเมื่อเป็นเช่นนั้น ไวน์สีแดงที่กำลังรินอยู่ก็หกล้นออกมาจากแก้วดีไซน์เก๋ แต่ความซวยก็บังเกิดขึ้นอีกครั้งที่ไวน์นั้นไหลหยดลงบนกางเกงแสลกราคาแพงของเจ้าของผมสีม่วงสะดุดตา
“นี่แกใจลอยอะไรอยู่กันหา !!!!! ดูสิ เปื้อนไปหมดแล้ว!! เรียกผู้จัดการมาเดี๋ยวนี้!!!!” ด้วยแรงโทสะ เจ้าของผมสีม่วงก็ตะโกนออกมาด้วยความโมโห
“ ขอโทษจริงๆครับ เดี๋ยวผมจะทำความสะอาดให้ยกโทษให้ผมด้วยครับ ” ซูบารุโค้งตัวขอโทษนับครั้งไม่ถ้วนพลางหยิบผ้าสะอาดมาเช็ดให้กับชายหนุ่มตรงหน้า
“ ไม่ต้อง เอามือสกปรกออกไป !” ชายตรงหน้าปัดมือของเขาออก ทำให้ซูบารุเริ่มเกิดอาการเคืองนิดๆแม้ว่าจะเป็นความผิดของเขาเองก็เถอะ แต่คนไม่ได้ตั้งใจดันถูกกระทำแบบนี้ใส่ ยังไงก็ต้องรู้สึกมีน้ำโหบ้างล่ะ
“เอาน่า คุอินะ ยกโทษให้มันไปเถอะ เดี๋ยววันนี้ก็คุยธุรกิจกันไม่เสร็จพอดี ” ชายวัยกลางคนที่นั่งอยู่ข้างๆคอยห้ามปราม
“ไม่ได้หรอก ร้านนี้ถ้าไม่ได้ฉันสนับสนุนเงินทุนมาตลอดก็คงไม่ได้แบบนี้ นี่อะไร? เอาพนักงานไร้การถูกอบรมแบบนี้มาเสิร์ฟอาหารให้ฉันงั้นเหรอ? จะมากเกินไปหน่อย ไม่ให้เกียรติกันเลย เรียกผู้จัดการมา !!!!”
ทันใดนั้นผู้จัดการของร้านก็วิ่งออกมาอย่างตื่นตระหนก ยิ่งได้เห็นหน้าของชายหนุ่มเจ้าของผมสีม่วงแล้ว เม็ดเหงื่อมากมายก็ผลุดพรายออกมาบนใบหน้าซีดเซียว
“ ทางร้านของเราต้องงขออภัยเป็นอย่างยิ่งนะครับ ท่านคุอินะ ต่อไปจะไม่เกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นอีกครับ ” ผู้จัดการ โค้งตัวอย่างอ่อนน้อม ซูบารุเองก็ต้องตามน้ำไปทั้งๆที่ใจก็เริ่มรู้สึกโมโห
ไอ้หมอนี่มันเป็นใครกัน? มีอิทธิพลต่อร้านนี้มากขนาดนี้เชียวหรอ? หรือว่าพวกมาเฟีย? ซูบารุคิด
“ฉันต้องการให้ไล่มันออก ” ชายที่มีชื่อว่า คุอินะ เอ่ยเสียงเรียบ
“ละ ไล่ ออก หรอครับ แต่ว่า…. ” ผู้จัดการตะกุกตะกัก พยายามจะช่วยซูบารุ แต่เหมือนจะพูดอะไรไม่ออกเมื่อนัยน์ตาคม จ้องมองมาอย่างกดดัน
“ฉันบอกให้ไล่ออก ” น้ำเสียงเรียบเริ่มแปลเปลี่ยนเป็นเสียงเย็นอย่างยื่นคำขาด จนซูบารุทนไม่ไหว
