มันเป็นความลับและบอกได้ยาก

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ...แอบมอง

 กริ๊ง~ 
   เสียงออดพักกินข้าวที่โรงเรียนมูนางิดังขึ้น เสียงนักเรียนคุยกันจ้อกแจ้กจอแจกันไม่หยุด 
"เฮ็อ...เบื่อจัง ไม่มีอะไรทำเลย"ฉันบ่นงึมงำอยู่คนเดียวที่โต๊ะเรียน
"นี่ๆ ฉันชื่อมิยาบิ นั่งอยู่ที่โต๊ะทางด้านซ้ายมือของเธอ แล้วเธอชื่ออะไรหรอ "มิยาบิทักด้วยการจิ้มที่ไหล่ซ้าย
"ฉันชื่อทูน่าจ้ะ "
"ยินดีที่ได้รู้จักนะทูน่า"
"เช่นกันจ้ะ"
"เอิ่ม...เธอเตรียมข้าวมากินหรือเปล่า"
"อ๋อ เตรียมมะ...เฮ้ย หายไปไหนฟร้ะ "กรี๊ดด~ แม่จ๋าเอาข้าวมาให้หนูด่วน
"ไม่ได้เอามาใช่ไหม? งั้นเดี๋ยวฉันไปซื้ออาหารที่โรงอาหารเป็นเพื่อนนะ"
"มะ ไม่ต้องหรอกไม่อยากเป็นภาระใครน่ะ เดี๋ยวมานะ"ชิ่งด่วนค่าา~


ณ โรงอาหาร
    ชายหนุ่มเนื้อหอมม.6 เดินเข้ามาอย่างสง่าผ่าเผยด้วยรูปลักษณ์ภายนอกที่โดดเด่นจนคนอย่างฉันที่กำลังจะจ่ายเงินซื้ออาหารยังต้องมองดั่งมนตร์สะกดให้หลงใหลอย่างไม่มีข้อโต้แย้ง ทั้งๆที่ฉันไม่เคยชอบใครมาตลอดตั้งแต่จำความได้แล้วแท้ๆ ฉันรู้สึกชอบเขามาก ฉันยิ่งมองยิ่งรู้สึก ยิ่งหลงใหล ทุกคนต่างให้ความสนใจเขากันหมด   เพียงแวบเดียวเขาเผอิญเห็นและมองฉันด้วยสายตาที่ดูหยิ่ง แต่ฉันไม่ค่อยถืออะไรมาก ยังไงก็ชอบเข้าแล้วน่ะสิ ทำไงได้ล่ะ   เขามาหยุดยืนอยู่ข้างๆฉันเพื่อซื้ออาหาร ฉันได้กลิ่นนำ้หอมจากตัวของเขา ฉันสัญญาว่าจะจำกลิ่นนี้ไปตลอดล่ะ  เพียงแต่เวลานี้(จ้องนาฬิกาตัวเอง)จะหมดเวลากินข้าวช่วงกลางวันแย้วน๊า ว้ากกก!!! รีบชิ่งไปกินข้าวก่อนนะยอดพ่อหนุ่มในดวงใจ


  แฮ่กๆ เหนื่อยเป็นบ้าเลย วิ่งมาก็ใช้เวลาไปเยอะแล้วเหลือเวลากินข้าว15นาทีเอง
ปึง!

"มิยาบิ กรี๊ดดด เจอคนที่ใช่แล้ว หล่อเวอร์อ่ะ"พร้อมทำท่าประกอบ
"..." 
"แต่กินข้าวต่อเหอะ หิวมว้ากกค่ะ"
"จ้ะๆ"
   
 
  ชั่โมงเรียนสุดท้ายได้จบลง    
        ไม่นานการเรียนอันยาวนานที่เปรียบเสมือนว่าโต๊ะเป็นที่หนุนหัวเพื่อนอนไปก็จบลง ฉันบิดขี้เกียจไปมาสัก2-3ที แล้วเดินออกจากห้องเมื่อการเรียนคาบสุดท้ายจบลง เก็บทุกอย่างอย่างเป็นระเบียบในใต้โต๊ะและวิ่งไปรอพี่ที่เจอตอนกลางวันในโรงอาหารตรงทางออกของตึกม.6 

***ฉันจะทำทุกอย่างให้พี่เขารู้ว่าฉันต้องการจะสื่ออะไรให้ได้คอยดู***