คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ 100%
ณ บ้านกลางเมืองหลังหนึ่ง
Happy Birthday to you
Happy Birthday to you
Happy Birthday Happy Birthday
Happy B-i-r-t-h-d-a-y t-o … y-o-u
“ขอให้มีความสุขมากนะ และเป็นเด็กดีของพ่อตลอดไป อธิษฐานก่อนสิลูก แล้วค่อยเป่าเทียน” ชายวัยกลางคนกล่าวอวยพรลูกสาวคนเดียวของเขา เขาต้องเลี้ยงลูกคนเดียว หลังจากภรรยาเสียชีวิตหลังคลอดลูกสาว
“ค่ะพ่อ”หญิงสาวอายุครบ 18 ปี บริบูรณ์ หลับตาและอธิษฐาน
‘ขอให้ได้เจอหน้าแม่สักครั้ง’จากนั้นเธอก้มลงเป่าเทียน พู่!
นันท์นภัสเดินอยู่ริมถนน กำลังจะเดินข้ามทางม้าลาย สายตาเธอมองไปยังถนนฝั่งตรงข้าม และเธอเห็นผู้หญิงใส่ชุดเดรสสีขาว หน้าตาละม้ายคล้ายในรูปแม่ของเธอ
เธอจึงตะโกนเรียก “แม่” แล้วเธอก็ตัดสินใจเดินข้ามถนนไปหาผู้หญิงคนนั้น โดยที่ไม่ทันดูซ้ายดูขวาเลย
ขณะนั้น ก็มีรถยนต์แล่นมาจะพุ่งมาชนเธอ ทันใดนั้นก็มีมือของใครบางคนเอื้อมมาดึงเธอไว้ ทำให้เธอเสียหลักล้มลงในอ้อมกอดของใครคนนั้น สายตาของเธอมองเห็นหน้าคนที่ช่วยชีวิตเธอไว้ ใบหน้าของเขาจัดว่าหล่อเลยทีเดียว ผิวขาว จมูกเป็นสันได้รูป
“นันๆ ตื่นได้แล้วลูก เดี๋ยวไปเรียนสายนะ”เสียงพ่อดังมาจากข้างล่างทำให้นันท์นภัสตื่น
“โอ๊ย! ปวดหัวจังเลย ฉันฝันแบบนี้อีกแล้ว นี่เป็นเป็นครั้งที่สามแล้ว” นันท์นภัสตื่นขึ้นมาแล้วก็บ่นพึมพำกับตัวเอง เธอฝันแบบนี้ทุกคืนวันอังคารมาเป็นครั้งสามแล้วหลังจากที่ผ่านวันเกิดครบ 20 ปีของนันท์นภัสมาได้ 3 สัปดาห์
หลังจากเธอบ่นเสร็จ เธอก็ลุกไปอาบน้ำแต่งตัว ไปเรียน
ที่โต๊ะหินอ่อนใน มหาวิทยาลัยเอกชนแห่งหนึ่ง กลุ่มหญิงสาว 3 คนกำลังนั่งคุยกันอยู่
“วันนี้ยัยนันยังไม่มาอีก เดี๋ยวก็ไปเรียนสายกันพอดี” หญิงสาวคนหนึ่งบ่นถึงนันท์นภัส
“พูดถึงก็เดินมา นั่นไง” หญิงสาวอีกคนเหลือบไปเห็นนันท์นภัสกำลังเดินมาจึงโบกมือเป็นสัณญานให้นันท์นภัสพร้อมตะโกนบอก “นันๆ ทางนี้” หลังจากได้ยินเพื่อนสาวของเธอเรียก เธอก็เดินไปยังโต๊ะที่กลุ่มเพื่อนสาวของเธอนั่งอยู่
“แหมเธอ มาสายอีกแล้วนะ” เสียงของแป้งหรือพรชนก เพื่อนสาวของนันท์นภัสแซว
“แปลกนะ วันพุธทีไรเธอมาสายทุกครั้งเลย ฉันสังเกตมา 3 ครั้งแล้ว ”รสหรือรสสุคนธ์พูดด้วยความสงสัย
“นั่นสิเป็นอะไรหรือเปล่า ฝันแบบเดิมอีกหรือไง”จอยหรือจิรภา พูดด้วยความเป็นห่วง
“อือ ช่างมันเถอะ รีบไปเรียนกันดีกว่า เดี๋ยวไม่ทัน” นันพูดเสร็จก็เดินนำเพื่อนไปยังห้องเรียน
ขณะที่นันท์นภัสกำลังเดินไปเรียน ก็มีผู้ชายขี่รถจักรยานพุ่งมา