“ความผิดเท่านี้ถึงขั้นต้องไล่ผมออกเลยหรอครับ ” ดวงตาสีน้ำตาลจ้องไปที่ตาคมอย่างแข็งกร้าว ถ้าความผิดเพียงเท่านี้ถึงขั้นไล่ออก มันจะมากเกินไปหน่อยล่ะมั้ง
“ นี่แกดูท่าจะไม่รู้สินะว่าฉันเป็นใคร? งั้นเอางี้มั้ย แกไม่ต้องออก แต่ฉันขอสั่งให้ร้านนี้ปิด ”
“ ท่านคุอินะ ใจเย็นก่อนครับ เรื่องนี้เราค่อยๆคุยกัน…”
“ฉันไม่ได้มีเวลามากพอมานั่งคุยหรอกนะ!! กับร้านที่ฉันอุปถัมภ์แบบนี้ มีพนักงานแบบนี้ฉันรับไม่ได้ เอามันออกไป”
หัวใจราวกับหล่นลงไปที่ตาตุ่ม ถ้าหากเขาโดนไล่ออกตอนนี้ เงินรายได้ที่ได้รับแม้จะไม่มากนักก็จะหายวับไปกับตา กับการส่งตัวเองเรียนไปด้วย หากว่ารายได้ตรงนี้หายไป แม้แต่ข้าวสักมื้อ คงไม่สามารถซื้อได้ ในยุคสมัยที่ข้าวยากหมากแพงแบบนี้ เขาจะต้องทำอะไรสักอย่าง เมื่อคิดได้ดังนั้นซูบารุก็ยอมอ่อนลง
“ ดะ ได้โปรด ยกโทษให้ผมเถอะครับ นี่เป็นความผิดของผมเอง อย่าให้ร้านนี้ปิดลงเลยครับ แล้วก็อย่าไล่ผมออกเลยครับ”
แม้จะเป็นการฝืนใจที่ต้องพูดอะไรแบบนี้ แต่ในพื้นที่ที่มีผู้อิทธิพลเป็นใหญ่ เขาก็หมดทางเลือก ทางที่ดีที่สุดก็ต้องยอมคนๆนี้ไปก่อน ซูบารุแสร้งทำเป็นส่งสายตาสำนึกผิดไปให้ร่างสูงตรงหน้า
ร่างสูงเพ่งพินิจมองบุคคลตรงหน้าก่อนที่กระตุกยิ้มมุมปากออกมา
“ ฉันไม่ปิดร้านนี้ก็ได้ แต่นายต้องออก”
ไอ้ลูกคุณหนู เอาแต่ใจนี่มัน !!! ซูบารุ เกิดอาการโมโหคุกรุ่นอีกครั้ง
“ถ้าหากว่าผมไม่ได้ทำที่ร้านนี้ผมก็ไม่มีเงิน ในย่านนี้คุณก็รู้ว่าการหางานทำมันลำบากแค่ไหน ”
“ก็ใช่ นายจะได้ลิ้มรสมันยังไงล่ะ จะได้รู้ว่าฉันคือใครนายคือใคร ” คุอินะ พูดพลางจุดบุหรี่ขึ้นมาสูบ
แกมันก็แค่ไอ้มาเฟียที่คอยข่มเหงคนอื่น
“ ผมยอมทุกอย่าง แค่ให้ผมได้ทำงานก็พอ อย่าไล่ผมออกเลยนะ” ซูบารุ แสร้งทำสายตาเว้าวอนอีกครั้ง หวังว่าร่างสูงตรงหน้าจะใจอ่อนลงบ้าง ไม่อย่างงั้น เขาก็ไม่ต่างอะไรกับคนที่อดตาย แม้จะเสียศักดิ์ศรีแค่ไหนก็ตามที
“ หึ ถ้าอย่างนั้น ” สายตาเจ้าเล่ห์ถูกส่งมาจากคุอินะ ก่อนที่ริมฝีปากบางจะเอ่ยคำพูดต่อว่า
“นายต้องมาเป็นของเล่นให้ฉันก่อน ”
ความคิดเห็น