“ เฮ้ย หลบไป” “นัน ระวัง” เสียงผู้ชายคนนั้นตะโกนพร้อมกับเสียงรสสุคนธ์ ตะโกนเตือนเพื่อนสาว ทันใดนั้นก็มีผู้ชายคน
หนึ่งที่ยืนอยู่ใกล้เธอ คว้าตัวเธอไว้ ทำให้เธอตกอยู่อ้อมแขนอันอบอุ่นของเขา สายตาของทั้งสองประสานกัน
“ระวังหน่อยสิเธอ”ชายที่ช่วยเธอไว้พูดตำหนิเธอ แต่สายตาของนันท์นภัสจ้องมองใบหน้าของเขาเหมือนติดอยู่ในภวังค์
จนไม่ได้ยินเสียงที่เขาตำหนิเธอ ที่เดินไม่ระวัง
“นันเป็นไงบ้าง” รสสุคนธ์เดินเข้ามาถามนันท์นภัสด้วยความเป็นห่วง
เมื่อได้ยินเสียงรสสุคนธ์ นันท์นภัสก็ได้สติ จึงตอบกับเพื่อนว่า “ไม่เป็นไร” แล้วพยายามผละออกจากวงแขนของเขา เพื่อยืนด้วยขาตัวเอง ขณะผู้ชายคนนั้นก็อุทาน“โอ้ย”
“อุ้ย! ขอโทษค่ะ” นันท์นภัสโค้งเพื่อเป็นการขอโทษและก้มเก็บหนังสือที่หล่นใส่เท้าเขานั่นเอง
“เธอนี่ไม่ขอบคุณสักคำ แล้วยังทำหนังสือหล่นใส่อีก ซุ่มซ่ามจริง ไม่น่าช่วยเลย”
“ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว รีบไปเรียนกันเหอะ เดี๋ยวสาย”จอยพูดพร้อมสะกิดแขนนันท์นภัส และเดินนำเพื่อนไป
“ขอบคุณนะคะ ไปเหอะยัยนันเดี๋ยวสาย”รสสุคนธ์กล่าวขอบคุณแทนเพื่อน พร้อมกับลากนันท์นภัสเดินตามจอยไป
“ขอบคุณอีกครั้งนะคะที่ช่วยยัยนัน”แป้งพูดพร้อมส่งสายตาหวานปิ้งๆ ก่อนที่จะเดินตามเพื่อนๆไป
“เฮ้ย แกผู้ชายคนนั้น หล่อจัง”แป้งพูดบอกเพื่อน
“คนนั้นคนไหนของแก”รสถามด้วยความสนใจ
“ก็คนที่ช่วยยัยนันเมื่อกี้ไง อยากรู้จัง ว่าเขาเป็นใคร”แป้งพูด
“อยากรู้แกก็ไปสืบสิ จะได้รู้ว่าเป็นใคร”จอยพูดแบบรำคาญแป้งที่เพ้อแต่ผู้ชาย
“แน่นอน ฉันสืบแน่” แป้งพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่นกึ่งประชด แต่เมื่อใจของแป้งคิดถึงผู้ชายคนนั้นก็พูดน้ำเสียงเบาลง
พร้อมด้วยท่าทีเขินอาย “เพราะฉันรู้สึกว่าฉันปิ้งผู้ชายคนนั้นแล้ว”
“แป้งแกเลิกเพ้อเหอะ”จอยพูด
“ ใช่ ฉันว่าผู้ชายคนนั้นน่าจะปิ้งยัยนันมากกว่ามั้ง งั้นคงไม่ช่วยยัยนันหรอก” รสสุคนธ์พูดด้วยน้ำเสียงหมั่นไส้ท่าทางของแป้งที่เพ้อถึงผู้ชาย
“เว่อร์แล้ว ยัยรส เขาช่วยเพราะมนุษยธรรมมากกว่า แถมเขายังตำหนิที่ฉันซุ่มซ่ามอยู่เลย”นันท์นภัสพูดแก้ตัวเพื่อไม่ให้เพื่อนเข้าใจผิด แต่ในใจของนันท์นภัสก็ยังคิดตามที่รสสุคนธ์พูด
“นี่พวกแกเลิกเพ้อได้แล้ว”จอยพูดตำหนิเพื่อน พร้อมชี้ไปที่นาฬิกาข้อมือไปให้เพื่อนๆดู “นี่มัน สายแล้วนะแก ฉันวิ่งไปเรียนก่อน พวกแกจะเดินคุยกันต่อก็ตามใจ”
“เฮ้ย จริงด้วย”ทั้งสามอุทานเมื่อเห็นว่าเลยเวลาเข้าเรียนมา5 นาที จึง รีบวิ่งตามจอยไปเข้าเรียน
ความคิดเห็น